Τμήμα Εικαστικών Τεχνών (Π. Ε.)

Permanent URI for this collection

https://artia.asfa.gr/handle/artia/8

Browse by

Results 1 - 17 of 17

Open Access
Blue Ikebana
Ρίστα, Κωνσταντίνα (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Ο όρος «ταυτότητα» είναι εξαιρετικά σύνθετος και πολυεπίπεδος, καθώς μπορεί να ερμηνευθεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους και να περιγράφει διαφορετικά πράγματα ή διαδικασίες και καταστάσεις. Χρησιμοποιείται σε πολλές περιπτώσεις αναφερόμενος σε ένα σύνολο χαρακτηριστικών που έχουν αποδοθεί σε κάποιο άτομο από τα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας, αλλά μπορεί και να αναφέρεται σε κάτι διαφορετικό, όπως στην ατομική σύλληψη του εαυτού, στον τρόπο δηλαδή με τον οποίο τα ίδια τα άτομα, βασιζόμενα σε διάφορους παράγοντες, αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους και στη συνέχεια προβάλλουν την προσωπική αυτή εικόνα που έχουν σχηματίσει στα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας. Η Φύση μας διδάσκει ότι το φυσιολογικό είναι η πολυμορφία. Κάθε βιολογικό είδος που χάνει την πολυμορφία του και ομογενοποιείται, το καταστρέφει και το αντικαθιστά με κάτι άλλο που χαρακτηρίζεται ξανά από πολυμορφία. Ο νόμος της πολυμορφίας δεν αφορά μόνο τα βιολογικά είδη. Αφορά και τις κοινωνίες των ανθρώπων και τα πολιτισμικά δημιουργήματά τους, δηλαδή τους τρόπους ζωής τους, τις παραδόσεις τους και τις θρησκείες τους. Η φύση με την ανθρώπινη υπόσταση έχουν πολλούς κοινούς παρονομαστές. Η ταυτότητα του κάθε ατόμου είναι μοναδική, όπως μοναδικά είναι και τα φυτά όπου το καθένα από αυτά έχει δική του ονομασία, χρώμα, μυρωδιά αλλά και τόπο προέλευσης. Οι φωτογραφικές μου συνθέσεις που ενσωματώνονται στην εικαστική εγκατάσταση BLUE IKEBANA έχουν επιρροές από την Ιαπωνική ανθοδετική τέχνη ΙΚΕΒΑΝΑ, μια από τις αρχαιότερες του κόσμου. Σε όλους τους πολιτισμούς η ανθοδετική τέχνη γεννήθηκε σαν μια προσφορά στους θεούς και οι πρώτες συνθέσεις τοποθετήθηκαν σαν θυσία στους βωμούς. Είναι η θυσία του ωραίου, η προσφορά της ζωής που ανανεώνεται κυκλικά και συνεχόμενα. Είναι το σύμβολο του εύθραυστου και του εφήμερου που, όμως, έχει μέσα του τη δύναμη της ανανέωσης, όπως είναι η ίδια η ζωή και η ανθρώπινη ύπαρξη. Στην ΙΚΕΒΑΝΑ το άνθος είναι το σύμβολο της αρμονίας που αναζητά το φως σε μια προσπάθεια απελευθέρωση, τα “όντα φωτός”, όπως τα αποκάλεσε ο Jung. Στην εγκατάσταση BLUE IKEBANA το άνθος εμφανίζεται ως το σύμβολο της αρμονίας όπως και το μπλε χρώμα που φωτίζει το χώρο. Το φωτεινό άνθος εκφράζει μια προσπάθεια απελευθέρωσης, όπως και την αποδοχή της ταυτότητάς μου. Τα σύμβολα στο σώμα μου αρχίζουν να αποδομούν τα χαρακτηριστικά μου με διάφορους τρόπους ,είτε με την εμφάνιση φανταστικών λουλουδιών, είτε με τυχαίες γραμμές που επικοινωνούν και περνούν μέσα από κάθε σχέδιο, σαν ένα δίκτυο.
