Communities in ArtΙΑ
Select a community to browse its collections.
- Πτυχιακές, Μεταπτυχιακές Εργασίες και Διδακτορικές Διατριβές
- Δημοσιεύσεις ή άρθρα (δημοσιευμένα ή μη) σε περιοδικά και συνέδρια, βιβλία ή κεφάλαια βιβλίων ανοιχτής πρόσβασης
- Έντυπες Εκδόσεις της ΑΣΚΤ (κατάλογοι εκθέσεων, τιμητικοί τόμοι, πρακτικά συνεδρίων κ.α.)
- Φωτογραφικό και οπτικοακουστικό υλικό που παράγεται από το ίδρυμα στο πλαίσιο διοργάνωσης εκδηλώσεων, εκθέσεων, ομιλιών, συνεδρίων κλπ.
Recent Submissions
Μνήμη και σχήμα - Εσωτερικοί χάρτες
Κοράκης, Κωνσταντίνος (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-22)
Η μνήμη αποτελεί τον καμβά πάνω στον οποίο γράφονται οι εικόνες που καθορίζουν την προσωπική μας ιστορία, το είναι και τις πράξεις μας. Εικόνες που προέρχονται από το παρελθόν και ανασύρονται από το ασυνείδητο ως θραύσματα από ευχάριστα ή τραυματικά, οδυνηρά συμβάντα. Εικόνες που δένονται με τις εμπειρίες του παρόντος, την εξωτερική πραγματικότητα σε μια διαρκή ανάπλαση. Τα έργα που παρουσιάζονται εδώ είναι ζωγραφικές συνθέσεις με λάδι, δημιουργημένες μέσα από μια εσωτερική διαδικασία ανάκλησης και μετασχηματισμού της μνήμης σε ύλη και σχήματα. Η ζωγραφική μου πράξη
βασίζεται στη διερεύνηση του τρόπου με τον οποίο οι αναμνήσεις και τα βιώματα συνυπάρχουν και διαστρωματώνονται στον ψυχισμό μου. Κάθε έργο ξεχωριστά λειτουργεί ως ένας «εσωτερικός χάρτης» ή μια αλληγορία εικόνων στη μνήμη. Αντί να αναπαριστώ πιστά τον εξωτερικό κόσμο, το φυσικό και το αστικό τοπίο που με σφράγισε, επιλέγω να τον αποτυπώσω μέσα από την υποκειμενική μου εμπειρία. Ο στόχος μου δεν είναι η απεικόνιση αλλά η πρόκληση και στον θεατή του έργου μου μιας εσωτερικής αναγνώρισης. Επιδιώκω δουλεύοντας με ένα εύπλαστο και ζωντανό υλικό όπως το λάδι να αποδώσω το εύθραυστο και πολυδιάστατο της μνήμης , μιας μνήμης που δεν είναι ποτέ στατική αλλά ρέουσα όπως και η ίδια η ζωή.. Προσπαθώ να διαμορφώσω ένα προσωπικό, ποιητικό λεξιλόγιο.
"ΕΓΩ"
Χατζηγιάννης, Μιλτιάδης (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-22)
Η κεντρική ιδέα/το θέμα του έργου της πτυχιακής μου εργασίας αλλά και πιο βαθιά εκτός αυτής, έχει να κάνει σε σχέση με τρεις από τις παιδικές μου εμμονές. Αυτες είναι το θέατρο σκιών, ο κινηματογράφος αλλά και ο χαρακτήρας σαν χαρακτήρας/φιγούρα. Καποιες λειτουργούν ως κυριολεκτικα σαν βάση του έργου μου και κάποιες σχεδόν. Το θέατρο σκιών όπως και ο χαρακτήρας σαν χαρακτήρας/φιγούρα λειτουργούν και τα δύο αυτά ως μια κυριολεκτική βάση, μένοντας μόνο στην αρχική σκέψη, ενώ το κομμάτι του κινηματογράφου λειτουργεί και πιο προχωρημένα μη μένοντας μόνο στην αρχική ιδέα. Θεωροντας πως το κομμάτι της φιλοσοφικής δημιουργίας δεν απέχει σχεδόν καθόλου από το κομμάτι της διαδικασίας ενως έργου, έχοντας ως κοινή βάση συγκεκριμένα πράγματα. Αυτα έχουν να κάνουνε σε σχέση με τον τρόπο ελευθερίας και αντίληψης το καθενός όπου πρέπει να έχει σε σχέση με το έργο του και αντιμετωπίζοντας το καθημερινά. Ειναι η σκληρή "εμμονικη" δουλειά, η δεκτικότητα σε συμβουλές και γνώμες όπου πρέπει να έχει κάποιος και τέλος το πόσο ανοιχτός είσαι ως προς το κομμάτι μιας άλλης διαδικασίας, της υλικής διαδικασίας δημιουργόντας το έργο αλλά και οπτικής, μαζεύοντας εικόνες-εμπειριες καθημερινά!
