Εις το όνομα της μητρός
Title in english
In the name of mother
View or Download Files
Embargo lift
Type
Πτυχιακή εργασία
Graduation Project
Graduation Project
Date
2023
Advisor
Examining Committee
Studio Director
Τρανός, Νίκος
Academic Institution
Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών
Athens School of Fine Arts
Athens School of Fine Arts
Department
Τμήμα Εικαστικών Τεχνών
Department of Visual Arts
Department of Visual Arts
Division
Category
Εγκατάσταση
Άλλο
Άλλο
Master of Arts Program
Keywords
Keywords in english
Bond, Knitting yarn, Installation, Dress, Woman, Mom, Red
Abstract
Μια εικαστική εγκατάσταση/φόρος Τιμής στις γυναίκες. Στις γυναίκες που σκοτώθηκαν από αντρικό χέρι και σε αυτές που έμειναν πίσω να τις θρηνούν. Στις γυναίκες, που κάθε μια ξεχωριστά, φέρει το δικό της μαύρο φορτίο στην καθημερινότητά της. Και όλες μαζί ενωμένες, στηρίζουν η μια την άλλη. Μέσα στον πόνο και τις ψυχικές δοκιμασίες της ζωής τους, βρίσκουν την ψυχική δύναμη, να σταθούν όρθιες και να συνεχίζουν την ζωή τους. Όπως η μαμά μου. * Μια γυναίκα που κυοφορεί ένα κοριτσάκι, έχει - για ένα σύντομο διάστημα - στο σώμα της και τα εγγόνια της. Καθότι το έμβρυο, θα γεννηθεί με τα ωάρια που θα έχει στην ενήλικη ζωή του. Σε ένα σώμα λοιπόν - συνυπάρχουν, για λίγο - τρεις γενιές. Στον τοκετό, κόβεται ο ομφάλιος λώρος. Ο «δεσμός» όμως μιας μάνας με το παιδί της, ποτέ. Κάθε μαύρη φορεσιά, συμβολίζει τις γυναίκες που ζουν με ψυχικό πόνο. Είτε με τον θρήνο του θανάτου, είτε βιώνουν κακοποιητικές καταστάσεις, είτε σηκώνουν ένα ανομολόγητο βάρος, που μόνο εκείνες ξέρουν, προστατεύοντας κάποιον άλλον. Η εγκατάσταση σχηματίζει ομόκεντρους κύκλους. Όπως οι κύκλοι της ζωής. Όπως οι γενιές. Από μάνα σε κόρη. Κάθε μαύρη φορεσιά έχει στην βάση της ένα κόκκινο κουβάρι νήμα πλεξίματος. Το σύμβολο της εμμήνου ρήσεως. Του ομφάλιου λώρου, του «νήματος της ζωής», του αίματος. Προχωρώντας μέσα στην εικαστική εγκατάσταση, περπατώντας μέσα στους κύκλους, αφουγκραζόμαστε την ενότητα αυτών των γυναικών με όσα τις συνδέουν. Από κύκλο σε κύκλο. Από γενιά σε γενιά. Παρόμοιες καταστάσεις και βιώματα. Φτάνοντας στο κέντρο της εικαστικής εγκατάστασης, αντικρύζουμε τα κόκκινα νήματα των γυναικών… που δεν είναι πια ανάμεσά μας………… Ανάμεσα στις μαυροφορεμένες, είναι οι μάνες εκείνων των γυναικών που σκοτώθηκαν από αντρικό χέρι. Είναι οι γιαγιάδες, είναι οι αδερφές. Είναι οι γυναίκες που συμπονούν τις χαροκαμένες, και ας μην βρήκε εκείνες το κακό. Ο κόσμος αλλάζει. Νοιάζεται. Και αν κάποια γυναίκα επιζήσει μιας ακραία επικίνδυνης κατάστασης, μιλά! Και οι υπόλοιπες γυναίκες την αγκαλιάζουν και στιγματίζεται ο θύτης - όχι το θύμα, όπως παλιά. Προσφέρω και φορώ σε κάθε γυναίκα ένα κομμάτι νήμα, γύρω από τον λαιμό της. Σαν υπενθύμιση του «δεσμού» μεταξύ μας. Από τις μάνες μας. Πως: ό,τι συμβαίνει σε μια γυναίκα, αφορά ΟΛΕΣ. Καμία μόνη! Να συνεχίζουμε όρθιες. Δυνατές. Για χάρη η μια της άλλης. Και το αίμα που είναι ζωή, είτε έρχεται είτε χάνεται, μοιάζει στο κέντρο της εικαστικής εγκατάστασης με απώλεια - θυμίζει όμως και ωάριο, στο σώμα γυναίκας, που τα σπερματοζωάρια γύρω του πρόκειται ανα πάσα στιγμή να το πολιορκήσουν και αυτό να γονιμοποιηθεί. Και όπως παντού στον κόσμο, κάθε στιγμή, χάνεται μια ζωή, άλλο τόσο γεννιέται μια ύπαρξη. Όπως όταν μια σταγόνα, πέσει σε υγρό και θα δημιουργηθούν ομόκεντροι κύκλοι που σιγά σιγά χάνονται, έτσι κι εδώ στην εικαστική εγκατάσταση οι κύκλοι συμβολίζουν την αέναη κίνηση της ζωής.
