Τμήμα Εικαστικών Τεχνών (Π. Ε.)

Permanent URI for this collection

https://artia.asfa.gr/handle/artia/8

Browse by

Results 1 - 20 of 42

Open Access
A-maze-ing Adiadne*
Σέργη, Εμμανουέλα (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Το έργο αποτελεί μια παραλλαγή του μύθου της Αριάδνης. Ο λαβύρινθος είναι φτιαγμένος από 160 πήλινα τούβλα τύπου λέγκο (leg godt σημαίνει στα δανέζικα ‘παίξε όμορφα’). Η Αριάδνη ‘πρωταγωνιστεί’ πάνω στα τούβλα, σε απεικονίσεις συναισθηματικών/ ψυχολογικών καταστάσεων σε νυχτερινό τοπίο με αστέρια (‘Αστέριος’ ήταν το όνομα του Μινώταυρου). Ο λαβύρινθος δεν έχει εμφανή έξοδο. Η Αριάδνη ως κυρίαρχη μορφή (από πηλό επίσης) βρίσκεται μέσα στον λαβύρινθο, από τον οποίο δεν μπορεί να βγει, ούτε με δράση (κομμένα χέρια), ούτε με φυγή (κομμένα πόδια), αλλά με υπέρβαση (κατοπτεύοντας από το κέντρο του λαβύρινθου τις ψυχολογικές/ συναισθηματικές καταστάσεις τις οποίες βιώνει). Σύμφωνα με τον μύθο, ο Θησέας φεύγοντας από την Κρήτη πήρε μαζί του την Αριάδνη, η οποία τον είχε βγάλει με τον μίτο της από τον λαβύρινθο του Μινώταυρου. Στη διαδρομή προς την Αθήνα το καράβι τους έκανε στάση στην Νάξο. Ο Θησέας συνέχισε για την Αθήνα και άφησε την Αριάδνη στην Νάξο, στον Διόνυσο ο οποίος την παντρεύτηκε και την ανέβασε στον Όλυμπο ανάμεσα στους θεούς. Στον μύθο η Αριάδνη, μεγάλωσε σε παλάτι, ερωτεύτηκε, μέσω του έρωτα δραπέτευσε, πρόδωσε και προδόθηκε, λάτρεψε και λατρεύτηκε. Είχε όμως τον έλεγχο της ζωής της; Κατάγομαι από την Νάξο όπου η Αριάδνη λατρεύτηκε ως θεά.
Open Access
Eat me, Drink me
Στελλάτου, Αικατερίνη (Πτυχιακή εργασία, 2024-06-19)
Αφορμή για τη δημιουργία της πτυχιακής μου υπήρξαν μια μακέτα, ένα κλιμακόμετρο και ένα τυχαίο κομμάτι φελιζόλ. Αρχικά, δημιούργησα την ομάδα των μικρογλυπτών κλίμακας 1:100. Η προβολική τους εικόνα σε επίπεδη επιφάνεια (4 προφίλ) οδήγησε στη δημιουργία των μεγεθύνσεων. Το ενδιαφέρον μου εστιάστηκε στις αλλαγές που υφίσταται η φόρμα στη διαδικασία αυτή: Στην αντίληψη, η μεγέθυνση ενός σχήματος αλλάζει ορισμένες παραμέτρους που σχετίζονται με τα ανθρώπινα μεγέθη. Το οικείο μετατρέπεται σε ανοίκειο όχι μέσω της παραμόρφωσης αλλά μέσω της αλλαγής κλίμακας. Για την υλοποίηση των γλυπτών συνέλεγα για 1,5 χρόνο κομμάτια φελιζόλ από συσκευασίες ηλεκτρικών ειδών. Το υλικό, η φόρμα και η κλίμακα, παραπέμπουν συνειρμικά σε μια σειρά από δίπολα.
Open Access
Einstein - Rosen Gate
Γιαμπάνης, Νικόλαος (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Μια πύλη στο άγνωστο, το ξεκίνημα μίας διαδρομής σε ένα κόσμο όπου η ύλη δεν είναι πλέον φυσικό αντικείμενο , είναι απλά μία έννοια που μπορεί να εκφραστεί μόνο με την μαθηματική γλώσσα. Ένα περιβάλλον που λειτουργεί ως Καθαρτήριο για αυτούς που θα περάσουν στην άλλη πλευρά, αλλά και ως τόπος απόθεσης αναθημάτων προς αυτούς που έκαναν το μεγάλο βήμα. Το πέρασμα από την φαινομενικά σταθερή ροή του χρόνου και την φθορά της ύλης σε έναν κόσμο αέναης ενέργειας και απόλυτης συλλογικότητας , χωρίς τοπικούς και χρονικούς προσδιορισμούς. Υλικά έργου: εφυαλωμένος άργυλος, ρητίνες, ελαιοχρώματα, μέταλλο, φώτα LED, ηχητική σύνθεση
Open Access
FLOWER IN THE CRANNIED WALL
Τσεμπέρη, Μαγδαληνή (Πτυχιακή εργασία, 2024-06-12)
