Communities in ArtΙΑ
Select a community to browse its collections.
- Πτυχιακές, Μεταπτυχιακές Εργασίες και Διδακτορικές Διατριβές
- Δημοσιεύσεις ή άρθρα (δημοσιευμένα ή μη) σε περιοδικά και συνέδρια, βιβλία ή κεφάλαια βιβλίων ανοιχτής πρόσβασης
- Έντυπες Εκδόσεις της ΑΣΚΤ (κατάλογοι εκθέσεων, τιμητικοί τόμοι, πρακτικά συνεδρίων κ.α.)
- Φωτογραφικό και οπτικοακουστικό υλικό που παράγεται από το ίδρυμα στο πλαίσιο διοργάνωσης εκδηλώσεων, εκθέσεων, ομιλιών, συνεδρίων κλπ.
Recent Submissions
Η θέση του ανθρώπου
Στυλιανίδου, Παναγιώτα (Πτυχιακή εργασία, 2024-06-26)
Με αυτό το έργο θέλησα να εμβαθύνω, με έναν τρόπο άμεσο και ευθύ, στη γλυπτική ως μια καλλιτεχνική πράξη με ισχυρά υλικό και τεχνικό χαρακτήρα. Πρωτίστως, θέλησα να αναμετρηθώ με τις προκλήσεις που εγείρει ένα τέτοιο πλησίασμα της γλυπτικής σήμερα, ως μια πρακτική δεμένη ισχυρά με τις διαστάσεις της υλικότητας και τεχνικής· να εξερευνήσω (όπως τόσες και τόσοι άλλοι, πριν από εμένα) τις δημιουργικές και κριτικές δυνατότητες μιας τέτοιας προσέγγισης. Αυτή η προτεραιότητα στην υλικότητα και την τεχνική σκόπιμο μοιάζει να τεθεί σε αντιδιαστολή με μια διαδεδομένη έμφαση στα κειμενικά και εννοιολογικά επίπεδα κατανόησης, μέσα από τα οποία τόσο συχνά πλησιάζονται τα έργα της τέχνης. Ασφαλώς, αυτό δεν σημαίνει πως απορρίπτω τη σπουδαιότητα των κειμένων και των εννοιών, το ρόλο των θεωρητικών ή ιδεολογικών κατασκευών, ευρύτερα των πολιτισμικών λόγων που πράγματι είναι αδιαχώριστοι από το πως τα έργα ιστορικά αναδίδουν τις δυναμικές σημασίες τους. Σημαίνει όμως ότι η ύλη και τα υλικά, με τα εγγενή τους γνωρίσματα και τις αδιόρατες δυνατότητες που ενέχουν, με τα μεταβαλλόμενα νοήματα που τα διαπνέουν καθώς η ιστορία διεξάγεται και τα πολιτισμικά συμφραζόμενα αλλάζουν – αυτή η παλλόμενη ύλη – συνιστά το επίκεντρο του έργου μου. Ανάμεσα στις αφετηρίες του έργου αυτού, μια που οφείλω να ξεχωρίσω είναι αυτή της αρχιτεκτονικής και της οικοδομικής διαδικασίας, απ’ τις οποίες το έργο δανείζεται αρχές σύνθεσης της δομής της ύλης. Ανάμεσα στις ερωτήσεις που έθεσα είναι το πως μπορούμε να δούμε το μπετόν, το κατεξοχήν υλικό μίας σύγχρονης οικοδομής (ιδιαίτερα στην Ελλάδα) και το σίδερο, τόσο πολύτιμο για το στατικό φορέα, στη σύγχρονη καλλιτεχνική πρακτική. Αυτό το ερώτημα με οδήγησε σε μια διερεύνηση γύρω από τη συμπεριφορά των υλικών και των διαφορετικών τρόπων που αυτά εκδηλώνουν την εργασιμότητά τους, στα διαφορετικά αυτά πεδία – της γλυπτικής και της αρχιτεκτονικής. Με οδήγησε επίσης σε μια εικασία και σε μια διερώτηση γύρω από τη σιγουριά με την οποία συζητούμε, γλύπτες μαζί και αρχιτέκτονες, ‘τον άνθρωπο’ ως μέτρο του κόσμου. Αυτό που αναζήτησα, ωστόσο, δεν ήταν το σώμα μιας τέχνης που στρέφεται μακριά από το ανθρώπινο. Η εικασία μου δεν είχε να κάνει με την ανακάλυψη μιας ‘μη-ανθρώπινης’ θέσης. Παρά τα ζητήματα που αναμφίβολα εγείρονται κάθε φορά που κάποιος ή κάποια επικαλείται τον άνθρωπο και την αλήθεια του, έχω επίσης στο νου μου τα λόγια του γλύπτη Ροντέν:
“Μία τέχνη δεν είναι μία τέχνη γνήσια αν δεν ενέχει ως αίτημα την αλήθεια, πολύ περισσότερο από την αρμονία, τη συμμετρία ή την ισορροπημένη κατασκευή, ιδιότητες που από μόνες τους δεν οδηγούν παρά στον αισθητισμό και σε μία τέχνη διακοσμητικού χαρακτήρα.” Η καλλιτεχνική συμμετρία και αρμονία συχνά θεωρήθηκαν ομόλογες του ρητορικού τρόπου στον λόγο ή του ακαδημαϊσμού στην αρχιτεκτονική. Ο Ροντέν κατηγορήθηκε για το ατεκτονικό του ύφος, δηλαδή την μη – αρχιτεκτονική ένταξη των έργων του. Κι αυτό, ίσως επειδή ήξερε και ήθελε να τονίσει με το έργο του ότι η κίνηση προηγείται του μαρμάρου, η καθημερινότητα του μνημειακού ή σε μία τεχνικότερη γλώσσα, η ύπαρξη της ουσίας. Αυτή την αντίθεση υπογραμμίζει και ο Δανός Κίρκεγκωρ όταν μιλούσε στο αισθητικό επίπεδο, για την υπεροχή του χορευτή έναντι του αρχιτέκτονα – ο τελευταίος μπορεί να χτίζει οικοδομήματα που διατηρούνται περισσότερο από κάθε χορευτική σύνθεση, προορισμένη να διαρκέσει ελάχιστα. Ωστόσο η ανθρώπινη κίνηση, είναι πρότερη της αρχιτεκτονικής και τελικώς, θα αποβεί μακροβιότερη του οιουδήποτε αρχιτεκτονήματος.
Λιγότερο λογισμένη ως ετυμηγορία του νου για τα πράγματα, και περισσότερο ως μουσική που βγαίνει απ’ τα σώματα, μια τέτοια – διαφεύγουσα – έννοια αλήθειας, μοιάζει ακόμη να προσφέρει ένα γνήσιο ζητούμενο της τέχνης. Αυτό το γλυπτό λοιπόν, που φέρει τον τίτλο «Η θέση του ανθρώπου», αναζητά την αλήθεια του, στη γυναικεία τούτη μορφή: στην αιώρηση, την πίστη και την αμφιβολία της, την αποδοχή, τη μέθεξη αλλά και τις ρωγμές της· τις πληγές, την αντοχή και την ευθραυστότητα της.
Το κίτρινο παιδί
Παναγιωτοπούλου, Θεοδώρα (Πτυχιακή εργασία, 2022-09-25)
΄Το κίτρινο παιδί βαρέθηκε να περιμένει και άρχισε να χορεύει’. Αλλάζει πόζες, κάθε μία από τις οποίες αποτελούν ξεχωριστή υπερδύναμη και καλεί τους επισκέπτες να ποζάρουν μαζί του. Το κίτρινο παιδί βρισκόταν εγκλωβισμένο
στο σπίτι-λαβύρινθο μέσα στο κρυμμένο δωμάτιο και περίμενε κάθε απόγευμα τον μουσικό του δρόμου με το ακορντεόν του, για να ζωντανέψει. Το έργο αποτελείται από δύο βιβλία-κόμικ ‘Το κρυμμένο δωμάτιο’ και το
‘Ακορντεόν’ και 7 ξεχωριστά έργα που παρουσιάζον ‘Το Κίτρινο παιδί’. Πραγματοποιήθηκε αυθόρμητη performance και το έργο ήταν διαδραστικό.
