Τμήμα Εικαστικών Τεχνών (Π. Ε.)
Permanent URI for this collection
Browse by
Recent Submissions
Item Open Access Ηχώ ΧώρωνΑνδρονικίδου, Εύα (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-15)Ηχώ Χώρων | αφηγήσεις από τους χώρους του ασυνείδητου Τα έργα εξερευνούν το αδιόρατο ίχνος που αφήνει ο χρόνος, το βλέμμα και το βίωμα πάνω στον χώρο. Συντίθεται ένας κόσμος από χώρους μετέωρους που βρίσκονται στο μεταίχμιο: ανάμεσα στο ορατό και το υπαινικτικό, το φως και τη σκιά, το παρόν και τη μνήμη, το σώμα και την απουσία του, τον αληθινό κόσμο και το όνειρο, το αντικειμενικό και το υποκειμενικό, το εσωτερικό και το εξωτερικό – με την κυριολεκτική και τη μεταφορική έννοια, το γνώριμο και το άγνωστο. Κάθε σύνθεση εκκινεί από μια περιγραφή, μια ανάμνηση ή μια στιγμή και αφηγείται μια εκδοχή της που επανασυντίθεται– μια αφήγηση όχι κυριολεκτική, αλλά αποσπασματική. «Το ανοίκειο είναι αυτό το είδος του τρομακτικού που πηγάζει από κάτι οικείο, το οποίο έχει κατασταλεί και επιστρέφει.» (Freud, Sigmund; «Το ανοίκειο»). Με αυτή την έννοια, οι χώροι που παρουσιάζονται είναι ανοίκειοι όχι γιατί είναι παντελώς ξένοι ή άγνωστοι, αλλά γιατί ακριβώς πηγάζουν από το βαθιά οικείο που όμως έχει απομακρυνθεί και επιστρέφει μετατοπισμένο και αλλοιωμένο, με μια αίσθηση «μυστικότητας και συγκάλυψης». (Freud, Sigmund; «Το ανοίκειο») Λειτουργούν ως αντηχήσεις μιας εικόνας που αλλάζει, όπως η ηχώ μεταβάλλεται και φθίνει από τον αρχικό ήχο σε κάθε επανάληψη, μέχρι να σβήσει. Η ηχώ λειτουργεί μεταφορικά: είναι το αποτύπωμα μιας μορφής που έχει απομακρυνθεί, το ίχνος μιας σκέψης που πέρασε, η υποψία ενός ήχου που ίσως δεν υπήρξε ποτέ. Η ηχώ είναι ήχος που επιστρέφει, χωρίς πηγή. Όπως η ανάμνηση που επιστρέφει αλλοιωμένη. Το βλέμμα καλείται να ακούσει ό,τι δεν λέγεται: την ηχώ των γεγονότων. *Οι χώροι δεν είναι κενές γεωμετρίες, ούτε αφηρημένες έννοιες. Είναι δοχεία μνήμης, φορείς βιωμάτων, τόποι διαφυγής ή επιστροφής, αποτυπώματα παρουσίας, απόηχοι γεγονότων - ένα συνολικό ποιοτικό φαινόμενο που συγκροτείται, αναπαράγεται και μεταβάλλεται ως κοινωνικό προϊόν. Ο χώρος είναι, λοιπόν, ένα δυναμικό σύστημα, που διαμορφώνεται και επαναπροσδιορίζεται διαρκώς διαμέσου του βιώματος και της εμπειρίας, και άρα είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένο με το υποκείμενο: ο άνθρωπος και το περιβάλλον του δε μπορούν να διαχωριστούν- ανήκουν στον ίδιο κόσμο. Ή αλλιώς, ο άνθρωπος είναι μέρος του χώρου και ο χώρος είναι μέρος του ανθρώπου που τον κατοικεί- δεν αποτελεί ένα φόντο μέσα στο οποίο συμβαίνει κάτι, αλλά ένα σφιχτό σύνολο που περιλαμβάνει τα απτά και τα μη απτά, τα έμψυχα, τα άψυχα και τα άυλα. (Tilley, Christopher; «Space, place, landscape and Perception: Phenomenological Perspectives», Ingold, Tim; «The temporality of landscape») Συνεπώς ο χαρακτήρας του κάθε χώρου ορίζεται μέσα από το κατοικείν. Ο χώρος βιώνεται διαμέσου του σώματος το οποίο αλληλεπιδρά με το περιβάλλον του, όχι ως παθητικός παρατηρητής, αλλά με βάση τις προθέσεις, τις στάσεις και το πλαίσιο του παρατηρητή. Η αντίληψη δεν είναι μια παθητική λήψη αισθητηριακών δεδομένων, αλλά αντίθετα μια ενεργητική, ερμηνευτική διαδικασία, κατά την οποία το νόημα αναδύεται μέσα από την αλληλεπίδραση με τον κόσμο. Αυτή η αλληλεπίδραση συνιστά μια ολιστική σχέση, καταργώντας τους ρόλους του περιβάλλοντος και του περιβαλλόμενου. Δεν βλέπουμε μόνο εμείς τους χώρους και τους τόπους αλλά μας βλέπουν και αυτοί, με μια μεταφορική έννοια. Αυτή η αμοιβαία ορατότητα σηματοδοτεί μια βαθύτερη, υπαρξιακή σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων και του περιβάλλοντος τόπου, αμοιβαία και αμφίδρομη: δεν είναι παρατηρητές αλλά συμμετέχοντες σε ένα συνολικό, συμπεριληπτικό κόσμο. (Merleau-Ponty, Maurice; «Phenomenology of Perception», «The Visible and the Invisible»)Item Open Access Wishing WellΤριπόδη, Μαρία Λυγερή (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-22)Ο