Communities in ArtΙΑ
Select a community to browse its collections.
Γκρίζα βιβλιογραφία Πτυχιακές, Μεταπτυχιακές Εργασίες και Διδακτορικές ΔιατριβέςΔημοσιεύσεις Δημοσιεύσεις ή άρθρα (δημοσιευμένα ή μη) σε περιοδικά και συνέδρια, βιβλία ή κεφάλαια βιβλίων ανοιχτής πρόσβασηςΕκδόσεις ΑΣΚΤ Έντυπες Εκδόσεις της ΑΣΚΤ (κατάλογοι εκθέσεων, τιμητικοί τόμοι, πρακτικά συνεδρίων κ.α.)Οπτικοακουστικό υλικό Φωτογραφικό και οπτικοακουστικό υλικό που παράγεται από το ίδρυμα στο πλαίσιο διοργάνωσης εκδηλώσεων, εκθέσεων, ομιλιών, συνεδρίων κλπ.
Recent Submissions
Item
Open Access
What remains
Παρασκευά, Αναστασία - Ευγενία Δ. (Πτυχιακή εργασία, Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, 2023)
Με αφορμή μία σειρά ασπρόμαυρων φωτογραφιών, έγινε μια επιλογή να αποδοθούν ζωγραφικά με υπερεαλιστικό τρόπο και ρομαντικά στοιχεία τα πιο χαρακτηριστικά από αυτά. Το σχέδιο αποτελεί βασικό σημείο αναφοράς στη δουλειά μου Τα υλικά που χρησιμοποιώ είναι μολύβια γραφίτη σε χαρτί. Τα μολύβια, μου προσφέρουν την απαραίτητη ασφάλεια και λεπτότητα για να δημιουργώ τις επιθυμητές ποιότητες, υφές και λεπτομέρειες. “Χτίζω” τα έργα μου σιγά - σιγά, στρώση με στρώση. Η διαδικασία και ο χρόνος που αφιερώνω στο έργο μου έχουν σημασία για εμένα. Όπως αναφέρει ο Antoine de Saint – Exupéry “c'est le temps que tu as perdu pour ta roise qui fait ta rose si importane”, ( “Είναι ο χρόνος που αφιέρωσες στο τριαντάφυλλό σου που κάνει το τριαντάφυλλό σου τόσο σημαντικό”). Οι κύριες θεματικές που απασχολούν το έργο μου είναι: η αποσύνθεση, ο κύκλος της ζωής και η μνήμη. Αγαπημένα μου πρόσωπα συνδυάζονται με στοιχεία της φύσης όπως: φυτά, έντομα και απομεινάρια ζώων. Τα λουλούδια στα έργα μου συμβολίζουν την ομορφιά, την αναγέννηση αλλά και το εφήμερο. Η απεικόνιση των πορτραίτων αποσκοπεί στη διατήρηση της μνήμης όπως ακριβώς τη στιγμή της λήψης της φωτογραφίας. Η ολοκλήρωση του κάθε έργου λειτουργεί για εμένα ως ένας φόρος τιμής για το πρόσωπο ή το αντικείμενο που απεικονίζεται. Ο χρόνος που αφιερώνεται για την δημιουργία του κάθε έργου ισοβαθμίζεται με τον χρόνο που αφιερώνεται στη σχέση και επαφή μου με το εικονιζόμενο πρόσωπο.
Item
Open Access
Εκ _ παραδρομής
Παπουτσάκης, Μάρκος (Πτυχιακή εργασία, Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, 2024)
Η πτυχιακή εργασία αφορά την δημιουργία έργων ζωγραφικής. Κάποια έργα είναι ζωγραφικές συνθέσεις εικόνων από ιστορικές φωτογραφίες, πλάνα από ταινίες και τηλεοπτικές εκπομπές, ενώ κάποια άλλα είναι οι ζωγραφικές αποτυπώσεις των παραπάνω. Όσον αφορά τις συνθέσεις πρόκειται για την συνύπαρξη σε έναν κοινό χώρο μορφών που δημιουργούν είτε έναν τόπο είτε μια κατάσταση που δεν θα συναντούσαμε στην πραγματικότητα. Οι ζωγραφικές αποτυπώσεις είναι οι απόπειρες ερμηνείας εικόνων που παρουσιάζουν αφ’ εαυτού κάτι παράδοξο. Τα έργα έχουν ως αφορμή έννοιες όπως ο ρατσισμός, το ζωώδες σε σχέση με το κανονιστικό, την συνύπαρξη του δράματος με την ευημερία. Σαν σύνολο αφορούν το παράλογο που διατρέχει την ύπαρξη όπως την βιώνουμε σήμερα. Ένα παράλογο που εκπορεύεται από τις σχέσεις εξουσίας είτε με την μορφή της επιβολής είτε με αυτήν του κοινωνικού συμβολαίου. Στόχος είναι οι εικόνες που θα δημιουργηθούν να αποπνέουν μια ατμόσφαιρα ονειρική-εφιαλτική ή/και παράλογη-απρόσμενη η οποία όμως κρύβει γεγονότα που έχουν συμβεί στην πραγματικότητα, θολώνοντας έτσι τα όρια ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό.
