Τμήμα Εικαστικών Τεχνών (Π. Ε.)

Permanent URI for this collection

https://artia.asfa.gr/handle/artia/8

Browse by

Results 1 - 20 of 27

Open Access
Einstein - Rosen Gate
Γιαμπάνης, Νικόλαος (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Μια πύλη στο άγνωστο, το ξεκίνημα μίας διαδρομής σε ένα κόσμο όπου η ύλη δεν είναι πλέον φυσικό αντικείμενο , είναι απλά μία έννοια που μπορεί να εκφραστεί μόνο με την μαθηματική γλώσσα. Ένα περιβάλλον που λειτουργεί ως Καθαρτήριο για αυτούς που θα περάσουν στην άλλη πλευρά, αλλά και ως τόπος απόθεσης αναθημάτων προς αυτούς που έκαναν το μεγάλο βήμα. Το πέρασμα από την φαινομενικά σταθερή ροή του χρόνου και την φθορά της ύλης σε έναν κόσμο αέναης ενέργειας και απόλυτης συλλογικότητας , χωρίς τοπικούς και χρονικούς προσδιορισμούς. Υλικά έργου: εφυαλωμένος άργυλος, ρητίνες, ελαιοχρώματα, μέταλλο, φώτα LED, ηχητική σύνθεση
Open Access
Inner Path
Γιαλαμά, Έλλη (Πτυχιακή εργασία, 2024-06-26)
Στον Λαβύρινθο παρατηρώ να πραγματοποιείται μια τελετουργική διαδικασία, μια διαδικασία “μύησης”. Ας προσέξουμε την μορφή του. Ένας εσωτερικός χώρος απομονωμένος από το περιβάλλον με μόνο μια είσοδο/έξοδο, όπου η διαμόρφωση του γίνεται κυρίως κατανοητή κοιτάζοντάς τον απο πάνω. Στους αρχαίους πολιτισμούς πιστέυεται ότι η απόφαση του να εισέλθεις σε αυτόν χρειάζεται έναν βαθμό ωριμότητας καθώς η περιπλοκότητα της διαδρομής για να φθάσεις στο κέντρο χρειάζεται φυσική αλλά και ψυχική κόπωση μιας και για να πλησιάσεις κοντά του ,πρέπει να απομακρυνθείς. Η πορεία προς το κέντρο δεν αφήνει περιθώρια επιλογής, όποιος εισέλθει θεωρούνταν δεδομένο ότι πρέπει να φτάσει. Στο κέντρο του Λαβυρίνθου ο “μυούμενος” είναι μόνος με την εσωτερική του πραγματικότητα, συναντά τον εαυτό του, μια θεϊκή αρχή. Βρίσκεται στην αγκαλιά της μητέρας Γης και στην πηγή της συμπαντικής μήτρας. Εκεί συνυπάρχουν ο Θάνατος και η Ανάσταση.Σε κάθε περίπτωση το κέντρο γίνεται αντιληπτό και σαν ο χώρος και η δυνατότητα μιας τόσο βαθειάς γνώσης που ζητά μια ριζική αλλαγή κατεύθυνσης. Μια αλλαγή 180 μοιρών σημαίνει τη μέγιστη δυνατή απομάκρυνση απο το παρελθόν του. Η αντιστροφή της κίνησης συμβολίζει την αναγέννηση και σηματοδοτεί μια νέα αρχή. Όποιος εξέρχεται απο τον λαβυρινθικό αυτό χορό ξαναγεννιέται σε μια νέα φάση, σε ένα νέο επίπεδο ύπαρξης. Υλικά έργου: χρωματισμένος και εφυαλωμένος άργυλος, μέταλλο, μπρούτζος, χώμα, νερό. Διαστάσεις έργου: μεταβλητές διαστάσεις, γλυπτική εγκατάσταση αποτελούμενη από 1 επιδαπέδιο, 1 οροφής και 9 επιτοίχια έργα.
Open Access
Plats / Splat
Μπέλλου, Αναστασία (Πτυχιακή εργασία, 2023)
Το "PLats" έρχεται να ανατρέψει τη βεβαιότητα της εσχατολογικής φύσης του ανθρώπου, επισημαίνοντας με χιουμοριστικό και αυθάδικο τρόπο την ψευδαίσθηση του υποτιθέμενου ελέγχου της ζωής του. Με τις προκλητικές, άναρχες ταλαντώσεις και κυματισμούς του το "ΠΛΑΤΣ" υπενθυμίζει αλλά ταυτόχρονα εξυμνεί τη θνητή, ατελή φύση του ανθρώπου και την απώλεια ελέγχου μιας βολικά στατικής ηρεμίας που επιθυμεί να τον παγώσει στον χώρο και τον χρόνο. Διαθέτοντας μια εγγενή οργανικότητα συντίθεται από έννοιες όπως το υγρό στοιχείο, η ταλάντωση, η πρόσκρουση και προϋποθέτει κίνηση σε μια επιφάνεια. Έχει ήχο. Η ίδια η λέξη αποτελεί ηχητική αναπαράσταση της έννοιας, έτσι ο εννοιολογικός πυρήνας της περφόρμανς προδίδεται ήδη στον τίτλο της. Στην περφόρμανς ‘’ΠΛΑΤΣ’’, η καλλιτέχνιδα δημιουργεί μια σύνθεση από οργανικές φόρμες που συνειρμικά παραπέμπουν σε μέλη του ανθρώπινου σώματος, που είναι σεξουαλικά φορτισμένα (οπίσθια, αιδοία, πέη) και αλληλεπιδρά με αυτά επιδιδόμενη σε κινήσεις ραπίσματος που παράγουν τον χαρακτηριστικό ήχο. Σχηματικά οι φόρμες αποδίδονται ως ζωόμορφα και φυτόμορφα γλυπτά δημιουργώντας έτσι έναν άλλο "κήπο επίγειων απολαύσεων " που είναι έτοιμος να εξερευνηθεί. Έτσι δημιουργείται ένα διαδραστικό περιβάλλον στο οποίο οι θεατές καλούνται να εξερευνήσουν τις επιδράσεις μιας "υγρής σωματικότητας" και των ήχων που παράγει, και κατ'επέκταση να ανακαλύψουν το ίδιο τους το σώμα και την κρυφή ζωή που κρύβει μέσα του. Η καλλιτέχνης αντλεί αναφορές από την ποπ κουλτούρα και κυρίως το διαδίκτυο, με βίντεο που παρουσιάζουν με φετιχιστικό τρόπο την ηδονή (oddly satisfying, ASMR, porn videos.
