Πτυχιακές Εργασίες

Permanent URI for this community

https://artia.asfa.gr/handle/artia/5

Browse by

Results 1 - 20 of 29

Restricted access
Graffiti και street art : στην Αθήνα της κρίσης, από τους δρόμους στις γκαλερί την περίοδο 2013-2017
Μπαρμπίνη, Σταυρούλα (Πτυχιακή εργασία, 2017)
Η παρούσα εργασία έχει ως αντικείµενο της τη µελέτη του Graffiti, και του Street art σε ένα συγκεκριµένο χωροχρονικό πλαίσιο, στην Αθήνα της κρίσης από το 2013 µέχρι το 2017. Κύρια προβληµατική της εργασίας, είναι το πέρασµα από τον δρόµο στις Γκαλερί και στα µουσεία και πως αυτό αντιµετωπίζεται από την αστική τάξη. Μέσω αυτής της εργασίας, γίνεται η προσπάθεια να αποσαφηνιστεί η έννοια του Graffiti και της Street art στην σηµερινή κοινωνία. Πως επηρεάζει και επηρεάζεται από αυτήν, αν µπορεί να οριστεί ως µια µορφή τέχνης στο συνόλο των τεχνών, από τις τεχνικές και τα θεάµατα µέχρι την κουλτούρα και τις σύγχρονες τάσεις που βρίσκονται παντού γύρω µας και µας προσπερνάνε στην καθηµερινή ζωή µας. Πρέπει ή όχι το Graffiti να εγκαταλείψει το δηµόσιο χώρο, πως οι κρατικοί θεσµοί προσπαθούν και αφοµοιώνουν τα στοιχεία που µπορούν να τους βλάψουν, πως η κρίση µπορεί να έχει συµβάλει σε αυτή την αλλαγή. Αντικείµενο λοιπόν, αυτής της εργασίας είναι η πολλαπλή ανάγνωση του φαινοµένου, της µεταφοράς δηλαδή του Graffiti (Street art) απο την δηµόσια εκθέση του, στον εσωτερικό χώρο. Με σκοπό όχι να το επικρίνει ή να το εξιδανικεύσει αλλά να το γνωρίσει, να το αναλύσει και να το παρουσιάσει.
Restricted access
Nocturne : ετεροτροπίες της νύχτας και η κρίση της εικόνας στην μοντέρνα οπτική κουλτούρα
Κατσιβελάκης, Νικόλαος Β. (Πτυχιακή εργασία, 2020)
Τα Nocturnes του Whistler, αναπαριστούν μία επαναδιαπραγμάτευση των συμβάσεων της όρασης. Τα Nocturnes εντοπίζονται στα όρια της ζωγραφικής και αντίληψης, στα όρια της όρασης και της αναπαράστασης. Πρόκειται για έργα που ενσωματώνουν οπτικά την αισθητική εμπειρία της νυχτερινής περιπλάνησης, η χρονικότητα της οποίας ισοδυναμεί με την διάρκεια ενός πυροτεχνήματος. Η αποτύπωση αυτής της εμπειρίας έγκειται σε αυτή την εύθραυστη ισορροπία μεταξύ μιας αναπαράστασης της πραγματικότητας και ενός τρόπου απλοποίησης που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια πρώιμη εκδοχή της αφαίρεσης. Το θέμα της νύχτας, εξυπηρετεί αυτή την απλοποίηση των μορφών και το χρησιμοποιεί για να αποτυπώσει την μεταμόρφωση του σύγχρονου αστικού νυχτερινού τοπίου. Ο Whistler υπήρξε καταλύτης στην διαμόρφωση αυτού του αισθητικού λεξιλογίου. Η πρόταση ενός εναλλακτικού τρόπο θέασης που απορρίπτει την άμεση παρατήρηση αποτέλεσε αντικείμενο μιας σύνθετης πρόσληψης, τόσο στην Αμερική172, όσο και σε ευρωπαϊκούς κύκλους του αισθητισμού, του συμβολισμού και της παρακμής.173 Η ευρεία κυκλοφορία των έργων του Whislter γίνεται αντιληπτή από την συμμέτοχη του σε εκθέσεις (κυρίως από το 1878-1901)174 και στις δυο όχθες του Ατλαντικού.175 Τα Nocturnes συμπυκνώνουν ζητήματα της αναπαράστασης που ήταν κυρίαρχα στην οπτική κουλτούρα της εποχής τους.176 Το θέαμα, ο πνευματισμός, η φωτογραφία είναι κάποια από αυτά με τα οποία συνδιαλέγονται τα έργα.
Restricted access
O Clement Greenberg και η Pop Art
Ζορζοβίλη, Eλεάννα Χ. (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Στη παρούσα εργασία γίνεται μια παρουσίαση του καλλιτεχνικού ρεύματος της Pop Art μέσα από τα μάτια και τα κείμενα του Αμερικανού κριτικού τέχνης Clement Greenberg, o οποίος αποτέλεσε μία από τις πιο εμβληματικές προσωπικότητες της Αμερικανικής καλλιτεχνικής σκηνής το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Παράλληλα μια ακόμα έννοια που θα εξεταστεί στην εργασία είναι αυτή του φορμαλισμού, καθώς επηρέασε τον τρόπο σκέψης και προσέγγισης των καλλιτεχνικών πραγμάτων για τον Greenberg. Όπως θα δούμε «για μισό αιώνα ο Greenberg τοποθέτησε τον εαυτό του στο απόλυτο κέντρο της συζήτησης που αφορά το παρελθόν και το μέλλον του μοντερνισμού»1 και αυτό γιατί ήταν ο ίδιος που διαμόρφωσε τη «μοντερνιστική» θεωρία, δηλαδή τη συζήτηση γύρω από το μοντερνισμό. Θα σταθούμε ιδιαίτερα στο πως στις αρχές της δεκαετίας του ’60, τότε που ο Greenberg βρίσκονταν στο απόγειο της καριέρας του και ασχολήθηκε διεξοδικά με την επεξεργασία μιας θεωρίας του μοντερνισμού μολονότι όπως παρατηρεί o James Meyer σε άρθρο του με τίτλο “Back to tomorrow: Pop Art”, το 2004 στο περιοδικό Artforum, ο Greenberg δεν δημοσίευσε ποτέ δοκίμιο για το θέμα και οι παρατηρήσεις σε συνεντεύξεις και κείμενα του στην ανθολογία των γραπτών του John O’Brian υποδηλώνουν μία περιφρόνηση για το καλλιτεχνικό φαινόμενο της Pop Art, εν τούτοις οι αναφορές στην Ποπ, μας αποκαλύπτουν πληροφορίες τόσο για τον ίδιο τον Greenberg όσο και για την Ποπ έτσι όπως την αντιλαμβανόταν. Κλείνοντας, ελπίζουμε ότι θα έχουμε οδηγηθεί σε μια σφαιρική εικόνα τόσο για το έργο και τη δράση του Clement Greenberg αλλά και ειδικά για τη σχέση του με το καλλιτεχνικό ρεύμα της Pop Art.