Embargo
I found myself in the grips of your teeth
Φραγκολιά, Ευγενία (Πτυχιακή εργασία, 2025-03-10)
"I found myself in the grips of your teeth" είναι μια πολυμεσική εγκατάσταση που διερευνά θεματικές όπως η επιθυμία, το σώμα και η ετερότητα. Μέσα από τη δημιουργία μαλακών γλυπτών, σχεδίων με επαναλαμβανόμενο κείμενο και έργων μικτής τεχνικής, συγκροτείται ένα νέο "σώμα" — που ενσωματώνει τόσο γκροτέσκες όσο και οικείες ποιότητες. Στον εκθεσιακό χώρο συναντώνται διάφορες μάζες, οι οποίες μοιράζονται ένα κοινό χαρακτηριστικό: την υποδήλωση της επιδερμίδας. Κατασκευασμένες από ψηφιακά εκτυπωμένα υφάσματα με φωτογραφίες αποσπασμάτων δέρματος, οι μορφές αυτές μοιάζουν να θολώνουν τα όρια μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού του σώματος. Παράλληλα, τα σχέδια χρησιμοποιούν γραφές και γραμμές για να δημιουργήσουν εικόνες που παραπέμπουν σε χαρτογραφήσεις, ανατομικά διαγράμματα, συστάδες ζιζανίων ή ακόμη και ιστούς αράχνης. Οι οπτικές αυτές αναφορές αποτελούν καθοριστικά στοιχεία στη διαμόρφωση της ταυτότητας αυτού του σώματος έργων.
Open Access
In the Loving Memory
Σωτηρίου, Χριστίνα-Άννα (Πτυχιακή εργασία, 2024-06-26)
Πρόκειται για μια σειρά 12 φωτογραφιών συνοδευόμενη με μια υποενότητα 7 φωτογραφιών που εξυπηρετούν μια χρονική αφήγηση .Μέσα από στιγμές μιας αδιάφορης καθημερινότητας ξετυλίγεται το νήμα της πορείας μιας γυναίκας με αναπηρία. Μια αναπαράσταση της συναισθηματικής φόρτισης των αναμνήσεων που παρατίθεται παράλληλα με φωτογραφίες από τα οικογενειακά άλμπουμ της παιδικής ηλικίας, σε μια συνομιλία του γεγονότος με το συναίσθημα. Μια εξομολόγηση δυσκολίας στην συμφιλίωση με τον εαυτό, το ανάπηρο σώμα και ότι αυτό συνεπάγεται. Μια συνειδητή αναβίωση της συναισθηματικής πολυπλοκότητας που χαρακτηρίζει την πορεία προς την ενηλικίωση. Όμως δεν πρόκεɩταɩ γɩα μɩα παραδοχή δυστυχίας. Αντίθετα, πρόκεɩταɩ γɩα μια μελέτη καθοριστικών στιγμών στο ταξίδι της αποδοχής συνθηκών και καταστάσεων. Μια προσπάθεια κατανόησης του φάσματος των συναισθημάτων που πιθανόν βιώνει ο καθένας μεγαλώνοντας και τι από αυτά επιλέγει να αφήσει πίσω ή να διατηρήσει στην μνήμη του.
