Communities in ArtΙΑ
Select a community to browse its collections.
- Πτυχιακές, Μεταπτυχιακές Εργασίες και Διδακτορικές Διατριβές
- Δημοσιεύσεις ή άρθρα (δημοσιευμένα ή μη) σε περιοδικά και συνέδρια, βιβλία ή κεφάλαια βιβλίων ανοιχτής πρόσβασης
- Έντυπες Εκδόσεις της ΑΣΚΤ (κατάλογοι εκθέσεων, τιμητικοί τόμοι, πρακτικά συνεδρίων κ.α.)
- Φωτογραφικό και οπτικοακουστικό υλικό που παράγεται από το ίδρυμα στο πλαίσιο διοργάνωσης εκδηλώσεων, εκθέσεων, ομιλιών, συνεδρίων κλπ.
Recent Submissions
Η πόλη στον χώρο και στον χρόνο
Καζαντζάκη, Φαίδρα Λούνα (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-22)
Το εξωτερικό περιβάλλον, ο δημόσιος χώρος όπου ζούμε, μας διαμορφώνει ως άτομα και ως συλλογικά υποκείμενα. ¨Η Αθήνα και το αστικό τοπίο της είναι αυτό που εμένα με σφράγισε και ίσως να είναι αυτός ο λόγος που τη διάλεξα ως θέμα της πτυχιακής μου.. . Μεγάλωσα σε μια γειτονιά του κέντρου της όπου κρατιέται ακόμα η σύγχρονη ιστορία της, συνυπάρχει ακόμα το παλιό με το νέο: Τα τελευταία νεοκλασικά με τα περίτεχνα γύψινα διακοσμητικά στοιχεία στις προσόψεις τους και τα μεσοπολεμικά κτήρια με την αυστηρή λιτότητά τους που μαρτυρούν την αστική καταγωγή των παλιών κατοίκων της. Ανάμεσα τους υψώνονται οι πολυκατοικίες της αντιπαροχής, οι φτιαγμένες βιαστικά και πρόχειρα, για να στεγάσουν τους εσωτερικούς μετανάστες των δεκαετιών του ΄60 που φιλοξενούν από τη δεκαετία του ΄90, σε ημιυπόγεια αλλά και σε διαμερίσματα, οικονομικούς μετανάστες και πρόσφυγες..από τα Βαλκάνια και αργότερα από την Ασία και την Αφρική. Από μικρή με μάγευε η ζωντάνια και η ενέργεια που αποπνέει αυτή η πόλη μέσα στην άναρχη και απρόβλεπτη «ανάπτυξή» της.. Όμως όσο περνούν τα χρόνια νιώθω πως βυθίζεται σε ένα γκρίζο από μπετόν, καυσαέριο, φθορά, απραξία. ¨ένα γκρίζο που δεν είναι μόνο χρώμα αλλά και συναίσθημα. Στα έργα μου προσπάθησα να την ξαναδιαβάσω, να πάρω το ρόλο που καθιέρωσε ο καταραμένος ποιητής του 19ου αιώνα Σαρλ Μπωντλέρ, εκείνον του περιπατητή-«ζωγράφου της μοντέρνας ζωής». Χρησιμοποίησα εκτός από τις καθημερινές μου διαδρομές ως πηγή έμπνευσης και παλιές καθώς και σύγχρονες φωτογραφίες. Τις παλιές που φέρουν ίχνη ζωής, τοπόσημα που δεν πρόλαβα να δω, όπως το παλιό συντριβάνι του Ζογγολόπουλου, 3 στην Ομόνοια με τα παλιομοδίτικα αυτοκίνητα, τα περίπτερα με τους λαθραναγνώστες που χάνονται σταδιακά από την εικόνα της πόλης, τη νεοκλασική τριλογία του Χάνσεν στην Πανεπιστημίου, έτσι όπως δέσποζε κάποτε σε αυτόν το δρόμο. Τις σύγχρονες που καταγράφουν μέσα από τα μικρά , χαμηλοτάβανα μπαλκόνια με τις απλωμένες τέντες την ασφυξία του σήμερα. Έγραψα σε κάποια από αυτά τα περιγράμματά τους με κάρβουνο και τις έπλασα σε πλαστικές φόρμες με λάδια και λαδοπαστέλ, μεταμορφώνοντας τες σε παλλόμενες κηλίδες. Το χρώμα αποτελεί για μένα ένα εργαλείο αντίστασης απέναντι στη μονοχρωμία που μας κατακλύζει, εκφράζει την προσπάθειά μου να επαναφέρω τη ζωντάνια και την ποίηση που συνεχίζει να κρύβει μέσα του αυτός ο τόπος. Επικεντρώθηκα στα μεγάλα διαστάσεων έργα στα κτήρια θέλοντας να δείξω και την ερήμωση και την απομόνωση από την οποία κινδυνεύουμε. Αποτυπώνοντας μπροστά τους τις ανθρώπινες φιγούρες με δυναμικές πινελιές- συχνά μέσα από τις βιαστικές κινήσεις τους που καθρεφτίζουν όπως και τα αυτοκίνητα που τρέχουν τους σύγχρονους ρυθμούς ζωής μας. Τις διατύπωσα στα μικρότερα μου έργα ως κοινωνικά όντα που βρίσκονται ακόμα μαζί και επικοινωνούν , στις λαϊκές αγορές ή στις διαδηλώσεις. Με τον τρόπο αυτό. δεν αντιγράφω την πραγματικότητα της πόλης μου αλλά την επανεφευρίσκω μέσα από μια προσωπική, συναισθηματική ανάγνωσή της, μέσα από έναν διάλογο ανάμεσα στο τότε και στο τώρα, στο γκρίζο και στο χρώμα. Η δουλειά μου είναι, θα έλεγα, η προσπάθειά μου να ξαναδώ την Αθήνα, την πόλη που παντού με ακολουθεί όπως θα ήθελα να είναι , ζωντανή, πολύχρωμη, ανθρώπινη.
