Τμήμα Εικαστικών Τεχνών (Π. Ε.)
Permanent URI for this collection
Browse by
Recent Submissions
Item Open Access Η ΜάχηΔεσποτόπουλος, Θάνος (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-15)Η εγκατάσταση αποτελεί έναν χώρο μεταξύ ζωής και θανάτου, του ανθρώπινου και του κτηνώδους. Η σκηνή μοιάζει με τα απομεινάρια μιας μεσαιωνικής τελετής μεταμόρφωσης, όπου ο άνθρωπος αφήνει το σώμα πίσω του για να επιστρέψει στη φύση. Το ψυχρό ασήμι συναντά τη ζεστασιά του σανού.Item Open Access 40.920+Ελευθερίου, Παναγιώτα (Πτυχιακή εργασία, 2024-10-16)40.920+ κάποια ακόμα σώματα από πηλό. Ένας χώρος για να πενθηθεί το απένθητο. Ένας απέραντος χώρος μεταξύ μας για εκείνο που δεν του αναλογεί η οδύνη. Το [ 40.920+ ] είναι μια στιγμή, μια μνημόσυνη εγκατάσταση στην εποχή του πολέμου. Από τα βαλκάνια ως τη μέση ανατολή, το πένθος και η ζωή μαζεύεται γύρω από τραπέζια. Η τροφή, η ίδια ουσία που συντηρεί την κοινότητα, γίνεται σύμβολο της μετάβασης: συνομιλεί με το αναπόφευκτο και κερδίζει, γιατί προσφέρει την ελπίδα πως υπάρχουν τρόποι να συνεχίσει κανείς παρά την απώλεια. Στο [ 40.920+ ] σας καλώ σε ένα τραπέζι χωρίς ζωή. Ό,τι μεταμορφώνεται φευγαλέα σαν είδηση, εδώ για λίγο ξαναπαίρνει πίσω την υλική μορφή του. Πόσο διατεθειμένοι είμαστε να εξοικειωθούμε με την ωμότητα, όσο εκείνη δεν πλήττει εμάς τους ίδιους; Πόσο συνένοχοι είμαστε με την βία, όσο καταναλώνουμε ηδονοβλεπτικά τις εικόνες του θανάτου; Οι ζωές αυτών των άλλων δεν είναι εντελώς ζωές, λένε τα πάντα γύρω μας, ούτε όσο ζουν ούτε όταν πεθαίνουν. Και όταν πεθαίνουν δεν είναι πλήρεις ημερών: είναι από βόμβες στα εδάφη της Γάζας, είναι από εργατικό ατύχημα στις βιομηχανίες της κεντρικής Ευρώπης, είναι από ομοφοβικούς υγειονομικούς στα ενδοκρινολογικά ιατρεία, από χέρι γυναικοκτόνου στην Θεσσαλονίκη, από βασανιστήρια στα ΑΤ της Αθήνας και η λίστα είναι μεγάλη. Η Τζούντιθ Μπάτλερ θα μιλήσει για εκείνο το περιθώριο που κοινωνικά εξαιρείται του πένθους, περιγράφοντας πώς στο αξιοβίωτο της δυτικής ευδαιμονίας δεν χωράνε όλα τα σώματα. Τα περισσότερα παραμένουν εκτεθειμένα στην τρωτότητα και την τιμωρία, στοχοποιημένα στην ίδια βάση που τα συνθέτει ως κοινότητες: στη βάση της φυλής, της έκφρασης/ ταυτότητας φύλου και της τάξης τους. Το [ 40.920+ ] είναι το λεπτό της σιγής υπό τη φλόγα των κεριών για όσα τους αρνήθηκαν το πένθος. Αν εγώ δεν είμαι χωρίς εσένα, και εσύ δεν είσαι χωρίς εμένα, κάθε φορά που ο ένας πεθαίνει, αλλάζει ο κόσμος.Item Open Access ΦαντασιοπληξίαΛαζαρίδης, Νικόλαος (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-22)Η έκθεση με τίτλο «Φαντασιοπληξία» αποτελείται από δώδεκα σχέδια με μολύβι πάνω σε χαρτί, τα οποία δημιουργήθηκαν στο πλαίσιο της πτυχιακής μου εργασίας. Κάθε έργο έχει αφετηρία τη σκέψη μου γύρω από τη φαντασία, τη διαστρέβλωση του πραγματικού και την κίνηση του μυαλού πέρα από τα λογικά όρια. Ο όρος «φαντασιοπληξία» επιλέχθηκε, όχι τόσο με την στενή του έννοια, αλλά ως περιγραφή μιας κατάστασης όπου το βλέμμα αφήνεται ελεύθερο να αιωρηθεί μεταξύ ρεαλισμού και φαντασίας. Η ενότητα χωρίζεται ουσιαστικά σε δύο μέρη: στα σκοτεινά έργα (Εικόνες 1 έως 6 ) και στα φωτεινά έργα (Εικόνες 7 έως 12). Στα πρώτα, το μαύρο φόντο είναι αυτό που κυριαρχεί, λειτουργώντας ως σκηνικό που ωθεί τον θεατή να πλησιάσει και να βρει γωνίες θέασης, με σκοπό να αποφύγει το ανακλώμενο φως. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι μορφές μοιάζουν να ξεπροβάλλουν μέσα από την πυκνότητα του μαύρου, δημιουργώντας μια αίσθηση αιώρησης. Στα φωτεινά έργα, αντίθετα, οι μορφές ξεχωρίζουν καθαρά, σαν να ανήκουν σε έναν ιδιότυπο ρεαλισμό. Αντικείμενα και σχήματα που αναγνωρίζονται με την πρώτη ματιά, αποκαλύπτουν, μέσα στη λεπτομέρειά τους, μια λογική που δεν στέκει. Αυτό το παιχνίδι ανάμεσα στο σκοτεινό και το φωτεινό είναι το κέντρο της έκθεσης: δύο διαφορετικοί δρόμοι που οδηγούν στην ίδια εμπειρία, την εμπειρία του παράδοξου. Για μένα η «φαντασιοπληξία» είναι ένας τρόπος να δούμε την πραγματικότητα αλλιώς, με μια ματιά που παραμορφώνει και ανασυνθέτει. Σε μια εποχή όπου κυριαρχεί η λογική και η κανονικότητα, αυτά τα έργα λειτουργούν σαν μικρές παύσεις, σαν ρωγμές, που μας επιτρέπουν να φανταστούμε τον κόσμο