Restricted access
Richard Serra’s Tilted Arc (1981-1989) : Η δίκη ενός έργου
Θρουβάλα, Σοφία (Πτυχιακή εργασία, 2019)
Η παρούσα ερευνητική εργασία µε τίτλο “Richard’s Serra “Tilted Arc”, αποτελεί µια θεωρητική προσέγγιση του ζητήµατος της αυτοπραγµάτωσης και ολοκλήρωσης ενός σύγχρονου έργου τέχνης ξεκινώντας από την στιγµή της δηµιουργίας του προχωρώντας στην τοποθέτησή του στον χώρο, στη συνέχεια εξετάζοντας τις σχέσεις που αυτό δηµιουργεί και φτάνοντας στην απόρριψη του και στην τελική αποµάκρυνσή του από τον χώρο έκθεσης. Αφορµή αυτής της µελέτης, που θέτει περισσότερο ερωτήµατα παρά απαντάει, υπήρξε το έργο του Ρίτσαρντ Σέρρα “Tilted Arc” το οποίο και ονοµατοθέτησε την εργασία και αποτέλεσε βασικό παράδειγµα πάνω στο οποίο έγινε προσπάθεια να εφαρµοστούν οι θεωρητικές συζητήσεις και πραγµατείες της σύγχρονης τέχνης και κυρίως εκείνες του µινιµαλισµού και της Λάντ-Αρτ των δεκαετιών ’60 µε 80. Η ιστορία του παρόντος έργου παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον αφού πρόκειται για ένα γλυπτό που εντάσσεται σε µια σειρά από σηµαντικές κατηγορίες και κινήµατα τέχνης των προαναφερθέντων δεκαετιών όπως η land art, η τέχνη της διαδικασίας, η γλυπτική του διευρυµένου πεδίου, και τη γλυπτική του δηµοσίου χώρου καθώς επίσης αποτέλεσε µια από τις πιο γνωστές περιπτώσεις µινιµαλιστικού και τοποειδούς γλυπτού του αµερικάνικου άστεως, το οποίο αφαιρέθηκε εξαιτίας της κοινωνικής κατακραυγής κατόπιν δικαστικής απόφασης. Η εργασία ωστόσο δεν επικεντρώνεται αποκλειστικά στην υπόθεση του Tilted Arc αλλά αντλεί από εκείνη όλα τα στοιχεία που σύµφωνα µε την προσωπική µου µελέτη είναι αρκετά ώστε να χαρακτηριστεί το παρόν έργο του Ρίτσαρντ Σέρρα ως η σπουδαιότερη περίπτωση γλυπτού το οποίο και θα µπορούσε να θεωρηθεί αυτό το ίδιο µια από τις σηµαντικότερες µορφές στην ιστορία της σύγχρονης τέχνης λόγω ακριβώς της πορείας που ακολούθησε.
Restricted access
Thomas Struth : Museum Photographs : η κατοπτρική εμπειρία των θεατών
Σαλβαρίδη, Φωτεινή Η. (Πτυχιακή εργασία, 2019)
Στην παρούσα εργασία επιχειρείται μια κατά το δυνατόν πρωτότυπη ανάγνωση της εμπειρίας πρόσληψης των θεατών της σειράς Museum Photographs του φωτογράφου Thomas Struth (1954 – ). Η προσέγγιση αυτή θα βασιστεί στην μεταφορά του καθρέφτη, βασική έννοια του κειμένου Des espaces autres / Άλλοι χώροι [Ετεροτοπίες], 1984 του Michel Foucault (1926 – 1984) και θα εξετάσει την εφαρμογή αυτής στο πως βιώνει ο θεατής τις φωτογραφίες της προαναφερθείσας σειράς. Αρχικά, θα αναπτυχθεί μία ανασκόπηση δύο βασικών και εξελισσόμενων, ανά τα χρόνια της καλλιτεχνικής του δραστηριότητας, φωτογραφικών σειρών του Struth με σκοπό την εξέταση της ποικιλότητας αλλά και της μοναδικότητας τους και ταυτόχρονα των προθέσεων που οδήγησαν στην δημιουργία και την εξέλιξή τους. Για αυτήν την παρουσίαση θα βασιστώ στα κείμενα μιας επίσημης ιστοσελίδας που δημιουργήθηκε συνοδευτικά της έκδοσης του καταλόγου Thomas Struth, Photographs 1978-2010, 2010, δεδομένης της αδυναμίας πρόσβασής μου στις δύο εκδόσεις που αφορούν αποκλειστικά την σειρά Museum Photographs . Στην συνέχεια, θα γίνει μία εκτενής περιγραφή της σειράς, την οποία θα ακολουθήσει η παρουσίαση δύο σημαινόντων σχολιασμών της, από την μία αυτού του Hans Belting (1935 – ) και από την άλλη αυτού του Michael Fried (1939 – ) , όπως αυτοί αναπτύσσονται στο κεφάλαιο που αφιερώνει ο Fried για τον Struth στο βιβλίο Why Photography Matters as Art as Never Before8 . Βάσει Fried, ο Hans Belting τοποθετείται- στον κατάλογο των Museum Photographs το 1993- υποστηρίζοντας πως ο Struth επιχειρεί μέσω των φωτογραφιών του την ισοστάθμιση και την συμφωνία μεταξύ του κόσμου του επισκέπτη μουσείου και του κόσμου του πίνακα (συνακόλουθα του πίνακα και της φωτογραφίας ως εικαστικά παράγωγα). Γι’αυτόν ως κοινό «καταλήγουμε να κοιτάμε την φωτογραφία όπως θα κοιτούσαμε έναν πίνακα» προς αναζήτηση ενός δράματος. Ο Fried από την άλλη με αφορμή το δοκίμιο του Belting κι αφού το παρουσιάσει, συνοδευόμενο από διάφορα δικά του σχόλια, θα καταλήξει σε μία διαφορετική άποψη. Γι’ αυτόν η πρόθεση του Struth δεν είναι άλλη από την επισήμανση της διαφοροποίησης και την προσπάθεια διαχωρισμού των δύο κόσμων· την οποία τελικά επιτυγχάνει περίτεχνα με το μέσο της φωτογραφίας.10 Σε αυτό το πλαίσιο, το έργο τέχνης αποκτά και πάλι την δική του μοναδική υπόσταση, ανεξαρτήτως θεατών και η αυθεντικότητά του, η πρωταρχική του ζωτικότητα αποκαθίσταται.
