Τμήμα Εικαστικών Τεχνών (Π. Ε.)

Permanent URI for this collection

https://artia.asfa.gr/handle/artia/8

Browse by

Results 1 - 20 of 51

Open Access
12 Φιγούρες
Κολοβού, Αθηνά (Πτυχιακή εργασία, 2023)
Η πτυχιακή εργασία είναι μία σειρά από 12 έργα που πραγματεύονται τις πολλές μορφές, κομμάτια της ψυχής του ανθρώπου. Τα έργα δημιουργήθηκαν μέσα στους 4 τοίχους εν μέσω καραντίνας. Εκείνο το διάστημα, ο Covid ήταν σε έξαρση και η αίσθηση μιας γενικής αστάθειας απασχολούσε τους ανθρώπους σε παγκόσμιο επίπεδο. Επηρεασμένη από την κατάσταση που επικρατούσε στην Αθήνα, άρχισα να φαντάζομαι 12 φιγούρες. Φαίνεται πως όλες τους δεν είναι παρά ένα μόνο άτομο με δώδεκα διαφορετικές ψυχολογικές συμπεριφορές, καθεμία ξεχωριστή, ανεξάρτητη, με τον δικό της χαρακτήρα.
Open Access
Burn in heaven
Κορδολαίμης, Λάμπρος (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Στα έργα μου πάντα υπήρχε ως αφετηρία η παιδική ηλικία και η γέννηση. Επικεντρώνομαι στην πορεία διαμόρφωσης μιας οντότητας και τους παράγοντες που λειτουργούν απελευθερωτικά η κατασταλτικά πάνω της. Τα γεμάτα απωθημένα κομμάτια του παρελθόντος καταπνίγουν την εξέλιξη και την αυτοδιάθεση. Με ενδιαφέρει η μίξη μιας συντηρητικής - θρησκευτικής εικονογραφίας με αυτό που οι υποστηρικτές της φοβούνται περισσότερο, την ελεύθερη έκφραση και τη ποικιλομορφία της σεξουαλικότητας. Αντίστοιχα με ενδιαφέρει και η συνύπαρξη αντιθετικών στοιχείων, όπως η ανθρώπινη βιαιότητα μέσα σε ένα αρμονικό φυσικό τοπίο, είτε η νοσταλγία και το τραύμα.
Open Access
Capricious
Κασαρά, Παρασκευή Γ. (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Ένα μυθικό υβρίδιο υπό εξαφάνιση διασπάται σε αστέρια στον ουρανό, ένα μοναδικό μετεμφυλιακό λογοτεχνικό πλάσμα της Λατινικής Αμερικής απάγεται από έναν φωτεινό αέρα, ένα κινηματογραφικό μύθευμα πολλαπλών συνειδήσεων χάνεται στη μέση μιας πεζοπορίας. Tο Capricious (εγκατάσταση - συλλογή κειμένων) διαγράφει μια πορεία από τη νοσταλγία και τη μνήμη στον αμνησία και τον διαμελισμό, από τη μοναξιά και την αποταύτιση στον εξαφανισμό, μελετώντας την ιδιότροπη τάση μυθευμάτων - παράλογων, φανταστικών αντικειμένων- , να εξαφανίζονται αυθόρμητα. Με βάση την ετυμολογική συσχέτιση των λέξεων remember [(re + member): θυμάμαι, ανακαλώ, (κυριολεκτικά) ανασυντάσσω, ενώνω] και dismember [(dis+member): διαμελίζω, χωρίζω, διαιρώ)] παρακολουθούμε τρία παράλογα αντικείμενα να χάνουν σταδιακά την ακεραιότητα και την ταυτότητά τους και να οδηγούνται μοιραία στον χαμό. Τι συμβαίνει στα πλασματικά όντα όταν τελειώνει η ιστορία; Η μυθική φύση τους τα καθιστά ήδη εφήμερα και φευγαλέα. Σε μετα-ανάλυσή της, φαίνεται ότι η ύπαρξή τους εξαρτάται άμεσα από την εξωτερική παρατήρηση, που θέτει σε κίνηση τον πλαστό κόσμο που τα φιλοξενεί. Στην περίπτωση των μυθευμάτων, η παρατήρηση επηρεάζει το αποτέλεσμα στον βαθμό που του επιτρέπει να συμβεί, έστω κι αν η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη. Πρόκειται για μια πορεία αποκάλυψης του μηχανισμού της μυθοπλασίας, που εμφανίζει ένα περαιτέρω σημείο ταύτισης με το κοινό: Όταν λείπουν οι μάρτυρες, η απώλεια της ταυτότητας φαίνεται ξαφνικά πολύ εύκολη και η εξαφάνιση, έστω δυνητικά ή και για μια στιγμή, είναι ένας τόπος όπου ο καθένας μπορεί να βρεθεί. Η πράξη της γνώσης, της μαρτυρίας, της συνηγορίας ανασύρει την ανεπιβεβαίωτη ύπαρξη, το ανεπιβεβαίωτο γεγονός από την ανυποστασία. Τα συμβάντα του παρελθόντος, οι εμπειρίες του παρόντος ρευστοποιούνται, όταν επικυρώνονται μόνο από την αυτοπαραδοχή τους. Η μνήμη είναι κάτι που μοιράζεται. Μια εκτίμηση που μυθοποιεί το πραγματικό και απομυθοποιεί το μυθικό.