ξανά.Item Open Access Πολύ καλύτερα, ΕυχαριστώΠρην, Μαριάννα (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-15)Το έργο είναι μια συνδυαστική γλυπτική εγκατάσταση που πραγματεύεται τη συμφιλίωση με τις νοητικές μας διαστρεβλώσεις — δηλαδή των ασυνείδητων, παραμορφωτικών μοτίβων σκέψης, που χρησιμοποιεί ο εγκέφαλος για να ερμηνεύσει και να επεξεργαστεί τις πληροφορίες που λαμβάνει. Είναι μια αποπειρα για έναν διάλογο με τις ανεπεξέργαστες σκέψεις μου, έτσι όπως έχουν αποτυπωθεί σε προσωπικά ημερολόγια κατά τη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας.Item Open Access Ονοματοποιία ΣυμπλοκήςΝτίαζ Σάντσεζ, Βασίλειος (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-22)Το έργο αποτελεί ένα επιτραπέζιο παιχνίδι καρτών, το οποίο λειτουργεί ως εικαστικό και εννοιολογικό πεδίο διερεύνησης της διαδραστικότητας, της συμμετοχικότητας και της σχέσης ανάμεσα στον δημιουργό, το έργο και τον θεατή. Η σύλληψή του προήλθε από την ανάγκη να εξεταστεί το παιχνίδι όχι απλώς ως μορφή ψυχαγωγίας, αλλά ως καλλιτεχνικό και φιλοσοφικό εργαλείο που φέρει στοιχεία στρατηγικής, και ανταγωνισμού. Η ένταξή του στο εκθεσιακό πλαίσιο μετατρέπει την πράξη του παιχνιδιού σε ζωντανό, τελετουργικό γεγονός, όπου η εμπειρία υποκαθιστά το αντικείμενο. Μέσα από τη συμμετοχή του κοινού, το έργο αποκτά τη μορφή μιας διαρκώς μεταβαλλόμενης περφόρμανς, μιας διαδικασίας που κάθε φορά επαναπροσεδιορίζεται από τις επιλογές και τις αντιδράσεις των παικτών. Το παιχνίδι λειτουργεί ως μια έντιμη μορφή έκφρασης, επειδή η πράξη του προϋποθέτει ειλικρίνεια: ο παίκτης εκφράζεται μέσα από τις ενέργειές του, σε ένα εθελοντικό πλαίσιο χωρίς προκαθορισμένο νόημα ή σκοπό. Πρόκειται για μια συμβολική αναπαράσταση της ίδιας της ζωής, όπου η δράση έχει αξία καθαυτή. Υπάρχει πάντα ένας νικητής και ένας ηττημένος, το παιχνίδι δεν επιδιώκει να την εξωραΐσει ούτε να την δικαιολογήσει ηθικά. Με αυτόν τον τρόπο, αναδεικνύει την ατέλεια και την ασάφεια της ανθρώπινης εμπειρίας ως ουσιώδες συστατικό της ύπαρξης.Item Open Access Natura ViventeΝικοκάβουρας, Ρωμανός (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-22)Natura Vivente. Η εργασία αυτή αποτελείται από τρεις ενότητες και αντιθετικά ζεύγη. Έρωτας - Αποχωρισμός Σχέση - Μοναξιά Χορός - Θάνατος Μέσα από αυτούς τους σταθμούς εννοιών, εξερευνώ την προσωπική μου ματιά και κοσμολογία, καθώς και δημιουργώ και διατηρώ εικόνες στη μνήμη μου από την εμπειρική μου μυθολογία. Μέσα από την αυτοτέλεια της ζωγραφικής μου, δημιουργείται μια αφήγηση ρέουσα, χωρίς αρχή και τέλος, το βιωματικό αγκαλιάζει το συλλογικό, το υβριδικό την ψυχικότητα, υπό το πέπλο της ποιητικής διάθεσης του ονειρικού. Στοχεύω στην παλιγγενεσία του εαυτού μου και της ζωγραφικής μου ύλης, μέσω των πολλαπλών ανατροπών και επιστρώσεων. Τη ζωγραφική πράξη τη μετουσιώνω, ως θέληση για την ενεργή ύπαρξή μου, μέσω της μορφοπλαστικής ποιητικότητας που εμπεριέχεται στην εικόνα που αυτοφωτίζεται. Δημιουργώ φιγούρες, γιατί με ενθουσιάζει ο πλασμός τους, η ένταση που αποπνέουν και η ιερότητα της φόρμας / μορφής. Μέσω των φιγούρων, αποκτά νόημα η φύση μου. Και οι φιγούρες αποκτούν νόημα από τη φύση, το χώρο και από τη διάδραση με άλλες φιγούρες. Μια φύση ζωντανή και ανατρεπόμενη. Με ενδιαφέρει η σχεσιακότητα των πραγμάτων. Ζωγραφίζω για την ανασκαφή, την περιπλάνηση, τον ορισμό των πραγμάτων και των εννοιών. Η λυρικότητα του κόσμου, το μυστήριο που αντικρίζω στο χώρο, οι μορφές, η σκιά, ο παλλόμενος κόσμος των χρωμάτων -όλα αυτά αποτελούν μια κινητήρια διάθεση δημιουργίας. Ζωγραφίζω για τον εξαγνισμό· για να χάνω βάρος, να πεθάνω όσο το δυνατόν πιο κοντά στο συμβολικά αβαρές. Η ζωγραφική μου, βρίσκει την εικονοποιία της στο μη διαχωρισμό των πραγμάτων, ενώνοντας στοιχεία της φαντασίας, της σκέψης, της εμπειρίας, της ψυχικής μου πραγματικότητας. Τα ενσωματώνει σε έναν κοινό ιστό. Ο καμβάς το σημειωματάριο αυτών των κατασταλαγμάτων. Για μένα, ο καμβάς είναι ζωντανός οργανισμός, που μόνος του αποκαλύπτει το νόημα της εκούσιας καλλιτεχνικής πράξης.Item Open Access Inner GameworldΚαλκαβούρας, Δημήτριος (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-15)Το gaming αποτελεί ένα αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς μου. Θεωρώ ότι τα video games προσωπικά με έχουν διδάξει και με έχουν εξελίξει ως άνθρωπο. Το project “Inner Gameworld” είναι ένα αυτοβιογραφικό αφήγημα στο οποίο συνδυάζω τον ιδεατό κόσμο των video games με φάσεις από τον καθημερινό μου βίο, καθώς και με γεγονότα που συμβαίνουν ή ενδέχεται να συμβούν γύρω μου. Ένα εξίσου στοιχείο της καθημερινής μου ενασχόλησης είναι και η μουσική που ακούω, συγκεκριμένα η metal. Η metal μουσική, αναλόγως της κάθε κατηγορίας που ακούω, μου προκαλεί και τα αντίστοιχα συναισθήματα: Heavy metal: πάθος, ενέργεια, καλή ψυχολογία. Thrash metal: ενέργεια, πάθος, θυμό, ξέσπασμα. Death metal: ό,τι ακριβώς και το thrash. Melodic death: πάθος, έντονα συναισθήματα. Power metal: ενέργεια, πάθος, δύναμη, ζωντάνια, εμψύχωση. Αυτά τα συναισθήματα τα βγάζω καί όταν παίζω βιντεοπαιχνίδια αναλόγως την κατηγορία (action, adventure, role-playing, racing, fighting κ.ο.κ.). Παρ’ όλο που όσο μεγαλώνω, αρνούμαι να απαρνηθώ εκείνον τον έφηβο που βράζει το αίμα του και παίζει ξένοιαστος γεμάτος όρεξη και αδρεναλίνη. Αυτήν την αδρεναλίνη μου τη μεταβιβάζουν τα βιντεοπαιχνίδια, καθώς τα θεωρώ και σαν ελιξήριο της νεότητος. Μέσα σε αυτά κάνω διάφορα πράγματα που δεν τα κάνω έξω στην καθημερινότητά μου, ή που δεν έχω κάνει στο παρελθόν και δεν μπορώ να τα κάνω πια (π.χ. να κάνω skate, motocross ή και να καβαλήσω άλογο). Με λίγα λόγια to gaming εδώ λειτουργεί ως υποκατάστατο αυτών που δεν έχω κάνει. Πράγματα τα οποία μέσα στον εικονικό του κόσμο, αν τα κάνω εκείνη τη στιγμή δε θα με κρίνει κανείς. Συμπεραίνοντας το video gaming, όπως και η μουσική, είναι μια αποφυγή από την καθημερινότητα, η οποία πολλές φορές είναι άκρως απαιτητική.Item Open Access ERROR #0# — Person Not Found ErrorΟρφανουδάκη, Μαρία (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-20)Διαδραστική Εγκατάσταση - ERROR #0# — Person Not Found Error Το έργο μου προσκαλεί τον θεατή να εισέλθει σε έναν χώρο ανάμεσα στο πραγματικό και το εικονικό. Του ζητώ να χρησιμοποιήσει το κινητό του και να απενεργοποιήσει τα δεδομένα — να αποσυνδεθεί από τα social media. Μέσα από ένα QR Code, τον οδηγώ σε ένα κλειστό δίκτυο χωρίς σύνδεση στο Internet, ένα συμβολικό σιλό — απομονωμένο, αυτόνομο, μακριά από τον ψηφιακό θόρυβο. Ένα δεύτερο QR Code δίνει πρόσβαση σε μια εφαρμογή όπου υπάρχουν διαθέσιμα περισσότερα από 200 εικονικά σύμπαντα, γεννημένα από λέξεις, εντολές και αλγορίθμους. Ο συμμετέχων καλείται στη συνέχεια να επιλέξει μια μάσκα, ένα avatar, και να πρωταγωνιστήσει — φωτογραφιζόμενος σε ένα βάθρο, κάπου ανάμεσα στη φαντασία και την ταυτότητα. Στο τέλος, εκτυπώνεται μια φωτογραφία — ένα ενθύμιο μιας σκόπιμα ασαφούς διαδικασίας. Γιατί τίποτα από όσα συνέβησαν δεν υπάρχει στ’ αλήθεια. Όλα — ο χώρος, η εικόνα, η μάσκα, ακόμη και ο ίδιος ο εαυτός με τη μάσκα — είναι μια προσομοίωση. Μια αντανάκλαση του πόσο εύκολα χανόμαστε μέσα στα ίδια τα συστήματα που δημιουργούμε.Item Open Access Φως και ψηφιακή μνήμη: Διάλογοι με το παρελθόνΔασκαλόσογλου, Στεφανία-Σπυριδούλα (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-22)Η παρούσα εικαστική πρόταση αποτελείται από μια σειρά ψηφιακών έργων που διερευνούν τον διάλογο ανάμεσα στη ζωγραφική παράδοση του 17ου και 18ου αιώνα και τις σύγχρονες ψηφιακές τέχνες. Το ψηφιακό μέσο μου έδωσε τη δυνατότητα να πειραματιστώ με διαστρωματώσεις, διαφάνειες και εφέ, τα οποία ξεπερνούν τις δυνατότητες των παραδοσιακών μέσων. Η εκτύπωση σε πλεξιγκλάς συνδέεται με την ιδέα της διαύγειας και της ελαφρότητας, ενώ ο φωτισμός από πίσω μετατρέπει την εικόνα σε φωτεινό αντικείμενο, σχεδόν σαν βιτρό. Τα τοπία αντλούν έμπνευση από την αρχιτεκτονική των γοτθικών εκκλησιών: τις υψίπεδες καμάρες, το φιλτράρισμα του φωτός μέσα από τα βιτρό και την αίσθηση μιας κάθετης ανόδου προς το θείο. Παράλληλα, τα έργα συνομιλούν με το μπαρόκ και το ροκοκό, μέσα από μυθικές μορφές και υπερβολή στη διακόσμηση. Όμως η σαφήνεια αυτών των ρευμάτων ανατρέπεται με τη χρήση αφηρημένων περιοχών και ψηφιακής επεξεργασίας, έτσι ώστε να συνδεθεί το παρελθόν με το παρόν και την τεχνολογία. Ο φωτισμός από πίσω δεν είναι απλώς τεχνικό στοιχείο αλλά μέρος της έννοιας του έργου. Κάνει την εικόνα