τίτλος Wishing Well περιγράφει ένα πηγάδι ευχών και ταυτόχρονα δηλώνει μια καλοπροαίρετη ευχή. Με αφορμή τoν κόσμο της online αγοράς του σεξ, μέσα από βίντεο, σχέδια και αντικείμενα, επιχειρείται να προσεγγιστεί κάτι από τις σχέσεις ανάμεσα στη φαντασίωση, το χρήμα, το φετίχ και την προσομοίωση.Item Open Access Ψηφιακή έρημος περιπλάνηση στον μετα-ανθρώπινο χώροΔημητρίου, Μαρία (Πτυχιακή εργασία, 2025-10)Η πτυχιακή μου εργασία αποτελεί μια εικαστική περιπλάνηση στον μετα-ανθρώπινο κόσμο, μέσα από την έννοια της «ψηφιακής ερήμου». Πρόκειται για έναν συμβολικό τόπο, όπου η τεχνολογία έχει εγκαταλειφθεί και τα ίχνη της έχουν μετατραπεί σε σιωπηλά απομεινάρια. Μέσα από κυκλικές δομές, γλυπτικά στοιχεία και την επιλογή υλικών που φέρουν μνήμη όπως τεχνολογικά κατάλοιπα, δέρμα, μέταλλο και πλακέτες επιχειρώ να δημιουργήσω έναν χώρο που δεν απεικονίζει απλώς το μέλλον, αλλά λειτουργεί ως καθρέφτης του παρόντος. Η «ψηφιακή έρημος» δεν είναι μια φανταστική δυστοπία, αλλά μια μεταφορά για την εσωτερική ξηρασία που προκαλεί η υπερβολική εξάρτηση από την τεχνολογία. Τα έργα μου αποτυπώνουν την απουσία του ανθρώπου, όχι ως φυσική εξαφάνιση, αλλά ως συναισθηματική και κοινωνική απομάκρυνση. Ο θεατής καλείται να περιπλανηθεί σε έναν χώρο όπου η πρόοδος έχει σβήσει και τα ίχνη της έχουν μετατραπεί σε εικαστικά τεκμήρια. Η εργασία μου δεν αρνείται την τεχνολογία, αλλά την παρατηρεί με επίγνωση. Μέσα από την αισθητική της φθοράς, την επιλογή «φτωχών» υλικών και την κυκλική δομή, επιχειρώ να δημιουργήσω μια αφήγηση για την μνήμη, την αποξένωση και την ανάγκη επαναπροσδιορισμού της σχέσης μας με το ψηφιακό περιβάλλον. Η τέχνη, σε αυτό το πλαίσιο, λειτουργεί ως αρχείο, ως προειδοποίηση και ως ερώτημα για το τι σημαίνει να είμαστε άνθρωποι σε έναν κόσμο που αλλάζει.Item Open Access Ψυχικά αποτυπώματαΔιώτη, Ηλιάνα Ευσταθία (Πτυχιακή εργασία, 2025-07-09)Το έργο μου περιστρέφεται γύρω από ψυχικές καταστάσεις που, ενώ δεν έχουν ύλη, εγγράφονται βαθιά στο σώμα και στη μνήμη. Φοβίες, εφιάλτες, επίμονες σκέψεις· άυλες, αλλά ικανές να σε διαπεράσουν, να σε παραλύσουν. Όσα δεν φαίνονται, αλλά αφήνουν βάρος. Όσα λειτουργούν υπόγεια, ως σκιά. Προσπαθώ να τα πλησιάσω. Να τα κάνω ορατά. Να δω τι έχει μείνει από εμένα και τι ήμουν πάντα χωρίς να το βλέπω. Χρησιμοποιώ διάφανα υφάσματα, όπως η μουσελίνα, τοποθετημένα σε στρώματα, το ένα μπροστά από το άλλο. Αυτή η σύνθεση παραπέμπει στη φύση των αναμνήσεων ή των ψυχικών εικόνων: είναι φευγαλέες, έρχονται και φεύγουν, χωρίς να είναι ακριβώς παρούσες – όπως ένα όνειρο, μια σκέψη, ένας εφιάλτης. Κάτι που συμβαίνει σε άλλον χρόνο και σε άλλον χώρο, σε μια ενδιάμεση κατάσταση, όπως ο ύπνος, η ανάμνηση ή η απώλεια. Κάθε ύφασμα από μόνο του είναι αχνό, διάφανο. Όταν όμως μπουν το ένα πάνω στο άλλο, αποκτούν μια υπόσταση. Έτσι είναι κι αυτές οι σκέψεις: φευγαλέες και σχεδόν διάφανες, αλλά όταν συσσωρεύονται, αρχίζουν να βαραίνουν. Μοιάζει σαν να έρχονται από έναν δικό τους χώρο και χρόνο — και να διεκδικούν τη θέση τους στη δική μου πραγματικότητα. Σαν μια σκιά που επιμένει, όχι μόνο για να φοβίσει, αλλά για να ειπωθεί. Να αναγνωριστεί. Όταν ζωγραφίζω πάνω στα στρώματα των υφασμάτων, το μελάνι διαπερνά τις επιφάνειες και αφήνει το ίχνος του στον καμβά που βρίσκεται από κάτω. Ένα αποτύπωμα, σαν σκιά όσων διαδραματίστηκαν. Άλλοτε, αυτό που αποτυπώνεται λειτουργεί σαν φορεμένο φορτίο. Κάτι που κουβαλιέται πάνω στο σώμα και επηρεάζει τα όργανα, τους μηχανισμούς του. Σαν φορεμένο άγχος. Όλα εκείνα που, ενώ προσπαθείς να τα οργανώσεις, να τα συγκρατήσεις, καταλήγουν να επιδρούν με ψυχοσωματικά συμπτώματα. Μαύρα, τα οποία σκαλίζω, με διάθεση να παίξω μαζί τους,να τα ελαφρύνω...