Τμήμα Εικαστικών Τεχνών (Π. Ε.)

Permanent URI for this collection

https://artia.asfa.gr/handle/artia/8

Browse by

Results 1 - 20 of 320

Open Access
Pure Needles
Τσιλικοπούλου, Άελλα (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-15)
Αποτελείται από 15 επιφάνειες Αλουμινίου 50cm X 35cm x 4mm με την τεχνική της ενχάραξης τοποθετημένες σε σκοτεινή αίθουσα με φωτισμό.
Open Access
Μνήμη και σχήμα - Εσωτερικοί χάρτες
Κοράκης, Κωνσταντίνος (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-22)
Η μνήμη αποτελεί τον καμβά πάνω στον οποίο γράφονται οι εικόνες που καθορίζουν την προσωπική μας ιστορία, το είναι και τις πράξεις μας. Εικόνες που προέρχονται από το παρελθόν και ανασύρονται από το ασυνείδητο ως θραύσματα από ευχάριστα ή τραυματικά, οδυνηρά συμβάντα. Εικόνες που δένονται με τις εμπειρίες του παρόντος, την εξωτερική πραγματικότητα σε μια διαρκή ανάπλαση. Τα έργα που παρουσιάζονται εδώ είναι ζωγραφικές συνθέσεις με λάδι, δημιουργημένες μέσα από μια εσωτερική διαδικασία ανάκλησης και μετασχηματισμού της μνήμης σε ύλη και σχήματα. Η ζωγραφική μου πράξη βασίζεται στη διερεύνηση του τρόπου με τον οποίο οι αναμνήσεις και τα βιώματα συνυπάρχουν και διαστρωματώνονται στον ψυχισμό μου. Κάθε έργο ξεχωριστά λειτουργεί ως ένας «εσωτερικός χάρτης» ή μια αλληγορία εικόνων στη μνήμη. Αντί να αναπαριστώ πιστά τον εξωτερικό κόσμο, το φυσικό και το αστικό τοπίο που με σφράγισε, επιλέγω να τον αποτυπώσω μέσα από την υποκειμενική μου εμπειρία. Ο στόχος μου δεν είναι η απεικόνιση αλλά η πρόκληση και στον θεατή του έργου μου μιας εσωτερικής αναγνώρισης. Επιδιώκω δουλεύοντας με ένα εύπλαστο και ζωντανό υλικό όπως το λάδι να αποδώσω το εύθραυστο και πολυδιάστατο της μνήμης , μιας μνήμης που δεν είναι ποτέ στατική αλλά ρέουσα όπως και η ίδια η ζωή.. Προσπαθώ να διαμορφώσω ένα προσωπικό, ποιητικό λεξιλόγιο.
Open Access
"ΕΓΩ"
Χατζηγιάννης, Μιλτιάδης (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-22)
Η κεντρική ιδέα/το θέμα του έργου της πτυχιακής μου εργασίας αλλά και πιο βαθιά εκτός αυτής, έχει να κάνει σε σχέση με τρεις από τις παιδικές μου εμμονές. Αυτες είναι το θέατρο σκιών, ο κινηματογράφος αλλά και ο χαρακτήρας σαν χαρακτήρας/φιγούρα. Καποιες λειτουργούν ως κυριολεκτικα σαν βάση του έργου μου και κάποιες σχεδόν. Το θέατρο σκιών όπως και ο χαρακτήρας σαν χαρακτήρας/φιγούρα λειτουργούν και τα δύο αυτά ως μια κυριολεκτική βάση, μένοντας μόνο στην αρχική σκέψη, ενώ το κομμάτι του κινηματογράφου λειτουργεί και πιο προχωρημένα μη μένοντας μόνο στην αρχική ιδέα. Θεωροντας πως το κομμάτι της φιλοσοφικής δημιουργίας δεν απέχει σχεδόν καθόλου από το κομμάτι της διαδικασίας ενως έργου, έχοντας ως κοινή βάση συγκεκριμένα πράγματα. Αυτα έχουν να κάνουνε σε σχέση με τον τρόπο ελευθερίας και αντίληψης το καθενός όπου πρέπει να έχει σε σχέση με το έργο του και αντιμετωπίζοντας το καθημερινά. Ειναι η σκληρή "εμμονικη" δουλειά, η δεκτικότητα σε συμβουλές και γνώμες όπου πρέπει να έχει κάποιος και τέλος το πόσο ανοιχτός είσαι ως προς το κομμάτι μιας άλλης διαδικασίας, της υλικής διαδικασίας δημιουργόντας το έργο αλλά και οπτικής, μαζεύοντας εικόνες-εμπειριες καθημερινά!