να αναπνέει, να αλλάζει καθώς ο θεατής κινείται γύρω της, δημιουργώντας εναλλαγές και εντάσεις. Το φως που διαπερνά το εσωτερικό θυμίζει τη λάμψη των βιτρό στις γοτθικές εκκλησίες και προσδίδει μια αίσθηση ιεροπρέπειας. Έτσι, ο θεατής δεν βλέπει απλώς εικόνες· βιώνει μια εμβύθιση σε έναν σύγχρονο ναό εικόνων και φωτός. Παρόλο που τα έργα αντλούν έμπνευση από καλλιτέχνες όπως οι Fragonard, Boucher, Steinbrück, De La Fosse και Lemoyne, εγώ ενσωματώνω τη δική μου ματιά για το πώς αντιλαμβάνομαι τον κόσμο. Το ενδιαφέρον μου εστιάζει λιγότερο στη σωματικότητα των μορφών και περισσότερο στην αναδιαμόρφωση των τοπίων και του περιβάλλοντος. Μέσα από την ψηφιακή χειρονομία, τα αρχικά στοιχεία μετασχηματίζονται σε φανταστικά, υπερβατικά τοπία που παραπέμπουν σε μνημεία, σπηλαιώδεις ναούς και πύλες φωτός. Εκεί μνήμη, φαντασία και πραγματικότητα συγχωνεύονται. Το αφηρημένο στοιχείο εκφράζει τον τρόπο που εγώ βιώνω την πληροφορία και τα συναισθήματα: θολά, πολυεπίπεδα, με κενά και αβεβαιότητα. Η επιλογή του ψηφιακού μέσου και του φωτισμού αντικατοπτρίζει τη σχέση μου με την εποχή μας· την υπερφόρτωση εικόνων και την τεχνολογία, αλλά και την επιθυμία να αποδώσω μια πιο προσωπική, ονειρική διάσταση μέσα από το ψηφιακό χάος.Item Open Access Ταξίδι προς την ΤελειότηταΚακανιάρης, Αντώνης (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-22)Το έργο διερευνά την έννοια της τελειότητας και το προσωπικό ταξίδι κάθε ανθρώπου προς την κατάκτησή της, μέσα από δύο διαφορετικά αλλά συμπληρωματικά μονοπάτια. Δύο καράβια — δύο διαφορετικά ταξίδια. Το πρώτο, κοσμικό, γεμάτο φως, διασκέδαση, χορό και αλκοόλ, απεικονίζεται ως κρουαζιερόπλοιο γεμάτο χρώματα, ρυθμό και ζωή. Αντιπροσωπεύει την εξωτερική αναζήτηση της τελειότητας, εκείνη που συνδέεται με την κοινωνική εικόνα, την απόλαυση και τη φαινομενική πληρότητα. Το δεύτερο, πνευματικό, παρουσιάζεται ως φορτηγό καράβι — λιτό, μοναχικό, εργατικό. Συμβολίζει την εσωτερική διαδρομή, το βάθος της αυτογνωσίας, τη σιωπή και την εσωτερική εργασία που απαιτείται για την πραγματική ολοκλήρωση. Στο έργο συνυπάρχουν οκτώ κύβοι, καθένας από τους οποίους φέρει φιγούρες των καραβιών σε ύφος ποπ αρτ, με έντονα, δυναμικά χρώματα που παραπέμπουν στη σύγχρονη μαζική κουλτούρα και την ένταση των αντιθέσεων. Κρυμμένο σε κάθε κύβο βρίσκεται το νούμερο εφτά — σύμβολο τύχης, πνευματικής τελείωσης και ισορροπίας ανάμεσα στον υλικό και τον άυλο κόσμο. Το ξύλο ως βασικό υλικό προσδίδει σταθερότητα, γείωση και φυσικότητα, ενώ ο πολυεστέρας, μέσα από καλούπια που σχηματίζουν τα καράβια, αναδεικνύει την τεχνητή, κατασκευασμένη όψη της ανθρώπινης προσπάθειας προς την τελειότητα.Item Open Access Η εσωτερικότητα του καλλιτέχνηΚαστρινάκης, Χρήστος (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-15)Η εσωτερικότητα του καλλιτέχνη είναι η αθέατη πλευρά της ζωής του - το αδιόρατο κενό ανάμεσα στη σκέψη και την ύπαρξη. Είναι ο χώρος όπου το συναίσθημα μεταμορφώνεται σε χρώμα, η αγωνία αποκτά μορφή, και η σιωπή γίνεται καμβάς. Κάθε πινελιά είναι μια ακούσια κραυγή, μια σκιά που αναζητά φως, μια στιγμή που προσπαθεί να υπάρξει, να σταθεί χωρίς να απολογείται. Τα έργα δεν αφηγούνται ιστορίες. Είναι θραύσματα ενός εσωτερικού κόσμου, κομμάτια συναισθημάτων που δεν χωρούν σε λόγια. Δεν αποτελούν πορτρέτα των άλλων, αλλά καθρέφτες του εαυτού. Μια ανακάλυψη μέσα στις ρωγμές - εκεί όπου η ψυχή ανασαίνει χωρίς να φαίνεται. Το χρώμα γίνεται η αποτύπωση μιας ευαίσθητης ισορροπίας, ενός εσωτερικού κόσμου που παλεύει ανάμεσα στη σιωπή και την ένταση. Μέσα στις σκιές αναδύεται η αλήθεια. Εκεί, όπου καλλιτέχνης και θεατής συναντιούνται χωρίς λόγια, με την αίσθηση της απουσίας και της παρουσίας ταυτόχρονα. Ο πόνος παύει να είναι θλίψη και γίνεται απόπειρα ελευθερίας. Ο πόνος, η μελαγχολία, η θλίψη δεν είναι σκοτεινιά, αλλά αποδοχή μιας πιο βαθιάς αλήθειας που αποκαλύπτεται μονάχα μέσα από τη διαδικασία της δημιουργίας. Στα περισσότερα έργα μου αποτυπώνεται μια εσωτερική αναζήτηση, μια κατάσταση, μια θύμηση. Το χρώμα, η φόρμα και η μουσική είναι οι μοναδικοί μου σύντροφοι σ’ αυτό το ταξίδι. Συναισθηματικές διακυμάνσεις, αδιευκρίνιστες σκέψεις, στιγμές έκρηξης και αδυναμίας βρίσκουν καταφύγιο