Να καταφέρω να βγάλω λίγο μαύρο, με την ελπιδα να τα κουβαλήσω αλλιώς. Και είναι φορές που αυτό που αποτυπώνεται μοιάζει με αίσθημα παραίτησης — μα και επιζών ταυτόχρονα, με ό,τι του στέρησε ή του έδωσε στο σχήμα του αυτό που το αλλοίωσε.Item Open Access Πτυχιακή εργασία του Θεοδοσιάδη ΔιονύσηΘεοδοσιάδης, Διονύσης (Πτυχιακή εργασία, 2024-10-23)Η πτυχιακή μου εργασία αποτελείται από 5 έργα ζωγραφικής διαστάσεων 200x200cm με λάδι.Item Open Access Happy DeathdayΤσίκνα, Χριστίνα (Πτυχιακή εργασία, 2024-10-23)Το έργο αποτελείται απο γλυπτά με αφρό πολυουρεθάνης, πέντε εκ των οποίων βρίσκονται στο χώρο και δύο είναι επιτοίχια, καθώς και απο μια σειρά σχεδίων.Item Open Access « καρ[βουνό]»Στρουμπάκου, Άννα (Πτυχιακή εργασία, 2025-07-02)« καρ[βουνό]» Η εικαστική ενότητα που παρουσιάζεται εδώ συνιστά μία διερεύνηση της σχέσης ανάμεσα στο τοπίο, τη μνήμη και την υλικότητα. Μέσα από τη χρήση του κάρβουνου ως αποκλειστικού μέσου, επιχειρείται μία χειρονομία που δεν είναι μόνο μορφοπλαστική αλλά και συμβολική. Το κάρβουνο ως υλικό που προέρχεται από την καύση, φέρει τη μνήμη της απώλειας και της μεταμόρφωσης. Λειτουργεί ως κρίσιμο στοιχείο ερμηνείας του έργου αφού είναι ταυτόχρονα εργαλείο αναπαράστασης και σχόλιο για το αντικείμενο που αναπαριστά. Η θεματική του τοπίου αποτελεί τον πυρήνα της σειράς. Πρόκειται για τοπία φυσικά, βουνά, δάση, ύδατα, τα οποία ωστόσο προσεγγίζονται ως φορείς ύπαρξης όπου η απεικόνισή τους δεν προέκυψε από μία πρόθεση ωραιοποίησης του φυσικού κόσμου, αλλά από μία βαθύτερη επιθυμία κατανόησης του. Κυριαρχεί η ακρίβεια της παρατήρησης σε έναν χώρο εσωτερικό, ψυχικό και φαντασιακό. Αποτυπώνοντας τοπία ανέπαφα ή άγρια, με ένα υλικό που παραπέμπει στην καύση, την οικολογική φθορά και την καταστροφή παράγεται η αντίφαση πως αποδίδεται η φύση στην πιο αγνή της μορφή με ένα υλικό που φέρνει το ίχνφος της απώλειάς της. Αυτή η σύγκρουση θέτει ερωτήματα γύρω από τη θέση του ανθρώπου απέναντι στο φυσικό περιβάλλον. Η μορφολογική δομή της σειράς των έργων δεν είναι αποσπασματική. Τα έργα παρουσιάζονται ως αλληλένδετα μέρη ενός συνεχούς εικαστικού σώματος, που συγκροτεί ένα ενιαίο τοπίο. Αυτή η πολυμέρεια βοηθά να αποδοδεί η έκταση και η πολυπλοκότητα αλλα και η διαδοχικότητα των εμπειριών στο βουνό από τους πρόποδές του ως την κορυφή. Στην τέχνη, το βουνό δεν λειτουργεί απλώς ως φυσικό στοιχείο, αλλά ως σύμβολο που παραπέμπει σε έννοιες ανύψωσης, σταθερότητας και υπέρβασης. Η κορυφή του εκφράζει την επιθυμία για απόσταση, για κατάκτηση και στοχασμό. Ταυτόχρονα, η ίδια η μορφή του βουνού φέρει εντός της το ενδεχόμενο της φθοράς και της κατάρρευσης. Μία κατολίσθηση αναδεικνύει αυτήν ακριβώς τη δυναμική την ένταση ανάμεσα στο ανθεκτικό και το επισφαλές, στο σταθερό και το μεταβαλλόμενο. Το νερό εισάγει τη διάσταση της ροής και της αδιάκοπης μεταβολής, ενώ το δάσος και οι ρίζες παραπέμπουν στο αθέατο υπόστρωμα που συνδέει και στηρίζει. Το βουνό γίνεται πεδίο όπου η ύλη,η μνήμη και η ανθρώπινη εμπειρία συναντιούνται ενώ η ανθρώπινη ύπαρξη καλείται να τοποθετηθεί ξανά με σεβασμό και επίγνωση της εύθραυστης ισορροπίας του.Item Open Access Ανάμεσα στους τοίχουςΓεροντοπούλου, Νεφέλη (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-10)Η σειρά Ανάμεσα στους Τοίχους αποτελείται από δέκα ανάγλυφες κεραμικές πλάκες, καθεμία διαστάσεων 20 × 30 εκ. Το έργο προέκυψε μέσα από μια προσωπική διερεύνηση της έννοιας της απομόνωσης και του εγκλωβισμού, τόσο συναισθηματικά όσο και χωρικά. Η αφετηρία μου ήταν η παρατήρηση του πώς ένας άνθρωπος βιώνει τον περιορισμό, πώς ο χώρος γύρω του μετατρέπεται σε αντανάκλαση της εσωτερικής του κατάστασης. Στις επιφάνειες των πλακών αποτυπώνονται ίχνη χειρονομιών, κινήσεων και γραφών. Τα λόγια που εμφανίζονται επάνω τους είναι άλλοτε δικά μου και άλλοτε εμπνευσμένα από λογοτεχνικά αποσπάσματα. Δεν αποτελούν κυριολεκτικά αποσπάσματα κειμένων, αλλά προσωπικές αναφορές που λειτουργούν σαν ψίθυροι σκέψεων ή συναισθημάτων. Μέσα από αυτά, το έργο αποκτά μια επιπλέον διάσταση — τη γλώσσα ως ίχνος και ως μνήμη. Ο πηλός, ως υλικό, έχει καθοριστική σημασία στη διαδικασία. Είναι