Open Access
Restroom
Χατζησπύρου, Γεώργιος (Πτυχιακή εργασία, 2024-06-26)
Ο χώρος τής τουαλέτας, ως χώρος δείξης και σήμανσης, αποτελεί το αντικείμενο της γλυπτικής μου εγκατάστασης Rest Room. Μέσω της εικαστικής γλώσσας, δημιουργώ-ορίζω ορατούς διαύλους/εξόδους συγκινησιακών καταστάσεων, με κύριο στόχο την αποφόρτιση τους. "... η αφόδευση για το μικρό παιδί, αλλά και για τον ενήλικα σε οριακές καταστάσεις, είναι ένας από τους τρόπους σήμανσης –άμεσης, δεικτικής σήμανσης– συγκινήσεων, λ.χ. χαράς, φόβου. H –συγκριτικά– «ψυχρή», αφαιρετική και γενικευτική σήμανση της εμπειρίας μοιάζει να προϋποθέτει την καταστολή της «θερμής», άμεσης, αδιαμεσολάβητης, δεικτικής σήμανσης. Kαι η αφόδευση, όπως και η φωνή, είναι μια μορφή δεικτικής σήμανσης. H καταστολή, με τον έλεγχο των σφιγκτήρων, αυτού του –δεικτικού– τρόπου σήμανσης της εμπειρίας συγχρονίζεται με τη διάνοιξη ενός άλλου «υπόγειου διαύλου» επικοινωνίας νου και σώματος," Αναστάσιος-Φοίβος Χριστίδης
Open Access
Safe space
Κρέμου, Ιζαμπώ (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Που πηγαίνεις όταν θέλεις να αποδράσεις από την συνεχή ροή της ζωής; Όταν θέλεις ο χρόνος σταματήσει; Να βγεις έξω από αυτόν; Ο όρος safe space για εμένα εκφράσει μια ετεροτοπία, μια μακέτα στο μυαλό μου που όλοι υπάρχουν και όλοι είναι μόνοι. Πνευματικά εδώ και σωματικά εκεί. Όταν πηγαίνεις στο safe space σου, ξεκινάς έναν εσωτερικό διάλογο με τον εαυτό σου , σε όλες του τις μορφές. Αλλά δεν είσαι πραγματικά μόνος σου. Το ασφαλές μέρος μπορεί να γίνει εύκολα επικίνδυνο . Μπροστά στα μάτια των εσωτερικών κριτών σου νιώθεις σαν μικρό παιδί. «Μην χάνεις χρόνο. Είσαι υποχρεωμένος να έχεις τον έλεγχο.» Στο ασφαλές μέρος έρχομαι σε επαφή με τον παιδικό μου εαυτό. Δεν απασχολούμαι με το μέλλον. Όμως ένα παιδί επίσης είναι συναισθηματικά ευάλωτο, αντιδρά υπερβολικά. Έτσι κι εγώ μοιάζω πολύ μικρή μπροστά στις παρεμβατικές σκέψεις που φαίνεται να μην μπορώ να αποβάλλω. ‘Ολοι λίγο ή πολύ έχουμε ένα εσωτερικό κρυφό δωμάτιο, το οποίο κρύβουμε και από τον ίδιο μας τον εαυτό και μέσα στο οποίο βρίσκεται ο παιδικός μας εαυτός. Τα παιδία μας είναι αυτά που θα επηρεαστούν περισσότερο από το περιεχόμενο αυτού του δωματίου.
Open Access
Species : O λυγμός της γης … μετατονισμένος
Χύτας, Δημήτριος (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Η παρούσα πτυχιακή εργασία με τίτλο SPECIES «O λυγμός της γης … μετατονισμένος», είναι μια εγκατάσταση στο χώρο που αφορμάται από στοιχεία βιωμένης προσωπικής εμπειρίας και συγκεράζει αρχέγονα υλικά με την οπτικοποιημένη αφήγηση, την ηχητικότητα και τον εννοιολογικό στοχασμό. Είναι φτιαγμένη από ύλη, η οποία συνεργάζεται με την συγκεκριμένη ηχητική σύνθεση, διαμορφώνοντας ένα ιδιόμορφο οπτικοακουστικό αποτύπωμα. Ειδικότερα, η στάχτη, ως αποτέλεσμα και υπόλειμμα της καύσης ενός υλικού, είναι το θεματικό υλικό που χρησιμοποιήθηκε για την εγκατάσταση και η οποία συλλέχθηκε από δασικές περιοχές, που αλώθηκαν από την μανία της πύρινης λαίλαπας, τα τελευταία χρόνια στον ελλαδικό χώρο. Τα δύο sound sequences, είναι οι ήχοι που καταγράφηκαν και διαμορφώνουν ηχητικό τοπίο, με σκοπό την διείσδυση του ρυθμού στο μυαλό. Οι ήχοι αυτοί παρότι φτιαγμένοι από ανθρώπινο χέρι, διέπονται από κάτι απόκοσμο και μυστηριώδες. Οι ανωτέρω ηχητικές ακολουθίες αποτυπώνονται με στάχτη πάνω σε χαρτί που δημιουργήθηκε από τον καλλιτέχνη, χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη ανακυκλωμένα χαρτιά με διακηρύξεις και φυλλάδια για την «προστασία των δασών». Ο διαμορφωμένος λοιπόν χώρος, σκηνικό σε δεδομένη χρονική στιγμή, επιθυμεί να βάλει τον θεατή να κάνει την αυτοκριτική του, πώς και τι έχει πράξει για να αποτρέψει ή πώς επιμελώς αδιαφορεί για το παγκόσμιο έγκλημα που συντελείται, της συρρίκνωσης δηλαδή των δασών του πλανήτη, με ότι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον μας και επιδιώκει αφηγηματικά να καταγγείλει την παγκόσμια υποκρισία, για την μη διαφύλαξή τους. Η εγκατάσταση αποπνέει τη δική της ενέργεια καθώς και έναν μετατονισμό, μια γείωση που ανταποκρίνεται σε ένα εντελώς σύγχρονο αίσθημα, συγκεκριμένου και απτού, την αναγκαιότητα προστασίας της φύσης που μας τρέφει. Απαιτεί γενναία και ανυποχώρητη υπακοή στους θείους νόμους της φύσης για να κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενιές αυτό που μας παρέδωσαν οι προηγούμενες.
