Communities in ArtΙΑ
Select a community to browse its collections.
- Πτυχιακές, Μεταπτυχιακές Εργασίες και Διδακτορικές Διατριβές
- Δημοσιεύσεις ή άρθρα (δημοσιευμένα ή μη) σε περιοδικά και συνέδρια, βιβλία ή κεφάλαια βιβλίων ανοιχτής πρόσβασης
- Έντυπες Εκδόσεις της ΑΣΚΤ (κατάλογοι εκθέσεων, τιμητικοί τόμοι, πρακτικά συνεδρίων κ.α.)
- Φωτογραφικό και οπτικοακουστικό υλικό που παράγεται από το ίδρυμα στο πλαίσιο διοργάνωσης εκδηλώσεων, εκθέσεων, ομιλιών, συνεδρίων κλπ.
Recent Submissions
Ψευδές κενό
Ντολαπτσής, Γιώργος (Πτυχιακή εργασία, 2025-07-02)
Η πτυχιακή εργασία αποτελείται από χαρακτικά και κεραμικά έργα
Ego Death
Βασιλάκου, Μαρία Τζουλιάνα (Πτυχιακή εργασία, 2025-07-02)
Το Ego Death είναι μια απόπειρα αποτύπωσης της στιγμής όπου ο άνθρωπος εγκαταλείπει τον εαυτό του όπως τον γνωρίζει και μεταβαίνει σε μια άυλη πραγματικότητα. Η συνείδηση φεύγει από το σώμα και περιπλανιέται σε ένα φωτεινό σύμπαν χωρίς χρόνο, όπου η αίσθηση του "εγώ" διαλύεται και αντικαθίσταται από μια βαθιά ενότητα με το Όλον. Το έργο βασίζεται σε μια μελέτη του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, η οποία έδειξε ότι τη στιγμή του θανάτου απελευθερώνεται μεγάλη ποσότητα της ψυχεδελικής ουσίας N,N-Dimethyltryptamine στον εγκέφαλο κάποιων θηλαστικών. Καθώς η ουσία αυτή υπάρχει και στον ανθρώπινο εγκέφαλο, είναι πιθανό να ισχύει ένας παρόμοιος μηχανισμός και να συμβάλλει στις επιθανάτιες εμπειρίες, αφού πέρα από τη φυσική του σύνδεση με τον θάνατο, όταν καταναλώνεται παρασύρει τη συνείδηση σε μια τελετουργική έξοδο από το είναι. Η ουσία N,N-Dimethyltryptamine, πέρα από τα
θηλαστικά, υπάρχει σε πουλιά, αμφίβια, ψάρια, μικροοργανισμούς και τέλος σε φυτά, όπου βρίσκεται και στη μεγαλύτερη περιεκτικότητα. Τα φυτά αυτά, λόγω της μεγάλης συγκέντρωσης της ουσίας, χρησιμοποιούνται κυρίως από αυτόχθονες φυλές του Αμαζονίου σε ιερές τελετές με το αφέψημα αγιαχουάσκα, αποτελώντας μέρος της πολιτιστικής και θεραπευτικής τους παράδοσης. Η χρήση τους έχει γίνει αντικείμενο επιστημονικών ερευνών, οι οποίες δείχνουν ότι όλοι βιώνουν την ίδια μεταθανάτια εμπειρία αποκοπής από το σώμα, σαν μια πόρτα σε έναν παράλληλο κόσμο, όπου οντότητες μοιράζονται μια αρχέγονη γνώση. Το έργο αυτό είναι τα απομεινάρια ενός άλλου κόσμου και επιχειρεί να οπτικοποιήσει αυτή την εμπειρία, δίνοντας στον θεατή μια ματιά στο πώς μπορεί να είναι η μετάβαση προς τον θάνατο. Είναι μια εξερεύνηση του αγνώστου, μια πιθανή απόπειρα σύλληψης κάτι ανώτερου, ένα παράθυρο όπου ο άνθρωπος κρυφοκοιτάζει στην απέναντι όχθη.