Open Access
Les créatures nocturnes «Un peu, beaucoup, passionnément, à la folie, pas du tout»
Μαλακούνα, Βασίλης (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Ένα παρατηρητήριο είναι μια ειδικά διαμορφωμένη δομή, που κατασκευάζεται ώστε να παρέχει ένα ψηλό ασφαλές σημείο θέασης στον παρατηρητή που βρίσκεται σε αυτό, παρέχοντάς του μια εποπτική θέση παρακολούθησης αυτών που τον περιβάλλουν. Ως κατασκευή, έχει εμφανιστεί σε πολλές διαφορετικές μορφές και χρησιμοποιηθεί σε πολλά μέρη του κόσμου ανά τους αιώνες. Όπως σε πύργους παλατιών και τείχη πόλεων, στρατόπεδα, φυλακές, δάση και βουνά, υδροβιότοπους για τη διεξαγωγή επιστημονικών παρατηρήσεων, σε ακτές για την εξασφάλιση της ασφαλούς ναυσιπλοΐας, κ.α. Τι γίνεται όμως αν η εποπτεία του εγγύτερου πεδίου, του ή του ευρύτερου «Έξω», ακυρώνεται από κάτι για τον παρατηρητή. Αυτό μπορεί να προκαλείται από μια πυκνή αδιαπέραστη νύχτα, που για πολλούς μπορεί να είναι η χρονική περίοδος που προσφέρεται η ηρεμία και ο χρόνος για την ανάπαυση από τη κοπιώδη μέρα που προηγήθηκε. Ίσως πάλι μπορεί αυτή την «τυφλότητα» να υπαγορεύεται από μια άλλου είδους Νύχτα. Μια εσωτερική συσκότιση. Ένα ψυχικό διανοητικό σκοτάδι, που εγκλωβίζει το παρατηρητή στους ίδιους τους εσωτερικούς του προβληματισμούς. Ο παρατηρητής, ο εντεταλμένος επόπτης του περιβάλλοντος χώρου, γίνεται το αντικείμενο της παρατήρησης. Ένα αυτοπαρατηρούμενο ον, υποκείμενο σε μια επώδυνη εσωτερική διεργασία. Μια ενδοσκοπική κατάσταση κατά την οποία η όραση άρα και η νόηση κατακυριεύεται από το φαντασιακό που παράγει γεννήματα του σκοταδιού, όντα/ πλάσματα, προϊόντα της απομόνωσης, του άγνωστου, του αβέβαιου, μιας ανείπωτης επιθυμίας. Ο παγιδευμένος παρατηρητής της εικαστικής εγκατάστασης Les créatures nocturnes / «Un peu, beaucoup, passionnément, à la folie, pas du tout» (Νυκτόβια πλάσματα / «λίγο, πολύ, με πάθος, τρελά, καθόλου), υπομένοντας τη μοναξιά του και εγκλωβισμένος σε αυτό το υπερυψωμένο σημείο, παράγει πράγματα της φαντασίας. Φωταυγή νυκτερινά πλάσματα. Επιθυμίες / αμφιβολίες, που τις τοποθετεί περιμετρικά της σκοπιάς στον περιβάλλοντα χώρο με στόχο να φωτίσει με κάποιο τρόπο το αδιαπέραστο σκοτάδι, αλλά και να προσελκύσει συντρόφους ή τη λεία του, όπως άλλωστε κάνουν και οι πυγολαμπίδες.
Open Access
Remains
Μανγιώλη, Μαρία Ν. (Πτυχιακή εργασία, 2022)
επικοινωνία βοηθάει οργανισμούς να αλληλεπιδρούν για να φέρουν εις πέρας βασικές λειτουργίες. Η παραγωγή ήχου είναι ένας από τους πιο βασικούς τρόπους επικοινωνίας και άρρηκτα συσχετισμένη με τη μεταφορά πληροφορίας. Κάνοντας φωνητική για αρκετά χρόνια και γνωρίζοντας, νοητά μόνο, τι συμβαίνει στο σώμα μας όταν τραγουδάμε, άρχισα να αναρωτιέμαι πώς ακριβώς πραγματοποιείται αυτή η λειτουργία. Μελέτησα πληθώρα φωνητικών οργάνων και τη λειτουργία τους, και δημιούργησα σχέδια αυτών των οργάνων. Αυτό με οδήγησε να ερευνήσω διαφόρων ειδών καλέσματα και τρόπους