Open Access
''The girl who didn't blink''
Τζούφη, Αλιόνα (Πτυχιακή εργασία, 2025-08-02)
Η σειρά έργων μου, με τίτλο “The Girl Who Didn’t Blink”, αποτελεί μια εικαστική αφήγηση που διερευνά το παιδικό βίωμα και τον κύκλο της ζωής, από την αθωότητα της παιδικής ηλικίας έως την αυτογνωσία της ενηλικίωσης. Ο τίτλος αναφέρεται σε μια κοπέλα που παρατηρεί τον κόσμο με μια επίμονη και διαρκή ματιά, συμβολίζοντας την έντονη ευαισθησία και την αέναη εγρήγορση απέναντι στις εμπειρίες της ζωής. Η σειρά αποτυπώνει τη μετάβαση μέσα από μορφές με εξωπραγματικά, ονειρικά χαρακτηριστικά, όπου τα μεγάλα, εκφραστικά μάτια λειτουργούν ως οπτικά σύμβολα κατανόησης, ενδοσκόπησης και συναισθηματικής έκφρασης. Τα μάτια αυτά λειτουργούν ως κεντρικός εκφραστικός άξονας, αντιπροσωπεύοντας την ανάγκη σύνδεσης, επικοινωνίας και αναζήτησης νοήματος σε διαφορετικές φάσεις της ζωής. Η θεματική μου αντλεί έμπνευση από την έννοια του κύκλου της ζωής. Από την αθωότητα και την ανεμελιά της παιδικής ηλικίας, περνάμε στη μοναξιά, τις συγκρούσεις και τη σταδιακή αυτογνωσία της ενηλικίωσης. Τα έργα αποτυπώνουν αυτή τη διαδρομή μέσα από ρευστές φόρμες και απαλές χρωματικές παλέτες, που δημιουργούν έναν κόσμο ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα. Οι φιγούρες, τοποθετημένες σε αφαιρετικά και άτοπα περιβάλλοντα, υποδηλώνουν την απομόνωση και τη συνεχή αναζήτηση ταυτότητας. Το “The Girl Who Didn’t Blink” είναι μια διαδρομή που καλεί τον θεατή να ανατρέξει στα δικά του βιώματα, να αναγνωρίσει την ευαλωτότητα και τη δύναμη που φέρουν κάθε φάση της ζωής, και να ταυτιστεί με την αφήγηση. Η σειρά, μέσα από την υπερρεαλιστική αισθητική και την αφηγηματική της δομή, προσφέρει μια γέφυρα ανάμεσα στην προσωπική εμπειρία και την οικουμενικότητα του ανθρώπινου συναισθήματος. Κάθε έργο γίνεται έτσι όχι μόνο μια προσωπική κατάθεση αλλά και ένα ανοιχτό πεδίο σύνδεσης, κατανόησης και ενδοσκόπησης, τονίζοντας τη σημασία του βιώματος και της μνήμης στη διαμόρφωση της ταυτότητάς μας.
Open Access
Τρόφιμοι
Ζάκκα, Αικατερίνα Πελαγία (Πτυχιακή εργασία, 2025-07-09)
Πήγα πρώτη φορά στις γυναικείες φυλακές Θήβας ως εθελόντρια, για να κάνω μαθήματα εικαστικών μέσα στην θεραπευτική κοινότητα του ΚΕΘΕΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ. Ταυτόχρονα είχα ξεκινήσει να διδάσκω και στην κοινότητα της Κυψέλης, μα εκεί μέσα στη φυλακή-ένιωσα κάτι παράξενο, κάτι βαθύ. Ένιωσα...οικεία. Όχι από αφέλεια, ούτε από άγνοια. Μα από έναν παλμό ανθρώπινο που με άγγιξε χωρίς προειδοποίηση. Η θεραπευτική κοινότητα δεν είναι φυλακή. Είναι ένας χώρος όπου οι άνθρωποι έχουν πρόσβαση σε ψυχολόγους, δημιουργικά μέσα-και κυρίως, σε ασφαλείς ανθρώπινες σχέσεις. Εκεί, η καθημερινότητα δεν μυρίζει τιμωρία, αλλά προσπάθεια. Είναι ένας τόπος όπου η αλλαγή μοιάζει εφικτή, όπου το μέλος μπορεί πραγματικά να δει τον εαυτό του, να ξεδιπλωθεί και-αν το θελήσει-να αναγεννηθεί. Και μέσα από αυτό το περιβάλλον, όπου το βλέμμα δεν είναι πάντα σκληρό, αλλά συχνά απορημένο ή τρυφερό, ένιωσα πως ήθελα να δημιουργήσω κάτι. Κάτι που να λέει, χωρίς στόμφο, αυτό που εγώ ένιωσα: Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΥΛΑΚΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΗΝ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΣΥΡΜΑΤΟΠΛΕΓΜΑ. Ήθελα να μιλήσω για τον άνθρωπο που δεν πρόλαβε να αγαπηθεί σωστά. Για τη γυναίκα που γελάει μέσα στο κελί γιατί αλλιώς θα λυγίσει. Για τον πατέρα που μιλάει όταν πια είναι αργά. Για το «σε αγαπώ» που ειπώθηκε σαν ευχή. Δεν είναι οι τοίχοι που φυλακίζουν. Είναι οι λέξεις που δεν είπαμε. Οι αγκαλιές που δεν μάθαμε. Οι άνθρωποι που δεν συναντήσαμε ποτέ. Ο εαυτό μας, που κάποτε μπορεί να χάσαμε. Προσπάθησα να χτίσω ένα μικρό παράθυρο. Για λίγο φως. Για μια βαθιά ανάσα.