''The girl who didn't blink''
Τζούφη, Αλιόνα (Πτυχιακή εργασία, 2025-08-02)
Η σειρά έργων μου, με τίτλο “The Girl Who Didn’t Blink”, αποτελεί μια εικαστική αφήγηση που διερευνά το παιδικό βίωμα και τον κύκλο της ζωής, από την αθωότητα της παιδικής ηλικίας έως την αυτογνωσία της ενηλικίωσης. Ο τίτλος αναφέρεται σε μια κοπέλα που παρατηρεί τον κόσμο με μια επίμονη και διαρκή ματιά, συμβολίζοντας την έντονη ευαισθησία και την αέναη εγρήγορση απέναντι στις εμπειρίες της ζωής. Η σειρά αποτυπώνει τη μετάβαση μέσα από μορφές με εξωπραγματικά, ονειρικά χαρακτηριστικά, όπου τα μεγάλα, εκφραστικά μάτια λειτουργούν ως οπτικά σύμβολα κατανόησης, ενδοσκόπησης και συναισθηματικής έκφρασης. Τα μάτια αυτά λειτουργούν ως κεντρικός εκφραστικός άξονας, αντιπροσωπεύοντας την ανάγκη σύνδεσης, επικοινωνίας και αναζήτησης νοήματος σε διαφορετικές φάσεις της ζωής. Η θεματική μου αντλεί έμπνευση από την έννοια του κύκλου της ζωής. Από την
αθωότητα και την ανεμελιά της παιδικής ηλικίας, περνάμε στη μοναξιά, τις συγκρούσεις και τη σταδιακή αυτογνωσία της ενηλικίωσης. Τα έργα αποτυπώνουν αυτή τη διαδρομή μέσα από ρευστές φόρμες και απαλές χρωματικές παλέτες, που δημιουργούν έναν κόσμο ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα. Οι φιγούρες, τοποθετημένες σε αφαιρετικά και άτοπα περιβάλλοντα, υποδηλώνουν την απομόνωση και τη συνεχή αναζήτηση ταυτότητας. Το “The Girl Who Didn’t Blink” είναι μια διαδρομή που καλεί τον θεατή να ανατρέξει στα δικά του βιώματα, να αναγνωρίσει την ευαλωτότητα και τη δύναμη που φέρουν κάθε φάση της ζωής, και να ταυτιστεί με την αφήγηση. Η σειρά, μέσα από την
υπερρεαλιστική αισθητική και την αφηγηματική της δομή, προσφέρει μια γέφυρα ανάμεσα στην προσωπική εμπειρία και την οικουμενικότητα του ανθρώπινου συναισθήματος. Κάθε έργο γίνεται έτσι όχι μόνο μια προσωπική κατάθεση αλλά και ένα ανοιχτό πεδίο σύνδεσης, κατανόησης και ενδοσκόπησης, τονίζοντας τη σημασία του βιώματος και της μνήμης στη διαμόρφωση της ταυτότητάς μας.
Τρόφιμοι
Ζάκκα, Αικατερίνα Πελαγία (Πτυχιακή εργασία, 2025-07-09)
Πήγα πρώτη φορά στις γυναικείες φυλακές Θήβας ως εθελόντρια, για να κάνω μαθήματα εικαστικών μέσα στην θεραπευτική κοινότητα του ΚΕΘΕΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ. Ταυτόχρονα είχα ξεκινήσει να διδάσκω και στην κοινότητα της Κυψέλης, μα εκεί μέσα στη φυλακή-ένιωσα κάτι παράξενο, κάτι βαθύ. Ένιωσα...οικεία. Όχι από αφέλεια, ούτε από άγνοια. Μα από έναν παλμό ανθρώπινο που με άγγιξε χωρίς προειδοποίηση. Η θεραπευτική κοινότητα δεν είναι φυλακή. Είναι ένας χώρος όπου οι άνθρωποι έχουν πρόσβαση σε ψυχολόγους, δημιουργικά μέσα-και κυρίως, σε ασφαλείς ανθρώπινες σχέσεις. Εκεί, η καθημερινότητα δεν μυρίζει τιμωρία, αλλά προσπάθεια. Είναι ένας τόπος όπου η αλλαγή μοιάζει εφικτή, όπου το μέλος μπορεί πραγματικά να δει τον εαυτό του, να ξεδιπλωθεί και-αν το θελήσει-να αναγεννηθεί. Και μέσα από αυτό το περιβάλλον, όπου το βλέμμα δεν είναι πάντα σκληρό, αλλά συχνά απορημένο ή τρυφερό, ένιωσα πως ήθελα να δημιουργήσω κάτι. Κάτι που να λέει, χωρίς στόμφο, αυτό που εγώ ένιωσα: Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΥΛΑΚΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΗΝ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΣΥΡΜΑΤΟΠΛΕΓΜΑ. Ήθελα να μιλήσω για τον άνθρωπο που δεν πρόλαβε να αγαπηθεί σωστά. Για τη γυναίκα που γελάει μέσα στο κελί γιατί αλλιώς θα λυγίσει. Για τον πατέρα που μιλάει όταν πια είναι αργά. Για το «σε αγαπώ» που ειπώθηκε σαν ευχή. Δεν είναι οι τοίχοι που φυλακίζουν. Είναι οι λέξεις που δεν είπαμε. Οι αγκαλιές που δεν μάθαμε. Οι άνθρωποι που δεν συναντήσαμε ποτέ. Ο εαυτό μας, που κάποτε μπορεί να χάσαμε. Προσπάθησα να χτίσω ένα μικρό παράθυρο. Για λίγο φως. Για μια βαθιά ανάσα.