επικοινωνίας. Κατέληξα να μελετάω τη συμπεριφορά των κητοειδών (φαλαινών), τα τραγούδια τους και πώς αυτά είναι καθοριστικά για την επιβίωση τους. Από όλα τα είδη που μελέτησα, επέλεξα τη Μεγάπτερη (Megaptera novaeangliae) για συνεχίσω την έρευνα μου. Η Μεγάπτερη ανήκει στα Μυστακοκήτη (Mysticeti) ή αλλιώς Μπαλαινοφόρα κήτη (Baleen whales). Συμπεριλαμβάνεται στα είδη με τα πιο πολύπλοκα και μελωδικά τραγούδια/καλέσματα και μπορεί να παράγει ήχο συνεχόμενα. Τα Μυστακοκήτη παράγουν ήχο με τη βοήθεια αέρα, ο οποίος περνάει από τους πνεύμονες και διασχίζει τον λάρυγγα δημιουργώντας δόνηση στις φωνητικές χορδές. Ο ήχος εισέρχεται στην υπερλαρυγγική φωνητική οδό, η οποία μπορεί να προσαρμοστεί έτσι ώστε να δημιουργήσει διάφορες αλλαγές στην ισχύ του ήχου. Το κάλεσμα αποτελείται από μοτίβα τα οποία οι φάλαινες επαναλαμβάνουν με συγκεκριμένη σειρά και ερμηνεύεται από όλα τα μέλη της ομάδας που βρίσκονται στις κοντινές περιοχές. Κάθε φορά που το κάλεσμα αλλάζει, τα μέλη ερμηνεύουν το καινούριο. Κάθε χρόνο εξαφανίζονται 10.000 με 100.000 είδη παγκοσμίως. Κατά τη διάρκεια του 19ου και 20ου αιώνα οι Μεγάπτερες φάλαινες σχεδόν εξαλείφθηκαν εξαιτίας της εμπορικής φαλαινοθηρίας και ήταν ένα από τα πρώτα είδη που προστέθηκαν στη λίστα ειδών υπό εξαφάνιση το 1970. Με βάση αυτό άρχισα να σκέφτομαι πόσες γλώσσες, τρόποι επικοινωνίας και φωνές χάνονται. Πώς θα ήταν να ακούσουμε κάτι που την επόμενη μέρα δεν θα υπάρχει; Σχεδίασα ένα τρισδιάστατο μοντέλο του λάρυγγα της Μεγάπτερης, και του έδωσα τη μορφή αναλλοίωτου απολιθώματος (ταρίχευση/μουμιοποίηση, κατάψυξη κλπ.) Κατά τη διαδικασία αυτού του τύπου απολίθωσης, οι μαλακοί ιστοί/κατάλοιπα παραμένουν διατηρημένα σε πολύ καλή κατάσταση. Αφαιρείται ο λάρυγγας από το σώμα της φάλαινας και αυτό που απομένει είναι το φωνητικό όργανο ανίκανο να παράξει ήχο. Από αυτό μία προβολή του μοντέλου δημιουργείται, με αυτό να περιστρέφεται άψυχο σε έναν κενό χώρο ως επισήμανση της απώλειας. Παράλληλα επεξεργαζόμουν τα μοτίβα των τραγουδιών των φαλαινών από υποθαλάσσιες καταγραφές. Η βιοακουστική είναι μία πολύ χρήσιμη μέθοδος για την παρατήρηση και τη μελέτη μεγάλου εύρους ειδών. Κυρίως εφαρμόζεται στα Κητοειδή επειδή η πλειοψηφία των ειδών παράγει χαρακτηριστικούς ήχους μέσα στο πλαίσιο της κοινωνικής επίδειξης η οποία βοηθάει στην τοπικοποίηση (τοπική προσαρμογή) και στη συλλογή τροφής. Σχηματικά διέκρινα κάποιες ομοιότητες μεταξύ των μοτίβων των τραγουδιών και των συμβόλων της νευματικής σημειογραφίας, η οποία χρησιμοποιήθηκε για την απόδοση της δυτικοευρωπαϊκής μουσικής μέχρι την ανακάλυψη του πενταγράμμου. Στη νευματική σημειογραφία δεν χρησιμοποιούνται φθογγόσημα, τα οποία στο σύστημα του πενταγράμμου δηλώνουν συγκεκριμένους μουσικούς φθόγγους ανεξάρτητα από το τι προηγείται ή ακολουθεί. Τα νεύματα δεν αντιπροσώπευαν την τονικότητα ή τον ρυθμό, αλλά δήλωναν το διάστημα, το κατά πόσο δηλαδή έπρεπε να