γήινος, απτός, ευάλωτος αλλά και ανθεκτικός. Κρατάει το αποτύπωμα της χειρονομίας και μεταφέρει τη σωματική εμπλοκή της δημιουργίας. Η εργασία με τον πηλό έγινε σταδιακά, μέσα από δοκιμές και παρατηρήσεις της υφής και της φόρμας, μέχρι να προκύψει η τελική σύνθεση των δέκα πλακών ως ενιαίας εγκατάστασης. Το έργο δεν αφηγείται μια συγκεκριμένη ιστορία. Αντίθετα, λειτουργεί σαν μια ανοιχτή αφήγηση φτιαγμένη από μικρά αποσπάσματα μνήμης και εμπειρίας. Στόχος μου είναι να δημιουργηθεί ένας χώρος σιωπής και στοχασμού, όπου ο θεατής μπορεί να αναγνωρίσει δικά του συναισθήματα και εσωτερικές εικόνες γύρω από την έννοια της απομόνωσης, της σιωπής και της μεταμόρφωσης.Item Open Access Πλασμο_Δεσμα Vol.2Σαρτζετάκη, Άρτεμις (Πτυχιακή εργασία, 2023-06-24)Tο διευρυμένο σώμα -Πειράματα στην επαυξημένη συναισθητηριακή εμπειρία. Το πλασμόδεσμα διερευνά την αλληλεξάρτηση μεταξύ ζωντανών οργανισμών, και την λεπτή οικολογική ισορροπία που καθιστά δυνατή την ύπαρξη τους. Δεν αντιμετωπίζει αυτή την σχέση με μελαγχολία ή ως κάποια επιβαρυντική συνθήκη, αντιθέτως θεωρεί την γνώση αυτής της αλληλεπίδρασης ως πηγή χαράς και προσπαθεί να την διαλαλήσει. Με την χρήση αισθητήρων, κώδικα και servo motors δημιουργείτε ένα ανθρωπο-φυτό υβρίδιο, το Πλάσμο-δέσμα. Το αίμα του ή πιο συγκεκριμένα η ροή του στο σώμα παρέχει την πληροφορία για την κίνηση των φύλων/προεκτάσεων του. Το επιθυμητό αποτέλεσμα είναι να δοθεί οπτικό και ακουστικό ερέθισμα στις αόρατες διεργασίες που ανά πάσα στιγμή μας κρατάνε ζωντανούς. Μερικό έναυσμα για την διατριβή αυτή έχει υπάρξει η έρευνα της Madeline Schwartzman στον τομέα της επαυξημένης συναισθητηριακής εμπειρίας, με προσθετη οικολογική ευαισθησία. Η Schwartzman, στο βιβλίο της «See Yourself Sensing», επικαλείται την ικανότητα του εγκεφάλου να βιώνει εμμέσως την αισθητήριες προσλαμβάνουσες κάποιου βλέποντας τον. Αυτή η «συναπτικό καθρέφτισμα» τελεί την βάση για την παρούσα διπλωματική εργασία. Αντικρίζοντας την παλλόμενη ένωση φυτού και ανθρώπου, μπορεί κανείς να επανεξετάσει τα όρια του δικού του σώματος και τη σχέση που έχουν με το υπόλοιπο φυσικό περιβάλλον. Το όνομα του υβριδίου (Πλασμο-δεσμα) προέρχεται από Είναι το κομμάτι που λείπει για να γίνω πραγματικό υβρίδιο και ενσαρκώνει την έννοια του “σχετίζομαι”. Είναι μια υποθετική συμβιωτική σχέση που προκύπτει από την χαρά της γνώσης ότι είμαι αδιαμφισβήτητα αλληλεξαρτώμενη από κάθε άλλο έμβιο ον.Item Embargo Πτυχιακή Εργασία του Φίλιππα-Μπατουδάκη, ΦοίβουΦίλιππας-Μπατουδάκης, Φοίβος (Πτυχιακή εργασία, 2025-07-09)Οι ψηφιακές τέχνες διαθέτουν έναν νέο τρόπο ερμηνείας του κόσμου, και μέσα από τον τρισδιάστατο χώρο που δημιουργούν, μπορεί κανείς να εκφράσει μια πληθώρα ιδεών και επανερμηνειών. Με αυτήν τη συλλογή, στόχευσα να εξερευνήσω την απουσία ως κεντρικό άξονα. Από τη μία, αξιοποιώντας τις κινηματογραφικές δυνατότητες που μου προσφέρουν αυτά τα εργαλεία, παρουσιάζω μία νουάρ-εμπνευσμένη ταινία μικρού μήκους χωρίς πρωταγωνιστή, όπου η διάθεση, η ατμόσφαιρα και το σκηνικό καταλαμβάνουν το επίκεντρο. Από την άλλη, αναδημιουργώ φωτογραφίες εμβληματικών έργων ζωγραφικής από την ιστορία, απογυμνωμένες από τις κεντρικές τους μορφές, μετατοπίζοντας την προσοχή στο περιβάλλον και στις παραμελημένες λεπτομέρειες. Με τον συνδυασμό αυτών των δύο, η συλλογή υποδηλώνει έναν εναλλακτικό τρόπο αλληλεπίδρασης με την τέχνη, καλώντας τον θεατή να μη δει τον ήρωα, αλλά τον κόσμο γύρω του.Item Open Access The HandymanΤσουκάτος, Άγγελος (Πτυχιακή εργασία, 2025-07-09)Δέκα ζωγραφικά έργα (10 ζωγραφισμένοι καμβάδες σε τελάρα). Ως σειρά, αφηγούνται την ιστορία του Τεχνικού, όμως κάθε ένα μπορεί να σταθεί ως ανεξάρτητο.Item Open Access Dimmensional ConstructsΣτραντζάκη, Σοφία (Πτυχιακή εργασία, 2024-10-23)Η διπλωματική εργασία με τίτλο Dimensional Constructs πραγματεύεται τον χώρο ως ένα ρευστό και διαρκώς μεταβαλλόμενο πεδίο, στο οποίο η ζωγραφική και η