Open Access
Δέκα Μαύρες Κουβέρτες
Ζαραγκότα, Στυλιανή (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-22)
Το έργο Δέκα Μαύρες Κουβέρτες αποτελεί το προσωπικό μου αρχείο μνήμης – ένα άυλο ημερολόγιο που ξεκινά από την νηπιακή ηλικία και εκτείνεται έως την ενήλικη ζωή μου. Εφιάλτες, και αλλόκοτες εικόνες αποτυπώνονται σε μαύρες επιφάνειες, σχηματίζοντας έναν κλειστό κλοιό, έναν τοίχο απομόνωσης που ενσαρκώνει τη μη-ασφάλεια, την οποία κουβαλώ και μεταφέρω διαρκώς. Στον πυρήνα του χώρου που ορίζουν οι σκοτεινές επιφάνειες, εμφανίζεται μια ανεμώνη – ένα κατασκευασμένο καταφύγιο από τα ίδια υλικά και πρακτική με αυτά που εκφράζονται και οι εφιάλτες. Το φωτεινό αυτό άνθος, στέκεται ως χειροποίητη χειρονομία εύθραυστης ασφάλειας, ένα αντίβαρο στο ασφυκτικό μαύρο. Η φύση γίνεται τόπος ανάσας ακόμη κι αν είναι κατασκευασμένη· μια εφεύρεση προστασίας όταν η πραγματική ασφάλεια απουσιάζει. Οι μνήμες αιχμηρές. Η επαναληπτική κίνηση της βελόνας, η προσήλωση και η μονιμότητα του νήματος λειτουργούν καθαρτικά. Η πράξη του κεντήματος μετατρέπεται σε τελετουργία. Με κάθε βελονιά, η μνήμη μεταφέρεται από το σώμα στο ύφασμα, αποτυπώνεται εκεί, δεν είναι πια μόνο δική μου. Οι μαύρες κουβέρτες – σύμβολα θερμότητας και προστασίας – γίνονται φορείς τραυμάτων. Μέσα σε αυτή την αντιφατική συνύπαρξη σκληρότητας και απαλότητας, γεννιέται ο χώρος του έργου. Το ηχητικό μέρος του έργου λειτουργεί ως αθέατη διάσταση μνήμης. Ο θεατής καλείται να φορέσει ακουστικά και να εισέλθει σε έναν χώρο εσωτερικής ακρόασης. Οι ήχοι δημιουργούν ένα περιβάλλον παραμονής – ένα ηχητικό περίβλημα που εντείνει την εμπειρία του καταφυγίου και την απόδραση από μια αποπνικτική μνήμη. Ο ήχος λειτουργεί ως προέκταση του υφάσματος: μια ατμόσφαιρα που δεν αγγίζεις, αλλά σε τυλίγει. Το έργο δεν αποτελεί μόνο προσωπική εξομολόγηση, αλλά έναν ανοιχτό χώρο συνάντησης. Ανάμεσα στις μαύρες επιφάνειες, ο θεατής καλείται να περιπλανηθεί, να σταθεί, να παρατηρήσει. Να αναγνωρίσει, ίσως, μια δική του σκιά, μια λησμονημένη ανάμνηση. Η ανεμώνη προσφέρει την πιθανότητα μιας στάσης μιας παύσης – μιας σύντομης απόδρασης. Ένα σημείο φωτός μέσα στο σκοτάδι. Αν ο θεατής, έστω και για μια στιγμή, αντανακλά κάτι από τον εαυτό του μέσα στις δικές μου μνήμες, τότε το έργο έχει ήδη μεταμορφωθεί σε κάτι συλλογικό. Έχει αποκτήσει νέα ζωή.
Open Access
Η Μάχη
Δεσποτόπουλος, Θάνος (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-15)
Η εγκατάσταση αποτελεί έναν χώρο μεταξύ ζωής και θανάτου, του ανθρώπινου και του κτηνώδους. Η σκηνή μοιάζει με τα απομεινάρια μιας μεσαιωνικής τελετής μεταμόρφωσης, όπου ο άνθρωπος αφήνει το σώμα πίσω του για να επιστρέψει στη φύση. Το ψυχρό ασήμι συναντά τη ζεστασιά του σανού.
Open Access
40.920+
Ελευθερίου, Παναγιώτα (Πτυχιακή εργασία, 2024-10-16)
40.920+ κάποια ακόμα σώματα από πηλό. Ένας χώρος για να πενθηθεί το απένθητο. Ένας απέραντος χώρος μεταξύ μας για εκείνο που δεν του αναλογεί η οδύνη. Το [ 40.920+ ] είναι μια στιγμή, μια μνημόσυνη εγκατάσταση στην εποχή του πολέμου. Από τα βαλκάνια ως τη μέση ανατολή, το πένθος και η ζωή μαζεύεται γύρω από τραπέζια. Η τροφή, η ίδια ουσία που συντηρεί την κοινότητα, γίνεται σύμβολο της μετάβασης: συνομιλεί με το αναπόφευκτο και κερδίζει, γιατί προσφέρει την ελπίδα πως υπάρχουν τρόποι να συνεχίσει κανείς παρά την απώλεια. Στο [ 40.920+ ] σας καλώ σε ένα τραπέζι χωρίς ζωή. Ό,τι μεταμορφώνεται φευγαλέα σαν είδηση, εδώ για λίγο ξαναπαίρνει πίσω την υλική μορφή του. Πόσο διατεθειμένοι είμαστε να εξοικειωθούμε με την ωμότητα, όσο εκείνη δεν πλήττει εμάς τους ίδιους; Πόσο συνένοχοι είμαστε με την βία, όσο καταναλώνουμε ηδονοβλεπτικά τις εικόνες του θανάτου; Οι ζωές αυτών των άλλων δεν είναι εντελώς ζωές, λένε τα πάντα γύρω μας, ούτε όσο ζουν ούτε όταν πεθαίνουν. Και όταν πεθαίνουν δεν είναι πλήρεις ημερών: είναι από βόμβες στα εδάφη της Γάζας, είναι από εργατικό ατύχημα στις βιομηχανίες της κεντρικής Ευρώπης, είναι από ομοφοβικούς υγειονομικούς στα ενδοκρινολογικά ιατρεία, από χέρι γυναικοκτόνου στην Θεσσαλονίκη, από βασανιστήρια στα ΑΤ της Αθήνας και η λίστα είναι μεγάλη. Η Τζούντιθ Μπάτλερ θα μιλήσει για εκείνο το περιθώριο που κοινωνικά εξαιρείται του πένθους, περιγράφοντας πώς στο αξιοβίωτο της δυτικής ευδαιμονίας δεν χωράνε όλα τα σώματα. Τα περισσότερα παραμένουν εκτεθειμένα στην τρωτότητα και την τιμωρία, στοχοποιημένα στην ίδια βάση που τα συνθέτει ως κοινότητες: στη βάση της φυλής, της έκφρασης/ ταυτότητας φύλου και της τάξης τους. Το [ 40.920+ ] είναι το λεπτό της σιγής υπό τη φλόγα των κεριών για όσα τους αρνήθηκαν το πένθος. Αν εγώ δεν είμαι χωρίς εσένα, και εσύ δεν είσαι χωρίς εμένα, κάθε φορά που ο ένας πεθαίνει, αλλάζει ο κόσμος.