ανέβει ή να κατέβει η φωνή σε σχέση με τον προηγούμενο φθόγγο. Με αφορμή αυτές τις ομοιότητες, δημιούργησα τρισδιάστατα μοντέλα με τη μορφή συμβόλων, τα οποία βασίζονταν κατά μέσο όρο σχηματικά στα ίχνη των υποθαλάσσιων καταγραφών. Πρόκειται για εννιά ενότητες συμβόλων οι οποίες περιέχουν από τρία τμήματα η κάθε μία. Από αυτό παράγεται μία προβολή των μοντέλων τα οποία αιωρούνται στον χώρο. Τα δύο βίντεο παρουσιάζονται σε συνδυασμό με την ύπαρξη ήχου και μας βάζουν μέσα σε μία ιδιαίτερη κατάσταση. Βλέπουμε πράγματα παράδοξα, πράγματα που μορφολογικά δεν σχετίζονται, τα οποία όμως μιλάνε για το ίδιο πράγμα και παρουσιάζονται με τον ίδιο άυλο τρόπο.
Open Access
Side stories
Μπαρτατίλα, Μελίνα-Γεωργία (Πτυχιακή εργασία, 2024-10)
Το Side Stories είναι ένα μικρού μήκους animation, όπου παρακολουθούμε την πορεία καθημερινών ανθρώπων στην πόλη της Αθήνας μέσα από μια σειρά από στιγμιότυπα, συνειρμικές μεταβάσεις και μεταμορφώσεις, συναντήσεις και παράλληλους βίους. Δημιουργείται έτσι, ένα συλλογικό πορτρέτο της πόλης της Αθήνας, που στο έργο αποκτά έναν πληθυντικό χαρακτήρα, Αθήναι. Η αφήγηση επικεντρώνεται στην εξερεύνηση της κίνησης των ανθρώπων μέσω της ακινησίας, με την τεχνική του stop motion να μετατρέπει σκίτσα και ζωγραφιές σε αμέτρητα καρέ. Τα στιγμιότυπα αυτά, μέσα από αργή και αναλυτική επεξεργασία, δημιουργούν μια κινούμενη σύνθεση που αποδίδει τον παλμό και τη καθημερινότητα της πόλης. Ένας περαστικός, ένας άστεγος, ένας σερβιτόρος, ένας συλλέκτης χαρτόκουτων, και ένας καθαριστής τζαμιών αποτελούν με έναν τρόπο, ορόσημα της σύγχρονης Αθήνας. Οι άνθρωποι αυτοί, που μένουν σταθεροί στο πόστο τους όλο τον χρόνο, γίνονται κομμάτι του αστικού τοπίου με ρόλους που θυμίζουν σχεδόν αυτούς των αγαλμάτων. Παράλληλα, σε μια άλλη πλευρά της πόλης, στη περιοχή της Ακρόπολης, ένας μίμος δίνει τη δική του παράσταση προκαλώντας μια παιγνιώδη αλληλεπίδραση με τους περαστικούς. Οι ενδιάμεσοι χώροι μεταξύ της ιδιωτικής και της δημόσιας σφαίρας προσφέρουν το έδαφος για πολλαπλές αφηγήσεις. Σε αυτούς τους χώρους, η σχέση με την πόλη και τους κατοίκους της δοκιμάζεται, ιδιαίτερα στην περίπτωση του άστεγου, του οποίου η παρουσία, ενώ φαινομενικά κινητική, είναι ταυτόχρονα ακινητοποιημένη από τις συνθήκες της ζωής του. Η αντίστιξη αυτής της πραγματικότητας παρουσιάζεται συμβολικά μέσω μιας Καρυάτιδας, που, αν και προορισμένη να προκαλεί το θαυμασμό στηρίζοντας μια στέγη που πια δεν υπάρχει, αποφασίζει να εγκαταλείψει αυτή τη περίοπτη θέση και να ενσωματωθεί με το ανώνυμο πλήθος. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι η αφήγηση μέσω οικείων μέσων και διαύλων, τα οποία γίνονται άμεσα κατανοητά μέσω της αναπαράστασης. Ωστόσο, μέσα από αυτά, επιδιώκω να δημιουργήσω εναλλακτικές αφηγήσεις, να προκαλέσω μια ρωγμή μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, επιτρέποντας την ύπαρξη της μυθοπλασίας μέσα στο αστικό τοπίο.