Restricted access
Αντισυμβατικοί τρόποι αφήγησης στο κόμικ Κόρτο Μαλτέζε
Μπότσου, Άννα (Πτυχιακή εργασία, 2024-07-01)
Η παρούσα εργασία έχει ως στόχο να εντοπίσει και να παρουσιάσει τις ιδιαίτερες αφηγηματικές τεχνικές που χρησιμοποιεί ο Ούγκο Πρατ στην σειρά κόμικς Κόρτο Μαλτέζε και να αναζητήσει την προέλευση και την συσχέτισή τους με το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο τις συνέλαβε, αλλά και την απήχηση του έργου στην Ελλάδα. Αποτελούμενη από τρεις θεματικές ενότητες, η εργασία αρχικά εξετάζει τους βασικούς εξωγενείς παράγοντες που επηρέασαν την μορφολογία του έργου του Πρατ, περνώντας ύστερα στην παρουσίαση των μοτίβων και των αφηγηματικών προγραμμάτων των ευρωπαϊκών κόμικς μέχρι την δεκαετία του ‘60. Συνεχίζοντας στην δεύτερη ενότητα, απαριθμούνται κι αναλύονται με συγκεκριμένα παραδείγματα οι καινοτόμες τεχνικές που χρησιμοποιεί ο δημιουργός, οι οποίες έρχονται σε ρήξη με τον μέχρι τότε γενικό κανόνα. Στην τρίτη ενότητα γίνεται ένας απολογισμός της πορείας του συγκεκριμένου κόμικ στην Ελλάδα κι εξετάζεται η αποδοχή του και η πρόσληψή του από το εγχώριο κοινό. Σκοπός της εργασίας είναι να εντοπίσει τις αφηγηματικές διαφοροποιήσεις του Κόρτο Μαλτέζε σε σχέση με άλλα αντίστοιχα κόμικς της εποχής και να εξεταστεί η σχέση του ιδιαίτερου τρόπου αφήγησης του Ούγκο Πρατ με το κοινωνικό και πολιτικό κλίμα της Ευρώπης, και ιδιαίτερα της Ιταλίας, των δεκαετιών 1960 – 1980. Συγκεκριμένα ερωτήματα που τίθενται προς απάντησιν είναι το κατά πόσο οι εξωγενείς παράγοντες ευθύνονται για τον διαφορετικό χαρακτήρα της αφήγησης και πώς αυτοί μεταφράζονται εικονολογικά. Δευτερεύων στόχος είναι η κάλυψη ενός βιβλιογραφικού κενού, καθώς για την ώρα δεν έχουν εκπονηθεί άλλες αφηγηματολογικές αναλύσεις του έργου σε εσωτερικό κι εξωτερικό.
Restricted access
Γιώργος Μπουζιάνης : η πρόσληψη του έργου του από το Ελληνικό κοινό κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα
Χαλδαιάκη, Κυριακή Α. (Πτυχιακή εργασία, 2021)
Από τον Δ. Ευαγγελίδη και την Ε. Βακαλό έως τον Δ. Δεληγιάννη και τον Α. Κωτίδη, οι Έλληνες ιστορικοί, αρχαιολόγοι, τεχνοκριτικοί και πιο πρόσφατα ιστορικοί τέχνης, καταπιάστηκαν με το έργο και την αξία του Γιώργου Μπουζιάνη, τοποθετώντας τον ως επί το πλείστον στο βάθρο με τους σημαντικότερους Έλληνες καλλιτέχνες της εποχής του. Σίγουρα η προαναφερθείσα δήλωση φαντάζει αρκετά βαρύγδουπη και πιθανόν οξύμωρη δεδομένης της φαινομενικά ελλιπούς αναγνώρισης του καλλιτέχνη τόσο από τους σύγχρονούς του όσο κι από τις επόμενες γενιές. Κι από εδώ θα ήθελα να τεθεί επί τάπητος το κομβικό ερώτημα που οφείλει να μας απασχολήσει σε αυτή την εργασία∙ είναι πραγματική αυτή η ελλιπής αναγνώριση ή αποτελεί θεωρητικό επινόημα, ακαδημαϊκό σφάλμα των θεωρητικών που πλαισίωσαν με άρθρα, μελέτες κι ομιλίες το έργο και τη ζωή του Γιώργου Μπουζιάνη. Η μικρής εμβέλειας αναγνώριση του καλλιτέχνη αποτελεί προϊόν ‘καλλιτεχνικού (αντιπαράβαλε αστικού) μύθου’, θα λέγαμε χαριτολογώντας ή τεκμηριώνεται όντως μέσα από την έρευνα; Δεν θα έπρεπε άλλωστε να παραλείψουμε το γεγονός πως η επιστήμη του ιστορικού της τέχνης είναι αρκετά νεοσύστατη τόσο σε διεθνές και πόσο μάλλον σε εθνικό επίπεδο. Τα πρώτα θεωρητικά κείμενα που αφορούσαν την καλλιτεχνική ζωή του τόπου γράφτηκαν από αρχαιολόγους, όπως ο Γ. Μηλιάδης, δημοσιογράφους, όπως ο Φ. Γιοφύλλης και ορισμένες φορές από τους ίδιους τους καλλιτέχνες όπως στην περίπτωση του Γ. Τσαρούχη.
Restricted access
Ελληνική φωτογραφία δρόμου από τη δεκαετία του 1970 μέχρι σήμερα
Δήμου, Άννα (Πτυχιακή εργασία, 2018)
Μέχρι τη δεκαετία του 1970, η φωτογραφία στην Ελλάδα αγνοήθηκε τόσο ως προς την καλλιτεχνική της υπόσταση, όσο και ως άξια λόγου, μελέτης και κριτικής. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, το ελληνικό φωτογραφικό τοπίο αρχίζει σταδιακά να γίνεται ορατό με νέους φωτογράφους, φωτογραφικές εκδόσεις και είσοδο της φωτογραφίας στον δρόμο για θεσμικούς χώρους και χώρους τέχνης. Λόγω της καθυστέρησής της σε σχέση με άλλες χώρες της Δύσης, όταν πια άρχισε να αποκτά καλλιτεχνική αυτοπεποίθηση ως αυτόνομο είδος τέχνης, η ελληνική φωτογραφία έσπευσε να προλάβει τις εξελίξεις, υιοθετώντας θεματικές πρακτικές και φωτογραφικές τεχνικές των δυτικών προτύπων της. Μέσα σε αυτόν τον δρόμο, βάδισε και η «φωτογραφία δρόμου», όρος προβληματικός, άλλοτε ως στιγμιότυπο, ντοκουμέντο, υποκειμενική ματιά, καλλιτεχνική έκφραση, προσωπική αφήγηση. Στις περισσότερες περιπτώσεις ο δρόμος αντιμετωπίστηκε περισσότερο ως καταγραφή των σχέσεων και των δράσεων που διαγράφονται μέσα στο πλαίσιο του αστικού τοπίου ως κοινωνικού χώρου, παρά ως ματιά στη φύση και ιδιοσυγκρασία της μητρόπολης. Οι συγκυρίες των τελευταίων δεκαετιών ανέδειξαν τον δρόμο ως καμβά αποτύπωσης των κοινωνικών συνθηκών και σκηνή πολιτικής και κοινωνικής δράσης σε τέτοια έκταση, ώστε η φωτογραφία δρόμου, ακόμη και υπαινικτικά να γίνει σχεδόν συνώνυμη με την τεκμηριωτική φωτογραφία
Restricted access
Εξπρεσιονιστικός χορός - εξπρεσιονιστική ζωγραφική : η περίπτωση του Rudolf von Laban
Γεωργίου, Δήμητρα (Πτυχιακή εργασία, 2019)
Στην πτυχιακή μου εργασία διερευνώ καλλιτέχνες από το χώρο των εικαστικών και του χορού, που έδρασαν στις γερμανόφωνες κυρίως περιοχές, κατά την πρώτη εικοσαετία του 20ού αιώνα, παρακινούμενοι από θεωρίες περί ενσυναίσθησης και επικοινωνίας μεταξύ του εσωτερικού ψυχισμού και εξωτερικού περιβάλλοντος.