στο υλικό της ζωγραφικής. Η σιωπή του καλλιτέχνη δεν είναι ποτέ απόλυτη· πάντα παλεύει για να ειπωθεί κάτι, μερικώς ή πλήρως. Ζωγραφίζει για να αναπνεύσει, για να αναλύσει το γνωστό και να εξερευνήσει το άγνωστο μέσα του. Κάθε έργο είναι μια πράξη αγωνίας και προσδοκίας - μια προσπάθεια να μετασχηματιστεί ο έσω κόσμος σε κάτι ορατό, βαθιά αισθητό. Ένας λαβύρινθος από σκιές αναδύεται αυθόρμητα μέσα από το υλικό, χωρίς να ζητά εξήγηση ή κατανόηση. Υπάρχουν απλώς, όπως το χρώμα στον καμβά· ελεύθερο ή ανελεύθερο, ανεξέλεγκτο ή υπό έλεγχο, γεμάτο χαρά ή θλίψη, ελπίδα ή απογοήτευση. Η μορφή δεν είναι ποτέ αυτό που φαίνεται. Το πορτρέτο δεν είναι πρόσωπο, αλλά συναίσθημα. Κάθε εικόνα είναι μια ανομολόγητη ψυχική κατάσταση, μια πληγή, μια προσδοκία, μια ατελείωτη αναζήτηση. Η εσωτερική πάλη του δημιουργού δεν αποτυπώνεται ποτέ πλήρως. Κομμάτια μόνο της ψυχής φτάνουν στην επιφάνεια, ζητώντας αποδοχή. Όπως το χρώμα “ξεφεύγει” από το πινέλο, έτσι και τα συναισθήματα δραπετεύουν από τη φόρμα. Και ενώ η εικόνα ολοκληρώνεται, η ψυχή εξακολουθεί να αναζητά, να σκιρτά, να πάλλεται. Σ’ εκείνο που δεν είσαι για να καταλήξεις Πρέπει απ’ το δρόμο που δεν είσαι να περάσεις. Κι αυτό που αγνοείς, το μόνο είναι που γνωρίζεις Κι εκείνο που κατέχεις, αυτό είναι που δεν κατέχεις Κι όπου υπάρχεις, εκεί είναι που δεν υπάρχεις. T.S. ELIOTItem Open Access ΟυλουρουΤσικάκη, Ελευθερία (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-08)Σημείο αναφοράς για τη δημιοργία των έργων που εκτίθενται απτελεί η Τέχνη των Αβορίγινων, από τισ αρχαιότερες μορφές τέχνης. Οι Αβορίγινες ( ab origine : "από την αρχή"), οι αυτόχθονες κάτοικοι τησ Αυστραλίας αποτελούν τον αρχαιότερο πολιτισμό στη Γη .Η σειρά των έργων δανείζεται τον τίτλο της από τον εμβληματικό ερυθρόχρωμο μονόλιθο "Uluru". Το έργο που παρουσιάζω αποτελείται από διακριτές ενότητες. Στην πρώτη ενότητα επιλέγω να αποτυπώσω μαλλιά. Η επιλογή να απεικονίσω μαλλιά στο έργο μου αναφέρεται στην κατάρριψη της θεωρίας πως οι «αρχαιότεροι» άνθρωποι έποικοι εκτός της Αφρικής είναι οι Ευρωπαίοι καθώς και στο ενδιαφέρον μου για τους ποικίλους συμβολισμούς και δοξασίες της αρχαιότητας με τους οποίους συνδέεται η απεικόνιση μαλλιών .Για τη δημιουργία των έργων που αποτελούν τη δεύτερη ενότητα, παρακινήθηκα από τα γεωλογικά χαρακτηριστικά του βράχου. Υιοθετώ την τεχνική του κεντήματος, την παλαιότερη τέχνη των γυναικών, ως καλλιτεχνική έκφραση και διαλογιστική διαδικασία. Μεταχειρίζομαι πυκνές και άναρχες βελονιές πάνω σε ύφασμα ώστε να προκύπτουν άμορφα και ανάγλυφα σχήματα, συμπαγή αποτυπώμτα που δημιουργήθηκαν με μία διάθεση αντίστασης στη φθορά του χρόνου. Στην τρίτη ενότητα, εμπνεόμενη από τα χαρακτηριστικά της Αβορίγινης Τέχνης (Aboriginal Art) αλλά και τα ιδεώδη του λαού της, εργάζομαι ακολουθώντας μία ελεύθερη χειρονομιακή διαδικασία έκφρασης που έχει ως αποτέλεσμα να μην αποκαλύπτονται συγκεκριμένες γνώριμες εικόνες, αλλά τυχαίες οργανικές φόρμες.Item Open Access ΚοφίνιΣιδηροκαστρίτης, Δημήτριος (Πτυχιακή εργασία, 2025-09-15)Κάποιος μας δώρισε τον ωκεανό, και εμείς προτιμήσαμε την φυλακή, χτίσαμε τα σίδερά μας. Εμπρός λοιπόν με χαμόγελο, στον δρόμο της παράνοιας και του τίποτα. Κοφίνια ή κιούρτοι ψαρέματος είναι κλουβιά που βάζουν οι ψαράδες στον βυθό της θάλασσας. Μέσα υπάρχει ένα δόλωμα, η είσοδος είναι τέτοια που αφήνει τα ψάρια να μπουν αλλά ποτέ να βγουν. Τα χαρακτικά και τα σχέδια επιχειρούν να δημιουργήσουν μία δυστοπία όπου οι άνθρωποι φυλακισμένοι χρόνια μέσα στο κοφίνι, μετατρέπονται σιγά σιγά σε ψάρια. Εκεί παίρνουν τους ρόλους του θύτη και του θύματος και πλέον όντας τελείως ταυτισμένοι με την μικρότητα τους, δημιουργούν άξια την κόλαση που τους αρμόζει, χορεύουν και υποδύονται μέσα σε αυτήν αιώνια. Δεν μπορώ πλέον να είμαι εδώ, Πρέπει οπωσδήποτε να βρω μια διέξοδο.Item Embargo ΠΤΥΧΩΣΕΙΣΔουρμούσογλου, Ελένη (Πτυχιακή εργασία, 2025-10)Οι Πτυχώσεις είναι μια εικαστική προσέγγιση που εξερευνά τη σχέση ανάμεσα στην ύλη και το νόημα. Tα έργα αποτυπώνουν τη στιγμή όπου το ορατό μετατρέπεται σε αίσθηση, και το υλικό αποκτά συμβολική διάσταση. Η πτύχωση δεν είναι μόνο χειρονομία της ύλης, αλλά και διαδικασία σκέψης. Αναδιπλώνει το ορατό και το