Open Access
Things Shining in the Dark
Βραδή, Λουίζα (Πτυχιακή εργασία, 2022)
H πτυχιακή εργασία Things Shining in the Dark, αποτελεί μια εξερεύνηση της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα από ταραχώδη τοπία συγκρούσεων, μετανάστευσης και μεταμόρφωσης. Μέσα από μια σειρά πολυμεσικών έργων τέχνης πολυμέσων, οι θεατές προσκαλούνται σε ένα ταξίδι στη σύγχρονη πραγματικότητα, όπου τα όνειρα συγκρούονται με τις σκληρές πραγματικότητες και οι ελπίδες τρεμοπαίζουν στο σκοτάδι. Στο επίκεντρο της έκθεσης βρίσκεται η φωτογραφική σειρά The Island Beyond the Coast, που αποτελεί μια ωδή στο λιμάνι του Πειραιά - μια πύλη σε μακρινούς ορίζοντες και ένα σύμβολο της λαχτάρας της αναχώρησης. Στο πλαίσιο του παγκόσμιου εμπορίου και της καπιταλιστικής επέκτασης, το λιμάνι αναδεικνύεται ως ένας οριακός χώρος όπου τα όνειρα και οι εφιάλτες συγκλίνουν και όπου η υπόσχεση για νέα ξεκινήματα συγκρούεται με το βάρος της ιστορίας και της παράδοσης. Στο βίντεο Πέρασμα, μεταφερόμαστε στην ηρεμία ενός μικρού κόλπου δίπλα στην θορυβώδη ζώνη μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων της Cosco στον Πειραιά, σε ένα κόσμο όπου ο χρόνος κυλά διαφορετικά. Ανάμεσα στην κολοσσιαία παρουσία των πλοίων μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων, η ζωή ξετυλίγεται σε μια αντίθεση παράδοσης και νεωτερικότητας, όπου τα ρεύματα του καπιταλισμού συγκρούονται με τον αργό ρυθμό της παραδοσιακής ζωής. Οι άνθρωποι, απτόητοι από τους γίγαντες του εμπορίου, ρίχνουν τις πετονιές τους στα νερά, η αρχαία τέχνη στο ψάρεμα αποτελεί απόδειξη ανθεκτικότητας στην αλλαγή. Με φόντο τα πανύψηλα πλοία που φορτώνονται με κοντέινερ που προορίζονται για μακρινές ακτές, οι διαχρονικές μελωδίες ενός πανηγυριού γεμίζουν τον αέρα, συγκεντρώνοντας τις κοινότητες. Σε αυτόν τον οριακό χώρο, η αντιπαράθεση μεταξύ του παλιού και του νέου είναι ολοφάνερη. Η ακτοφυλακή κλείνει τον κόλπο στους ψαράδες ως υπενθύμιση των δυνάμεων που διαμορφώνουν τον κόσμο μας. Είναι μια ταινία δοκίμιο - ένας διαλογισμός στη διασταύρωση παρελθόντος και παρόντος, παράδοσης και καπιταλισμού. Στην συνέχεια μια σειρά από χρυσά υφασμάτινα Κ47, στις Εμπόλεμες ζώνες της ύπαρξης, αποτυπώνουν την έννοια της βίας και της σύγκρουσης και τον βαθύ αντίκτυπο της στις ατομικές ζωές και τη συλλογική συνείδηση τόσο των ενηλίκων όσο και των παιδιών. Το έργο σε συνδυασμό με το κείμενο, εμβαθύνει στις εμπειρίες παιδιών στρατιωτών σε περιοχές συγκρούσεων, όπως η Βαγδάτη και η Ουγκάντα, τονίζοντας τις τραγικές συνέπειες της βίας που συχνά οδηγούν στην απόφαση να εγκαταλείψει κανείς το σπίτι του. Το Ana Anna, ένα ντοκιμαντέρ σε εξέλιξη, εξερευνά το μεταμορφωτικό ταξίδι της Άννας Ιβάνκοβα, μιας Κουβανής τρανσέξουαλ χορεύτριας που αναζητά μια νέα πραγματικότητα μακριά από τα όρια της πατρίδας της. Μέσα από προσωπικές συνεντεύξεις και κινηματογραφικές εικόνες, αναπαριστάται η αναζήτηση της προσωπικής απελευθέρωσης μπροστά στις αντιξοότητες. Τέλος, το Love Moves Me, ένα ηφαιστειακό συντριβάνι, είναι ένας συλλογισμός στις στοιχειώδεις δυνάμεις του νερού και της πέτρας, εξερευνώντας θέματα ρευστότητας, αντιθέσεων και συνεχούς ροής. Εδώ, το σιντριβάνι γίνεται σύμβολο της αιώνιας ροής της ζωής, μια υπενθύμιση της διασύνδεσης όλων των ζωντανών όντων και της καθολικής επιθυμίας για κίνηση και αλλαγή
Open Access
"Untitled"
Αγγελακόπουλος, Δημήτρης Λ.; Αγγελακόπουλος, Πέτρος Λ. (Πτυχιακή εργασία, 2024-01-24)
Η καθοριστική, για εμάς σημασία συνύπαρξης, μας οδήγησε στην απόφαση να παρουσιάσουμε από κοινού την πτυχιακή μας εργασία, στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (ΑΣΚΤ) τον Ιανουάριο του 2024. Το σώμα της θεματικής ενότητας <>, που παρατίθεται στην αίθουσα Κεσσανλής, έρχεται σαν αποτέλεσμα μιας συλλογικής έρευνας και ενός διαλόγου που καταγράφεται με διάφορα μέσα, αλλά συμπυκνωμένη αφήγηση και όπου σε κάθε περίπτωση αποπειράται να πραγματώσει μια σύγχρονη εμπειρία ζωγραφικής, με έντονα δάνεια υλικών και αισθητικής από την Arte Povera και Ντανταϊσμό, χωρίς ωστόσο να λείπει το στίγμα της προσωπική μας ταυτότητας. Το σώμα του έργου, εμπεριέχει έντονα το λαογραφικό αποτύπωμα της κοινής σκληρής μας μνήμης και τόπου. Εικόνες φθοράς που δεν συναντάμε πια, φτιαγμένες με πίσσα ως βασικό υλικό και όχι ως χρώμα, και με τελάρα από βιομηχανικά ξύλα σε απρόβλεπτα και απόλυτα αναπτύγματα που συνθέτουν μια αφήγηση μάλλον ποιητική. Τα άκαμπτα περιφερειακά υλικά σε συνδυασμό με την ατμοσφαιρικότητα της πίσσας και την αμεσότητα της φωτογραφίας, κατευθύνουν αναμφίβολα τον τρόπο κατασκευής και εκτέλεσης των έργων μας, γίνεται δηλαδή μια πιο προσωπική ζύμωση που θα έλεγε κανείς πως μοιάζει με τελετουργία κατά την ζωγραφική πράξη.
Open Access
Ειπωμένο σε απουσίες
Χαλαβαζή, Ελένη Θηρεσία Γ. (Πτυχιακή εργασία, 2023)
Το κενό που νοηματοδοτείται από το βάρος του θορύβου. Ένα σημείο ανάμεσα στο παρελθόν και την απουσία μέλλοντος. Αναμονές σε αναμονή οξείδωσης που σημαδεύουν απειλητικά τον υποθετικό ουρανό, διαπερνώντας το βλέμμα - σημείο θέασης από ψηλά, αποστασιοποιημένο. Μαγνητική ταινία σε διαδικασία αυτοματοποιημένης αποσύνθεσης συνδέει τα σημεία. Η ενίσχυση των δονήσεων που παράγονται φέρνει στο προσκήνιο την υλικότητά του θορύβου που εισχωρεί σε χώρους κενούς από νόημα και σχέσεις. Κόκκοι θορύβου που κατακάθονται πάνω στις κενές επιφάνειες. Ο υπόκωφος βόμβος, η ανάσα του αστικού τοπίου, διαπερνά τοίχους, αντικείμενα και σώματα, μεταλλάσεται με κάθε εμπόδιο που συναντά, αλλά δεν φτάνει ποτέ στο σημείο της σιωπής. Άδειες ταμπέλες, μνημεία προσπάθειας επικοινωνίας πλέον χωρίς γλώσσα. Κατακερματισμένες και αναδομημένες σε ημιδιάφανα φαντάσματα, ανάλαφρες σημειώσεις αλλεπάλληλων κρίσεων στο χώρο.
Open Access
Εις το όνομα της μητρός
Πιλιτσοπούλου - Εμμανουηλίδου, Ελένη Γ. (Πτυχιακή εργασία, 2023)
Μια εικαστική εγκατάσταση/φόρος Τιμής στις γυναίκες. Στις γυναίκες που σκοτώθηκαν από αντρικό χέρι και σε αυτές που έμειναν πίσω να τις θρηνούν. Στις γυναίκες, που κάθε μια ξεχωριστά, φέρει το δικό της μαύρο φορτίο στην καθημερινότητά της. Και όλες μαζί ενωμένες, στηρίζουν η μια την άλλη. Μέσα στον πόνο και τις ψυχικές δοκιμασίες της ζωής τους, βρίσκουν την ψυχική δύναμη, να σταθούν όρθιες και να συνεχίζουν την ζωή τους. Όπως η μαμά μου. * Μια γυναίκα που κυοφορεί ένα κοριτσάκι, έχει - για ένα σύντομο διάστημα - στο σώμα της και τα εγγόνια της. Καθότι το έμβρυο, θα γεννηθεί με τα ωάρια που θα έχει στην ενήλικη ζωή του. Σε ένα σώμα λοιπόν - συνυπάρχουν, για λίγο - τρεις γενιές. Στον τοκετό, κόβεται ο ομφάλιος λώρος. Ο «δεσμός» όμως μιας μάνας με το παιδί της, ποτέ. Κάθε μαύρη φορεσιά, συμβολίζει τις γυναίκες που ζουν με ψυχικό πόνο. Είτε με τον θρήνο του θανάτου, είτε βιώνουν κακοποιητικές καταστάσεις, είτε σηκώνουν ένα ανομολόγητο βάρος, που μόνο εκείνες ξέρουν, προστατεύοντας κάποιον άλλον. Η εγκατάσταση σχηματίζει ομόκεντρους κύκλους. Όπως οι κύκλοι της ζωής. Όπως οι γενιές. Από μάνα σε κόρη. Κάθε μαύρη φορεσιά έχει στην βάση της ένα κόκκινο κουβάρι νήμα πλεξίματος. Το σύμβολο της εμμήνου ρήσεως. Του ομφάλιου λώρου, του «νήματος της ζωής», του αίματος. Προχωρώντας μέσα στην εικαστική εγκατάσταση, περπατώντας μέσα στους κύκλους, αφουγκραζόμαστε την ενότητα αυτών των γυναικών με όσα τις συνδέουν. Από κύκλο σε κύκλο. Από γενιά σε γενιά. Παρόμοιες καταστάσεις και βιώματα. Φτάνοντας στο κέντρο της εικαστικής εγκατάστασης, αντικρύζουμε τα κόκκινα νήματα των γυναικών… που δεν είναι πια ανάμεσά μας………… Ανάμεσα στις μαυροφορεμένες, είναι οι μάνες εκείνων των γυναικών που σκοτώθηκαν από αντρικό χέρι. Είναι οι γιαγιάδες, είναι οι αδερφές. Είναι οι γυναίκες που συμπονούν τις χαροκαμένες, και ας μην βρήκε εκείνες το κακό. Ο κόσμος αλλάζει. Νοιάζεται. Και αν κάποια γυναίκα επιζήσει μιας ακραία επικίνδυνης κατάστασης, μιλά! Και οι υπόλοιπες γυναίκες την αγκαλιάζουν και στιγματίζεται ο θύτης - όχι το θύμα, όπως παλιά. Προσφέρω και φορώ σε κάθε γυναίκα ένα κομμάτι νήμα, γύρω από τον λαιμό της. Σαν υπενθύμιση του «δεσμού» μεταξύ μας. Από τις μάνες μας. Πως: ό,τι συμβαίνει σε μια γυναίκα, αφορά ΟΛΕΣ. Καμία μόνη! Να συνεχίζουμε όρθιες. Δυνατές. Για χάρη η μια της άλλης. Και το αίμα που είναι ζωή, είτε έρχεται είτε χάνεται, μοιάζει στο κέντρο της εικαστικής εγκατάστασης με απώλεια - θυμίζει όμως και ωάριο, στο σώμα γυναίκας, που τα σπερματοζωάρια γύρω του πρόκειται ανα πάσα στιγμή να το πολιορκήσουν και αυτό να γονιμοποιηθεί. Και όπως παντού στον κόσμο, κάθε στιγμή, χάνεται μια ζωή, άλλο τόσο γεννιέται μια ύπαρξη. Όπως όταν μια σταγόνα, πέσει σε υγρό και θα δημιουργηθούν ομόκεντροι κύκλοι που σιγά σιγά χάνονται, έτσι κι εδώ στην εικαστική εγκατάσταση οι κύκλοι συμβολίζουν την αέναη κίνηση της ζωής.