Open Access
Dive
Βασιλειάδου, Θεοδώρα (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Αφετηρία της αναζήτησης μου είναι η βιωματική μου σχέση με τον χώρο της κολύμβησης. Μέσα από την καθημερινή ρουτίνα των προπονήσεων παρατήρησα τις ιδιότητες του νερού και του σώματός μου μέσα σε αυτό. Οι εικόνες που δημιουργώ, στιγμιότυπα της κίνησης του νερού, συνθέτουν ένα περιβάλλον που «συνομιλεί» με τις διαφορετικές καταστάσεις και τις συνεχόμενες μεταβολές του νερού. Εξερευνούν τη σχέση μεταξύ της επιφάνειας και του πυθμένα. Αποτυπώνουν την αίσθησης της άνωσης, της έλλειψης βαρύτητας, την εμπειρία των στιγμών που το νερό σε περιβάλλει. Κατά την διάρκεια της ζωγραφικής πράξης η εκμετάλλευση του τυχαίου στοιχείου παίζει καθοριστικό ρόλο καθώς και το ίδιο το νερό αλλάζει διαρκώς, αφομοιώνοντας το χρώμα και το σχήμα του περιβάλλοντα χώρου. Το περιβάλλον που προκύπτει, αποτελεί μία επιστροφή σε έναν οικείο χώρο, ένα προσωπικό καταφύγιο
Open Access
Embryo
Τσοπαναργιά, Αθανασία (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Η πτυχιακή μου αποτελείτε από δύο ταυτόχρονα live performances όπου και στις δύο διαδραματίζεται το (γυμνό) σώμα με το νερό. Η σύλληψη αυτών προήλθε από το δεύτερο έτος της σχολής μέσα από ένα πειραματικό μάθημα performance με την Κυρία Αιμιλία Μπουρίτη. Στόχος του μαθήματος να βρούμε και νιώσουμε με κάθε τρόπο, ένα αγαπημένο μας αντικείμενο. Επιλέγοντας τα κύμβαλα(μουσικό όργανο) το οποίο το χρησιμοποιούσα σε ανατολικούς χορούς όπου και χόρευα - χορεύω αρκετά συχνά σύντομα στο δεύτερο πειραματισμό κιόλας, αντιλήφθηκα ότι το "αγαπημένο μου αντικείμενο" ήταν η ίδια μου η κοιλιά όπου ασυναίσθητα δε παραλείπω να τη κουνώ μέσα στην ημέρα μου.
Open Access
Follow the rabbit
Στρεβλού, Ραφαηλία Σοφία Ε. (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Η δουλειά μου απεικονίζει σκηνές βγαλμένες από εφιαλτικούς κόσμους με το στοιχείο του φανταστικού να υπερτερεί σε όλα τα έργα. Σκοπός είναι να έρθει ο θεατής αντιμέτωπος, με την πιο σκοτεινή πλευρά του συνειδητού και ασυνείδητου κόσμου μας. Θεωρώ αναγκαίο να βγάλω στην επιφάνεια πτυχές του ψυχισμού μας, που δεν είναι απαραίτητα ευχάριστες, για αυτόν τον λόγο η γενική θεματολογία της δουλειάς μου είναι οι καταπιεσμένες φοβίες . Με ενδιαφέρει να ρίξω φως σε συναισθήματα που πολύ συχνά καταπιέζουμε και αγνοούμε νομίζοντας ότι θα υποχωρήσουν, ο φόβος συνήθως είναι ένα συναίσθημα από το οποίο προσπαθούμε να ξεφύγουμε, ωστόσο μέσα από τη δουλεία μου προσπαθώ να πετύχω κάποιου είδους κάθαρση. Θεωρώ αναγκαία την ύπαρξη μιας γενικής ατμόσφαιρας αυτού που απεικονίζω, καθώς πιστεύω πως το χρώμα και η γενική αίσθηση του έργου, διεγείρει συναισθήματα και βοηθάει στο να περάσουν αυτά στον θεατή. Οι ειδικές θεματολογίες των έργων μου απεικονίζουν φανταστικά τοπία , στα οποία δημιουργώ εικόνες οι οποίες συνήθως μοιάζουν σαν στιγμιότυπα από μια σκηνή. Η θαμπάδα ενισχύει την εκάστοτε ατμόσφαιρα και εντείνει στη γενική αίσθηση του εφιαλτικού δημιουργώντας μια συνθήκη από την οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις. Στα έργα κυριαρχούν ψυχροί χρωματισμοί με κοντινές τονικές σχέσεις , όμως σε πολλά έργα εμπεριέχεται ένα στοιχείο πιο φωτεινό λειτουργώντας σαν μια διέξοδος. Το σύνολο της θεματολογίας είναι επηρεασμένο από τη φαντασία, τα παραμύθια τη μυθολογία και τη μουσική. Οι ανθρωπόμορφες φιγούρες με κεφάλια ζώων στο έργο μου σχεδόν πάντα έχουν τη θέση του απειλητικού, του κρυμμένου , του επικείμενου κακού. Τα κεφάλια ζώων, λειτουργούν ως μια μάσκα η οποία μας εμποδίζει να δούμε τι υπάρχει από κάτω ποιές οι προθέσεις του χαρακτήρα σε σχέση με τις κεντρικές φιγούρες και δημιουργεί ένα αίσθημα αβεβαιότητας, από την οποία πιστεύω πως κάποια στιγμή μπορούμε να βγούμε.