Open Access
Φαντασιοπληξία
Λαζαρίδης, Νικόλαος (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-22)
Η έκθεση με τίτλο «Φαντασιοπληξία» αποτελείται από δώδεκα σχέδια με μολύβι πάνω σε χαρτί, τα οποία δημιουργήθηκαν στο πλαίσιο της πτυχιακής μου εργασίας. Κάθε έργο έχει αφετηρία τη σκέψη μου γύρω από τη φαντασία, τη διαστρέβλωση του πραγματικού και την κίνηση του μυαλού πέρα από τα λογικά όρια. Ο όρος «φαντασιοπληξία» επιλέχθηκε, όχι τόσο με την στενή του έννοια, αλλά ως περιγραφή μιας κατάστασης όπου το βλέμμα αφήνεται ελεύθερο να αιωρηθεί μεταξύ ρεαλισμού και φαντασίας. Η ενότητα χωρίζεται ουσιαστικά σε δύο μέρη: στα σκοτεινά έργα (Εικόνες 1 έως 6 ) και στα φωτεινά έργα (Εικόνες 7 έως 12). Στα πρώτα, το μαύρο φόντο είναι αυτό που κυριαρχεί, λειτουργώντας ως σκηνικό που ωθεί τον θεατή να πλησιάσει και να βρει γωνίες θέασης, με σκοπό να αποφύγει το ανακλώμενο φως. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι μορφές μοιάζουν να ξεπροβάλλουν μέσα από την πυκνότητα του μαύρου, δημιουργώντας μια αίσθηση αιώρησης. Στα φωτεινά έργα, αντίθετα, οι μορφές ξεχωρίζουν καθαρά, σαν να ανήκουν σε έναν ιδιότυπο ρεαλισμό. Αντικείμενα και σχήματα που αναγνωρίζονται με την πρώτη ματιά, αποκαλύπτουν, μέσα στη λεπτομέρειά τους, μια λογική που δεν στέκει. Αυτό το παιχνίδι ανάμεσα στο σκοτεινό και το φωτεινό είναι το κέντρο της έκθεσης: δύο διαφορετικοί δρόμοι που οδηγούν στην ίδια εμπειρία, την εμπειρία του παράδοξου. Για μένα η «φαντασιοπληξία» είναι ένας τρόπος να δούμε την πραγματικότητα αλλιώς, με μια ματιά που παραμορφώνει και ανασυνθέτει. Σε μια εποχή όπου κυριαρχεί η λογική και η κανονικότητα, αυτά τα έργα λειτουργούν σαν μικρές παύσεις, σαν ρωγμές, που μας επιτρέπουν να φανταστούμε τον κόσμο ξανά.
Open Access
Πολύ καλύτερα, Ευχαριστώ
Πρην, Μαριάννα (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-15)
Το έργο είναι μια συνδυαστική γλυπτική εγκατάσταση που πραγματεύεται τη συμφιλίωση με τις νοητικές μας διαστρεβλώσεις — δηλαδή των ασυνείδητων, παραμορφωτικών μοτίβων σκέψης, που χρησιμοποιεί ο εγκέφαλος για να ερμηνεύσει και να επεξεργαστεί τις πληροφορίες που λαμβάνει. Είναι μια αποπειρα για έναν διάλογο με τις ανεπεξέργαστες σκέψεις μου, έτσι όπως έχουν αποτυπωθεί σε προσωπικά ημερολόγια κατά τη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας.
Open Access
Ονοματοποιία Συμπλοκής
Ντίαζ Σάντσεζ, Βασίλειος (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-22)
Το έργο αποτελεί ένα επιτραπέζιο παιχνίδι καρτών, το οποίο λειτουργεί ως εικαστικό και εννοιολογικό πεδίο διερεύνησης της διαδραστικότητας, της συμμετοχικότητας και της σχέσης ανάμεσα στον δημιουργό, το έργο και τον θεατή. Η σύλληψή του προήλθε από την ανάγκη να εξεταστεί το παιχνίδι όχι απλώς ως μορφή ψυχαγωγίας, αλλά ως καλλιτεχνικό και φιλοσοφικό εργαλείο που φέρει στοιχεία στρατηγικής, και ανταγωνισμού. Η ένταξή του στο εκθεσιακό πλαίσιο μετατρέπει την πράξη του παιχνιδιού σε ζωντανό, τελετουργικό γεγονός, όπου η εμπειρία υποκαθιστά το αντικείμενο. Μέσα από τη συμμετοχή του κοινού, το έργο αποκτά τη μορφή μιας διαρκώς μεταβαλλόμενης περφόρμανς, μιας διαδικασίας που κάθε φορά επαναπροσεδιορίζεται από τις επιλογές και τις αντιδράσεις των παικτών. Το παιχνίδι λειτουργεί ως μια έντιμη μορφή έκφρασης, επειδή η πράξη του προϋποθέτει ειλικρίνεια: ο παίκτης εκφράζεται μέσα από τις ενέργειές του, σε ένα εθελοντικό πλαίσιο χωρίς προκαθορισμένο νόημα ή σκοπό. Πρόκειται για μια συμβολική αναπαράσταση της ίδιας της ζωής, όπου η δράση έχει αξία καθαυτή. Υπάρχει πάντα ένας νικητής και ένας ηττημένος, το παιχνίδι δεν επιδιώκει να την εξωραΐσει ούτε να την δικαιολογήσει ηθικά. Με αυτόν τον τρόπο, αναδεικνύει την ατέλεια και την ασάφεια της ανθρώπινης εμπειρίας ως ουσιώδες συστατικό της ύπαρξης.