Open Access
Η θέση του ανθρώπου
Στυλιανίδου, Παναγιώτα (Πτυχιακή εργασία, 2024-06-26)
Με αυτό το έργο θέλησα να εμβαθύνω, με έναν τρόπο άμεσο και ευθύ, στη γλυπτική ως μια καλλιτεχνική πράξη με ισχυρά υλικό και τεχνικό χαρακτήρα. Πρωτίστως, θέλησα να αναμετρηθώ με τις προκλήσεις που εγείρει ένα τέτοιο πλησίασμα της γλυπτικής σήμερα, ως μια πρακτική δεμένη ισχυρά με τις διαστάσεις της υλικότητας και τεχνικής· να εξερευνήσω (όπως τόσες και τόσοι άλλοι, πριν από εμένα) τις δημιουργικές και κριτικές δυνατότητες μιας τέτοιας προσέγγισης. Αυτή η προτεραιότητα στην υλικότητα και την τεχνική σκόπιμο μοιάζει να τεθεί σε αντιδιαστολή με μια διαδεδομένη έμφαση στα κειμενικά και εννοιολογικά επίπεδα κατανόησης, μέσα από τα οποία τόσο συχνά πλησιάζονται τα έργα της τέχνης. Ασφαλώς, αυτό δεν σημαίνει πως απορρίπτω τη σπουδαιότητα των κειμένων και των εννοιών, το ρόλο των θεωρητικών ή ιδεολογικών κατασκευών, ευρύτερα των πολιτισμικών λόγων που πράγματι είναι αδιαχώριστοι από το πως τα έργα ιστορικά αναδίδουν τις δυναμικές σημασίες τους. Σημαίνει όμως ότι η ύλη και τα υλικά, με τα εγγενή τους γνωρίσματα και τις αδιόρατες δυνατότητες που ενέχουν, με τα μεταβαλλόμενα νοήματα που τα διαπνέουν καθώς η ιστορία διεξάγεται και τα πολιτισμικά συμφραζόμενα αλλάζουν – αυτή η παλλόμενη ύλη – συνιστά το επίκεντρο του έργου μου. Ανάμεσα στις αφετηρίες του έργου αυτού, μια που οφείλω να ξεχωρίσω είναι αυτή της αρχιτεκτονικής και της οικοδομικής διαδικασίας, απ’ τις οποίες το έργο δανείζεται αρχές σύνθεσης της δομής της ύλης. Ανάμεσα στις ερωτήσεις που έθεσα είναι το πως μπορούμε να δούμε το μπετόν, το κατεξοχήν υλικό μίας σύγχρονης οικοδομής (ιδιαίτερα στην Ελλάδα) και το σίδερο, τόσο πολύτιμο για το στατικό φορέα, στη σύγχρονη καλλιτεχνική πρακτική. Αυτό το ερώτημα με οδήγησε σε μια διερεύνηση γύρω από τη συμπεριφορά των υλικών και των διαφορετικών τρόπων που αυτά εκδηλώνουν την εργασιμότητά τους, στα διαφορετικά αυτά πεδία – της γλυπτικής και της αρχιτεκτονικής. Με οδήγησε επίσης σε μια εικασία και σε μια διερώτηση γύρω από τη σιγουριά με την οποία συζητούμε, γλύπτες μαζί και αρχιτέκτονες, ‘τον άνθρωπο’ ως μέτρο του κόσμου. Αυτό που αναζήτησα, ωστόσο, δεν ήταν το σώμα μιας τέχνης που στρέφεται μακριά από το ανθρώπινο. Η εικασία μου δεν είχε να κάνει με την ανακάλυψη μιας ‘μη-ανθρώπινης’ θέσης. Παρά τα ζητήματα που αναμφίβολα εγείρονται κάθε φορά που κάποιος ή κάποια επικαλείται τον άνθρωπο και την αλήθεια του, έχω επίσης στο νου μου τα λόγια του γλύπτη Ροντέν: “Μία τέχνη δεν είναι μία τέχνη γνήσια αν δεν ενέχει ως αίτημα την αλήθεια, πολύ περισσότερο από την αρμονία, τη συμμετρία ή την ισορροπημένη κατασκευή, ιδιότητες που από μόνες τους δεν οδηγούν παρά στον αισθητισμό και σε μία τέχνη διακοσμητικού χαρακτήρα.” Η καλλιτεχνική συμμετρία και αρμονία συχνά θεωρήθηκαν ομόλογες του ρητορικού τρόπου στον λόγο ή του ακαδημαϊσμού στην αρχιτεκτονική. Ο Ροντέν κατηγορήθηκε για το ατεκτονικό του ύφος, δηλαδή την μη – αρχιτεκτονική ένταξη των έργων του. Κι αυτό, ίσως επειδή ήξερε και ήθελε να τονίσει με το έργο του ότι η κίνηση προηγείται του μαρμάρου, η καθημερινότητα του μνημειακού ή σε μία τεχνικότερη γλώσσα, η ύπαρξη της ουσίας. Αυτή την αντίθεση υπογραμμίζει και ο Δανός Κίρκεγκωρ όταν μιλούσε στο αισθητικό επίπεδο, για την υπεροχή του χορευτή έναντι του αρχιτέκτονα – ο τελευταίος μπορεί να χτίζει οικοδομήματα που διατηρούνται περισσότερο από κάθε χορευτική σύνθεση, προορισμένη να διαρκέσει ελάχιστα. Ωστόσο η ανθρώπινη κίνηση, είναι πρότερη της αρχιτεκτονικής και τελικώς, θα αποβεί μακροβιότερη του οιουδήποτε αρχιτεκτονήματος. Λιγότερο λογισμένη ως ετυμηγορία του νου για τα πράγματα, και περισσότερο ως μουσική που βγαίνει απ’ τα σώματα, μια τέτοια – διαφεύγουσα – έννοια αλήθειας, μοιάζει ακόμη να προσφέρει ένα γνήσιο ζητούμενο της τέχνης. Αυτό το γλυπτό λοιπόν, που φέρει τον τίτλο «Η θέση του ανθρώπου», αναζητά την αλήθεια του, στη γυναικεία τούτη μορφή: στην αιώρηση, την πίστη και την αμφιβολία της, την αποδοχή, τη μέθεξη αλλά και τις ρωγμές της· τις πληγές, την αντοχή και την ευθραυστότητα της.