Item
Embargo
Καλλιτεχνικές πρακτικές στον δημόσιο χώρο της Αθήνας: Η περίπτωση του μη αδειοδοτημένου γράφιτι (1985-2020)
Παπανικολάου, Μαρία (Διδακτορική διατριβή, Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, 2022)
Στις 6 Μαΐου 2017 και ενώ επέστρεφα αργά το βράδυ από δείπνο στο Χάρλεμ προς το κέντρο του Μανχάταν παρατήρησα πως η διπλανή μου στο μετρό προσπάθησε να μοιραστεί τη δυσαρέσκειά της για την πολύβουη αμαξοστοιχία. Χαμογέλασα και έγνεψα συγκαταβατικά καθώς εξαιτίας του θορύβου μετά βίας διέκρινα τις λέξεις «θόρυβος» και «ανυπόφορος». «Αυτά τα τρένα είναι πολύ παλιά», συνέχισε η συνεπιβάτης. «Τα θυμάμαι από τότε που ήμουν παιδί και είναι ακόμη τα ίδια. Τότε, τη δεκαετία του ’70 ήταν γεμάτα γκραφίτι. Μπορεί να τα καθάρισαν, αλλά είναι ακριβώς τα ίδια». Μόλις την ενημέρωσα ότι ο λόγος για τον οποίο βρίσκομαι στην Αμερική είναι το γκραφίτι ξεκίνησε μια εύθυμη συζήτηση, στην οποία άρχισαν να συμμετέχουν και άλλοι συνεπιβάτες οι οποίοι προσέθεσαν τις μνήμες τους και τις εμπειρίες τους με χιούμορ, νοσταλγία και μια ζωηρή διάθεση να παρέχουν πληροφορίες βοηθητικές για το ερευνητικό μου εγχείρημα. Υπέθεσα ότι η συζήτηση αυτή θα ήταν ιδιαίτερα έντονη 50 χρόνια πριν, όταν τα τρένα έφεραν ακόμη την ιδιαίτερη αυτή «πατίνα», η οποία για κάποιους επιβάτες παραμόρφωνε το τοπίο και «κούραζε» την καθημερινότητά τους, και για άλλους ζωντάνευε την Νέα Υόρκη και εξωράιζε τις ταλαιπωρημένες γειτονιές μέσα από τις οποίες διέρχονταν τα πολύχρωμα τρένα. Η εμπειρία μου εξάλλου στην ελληνική μητρόπολη τα τελευταία χρόνια έχει αποδείξει ότι στην Αθήνα του σήμερα - η οποία μοιάζει αρκετά με την Νέα Υόρκη της δεκαετίας του ’70 ως προς την πυκνότητα των γκραφίτι - οι συζητήσεις, τα σχόλια και οι παρατηρήσεις σχετικά με το γκραφίτι καταλήγουν συχνά σε ηχηρές λογομαχίες. Όταν περπατώ στην Αθήνα και φωτογραφίζω τα γκραφίτι, κάποιοι περαστικοί, ή επιβάτες στο μετρό αλλά και ιδιοκτήτες των τοίχων που κοιτώ, με ρωτούν τον λόγο για τον οποίο τα φωτογραφίζω. Ξεκινούν έτσι συζητήσεις οι οποίες πέρα από το γεγονός ότι έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, έχουν εμπλουτίσει την παρούσα έρευνα με στοιχεία τα οποία δεν θα μπορούσαν να είχαν προκύψει από άλλη πηγή. Η άποψη των ανθρώπων αυτών είναι εξάλλου πολύ σημαντική αν σκεφτεί κανείς ότι είναι οι τελικοί αποδέκτες της μορφής αυτής έκφρασης στον δημόσιο χώρο. Για τον λόγο αυτό θα ήθελα καταρχάς να ευχαριστήσω στην παρούσα όλους όσοι συνέβαλαν στις ανεπίσημες αυτές συζητήσεις που τόσο πολύ ενίσχυσαν την έρευνα τούτη. Πέρα από τους περαστικούς και τους κατοίκους της Αθήνας και της Νέας Υόρκης, όπου μελέτησα το μη-αδειοδοτημένο γκραφίτι, η έρευνα αυτή δεν θα μπορούσε να προχωρήσει χωρίς τις μακροσκελείς συζητήσεις με όλους τους δημιουργούς γκραφίτι και την εμπιστοσύνη τους. Όπως υποσχέθηκα, τα ονόματα (όσων μου το ζήτησαν) δεν θα αναφερθούν, αλλά παρόλα αυτά οφείλω να επισημάνω ότι η έρευνα δεν θα είχε ολοκληρωθεί δίχως τη πολύτιμη συμβολή τους.
