Communities in ArtΙΑ
Select a community to browse its collections.
- Πτυχιακές, Μεταπτυχιακές Εργασίες και Διδακτορικές Διατριβές
- Δημοσιεύσεις ή άρθρα (δημοσιευμένα ή μη) σε περιοδικά και συνέδρια, βιβλία ή κεφάλαια βιβλίων ανοιχτής πρόσβασης
- Έντυπες Εκδόσεις της ΑΣΚΤ (κατάλογοι εκθέσεων, τιμητικοί τόμοι, πρακτικά συνεδρίων κ.α.)
- Φωτογραφικό και οπτικοακουστικό υλικό που παράγεται από το ίδρυμα στο πλαίσιο διοργάνωσης εκδηλώσεων, εκθέσεων, ομιλιών, συνεδρίων κλπ.
Recent Submissions
Μουρμουρητό
Τριβιζά, Ζαφειρία (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-06)
Το έργο εστιάζει στην ανθρώπινη εμπειρία, αναδεικνύοντας τη σημασία της επικοινωνίας και της παρουσίας μέσα από τη διαρκή κίνηση. Τα έργα δημιουργούν έναν χώρο διαλόγου, όπου το καθημερινό αντικείμενο μετασχηματίζεται σε φορέα νοήματος και μνήμης. Χρησιμοποιώντας αναλογικά μέσα, επιχειρώ να συνδέσω το πεπερασμένο με το παρόν, αποτυπώνοντας την αδιάκοπη επανάληψη των εμπειριών που καθορίζουν
την ανθρώπινη ύπαρξη. Το κασετόφωνο και η μαγνητοταινία, όπως και η αέναη κίνηση των τενεκέδων που ενεργοποιούνται από τη θερμότητα των καντηλιών, λειτουργούν ως ευαίσθητα σύμβολα ενός ορίου — μιας αμφίδρομης σχέσης ανάμεσα στη μνήμη και τη φθορά, την παρουσία και την απουσία. Η έκθεση δεν επιχειρεί να δώσει απαντήσεις, αλλά να δημιουργήσει έναν ζωντανό διάλογο με τον θεατή· έναν χώρο όπου ο χρόνος, το σώμα και το αντικείμενο συνυπάρχουν σε μια ποιητική συνθήκη συνεχούς μετασχηματισμού.
Γράμματα στις Μηχανές
Drasa, Kildi (Μεταπτυχιακή εργασία, 2025-02-26)
Αντικείμενο της παρούσας διπλωματικής εργασίας αποτελεί η σειράεικαστικών έργων του γράφοντος με τίτλο Γράμματα στις Μηχανές/LetterstotheMachines. Προκειμένου να τεθούν τα θεμέλια για την προσέγγιση αυτής της σειράς, η εργασία οργανώνεται σε δύο κεφάλαια. Το πρώτο κεφάλαιο αφορά στις επιδράσεις που καθόρισαν τα εικαστικά έργα. Οι επιδράσεις αυτές, προερχόμενες από διαφορετικές τέχνες και συγκεκριμένα από τη λογοτεχνία (Δημήτρης Δημητριάδης, Διαδικασίες διακανονισμού διαφορών) και τη μουσική (MattElliott), συζητώνται στα δύο υποκεφάλαια του πρώτου κεφαλαίου αντίστοιχα. Το δεύτερο κεφάλαιο, το οποίο χωρίζεται με τη σειρά του σε τρία υποκεφάλαια, εστιάζει στις ειδικές καλλιτεχνικές πρακτικέςπου ακολουθούνται. Καταρχάς, εκτίθεται η θεωρητική σύλληψη μέσα από την οποία προκύπτουν τα έργα. Στη βάση αυτής της σύλληψηςβρίσκονται οι –λεγόμενοι εδώ– «μηχανισμοί μίμησης της πραγματικότητας» (εκτυπωτές, τηλεοράσεις, φωτογραφικές μηχανές, 3Dπρογράμματα) από κοινού με δύο κατευθυντήριες λογικές: από τη μία, αυτήν του χακαρίσματος(hacking) του συστήματος λειτουργίας των μηχανών και, από την άλλη, εκείνη τουφιλτραρίσματος (filtering)της οπτικής αντίληψης. Στη συνέχεια, γίνεται λόγος για τα συστατικά στοιχεία των έργων: για τα μέσα και τα υλικά τους, τον τρόπο σύνθεσής τους, τα εξαρτήματα που χρησιμοποιούνται. Παρακολουθώντας έτσιτην πορεία προς το τελικό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, φανερώνονται δύοέννοιες, αυτή της τυχαιότητας και εκείνη του λάθους,οι οποίες αποκτούν ιδιαίτερη σημασία για τη συγκρότηση της συνολικής εικαστικής δημιουργίας που παρουσιάζεται εδώ.