Open Access
Η σφάιρα, ο γείτονας, η γιαγιά μου και ένα καρπούζι
Κερεφιάδου, Ιωάννα (Πτυχιακή εργασία, 2024)
Γλυπτική, εγκατάσταση, βίντεο, φωτογραφία.
Open Access
Ηφαίστου Πυρ
Αγγελίδου, Ιωάννα (Πτυχιακή εργασία, 2024-06-26)
Το κεντρικό θέμα της πτυχιακής μου αποτελέσε η πλαστική με κερί. Παρουσίασα με αυτό τον τρόπο μια ανθρώπινη φιγούρα με θέμα τον Ήφαιστο και δύο μικρότερου μεγέθους έργα, πλασμένα και αυτά με κερί. Την ιδέα του Ηφαίστου αλλά και του κεριού ως υλικό γλυπτικής, αποτέλεσε η τριβή μου με το εργαστήρι της ΑΣΚΤ, ‘Χαλκοχυτική – γυψοτεχνία’.
Open Access
Ο θίασος του Michey Mouse
Πουλάκης, Δημήτριος Ε. (Πτυχιακή εργασία, 2023)
Η συνολική σύνθεση αποτελεί τον grotesque θίασο του Mickey Mouse, ο οποίος λειτουργεί ως πρωταγωνιστής της αλλά και ως καθοδηγητής σε μια σειρά γλυπτών και σχεδίων, τα οποία ενσωματώνουν τόσο στοιχεία ενός πραγματικού τσίρκου, όσο και προσωπικές εικόνες της παιδικής μου ηλικίας. Σε όλα τα παρακάτω έργα έχω προσπαθήσει να ισορροπήσω την αισθητική δυο ετερόκλητων στοιχείων: μιας pop κουλτούρας (π.χ. Disney) και μιας πιο ωμής και βίαιης, με σκοπό να δημιουργήσω τον προσωπικό μου κόσμο, στον οποίο λειτουργούν συμπληρωματικά και συμπεριληπτικά. Επιπρόσθετα εφόσον έχω επιλέξει σαν δομικό πυλώνα της σύνθεσης την αφήγηση ενός φανταστικού τσίρκου, έχω παραθέσει σε όλη την πορεία της εγκατάστασης, διαφορετικές εκδοχές κεφαλιών από clown. Καθένα από αυτά συμβολίζει την μεταμόρφωση - διαστρέβλωση που απαιτείται να υποστεί κάθε live perfomer, προκειμένου να γεννήσει έναν καινούργιο ρόλο για να ικανοποιήσει τις ορέξεις ενός αχόρταγου κοινού. Σημαντικό ρόλο στην πραγμάτωση του παραπάνω show αποτελεί ο Dumbo (ο ήρωας της ομώνυμης ταινίας της Disney) που λειτουργεί ως το βασικό θύμα του παραπάνω θιάσου, καθώς βρίσκεται στην παράσταση προκειμένου να λοιδορηθεί και να κανιβαλιστεί τόσο από τους υπόλοιπους performers, όσο και από το κοινό. Η επιλογή ενός άγριου ζώου σαν τον ελέφαντα στο τσίρκο δεν είναι καθόλου τυχαία, καθώς υποδηλώνει την βαθιά ανάγκη του ανθρώπου να επιβληθεί σε ότι φαντάζει σε αυτόν «μεγάλο» και «δυνατό». Μέσω των παραπάνω δρώμενων ο θεατής κατορθώνει να ικανοποιήσει τα κατώτερα ένστικτα του, χάρη στην ασφάλεια που του παρέχει η μάζα αλλά και η θέση του.
Open Access
Οι περιλανώμενοι
Αντωνίου, Ευγενία (Πτυχιακή εργασία, 0009-10-24)
Η ζωή είναι μια αναζήτηση και αυτή η αναζήτηση προϋποθέτει περιπλάνηση.Ο περιπλανώμενος είναι εκείνο το κομμάτι του εαυτού μας που εμπλέκεται σε ένα εσωτερικό ταξίδι για να συγκεντρώσει εμπειρίες, συναισθήματα και αντιλήψεις με στόχο την διερεύνηση του εσωτερικού χώρου και να ανακαλύψει κρυμμένους, εσωτερικούς «θησαυρούς» και τόπους - ψυχικούς ή άλλους. Η σειρά έργων «Οι Περιπλανώμενοι», αφορά σ' έναν αριθμό αρχετυπικών μορφών που ξεκινούν ένα εσωτερικό ταξίδι για να αναζητήσουν τα όρια μεταξύ συνειδητού και υποσυνείδητου, φωτός και σκότους, επιθυμίας και πραγματικότητας. Ένα ταξίδι που συνοδεύεται από ένα αιώνιο μαρτύριο αλλά και την υπόσχεση μιας ηλιόλουστης λύτρωσης.