Open Access
Here
Μπελέρη, Αλεξάνδρα (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Ποιητικές καταγραφές και φιλμικά σχόλια συγκροτούν δύο βίντεο. Με εκκίνηση την πραγματικότητα οι λήψεις ανοίγονται σε εσωτερικά γεγονότα που αφορούν στην αγωνία και τη συγχυσματικότητα που μας διέπει. Δίνω έμφαση στην ρέουσα καθημερινότητα, στις διαφεύγουσες αισθήσεις και στις τοπικότητες.
Open Access
Kitchen work
Τσαμερτζής, Απόστολος Θ. (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Η διαδικασία του έργου ξεκινά απο μια αυθόρμητη, απλή κίνηση με την οποία εκφράζεται μια προσωπική ανάγκη αυτοέκθεσης. Μέσα απο αυτήν την κίνηση εξετάζω το ζήτημα της διαφάνειας εντός ενός κοινωνικού χώρου και των επιπλοκών που δημιουργούνται μέσα σε αυτόν. Η κατασκευή μιας ρέπλικας του χώρου της κουζίνας του πατρικού μου σπιτιού συνδυάζει τα εργαλεία μίας εγκατάστασης και των ready mades που βρίσκονται αποθηκευμένα στα ντουλάπια και τα συρτάρια που χρησιμοποιούνται και αρχειοθετούνται καθημερινά με βάση την χρηστικότητά τους. Αυτό συνέβει με σκοπό την ένταξη του θεατή σε μια κατάσταση η οποία προκύπτει απο το προσωπικό μου βίωμα αλλά θεωρώ πως εντάσεται στην σύγχρονη καθημερινότητα μεσω μιας αλληγορίας. Η επιλογή της εγκατάστασης που προκύπτει ως αποτέλσμα ενός κρυφού ολοκληρωμένου performance έχει ως στόχο να διαμορφώσει τον χώρο περισσότερο ως γλυπτό. * Τα κλειστά πορτάκια στα ντουλάπια μιας κουζίνας δημιουργούν δυο ξεχωριστούς χώρους εκ των οποίων ο ένας παραμένει κρυφός εώς ότου το περιεχόμενο να έχει κάποιο λόγο να εξωτερικευτεί. Παράλληλα τα υλικά παραμένουν “ασφαλή” και “προστατευμένα” μέχρι την στιγμή που θα χρειαστεί να χρησιμοποιηθούν τα ίδια ή κάποιο άλλο υλικό που βρίσκεται στο ίδιο ντουλάπι. Ανοίγοντας όλα τα φύλλα των ντουλαπιών γίνεται μια κατάργηση της προαναφερόμενης συνθήκης και δημιουργώ μια νέα συνθήκη στην οποία το εσωτερικό γίνεται ορατό και σε ένα ποσοστό μοιράζεται την πληροφορία του με το έξω. Η κίνηση αυτή γίνεται εθελοντικά χωρίς την παρέμβαση κάποιου εξωτερικού παράγοντα και χωρίς να είναι αναγκαστική. Με αυτόν τον τρόπο επιχειρώ να εγείρω ερωτήματα που ήδη βρίσκονται στο κέντρο σύγχρονονων προβληματισμών. Ο Michel Foucault έχει μιλήσει για την θέση της υποκειμενικότητας και θέτει το εξής ερώτημα: Πώς λειτουργεί η διαδικασία τη υποκειμενοποίησης που οδηγεί στην εμφάνηση υποκειμενικοτήτων. Η απάντησή του δηλώνει πως η διαδικασία υποκειμενοποίησης των ανθρώπινων σωμάτων είναι αποτέλεσμα της έκθεσης τους στο βέμμα του Άλλου, της δημόσιας ορατότητάς τους. Ο Foucault περιγράφει αυτή την έκθεση, ως λειτουργία της εξουσίας και της πανοπτικής ματιάς της. Για τον Foucault, τα ανθρώπινα σώματα υπόκεινται στη διαδικασία της “υποκειμενοποίησης” από μια εξωτερική, αν όχι εξωτερικά αναγνωρίσιμη δύναμη. Πράγματι, γνωρίζουμε ότι η νεωτερικότητα χαρακτηρίζεται από την αυξανόμενη έκθεση των ανθρώπινων σωμάτων στην εξωτερική επιτήρηση και έλεγχο. Οι σύγχρονες κοινωνίες στοιχειώνονται από οράματα ολοκληρωτικού ελέγχου και έκθεσης δυστοπικών οραμάτων οργουελιανού τύπου. Αντίστοιχα, τα σύγχρονα υποκείμενα προσπαθούν να προστατεύσουν το σώμα τους από την πλήρη έκθεση και να υπερασπιστούν την ιδιωτικότητά τους έναντι του κινδύνου της ολοκληρωτικής επιτήρησης. Ειδικότερα, τα υποκείμενα που δραστηριοποιούνται στον κοινωνικοπολιτικό χώρο αγωνίζονται μόνιμα για το δικαίωμα