Δέκα Μαύρες Κουβέρτες
Ζαραγκότα, Στυλιανή (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-22)
Το έργο Δέκα Μαύρες Κουβέρτες αποτελεί το προσωπικό μου αρχείο μνήμης – ένα άυλο ημερολόγιο που ξεκινά από την νηπιακή ηλικία και εκτείνεται έως την ενήλικη ζωή μου. Εφιάλτες, και αλλόκοτες εικόνες αποτυπώνονται σε μαύρες επιφάνειες, σχηματίζοντας έναν κλειστό κλοιό, έναν τοίχο απομόνωσης που ενσαρκώνει τη μη-ασφάλεια, την οποία κουβαλώ και μεταφέρω διαρκώς. Στον πυρήνα του χώρου που ορίζουν οι σκοτεινές επιφάνειες, εμφανίζεται μια ανεμώνη – ένα κατασκευασμένο καταφύγιο από τα ίδια υλικά και πρακτική με αυτά που εκφράζονται και οι εφιάλτες. Το φωτεινό αυτό άνθος, στέκεται ως χειροποίητη χειρονομία εύθραυστης ασφάλειας, ένα αντίβαρο στο ασφυκτικό μαύρο. Η φύση γίνεται τόπος ανάσας ακόμη κι αν είναι κατασκευασμένη· μια εφεύρεση προστασίας όταν η πραγματική ασφάλεια απουσιάζει. Οι μνήμες αιχμηρές. Η επαναληπτική κίνηση της βελόνας, η προσήλωση και η μονιμότητα του νήματος λειτουργούν καθαρτικά. Η πράξη του κεντήματος μετατρέπεται σε τελετουργία. Με κάθε βελονιά, η μνήμη μεταφέρεται από το σώμα στο ύφασμα, αποτυπώνεται εκεί, δεν είναι πια μόνο δική μου. Οι μαύρες κουβέρτες – σύμβολα θερμότητας και προστασίας – γίνονται φορείς τραυμάτων. Μέσα σε αυτή την αντιφατική συνύπαρξη σκληρότητας και απαλότητας, γεννιέται ο χώρος του έργου. Το ηχητικό μέρος του έργου λειτουργεί ως αθέατη διάσταση μνήμης. Ο θεατής καλείται να φορέσει ακουστικά και να εισέλθει σε έναν χώρο εσωτερικής ακρόασης. Οι ήχοι δημιουργούν ένα περιβάλλον παραμονής – ένα ηχητικό περίβλημα που εντείνει την εμπειρία του καταφυγίου και την απόδραση από μια αποπνικτική μνήμη. Ο ήχος λειτουργεί ως προέκταση του υφάσματος: μια ατμόσφαιρα που δεν αγγίζεις, αλλά σε τυλίγει. Το έργο δεν αποτελεί μόνο προσωπική εξομολόγηση, αλλά έναν ανοιχτό χώρο συνάντησης. Ανάμεσα στις μαύρες επιφάνειες, ο θεατής καλείται να περιπλανηθεί, να σταθεί, να παρατηρήσει. Να αναγνωρίσει, ίσως, μια δική του σκιά, μια λησμονημένη ανάμνηση. Η ανεμώνη προσφέρει την πιθανότητα μιας στάσης μιας παύσης – μιας σύντομης απόδρασης. Ένα σημείο φωτός μέσα στο σκοτάδι. Αν ο θεατής, έστω και για μια στιγμή, αντανακλά κάτι από τον εαυτό του μέσα στις δικές μου μνήμες, τότε το έργο έχει ήδη μεταμορφωθεί σε κάτι συλλογικό. Έχει αποκτήσει νέα ζωή.