Open Access
Περνάμε υπερβολικά καλά σήμερα Δεν μας νοιάζει το αύριο
Καφαντάρη, Νιόβη Γεωργία (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Η πτυχιακή μου εργασία με τίτλο "We are having too good a time today, we don't care about tomorrow” αναφέρεται στο Μεγάλο Φαγοπότι [La Grande Bouffe], την γαλλο-ιταλική ταινία του 1973, σε σκηνοθεσία Μάρκο Φερέρι. Η ταινία επικεντρώνεται σε τέσσερις πρωταγωνιστές, τον πιλότο Marcello, τον τηλεπαρουσιαστή Michel, τον δικαστή Philippe και τον σεφ Ugo. Οι κύριοι αυτοί, με τους αστικούς τρόπους και τους ασημένιους κροτάφους, μαζεύονται στην εγκαταλελειμμένη βίλα του Philippe με στόχο να φάνε μέχρι θανάτου, κάνοντας παράλληλα σεξ με διάφορες γυναίκες που ενσαρκώνουν με τον πλέον στερεοτυπικό τρόπο τις θλιβερές φαντασιώσεις των ώριμων αυτών, καταξιωμένων λευκών κυρίων για τους ρόλους του γυναικείου φύλου, στη ζωή και στην τέχνη (στον κινηματογράφο, στη ζωγραφική, κ.ο.κ). Επιλέγοντας το φαγητό - κλειδί που οδήγησε στον θάνατο τον κάθε έναν από τους πρωταγωνιστές, αναπαριστώ το τραπέζι, καλυμμένο με μπαρόκ συσσωρεύσεις λουκούλλειων γευμάτων, που αποτελεί και το κεντρικό στοιχείο της σκηνοθεσίας. Προτείνω ένα έργο που παραπέμπει σε μαρμάρινη σαρκοφάγο, τοποθετημένη σε ένα μισοδιαλυμένο μουσείο με πίνακες και σχέδια από σκηνές της ταινίας. Σε αντίθεση με τον εξεζητημένο χαρακτήρα των γλυπτών, την υποτιθέμενη διαχρονική και μνημειακή τελειότητα του κλασικού μαρμάρου, οι ζωγραφικές εικόνες είναι ρευστές, βγαλμένες από τη βία των σωματικών αποβλήτων (σεξουαλικά υγρά, περιττώματα, εμετός, αίμα), δουλεύοντας πάνω στην έννοια του abject της Τζούλια Κρίστεβα, τόσο από την πλευρά του ηρωϊκού μνημείου όσο και από την πλευρά της ηδονής του υποκειμένου ως περιττώματος.
Open Access
Πτυχιακή εργασία της Ζυγομαλά Περσεφόνης
Ζυγομαλά, Περσεφόνη (Πτυχιακή εργασία, 2023-10)
Mέσα στην κουζίνα βρίσκεται η Π. με την γιαγιά της Ε.. Η γιαγιά Ε. ξεκινάει να τραγουδάει ενώ πλένει τα πιάτα. Η Π. ηχογραφεί με μαγνητόφωνο). ΓΙΑΓΙΑ Ε: Μυρωμένο φυσούσε τ' αγέρι κι ήταν κάτασπρες οι λεμονιές και φτερούγιζαν σε όλα τα μέρη γοργά χελιδόνια που χτιζαν φωλιές, μεθυσμένοι απ’ την αύρα του Απρίλη ένα ζεύγος φιλιόταν γλυκά κι ένας γέροντας με τρέμοντα χείλη τους χαμογελούσε μελαγχολικά, αχ καημένα τα νιάτα τι γρήγορα που περνούν, σαν αστέρι διαβατικό σαν λουλούδι μεθυστικό κι όταν είναι φευγάτα πίσω ποτέ δε γυρνούν.Όπως δε γυρνάει μια στιγμή στην πηγή το ποτάμι (κάνει κορόνα) που τρέχει με ορμή. (Η Π. γελάει και χειροκροτάει ενώ η γιαγιά Ε. ανοίγει την βρύση). Π: Μπράβο, μπράβο, μπράβο γιαγιά! (Η γιαγιά Ε. τακτοποιεί τα μαχαιροπίρουνα). Π: Τα γιασεμιά θέλω! ΓΙΑΓΙΑ Ε: Εε;; Π: Τα γιασεμιά θέλω! (Η γιαγιά Ε. ανοίγει την βρύση). ΓΙΑΓΙΑ Ε: Ναι αλλά πρέπει να έχω και την παρτετούρα. Π: Όχι οχι, θέλω το άδικα πήγαν τα νιάτα μου. (Η γιαγιά Ε. αρχίζει να τραγουδάει ξανά). ΓΙΑΓΙΑ Ε: Άδικα πήγαν τα νιάτα μου, κι είναι τα χρόνια φευγάτα μου αφού δε σ' είχα γνωρίσει, (τακτοποιεί μαχαιροπίρουνα) μέσα στου ηλίου τη δύση.Άδικα πήγαν τα νιάτα μου, νέα τρελή μαυρομάτα μου, δεν είναι πια για φιλιά τα μαλλιά τα χιονάτα μου.Καθώς γυρνούσα απ’ της ζωής το πανηγύρι, με πικραμενη καρδιά και αδειανή, στάθηκα μπρος απ' το μοιραίο το γιοφύρι, κι όποιος περνά παύει πια να πονεί, Κι εκεί που γύρναγα κοιτώντας προς τα πίσω, μέσα στον δρόμο μου τον μακρινό, λίγες μορφές μου ‘τυχε να αγαπήσω, έλαμψε εν' άστρο ξαφνικά στον ουρανό. (παύση – ανοίγει την βρύση) Ιραριραριραρα περισσή, Πώς να στο πω ήσουν εσύυυ .Άδικα πήγαν τα νιάτα μου (χτυπάει τα πόδια της στο πάτωμα με ρυθμό) κι είναι τα χρόνια φευγάτα μου, αφού δε σε έχω γνωρίσει πάρα στου ηλίου τη δύση, άδικα πήγαν τα νιάτα μου, νέα τρελή μαυρομάτα μου, δεν είναι πια για φιλιά τα μαλλιά, τα χιονάτα μου. (Η Π. χειροκρότάει και η γιαγιά Ε. ανοίγει την βρύση). ΓΙΑΓΙΑ Ε: Ποιος μ' ακουει παρακαλώ; Είναι κάποιος ομορφος; (Γελάνε και οι δύο. Ακούγεται η βρύση και θόρυβος πιάτων). ΓΙΑΓΙΑ Ε: Για πες μου.. Είναι μουσικός; Π: Δεν σ' ακούει κανένας… ΓΙΑΓΙΑ Ε: Αλλά; Π: Σ' ακούει ένα, ένα μηχάνημα… ΓΙΑΓΙΑ Ε: Αααα!