της ιδιωτικής ζωής τους το δικαίωμα να κρατούν το σώμα τους κρυμμένο, να μην αντιμετωπίζονται πλήρως ως υποκείμενα. Ωστόσο, αυτή η ιδιωτική ζωή δέχεται αδιάκοπα εισβολή από την κοινή γνώμη και τα εμπορικά μέσα που προσπαθούν να φέρουν φως στην αφάνεια της ιδιωτικής ζωής και να τις υποκειμενοποιήσουν. Με αυτούς τους προβληματισμούς εξετάζω την δική μου προσωπική ανάγκη να φέρω δικά μου προσωπικά αντικείμενα στο προσκήνιο, και το αίσθημα ελευθερίας που μου προσφέρει, και τις επιπλοκές που αυτή επιφέρει. Ειδικότερα σε μια εποχή που η αυτοέκθεση μέσω του internet και των social media συμβαίνει με παρόμοιους όρους. Η κατάσταση της μερικής υποκειμενοποίησης γεννά μέσα μας δύο αντιφατικές φιλοδοξίες: μας ενδιαφέρει η διατήρηση της ιδιωτικής ζωής, η μείωση της επιτήρησης, η αφάνεια των σωμάτων και των επιθυμιών μας, αλλά ταυτόχρονα φιλοδοξούμε σε ριζοσπαστική έκθεση, έκθεση πέρα από τα όρια κοινωνικού ελέγχου. Με ενδιαφέρει το στοιχείο της δημιουργίας ενός χώρου μεταξύ του πραγματικού και του φανταστικού αλλά διατηρώντας περισσότερο τα στοιχεία του πραγματικού.
Open Access
Les créatures nocturnes «Un peu, beaucoup, passionnément, à la folie, pas du tout»
Μαλακούνα, Βασίλης (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Ένα παρατηρητήριο είναι μια ειδικά διαμορφωμένη δομή, που κατασκευάζεται ώστε να παρέχει ένα ψηλό ασφαλές σημείο θέασης στον παρατηρητή που βρίσκεται σε αυτό, παρέχοντάς του μια εποπτική θέση παρακολούθησης αυτών που τον περιβάλλουν. Ως κατασκευή, έχει εμφανιστεί σε πολλές διαφορετικές μορφές και χρησιμοποιηθεί σε πολλά μέρη του κόσμου ανά τους αιώνες. Όπως σε πύργους παλατιών και τείχη πόλεων, στρατόπεδα, φυλακές, δάση και βουνά, υδροβιότοπους για τη διεξαγωγή επιστημονικών παρατηρήσεων, σε ακτές για την εξασφάλιση της ασφαλούς ναυσιπλοΐας, κ.α. Τι γίνεται όμως αν η εποπτεία του εγγύτερου πεδίου, του ή του ευρύτερου «Έξω», ακυρώνεται από κάτι για τον παρατηρητή. Αυτό μπορεί να προκαλείται από μια πυκνή αδιαπέραστη νύχτα, που για πολλούς μπορεί να είναι η χρονική περίοδος που προσφέρεται η ηρεμία και ο χρόνος για την ανάπαυση από τη κοπιώδη μέρα που προηγήθηκε. Ίσως πάλι μπορεί αυτή την «τυφλότητα» να υπαγορεύεται από μια άλλου είδους Νύχτα. Μια εσωτερική συσκότιση. Ένα ψυχικό διανοητικό σκοτάδι, που εγκλωβίζει το παρατηρητή στους ίδιους τους εσωτερικούς του προβληματισμούς. Ο παρατηρητής, ο εντεταλμένος επόπτης του περιβάλλοντος χώρου, γίνεται το αντικείμενο της παρατήρησης. Ένα αυτοπαρατηρούμενο ον, υποκείμενο σε μια επώδυνη εσωτερική διεργασία. Μια ενδοσκοπική κατάσταση κατά την οποία η όραση άρα και η νόηση κατακυριεύεται από το φαντασιακό που παράγει γεννήματα του σκοταδιού, όντα/ πλάσματα, προϊόντα της απομόνωσης, του άγνωστου, του αβέβαιου, μιας ανείπωτης επιθυμίας. Ο παγιδευμένος παρατηρητής της εικαστικής εγκατάστασης Les créatures nocturnes / «Un peu, beaucoup, passionnément, à la folie, pas du tout» (Νυκτόβια πλάσματα / «λίγο, πολύ, με πάθος, τρελά, καθόλου), υπομένοντας τη μοναξιά του και εγκλωβισμένος σε αυτό το υπερυψωμένο σημείο, παράγει πράγματα της φαντασίας. Φωταυγή νυκτερινά πλάσματα. Επιθυμίες / αμφιβολίες, που τις τοποθετεί περιμετρικά της σκοπιάς στον περιβάλλοντα χώρο με στόχο να φωτίσει με κάποιο τρόπο το αδιαπέραστο σκοτάδι, αλλά και να προσελκύσει συντρόφους ή τη λεία του, όπως άλλωστε κάνουν και οι πυγολαμπίδες.