Restricted access
Ζητήματα ταυτότητας, επιτέλεσης του φύλου και αυτό-αναπαράστασης στο φωτογραφικό έργο των Claude Cahun και Marcel Moore
Μακαβέι, Ιωάννα Ρ. (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Στόχος της παρούσας εργασίας είναι να εξετάσει τα ζητήματα ταυτότητας, επιτέλεσης του φύλου και αυτό-αναπαράστασης που προκύπτουν από την συνεργατική συλλογή αυτοπορτραίτων των Claude Cahun (1894-1954) και Μarcel Moore (1892-1972). Αναζητώντας μια εναλλακτική προσέγγιση στην κατανόηση των φωτογραφικών τους εικόνων εξετάζονται αρχικά, η μείζονος σημασίας γνωριμία της Cahun και της Moore για την συνεργατική τους τέχνη, κατόπιν, το πολιτισμικό και ιστορικό πλαίσιο που τους περιέβαλε, ακολούθως, η σύνδεση με το κίνημα του σουρεαλισμού και οι πολιτικές δράσεις εντός και εκτός αυτού, και τέλος, η ενασχόλησή τους με το θέατρο και τη λογοτεχνία, με σκοπό την ανάδειξη όλων των παραπάνω ως αναπόσπαστοι παράγοντες διαμόρφωσης και επέκτασης της κοινής ζωής και του κοινού τους έργου. Η έννοια της ταυτότητας, ως κάτι ρευστό και ευμετάβλητο, συνιστά το κοινό νήμα που διατρέχει το σύνολο του έργου τους και έτσι μια σταθερή κατηγοριοποίηση είναι κάτι δεν μπορεί να γίνει, αφού και οι ίδιες αρνούνταν την ιδέα της κατηγοριοποίησης, αλλά και αυτής ενός ενοποιημένου εαυτού. Δεν απεικονίζουν ποτέ ένα «αυθεντικό εαυτό», αλλά στοχεύουν στην αποδόμηση και την εξερεύνησή του. Η ριζοσπαστική αυτή προσέγγιση στο έργο τους, αν και βρισκόταν αρκετά μπροστά από την εποχή της, υπήρξε ταυτόχρονα «προϊόν» της εποχής αυτής. Μια εποχή όπου η φωτογραφία, ως καλλιτεχνικό μέσο, πρόσφερε στις γυναίκες την ευκαιρία να ξεφύγουν από τους περιοριστικούς κοινωνικούς ρόλους και να δημιουργήσουν νέες εικόνες του εαυτού τους, εκτός των ορίων της παραδοσιακής γυναικείας προσωπογραφίας.
Restricted access
Η (σχεδόν) τεκμηριωτική φωτογραφία του Jeff Wall
Νίνος, Εμμανουήλ Π. (Πτυχιακή εργασία, 2020)
Ο λόγος που διάλεξα αυτό το θέμα εργασίας είναι διττός. Η φωτογραφία είναι το είδος τέχνης που μου αρέσει περισσότερο και το οποίο μπορώ να αντιληφθώ καλύτερα από τα άλλα, διότι και ο ίδιος ασχολούμαι ερασιτεχνικά. Μου προσφέρει επίσης την ευχαρίστηση να νιώθω καλλιτέχνης. Επίσης η φωτογραφία βρίσκεται από τα γεννοφάσκια της σε ένα συνεχή διάλογο με τη ζωγραφική, το είδος των τριών τεχνών του σχεδίου που νομίζω πως μπορώ να κρίνω με μεγαλύτερη ευχέρεια. Όσο για το συγκεκριμένο καλλιτέχνη, τον Καναδό Jeff Wall, μου κέντρισε το ενδιαφέρον η αινιγματική φωτογραφία του και η σύνδεσή της με τη ζωγραφική παράδοση. Θα ξεκινήσω με μια ιστορική διαδρομή της φωτογραφίας, τόσο της τεκμηριωτικής, δίνοντας έμφαση στο πολεμικό ρεπορτάζ, όσο και της καλλιτεχνικής, επικεντρώνοντας την προσοχή μου στη σκηνοθετημένη και φανταστική φωτογραφία, και θα συνεχίσω με το είδος που ο Wall αποκαλεί “σχεδόν τεκμηριωτική.” Κατόπιν θα ασχοληθώ με τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του έργου του και θα προβώ σε μια κατηγοριοποίηση των φωτογραφιών του καλλιτέχνη. Αφιερώνω ένα κεφάλαιο ειδικά στη φωτογραφία “Dead troops talk” επειδή αποτελεί ένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικό δείγμα του έργου του. Έπειτα θα αναφέρω μερικούς νεότερους φωτογράφους που πιστεύω πως έχουν επηρεαστεί από τον Wall. Θα κλείσω την εργασία μου με μερικά συμπεράσματα για τη φωτογραφία του που καθιστούν τον Wall έναν από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του μέσου στις μέρες μας.