εγκατάσταση συνυπάρχουν και συνδιαλέγονται. Μέσα από πίνακες, τρισδιάστατες κατασκευές και παρεμβάσεις που εκτείνονται στον περιβάλλοντα χώρο, το έργο διαμορφώνει ένα εικαστικό σύνολο που υπερβαίνει τα όρια της δισδιάστατης επιφάνειας. Κυρίαρχο στοιχείο είναι οι γραμμές, οι οποίες μεταφέρονται από τη ζωγραφική στον χώρο με τη χρήση κλωστών. Οι κλωστές λειτουργούν ως προεκτάσεις των έργων, χαράσσοντας ρυθμούς και επαναλήψεις που μεταφέρουν τον θεατή από το επίπεδο της επιφάνειας στην εμπειρία της τρισδιάστατης εγκατάστασης. Η διάταξή τους δημιουργεί νέους άξονες και σχέσεις στον χώρο, προσκαλώντας τον θεατή σε μια ενεργή, βιωματική παρατήρηση. Η συνύπαρξη οργανικών και βιομηχανικών υλικών – όπως η πέτρα, το μέταλλο, το ξύλο και το γυαλί – δημιουργεί αντιθέσεις αλλά και γέφυρες ανάμεσα στο φυσικό και το κατασκευασμένο. Οι κατασκευές παραμένουν ανοιχτές ως μορφές, υποδηλώνοντας τη ρευστότητα του χώρου και την ικανότητά του να μετασχηματίζεται και να παράγει νέες αφηγήσεις. Η καλλιτεχνική διαδικασία εξελίσσεται ως διαρκής έρευνα για τη σχέση μεταξύ χώρου, ύλης και βλέμματος. Το έργο δεν προτείνει τον χώρο ως σταθερό δεδομένο, αλλά ως μια εμπειρία που μεταβάλλεται, ανάλογα με την παρουσία και την κίνηση του θεατή. Μέσα από τη σύνθεση ζωγραφικής, εγκατάστασης και υλικών, η εργασία επιδιώκει να αναδείξει τον χώρο ως ένα δυναμικό, ανοιχτό πεδίο, σε συνεχή διάλογο με τον χρόνο, το φως και την ανθρώπινη εμπειρία.Item Open Access Στίγμα Apocalypso1.0Γιαννοπούλου, Κατερίνα (Πτυχιακή εργασία, 2025-07-09)Για την Αποκαλυψώ Το έργο μου γεννήθηκε μέσα από μια προσωπική αναζήτηση και εξελίχθηκε σε μια μορφή αυτό-θεραπείας. Μέσα από αυτό, εξερευνώ τα στρώματα της ταυτότητας και τη ρευστότητά της, ενώ παράλληλα προσπαθώ να αποδημήσω την έννοια του ιδανικού που μας επιβάλλουν τόσο οι κοινωνικές όσο και οι προσωπικές μας προσδοκίες. Συνδυάζοντας διαφορετικά μέσα, όπως το ψηφιακό κολάζ, τη δημιουργική γραφή, το βίντεο και την περφόρμανς, επιδιώκω να δημιουργήσω εμβυθιστικές εμπειρίες που συνδυάζουν σουρεαλισμό, kitsch αισθητική και έντονα στοιχεία αυτοσαρκασμού. Το τρέχον έργο μου «Apocalypso» αποτελεί μια αναδιήγηση της ιστορίας της Καλυψούς μέσα από τη δική της σκοπιά. Καταραμένη από τους θεούς να παραμένει κρυμμένη στο νησί της, η Καλυψώ γίνεται σύμβολο του κρυφού εαυτού και της αποφυγής της αποκάλυψης από φόβο προσβολής των κοινωνικών κανόνων. Η απόφασή της να αμφισβητήσει τη βούληση των θεών και να αναζητήσει τις επιθυμίες της την οδηγεί αναπόφευκτα σε ένα μονοπάτι «αποκάλυψης» - ένα μονοπάτι άβολο, χαοτικό, ντροπιαστικό και βαθιά προσωπικό. Εμπνευσμένη από τη μυθολογία, το θέατρο και τον κινηματογράφο, επιθυμία μου είναι να προσεγγίσω την αφήγηση όχι ως μια γραμμική ιστορία, αλλά ως μια οπτική και βιωματική εμπειρία. Το έργο μου είναι μια πρόσκληση να αγκαλιάσουμε το χάος του να είμαστε τα πάντα και τίποτα ταυτόχρονα. Είναι μια αναγνώριση ότι η πραγματικότητα είναι σχετική και ότι η ταυτότητα δεν είναι σταθερή, αλλά ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο κολάζ εμπειριών, σχέσεων και επαναπροσδιορισμών. Επιθυμία μου είναι να αποτελέσει έναυσμα για τον θεατή, ώστε να ταυτιστεί, να αναρωτηθεί για τα όρια της κοινωνικής πραγματικότητας και, ίσως, να τα αμφισβητήσει, θέτοντας τα θεμέλια για το δικό του ταξίδι αυτογνωσίας.Item Open Access Lucien 1884Κλης, Αναστάσιος (Πτυχιακή εργασία, 2025-07-02)Το έργο Lucien 1884 ενσαρκώνει μια αφήγηση. Ακολουθώντας το καλλιτεχνικό είδος της παραμυθολογίας, μέσα από αντικείμενα-εκθέματα, υπομνήματα και σημειώσεις, περιγράφει μία ιστορία που τοποθετείται στον 19ο αιώνα. Τότε που η θολή ακόμα θεώρηση της εκκολαπτόμενης επιστημονικής μεθόδου άφηνε πολλά σκοτεινά σημεία. Σημεία όπου το λογικό συναντούσε το φανταστικό και επιστημονικές παρατηρήσεις συνόρευαν με τα παραμύθια. Τα αντικείμενα που παρουσιάζονται είναι κατασκευασμένα και έπειτα φθαρμένα ή τροποποιημένα για να