Open Access
Πτυχιακή εργασία της Λορίνας Καρατζά
Καρατζά, Λαυρεντία (Πτυχιακή εργασία, 2024-06-24)
Το έργο αποτελείται από οκτώ υφασμάτινα γλυπτά τα οποία έχουν κεντηθεί και τοποθετούνται σαν εγκατάσταση στον χώρο. Ως ανθρώπινο μέτρο το ρούχο γίνεται δεύτερο δέρμα και αφηγηματικός καμβάς, που δέχεται πάνω του μικρές ή μεγάλες, πυκνά ή αραιά αποτυπωμένες ιστορίες, βγαλμένες μέσα από την αποθήκη προσωπικών σκέψεων. Μέσω της κλωστής και του υφάσματος ξεκινάει μια αφήγηση μνήμης και συναισθημάτων, με την κάθε εικόνα να αντηχεί σε έναν συγκεκριμένο τόπο, τρόπο και χρόνο που είτε έχει παρέλθει είτε πρόκειται να 'ρθει.
Open Access
Πτυχιακή εργασία της Φαράντου Ευμορφίας - Δήμητρας
Φαράντου, Ευμορφία - Δήμητρα (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Το έργο μου έχει ως αφετηρία το βίωμα της μητρότητας σε πολλαπλά επίπεδα. Η γέννα, η απώλεια η κύηση ακόμα και η απώλεια του αρχέτυπου προσώπου, της ίδιας μου της μητέρας με οδήγησε στην δημιουργία των έργων αυτών. Μέσα από το έργο μου αποτυπώνονται οι σκέψεις για την πραγματική, απομυθοποιημένη μητρότητα και για τη σχέση μεταξύ μητέρας-παιδιού. Υπήρχε έντονη επιθυμία να αποδομήσω την εξιδανικευμένη μορφή της μητέρας, μια μορφή που συνήθως επενδύεται από υπερβολικά χαρακτηριστικά αλτρουισμού αυτοθυσίας, πραότητας, απεριόριστης και ανιδιοτελούς αγάπης και να δώσω χώρο σε συναισθήματα και σκέψεις όπως είναι ο εγωισμός της, η ανάγκη για προσωπική της ελευθερία, ο ναρκισσισμός της, οι προσωπικές της αδυναμιές και οι δυσκολίες της, αξίες που σίγουρα δεν υπηρετούν τον κοινωνικό της ρόλο και αποστολή. Η ιδέα της «ιερής» μητέρας, που έχει χριστιανικές ρίζες και ενσαρκώνεται πρωταρχικά στο πρόσωπο της ιερής μητέρας-παναγίας, δεν μπορεί να βρει χώρο στο δικό μου έργο, αφού οι μορφές τσαλακώνονται, ασχημαίνουν και καταλαμβάνουν απειλητικά το τελάρο. Στα έργα μου κυριαρχούν τα ρευστά όρια –και ενίοτε η σύγχυση των ρόλων-μεταξύ μητέρας παιδιού, τα αρνητικά συναισθήματα ακόμα και για φαινομενικά τρυφερές πράξεις όπως αυτή του θηλασμού (agitation), η παραμόρφωση και ο κατακερματισμός του σώματος, η ναρκισσιστική πλευρά της μητέρας. Στις μορφές μου υπεισέρχονται στοιχεία από μορφές ζώων (ράμφη, νύχια ακόμα και ολόκληρα ζώα όπως αράχνες) συνδέοντας από τη μία τον άνθρωπο με το ζωικό βασίλειο και θέτοντας ταυτόχρονα ένα ερώτημα σχετικά με το κατά πόσο η μητρότητα αποτελεί τελικά ένστικτο, εγγενές και άρα αναπόφευκτο. Το όλο οικοδόμημα της μητρότητας σήμερα πλέον φαίνεται ότι δεν είναι τίποτα άλλο παρά παρερμηνευμένη και διογκωμένη εκδοχή των συναισθημάτων βαθιάς αγάπης και τρυφερότητας που καλλιεργούνται και αναπτύσσονται από οποιονδήποτε άνθρωπο αναπτύσσει στενό δεσμό με το παιδί και την ανάπτυξή του. Ο τρόπος που εκφράζομαι χαρακτηρίζεται από αυθορμητισμό και κυριαρχείται από το συναίσθημα και όχι τις νοητικές διεργασίες. Δεν με απασχολεί η ρεαλιστική αναπαράσταση και η αποτύπωση του αντικειμενικού κόσμου καθώς οι σκέψεις μου εκτείνονται πέρα από τα φαινόμενα και πολλές φορές αφορούν βαθύτερες ψυχικές δομές. Τα έντονα χρώματα με τον «κραυγαλέο» χαρακτήρα, αντλήθηκαν από την παλέτα των παιδικών παιχνιδιών, αναδεικνύοντας από τη μία την αθώα, συναρπαστική και τρυφερή πλευρά της μητρότητας και δημιουργώντας από την άλλη μία αντίστιξη με την άγρια, δύσκολη και τρομακτική πλευρά της.
Open Access
Πτυχιακή εργασία του Δημήτρη Νεβεσκιώτη
Νεβεσκιώτης, Δημήτρης (Πτυχιακή εργασία, 2023)
Η βασική έμπνευση για το έργο ήταν κυρίως η ιστορία της τέχνης. Μεγάλο ρόλο έπαιξε η αρχαία τέχνη και η προϊστορία και τα διάφορα ήδη τέχνης ανά τους χρόνους. Σε μια τελική όψη ήταν μια προσπάθεια μίξης του παλιού με το σύγχρονο.

Browse by

Browsing Τμήμα Εικαστικών Τεχνών (Π. Ε.) by Studio "Γλυπτικής Α΄ - Sculpture Studio 1"

Results Per Page

Sort Options