FLOWER IN THE CRANNIED WALL Flower in the crannied wall, I pluck you out of the crannies, I hold you here, root and all, in my hand, Little flower—but if I could understand What you are, root and all, and all in all, I should know what God and man is. Alfred Tennyson --- Η αίσθηση της φυτικότητας γίνεται ζήτημα πνευματικής και μορφοπλαστικής τάξης. Η φυτική συνθήκη αποτυπώνεται μέσα από τη ζωντάνια του χρώματος και τις πλαστικές μεταμορφώσεις της αφηρημένης φόρμας. Η χειρονομία και η σωματική αναμέτρηση με τις διαστάσεις του καμβά, καθοδηγούμενη από ενστικτώδεις δυνάμεις, γίνεται έκφραση αρχέγονης ύπαρξης παρακάμπτοντας το παραστατικό. Ο καμβάς λειτουργεί ως μετωνυμία της γης όπου φύονται και ξεσπούν οι φυτικές χειρονομίες περνώντας από τη φάση της βλάστησης σε αυτή του μαρασμού και της αποσύνθεσης. Η φύση ιδωμένη ως εικόνα και ως ενόραση, ανακτά ως υπαρξιακή πραγματικότητα την κυριαρχία επί του ψυχρού τοίχου πάνω στον οποίο ανθίζουν τα πράσινα βρύα μιας ουσίας που αντιστέκεται. Οι πινελιές σχεδιάζουν αυτό που στη συνέχεια θα σβηστεί, δημιουργώντας ένα παλίμψηστο από συμπυκνωμένα ζωγραφικά ίχνη. Αυτό που απομένει είναι η εξαγόμενη βιωμένη πράσινη ουσία, η πρώτη ύλη υψωμένη στη μέγιστη πνευματική της δύναμη ως δημιουργική και ανεξέλεγκτη ενέργεια, ικανή να γεννά νέες μορφές και δυνατότητες . Η συλλογή φυτικών λειψάνων και η ενστικτώδης ανασύνθεση τους σε μια προσπάθεια επανασυναρμολόγησης της ζωής με φυτικά στοιχεία απηχούν μια ζωώδη οργανικότητα. Φυτικές επιδερμίδες και ξύλινα οστά ενωμένα με νημάτινους νευρώνες δημιουργούν μια νέα μορφή συνύπαρξης. Άραγε αυτή η συναρμογή είναι μια προοπτική διαφυγής μέσω μιας μεταμορφωτικής διαδικασίας ή ένας νέος εκτοπισμός;
Open Access
Inner Path
Γιαλαμά, Έλλη (Πτυχιακή εργασία, 2024-06-26)
Στον Λαβύρινθο παρατηρώ να πραγματοποιείται μια τελετουργική διαδικασία, μια διαδικασία “μύησης”. Ας προσέξουμε την μορφή του. Ένας εσωτερικός χώρος απομονωμένος από το περιβάλλον με μόνο μια είσοδο/έξοδο, όπου η διαμόρφωση του γίνεται κυρίως κατανοητή κοιτάζοντάς τον απο πάνω. Στους αρχαίους πολιτισμούς πιστέυεται ότι η απόφαση του να εισέλθεις σε αυτόν χρειάζεται έναν βαθμό ωριμότητας καθώς η περιπλοκότητα της διαδρομής για να φθάσεις στο κέντρο χρειάζεται φυσική αλλά και ψυχική κόπωση μιας και για να πλησιάσεις κοντά του ,πρέπει να απομακρυνθείς. Η πορεία προς το κέντρο δεν αφήνει περιθώρια επιλογής, όποιος εισέλθει θεωρούνταν δεδομένο ότι πρέπει να φτάσει. Στο κέντρο του Λαβυρίνθου ο “μυούμενος” είναι μόνος με την εσωτερική του πραγματικότητα, συναντά τον εαυτό του, μια θεϊκή αρχή. Βρίσκεται στην αγκαλιά της μητέρας Γης και στην πηγή της συμπαντικής μήτρας. Εκεί συνυπάρχουν ο Θάνατος και η Ανάσταση.Σε κάθε περίπτωση το κέντρο γίνεται αντιληπτό και σαν ο χώρος και η δυνατότητα μιας τόσο βαθειάς γνώσης που ζητά μια ριζική αλλαγή κατεύθυνσης. Μια αλλαγή 180 μοιρών σημαίνει τη μέγιστη δυνατή απομάκρυνση απο το παρελθόν του. Η αντιστροφή της κίνησης συμβολίζει την αναγέννηση και σηματοδοτεί μια νέα αρχή. Όποιος εξέρχεται απο τον λαβυρινθικό αυτό χορό ξαναγεννιέται σε μια νέα φάση, σε ένα νέο επίπεδο ύπαρξης. Υλικά έργου: χρωματισμένος και εφυαλωμένος άργυλος, μέταλλο, μπρούτζος, χώμα, νερό. Διαστάσεις έργου: μεταβλητές διαστάσεις, γλυπτική εγκατάσταση αποτελούμενη από 1 επιδαπέδιο, 1 οροφής και 9 επιτοίχια έργα.