Open Access
Lucid worlds
Κατρή, Βερόνικα Ν. (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Εικόνες παρμένες από μνήμες, φαντασία και περιβάλλον αποτυπώνονται στον καμβά και συνθέτουν το Lucid Worlds. Ζωγραφική που ρέει ανάμεσα σε μυθοπλασία και πραγματικότητα. Χρησιμοποιώντας συμβολικά και αφηγηματικά στοιχεία στο έργο της, η Κατρή δημιουργεί τη δική της αφήγηση μέσα από τη μυθολογία, τις αναμνήσεις της παιδικής της ηλικίας στη Σαντορίνη, τα ταξίδια της, αλλά και την πρόσφατη εμπειρία της από το Iσλανδικό τοπίο, που τη συγκίνησε βαθιά και επηρέασε καθοριστικά τη τέχνη της. Αυτά τα στοιχεία συγχωνεύονται σε όλη τη δουλειά της και αφηγούνται την προσωπική και ποιητική σύνθεση της καλλιτέχνιδας των Lucid Worlds. To παιχνίδι των σχέσεων μεταξύ φιγούρας και τοπίου διατρέχει σε ολόκληρο το έργο. Αυτή η συγχώνευση ξυπνά τη μνήμη συγκεκριμένων εμπειριών και δημιουργεί ένα φανταστικό τοπίο, στο οποίο η ίδια η καλλιτέχνης ζει σε πραγματικό χρόνο. Σε συνδυασμό με τον προσωπικό συμβολισμό της Κατρή, η αλχημεία που προκύπτει αγγίζει έναν σουρεαλισμό και ένα συμβολικό στυλ. Το Lucid Worlds προσκαλεί τον θεατή σε ένα ταξίδι και τον προκαλεί να βρει μέσα στο έργο τη δική του αφήγηση.
Embargo
Luna Meta Park
Φλέσσας, Εμμανουήλ (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Το Luna Meta Park είναι ένα μετα- βατικό πάρκο, που αποτελείται από βιο- παιχνίδια. Τα βιο- παιχνίδια αναφέρονται στην απεδαφικοποίηση ή εδαφικοποίηση σε άλλους τόπους. Κατασκευάσαμε αυτή την έννοια για να μιλήσουμε για την μετα- μόρφωση του φυσικού για την μετάβαση στο ψηφιακό για τις μεταστάσεις του ανθρώπινου.
Open Access
Morpheus
Παπαδοπούλου, Δήμητρα - Θεοδώρα Α. (Πτυχιακή εργασία, 2023)
Τα videogames συνδέονται με τον κόσμο των εικαστικών, αποδεικνύοντας πως εκτός από τρόπος ψυχαγωγίας, μπορούν να γίνουν και τρόπος έκφρασης. Στο «M0RPHEUS», ο θεατής έχει τη δυνατότητα να συμμετέχει διαδραστικά, χρησιμοποιώντας το χειριστήριο, περιπλανόμενος σε έναν ουτοπικό, ψηφιακό κόσμο. Αφυπνίζοντας την παιδικότητα που κρύβει μέσα του η οποία έχει καταπιεστεί από την απαιτητικότητα της σύγχρονης ζωής και ανακτάται μέσα από την ψυχαγωγία. «Παιχνίδια» και «Videogames». Οι ίδιοι οι χαρακτήρες μοιάζουν με έμβια παιχνίδια. Χαρακτήρες που θα μπορούσαμε να δούμε σε όνειρο. Κάθε ένας έχει τη δική του προσωπικότητα, άλλοι είναι «καλοί», άλλοι «κακοί». Άλλοι βοηθούν και άλλοι όχι. Ο παίκτης παίρνει τον ρόλο του πρωταγωνιστή και πρέπει να βρει και να εξολοθρεύσει τους Εφιάλτες για να σώσει τον Πύργο των Ονείρων. Για να πετύχουμε τους στόχους μας, πρέπει να υπερνικήσουμε τους φόβους μας και να αντιμετωπίσουμε τα εμπόδια στο δρόμο μας. Ο δρόμος ίσως να είναι περίπλοκος και δύσκολος. Όμως, με την σωστή καθοδήγηση και κρίση, θα καταφέρουμε να βρούμε την έξοδο.