αόρατο, αποκαλύπτοντας τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στη μορφή και την αίσθηση, στην ύλη και τη μνήμη, δημιουργώντας ένα πεδίο που ισορροπεί ανάμεσα στο αφαιρετικό και στο υπαινικτικό. Το μεγάλο μέγεθος ενισχύει την εμπειρία, ο θεατής δεν το «κοιτάει απλώς» αλλά μπαίνει μέσα σε αυτό. Τα έργα δεν προτείνουν μία ερμηνεία, αλλά ανοίγουν χώρο για πολλές. Προσκαλούν τον θεατή να σταθεί, να παρατηρήσει, να αφουγκραστεί — να ανακαλύψει κάτι δικό του μέσα στις πτυχές τους.Item Open Access ΟΡΘΙΟΚάλφας, Ζήνων (Πτυχιακή εργασία, 2025-06-25)Ένα παιδί στην βιοτεχνία του παππού του παρενοχλείται σεξουαλικά από συγγενικό πρόσωπο. Το ΟΡΘΙΟ, εγκατάσταση οθονών και εκτυπώσεων πάνω σε κατασκευή dexion, είναι η γλυπτική επανόρθωση απέναντι σε αυτό το τραύμα. Ο σκελετός-dexion αναπαριστά τα συναισθηματικά φορτισμένα ράφια στη βιοτεχνία γυναικείας νυχτικιάς του παππού, με έδρα το Καλοχώρι στην ΒΙ.ΠΕ της Θεσσαλονίκης. Επαναπροσδιορισμένα, τα dexion βαστάνε αντί για κιτς νυχτικιές, οθόνες και εκτυπώσεις με δικές μου “προβολές” ως μνήμες μίας διαδικασίας έκθεσης στις διαπροσωπικές μου σχέσεις. Στην διαμόρφωση του έργου συμβάλλει η Τέχνη και Επιστήμη της γιόγκα όπως την έχω διδαχθεί -ως διαπολιτισμικό σύστημα αυτογνωσίας από την γιογκίνι Σοφία Χατζηπαναγιώτου. Γιόγκα ως ζυγός, jug, και ως τεχνική συν-χώρεσης. Συνδέοντας την εγκατάσταση ως καλλιτεχνικό μέσο με την ιδιότητα της γιόγκα ως τεχνική που αφορά το ‘χώρο’, Installation και γιόγκα γίνονται τρόποι οικειοποίησης του ‘χώρου’ μας. Το ΟΡΘΙΟ ως περφόρμανς χρησιμοποιεί αυτή τη λογική προσπαθώντας σαν διαδικασία να ‘συγχωρέσει’, να ενοποιήσει τα στοιχεία: το σώμα μου και οι ασυνείδητες-συνειδητές μνήμες τραύματος [ξανά]υπάρχουν μαζί με την αναπνοή μου. Αυτή η πράξη -όντας εγώ όρθιο- λειτουργεί μεταμορφωτικά. Μέσω της περφόρμανς, προπονώ την ενδυνάμωση και την ψυχοσωματική εκτόνωση, συνδυάζοντας μέσα (περφόρμανς, βίντεο, γιόγκα). Ο τίτλος ΟΡΘΙΟ προκύπτει από τη μελέτη μου στο έργο Bædan 1: Journal of Queer Nihilism. Το κεφάλαιο Καπιταλισμός, η Οικογένεια και ο Πρωκτός, με παραπέμπει στην κουήρ θεωρία του Γκι Οκενγκέμ και το έργο του Ομοερωτική Επιθυμία. Έτσι, συνδέω τις φλέγουσες έννοιες/δίπολα δημόσιο-ιδιωτικό, προσωπικό-συλλογικό με στοιχεία του ΟΡΘΙΟ. Με πρόθεση, παρουσιάζω “προσωπικές” στιγμές -άλλοτε “ταιριαστές” σε δημόσια σφαίρα και άλλοτε καθόλου “κατάλληλες”, θέλοντας να ξεκλειδώσω το δίπολο ορατό-μη ορατό. Το πάντρεμα του οπτικά ‘οικείου’ -είτε λαμβάνει χώρα στο σπίτι είτε στους δρόμους- με το κοινωνικά απαγορευμένο: Μία φωτογραφία του πρωκτού μου πλάι σε βίντεο όπου κολλάω αφίσες της φάτσας μου στο δρόμο. Το ΟΡΘΙΟ σατιρικά [δεν] εκπροσωπεί τον σε-στύση φελλό-φαλλό. Για την περφόρμανς καλύπτω τεχνικά τα γεννητικά μου όργανα με τη χρήση αυτοκόλλητης γάζας και προχωράω σε μία δικιά μου παρέμβαση επαναπροσδιορισμού φύλου. Ειρωνικά, το μη-ανδρικό μου σώμα ενσωματώνει στοιχεία από τα λόγια του Οκενγκέμ: Η συλλογική και λιμπιντική “επανεπένδυση” του πρωκτού θα προϋπέθεται μία αναλογική αποδυνάμωση του μεγάλου φαλλικού σημαίνοντα, που συνεχώς κυριαρχεί πάνω μας -και στις μικρές κλίμακες ιεραρχείας της οικογένειας και σε μεγαλύτερες κοινωνικές ιεραρχίες. Η λιγότερο αποδεκτή επιθυμητή λειτουργία (ακριβώς γιατί είναι μια από τις πιο απο-εξαγνιστικές κοινωνικά) είναι αυτή που συμβαίνει στον πρωκτό… Η σπουδαία πράξη της καπιταλιστικής αποκωδικοποίησης συνοδεύεται από την κατανόηση της σύστασης του ‘ατόμου’: το χρήμα, το οποίο πρέπει να είναι ιδιωτικό για να ρέει, είναι όντως συνδεδεμένο με τον πρωκτό -ως σύμβολο που παραπέμπει σε κάτι κρυμμένο κοινωνικά- σε τέτοιο βαθμό που ο πρωκτός είναι το πιο ιδιωτικό κομμάτι του ατόμου. Η σύσταση του ιδιωτικού, ατομικού, καθώς-πρέπει ατόμου είναι πρωκτική, η σύσταση του δημόσιου προσώπου είναι φαλλική…Item Embargo ΜουρμουρητόΤριβιζά, Ζαφειρία (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-06)Το έργο εστιάζει στην ανθρώπινη εμπειρία, αναδεικνύοντας τη σημασία της επικοινωνίας και της παρουσίας μέσα από τη διαρκή κίνηση. Τα έργα δημιουργούν έναν χώρο διαλόγου, όπου το καθημερινό αντικείμενο μετασχηματίζεται σε φορέα νοήματος και μνήμης. Χρησιμοποιώντας αναλογικά μέσα, επιχειρώ να συνδέσω το πεπερασμένο με το παρόν, αποτυπώνοντας την αδιάκοπη επανάληψη των εμπειριών που καθορίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη. Το κασετόφωνο και η μαγνητοταινία, όπως και η αέναη κίνηση των τενεκέδων που ενεργοποιούνται από τη θερμότητα των καντηλιών, λειτουργούν ως ευαίσθητα σύμβολα ενός ορίου — μιας αμφίδρομης σχέσης ανάμεσα στη μνήμη και τη φθορά, την παρουσία και την απουσία. Η έκθεση δεν επιχειρεί να δώσει απαντήσεις, αλλά να δημιουργήσει έναν ζωντανό διάλογο με τον θεατή· έναν χώρο όπου ο χρόνος, το σώμα και το αντικείμενο συνυπάρχουν σε μια ποιητική συνθήκη συνεχούς μετασχηματισμού.Item Open Access Ηχώ ΧώρωνΑνδρονικίδου, Εύα (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-15)Ηχώ Χώρων | αφηγήσεις από τους χώρους του ασυνείδητου Τα έργα εξερευνούν το αδιόρατο ίχνος που αφήνει ο χρόνος, το βλέμμα και το βίωμα πάνω στον χώρο. Συντίθεται ένας κόσμος από χώρους μετέωρους που βρίσκονται στο μεταίχμιο: ανάμεσα στο ορατό και το υπαινικτικό, το φως και τη σκιά, το παρόν και τη μνήμη, το σώμα και την απουσία του, τον αληθινό κόσμο και το όνειρο, το αντικειμενικό και το υποκειμενικό, το εσωτερικό και το εξωτερικό – με την κυριολεκτική και τη μεταφορική έννοια, το γνώριμο και το άγνωστο. Κάθε σύνθεση εκκινεί από μια περιγραφή, μια ανάμνηση ή μια στιγμή και αφηγείται μια εκδοχή της που επανασυντίθεται– μια αφήγηση όχι κυριολεκτική, αλλά αποσπασματική. «Το ανοίκειο είναι αυτό το είδος του τρομακτικού που πηγάζει από κάτι οικείο, το οποίο έχει κατασταλεί και επιστρέφει.» (Freud, Sigmund; «Το ανοίκειο»). Με αυτή την έννοια, οι χώροι που παρουσιάζονται είναι ανοίκειοι όχι γιατί είναι παντελώς ξένοι ή άγνωστοι, αλλά γιατί ακριβώς πηγάζουν από το βαθιά οικείο που όμως έχει απομακρυνθεί και επιστρέφει μετατοπισμένο και αλλοιωμένο, με μια αίσθηση «μυστικότητας και συγκάλυψης». (Freud, Sigmund; «Το ανοίκειο») Λειτουργούν ως αντηχήσεις μιας εικόνας που αλλάζει, όπως η ηχώ μεταβάλλεται και φθίνει από τον αρχικό ήχο σε κάθε επανάληψη, μέχρι να σβήσει. Η ηχώ λειτουργεί μεταφορικά: είναι το αποτύπωμα μιας μορφής που έχει απομακρυνθεί, το ίχνος μιας σκέψης που πέρασε, η υποψία ενός ήχου που ίσως δεν υπήρξε ποτέ. Η ηχώ είναι ήχος που επιστρέφει, χωρίς πηγή. Όπως η ανάμνηση που επιστρέφει αλλοιωμένη. Το βλέμμα καλείται να ακούσει ό,τι δεν λέγεται: την ηχώ των γεγονότων. *Οι χώροι δεν είναι κενές γεωμετρίες, ούτε αφηρημένες έννοιες. Είναι δοχεία μνήμης, φορείς βιωμάτων, τόποι διαφυγής ή επιστροφής, αποτυπώματα παρουσίας, απόηχοι γεγονότων - ένα συνολικό ποιοτικό φαινόμενο που συγκροτείται, αναπαράγεται και μεταβάλλεται ως κοινωνικό προϊόν. Ο χώρος είναι, λοιπόν, ένα δυναμικό σύστημα, που διαμορφώνεται και επαναπροσδιορίζεται διαρκώς διαμέσου του βιώματος και της εμπειρίας, και άρα είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένο με το υποκείμενο: ο άνθρωπος και το περιβάλλον του δε μπορούν να διαχωριστούν- ανήκουν στον ίδιο κόσμο. Ή αλλιώς, ο άνθρωπος είναι μέρος του χώρου και ο χώρος είναι μέρος του ανθρώπου που τον κατοικεί- δεν αποτελεί ένα φόντο μέσα στο οποίο συμβαίνει κάτι, αλλά ένα σφιχτό σύνολο που περιλαμβάνει τα απτά και τα μη απτά, τα έμψυχα, τα άψυχα και τα άυλα. (Tilley, Christopher; «Space, place, landscape and Perception: Phenomenological Perspectives», Ingold, Tim; «The temporality of landscape») Συνεπώς ο χαρακτήρας του κάθε χώρου ορίζεται μέσα από το κατοικείν. Ο χώρος βιώνεται διαμέσου του σώματος το οποίο αλληλεπιδρά με το περιβάλλον του, όχι ως παθητικός παρατηρητής, αλλά με βάση τις προθέσεις, τις στάσεις και το πλαίσιο του παρατηρητή. Η αντίληψη δεν είναι μια παθητική λήψη αισθητηριακών δεδομένων, αλλά αντίθετα μια ενεργητική, ερμηνευτική διαδικασία, κατά την οποία το νόημα αναδύεται μέσα από την αλληλεπίδραση με τον κόσμο. Αυτή η αλληλεπίδραση συνιστά μια ολιστική σχέση, καταργώντας τους ρόλους του περιβάλλοντος και του περιβαλλόμενου. Δεν βλέπουμε μόνο εμείς τους χώρους και τους τόπους αλλά μας βλέπουν και αυτοί, με μια μεταφορική έννοια. Αυτή η αμοιβαία ορατότητα σηματοδοτεί μια βαθύτερη, υπαρξιακή σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων και του περιβάλλοντος τόπου, αμοιβαία και αμφίδρομη: δεν είναι