Στα ίχνη της απουσίας σου
Ζαράνη, Ειρήνη (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-08)
Μια σειρά δεκαπέντε φωτογραφιών τυπωμένες σε φωτογραφικό χαρτί επάνω σε forex. Τα μεγέθη τους είναι 120*70. Ένα κείμενο στην παραδοσιακή Ιαπωνική γλώσσα τυπωμένο σε χαρτί ανακυκλωμένο.
Εξ-Επιθυμίας
Βιλλιώτη, Δέσποινα (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-15)
Το έργο Εξ-Επιθυμίας είναι μία σειρά τριών διαφορετικών έργων-ενοτήτων με αφετηρία την προσωπική εμπειρία του AIDS. Δημιουργείται μια σχέση του σώματος του ανθρώπου με του σώματος της φύσης, και συγκεκριμένα της θάλασσας, ως ένας εννιαίος χώρος που ταυτόχρονα γεννά και πάσχει. Αναιρείται το απόλυτο καλό και κακό και προωθείται μια σκέψη πιο συνολική. Σώμα άρρωστο ή μη, παραμένει πάντα σώμα φύσης. Απάντηση στην ερώτηση "Τι επιθυμείς;" δεν υπαρχει. Ότι πάσχει, επιθυμεi. Η πτυχιακή αποτελείται από 3 έργα: γλπυτική κατασκευή/εγκατάσταση, ηχητική σύνθεση περίπου 10 λεπτών και βίντεο περίπου 2 λεπτών.
Το Παράδοξο του Ζελέ
Δελημπάσης, Ελευθέριος (Μεταπτυχιακή εργασία, 2025)
Η θεωρητική βάση του έργου μου εξετάζει πώς, στη σύγχρονη ψηφιακή εποχή, η εικόνα έχει υπερβεί την εμπειρία και η κατανάλωση έχει μετατραπεί σε τρόπο ύπαρξης.
Μέσα από τον Baudrillard, τον Debord, τον Han και την Berlant, αναδεικνύω το πώς η υπερπραγματικότητα, το θέαμα, η επίδοση και η σκληρή αισιοδοξία εγκλωβίζουν το άτομο σε έναν αέναο κύκλο επιθυμίας, σύγκρισης και εξάντλησης. Η θεωρία μου φωτίζει τη μετάβαση από το πραγματικό στο κατασκευασμένο, από το βίωμα στο simulacrum, αποκαλύπτοντας τις ψυχικές και κοινωνικές συνέπειες του να ζούμε πλέον μέσα σε μια συνεχή ροή εικόνων που υπόσχονται πολλά και προσφέρουν ελάχιστα.
Μετα-αφήγηση, μετα-αλήθεια και τεχνητή νοημοσύνη: προς μια νέα αρχαιολογία της μνήμης.
Μαζαράκης, Πάνος (Μεταπτυχιακή εργασία, 2025-11-27)
H παρούσα διπλωματική εργασία διερευνά την επιστημολογική συνθήκη της «μετα-αλήθειας» υπό το πρίσμα της ραγδαίας εξέλιξης της τεχνητής νοημοσύνης. Σκοπός της είναι να χαρτογραφήσει τον τρόπο με τον οποίο οι ψηφιακές τεχνολογίες, και ειδικότερα τα μοντέλα τεχνητής νοημοσύνης, λειτουργούν ως μηχανισμοί που επιταχύνουν την αποδόμηση των «μεγάλων αφηγήσεων» και αποσταθεροποιούν τις παραδοσιακές έννοιες του αρχείου, του τεκμηρίου και της ιστορικής μνήμης. Η εργασία διαρθρώνεται σε δύο αλληλοσυμπληρούμενους άξονες: τον θεωρητικό και τον καλλιτεχνικό. Το θεωρητικό μέρος ανιχνεύει τη γενεαλογία της μετα-αλήθειας, εξετάζοντας ιστορικά παραδείγματα παραπληροφόρησης (από τον «Πόλεμο των Κόσμων» έως το Brexit) και αναλύοντας το φαινόμενο μέσα από κριτικά εργαλεία που παρέχουν στοχαστές όπως ο Friedrich Kittler, ο Guy Debord, ο Michel Foucault και ο Fredric Jameson. Στο καλλιτεχνικό μέρος, υιοθετείται η περσόνα ενός «Ιστορικού του Μέλλοντος». Το έργο συγκροτεί μια μυθοπλαστική αφήγηση γύρω από ένα πραγματικό γεγονός: ένα ακαδημαϊκό συνέδριο στην Ταϊπέι το 1978, λίγο πριν την ιστορική μεταστροφή της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Το αυθεντικό αρχειακό υλικό «μολύνεται» σκοπίμως με τεκμήρια που παρήχθησαν μέσω τεχνητής νοημοσύνης (συνθετική φωνή μάρτυρα, πλαστά υπομνήματα, υβριδικές εικόνες και ηχητικά ντοκουμέντα). Η εργασία ολοκληρώνεται τοποθετώντας αυτή την πρακτική σε διάλογο με σύγχρονους καλλιτέχνες και συλλογικότητες (Walid Raad, Joan Fontcuberta, The Yes Men, Forensic Architecture), εξετάζοντας διαφορετικές στρατηγικές αντίστασης και κριτικής στην εποχή της μετα-αλήθειας.