Abstract in english
To the women who were killed by men and to those women who were left behind to grieve them. To the women, to each one of them, who carries her own dark burden in her everyday life. And all of them united, support each other. Through the pain and the mental challenges of their life, they find the inner strength, to stand tall and keep on with their lives. Like my mother. * A woman pregnant with a little girl, has – for a specific time period – also her grandchildren in her body. That’s because the fetus, will be born with the ova that it will have in its adult life. In a body therefore – coexist, for a little while – three generations. During labour the umbilical cord is cut. But the “bond” of a mother with her child never does. Every black dress, represents the women who live with mental pain. Either with the grief of death, are going through abusive behaviors or carrying an unacknowledged burden, which only they know, in order to protect someone else. The installation creates concentric circles. Like the circles of life. Like generations. From mother to daughter. Every black costume has on its base a red ball of yarn. The symbol of menstruation. Of the umbilical cord, the “thread of life”, of blood. While walking through the installation, through the circles, we’re listening to the unity of those women with every little thing that connects them. From circle to circle. Similar situations and experiences. Reaching the center of the installation, we see the red threads of those women… who aren’t among us anymore… Among the black-clad women, there are the mothers of those women killed by men. There are the grandmothers, there are the sisters. They are women who feel for the ill-starred, even if they weren’t those harmed. The world changes. Cares. And if a woman survives an extremely dangerous situation, she SPEAKS! And the other women hug her and the perpetrator gets stigmatized – not the victim, as it used to be. I offer and dress each woman with a piece of yarn, around her neck. As a reminder of the “bond” between us. From our mothers. That: whatever happens to one woman, concerns us ALL. No one alone! Stand tall. Strong. For each other. And the blood which is life, even if it comes or goes, looks like a loss in the center of the installation – but also reminds of an ovum, in the female body, which the sperms around it are about to surround and fertilize it. And like anywhere in the world, in every moment, a life is lost, alternately a being is born. The way a drop falls in liquid and concentric circles are created which are slowly lost, similarly the circles of this installation represent the endless movement of life. Dedicated to my living mother. Whom I’ve gotten to know better as a woman since I became a mother myself. Because time opens my eyes and I realize the majesty of her heart.
Description
Creative Commons License
Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές
Creative Commons License URL
Collection
Brief Bio
Η EllenA Pili (Πιλιτσοπούλου) γεννήθηκε στο Friedrichshafen (Γερμανίας) μια ηλιόλουστη μέρα του Ιουλίου. Ανήλικη ακόμη, εντόπισε το ταλέντο της στο σχέδιο και την ζωγραφική ο Χαράκτης και Ζωγράφος κος Ξενής Σαχίνης, ο οποίος ήταν ο πρώτος που της πρότεινε να σπουδάσει στην Σχολή Καλών Τεχνών. Έκανε την προετοιμασία της στην Θεσσαλονίκη και εισήχθη στην ΑΝΩΤΑΤΗ ΣΧΟΛΗ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ το 2010 στο Γ’ εργαστήριο Γλυπτικής με καθηγητή τον κ. Γιώργο Χουλαρά και τότε βοηθούς εργαστηρίου την κα Ελένη Πολυχρονάτου και αργότερα τον κ. Ιωάννη Μελανίτη. Συνέχισε στο Α’ εργαστήρι Γλυπτικής με καθηγητή τον κ Νίκο Τρανό και βοηθό εργαστηρίου τον κ. Λουκά Λουκίδη. Στα χρόνια των σπουδών της παρακολούθησε κεραμική με τον κ. Παύλο Παλτόγλου, γυψοτεχνία/χαλκοχυτική με τον κ. Μάρκο Γεωργιλάκη, πολυμέσα με τον κ. Μάνθο Σαντοριναίο και τότε βοηθούς την κα Βικυ Μπέτσου και κα Σταυρούλα Ζώη, ενώ είχε την Τιμή επίσης να έχει διδάσκοντες τον κ. Ανδρέα Ιωαννίδη, την κα Τιτίκα Σάλλα, τον κ. Παναγιώτη Πούλο, την κα. Ναυσικά Λιτσαρδοπούλου, τον κο. Νίκο Δασκαλοθανάση, την κα Σοφία Ντενίση, την κα Μαρίζα Φουντοπούλου και τον κο Ιωάννη Καρατζόγλου. Μόλις ολοκλήρωσε τις σπουδές της στην ώρα της, έμεινε έγκυος και δημιούργησε το καλύτερο έργο τέχνης που θα κάνει ποτέ. Τον γιο της Ανδριανό. Με την συντροφιά του – (πλέον 7,5 χρονών) - παρουσίασε την πτυχιακή της στην σχολή το 2023. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.