Open Access
...is where the fabric of all things is coming apart at the seams
Μποφίλιου, Μαργαρίτα (Πτυχιακή εργασία, 2024)
...IS WHERE THE FABRIC OF ALL THINGS IS COMING APART AT THE SEAMS* (*True detective, S04 E1) ονομάζεται το σώμα των έργων αυτών το οποίο αποτελείται από ένα βίντεο, γλυπτά και σχέδια τα οποία, σε σημεία, φέρουν ομοιότητες με αρχαιολογικά ευρήματα προϊστορικής περιόδου, το χρονικό διάστημα που προηγείται των γραπτών ιστορικών κειμένων, όπου η μνήμη επισκιάζει την γραφή, αφού πρόκειται για τη μέγιστη μη καταγεγραμμένη περίοδο της ανθρώπινης δραστηριότητας. Σπασμένα άφυλα ειδώλια, δοχεία με μορφή ζώου, δοσμένα με ανθρωπομορφικά στοιχεία, μεταξύ χρηστικής και διακοσμητικής λειτουργίας, αλλά και αφαιρετικών μορφών, σχηματικών των σωμάτων, μισά τμηματικά σώματα που χτίζονται από τα μέρη τους, τα οποία λειτουργούν ως δομικά υλικά, όλα ενδεδυμένα. Οι όρθιες μορφές δεν επιβάλλονται με την αρμονική σύνδεση των όγκων τους αλλά απο-(δι)οργανώνονται και διατηρούν μόνο τον τονισμό του ουσιώδους (Δ.Ρ.Θεοχάρης) που είναι ικανό να τις χαρακτηρίσει ως γυναικείες. Αυτές οι μορφές είναι ανοίκειες με μια αίσθηση προστατευτικού περιορισμού, ήτοι μία ομπρέλα, αναλογικά ανάρμοστο ρουχισμό, και με μία κωμική αίσθηση. Το κωμικό, το οποίο χρησιμοποιεί την αταξία και την δυσαναλογία του βαρέος και του ελαφρύ, επιδιώκεται σε όλες τις μορφές, γλυπτικές και σχεδιαστικές, είτε αυτές βρίσκονται σε κατάσταση πληρότητας, είτε σε κατάσταση αμηχανίας και παθητικότητας, είτε απόλυτης διάσπασης. Οι πολιτισμικές και υπαρξιακές καταβολές συμπλέκονται με τις σύγχρονες ταυτοτικές αναζητήσεις, μια συνεχόμενη επιχείρηση όπου τίποτα δεν μπορεί να εκληφθεί ως πρωταρχικό. Πάντοτε πράγματα που αυξάνουν (G. Deleuze). Στο βίντεο η εμψύχωση των σχεδίων και των γλυπτών ή των σχεδίων και προσχεδίων των γλυπτών, αφηγούνται μία ποιητική απεικόνιση αυτού που έχει υλοποιηθεί και άρα εμψυχώνεται διπλά. Στα σχέδια γίνεται αισθητή η διάσπαση, η βία και η οδύνη που διαπερνά αλλά και διασφαλίζει την συνοχή του κοινωνικού συνόλου, ένα θαυμάσιο τονωτικό για το κοινωνικό σώμα (R. Girard). Οι διαστρωματώσεις και οι ταυτόχρονες αφηγήσεις πάνω στο ίδιο επίπεδο, του σχεδίου, γίνονται το σημείο εκκίνησης των γλυπτών, στα οποία έχει επέλθει η ηρεμία μετά την βίαιη πράξη. Δεν υπάρχει ένα σημείο εκκίνησης αλλά γραμμές που δρουν από την μέση του ενός έργου και του άλλου το σύνολο των οποίων αναφέρεται και αντλεί από την σύγχυση, την μοναξιά και την δομική βία στη μετα-καπιταλιστική εποχή. Αποτυπώνει τις αντιφάσεις των μετα-διαδικτυακών πραγματικοτήτων με ένα καταφατικό-προς-την-ζωή και παραμορφωτικό φακό. Δημιουργώντας μία διαλεκτική μεταξύ της αισθητής και μη αισθητής εμπειρίας του καθημερινού, την ενδεχομενικότητα αυτού, με μεταφυσικές απηχήσεις και μαύρο χιούμορ έχει σκοπό την διείσδυση στο δεδομένο αναζητώντας την μυστική του διάσταση.
Open Access
Plats / Splat
Μπέλλου, Αναστασία (Πτυχιακή εργασία, 2023)
Το "PLats" έρχεται να ανατρέψει τη βεβαιότητα της εσχατολογικής φύσης του ανθρώπου, επισημαίνοντας με χιουμοριστικό και αυθάδικο τρόπο την ψευδαίσθηση του υποτιθέμενου ελέγχου της ζωής του. Με τις προκλητικές, άναρχες ταλαντώσεις και κυματισμούς του το "ΠΛΑΤΣ" υπενθυμίζει αλλά ταυτόχρονα εξυμνεί τη θνητή, ατελή φύση του ανθρώπου και την απώλεια ελέγχου μιας βολικά στατικής ηρεμίας που επιθυμεί να τον παγώσει στον χώρο και τον χρόνο. Διαθέτοντας μια εγγενή οργανικότητα συντίθεται από έννοιες όπως το υγρό στοιχείο, η ταλάντωση, η πρόσκρουση και προϋποθέτει κίνηση σε μια επιφάνεια. Έχει ήχο. Η ίδια η λέξη αποτελεί ηχητική αναπαράσταση της έννοιας, έτσι ο εννοιολογικός πυρήνας της περφόρμανς προδίδεται ήδη στον τίτλο της. Στην περφόρμανς ‘’ΠΛΑΤΣ’’, η καλλιτέχνιδα δημιουργεί μια σύνθεση από οργανικές φόρμες που συνειρμικά παραπέμπουν σε μέλη του ανθρώπινου σώματος, που είναι σεξουαλικά φορτισμένα (οπίσθια, αιδοία, πέη) και αλληλεπιδρά με αυτά επιδιδόμενη σε κινήσεις ραπίσματος που παράγουν τον χαρακτηριστικό ήχο. Σχηματικά οι φόρμες αποδίδονται ως ζωόμορφα και φυτόμορφα γλυπτά δημιουργώντας έτσι έναν άλλο "κήπο επίγειων απολαύσεων " που είναι έτοιμος να εξερευνηθεί. Έτσι δημιουργείται ένα διαδραστικό περιβάλλον στο οποίο οι θεατές καλούνται να εξερευνήσουν τις επιδράσεις μιας "υγρής σωματικότητας" και των ήχων που παράγει, και κατ'επέκταση να ανακαλύψουν το ίδιο τους το σώμα και την κρυφή ζωή που κρύβει μέσα του. Η καλλιτέχνης αντλεί αναφορές από την ποπ κουλτούρα και κυρίως το διαδίκτυο, με βίντεο που παρουσιάζουν με φετιχιστικό τρόπο την ηδονή (oddly satisfying, ASMR, porn videos.