Open Access
OH NO
Κωνσταντινίδη, Δήμητρα (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Κάνω πετάλι προχωρώ Αντανακλάσεις της ζωής γυρεύω για να βρω Παίρνω βελόνα και κλωστή Κεντάω ό,τι θυμάμαι Φοβάμαι πως οι μνήμες μου Χαμένες στο μέλλον θα ΄ ναι Με την βελόνα προχωρώ Ο νους μου συλλογάται Χαρές και λύπες μπόλικες Κανείς δεν μας λυπάται Είμαι και εγώ πολύ μικρή Και η Αθήνα μες τα βάρη Τόσο μικρός είσαι και εσύ Γι αυτό παρ’ το χαμπάρι
Open Access
Öndög
Βουδούρη, Χρυσούλα Χ. (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Ένα κλασικά ζωγραφισμένο stop carrè animation σε άσπρο μαύρο. Το αυγό ταξιδεύει, αναπνέει, πετάει, ζει! Όλα ανατρέπονται σ ένα ονειροπόλημα όπου η μετάβαση από τη φαντασία στην πραγματικότητα συγχωνεύεται σ' ένα κοινό πεδίο. öndög, αυγό στα μογγολικά μοιράζεται τον τίτλο με την ομότιτλη βραβευμένη φεστιβαλική ταινία του Wang Quan'an. Η ταινία προσεγγίζει μια εικόνα μάλλον ανεστίαστη και συνδέει ένα φαντασιακό κόσμο κι ότι απροσδόκητα μπορεί να προκύψει μέσα σ’ αυτό και υπερβαίνει την οριακή συνθήκη. Yλικά, λάδι, ακρυλικό, κάρβουνο, μελάνι, εντούτοις πειραματίζεται και με την ύλη.
Open Access
Post - Organic
Πανέρας, Σταύρος Γ. (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Στη παρούσα πτυχιακή εργασία επιχειρώ να ερμηνεύσω εικαστικά, τι είναι πραγματικό. Είναι κάτι που μπορεί να αναπαραχθεί – όπως τα δέντρα; Ή καλύτερα, είναι κάτι που έχει πάντοτε ήδη αναπαραχθεί – όπως το οξυγόνο που αναπνέουμε; Φθάνοντας σε ένα χρονικό σημείο όπου το πραγματικό, εξαιτίας των ανθρωπογενών παρεμβάσεων, δεν θα έχει ξανά την ευκαιρία να παράγει τον εαυτό του, η λειτουργία τεχνητών μοντέλων εντός ενός συστήματος συνεχούς καταστροφής, φαντάζει ζωτικής σημασίας για την ίδια μας την ύπαρξη. Ζούμε σε καιρούς διαρκούς γέννησης μιας νέας κάθε φορά πραγματικότητας. Ωστόσο, καμία από αυτές δεν θα έρθει να βάλει τέλος, σε αυτήν την δίχως τέλος προσομοίωση της πραγματικότητας που ζούμε – εκτός από την πλήρη κατάρρευση κάθε ψήγματος, κάθε θραυσματικού της στοιχείου. Σ’ αυτό λοιπόν το πέρασμα, ξεκινά η τεχνητή ανάσταση όλων των σημείων, ως μια λύση για την αποτροπή κάθε περαιτέρω πραγματικής καταστροφής. Αυτή η προεξοφλημένη τεχνητή ανάσταση δεν θα αφήνει πλέον καμιά ευκαιρία στο ίδιο το συμβάν της καταστροφής και του θανάτου. Ποιος θα το φανταζόταν, η στροφή σε μια τεχνητή προσομοίωση να γίνει η πιο τρελή μας ελπίδα για να ζήσουμε το αληθινό.
Open Access
Remains
Μανγιώλη, Μαρία Ν. (Πτυχιακή εργασία, 2022)
επικοινωνία βοηθάει οργανισμούς να αλληλεπιδρούν για να φέρουν εις πέρας βασικές λειτουργίες. Η παραγωγή ήχου είναι ένας από τους πιο βασικούς τρόπους επικοινωνίας και άρρηκτα συσχετισμένη με τη μεταφορά πληροφορίας. Κάνοντας φωνητική για αρκετά χρόνια και γνωρίζοντας, νοητά μόνο, τι συμβαίνει στο σώμα μας όταν τραγουδάμε, άρχισα να αναρωτιέμαι πώς ακριβώς πραγματοποιείται αυτή η λειτουργία. Μελέτησα πληθώρα φωνητικών οργάνων και τη λειτουργία τους, και δημιούργησα σχέδια αυτών των οργάνων. Αυτό με οδήγησε να ερευνήσω διαφόρων ειδών καλέσματα και τρόπους επικοινωνίας. Κατέληξα να μελετάω τη συμπεριφορά των κητοειδών (φαλαινών), τα τραγούδια τους και πώς αυτά είναι καθοριστικά για την επιβίωση τους. Από όλα τα είδη που μελέτησα, επέλεξα τη Μεγάπτερη (Megaptera novaeangliae) για συνεχίσω την έρευνα μου. Η