διηγηθούν αυτό το “παραμύθι”. Ο σκοπός τους είναι λιγότερο ο ρεαλισμός και περισσότερο η δραματική αφήγηση μίας ιστορίας- μίας παράστασης χωρίς ηθοποιούς. Μία σκισμένη στολή , ένα μοναχικό γάντι και φθαρμένες φωτογραφίες- αυτά, ανάμεσα σε άλλα αντικείμενα πλαισιώνουν μία ιστορία χαμένη στον χρόνο. Μέσα απο αυτά τα “εκθέματα”, ο θεατής μαθαίνει για τους πρωταγωνιστές της ιστορίας και για την ερευνητική αποστολή που αποτέλεσε το τέλος τους. Μέσα από σημειώσεις, υπομνήματα και ευρήματα παρουσιάζεται ως γεγονός ένα χαμένο κομμάτι ιστορίας. Όμως προσοχή: η κάμερα είναι χαλασμένη, οι φωτογραφίες δεν δείχνουν παρά σκιές και μοναδικός οδηγός του επιστήμονα είναι μία γοτθική νουβέλα.Item Open Access FarewellΜισεγιάννη, Αθηνά (Πτυχιακή εργασία, 2023-10-04)Χρησιμοποίησα αντικείμενα, στοιχεία επίπλων και λεπτομέρειες από το εσωτερικό ενός σπιτιού που δεν υφίσταται πλέον. Ο εσωτερικός χώρος μιας κατοικίας, καθημερινός και οικείος, συνιστά πεδίο αναφορών, μνήμης και στοχασμού γύρω από την εφήμερη φύση της υλικής υπόστασης. Τα αντικείμενα της καθημερινότητας, ευτελή, χρηστικά ή διακοσμητικά, φέρουν ένα ιδιαίτερο συναισθηματικό φορτίο. Η αξία που τους αποδίδεται κοινωνικά και προσωπικά καθιστά τον αποχωρισμό δύσκολο, ενώ παράλληλα η διατήρησή τους προϋποθέτει μια συνεχώς αμφίσημη διαδικασία. Μέσα από αυτή τη διαδικασία συγκέντρωσα αντικείμενα που απέκτησαν σημασία είτε μέσω του χώρου που κοσμούσαν είτε μέσω των προσώπων που τα συνόδευαν. Ενσωμάτωναν μνήμες και βιώματα που είχαν πλέον παρέλθει, ενώ νέα αντικείμενα είχαν καταλάβει τη θέση τους, σηματοδοτώντας τον κύκλο της αντικατάστασης και της απώλειας. Η συσσώρευση αυτή οδήγησε στη συγκρότηση μιας εκτεταμένης συλλογής∙ εκατοντάδες αντικείμενα, συγκεντρωμένα σε κούτες, τα οποία δεν μπορούσαν να επανακαθοριστούν με τον τρόπο που υπήρξαν στο παρελθόν. Η καλλιτεχνική πρακτική περιλάμβανε την αποδόμηση και καταστροφή των αρχικών αντικειμένων, από τα οποία διατήρησα μόνο το χάρτινο περίβλημά τους. Τα κατάλοιπα αυτά παρουσιάστηκαν με τρόπο που παραπέμπει στη μουσειολογική πρακτική της αρχαιολογικής έκθεσης, αναδεικνύοντας την υλικότητα του κελύφους και την απουσία του πρωτότυπου αντικειμένου. Τα αρχικά αντικείμενα δεν υπάρχουν πλέον.Item Open Access DelululandΝάνος, Ευάγγελος (Πτυχιακή εργασία, 2025-07-09)Στο Delululand μου, δημιούργησα μια σειρά έργων από ζωγραφικά με ανάγλυφα και γλυπτά που απεικονίζουν πράξεις μιας περσόνας που έχω επινοήσει, φέρνοντας στην επιφάνεια επιθυμίες που κάνω στη φαντασία μου αλλά δεν μπορώ να πραγματοποιήσω στην καθημερινότητά μου, επειδή περιορίζομαι από τα περιβάλλοντα στα οποία έχω ζήσει, περιβάλλοντα που είναι συντηρητικά και εχθρικά απέναντί σε queer άτομα. Η περσόνα στα έργα είναι η επιτομή του self-empowerment για μένα, ένα άτομο που δεν ενδιαφέρεται για τη γνώμη των άλλων. Εκφράζω αμετανόητα το queerness μου και αποτυπώνω τη φαντασίωσή μου και αυτό που θέλω να είμαι στην πραγματικότητα, και το κάνω κάτι αληθινό και απτό. Πολλές εικόνες στα έργα αντλούν αφορμές από αναρτήσεις που γίνονται σε queer social media, και υπογραμμίζω τη σχέση μου με αυτά ως queer άτομο, σχολιάζοντας τα στερεότυπα που αναπαράγουν και τις προσδοκίες που μου δημιουργούν για το πώς «πρέπει» να συμπεριφέρομαι και να είμαι, ενώ, παράλληλα, τα προσεγγίζω με χιούμορ και τα ενστερνίζομαι. Τα χρώματα είναι έντονα και με πολλή χρωστική, παίζοντας με το στερεότυπο ότι οτιδήποτε πολύχρωμο θεωρείται κιτς και queer. Τα ζωγραφικά έργα έχουν την ίδια λογική ως προς τη φόρμα και το χρώμα με τα γλυπτά, που έχουν κατασκευαστεί με 3D εκτυπώσεις. Θέλω να είναι δύσκολο για τον θεατή να ξεχωρίσει τι είναι γλυπτό και τι είναι ζωγραφική. Παίζω με το ψεύτικο και το αληθινό, τι είναι φαντασίωση και τι ψέμα, αλλά ταυτόχρονα όλα είναι αληθινά.Item Open Access Καταστάσεις ΔυσφορίαςΒούλγαρης, Αλέξανδρος (Πτυχιακή εργασία, 2025-07-09)Το θέμα που διάλεξα να ασχοληθώ είναι η δυσφορία. Η