Η μελέτη της επίδρασης της εμβυθιστικής εικόνας, σε περιβάλλοντα Εικονικής και Εκτεταμένης Πραγματικότητας, στην ψυχοφυσιολογική κατάσταση του υποκειμένου, μέσω αξιοποίησης εργαλείων ηλεκτροεγκεφαλογραφίας και βιντεοπαιχνιδιών
Βέτσιου, Κωνσταντίνα (Διδακτορική διατριβή, 2025-06-30)
Η παρούσα διατριβή διερευνά την επίδραση της ψηφιακά δημιουργημένης εμβυθιστικής εικόνας, σε περιβάλλοντα Εικονικής και Εκτεταμένης Πραγματικότητας (VR/XR), στην ψυχοφυσιολογική κατάσταση του υποκειμένου. Η πρωτοτυπία της έρευνας έγκειται στην ενσωμάτωση θεωρητικών και πειραματικών προσεγγίσεων, σε σύγχρονα XR περιβάλλοντα, μέσω της χρήσης φορητών και χαμηλού κόστους συσκευών ηλεκτροεγκεφαλογραφίας (EEG), καθώς και εργαλείων ανάπτυξης βιντεοπαιχνιδιών, στο πλαίσιο διεπιστημονικών, καλλιτεχνικών, τεχνολογικών και επιστημονικών πρακτικών. Σε θεωρητικό επίπεδο, η έρευνα αντλεί έμπνευση από την πειραματική αισθητική, ενώ, σε πρακτικό επίπεδο, δημιουργήθηκε ένας πειραματικός μηχανισμός, που επιτρέπει την παραμετροποίηση και τον συγχρονισμό των εγκεφαλικών σημάτων με εικονικά ερεθίσματα, καταγράφοντας εγκεφαλικά δεδομένα, σε πραγματικό χρόνο. Η αρχιτεκτονική του συστήματος έχει σχεδιαστεί, ώστε να υποστηρίζει τη διαλειτουργικότητα μεταξύ φορητών EEG συστημάτων και εφαρμογών δημιουργίας βιντεοπαιχνιδιών, επιτρέποντας τη δυναμική ροή και αξιοποίηση των εγκεφαλικών δεδομένων, χωρίς την απαίτηση εξειδικευμένων γνώσεων. Καθίσταται, έτσι, προσβάσιμο σε καλλιτέχνες ή ερευνητές, οι οποίοι μπορούν είτε να καταγράψουν, είτε να ενσωματώσουν και να επεξεργαστούν τα δεδομένα, σε πραγματικό χρόνο, στο πλαίσιο μιας δημιουργικής ή πειραματικής πρακτικής. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, διαμορφώνεται ένα νέο μεθοδολογικό πλαίσιο, το οποίο συνδυάζει τη μέτρηση της εγκεφαλικής δραστηριότητας με τη δημιουργική και ερευνητική αξιοποίηση της, σε πολυτροπικά, διαδραστικά περιβάλλοντα. Οι μελέτες περίπτωσης επισημαίνουν ότι οι χαμηλού κόστους συσκευές EEG μπορούν να παρέχουν αξιόπιστα και επιστημονικά αξιοποιήσιμα δεδομένα για τη μέτρηση αποκρίσεων σε οπτικά ερεθίσματα, οι οποίες είναι δυνατό να συσχετιστούν με γνωστικές και συναισθηματικές καταστάσεις. Παράλληλα, αναδεικνύεται η δυναμική του μηχανισμού που αναπτύχθηκε, ως δημιουργικού εργαλείου έκφρασης και πειραματισμού, για την παραγωγή δυναμικών έργων, που διαμορφώνονται, σε πραγματικό χρόνο, ανάλογα με την ψυχοφυσιολογική κατάσταση του συμμετέχοντα. Ωστόσο, επισημαίνεται η ανάγκη πολυπαραγοντικής προσέγγισης, η οποία θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη πολιτισμικές, κοινωνικές, υποκειμενικές και τεχνικές παραμέτρους. Η παρούσα διατριβή καλύπτει τις βασικές αρχές του πεδίου, δημιουργώντας ένα τεκμηριωμένο και εφαρμόσιμο θεμέλιο για τη μελλοντική ανάπτυξη διαδραστικών συστημάτων καταγραφής και ανάλυσης της εμπειρίας σε ψηφιακά περιβάλλοντα.