Open Access
Natura Vivente
Νικοκάβουρας, Ρωμανός (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-22)
Natura Vivente. Η εργασία αυτή αποτελείται από τρεις ενότητες και αντιθετικά ζεύγη. Έρωτας - Αποχωρισμός Σχέση - Μοναξιά Χορός - Θάνατος Μέσα από αυτούς τους σταθμούς εννοιών, εξερευνώ την προσωπική μου ματιά και κοσμολογία, καθώς και δημιουργώ και διατηρώ εικόνες στη μνήμη μου από την εμπειρική μου μυθολογία. Μέσα από την αυτοτέλεια της ζωγραφικής μου, δημιουργείται μια αφήγηση ρέουσα, χωρίς αρχή και τέλος, το βιωματικό αγκαλιάζει το συλλογικό, το υβριδικό την ψυχικότητα, υπό το πέπλο της ποιητικής διάθεσης του ονειρικού. Στοχεύω στην παλιγγενεσία του εαυτού μου και της ζωγραφικής μου ύλης, μέσω των πολλαπλών ανατροπών και επιστρώσεων. Τη ζωγραφική πράξη τη μετουσιώνω, ως θέληση για την ενεργή ύπαρξή μου, μέσω της μορφοπλαστικής ποιητικότητας που εμπεριέχεται στην εικόνα που αυτοφωτίζεται. Δημιουργώ φιγούρες, γιατί με ενθουσιάζει ο πλασμός τους, η ένταση που αποπνέουν και η ιερότητα της φόρμας / μορφής. Μέσω των φιγούρων, αποκτά νόημα η φύση μου. Και οι φιγούρες αποκτούν νόημα από τη φύση, το χώρο και από τη διάδραση με άλλες φιγούρες. Μια φύση ζωντανή και ανατρεπόμενη. Με ενδιαφέρει η σχεσιακότητα των πραγμάτων. Ζωγραφίζω για την ανασκαφή, την περιπλάνηση, τον ορισμό των πραγμάτων και των εννοιών. Η λυρικότητα του κόσμου, το μυστήριο που αντικρίζω στο χώρο, οι μορφές, η σκιά, ο παλλόμενος κόσμος των χρωμάτων -όλα αυτά αποτελούν μια κινητήρια διάθεση δημιουργίας. Ζωγραφίζω για τον εξαγνισμό· για να χάνω βάρος, να πεθάνω όσο το δυνατόν πιο κοντά στο συμβολικά αβαρές. Η ζωγραφική μου, βρίσκει την εικονοποιία της στο μη διαχωρισμό των πραγμάτων, ενώνοντας στοιχεία της φαντασίας, της σκέψης, της εμπειρίας, της ψυχικής μου πραγματικότητας. Τα ενσωματώνει σε έναν κοινό ιστό. Ο καμβάς το σημειωματάριο αυτών των κατασταλαγμάτων. Για μένα, ο καμβάς είναι ζωντανός οργανισμός, που μόνος του αποκαλύπτει το νόημα της εκούσιας καλλιτεχνικής πράξης.
Open Access
Inner Gameworld
Καλκαβούρας, Δημήτριος (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-15)
Το gaming αποτελεί ένα αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς μου. Θεωρώ ότι τα video games προσωπικά με έχουν διδάξει και με έχουν εξελίξει ως άνθρωπο. Το project “Inner Gameworld” είναι ένα αυτοβιογραφικό αφήγημα στο οποίο συνδυάζω τον ιδεατό κόσμο των video games με φάσεις από τον καθημερινό μου βίο, καθώς και με γεγονότα που συμβαίνουν ή ενδέχεται να συμβούν γύρω μου. Ένα εξίσου στοιχείο της καθημερινής μου ενασχόλησης είναι και η μουσική που ακούω, συγκεκριμένα η metal. Η metal μουσική, αναλόγως της κάθε κατηγορίας που ακούω, μου προκαλεί και τα αντίστοιχα συναισθήματα: Heavy metal: πάθος, ενέργεια, καλή ψυχολογία. Thrash metal: ενέργεια, πάθος, θυμό, ξέσπασμα. Death metal: ό,τι ακριβώς και το thrash. Melodic death: πάθος, έντονα συναισθήματα. Power metal: ενέργεια, πάθος, δύναμη, ζωντάνια, εμψύχωση. Αυτά τα συναισθήματα τα βγάζω καί όταν παίζω βιντεοπαιχνίδια αναλόγως την κατηγορία (action, adventure, role-playing, racing, fighting κ.ο.κ.). Παρ’ όλο που όσο μεγαλώνω, αρνούμαι να απαρνηθώ εκείνον τον έφηβο που βράζει το αίμα του και παίζει ξένοιαστος γεμάτος όρεξη και αδρεναλίνη. Αυτήν την αδρεναλίνη μου τη μεταβιβάζουν τα βιντεοπαιχνίδια, καθώς τα θεωρώ και σαν ελιξήριο της νεότητος. Μέσα σε αυτά κάνω διάφορα πράγματα που δεν τα κάνω έξω στην καθημερινότητά μου, ή που δεν έχω κάνει στο παρελθόν και δεν μπορώ να τα κάνω πια (π.χ. να κάνω skate, motocross ή και να καβαλήσω άλογο). Με λίγα λόγια to gaming εδώ λειτουργεί ως υποκατάστατο αυτών που δεν έχω κάνει. Πράγματα τα οποία μέσα στον εικονικό του κόσμο, αν τα κάνω εκείνη τη στιγμή δε θα με κρίνει κανείς. Συμπεραίνοντας το video gaming, όπως και η μουσική, είναι μια αποφυγή από την καθημερινότητα, η οποία πολλές φορές είναι άκρως απαιτητική.