Item
Open Access
Soft clavicle
Παπαδοπούλου, Σόνια (Πτυχιακή εργασία, Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, 2024)
Η μετάλλαξη των εαυτών μας σε οτιδήποτε θέλουμε, είναι όσο απεριόριστη όσο και το Transness. Ο τίτλος της πτυχιακής μου, Soft Clavicle, έχει να κάνει με την παιδική ηλικία το τραύμα και τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες μέσα στις οποίες μεγαλώνουμε και αναπτυσσόμαστε ιδεολογικά αλλά και σωματικά. Ο τρόπος με τον οποίο μεγαλώνουμε σαν queer άτομα μέσα σε μια κοινωνία, όπως η ελληνική με απόψεις και πεποιθήσεις που θα έπρεπε να έχουν μείνει στο 50’, μας κάνει πιο σκληρά ώστε να μπορούμε να ανταπεξέλθουμε. Η μαλακότητα μας έχει φύγει, γιατί να μην την επαναφέρουμε; Δουλευώ κυρίως με κλωστές, νήματα, υφάσματα και υλικά που μπορώ να επαναχρησιμοποιήσω ή και ανακυκλώσω. Είναι πολύ σημαντικό για εμένα να αγοράζω όσο το λιγότερο πράγματα γίνεται καθώς και να μην πετάω υλικά. Στόχος μου είναι η επανοικειοποίηση όρων, η διαθεματικότητα, το να βγάλω την ένταση που έχει ένα queer trans άτομο με μια απαλότητα μέσω της επιλογής των υλικών μου και των χρωμάτων. Με αφορά η εμπλοκή με τους φεμινιστικούς αγώνες από το πρώτο κύμα έως και τώρα με μια έμφαση στον τρανσφεμινισμό. Τα τρανς άτομα γενικά αποκλείστηκαν από τον φεμινισμό του πρώτου κύματος, όπως και οι λεσβίες και οι άνθρωποι που θεωρούνταν «queer». Ο φεμινισμός του δεύτερου κύματος είδε μεγαλύτερο επίπεδο αποδοχής από ορισμένες φεμινίστριες, ωστόσο η «τρανσεξουαλικότητα» αποκλείστηκε σε μεγάλο βαθμό και περιγράφηκε ως «ασθένεια», ακόμη και μεταξύ των φεμινιστριών που υποστήριζαν την απελευθέρωση των ομοφυλοφίλων. Ο φεμινισμός του τρίτου και του τέταρτου κύματος αποδέχεται γενικά τα τρανς άτομα και βλέπει την τρανς απελευθέρωση ως ένα συνολικό μέρος της απελευθέρωσης των γυναικών.