Ο Ηχητικός Χώρος. Μια Μεθοδολογική Προσέγγιση για την Νέα Μουσική του 20ού Αιώνα
Διαμαντόπουλος, Ταξιάρχης (Διδακτορική διατριβή, 2024-05-16)
Ο Ηχητικός Χώρος αποτελεί ένα προτεινόμενο θεωρητικό μοντέλο το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί προκειμένου να αποτυπωθούν δομικές συμπεριφορές και συσχετίσεις του μουσικού υλικού. Αν και πρωτίστως βασίζεται σε προσληπτικά χαρακτηριστικά τα οποία λειτουργούν διαμορφώνοντας ένα έντονο χωροποιητικό στοιχείο –μια χωρική επικράτεια των ήχων με ομοιογενή ηχητική συμπεριφορά (όπως λ.χ. ένα συγκεκριμένο ηχοτοπίο)–, τα χαρακτηριστικά αυτά μπορούν να τυποποιηθούν και να αποτυπώσουν με αντικειμενικά κριτήρια το σώμα ενός μουσικού έργου. Η εφαρμογή του συγκεκριμένου μοντέλου φιλοδοξεί να αποτελέσει ένα εργαλείο ανάλυσης ανεξαρτήτως μουσικού ιδιώματος. Ιστορικά αντανακλά ουσιαστικά το πέρασμα από την Κλασική περίοδο στον Ρομαντισμό, όπου η μουσική ύλη αποκτά για πρώτη φορά μια αίσθηση χωρικού υπόβαθρου μέσω της νέας μουσικής οργανοποιίας,
κυρίως δε αυτή του πιάνου. Στην ενόργανη μουσική γνωρίζει την μεγάλη άνθιση κατά τις απαρχές της νεοτερικότητας στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, κυρίως με τους Γάλλους Ηχοχρωματιστές και τις έντονες εικονοποιητικές συνθέσεις τους, καθώς και από μεμονωμένους συνθέτες της αμερικανικής ηπείρου. Μεταπολεμικά με την έλευση των νέων μέσων τα οποία σηματοδοτούν την ευρύτερη Ηλεκτρονική Μουσική δημιουργία (μαγνητοταινία, γεννήτριες, ηλεκτρονικοί υπολογιστές) τυποποιείται και εκφέρεται ως μια συνειδητή πλέον τάση. Κατά την μεταψηφιακή τέλος εποχή στα τέλη του 20ού και στις αρχές του 21ου αιώνα διαπλέκεται και με άλλες μορφές καλλιτεχνικής δημιουργίας οι οποίες εδράζονται σε μια πολυαισθητηριακή προσληπτική λειτουργία. Εκτός όμως από μουσικό σύστημα και ιστορικό φαινόμενο ο Ηχητικός Χώρος εκφέρει και προτάσσει συγκεκριμένα αισθητικά κριτήρια τα οποία σε ένα πρώτο επίπεδο εντάσσονται και προσδιορίζονται με βάση την εκάστοτε περίοδο. Σκοπός της εργασίας αυτής αποτελεί και η ανάδειξη των στοιχείων αυτών τα οποία ανεξαρτήτου περιόδου διαμορφώνουν ένα κοινό θεωρητικό υπόβαθρο μιας αισθητικής της ηχητικής χωρικότητας.
Εις Ανάμνησιν
Γιαννάκη, Χαρίκλεια (Πτυχιακή εργασία, 2025-06-25)
Η εργασία αυτή είναι μια εικαστική αλλά και βιωματική προσέγγιση. Συνδυάζει οικογενειακές φωταγραφίες, παλιά έγγραφα, σχέδιο, κέντημα και ψηφιακή επεξεργασία, δημιουργώντας έναν υφαντό καμβά αναμνήσεων, που το παρελθόν διασταυρώνεται με το παρόν. Δεν λειτουργεί απλώς ως τεκμήριο, αλλά ως τόπος συνάντησης απλών ανθρώπων, μεγαλωμένων σε δύσκολους καιρούς, με ζωή δεμένη με τον πόλεμο, την αγωνία της καθημερινότητας, την αξιοπρέπεια μέσα στη φτώχεια και την αγωνία για επιβίωση. Ανθρώπων που δεν είχαν φωνή στη δημόσια ιστορία, αλλά είναι η ιστορία που κουβαλάμε μέσα μας. Είναι ένας φόρος τιμής σ’ εκείνους που, με τον τρόπο τους, διαμόρφωσαν το παρόν μας και ταυτόχρονα ένα εικαστικό εργαλείο αντίστασης απέναντι στη λήθη. Η επιλογή του υφάσματος ως μέσο, ένα υλικό ζεστό και καθημερινό όπως ήταν και αυτοί, ενισχύει τη σύνδεση με το οικείο και το απτό, θυμίζοντας σεντόνια, ρούχα ή κεντήματα απ’ τα οικογενειακά προικιά, σαν μικρές σημειώσεις μνήμης. Οι κλωστές λειτουργούν σαν συνδετικός ιστός ανάμεσα στο τότε και το τώρα. Κάθε ραφή, κάθε γραμμή είναι μια προσπάθεια να αγγίξω το παρελθόν, όχι σαν ιστορικό γεγονός αλλά σαν προσωπική εμπειρία. Το έργο αυτό είναι μια υπενθύμιση: πως η ιστορία μας δεν ξεκινά από εμάς. Κουβαλάμε μέσα μας όσους ήρθαν πριν, και είναι ευθύνη μας να μην αφήσουμε την μνήμη τους να σβήσει.