Μεγάπτερη ανήκει στα Μυστακοκήτη (Mysticeti) ή αλλιώς Μπαλαινοφόρα κήτη (Baleen whales). Συμπεριλαμβάνεται στα είδη με τα πιο πολύπλοκα και μελωδικά τραγούδια/καλέσματα και μπορεί να παράγει ήχο συνεχόμενα. Τα Μυστακοκήτη παράγουν ήχο με τη βοήθεια αέρα, ο οποίος περνάει από τους πνεύμονες και διασχίζει τον λάρυγγα δημιουργώντας δόνηση στις φωνητικές χορδές. Ο ήχος εισέρχεται στην υπερλαρυγγική φωνητική οδό, η οποία μπορεί να προσαρμοστεί έτσι ώστε να δημιουργήσει διάφορες αλλαγές στην ισχύ του ήχου. Το κάλεσμα αποτελείται από μοτίβα τα οποία οι φάλαινες επαναλαμβάνουν με συγκεκριμένη σειρά και ερμηνεύεται από όλα τα μέλη της ομάδας που βρίσκονται στις κοντινές περιοχές. Κάθε φορά που το κάλεσμα αλλάζει, τα μέλη ερμηνεύουν το καινούριο. Κάθε χρόνο εξαφανίζονται 10.000 με 100.000 είδη παγκοσμίως. Κατά τη διάρκεια του 19ου και 20ου αιώνα οι Μεγάπτερες φάλαινες σχεδόν εξαλείφθηκαν εξαιτίας της εμπορικής φαλαινοθηρίας και ήταν ένα από τα πρώτα είδη που προστέθηκαν στη λίστα ειδών υπό εξαφάνιση το 1970. Με βάση αυτό άρχισα να σκέφτομαι πόσες γλώσσες, τρόποι επικοινωνίας και φωνές χάνονται. Πώς θα ήταν να ακούσουμε κάτι που την επόμενη μέρα δεν θα υπάρχει; Σχεδίασα ένα τρισδιάστατο μοντέλο του λάρυγγα της Μεγάπτερης, και του έδωσα τη μορφή αναλλοίωτου απολιθώματος (ταρίχευση/μουμιοποίηση, κατάψυξη κλπ.) Κατά τη διαδικασία αυτού του τύπου απολίθωσης, οι μαλακοί ιστοί/κατάλοιπα παραμένουν διατηρημένα σε πολύ καλή κατάσταση. Αφαιρείται ο λάρυγγας από το σώμα της φάλαινας και αυτό που απομένει είναι το φωνητικό όργανο ανίκανο να παράξει ήχο. Από αυτό μία προβολή του μοντέλου δημιουργείται, με αυτό να περιστρέφεται άψυχο σε έναν κενό χώρο ως επισήμανση της απώλειας. Παράλληλα επεξεργαζόμουν τα μοτίβα των τραγουδιών των φαλαινών από υποθαλάσσιες καταγραφές. Η βιοακουστική είναι μία πολύ χρήσιμη μέθοδος για την παρατήρηση και τη μελέτη μεγάλου εύρους ειδών. Κυρίως εφαρμόζεται στα Κητοειδή επειδή η πλειοψηφία των ειδών παράγει χαρακτηριστικούς ήχους μέσα στο πλαίσιο της κοινωνικής επίδειξης η οποία βοηθάει στην τοπικοποίηση (τοπική προσαρμογή) και στη συλλογή τροφής. Σχηματικά διέκρινα κάποιες ομοιότητες μεταξύ των μοτίβων των τραγουδιών και των συμβόλων της νευματικής σημειογραφίας, η οποία χρησιμοποιήθηκε για την απόδοση της δυτικοευρωπαϊκής μουσικής μέχρι την ανακάλυψη του πενταγράμμου. Στη νευματική σημειογραφία δεν χρησιμοποιούνται φθογγόσημα, τα οποία στο σύστημα του πενταγράμμου δηλώνουν συγκεκριμένους μουσικούς φθόγγους ανεξάρτητα από το τι προηγείται ή ακολουθεί. Τα νεύματα δεν αντιπροσώπευαν την τονικότητα ή τον ρυθμό, αλλά δήλωναν το διάστημα, το κατά πόσο δηλαδή έπρεπε να ανέβει ή να κατέβει η φωνή σε σχέση με τον προηγούμενο φθόγγο. Με αφορμή αυτές τις ομοιότητες, δημιούργησα τρισδιάστατα μοντέλα με τη μορφή συμβόλων, τα οποία βασίζονταν κατά μέσο όρο σχηματικά στα ίχνη των υποθαλάσσιων καταγραφών. Πρόκειται για εννιά ενότητες συμβόλων οι οποίες περιέχουν από τρία τμήματα η κάθε μία. Από αυτό παράγεται μία προβολή των μοντέλων τα οποία αιωρούνται στον χώρο. Τα δύο βίντεο παρουσιάζονται σε συνδυασμό με την ύπαρξη ήχου και μας βάζουν μέσα σε μία ιδιαίτερη κατάσταση. Βλέπουμε πράγματα παράδοξα, πράγματα που μορφολογικά δεν σχετίζονται, τα οποία όμως μιλάνε για το ίδιο πράγμα και παρουσιάζονται με τον ίδιο άυλο τρόπο.