Open Access
Restroom
Χατζησπύρου, Γεώργιος (Πτυχιακή εργασία, 2024-06-26)
Ο χώρος τής τουαλέτας, ως χώρος δείξης και σήμανσης, αποτελεί το αντικείμενο της γλυπτικής μου εγκατάστασης Rest Room. Μέσω της εικαστικής γλώσσας, δημιουργώ-ορίζω ορατούς διαύλους/εξόδους συγκινησιακών καταστάσεων, με κύριο στόχο την αποφόρτιση τους. "... η αφόδευση για το μικρό παιδί, αλλά και για τον ενήλικα σε οριακές καταστάσεις, είναι ένας από τους τρόπους σήμανσης –άμεσης, δεικτικής σήμανσης– συγκινήσεων, λ.χ. χαράς, φόβου. H –συγκριτικά– «ψυχρή», αφαιρετική και γενικευτική σήμανση της εμπειρίας μοιάζει να προϋποθέτει την καταστολή της «θερμής», άμεσης, αδιαμεσολάβητης, δεικτικής σήμανσης. Kαι η αφόδευση, όπως και η φωνή, είναι μια μορφή δεικτικής σήμανσης. H καταστολή, με τον έλεγχο των σφιγκτήρων, αυτού του –δεικτικού– τρόπου σήμανσης της εμπειρίας συγχρονίζεται με τη διάνοιξη ενός άλλου «υπόγειου διαύλου» επικοινωνίας νου και σώματος," Αναστάσιος-Φοίβος Χριστίδης
Open Access
Safe space
Κρέμου, Ιζαμπώ (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Που πηγαίνεις όταν θέλεις να αποδράσεις από την συνεχή ροή της ζωής; Όταν θέλεις ο χρόνος σταματήσει; Να βγεις έξω από αυτόν; Ο όρος safe space για εμένα εκφράσει μια ετεροτοπία, μια μακέτα στο μυαλό μου που όλοι υπάρχουν και όλοι είναι μόνοι. Πνευματικά εδώ και σωματικά εκεί. Όταν πηγαίνεις στο safe space σου, ξεκινάς έναν εσωτερικό διάλογο με τον εαυτό σου , σε όλες του τις μορφές. Αλλά δεν είσαι πραγματικά μόνος σου. Το ασφαλές μέρος μπορεί να γίνει εύκολα επικίνδυνο . Μπροστά στα μάτια των εσωτερικών κριτών σου νιώθεις σαν μικρό παιδί. «Μην χάνεις χρόνο. Είσαι υποχρεωμένος να έχεις τον έλεγχο.» Στο ασφαλές μέρος έρχομαι σε επαφή με τον παιδικό μου εαυτό. Δεν απασχολούμαι με το μέλλον. Όμως ένα παιδί επίσης είναι συναισθηματικά ευάλωτο, αντιδρά υπερβολικά. Έτσι κι εγώ μοιάζω πολύ μικρή μπροστά στις παρεμβατικές σκέψεις που φαίνεται να μην μπορώ να αποβάλλω. ‘Ολοι λίγο ή πολύ έχουμε ένα εσωτερικό κρυφό δωμάτιο, το οποίο κρύβουμε και από τον ίδιο μας τον εαυτό και μέσα στο οποίο βρίσκεται ο παιδικός μας εαυτός. Τα παιδία μας είναι αυτά που θα επηρεαστούν περισσότερο από το περιεχόμενο αυτού του δωματίου.
Open Access
Terramorphoses
Πατραμάνη, Μυρτώ (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Σύμβολα και αφηγήσεις προερχόμενες από τους μύθους των Μεταμορφώσεων του Οβίδιου προσαρμοσμένες για τη σύγχρονη εποχή. Μια γλυπτική εγκατάσταση που συνδέει τον συμβολικό κόσμο των αντικειμένων, των ανθρώπων και της φύσης. Το Terramorphoses εξετάζει μύθους και χαρακτήρες, σύγχρονες συνήθειες/τελετουργίες και πώς αυτά τα στοιχεία παράγουν νέες υβριδικές τατυτότητες. Ένα σύμπαν από κεραμικά γλυπτά και συνδυασμό υλικών, διαλύει τα όρια ανάμεσα στο παραμύθι και την πραγματικότητα
Open Access
Things Shining in the Dark
Βραδή, Λουίζα (Πτυχιακή εργασία, 2022)
H πτυχιακή εργασία Things Shining in the Dark, αποτελεί μια εξερεύνηση της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα από ταραχώδη τοπία συγκρούσεων, μετανάστευσης και μεταμόρφωσης. Μέσα από μια σειρά πολυμεσικών έργων τέχνης πολυμέσων, οι θεατές προσκαλούνται σε ένα ταξίδι στη σύγχρονη πραγματικότητα, όπου τα όνειρα συγκρούονται με τις σκληρές πραγματικότητες και οι ελπίδες τρεμοπαίζουν στο σκοτάδι. Στο επίκεντρο της έκθεσης βρίσκεται η φωτογραφική σειρά The Island Beyond the Coast, που αποτελεί μια ωδή στο λιμάνι του Πειραιά - μια πύλη σε μακρινούς ορίζοντες και ένα σύμβολο της λαχτάρας της αναχώρησης. Στο πλαίσιο του παγκόσμιου εμπορίου και της καπιταλιστικής επέκτασης, το λιμάνι αναδεικνύεται ως ένας οριακός χώρος όπου τα όνειρα και οι εφιάλτες συγκλίνουν και όπου η υπόσχεση για νέα ξεκινήματα συγκρούεται με το βάρος της ιστορίας και της παράδοσης. Στο βίντεο Πέρασμα, μεταφερόμαστε στην ηρεμία ενός μικρού κόλπου δίπλα στην θορυβώδη ζώνη μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων της Cosco στον Πειραιά, σε ένα κόσμο όπου ο χρόνος κυλά διαφορετικά. Ανάμεσα στην κολοσσιαία παρουσία των πλοίων μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων, η ζωή ξετυλίγεται σε μια αντίθεση παράδοσης και νεωτερικότητας, όπου τα ρεύματα του καπιταλισμού συγκρούονται με τον αργό ρυθμό της παραδοσιακής ζωής. Οι άνθρωποι, απτόητοι από τους γίγαντες του εμπορίου, ρίχνουν τις πετονιές τους στα νερά, η αρχαία τέχνη στο ψάρεμα αποτελεί απόδειξη ανθεκτικότητας