Item
Open Access
Μέλανας κήπος
Παναγιώτου, Μαρία Γ. (Πτυχιακή εργασία, Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, 2024)
Τα λουλούδια αποτελούν ένα εξέχον θέμα στην τέχνη εδώ και αιώνες, το οποίο -είτε σε πίνακες νεκρής φύσης είτε σε περίπλοκα χαρακτικά- συνεχίζει να αιχμαλωτίζει το κοινό σε όλον τον κόσμο και να εμπνέει καλλιτέχνες. Η χαρακτική διαδικασία περιλαμβάνει το σκάλισμα / τη χάραξη ενός σχεδίου σε μια επιφάνεια με τη χρήση συχνά ενός αιχμηρού εργαλείου για τη δημιουργία περίπλοκων γραμμών και λεπτομερειών. Το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι η εικόνα ενός λουλουδιού με ντελικάτη μορφή και χαρακτηριστική υφή. Στην Ελλάδα κάνει την εμφάνισή της στα τέλη του 180υ αιώνα και το 1843 αρχίζει να διδάσκεται στο Πολυτεχνικό Σχολείο ή Σχολή των Τεχνών. Σε μια ξύλινη πλάκα ροκανισμένη για να είναι επίπεδη και λεία ο καλλιτέχνης σχεδιάζει με σινική μελάνη το σχέδιό του. Με τα ειδικά μαχαιράκια και τις γούζες της ξυλογραφίας χαράζοντας αφαιρεί ότι δεν πρέπει να τυπωθεί και αφήνει ανέπαφα αυτά που θέλει να φανούν. Με κύλινδρο απλώνει τυπογραφικό μελάνι στην επιφάνεια του ξύλου ώστε να μελανωθεί ότι εξέχει. Επάνω στη μελανωμένη επιφάνεια τοποθετεί το ειδικό ελαφρύ χαρτί. Στη συνέχεια τυπώνει στο πιεστήριο. Παίρνει έτσι το αποτύπωμα του χαραγμένου ξύλου. Εκείνο που σχεδιάζεται και χαράζεται επάνω στην πλάκα τυπώνεται αντίστροφα στο χαρτί. Δυο είναι οι βασικές τεχνικές της Ξυλογραφίας. Εδώ η χάραξη είναι σε όρθιο ξύλο. Η πλάκα από όρθιο ξύλο είναι πολύ σκληρή, χαράζεται με το καλέμι, την ονγκλέτα και η χάραξη μπορεί να γίνει εξαιρετικά λεπτή. Χάρη στις σύγχρονες εξελίξεις που επιτρέπουν τη χρήση διάφορων εργαλείων και τεχνικών, οι καλλιτέχνες μπορούν να δημιουργήσουν φυσικές και ρέουσες μορφές, προβάλλοντας τη μοναδική ομορφιά και τον χαρακτήρα του κάθε λουλουδιού και αναδεικνύοντας ταυτόχρονα το προσωπικό τους ύφος. Από το κομψό άνθος της κερασιάς που συμβολίζει τη φευγαλέα ομορφιά της ζωής μέχρι το μεγαλειώδες τριαντάφυλλο που αντιπροσωπεύει την αγάπη και το πάθος (Bidler, 2014), τα λουλούδια -μέσω της τέχνης- αναδεικνύονται για την αισθητική τους αξία, φέροντας ταυτόχρονα βαθύτερα συμβολικά νοήματα. Είναι, ουσιαστικά, σύμβολα της παροδικότητας, καθώς μαραίνονται και πεθαίνουν σχετικά γρήγορα· συνιστούν έτσι μια οδυνηρή αναπαράσταση του πεπερασμένου της ζωής. Αυτή η συμβολική γλώσσα των λουλουδιών προσδίδει βαθύτερο νόημα στο έργο τέχνης, προ(σ)καλώντας τους θεατές να συλλογιστούν και να ερμηνεύσουν το μήνυμά του. Η παράθεση των χαραγμένων επιφανειών ως τρισδιάστατη εγκατάσταση ενισχύει περαιτέρω την εικαστική εμπειρία των θεατών. Η απαθανάτιση των ανθισμένων λουλουδιών και η επιθυμία να διατηρηθεί η ομορφιά τους αποκαλύπτει τη λαχτάρα για μονιμότητα και σταθερότητα σε έναν φθαρτό κόσμο. Η χαρακτική χρησιμεύει ως μέσο κάθαρσης και συναισθηματικής έκφρασης της στοργής και του σεβασμού προς τη φύση. Καθώς οι θεατές περιηγούνται ανάμεσα στα κρεμασμένα λουλούδια, μεταφέρονται σε ένα σύμπαν όπου τα όρια μεταξύ τέχνης και πραγματικότητας είναι ασαφή. Αυτά τα χαραγμένα λουλούδια, με τις περίπλοκες λεπτομέρειες και τη συμβολική σημασία, προσφέρουν μια μοναδική και σαγηνευτική εμπειρία στον θεατή. Στη σύγχρονη εποχή της τεχνολογικής έκρηξης και του μοντερνισμού, η τέχνη της χάραξης λουλουδιών συνεχίζει να είναι προσφιλής και ελκυστική. Ο συνδυασμός παραδοσιακών μεθόδων και σύγχρονων τεχνικών επιτρέπει μια πλούσια, λεπτομερή και γλαφυρή αναπαράσταση των πιο όμορφων δημιουργιών της ίδιας της φύσης. Μέσω αυτής της μορφής τέχνης μάς υπενθυμίζεται η διαχρονική ομορφιά και το νόημα που έχουν τα λουλούδια, καθώς και η διαρκής δύναμη εν γένει της τέχνης να αιχμαλωτίζει και να προκαλεί συναισθήματα.