εργασία «States of dysphoria» αποτελείται από μία σειρά έργων , που εξερευνούν προσωπικά βιώματα σε μία προσπάθεια καταγραφής και κατανόησης. Είναι ένας καθρέφτης που θίγει καταστάσεις με έμμεσο τρόπο. Η έκθεση εξερευνά τις συναισθηματικές καταστάσεις αποκοπής , ματαίωσης , απώλειας και εγκλωβισμού του ατόμου. Τέλος η έκθεση καλεί το θεατή να αντιμετωπίσει την εσωτερική δυσφορία - δυσαρμονία , που συχνά εκδηλώνεται ως μία ήσυχη, ανεπαίσθητη αλλά επιμονή αίσθηση.Item Open Access Πτυχιακή εργασία της Αρώνη ΜαγδαληνήςΑρώνη, Μαγδαληνή (Πτυχιακή εργασία, 2025-07-02)Βασικός θεματικός άξονας της εικαστικής μου έρευνας, αποτελεί η έννοια της κίνησης που σχετίζεται με τη συμβολική διάσταση της τέχνης. Συγκεκριμένα, η εικαστική μου πρακτική δεν περιορίζεται στο τελικό έργο, αλλά αναδεικνύει την πορεία δημιουργίας της κίνησης της ίδιας της σκέψης, με στόχο την απομάκρυνση απ' την οικεία εικόνα. Με οδηγό τις ιδιότητες του νερού, όπως κίνηση, ρευστότητα και ασάφεια των ορίων και τον συσχετισμό τους με τη θεωρία του Χάους που δέχεται την τυχαιότητα ως βασικό στοιχείο, καλούμαι να δημιουργήσω μια οπτική σύνθεση με όχι τυχαία δομή, μέσα από απρόβλεπτες, χαοτικές και μη γραμμικές συμπεριφορές. Καταφεύγω λοιπόν, στα πρωτογενή οπτικά στοιχεία της ζωγραφικής, βάση της θεωρίας Kandinsky, το σημείο ως αρχικό κύτταρο της εικαστικής σύνθεσης, τη γραμμή ως τον απόηχο της κίνησης του και το επίπεδο ως το οπτικό υπόβαθρο, με σκοπό τη δημιουργία ενός χαοτικού κόσμου όχι ασύνδετου, αλλά με τάξη και αρμονία όπου χρώματα και σχήματα διαμορφώνονται από εσωτερική δομή. Οι ασύμμετρες διατάξεις και τα επαναλαμβανόμενα σχήματα όπως κύκλοι, γραμμές, σημεία έχουν στόχο τη δημιουργία ρυθμού και εσωτερικής μουσικότητας δημιουργώντας ένα Χάος λόγω πνευματικής ανάγκης που δίνει νόημα και συγκρότηση στο έργο, οδηγώντας το σε μια δομημένη εκφραστική απελευθέρωση. Τα υλικά που χρησιμοποιώ είναι μελάνια, μαρκαδόροι, κλωστές και κομμάτια υφάσματος μεγαλύτερου πάχους πάνω σε λεπτότερο ύφασμα χωρίς προετοιμασία της επιφάνειας. Τα μελάνια με τις ασταθείς ροές υποστηρίζουν το απρόβλεπτο της διαδικασίας. Οι μαρκαδόροι, οι κλωστές και τα παχύτερα υφάσματα, υλικά λιγότερο ρευστά έως σταθερά με καθορισμένα όρια, δηλώνουν την κυριαρχία πάνω στις μεταβολές και τις συνθήκες που οδηγούν σε απρόβλεπτες αλλαγές. Η δημιουργία, τέλος, του ψηφιδωτού, κατασκευασμένο από σμάλτα και γυαλί χρωματισμένο με μελάνι, ενισχύει την αντίθεση μεταξύ ρευστού - απρόβλεπτου και δομημένου - συμπαγούς.Item Open Access Το Κενό Πρόσωπο της ΜνήμηςΧαραλάμπους, Παναγιώτα (Πτυχιακή εργασία, 2025-07-09)Δεκαπέντε ζωγραφικά έργα με μολύβι 14b σε χαρτί μολυβιού μέσα σε κορνίζες με διαστάσεις 40 x 50 εκ. Το έργο μου αποτελεί μια βαθιά συναισθηματική καταγραφή της μνήμης και της απώλειας, την απουσία του ανθρώπινου προσώπου με επίκεντρο τον παππού μου που έχει πλέον φύγει από την ζωή. Μέσα από ρεαλιστικά σχέδια με μολύβι, βασισμένα σε σκηνές από οικογενειακές φωτογραφίες, αναπαρίσταται η καθημερινότητα, αλλά με ένα καθοριστικό κενό: την απουσία του προσώπου. Αυτή η απουσία, αντί για αισθητική επιλογή, αποτελεί συνειδητό μέσο για να αποδοθεί ο θάνατος, η φθορά του χρόνου και η συναισθηματική απώλεια. Οι μορφές γίνονται απρόσωπες, ενεργοποιώντας τον θεατή να προβάλει πάνω τους τις δικές του μνήμες και ιστορίες. Η πηγή έμπνευσής μου είναι οι στιγμές της ζωής που χάνονται, οι οικογενειακές αναμνήσεις και η ανθρώπινη ματαιότητα. Η διαδικασία βασίστηκε στη μελέτη και την επιλογή παλιών φωτογραφιών, από τις οποίες απομόνωσα τις μορφές, διατηρώντας τα περιβάλλοντα και τις συνθέσεις. Μέσα από αυτήν την αφαιρετική προσέγγιση, σχολιάζω την αναπόφευκτη φθορά της ύπαρξης και καλώ τον θεατή να "διαβάσει" το κενό, να το βιώσει. Το έργο λειτουργεί ως μνημείο για όσους έφυγαν, αλλά και ως ποιητική υπενθύμιση της εύθραυστης φύσης της μνήμης και της ανθρώπινης παρουσίας.Item Open Access Κ Υ Τ Τ Α Ρ ΟΣταματάκη, Αιθέρια (Πτυχιακή εργασία, 2025-07-09)Το ΚΥΤΤΑΡΟ είναι μια εικαστική εγκατάσταση. Ένα ενιαίο έργο αποτελούμενο από πολλά μικρότερα αυτόνομα έργα και υποέργα. Κυρίαρχο είναι το ίδιο επαναλαμβανόμενο μοτίβο το οποίο έχει σχεδιαστεί στο χέρι παραπάνω από χίλιες φορές και είναι ένας κύκλος μέσα σε έναν άλλον μεγαλύτερο κύκλο. Αυτό το σύμβολο ονομάζω ΚΥΤΤΑΡΟ .