στην αλλαγή. Με φόντο τα πανύψηλα πλοία που φορτώνονται με κοντέινερ που προορίζονται για μακρινές ακτές, οι διαχρονικές μελωδίες ενός πανηγυριού γεμίζουν τον αέρα, συγκεντρώνοντας τις κοινότητες. Σε αυτόν τον οριακό χώρο, η αντιπαράθεση μεταξύ του παλιού και του νέου είναι ολοφάνερη. Η ακτοφυλακή κλείνει τον κόλπο στους ψαράδες ως υπενθύμιση των δυνάμεων που διαμορφώνουν τον κόσμο μας. Είναι μια ταινία δοκίμιο - ένας διαλογισμός στη διασταύρωση παρελθόντος και παρόντος, παράδοσης και καπιταλισμού. Στην συνέχεια μια σειρά από χρυσά υφασμάτινα Κ47, στις Εμπόλεμες ζώνες της ύπαρξης, αποτυπώνουν την έννοια της βίας και της σύγκρουσης και τον βαθύ αντίκτυπο της στις ατομικές ζωές και τη συλλογική συνείδηση τόσο των ενηλίκων όσο και των παιδιών. Το έργο σε συνδυασμό με το κείμενο, εμβαθύνει στις εμπειρίες παιδιών στρατιωτών σε περιοχές συγκρούσεων, όπως η Βαγδάτη και η Ουγκάντα, τονίζοντας τις τραγικές συνέπειες της βίας που συχνά οδηγούν στην απόφαση να εγκαταλείψει κανείς το σπίτι του. Το Ana Anna, ένα ντοκιμαντέρ σε εξέλιξη, εξερευνά το μεταμορφωτικό ταξίδι της Άννας Ιβάνκοβα, μιας Κουβανής τρανσέξουαλ χορεύτριας που αναζητά μια νέα πραγματικότητα μακριά από τα όρια της πατρίδας της. Μέσα από προσωπικές συνεντεύξεις και κινηματογραφικές εικόνες, αναπαριστάται η αναζήτηση της προσωπικής απελευθέρωσης μπροστά στις αντιξοότητες. Τέλος, το Love Moves Me, ένα ηφαιστειακό συντριβάνι, είναι ένας συλλογισμός στις στοιχειώδεις δυνάμεις του νερού και της πέτρας, εξερευνώντας θέματα ρευστότητας, αντιθέσεων και συνεχούς ροής. Εδώ, το σιντριβάνι γίνεται σύμβολο της αιώνιας ροής της ζωής, μια υπενθύμιση της διασύνδεσης όλων των ζωντανών όντων και της καθολικής επιθυμίας για κίνηση και αλλαγή
Open Access
"Untitled"
Αγγελακόπουλος, Δημήτρης Λ.; Αγγελακόπουλος, Πέτρος Λ. (Πτυχιακή εργασία, 2024-01-24)
Η καθοριστική, για εμάς σημασία συνύπαρξης, μας οδήγησε στην απόφαση να παρουσιάσουμε από κοινού την πτυχιακή μας εργασία, στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (ΑΣΚΤ) τον Ιανουάριο του 2024. Το σώμα της θεματικής ενότητας <>, που παρατίθεται στην αίθουσα Κεσσανλής, έρχεται σαν αποτέλεσμα μιας συλλογικής έρευνας και ενός διαλόγου που καταγράφεται με διάφορα μέσα, αλλά συμπυκνωμένη αφήγηση και όπου σε κάθε περίπτωση αποπειράται να πραγματώσει μια σύγχρονη εμπειρία ζωγραφικής, με έντονα δάνεια υλικών και αισθητικής από την Arte Povera και Ντανταϊσμό, χωρίς ωστόσο να λείπει το στίγμα της προσωπική μας ταυτότητας. Το σώμα του έργου, εμπεριέχει έντονα το λαογραφικό αποτύπωμα της κοινής σκληρής μας μνήμης και τόπου. Εικόνες φθοράς που δεν συναντάμε πια, φτιαγμένες με πίσσα ως βασικό υλικό και όχι ως χρώμα, και με τελάρα από βιομηχανικά ξύλα σε απρόβλεπτα και απόλυτα αναπτύγματα που συνθέτουν μια αφήγηση μάλλον ποιητική. Τα άκαμπτα περιφερειακά υλικά σε συνδυασμό με την ατμοσφαιρικότητα της πίσσας και την αμεσότητα της φωτογραφίας, κατευθύνουν αναμφίβολα τον τρόπο κατασκευής και εκτέλεσης των έργων μας, γίνεται δηλαδή μια πιο προσωπική ζύμωση που θα έλεγε κανείς πως μοιάζει με τελετουργία κατά την ζωγραφική πράξη.
Open Access
Έτσι έχουν τα πράγματα με τις μικρές στιγμές ευτυχίας
Λαζαρίδου, Κωνσταντίνα (Πτυχιακή εργασία, 2024-07-19)
Ο δημόσιος χώρος με απασχολούσε από καιρό. Η διάδραση με τον κόσμο που τον συγκροτεί και η εφημερότητα ενός αντικειμένου μέσα σε αυτόν είναι καταστάσεις με τις οποίες ήθελα να αλληλεπιδράσω. Ξεκίνησα να φτιάχνω κεραμικά πλακάκια και να τα τοποθετώ στην Αθήνα, κυρίως στις γειτονιές που νιώθω πιο οικεία. Θέλησα να εξερευνήσω πώς αυτή η διαδικασία μπορεί να πυροδοτήσει μεγαλύτερη εγγύτητα μεταξύ του χώρου και των ανθρώπων που τον κατοικούν. Οι κεραμικές παρεμβάσεις στον δημόσιο χώρο καταγράφηκαν ως ένα οδοιπορικό μέσω βίντεο και ενός κεραμικού τετραδίου. Το πέρασμα του χρόνου, η αρχή, το τέλος, η μέρα, η νύχτα, η ζωή και ο θάνατος είναι έννοιες που διατρέχουν το σύνολο του έργου. Οι στιγμές μιας ζωής άλλοτε μοιάζουν στατικές και άλλοτε σε κίνηση. Ο χρόνος παγώνει μέσα στην κλεψύδρα ή τρέχει γρήγορα, ανάλογα με τα συναισθήματα. Το έργο συνολικά, αλλά και τα επί μέρους κομμάτια του, έχουν καθένα τη δική τους διάρκεια, αλλά και όλες μαζί μια ενιαία ροή. Φυτά, άνθρωποι και ζώα δεν υπάρχουν ξεχωριστά, αλλά σε αλληλεπίδραση. Το άτομο, όπως και τα κεραμικά, είναι πάντα ευάλωτο στις μεταβολές—διαλύεται και ανασυγκροτείται. Τα όρια είναι ρευστά.