Open Access
ERROR #0# — Person Not Found Error
Ορφανουδάκη, Μαρία (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-20)
Διαδραστική Εγκατάσταση - ERROR #0# — Person Not Found Error Το έργο μου προσκαλεί τον θεατή να εισέλθει σε έναν χώρο ανάμεσα στο πραγματικό και το εικονικό. Του ζητώ να χρησιμοποιήσει το κινητό του και να απενεργοποιήσει τα δεδομένα — να αποσυνδεθεί από τα social media. Μέσα από ένα QR Code, τον οδηγώ σε ένα κλειστό δίκτυο χωρίς σύνδεση στο Internet, ένα συμβολικό σιλό — απομονωμένο, αυτόνομο, μακριά από τον ψηφιακό θόρυβο. Ένα δεύτερο QR Code δίνει πρόσβαση σε μια εφαρμογή όπου υπάρχουν διαθέσιμα περισσότερα από 200 εικονικά σύμπαντα, γεννημένα από λέξεις, εντολές και αλγορίθμους. Ο συμμετέχων καλείται στη συνέχεια να επιλέξει μια μάσκα, ένα avatar, και να πρωταγωνιστήσει — φωτογραφιζόμενος σε ένα βάθρο, κάπου ανάμεσα στη φαντασία και την ταυτότητα. Στο τέλος, εκτυπώνεται μια φωτογραφία — ένα ενθύμιο μιας σκόπιμα ασαφούς διαδικασίας. Γιατί τίποτα από όσα συνέβησαν δεν υπάρχει στ’ αλήθεια. Όλα — ο χώρος, η εικόνα, η μάσκα, ακόμη και ο ίδιος ο εαυτός με τη μάσκα — είναι μια προσομοίωση. Μια αντανάκλαση του πόσο εύκολα χανόμαστε μέσα στα ίδια τα συστήματα που δημιουργούμε.
Open Access
Φως και ψηφιακή μνήμη: Διάλογοι με το παρελθόν
Δασκαλόσογλου, Στεφανία-Σπυριδούλα (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-22)
Η παρούσα εικαστική πρόταση αποτελείται από μια σειρά ψηφιακών έργων που διερευνούν τον διάλογο ανάμεσα στη ζωγραφική παράδοση του 17ου και 18ου αιώνα και τις σύγχρονες ψηφιακές τέχνες. Το ψηφιακό μέσο μου έδωσε τη δυνατότητα να πειραματιστώ με διαστρωματώσεις, διαφάνειες και εφέ, τα οποία ξεπερνούν τις δυνατότητες των παραδοσιακών μέσων. Η εκτύπωση σε πλεξιγκλάς συνδέεται με την ιδέα της διαύγειας και της ελαφρότητας, ενώ ο φωτισμός από πίσω μετατρέπει την εικόνα σε φωτεινό αντικείμενο, σχεδόν σαν βιτρό. Τα τοπία αντλούν έμπνευση από την αρχιτεκτονική των γοτθικών εκκλησιών: τις υψίπεδες καμάρες, το φιλτράρισμα του φωτός μέσα από τα βιτρό και την αίσθηση μιας κάθετης ανόδου προς το θείο. Παράλληλα, τα έργα συνομιλούν με το μπαρόκ και το ροκοκό, μέσα από μυθικές μορφές και υπερβολή στη διακόσμηση. Όμως η σαφήνεια αυτών των ρευμάτων ανατρέπεται με τη χρήση αφηρημένων περιοχών και ψηφιακής επεξεργασίας, έτσι ώστε να συνδεθεί το παρελθόν με το παρόν και την τεχνολογία. Ο φωτισμός από πίσω δεν είναι απλώς τεχνικό στοιχείο αλλά μέρος της έννοιας του έργου. Κάνει την εικόνα να αναπνέει, να αλλάζει καθώς ο θεατής κινείται γύρω της, δημιουργώντας εναλλαγές και εντάσεις. Το φως που διαπερνά το εσωτερικό θυμίζει τη λάμψη των βιτρό στις γοτθικές εκκλησίες και προσδίδει μια αίσθηση ιεροπρέπειας. Έτσι, ο θεατής δεν βλέπει απλώς εικόνες· βιώνει μια εμβύθιση σε έναν σύγχρονο ναό εικόνων και φωτός. Παρόλο που τα έργα αντλούν έμπνευση από καλλιτέχνες όπως οι Fragonard, Boucher, Steinbrück, De La Fosse και Lemoyne, εγώ ενσωματώνω τη δική μου ματιά για το πώς αντιλαμβάνομαι τον κόσμο. Το ενδιαφέρον μου εστιάζει λιγότερο στη σωματικότητα των μορφών και περισσότερο στην αναδιαμόρφωση των τοπίων και του περιβάλλοντος. Μέσα από την ψηφιακή χειρονομία, τα αρχικά στοιχεία μετασχηματίζονται σε φανταστικά, υπερβατικά τοπία που παραπέμπουν σε μνημεία, σπηλαιώδεις ναούς και πύλες φωτός. Εκεί μνήμη, φαντασία και πραγματικότητα συγχωνεύονται. Το αφηρημένο στοιχείο εκφράζει τον τρόπο που εγώ βιώνω την πληροφορία και τα συναισθήματα: θολά, πολυεπίπεδα, με κενά και αβεβαιότητα. Η επιλογή του ψηφιακού μέσου και του φωτισμού αντικατοπτρίζει τη σχέση μου με την εποχή μας· την υπερφόρτωση εικόνων και την τεχνολογία, αλλά και την επιθυμία να αποδώσω μια πιο προσωπική, ονειρική διάσταση μέσα από το ψηφιακό χάος.