Restricted access
Η ανθρωπολογική έρευνα της Diane Arbus και η κριτική πρόσληψη του έργου της
Δερβού, Μαριάννα (Πτυχιακή εργασία, 2019-09)
Η εργασία αποτελείται από τέσσερα κεφάλαια τα οποία λειτουργούν ως ξεχωριστές ενότητες, οι οποίες, ωστόσο, συνδέονται. Το πρώτο κεφάλαιο της εργασίας περιλαμβάνει τα βιογραφικά στοιχεία της καλλιτέχνιδος , όπου δίνεται έμφαση σε διάφορα στάδια της ζωής της’στους συγγενείς και το οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε, καθώς και στις σχέσεις μεταξύ των προσώπων αυτών, στη μετέπειτα ζωή της ως σύζυγος και μητέρα, οπότε και συνεργαζόταν με το φωτογράφο σύζυγό της, τον πρώτο άνθρωπο που την έφερε σε επαφή με το χώρο της φωτογραφίας και στις αναθέσεις που τους δίνονταν από σημαντικά περιοδικά. Ακόμη, γίνεται λόγος για την ανεξάρτητη πορεία της ως φωτογράφος και για το καλλιτεχνικό της έργο μετά την απομάκρυνσή της από το σύζυγό της, όπως επίσης και για την επακόλουθη στροφή της σε ό,τι αφορά στο θεματικό περιεχόμενο των φωτογραφιών της. Στο δεύτερο κεφάλαιο παρουσιάζεται μια ανάλυση της φωτογραφικής τεχνικής που ακολούθησε η φωτογράφος καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας της και των συνεχών εναλλαγών στις οποίες προέβη σχετικά με την επιλογή των φωτογραφικών μηχανών, ενώ παράλληλα επιχειρείται μια τεχνική εξήγηση μερικών σημαντικών φωτογραφιών της. Το τρίτο και τέταρτο κεφάλαιο αφορούν τη σχέση της με τον εκάστοτε φωτογραφιζόμενο και την κριτική που έλαβε το έργο της αντιστοίχως. Σε ό,τι αφορά στο τρίτο κεφάλαιο, δίνεται έμφαση στον τρόπο με τον οποίο η Diane Arbus προσέγγιζε τους ανθρώπους κατά τη διάρκεια της "ανθρωπολογικής έρευνάς" της, στη συμπεριφορά της, καθώς επίσης και στη διαφορετική αντιμετώπιση που είχαν κάποιοι συγκεκριμένοι άνθρωποι, ως προς τον τρόπο που φωτογραφήθηκαν. Παράλληλα, επιχειρείται μια προσπάθεια ψυχαναλυτικής ερμηνείας της σειράς "Untitled", μιας σειράς φωτογραφιών που έκανε η Arbus σε διάφορα ψυχιατρικά ιδρύματα μεταξύ των ετών 1969 και 1971, και που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει, αφού, όπως πιστεύω, υπάρχει το ενδεχόμενο η ίδια να είχε επηρεαστεί από μια ευρεία ποικιλία τόσο ψυχολογικών όσο και φιλοσοφικών βιβλίων, στοιχεία των οποίων απαντώνται και στις συγκεκριμένες φωτογραφίες. Το τέταρτο και τελευταίο κεφάλαιο εστιάζει στην κριτική τόσο των ιστορικών τέχνης, όσο και φίλων και φωτογραφιζόμενων. Το έργο της Diane Arbus δίχασε τους ανθρώπους σε δύο ομάδες αυτούς που θεώρησαν την προσέγγισή της ανήθικη , εξευτελιστική και ναρκισσιστική και αυτούς που αντιθέτως υποστήριξαν ότι τη χαρακτήριζε το στοιχείο του ανθρωπισμού και της συμπόνιας. Παραθέτοντας παραδείγματα ανθρώπων που εξέφρασαν εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους απόψεις, προσπαθώ να προσεγγίσω τους λόγους της κριτικής αυτής, όπως επίσης και τα συναισθήματα που βίωσε ο καθένας αντικρίζοντας τα συγκεκριμένα έργα.
Restricted access
Η γέννηση των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας και η εξέλιξή τους τον 20ό αιώνα μέσα από το παράδειγμα της φωτογραφίας
Δαρέλλη, Δήμητρα (Πτυχιακή εργασία, 2018)
Η δημιουργία του θεσμού της πνευματικής ιδιοκτησίας και η νομική της προστασία είναι σχετικά πρόσφατη και ανάγεται στον 18ο αιώνα. Προγενέστερα, τα έργα των πνευματικών δημιουργών δεν προστατεύονταν νομικά. Ωστόσο, η φήμη του δημιουργού συνέβαλλε στην απόδοση του έργου του στον ίδιο και η αντιγραφή έργων αποδοκιμαζόταν ηθικά. Πρόδρομος της προστασίας πνευματικής ιδιοκτησίας ήταν η απονομή προνομίων σε τυπογράφους, αρχικά στη Βενετία από το 1469 και αργότερα και σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Η εφεύρεση και διάδοση της τυπογραφίας συνέβαλε στην ανάγκη θέσπισης ενός συστήματος προστασίας των δικαιωμάτων του καλλιτέχνη δημιουργού της πρωτότυπης εικόνας . Επισημαίνεται ότι, ενώ η προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας αποσκοπεί κατά κύριο λόγο στην προστασία των δικαιωμάτων του δημιουργού, ο θεσμός των προνομίων αφορούσε κατά βάση (όχι όμως αποκλειστικά, όπως θα αναλυθεί στη συνέχεια) στην προστασία του τυπογράφου, με άλλα λόγια στην προστασία της οικονομικής του επένδυσης, από ανατυπώσεις φιλολογικών και μουσικών έργων, αλλά και εικόνων, από τρίτους. Ο συγγραφέας, ο οποίος εργαζόταν «για τη δόξα», δεν θεωρείτο άξιος προστασίας, σε αντίθεση με τον εκδότη βιβλιοπώλη, ο οποίος, διαθέτοντας τα απαιτούμενα κεφάλαια για την αναπαραγωγή του έργου σε περισσότερα αντίτυπα, ωφελούσε το κοινό.