Open Access
Η θέση του ανθρώπου
Στυλιανίδου, Παναγιώτα (Πτυχιακή εργασία, 2024-06-26)
Με αυτό το έργο θέλησα να εμβαθύνω, με έναν τρόπο άμεσο και ευθύ, στη γλυπτική ως μια καλλιτεχνική πράξη με ισχυρά υλικό και τεχνικό χαρακτήρα. Πρωτίστως, θέλησα να αναμετρηθώ με τις προκλήσεις που εγείρει ένα τέτοιο πλησίασμα της γλυπτικής σήμερα, ως μια πρακτική δεμένη ισχυρά με τις διαστάσεις της υλικότητας και τεχνικής· να εξερευνήσω (όπως τόσες και τόσοι άλλοι, πριν από εμένα) τις δημιουργικές και κριτικές δυνατότητες μιας τέτοιας προσέγγισης. Αυτή η προτεραιότητα στην υλικότητα και την τεχνική σκόπιμο μοιάζει να τεθεί σε αντιδιαστολή με μια διαδεδομένη έμφαση στα κειμενικά και εννοιολογικά επίπεδα κατανόησης, μέσα από τα οποία τόσο συχνά πλησιάζονται τα έργα της τέχνης. Ασφαλώς, αυτό δεν σημαίνει πως απορρίπτω τη σπουδαιότητα των κειμένων και των εννοιών, το ρόλο των θεωρητικών ή ιδεολογικών κατασκευών, ευρύτερα των πολιτισμικών λόγων που πράγματι είναι αδιαχώριστοι από το πως τα έργα ιστορικά αναδίδουν τις δυναμικές σημασίες τους. Σημαίνει όμως ότι η ύλη και τα υλικά, με τα εγγενή τους γνωρίσματα και τις αδιόρατες δυνατότητες που ενέχουν, με τα μεταβαλλόμενα νοήματα που τα διαπνέουν καθώς η ιστορία διεξάγεται και τα πολιτισμικά συμφραζόμενα αλλάζουν – αυτή η παλλόμενη ύλη – συνιστά το επίκεντρο του έργου μου. Ανάμεσα στις αφετηρίες του έργου αυτού, μια που οφείλω να ξεχωρίσω είναι αυτή της αρχιτεκτονικής και της οικοδομικής διαδικασίας, απ’ τις οποίες το έργο δανείζεται αρχές σύνθεσης της δομής της ύλης. Ανάμεσα στις ερωτήσεις που έθεσα είναι το πως μπορούμε να δούμε το μπετόν, το κατεξοχήν υλικό μίας σύγχρονης οικοδομής (ιδιαίτερα στην Ελλάδα) και το σίδερο, τόσο πολύτιμο για το στατικό φορέα, στη σύγχρονη καλλιτεχνική πρακτική. Αυτό το ερώτημα με οδήγησε σε μια διερεύνηση γύρω από τη συμπεριφορά των υλικών και των διαφορετικών τρόπων που αυτά εκδηλώνουν την εργασιμότητά τους, στα διαφορετικά αυτά πεδία – της γλυπτικής και της αρχιτεκτονικής. Με οδήγησε επίσης σε μια εικασία και σε μια διερώτηση γύρω από τη σιγουριά με την οποία συζητούμε, γλύπτες μαζί και αρχιτέκτονες, ‘τον άνθρωπο’ ως μέτρο του κόσμου. Αυτό που αναζήτησα, ωστόσο, δεν ήταν το σώμα μιας τέχνης που στρέφεται μακριά από το ανθρώπινο. Η εικασία μου δεν είχε να κάνει με την ανακάλυψη μιας ‘μη-ανθρώπινης’ θέσης. Παρά τα ζητήματα που αναμφίβολα εγείρονται κάθε φορά που κάποιος ή κάποια επικαλείται τον άνθρωπο και την αλήθεια του, έχω επίσης στο νου μου τα λόγια του γλύπτη Ροντέν: “Μία τέχνη δεν είναι μία τέχνη γνήσια αν δεν ενέχει ως αίτημα την αλήθεια, πολύ περισσότερο από την αρμονία, τη συμμετρία ή την ισορροπημένη κατασκευή, ιδιότητες που από μόνες τους δεν οδηγούν παρά στον αισθητισμό και σε μία τέχνη διακοσμητικού χαρακτήρα.” Η καλλιτεχνική συμμετρία και αρμονία συχνά θεωρήθηκαν ομόλογες του ρητορικού τρόπου στον λόγο ή του ακαδημαϊσμού στην αρχιτεκτονική. Ο Ροντέν κατηγορήθηκε για το ατεκτονικό του ύφος, δηλαδή την μη – αρχιτεκτονική ένταξη των έργων του. Κι αυτό, ίσως επειδή ήξερε και ήθελε να τονίσει με το έργο του ότι η κίνηση προηγείται του μαρμάρου, η καθημερινότητα του μνημειακού ή σε μία τεχνικότερη γλώσσα, η ύπαρξη της ουσίας. Αυτή την αντίθεση υπογραμμίζει και ο Δανός Κίρκεγκωρ όταν μιλούσε στο αισθητικό επίπεδο, για την υπεροχή του χορευτή έναντι του αρχιτέκτονα – ο τελευταίος μπορεί να χτίζει οικοδομήματα που διατηρούνται περισσότερο από κάθε χορευτική σύνθεση, προορισμένη να διαρκέσει ελάχιστα. Ωστόσο η ανθρώπινη κίνηση, είναι πρότερη της αρχιτεκτονικής και τελικώς, θα αποβεί μακροβιότερη του οιουδήποτε αρχιτεκτονήματος. Λιγότερο λογισμένη ως ετυμηγορία του νου για τα πράγματα, και περισσότερο ως μουσική που βγαίνει απ’ τα σώματα, μια τέτοια – διαφεύγουσα – έννοια αλήθειας, μοιάζει ακόμη να προσφέρει ένα γνήσιο ζητούμενο της τέχνης. Αυτό το γλυπτό λοιπόν, που φέρει τον τίτλο «Η θέση του ανθρώπου», αναζητά την αλήθεια του, στη γυναικεία τούτη μορφή: στην αιώρηση, την πίστη και την αμφιβολία της, την αποδοχή, τη μέθεξη αλλά και τις ρωγμές της· τις πληγές, την αντοχή και την ευθραυστότητα της.