Αγκάθια από μέσα
Λαμπρινίδη, Μαρία (Πτυχιακή εργασία, 2024-06-14)
Η εργασία μου αποτελείται από έργα τα οποία συνθέτουν έναν χώρο αλλά μπορούν να υπάρξουν και αυτόνομα . Ενδύματα , γλυπτά και ορθογώνιες πλαστικές φόρμες γίνονται αλληλένδετα κομμάτια μιας καινούργιας γλώσσας έκφρασης . Το μέσω που απασχόλει την πρακτική μου είναι η πλαστική διαφάνεια στην οποία ενσωματώνω αντικείμενα της καθημερινότητας μου , αποσπάσματα από γραπτά , σκουπίδια και οργανικά στοιχεία όπως μαλλιά και φυτά με έναν ημερολογιακό χαρακτήρα . Ο φωτισμός και τα εργαλεία μου πλέον γίνονται κομμάτι της εγκατάστασης με αυθόρμητο τρόπο καταλαμβάνοντας χώρο και δημιουργώντας μια πιο βιομηχανική ατμόσφαιρα που έρχεται σε αντίθεση με την ευαισθησίας των έργων. Η θεματική που με απασχολεί είναι η παροδικότατα της σύγχρονης εποχής και το έργο μου είναι ένα σχόλιο πάνω σε αυτό . Προσπαθώ να δώσω μια παραπάνω διάρκεια στην σκέψη της στιγμή και το συναίσθημα εγκλωβίζοντας το σε ένα τόσο ανθεκτικό υλικό το οποίο ταλαιπωρεί την εποχή μας αντέχοντας παραπάνω από τι θα έπρεπε στον χρόνο . Τέλος στην πρακτική μου έχω εντάξει το στοιχείο της μόδας και του ενδύματος σαν μια ευκαιρία κάποιος άλλος να μπορέσει να «φορέσει» αυτό που νιώθω . Κάτι τόσο προσωπικό να φύγει από μένα και να αποκτήσει ζωή στο σώμα αυτού που το φοράει .
Την τελευταία μέρα τις έκθεσης πραγματοποιήθηκε μια performance με χαρακτήρα fashion show η οποία ξεκινούσε από την κεντρική αίθουσα της Κεσσανλη και κατέληγε στο σκοτεινό δωμάτιο οπού εκθέτονταν τα έργα μου.
Πτυχιακή εργασίας 'Ελενας Αναγνωστάκη
Αναγνωστάκη, Έλενα (Πτυχιακή εργασία, 2024-06)
Το έργο είναι αποτέλεσμα της ερευνητικής μου προσπάθειας κατανόησης της έννοιας της εικόνας και του μηχανισμού παραγωγής της. Τι είναι στην πραγματικότητα μια εικόνα; Πόσο διαφέρει από το πραγματικό; Πόση από την αλήθεια του πραγματικού μεταφέρει και πόσο αλλοιώνει το ίδιο το υποκείμενο; Πόσο καθοριστική είναι η διαμεσολάβηση του μέσου όσον αφορά το τελικό αποτέλεσμα, όταν άλλοτε προσθέτει και άλλοτε αφαιρεί πληροφορίες; Η μηχανή μπορεί και μας εκθέτει με εικόνες άγνωστες προς εμάς και αμφίσημες ως προς την ερμηνεία τους.
ΑΝΘΡΩΠΟ-ΙΣΟΤΟΠΑ
Σμυρλή, Μαρία (Πτυχιακή εργασία, 2024-06-12)
Πρόκειται για μια περιπατητική εγκατάσταση η οποία περιλαμβάνει γλυπτά τα οποία τοποθετούνται σε διαφορετικά ύψη. Διαστάσεις μεταβλητές. Η εγκατάσταση αποτελείται από τα παρακάτω έργα:
(i) Κορμοί σώματος (torsos), κεραμικά πάνω στο έδαφος, διάσταση φυσική, πλήθος 6.
(ii) Μέρη σώματος, κεραμικά σε βάσεις από μέταλλο, πλήθος 2.
Για τα κεραμικά οι διαστάσεις είναι φυσικού μεγέθους, ενώ οι διαστάσεις των βάσεων είναι: (α) Μήκος 80 cm, Πλάτος 40 cm, Ύψος 70 cm και (β) Μήκος 30 cm, Πλάτος 30 cm, Ύψος 80 cm.
(iii) Μικρά γλυπτά, διάφορα υλικά, στερεωμένα το καθένα σε βάση, πλήθος 10. Η βάση είναι από μεταλλική βέργα καλλιμπρέ διατομής <= Φ5. Διαστάσεις, για κάθε γλυπτό μαζί με την βάση, κατ' εκτίμηση, Μήκος 20 cm, Πλάτος 40 cm, Ύψος 170-180 cm.
(iv) Μικρά γλυπτά, διάφορα υλικά, κρεμαστά, πλήθος 3.
(v) Μικρά γλυπτά σώματα, πάνινα, ύψη περίπου 45-60 cm, στηριγμένα σε κατασκευή, πλήθος 6. Η κατασκευή συνίσταται από 2 μεταλλικούς στήλους (Ύψους 235 cm) και 2 αντηρίδες τοποθετημένες στο έδαφος, με συνολικό μήκος περίπου 6,5 -7 m.