Ηχώ Χώρων
Ανδρονικίδου, Εύα (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-15)
Ηχώ Χώρων | αφηγήσεις από τους χώρους του ασυνείδητου
Τα έργα εξερευνούν το αδιόρατο ίχνος που αφήνει ο χρόνος, το βλέμμα και το βίωμα πάνω στον χώρο. Συντίθεται ένας κόσμος από χώρους μετέωρους που βρίσκονται στο μεταίχμιο: ανάμεσα στο ορατό και το υπαινικτικό, το φως και τη σκιά, το παρόν και τη μνήμη, το σώμα και την απουσία του, τον αληθινό κόσμο και το όνειρο, το αντικειμενικό και το υποκειμενικό, το εσωτερικό και το εξωτερικό – με την κυριολεκτική και τη μεταφορική έννοια, το γνώριμο και το άγνωστο. Κάθε σύνθεση εκκινεί από μια περιγραφή, μια ανάμνηση ή μια στιγμή και αφηγείται μια εκδοχή της που επανασυντίθεται– μια αφήγηση όχι κυριολεκτική, αλλά αποσπασματική. «Το ανοίκειο είναι αυτό το είδος του τρομακτικού που πηγάζει από κάτι οικείο, το οποίο έχει κατασταλεί και επιστρέφει.» (Freud, Sigmund; «Το ανοίκειο»). Με αυτή την έννοια, οι χώροι που παρουσιάζονται είναι ανοίκειοι όχι γιατί είναι παντελώς ξένοι ή άγνωστοι, αλλά γιατί ακριβώς πηγάζουν από το βαθιά οικείο που όμως έχει απομακρυνθεί και επιστρέφει μετατοπισμένο και αλλοιωμένο, με μια αίσθηση «μυστικότητας και συγκάλυψης». (Freud, Sigmund; «Το ανοίκειο») Λειτουργούν ως αντηχήσεις μιας εικόνας που αλλάζει, όπως η ηχώ μεταβάλλεται και φθίνει από τον αρχικό ήχο σε κάθε επανάληψη, μέχρι να σβήσει. Η ηχώ λειτουργεί μεταφορικά: είναι το αποτύπωμα μιας μορφής που έχει απομακρυνθεί, το ίχνος μιας σκέψης που πέρασε, η υποψία ενός ήχου που ίσως δεν υπήρξε ποτέ. Η ηχώ είναι ήχος που επιστρέφει, χωρίς πηγή. Όπως η ανάμνηση που επιστρέφει αλλοιωμένη. Το βλέμμα καλείται να ακούσει ό,τι δεν λέγεται: την ηχώ των γεγονότων. *Οι χώροι δεν είναι κενές γεωμετρίες, ούτε αφηρημένες έννοιες. Είναι δοχεία μνήμης, φορείς βιωμάτων, τόποι διαφυγής ή επιστροφής, αποτυπώματα παρουσίας, απόηχοι γεγονότων - ένα συνολικό ποιοτικό φαινόμενο που συγκροτείται, αναπαράγεται και μεταβάλλεται ως κοινωνικό προϊόν. Ο χώρος είναι, λοιπόν, ένα δυναμικό σύστημα, που διαμορφώνεται και επαναπροσδιορίζεται διαρκώς διαμέσου του βιώματος και της εμπειρίας, και άρα είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένο με το υποκείμενο: ο άνθρωπος και το περιβάλλον του δε μπορούν να διαχωριστούν- ανήκουν στον ίδιο κόσμο. Ή αλλιώς, ο άνθρωπος είναι μέρος του χώρου και ο χώρος είναι μέρος του ανθρώπου που τον κατοικεί- δεν αποτελεί ένα φόντο μέσα στο οποίο συμβαίνει κάτι, αλλά ένα σφιχτό σύνολο που περιλαμβάνει τα απτά και τα μη απτά, τα έμψυχα, τα άψυχα και τα άυλα. (Tilley, Christopher; «Space, place, landscape and Perception: Phenomenological Perspectives», Ingold, Tim; «The temporality of landscape») Συνεπώς ο χαρακτήρας του κάθε χώρου ορίζεται μέσα από το κατοικείν. Ο χώρος βιώνεται διαμέσου του σώματος το οποίο αλληλεπιδρά με το περιβάλλον του, όχι ως παθητικός παρατηρητής, αλλά