Open Access
Selva oscura : ζωγραφική δωματίου για φωνή και πιάνο
Ψυχοπαιδοπούλου, Ευφροσύνη (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Σε ένα «σαλόνι μουσικής», όχι της εποχής του Liszt ή του Chopin, ούτε – ακόμη παλαιότερα – του Haydn, που έγραφε για τις γυναίκες των αστικών σαλονιών. Σε ένα μουσικό σαλόνι ως θραυσματική εικόνα και κατάσταση με σπαράγματα αυτοσχεδιαστικών ήχων. Κατάσταση, που προσκαλεί τον επισκέπτη, να συμπληρώσει αν θέλει την εικόνα. Μια selva oscura που προκαλεί τον homo ludens, να βγει από την κρυψώνα. Δανειζόμενη από τον Dante, τον ποιητικό χώρο της selva oscura, του αβυσσαλέου δάσους της περίφημης Θείας Κωμωδίας του, επιχειρώ, ως μουσικός και εικαστικός, να ψηλαφήσω και να ανασύρω θραύσματα, που απέμειναν στο σκοτεινό δάσος της ψυχής μου: τα παιδικά χρόνια, την εφηβική ρέμβη και ορμητικότητα, τον έρωτα, τα διαβάσματα από τον Μπάυρον, τη Μαρία Σέλλεϊ, τις αδερφές Μπροντέ. Πρόκειται για ένα «ρέκβιεμ» της παιδικής ηλικίας, της ρομαντικής σπίθας της ψυχής, που ακόμα τρεμοπαίζει φλερτάροντας με τον αφανισμό. Όμως, το χιούμορ είναι η ευγένεια των απελπισμένων... Σας κλείνω, λοιπόν, το μάτι μέσα από παιγνιώδεις μεταμορφώσεις κλασσικών μορφών της μουσικής ιστορίας, όπως του Μότσαρτ- που, τί ειρωνεία, άφησε ένα από τα συγκλονιστικότερα ρέκβιεμ- ή μέσα από μεταμορφώσεις ρωμαλέων μορφών της φύσης, σε φιγούρες φελινιακές, τραγελαφικές, φιγούρες κάποιου παλκοσένικου για θεάματα βαριετέ ή κάποιου τσίρκου.... Ένας σκοτεινός τόπος, που ευνοεί την άνθιση της ευθραυστότητας, την υπαινικτικότητα και τον εκλεκτικισμό μεταξύ ήχων ,μορφών ή στίχων της punk, της ροκ, του ρομαντισμού ενός Κόλριτζ ή του αδιέξοδου φανταστικού κόσμου ενός Ίψεν. Μεταξύ του Μπράμς και ενός παιδικού μουσικού καρουζέλ στο ημίφως. Ένα στιγμιαίο ημερολόγιο
Open Access
Terramorphoses
Πατραμάνη, Μυρτώ (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Σύμβολα και αφηγήσεις προερχόμενες από τους μύθους των Μεταμορφώσεων του Οβίδιου προσαρμοσμένες για τη σύγχρονη εποχή. Μια γλυπτική εγκατάσταση που συνδέει τον συμβολικό κόσμο των αντικειμένων, των ανθρώπων και της φύσης. Το Terramorphoses εξετάζει μύθους και χαρακτήρες, σύγχρονες συνήθειες/τελετουργίες και πώς αυτά τα στοιχεία παράγουν νέες υβριδικές τατυτότητες. Ένα σύμπαν από κεραμικά γλυπτά και συνδυασμό υλικών, διαλύει τα όρια ανάμεσα στο παραμύθι και την πραγματικότητα
Open Access
«When you soften, when you open : that’s when the light can enter»
Παπαγεωργίου, Αγγελική (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Μία σειρά ζωγραφικών έργων, μία αφήγηση, ένας χώρος προσωπικής μυθολογίας η οποία έχει ως πρόθεση να ερευνήσει εκείνες τις στιγμές, εκείνα τα όνειρα που μέσα σε αυτά φαντάζουμε αιθέριοι, μη πραγματικοί. Σε έναν ενδιάμεσοχώρο, σε έναν απροσδιόριστο χρόνο, μεταξύ γνώριμου και αγνώστου, το οικείο ξεπερνιέται και η τρισδιάστατη πραγματικότητα μένει πίσω.
Open Access
Worlds incongruous
Σχίζας, Χρήστος Γ. (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Ξεκίνησα με γκράφιτι σε εφηβική ηλικία. Μου έδινε τη δυνατότητα να επεμβαίνω σε μέρη από όπου περνούσα καθημερινά, αφήνοντας το στίγμα μου. Ανάγκη μου ήταν να υπάρξω, να ενταχθώ κοινωνικά μέσω αυτού. Τα χρώματα, οι επιφάνειες, τα μέσα ήρθαν όταν τα είχα πραγματική ανάγκη. Ζωγραφίζω άρα υπάρχω, το άγχος σταματάει μόλις πιάνω το μολύβι. Η ζωγραφική μου επιθυμεί να είναι ένα σχόλιο πηγαίο, δικό μου σε σχέση με την κοινωνία. Ζωγραφίζω στο καλλιτεχνικό μου βιβλίο, στον μουσαμά, στο χαρτί ή στον τοίχο. Πειραματίζομαι στην εικόνα που δημιουργώ, γράφω και σβήνω. Κάθε μουντζούρα έρχεται να με κατευθύνει. Δημιουργώ κόσμους παράταιρους με πρωταγωνιστές φαντασιακά υποκείμενα, το βλέμμα τους εκφράζει το βίωμά μου. Μιλώντας γι’ αυτό που δεν φαίνεται και πιθανά δεν λέγεται· όμως συμβαίνει.