Restricted access
Η έκθεση The family of man ως εργαλείο του Ψυχρού Πολέμου και η κριτική γύρω από την έννοια της οικουμενικότητας
Λίτου, Ελευθερία Π. (Πτυχιακή εργασία, 2021)
Η πτυχιακή εργασία με τίτλο «Η έκθεση The Family of Man ως εργαλείο του Ψυχρού Πολέμου και η κριτική γύρω από την έννοια της οικουμενικότητας», αναφέρεται στην φωτογραφική έκθεση που πραγματοποιήθηκε στο MoMa της Νέας Υόρκης το 1955, έπειτα από πρωτοβουλία του επιμελητή - φωτογράφου Edward Steichen. Η έκθεση περιλαμβάνει 503 φωτογραφίες από 273 φωτογράφους και περιόδευσε για μια δεκαετία. Σήμερα εκτίθεται μόνιμα στο Clervaux Castle του Λουξεμβούργου. Η επιμέλεια του Ε.Steichen βασίστηκε στην θεματική ομαδοποίηση των εικόνων (οικογένεια, εργασία, θάνατος), έχοντας ως απώτερο σκοπό την παρουσίαση μιας καθολικής ενότητας των ανθρώπων, πράγμα που γίνεται κατανοητό μέσα στο επιμελητικό κείμενο που συνέγραψε για τον κατάλογο της έκθεσης. Βασικός στόχος της εργασίας είναι η μελέτη των νέων προσεγγίσεων που προκύπτουν για την έκθεση μέσα από τις αναθεωρήσεις των εννοιών που διέπουν το φωτογραφικό υλικό, όπως η οικουμενικότητα, η παγκοσμιοποίση, η ομοιγένεια και η ενότητα στη μεταποικιακή εποχή. Το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο έδρασε ο E.Steichen, δηλαδή η περίοδος του Ψυχρού Πολέμου, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την υλοποίηση μιας έκθεσης με ουμανιστικό χαρακτήρα. Παράλληλα όμως, η έκθεση εργαλειοποιήθηκε ως διπλωματικό μέσον, μέρος του σχέδιου Marshall, στον αγώνα της Αμερικής να προβάλει τον ανθρωπιστικό χαρακτήρα της και να αναδείξει μια πανανθρώπινη ενότητα, όπως αναφέρει η ιστορικός Sarah E. James στο κείμενο της «A Post-Fascist Family of Man? Cold War Humanism, Democracy and Photography in Germany». Μέσα από τον κριτικό λόγο του Roland Barthes το 1957 στο δοκίμιο «Η μεγάλη οικογένεια του ανθρώπου» για τη συλλογή του Μυθολογίες, ξεκινά ένας αντίλογος στο λόγο του επιμελητή, ενώ νέα σκληρή κριτική στις έννοιες «οικουμενικότητα» και «αποικιοκρατία», κάνει και ο συγγραφέας φωτογράφος Allan Sekula στο άρθρο του «The Traffic in Photographs» (1981). Ωστόσο, σύγχρονοι προβληματισμοί νέων θεωρητικών της τέχνης, παραδείγματος χάρη της Ariella Azulay στο δοκίμιο «The family of man: a visual universal declaration of human rights», επαναφέρoυν στο προσκήνιο την ανάγκη για μια επανεξέταση των αρχικών προθέσεων της έκθεσης, εντάσσοντας την έννοια της διαφορετικότητας σε αντίστιξη με αυτή της απαράκλητης ομοιογένειας. Για αυτό είναι κρίσιμο να αναρωτηθούμε πως λειτούργησε η επιμελιτική πρακτική και ποιες ήταν οι προθέσεις του E.Steichen στο πλαίσιο του Ψυχρού πολέμου. Επίσης, κατά πόσο είναι ωφέλιμο να παραβλέπουμε τα εθνικά σύνορα και τις κοινωνικές ετερότητες των φωτογραφιών σε ένα μετα αποικιακό κόσμο; Ποιά είναι η θέση των σύγχρονων θεωρητικών της τέχνης για την έκθεση, παραδείγματος χάρη αυτή του Werner Sollors στο δοκίμιο του «Looking at the Photographs Now and and Remembering a Visit in the 1950s»; Τέλος, η εργάσια εξετάζει τη σύγχρονη μορφή της έκθεσης και τον τρόπο που παραμένει σήμερα στους θεσμούς της τέχνης. Η μόνιμη θέση της έκθεσης είναι στη γενέτειρα πόλη του E.Steichen, στο Λουξεμβούργο όπου βρίσκεται από το 1964 και παρουσιάζεται από το 2013 σε αναθεωρημένη μορφή. Έπειτα από διάφορες ιστορικές προσεγγίσεις και θεωρητικές αναλύσεις, οι συζητήσεις γύρω από την έκθεση παραμένουν εξίσου ζωντανές. όπως αναφέρει και ο Werner Sollors στο δοκίμιο του «The family of man may be as much needed today as it was in 1950s1» για το βιβλίο Τhe family of man revisited : Photography in a Global Age.
Restricted access
Η επανεφεύρεση της έννοιας της τεκμηρίωσης στην δεκαετία του 1970 : oι περιπτώσεις των Martha Rosler και Allan Sekula
Αλεξανδρή, Μαγδαληνή (Πτυχιακή εργασία, 2020)
Στην εργασία αυτή, θα αποπειραθώ να παρουσιάσω πως η τεκμηριωτική φωτογραφία αναθεωρήθηκε στην δεκαετία του 1970 από την Martha Rosler και τον Allan Sekula. Αρχικά, θα αναφερθώ στον κριτικό μεταμοντερνισμό ως μία πτυχή της μεταμοντέρνας συνθήκης που επαναπροσδιορίζει την τέχνη και τα όρια της. Συγκεκριμένα, θα επεκταθώ στο πως η φωτογραφική τέχνη τίθεται στο επίκεντρο αυτής της συζήτησης και στις νέες συνθήκες που την διαμορφώνουν στην δεκαετία του 70. Διαφοροποιούμενος από τις προηγούμενες φορμαλιστικές αφηγήσεις στην ιστορία της τέχνης, ο κριτικός μεταμοντερνισμός ενθάρρυνε την δημιουργία διαφορετικών αφηγήσεων για την ιστορία του φωτογραφικού μέσου. Στην συνέχεια, θα αναφερθώ στην ομάδα των φοιτητών του San Diego από όπου προήλθαν οι Martha Rosler και Allan Sekula. Κοιτώντας κριτικά την μέχρι τότε ιστορία της τεκμηριωτικής φωτογραφίας και τα συμφέροντα που εξυπηρέτησε, οι δυο καλλιτέχνες αποπειράθηκαν να συνδυάσουν την φωτογραφία αυτή με κοινωνική κριτική. Αντιπροτείνουν στην αφήγηση αυτή, έργα που συνεχίζουν να στηρίζονται στην δύναμη της ρεαλιστικής φόρμας, χωρίς να διεκδικούν την επιβολή κάποιας απόλυτης αλήθειας. Θα αποπειραθώ να συνδέσω τις θέσεις αυτές με τα γραπτά των Walter Benjamin και Roland Barthes σε σχέση με την εγκυρότητα του φωτογραφικού μέσου και κατ’ επέκταση την δυνατότητα χρήσης του ως τεκμήριο. Εντοπίζοντας τα διάφορα επίπεδα διαμόρφωσης του φωτογραφικού μηνύματος, και οι δύο στήριξαν πως το μήνυμα της εικόνας διαμορφώνεται από πολιτισμικές η φορμαλιστικές συνθήκες φυσικοποίηση του νοήματος μέσω της φόρμας. Θα αναφερθώ ακόμη στο πως χρησιμοποίησαν τις θεωρίες του Bertolt Brecht για το επικό θέατρο με σκοπό την ενεργοποίηση του θεατή. Επηρεασμένοι από το έργο κινηματογραφιών όπως ο Jean Luc Godard επιχείρησαν να θρυμματίσουν την ροή της διήγησης, συμμερίζοντας την άποψη πως ένα συνεκτικό θέαμα κρατά σε αδράνεια τον θεατή. Τέλος, αναλύοντας το έργο της Rosler The Bowery in two inadequate descriptive systems και τα Aerospace Folktales και This Ain’t China του Sekula, θα προσπαθήσω να εντοπίσω τις θεωρίες αυτές. Μέσω αυτών προσπάθησαν να αντισταθούν στις αντικειμενικές, αληθινές αφηγήσεις που συνδέονταν παραδοσιακά με το είδος του ντοκιμαντέρ και να αντιπροτείνουν προσωπικές μικρές αφηγήσεις που περιπλέκουν μύθο και τεκμήριο.