με βάση τις προθέσεις, τις στάσεις και το πλαίσιο του παρατηρητή. Η αντίληψη δεν είναι μια παθητική λήψη αισθητηριακών δεδομένων, αλλά αντίθετα μια ενεργητική, ερμηνευτική διαδικασία, κατά την οποία το νόημα αναδύεται μέσα από την αλληλεπίδραση με τον κόσμο. Αυτή η αλληλεπίδραση συνιστά μια ολιστική σχέση, καταργώντας τους ρόλους του περιβάλλοντος και του περιβαλλόμενου. Δεν βλέπουμε μόνο εμείς τους χώρους και τους τόπους αλλά μας βλέπουν και αυτοί, με μια μεταφορική έννοια. Αυτή η αμοιβαία ορατότητα σηματοδοτεί μια βαθύτερη, υπαρξιακή σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων και του περιβάλλοντος τόπου, αμοιβαία και αμφίδρομη: δεν είναι παρατηρητές αλλά συμμετέχοντες σε ένα συνολικό, συμπεριληπτικό κόσμο. (Merleau-Ponty, Maurice; «Phenomenology of Perception», «The Visible and the Invisible»)
Wishing Well
Τριπόδη, Μαρία Λυγερή (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-22)
Ο τίτλος Wishing Well περιγράφει ένα πηγάδι ευχών και ταυτόχρονα δηλώνει μια καλοπροαίρετη ευχή. Με αφορμή τoν κόσμο της online αγοράς του σεξ, μέσα από βίντεο, σχέδια και αντικείμενα, επιχειρείται να προσεγγιστεί κάτι από τις σχέσεις ανάμεσα στη φαντασίωση, το χρήμα, το φετίχ και την προσομοίωση.
Πως το ρωσικό μπαλέτο διαμόρφωσε τον κλασσικό χορό: Η θεμελιώδης συνδρομή των Marius Petipa και Agrippina Vaganova.
Καρολίδου, Αικατερίνη (Πτυχιακή εργασία, 2025-03-12)
Η παρακάτω πτυχιακή εργασία καταπιάνεται με την τέχνη του κλασσικού χορού. Πιο συγκεκριμένα, αφορά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20ου και το πώς η ίδια κατέληξε να αποτελεί τόσο μεγάλο κομμάτι της πολιτισμικής κουλτούρας της Ρωσίας. Ξεκινώντας με μία μικρή ιστορική αναδρομή, αναφέρονται η γέννηση και η εξέλιξη του στην Γαλλία και την Ιταλία τους προηγούμενους αιώνες, και πως το μπαλέτο αυτών των δύο χορών ήρθε σε επαφή και επηρέασε την Ρωσία Επιπλέον, γίνεται αναφορά στο κίνημα του ρομαντισμού, καθώς το ίδιο διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό τα πρότυπα θηλυκότητας στον κλασσικό χορό. Μέσα από το ρομαντικό κίνημα δημιουργήθηκαν τα πιο διάσημα έργα του κλασσικού ρεπερτορίου, τα οποία οδήγησαν σε μία περίοδο μεγάλης άνθισης του μπαλέτου στην Ρωσία, στα τέλη του 19ου αιώνα. Η πτυχιακή εργασία επικεντρώνεται στα πρόσωπα των Marius Petipa και Agrippina Vaganova, καθώς και οι δύο έδρασαν στην Ρωσία και επηρέασαν σε πολύ μεγάλο βαθμό τη μορφή του μπαλέτου όπως την γνωρίζουμε σήμερα. Ο Marius Petipa, premier ballet master του κρατικού μπαλέτου της Αγίας Πετρούπολης, έχει μείνει γνωστός κυρίως μέσα από την δημιουργία πληθώρας έργων τα οποία αναπαράγονται μέχρι και σήμερα. Η Agrippina Vaganova δημιούργησε και δημοσίευσε την δική της παιδαγωγική μέθοδο, την οποία το σοβιετικό καθεστώς εκμεταλλεύτηκε και προώθησε προκειμένου να καταστήσει το μπαλέτο πολιτισμικό εθνικό σύμβολο της σοσιαλιστικής Ρωσίας.