Open Access
Ταξίδι προς την Τελειότητα
Κακανιάρης, Αντώνης (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-22)
Το έργο διερευνά την έννοια της τελειότητας και το προσωπικό ταξίδι κάθε ανθρώπου προς την κατάκτησή της, μέσα από δύο διαφορετικά αλλά συμπληρωματικά μονοπάτια. Δύο καράβια — δύο διαφορετικά ταξίδια. Το πρώτο, κοσμικό, γεμάτο φως, διασκέδαση, χορό και αλκοόλ, απεικονίζεται ως κρουαζιερόπλοιο γεμάτο χρώματα, ρυθμό και ζωή. Αντιπροσωπεύει την εξωτερική αναζήτηση της τελειότητας, εκείνη που συνδέεται με την κοινωνική εικόνα, την απόλαυση και τη φαινομενική πληρότητα. Το δεύτερο, πνευματικό, παρουσιάζεται ως φορτηγό καράβι — λιτό, μοναχικό, εργατικό. Συμβολίζει την εσωτερική διαδρομή, το βάθος της αυτογνωσίας, τη σιωπή και την εσωτερική εργασία που απαιτείται για την πραγματική ολοκλήρωση. Στο έργο συνυπάρχουν οκτώ κύβοι, καθένας από τους οποίους φέρει φιγούρες των καραβιών σε ύφος ποπ αρτ, με έντονα, δυναμικά χρώματα που παραπέμπουν στη σύγχρονη μαζική κουλτούρα και την ένταση των αντιθέσεων. Κρυμμένο σε κάθε κύβο βρίσκεται το νούμερο εφτά — σύμβολο τύχης, πνευματικής τελείωσης και ισορροπίας ανάμεσα στον υλικό και τον άυλο κόσμο. Το ξύλο ως βασικό υλικό προσδίδει σταθερότητα, γείωση και φυσικότητα, ενώ ο πολυεστέρας, μέσα από καλούπια που σχηματίζουν τα καράβια, αναδεικνύει την τεχνητή, κατασκευασμένη όψη της ανθρώπινης προσπάθειας προς την τελειότητα.
Open Access
Η εσωτερικότητα του καλλιτέχνη
Καστρινάκης, Χρήστος (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-15)
Η εσωτερικότητα του καλλιτέχνη είναι η αθέατη πλευρά της ζωής του - το αδιόρατο κενό ανάμεσα στη σκέψη και την ύπαρξη. Είναι ο χώρος όπου το συναίσθημα μεταμορφώνεται σε χρώμα, η αγωνία αποκτά μορφή, και η σιωπή γίνεται καμβάς. Κάθε πινελιά είναι μια ακούσια κραυγή, μια σκιά που αναζητά φως, μια στιγμή που προσπαθεί να υπάρξει, να σταθεί χωρίς να απολογείται. Τα έργα δεν αφηγούνται ιστορίες. Είναι θραύσματα ενός εσωτερικού κόσμου, κομμάτια συναισθημάτων που δεν χωρούν σε λόγια. Δεν αποτελούν πορτρέτα των άλλων, αλλά καθρέφτες του εαυτού. Μια ανακάλυψη μέσα στις ρωγμές - εκεί όπου η ψυχή ανασαίνει χωρίς να φαίνεται. Το χρώμα γίνεται η αποτύπωση μιας ευαίσθητης ισορροπίας, ενός εσωτερικού κόσμου που παλεύει ανάμεσα στη σιωπή και την ένταση. Μέσα στις σκιές αναδύεται η αλήθεια. Εκεί, όπου καλλιτέχνης και θεατής συναντιούνται χωρίς λόγια, με την αίσθηση της απουσίας και της παρουσίας ταυτόχρονα. Ο πόνος παύει να είναι θλίψη και γίνεται απόπειρα ελευθερίας. Ο πόνος, η μελαγχολία, η θλίψη δεν είναι σκοτεινιά, αλλά αποδοχή μιας πιο βαθιάς αλήθειας που αποκαλύπτεται μονάχα μέσα από τη διαδικασία της δημιουργίας. Στα περισσότερα έργα μου αποτυπώνεται μια εσωτερική αναζήτηση, μια κατάσταση, μια θύμηση. Το χρώμα, η φόρμα και η μουσική είναι οι μοναδικοί μου σύντροφοι σ’ αυτό το ταξίδι. Συναισθηματικές διακυμάνσεις, αδιευκρίνιστες σκέψεις, στιγμές έκρηξης και αδυναμίας βρίσκουν καταφύγιο στο υλικό της ζωγραφικής. Η σιωπή του καλλιτέχνη δεν είναι ποτέ απόλυτη· πάντα παλεύει για να ειπωθεί κάτι, μερικώς ή πλήρως. Ζωγραφίζει για να αναπνεύσει, για να αναλύσει το γνωστό και να εξερευνήσει το άγνωστο μέσα του. Κάθε έργο είναι μια πράξη αγωνίας και προσδοκίας - μια προσπάθεια να μετασχηματιστεί ο έσω κόσμος σε κάτι ορατό, βαθιά αισθητό. Ένας λαβύρινθος από σκιές αναδύεται αυθόρμητα μέσα από το υλικό, χωρίς να ζητά εξήγηση ή κατανόηση. Υπάρχουν απλώς, όπως το χρώμα στον καμβά· ελεύθερο ή ανελεύθερο, ανεξέλεγκτο ή υπό έλεγχο, γεμάτο χαρά ή θλίψη, ελπίδα ή απογοήτευση. Η μορφή δεν είναι ποτέ αυτό που φαίνεται. Το πορτρέτο δεν είναι πρόσωπο, αλλά συναίσθημα. Κάθε εικόνα είναι μια ανομολόγητη ψυχική κατάσταση, μια πληγή, μια προσδοκία, μια ατελείωτη αναζήτηση. Η εσωτερική πάλη του δημιουργού δεν αποτυπώνεται ποτέ πλήρως. Κομμάτια μόνο της ψυχής φτάνουν στην επιφάνεια, ζητώντας αποδοχή. Όπως το χρώμα “ξεφεύγει” από το πινέλο, έτσι και τα συναισθήματα δραπετεύουν από τη φόρμα. Και ενώ η εικόνα ολοκληρώνεται, η ψυχή εξακολουθεί να αναζητά, να σκιρτά, να πάλλεται. Σ’ εκείνο που δεν είσαι για να καταλήξεις Πρέπει απ’ το δρόμο που δεν είσαι να περάσεις. Κι αυτό που αγνοείς, το μόνο είναι που γνωρίζεις Κι εκείνο που κατέχεις, αυτό είναι που δεν κατέχεις Κι όπου υπάρχεις, εκεί είναι που δεν υπάρχεις. T.S. ELIOT