παρατηρητές αλλά συμμετέχοντες σε ένα συνολικό, συμπεριληπτικό κόσμο. (Merleau-Ponty, Maurice; «Phenomenology of Perception», «The Visible and the Invisible»)Item Open Access Wishing WellΤριπόδη, Μαρία Λυγερή (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-22)Ο τίτλος Wishing Well περιγράφει ένα πηγάδι ευχών και ταυτόχρονα δηλώνει μια καλοπροαίρετη ευχή. Με αφορμή τoν κόσμο της online αγοράς του σεξ, μέσα από βίντεο, σχέδια και αντικείμενα, επιχειρείται να προσεγγιστεί κάτι από τις σχέσεις ανάμεσα στη φαντασίωση, το χρήμα, το φετίχ και την προσομοίωση.Item Open Access Ψηφιακή έρημος περιπλάνηση στον μετα-ανθρώπινο χώροΔημητρίου, Μαρία (Πτυχιακή εργασία, 2025-10)Η πτυχιακή μου εργασία αποτελεί μια εικαστική περιπλάνηση στον μετα-ανθρώπινο κόσμο, μέσα από την έννοια της «ψηφιακής ερήμου». Πρόκειται για έναν συμβολικό τόπο, όπου η τεχνολογία έχει εγκαταλειφθεί και τα ίχνη της έχουν μετατραπεί σε σιωπηλά απομεινάρια. Μέσα από κυκλικές δομές, γλυπτικά στοιχεία και την επιλογή υλικών που φέρουν μνήμη όπως τεχνολογικά κατάλοιπα, δέρμα, μέταλλο και πλακέτες επιχειρώ να δημιουργήσω έναν χώρο που δεν απεικονίζει απλώς το μέλλον, αλλά λειτουργεί ως καθρέφτης του παρόντος. Η «ψηφιακή έρημος» δεν είναι μια φανταστική δυστοπία, αλλά μια μεταφορά για την εσωτερική ξηρασία που προκαλεί η υπερβολική εξάρτηση από την τεχνολογία. Τα έργα μου αποτυπώνουν την απουσία του ανθρώπου, όχι ως φυσική εξαφάνιση, αλλά ως συναισθηματική και κοινωνική απομάκρυνση. Ο θεατής καλείται να περιπλανηθεί σε έναν χώρο όπου η πρόοδος έχει σβήσει και τα ίχνη της έχουν μετατραπεί σε εικαστικά τεκμήρια. Η εργασία μου δεν αρνείται την τεχνολογία, αλλά την παρατηρεί με επίγνωση. Μέσα από την αισθητική της φθοράς, την επιλογή «φτωχών» υλικών και την κυκλική δομή, επιχειρώ να δημιουργήσω μια αφήγηση για την μνήμη, την αποξένωση και την ανάγκη επαναπροσδιορισμού της σχέσης μας με το ψηφιακό περιβάλλον. Η τέχνη, σε αυτό το πλαίσιο, λειτουργεί ως αρχείο, ως προειδοποίηση και ως ερώτημα για το τι σημαίνει να είμαστε άνθρωποι σε έναν κόσμο που αλλάζει.Item Open Access Ψυχικά αποτυπώματαΔιώτη, Ηλιάνα Ευσταθία (Πτυχιακή εργασία, 2025-07-09)Το έργο μου περιστρέφεται γύρω από ψυχικές καταστάσεις που, ενώ δεν έχουν ύλη, εγγράφονται βαθιά στο σώμα και στη μνήμη. Φοβίες, εφιάλτες, επίμονες σκέψεις· άυλες, αλλά ικανές να σε διαπεράσουν, να σε παραλύσουν. Όσα δεν φαίνονται, αλλά αφήνουν βάρος. Όσα λειτουργούν υπόγεια, ως σκιά. Προσπαθώ να τα πλησιάσω. Να τα κάνω ορατά. Να δω τι έχει μείνει από εμένα και τι ήμουν πάντα χωρίς να το βλέπω. Χρησιμοποιώ διάφανα υφάσματα, όπως η μουσελίνα, τοποθετημένα σε στρώματα, το ένα μπροστά από το άλλο. Αυτή η σύνθεση παραπέμπει στη φύση των αναμνήσεων ή των ψυχικών εικόνων: είναι φευγαλέες, έρχονται και φεύγουν, χωρίς να είναι ακριβώς παρούσες – όπως ένα όνειρο, μια σκέψη, ένας εφιάλτης. Κάτι που συμβαίνει σε άλλον χρόνο και σε άλλον χώρο, σε μια ενδιάμεση κατάσταση, όπως ο ύπνος, η ανάμνηση ή η απώλεια. Κάθε ύφασμα από μόνο του είναι αχνό, διάφανο. Όταν όμως μπουν το ένα πάνω στο άλλο, αποκτούν μια υπόσταση. Έτσι είναι κι αυτές οι σκέψεις: φευγαλέες και σχεδόν διάφανες, αλλά όταν συσσωρεύονται, αρχίζουν να βαραίνουν. Μοιάζει σαν να έρχονται από έναν δικό τους χώρο και χρόνο — και να διεκδικούν τη θέση τους στη δική μου πραγματικότητα. Σαν μια σκιά που επιμένει, όχι μόνο για να φοβίσει, αλλά για να ειπωθεί. Να αναγνωριστεί. Όταν ζωγραφίζω πάνω στα στρώματα των υφασμάτων, το μελάνι διαπερνά τις επιφάνειες και αφήνει το ίχνος του στον καμβά που βρίσκεται από κάτω. Ένα αποτύπωμα, σαν σκιά όσων διαδραματίστηκαν. Άλλοτε, αυτό που αποτυπώνεται λειτουργεί σαν φορεμένο φορτίο. Κάτι που κουβαλιέται πάνω στο σώμα και επηρεάζει τα όργανα, τους μηχανισμούς του. Σαν φορεμένο άγχος. Όλα εκείνα που, ενώ προσπαθείς να τα οργανώσεις, να τα συγκρατήσεις, καταλήγουν να επιδρούν με ψυχοσωματικά συμπτώματα. Μαύρα, τα οποία σκαλίζω, με διάθεση να παίξω μαζί τους,να τα ελαφρύνω...Να καταφέρω να βγάλω λίγο μαύρο, με την ελπιδα να τα κουβαλήσω αλλιώς. Και είναι φορές που αυτό που αποτυπώνεται μοιάζει με αίσθημα παραίτησης — μα και επιζών ταυτόχρονα, με ό,τι του στέρησε ή του έδωσε στο σχήμα του αυτό που το αλλοίωσε.