Είναι το κύτταρο στην πιο απλή και αφαιρετική μορφή που θα μπορούσε να υπάρξει. Τα έργα αυτά είναι διάφορα ασπρόμαυρα σχέδια σε χαρτιά(γυαλιστερά/ματ) διαστάσεων περίπου Α5 /Α4 από υλικά όπως σινική μελάνη , graffity spray, ακρυλικοί μαρκαδόροι κ.α. και κάθε ένα από αυτά έχει τον δικό του μοναδικό όνομα . Τα χαρτιά Α4 έχουν κάποια ασπρόμαυρα σχέδια, ενώ τα Α5 έχουν το καθένα από ένα μοναδικό κύτταρο(σχεδιασμένο με σινική μελάνη) και ένα όνομα(από χρωματιστό ακρυλικό μαρκαδόρο). Πλησιάζοντας κοντά φαίνεται ότι κάθε Κύτταρο, αλλά και κάθε όνομα είναι διαφορετικό κι ας μοιάζουν ίδια από μακριά εκ πρώτης όψεως. Τα ονόματα των κυττάρων είναι γραμμένα σε διάφορες γλώσσες από όλον τον κόσμο. Επιπλέον υπάρχουν 5 μικρά κείμενα-φράσεις σε κορνίζες, τοποθετημένα διάσπαρτα μέσα στην εγκατάσταση με φράσεις από το πεδίο της επιστήμης της βιολογίας σε σχέση με το ΚΥΤΤΑΡΟ, την επιβίωση/εξέλιξή και άρα την συνέχεια της ύπαρξης του οργανισμού και της Ζωής. Ανάμεσά στα σχέδια και καρφωμένοι στον τοίχο,βρίσκονται 3 καμβάδες(σπρέυ ,ακρυλικά ,πλαστικό τοίχου ,μελάνη και μαρκαδόροι) οι δύο εκ των οποίων απεικονίζουν δύο ασπρόμαυρα χέρια να κρατάνε αντικριστά μισό κύτταρο ενώ ο τρίτος (τοποθετημένος πιο μακριά από τους άλλους δύο) δείχνει ένα μεγάλο κύτταρο ενωμένο και ολόκληρο.(Οι διαστάσεις τους είναι Υ=2,15 μ και Π=2,5 μ για τα δυο χέρια και Υ=2,15μ και Π=3μ για τον καμβά με το κύτταρο), Στον χώρο υπάρχει τραπέζι με κάποια χαρτιά Α5 με το ΚΥΤΤΑΡΟ αλλά χωρίς κάποιο όνομα γραμμένο πάνω τους και πολλές χρωματιστές πινέζες σε ένα μεγάλο μπωλ ώστε να μπορεί να τοποθετεί όποιος θεατής θέλει και ''το δικό του κύτταρο΄΄,το δικό του όνομα στην εγκατάσταση. Στον χώρο υπάρχει τραπέζι με κάποια χαρτιά Α5 με το ΚΥΤΤΑΡΟ αλλά χωρίς κάποιο όνομα γραμμένο πάνω τους και πολλές χρωματιστές πινέζες σε ένα μπωλ ώστε να μπορεί να τοποθετεί όποιος θεατής θέλει και ''το δικό του κύτταρο΄΄,το δικό του όνομα στην εγκατάσταση. Ως αποτέλεσμα, το έργο, αλλάζει καθώς περνάει ο χρόνος και ο κόσμος από μέσα του και ποτέ δεν μπορεί να είναι πάλι ίδιο με πριν- όπως ακριβώς συμβαίνει και με κάθε ζωντανό οργανισμό στην φύση που αλλάζει, εξελίσσεται, γερνάει, μεταβάλλεται και επηρεάζεται από ένα σωρό συνθήκες και παράγοντες. Στο κεντρικό σημείο της εγκατάστασης επί του δαπέδου βρίσκεται ένα μικρότερο υποέργο με τον τίτλο DUM SPIRUM ΣΠΕΙΡΑ και είναι μια εγκατάσταση από spray μπουκάλια σπρέυ τοποθετημένα σε σχήμα σπείρας(σαν σαλίγκαρος) τα οποία καταλήγουν σε ένα κιτς, υπερβολικό, φανταχτερό ,συλλεκτικό και εντυπωσιακό μπουκάλι μπράντυ με βελούδινο εξώφυλλο, ανάγλυφες Καρυάτιδες και χρυσά γράμματα, πολύ εντυπωσιακό και όμορφο αλλά κατά τα άλλα άχρηστο(καθώς όταν πλησιάσεις πολύ κοντά συνειδητοποιείς ότι το περιεχόμενο ''είναι σάπιο''(και έτσι είναι!) Λίγο παραπέρα ακουμπισμένη στο πάτωμα, στην είσοδο της σπείρας υπάρχει μια διαλυμένη κορνίζα Α3 με το κείμενο και την λογική γύρω από την εγκατάσταση ''DUM SPIRUM ΣΠΕΙΡΑ'' και ακουμπισμένο σε ένα μικρό τραπέζι εκεί κοντά βρίσκεται και το μικρότερο αυτόνομο έργο ,ένα κόκκινο βιβλίο(δεμένο χειροποίητα με παραδοσιακή τεχνική) που μέσα έχει ασπρόμαυρα σχέδια και στο εξώφυλλο γράφει με κεφαλαία χρυσά γράμματα: ''ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΠΝΙΓΟΝΤΑΙ'' και στο οπισθόφυλλό του: ''ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΥΤΑΛΙΑ ΝΕΡΟ''. Και ‘’ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΠΝΙΓΟΝΤΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΥΤΑΛΙΑ ΝΕΡΟ’’ είναι αφιερωμένη και η συγκεκριμένη έκθεση.