Open Access
Ουλουρου
Τσικάκη, Ελευθερία (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-08)
Σημείο αναφοράς για τη δημιοργία των έργων που εκτίθενται απτελεί η Τέχνη των Αβορίγινων, από τισ αρχαιότερες μορφές τέχνης. Οι Αβορίγινες ( ab origine : "από την αρχή"), οι αυτόχθονες κάτοικοι τησ Αυστραλίας αποτελούν τον αρχαιότερο πολιτισμό στη Γη .Η σειρά των έργων δανείζεται τον τίτλο της από τον εμβληματικό ερυθρόχρωμο μονόλιθο "Uluru". Το έργο που παρουσιάζω αποτελείται από διακριτές ενότητες. Στην πρώτη ενότητα επιλέγω να αποτυπώσω μαλλιά. Η επιλογή να απεικονίσω μαλλιά στο έργο μου αναφέρεται στην κατάρριψη της θεωρίας πως οι «αρχαιότεροι» άνθρωποι έποικοι εκτός της Αφρικής είναι οι Ευρωπαίοι καθώς και στο ενδιαφέρον μου για τους ποικίλους συμβολισμούς και δοξασίες της αρχαιότητας με τους οποίους συνδέεται η απεικόνιση μαλλιών .Για τη δημιουργία των έργων που αποτελούν τη δεύτερη ενότητα, παρακινήθηκα από τα γεωλογικά χαρακτηριστικά του βράχου. Υιοθετώ την τεχνική του κεντήματος, την παλαιότερη τέχνη των γυναικών, ως καλλιτεχνική έκφραση και διαλογιστική διαδικασία. Μεταχειρίζομαι πυκνές και άναρχες βελονιές πάνω σε ύφασμα ώστε να προκύπτουν άμορφα και ανάγλυφα σχήματα, συμπαγή αποτυπώμτα που δημιουργήθηκαν με μία διάθεση αντίστασης στη φθορά του χρόνου. Στην τρίτη ενότητα, εμπνεόμενη από τα χαρακτηριστικά της Αβορίγινης Τέχνης (Aboriginal Art) αλλά και τα ιδεώδη του λαού της, εργάζομαι ακολουθώντας μία ελεύθερη χειρονομιακή διαδικασία έκφρασης που έχει ως αποτέλεσμα να μην αποκαλύπτονται συγκεκριμένες γνώριμες εικόνες, αλλά τυχαίες οργανικές φόρμες.
Open Access
Κοφίνι
Σιδηροκαστρίτης, Δημήτριος (Πτυχιακή εργασία, 2025-09-15)
Κάποιος μας δώρισε τον ωκεανό, και εμείς προτιμήσαμε την φυλακή, χτίσαμε τα σίδερά μας. Εμπρός λοιπόν με χαμόγελο, στον δρόμο της παράνοιας και του τίποτα. Κοφίνια ή κιούρτοι ψαρέματος είναι κλουβιά που βάζουν οι ψαράδες στον βυθό της θάλασσας. Μέσα υπάρχει ένα δόλωμα, η είσοδος είναι τέτοια που αφήνει τα ψάρια να μπουν αλλά ποτέ να βγουν. Τα χαρακτικά και τα σχέδια επιχειρούν να δημιουργήσουν μία δυστοπία όπου οι άνθρωποι φυλακισμένοι χρόνια μέσα στο κοφίνι, μετατρέπονται σιγά σιγά σε ψάρια. Εκεί παίρνουν τους ρόλους του θύτη και του θύματος και πλέον όντας τελείως ταυτισμένοι με την μικρότητα τους, δημιουργούν άξια την κόλαση που τους αρμόζει, χορεύουν και υποδύονται μέσα σε αυτήν αιώνια. Δεν μπορώ πλέον να είμαι εδώ, Πρέπει οπωσδήποτε να βρω μια διέξοδο.
Embargo
ΠΤΥΧΩΣΕΙΣ
Δουρμούσογλου, Ελένη (Πτυχιακή εργασία, 2025-10)
Οι Πτυχώσεις είναι μια εικαστική προσέγγιση που εξερευνά τη σχέση ανάμεσα στην ύλη και το νόημα. Tα έργα αποτυπώνουν τη στιγμή όπου το ορατό μετατρέπεται σε αίσθηση, και το υλικό αποκτά συμβολική διάσταση. Η πτύχωση δεν είναι μόνο χειρονομία της ύλης, αλλά και διαδικασία σκέψης. Αναδιπλώνει το ορατό και το αόρατο, αποκαλύπτοντας τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στη μορφή και την αίσθηση, στην ύλη και τη μνήμη, δημιουργώντας ένα πεδίο που ισορροπεί ανάμεσα στο αφαιρετικό και στο υπαινικτικό. Το μεγάλο μέγεθος ενισχύει την εμπειρία, ο θεατής δεν το «κοιτάει απλώς» αλλά μπαίνει μέσα σε αυτό. Τα έργα δεν προτείνουν μία ερμηνεία, αλλά ανοίγουν χώρο για πολλές. Προσκαλούν τον θεατή να σταθεί, να παρατηρήσει, να αφουγκραστεί — να ανακαλύψει κάτι δικό του μέσα στις πτυχές τους.