Open Access
Η Ράχη του Βιβλίου
Σπυράτου, Ελένη (Πτυχιακή εργασία, 2024-06-12)
Ένα ερώτημα που με απασχόλησε πρόσφατα αφορά στον ρόλο του παραδοσιακού βιβλίου στη σύγχρονη εποχή της ψηφιοποίησης των κειμένων. Αυτό ήταν που με οδήγησε στην αναζήτηση νέων εικαστικών δυνατοτήτων ως προς τη χρήση των παραδοσιακών βιβλίων. Τα έργα που παρουσιάζονται αποτελούν μία εναλλακτική σπουδή πάνω στη δομή και την αναπαράσταση του ανθρώπινου σώματος μέσα από την αποδόμηση των σελίδων του βιβλίου. Η διαδικασία αφαίρεσης (λέξεων) - πρόσθεσης (εικόνας), δημιουργεί μια μορφή γλυπτικής που αναδεικνύει τις δυνατότητες του βιβλίου με έναν πρωτότυπο τρόπο. Από τη στιγμή που διαβάζουμε ένα βιβλίο, στη μνήμη μένουν οι εικόνες που δημιουργούνται από την ανάγνωση και όχι οι λέξεις και οι προτάσεις που βλέπουν τα μάτια μας. Τα έργα επιδιώκουν να αποδώσουν αυτές τις εικόνες, μετατρέποντας έτσι την αίθουσα σε ένα μεγάλο βιβλίο ανατομίας, όπου κάθε έργο αποτελεί ενότητα αυτής της παραστατικής μελέτης. Στο χώρο ξεδιπλώνεται μια αφήγηση που ξεκινά με την αναπαραγωγή, τα όργανα του σώματος, τα μέρη του σώματος που δηλώνουν την ταυτότητα και την κατάληξη του ανθρώπου μέσα από τη τελική μορφή του - τα κόκαλα. Τα φύλλα των βιβλίων, όταν ξεφυλλίζονται, γίνονται διαφορετικό έργο και αποκαλύπτει νέες πτυχές και μορφές αυτού, ενώ το νυστέρι που χρησιμοποιήθηκε για τη δημιουργία του έργου, κόβει και φανερώνει το εσωτερικό σώμα του βιβλίου.Με αυτή τη προσέγγιση τα έργα προκαλούν τον θεατή να επανεξετάσει την ιδέα του για το βιβλίο ως αντικείμενο και να ανακαλύψει τις πολλαπλές δυνατότητες που κρύβονται στις σελίδες του.
Open Access
Η σφάιρα, ο γείτονας, η γιαγιά μου και ένα καρπούζι
Κερεφιάδου, Ιωάννα (Πτυχιακή εργασία, 2024)
Γλυπτική, εγκατάσταση, βίντεο, φωτογραφία.
Open Access
Ηφαίστου Πυρ
Αγγελίδου, Ιωάννα (Πτυχιακή εργασία, 2024-06-26)
Το κεντρικό θέμα της πτυχιακής μου αποτελέσε η πλαστική με κερί. Παρουσίασα με αυτό τον τρόπο μια ανθρώπινη φιγούρα με θέμα τον Ήφαιστο και δύο μικρότερου μεγέθους έργα, πλασμένα και αυτά με κερί. Την ιδέα του Ηφαίστου αλλά και του κεριού ως υλικό γλυπτικής, αποτέλεσε η τριβή μου με το εργαστήρι της ΑΣΚΤ, ‘Χαλκοχυτική – γυψοτεχνία’.