Restricted access
Η μεταμόρφωση της τεχνικής : ο John Ruskin και το Arts and Crafts
Παγανοπούλου, Μαρία (Πτυχιακή εργασία, 2018)
Το βασικότερο ζήτημα που τίθεται στην παρούσα εργασία, είναι η έννοια της τεχνικής. Η τεχνική, όπως διαπιστώνει και ο Paul Greenhalgh, ήταν από πάντοτε μια εξαιρετικά μπερδεμένη λέξη με πολλούς ορισμούς και περιγραφές, που εκτείνονται σε ένα τεράστιο φάσμα. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, η τεχνική έχει συχνά εξετασθεί ως προς την σχέση της με τον σχεδιασμό (design), έχει ορισθεί ως τεχνοφοβία, ως προστάτης παραδοσιακών αξιών, ως τρόπος ζωής (lifestyle), ως πατριαρχία, ως κομμουνιστική ουτοπία. Αποφεύγοντας ο ίδιος αυτόν τον κυκεώνα ερμηνειών, απλοποιεί τα πράγματα λέγοντας ότι οι τεχνικές αποτελούν απλώς ένα συνονθύλευμα από είδη των οπτικών τεχνών, που εξαιτίας οικονομικών, καλλιτεχνικών, θεσμικών και ιστορικών -θα τολμούσα να προσθέσω- λόγων, έχουν επί σκοπού τοποθετηθεί μαζί . 1 Η τεχνική στην παρούσα εργασία, νοείται ακριβώς ως το σύνολο των επιμέρους τεχνικών (μεταλλουργία, επιπλοποιία, υαλουργία, χρυσοχοΐα κ.α) με βάση την θεώρηση του Γκρίνχαλ. Θεωρούμενη κατ’ αυτόν τον τρόπο, αποτελεί έναν όρο που συνδέεται παραδοσιακά με τη δεξιότητα και που φαίνεται σταδιακά από τον 18ο αιώνα, και ιδιαιτέρως υπό την πίεση της εκβιομηχάνισης κατά τον 19ο, να διευρύνεται, για να συμπεριλάβει νέες συσχετίσεις και αξίες. Η εξέταση της μετακίνησης αυτής αποτελεί την κύρια ενασχόληση του παρόντος κειμένου. Προτού προχωρήσω όμως σε αυτή, απαιτείται μια εξέταση των θεμάτων που αφορούν την τεχνική, όπως η πιθανότητα επιβίωσης της σήμερα, με βάση την επισκόπηση κάποιων ορισμών της, η στήριξη των παραδοσιακών συσχετίσεων της με τη δεξιότητα, ο ιστορικός διαχωρισμός της από την τέχνη και οι διαφοροποιήσεις της από αυτή. Με αυτά τα ζητήματα καταπιάνομαι στην πρώτη ενότητα υπό τον τίτλο «Ζητήματα τεχνικής».
Restricted access
Η τέχνη του ukiyo-e και ο καλλιτεχνικός διάλογος μεταξύ Ανατολής και Δύσης: Από τις ξυλογραφίες έως τα manga
Βαβούρα, Ευτυχία (Πτυχιακή εργασία, 2023-10-06)
Η παρούσα εργασία μελετά και αναλύει εις βάθος τη βαθύτερη σύνδεση μεταξύ των ιαπωνικών ξυλογραφιών ukiyo-e, του κινήματος του Ιαπωνισμού και των σύγχρονων ιαπωνικών κόμικς, δηλαδή των manga. Συνδετικός κρίκος των σταδίων αυτής της έρευνας είναι η αμφίδρομη και διαχρονική εικαστική ανταλλαγή των λαών της Δύσης και της Ιαπωνίας, από τον 16ο αιώνα έως και σήμερα, δίνοντας έμφαση, ως σημεία μελέτης, στην περίοδο Edo και στην περίοδο Meiji. Σε αυτή την εργασία παρατίθεται μία ιστορική, πολιτική, καθώς και εικαστική ανάλυση της θέσης της Ιαπωνίας κατά τις προαναφερθείσες χρονικές περιόδους. Στο πρώτο μέρος της εργασίας, διαγράφεται εν συντομία η πορεία της ιαπωνικής ξυλογραφίας, ξεκινώντας από κάποιους βασικούς σταθμούς της ιστορικής της εξέλιξης, όπως οι ασπρόμαυρες ξυλογραφίες, οι πολύχρωμές ξυλογραφίες, καθώς και οι ξυλογραφίες με συγκεκριμένη θεματολογία. Εν συνεχεία και αναλύοντας παράλληλα το πολιτικό υπόβαθρο που περικλείει αυτές τις μεταβάσεις, εξετάζεται η καθοριστική περίπτωση της τοπιογραφίας του 19ου αιώνα και τα εικαστικά αποτελέσματα αυτής στην ιαπωνική ξυλογραφία, ως ξεχωριστό είδος τέχνης. Στο Δεύτερο Μέρος, η εστίαση πραγματοποιείται στον καλλιτεχνικό διάλογο της Ιαπωνίας με την Δύση, λίγο πριν και αμέσως μετά το κομβικό σημείο του ανοίγματος των συνόρων της Χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου, το 1853. Ξεκινώντας από τις πρώτες καλλιτεχνικές επαφές με τη Δύση και περνώντας στη γέφυρα του Ιαπωνισμού, αναλύεται η επιρροή του τελευταίου, στο κίνημα του Ιμπρεσιονισμού τον 18ο αιώνα. Κάθε στάδιο αυτής της εικαστικής ανταλλαγής, εξετάζεται με γνώμονα τα σημεία συνάντησης αυτών των δύο κόσμων, τα οποία εν τέλει, διαμόρφωσαν έναν πρωτοφανή, αλλά και διαχρονικό καλλιτεχνικό χαρακτήρα. Τέλος, γίνεται αναφορά στα manga, τα ιαπωνικά κόμικς, ως το σύγχρονο σύμβολο συνάντησης όλων των προαναφερθέντων πολιτιστικών ανταλλαγών τους περασμένους αιώνες.