Open Access
Κατώτερα όντα
Λέκκας, Λεωνίδας Σ. (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Ως παράσιτο ορίζεται από τον άνθρωπο ο κάθε οργανισμός που είναι ανεπιθύμητος σε κάποιο οικοσύστημα. Αυτά τα κατώτερα όντα, ζουν και αναπτύσσονται παράλληλα και, συχνά, εις βάρος ενός άλλου οργανισμού. Η ύπαρξή τους επομένως, εξαρτάται άμεσα από την επιβίωση του ξενιστή. Αυτή η σχέση εξάρτησης εξασφαλίζει την φυσική ισορροπία, την αέναη πορεία των οργανισμών από τη γέννηση προς τον θάνατο, την αποσύνθεση και την αναπόφευκτη επιστροφή τους στη φύση. Όλοι οι οργανισμοί κατατάσσονται από τον άνθρωπο σε μια κλίμακα αξίας, ανάλογα με τη χρησιμότητά τους. Οι οργανισμοί που δεν φαίνεται να έχουν κάποια χρησιμότητα, αποφεύγονται, απωθούνται και εξοντώνονται για τη διασφάλιση της προσωπικής και κοινωνικής ευημερίας του ανθρώπου. Οι εμπειρίες μίας μύγας είναι αδιάφορες, εάν έχει συνείδηση, πού έχει ταξιδέψει. Κύριο μέλημά του ανθρώπου είναι να εξασφαλίσει την επιβίωσή του, να καλύψει τις βιολογικές και συναισθηματικές του ανάγκες και να καταφέρει την αυτοπραγμάτωσή του. Παράγει, καταναλώνει, διακοσμεί και στη συνέχεια θαυμάζει την προσπάθεια του να γίνει χρήσιμο μέλος της κοινωνίας που έχει ο ίδιος χτίσει. Ξεχωρίζει και εξοστρακίζει τα μη παραγωγικά μέλη, με στόχο την επιβίωση της αγέλης. Δεν στέκεται στιγμή να συνειδητοποιήσει τη θέση του στην φύση και το πως ακολουθεί την ίδια αρχέγονη πορεία από την πρώτη μέχρι και την τελευταία του ανάσα, από την αθωότητα στην ωριμότητα. Δεν έχει το χρόνο να δει όσα έχει δημιουργήσει, συχνά παραβλέποντας την συμβολή της φύσης, εμπνέοντας τον καλλιτέχνη και δημιουργώντας ερεθίσματα για τον φιλόσοφο. Στη σύντομη διάρκεια της ζωής του, κατατάσει ξανά και ξανά στο χρόνο τον εαυτό του ψηλότερα στην αξιακή κλίμακα από τα όντα που ονομάζει παράσιτα. Βασισμένος στην αντίληψη πως τον χρειάζονται για να επιβιώσουν, τα εκμεταλλεύεται, ενώ καταβροχθίζουν τους νεκρούς, επανεκκινώντας τον κύκλο, διατηρώντας την ισορροπία.
Open Access
Ο θίασος του Michey Mouse
Πουλάκης, Δημήτριος Ε. (Πτυχιακή εργασία, 2023)
Η συνολική σύνθεση αποτελεί τον grotesque θίασο του Mickey Mouse, ο οποίος λειτουργεί ως πρωταγωνιστής της αλλά και ως καθοδηγητής σε μια σειρά γλυπτών και σχεδίων, τα οποία ενσωματώνουν τόσο στοιχεία ενός πραγματικού τσίρκου, όσο και προσωπικές εικόνες της παιδικής μου ηλικίας. Σε όλα τα παρακάτω έργα έχω προσπαθήσει να ισορροπήσω την αισθητική δυο ετερόκλητων στοιχείων: μιας pop κουλτούρας (π.χ. Disney) και μιας πιο ωμής και βίαιης, με σκοπό να δημιουργήσω τον προσωπικό μου κόσμο, στον οποίο λειτουργούν συμπληρωματικά και συμπεριληπτικά. Επιπρόσθετα εφόσον έχω επιλέξει σαν δομικό πυλώνα της σύνθεσης την αφήγηση ενός φανταστικού τσίρκου, έχω παραθέσει σε όλη την πορεία της εγκατάστασης, διαφορετικές εκδοχές κεφαλιών από clown. Καθένα από αυτά συμβολίζει την μεταμόρφωση - διαστρέβλωση που απαιτείται να υποστεί κάθε live perfomer, προκειμένου να γεννήσει έναν καινούργιο ρόλο για να ικανοποιήσει τις ορέξεις ενός αχόρταγου κοινού. Σημαντικό ρόλο στην πραγμάτωση του παραπάνω show αποτελεί ο Dumbo (ο ήρωας της ομώνυμης ταινίας της Disney) που λειτουργεί ως το βασικό θύμα του παραπάνω θιάσου, καθώς βρίσκεται στην παράσταση προκειμένου να λοιδορηθεί και να κανιβαλιστεί τόσο από τους υπόλοιπους performers, όσο και από το κοινό. Η επιλογή ενός άγριου ζώου σαν τον ελέφαντα στο τσίρκο δεν είναι καθόλου τυχαία, καθώς υποδηλώνει την βαθιά ανάγκη του ανθρώπου να επιβληθεί σε ότι φαντάζει σε αυτόν «μεγάλο» και «δυνατό». Μέσω των παραπάνω δρώμενων ο θεατής κατορθώνει να ικανοποιήσει τα κατώτερα ένστικτα του, χάρη στην ασφάλεια που του παρέχει η μάζα αλλά και η θέση του.
Open Access
Οι περιλανώμενοι
Αντωνίου, Ευγενία (Πτυχιακή εργασία, 0009-10-24)
Η ζωή είναι μια αναζήτηση και αυτή η αναζήτηση προϋποθέτει περιπλάνηση.Ο περιπλανώμενος είναι εκείνο το κομμάτι του εαυτού μας που εμπλέκεται σε ένα εσωτερικό ταξίδι για να συγκεντρώσει εμπειρίες, συναισθήματα και αντιλήψεις με στόχο την διερεύνηση του εσωτερικού χώρου και να ανακαλύψει κρυμμένους, εσωτερικούς «θησαυρούς» και τόπους - ψυχικούς ή άλλους. Η σειρά έργων «Οι Περιπλανώμενοι», αφορά σ' έναν αριθμό αρχετυπικών μορφών που ξεκινούν ένα εσωτερικό ταξίδι για να αναζητήσουν τα όρια μεταξύ συνειδητού και υποσυνείδητου, φωτός και σκότους, επιθυμίας και πραγματικότητας. Ένα ταξίδι που συνοδεύεται από ένα αιώνιο μαρτύριο αλλά και την υπόσχεση μιας ηλιόλουστης λύτρωσης.