Restricted access
Ιμπρεσιονισμός και φωτογραφία
Καρτάκη, Δέσποινα (Πτυχιακή εργασία, 2018-06)
Η παρούσα εργασία με τίτλο η Φωτογραφία και ο Ιμπρεσιονισμός πραγματεύεται την πορεία της εφεύρεσης της φωτογραφίας κατά τον 19ο αιώνα, και συγκεκριμένα την περίοδο του κινήματος του Ιμπρεσιονισμού. Στόχος είναι η ανάδειξη του βαθμού στον οποίο, ο καλλιτεχνικός κυρίως κόσμος, αποδέχτηκε το νέο αυτό μέσο ως μέρος των καλών τεχνών αλλά και η επιρροή που το ίδιο το μέσο είχε στο καλλιτεχνικό κίνημα του Ιμπρεσιονισμού. Αρχικά, θεώρησα απαραίτητο να αναφερθώ εν συντομία στην ίδια την εφεύρεση της φωτογραφίας και στην πρώτη παρουσίασή της στο γαλλικό κοινό από τον Louis Jacques Mande Daguerre. Συνεχίζοντας, παρουσιάζω το διχασμένο κλίμα το οποίο επικρατούσε στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα αναφορικά με τη νέα αυτή εφεύρεση και προχωράω με την παρουσίαση επιλεγμένων απόψεων για το αν η ίδια ανήκει στις καλές τέχνες. Έπειτα, υπογραμμίζοντας τα καλλιτεχνικά γνωρίσματα τα οποία μία εικόνα οφείλει να κατέχει προκειμένου να έχει αισθητική αξία, αναφέρομαι εν συντομία σε απόψεις που αφορούν το ζήτημα αυτό. Πιο συγκεκριμένα, παρουσιάζω την άποψη του Καρδινάλιου Gioacchino Pecci, γνωστός ως Πάπας ο 8ος , καταλήγοντας στον πατέρα της καλλιτεχνική φωτογραφίας, Oscar Gustave Rejlander. Στην πορεία, στο τρίτο δηλαδή κεφάλαιο, εξετάζονται τα κείμενα των Henry Peter Emerson, Henry Peach Robinson, Roger Scruton και Dominic Lopes και τα επιχειρήματά τους αναφορικά με τη θέση της φωτογραφίας ανάμεσα στις υψηλές τέχνες. Στη συνέχεια, στο τέταρτο κεφάλαιο θίγεται το ζήτημα του Ιμπρεσιονισμού και της φωτογραφίας ξεκινώντας με μία σύντομη περιγραφή του ιμπρεσιονιστικού κινήματος. Το αντικείμενο όμως το οποίο θα εξετάσω στο κεφάλαιο αυτό αφορά στην αλληλεπίδραση μεταξύ Ιμπρεσιονισμού και φωτογραφίας. Η επιρροή αυτή χωρίζεται σε δύο βασικούς τομείς, εκείνον της τεχνικής και εκείνον της θεματολογίας. Συγκεκριμένα, όσον αφορά στην τεχνική αναλύονται τα ζητήματα το οποία αφορούν στην επιρροή του φωτός, της φωτογραφικής θολότητας και της μετάβασης στην εκτός κέντρου σύνθεση. Από την άλλη πλευρά, όσον αφορά στον θεματικό τομέα, έχω επιλέξει να εστιάσω στη νέα δυναμική που αποκτά η έννοια της στιγμής, στην αποτύπωση της φύσης αλλά και των πορτραίτων και τέλος στην παρατήρηση και την αποτύπωση των δομών ενός εκσυγχρονισμένου Παρισιού, εκείνου της Δεύτερης Αυτοκρατορίας. Ολοκληρώνοντας την εργασία, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η αμφισβήτηση της φωτογραφίας ως υψηλής τέχνη, τουλάχιστον στις αρχές της εμφάνισής της, δικαιολογείται αν αναλογιστούμε ότι αποτελούσε μία εφεύρεση η οποία επέτρεπε την άνευ προηγουμένου αποτύπωση λεπτομερειών, γεγονός το οποίο ενισχύει τη σύνδεσή της με την επιστήμη. Επιπροσθέτως, ήταν η πρώτη τέχνη στην οποία το μέσο, δηλαδή η φωτογραφική κάμερα, η οποία καταργεί την αμεσότητα του καλλιτέχνη στη σχέση του με το έργο, γεγονός το οποίο προκάλεσε προβληματισμό. Τέλος, με αφετηρία τα παραπάνω αναπτύσσω έναν προβληματισμό σχετικά με ένα σύγχρονο ζήτημα, εκείνο της επεξεργασίας εικόνων, το οποίο επηρεάζει σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό την φωτογραφική τέχνη της εποχής μας.
Restricted access
Κλιμτ, Κοκόσκα, Σίλε και Φρόυντ : μια προσπάθεια μεθοδολογικής διερεύνησης
Λιοδάκη, Δέσποινα Μ. (Πτυχιακή εργασία, 2018)
Η παρούσα εργασία έχει ως στόχο να παρουσιάσει τα στοιχεία εκείνα που συνδέουν την ανάδυση της επιστήμης της ψυχανάλυσης με την τέχνη τριών πολύ σημαντικών ζωγράφων της Βιέννης των αρχών του 20ου αιώνα. Η επιλογή του συγκεκριμένου θέματος προήλθε από το ενδιαφέρον μου για την ψυχολογία του ανθρώπου. Θεωρώ πως η τέχνη είναι η αγνότερη πηγή συναισθημάτων και σίγουρα μας παρέχει όλα εκείνα τα σύμβολα και τις ενδείξεις της ψυχολογικής κατάστασης ενός ατόμου. Έτσι, το εικονιζόμενο θέμα ενός ζωγραφικού έργου, η τεχνοτροπία με την οποία έχει φιλοτεχνηθεί, τα χρώματα που έχουν χρησιμοποιηθεί, ο σκοπός της δημιουργίας του κ.λπ. πάντοτε μας οδηγούν σε κάποιες σκέψεις σχετικά με την προσωπικότητα του ζωγράφου αλλά και με τον κοινωνικό του περίγυρο. Πράγματι, η εποχή της καλλιτεχνικής δημιουργίας όπως και η χώρα διαμονής του καλλιτέχνη παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο, διότι ο ζωγράφος αλληλεπιδρά κάθε φορά με το περιβάλλον του και γίνεται αποδέκτης συγκεκριμένων ιδεών και μηνυμάτων. Είναι αυτονόητο πως ένας Έλληνας καλλιτέχνης της δικής μου γενιάς δεν δέχεται τα ίδια ερεθίσματα με εκείνα που δεχόταν για παράδειγμα ο νεαρός ζωγράφος Σίλε στη Βιέννη πριν από περίπου έναν αιώνα. Παρόλα αυτά δεν αμφισβητώ το γεγονός πως όλοι μας λίγο - πολύ ανεξαρτήτως εποχής βιώνουμε παρόμοιες καταστάσεις και έχουμε τις ίδιες ανάγκες. Επομένως, ενώ η ανθρώπινη φύση παραμένει αμετάβλητη ανά τους αιώνες, οι κοινωνικές συνθήκες και οι περιορισμοί που μας επιβάλλονται αλλάζουν συνεχώς μορφή.
Restricted access
Μεταπολεμική τέχνη στην Γερμανία : το τραύμα του πολέμου και η δημιουργία της νέας πολιτισμικής ταυτότητας (1945-1972)
Κρύσαλης, Λευτέρης (Πτυχιακή εργασία, 2015-09)
Το θέμα της πτυχιακής μου έργασίας είναι η μεταπολεμική τέχνη στην Γερμανία από το 1945 έως τις αρχές της δεκαετίας του 1970 μέσα από το πρίσμα της δημιουργίας της νέας πολιτισμικής ταυτότητας και τον καθοριστικό ρόλο που διαδραμάτισε η διαχείριση των συνεπειών και του τραύματος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.