Open Access
T(R)AMATA
Γουδές, Ιωάννης (Πτυχιακή εργασία, 2024-06-12)
Από καθαρά θρησκευτικής απόψεως, το τάμα ενσαρκώνει μια διττή φύση: αποτελεί ταυτόχρονα προσφορά και αίτημα. Λειτουργεί ως δώρο προς τη θεία απεικόνιση της συμφιλίωσης και ταυτόχρονα εκφράζει έναν πόθο για αποκατάσταση. Αυτή η πράξη καθιερώνει μια οικονομία ανταλλαγής μεταξύ του ιερού και του ικέτη. Παραδοσιακά, ένα τάμα διαθέτει επίπεδη επιφάνεια με ανάγλυφη εντύπωση—μια εξοχή που σχηματίζεται με σφυρηλάτηση από την πίσω πλευρά—η οποία συμβολίζει το προσφερόμενο όργανο. Αυτή η ανάγλυφη εξοχή προεξέχει από την επιφάνεια του αλουμινίου, τονίζοντας το αντικείμενο της αφοσίωσης. Οι εγχαράξεις του “T(R)AMATA” λειτουργούν αντιστρόφως. Τα αντικείμενα απεικονίζονται στις αρνητικές τους μορφές, σαν να φαίνονται από την αντίθετη πλευρά όπου έγινε η επέμβαση—αυτή τη φορά όχι από σφυρί, αλλά από ένα tattoo gun. Εδώ, τα απεικονιζόμενα αντικείμενα δεν είναι πλέον εξοχές αλλά εσοχές/εισβολές. Τόσο δομικά όσο και ερμηνευτικά, επικαλούνται το τραύμα: μια χαραγμένη μνήμη ενός ξένου σώματος που άφησε το αποτύπωμά του σε μια κάποτε άθικτη και παρθένα επιφάνεια. Τι αποκαλύπτεται από αυτή την αντιστροφή; Εδώ, η διαδικασία της ανάμνησης καταγράφεται ως 'ίχνος'—ένα στοιχειωμένο αποτύπωμα αυτού που δεν υπάρχει πια, τονίζοντας την απουσία αντί της παρουσίας ή καλύτερα, μια παρουσία που αναδεικνύεται πιο έντονα μέσω της απουσίας. Το χαραγμένο αντικείμενο είναι παρόν μέσα στην απουσία του, ενσαρκώνοντας την πιο ακραία μορφή παρουσίας. Λειτουργεί ως μαρτυρία και ωδή στον δημιουργό του και ως ανάμνηση αυτού. Σε αντίθεση με τα παραδοσιακά τάματα, στις εγχαράξεις του “T(R)AMATA” δεν ολοκληρώνεται η διαδικασία της "θεραπείας". Το όργανο δεν αποκαθίσταται ποτέ στην ολότητά του· αντίθετα, παραμένει σε κατάσταση νόσησης, φιλοξενώντας επ' αόριστον μια εισβολή, την τοπολογία του τραύματος. Οι εγχαράξεις του “T(R)AMATA”, εκτεθειμένες ανάποδα, δηλαδή από την πίσω πλευρά, ως αποτυπώματα, αποκαλύπτουν τα καταγωγικά τους θεμέλια—εκθέτουν τον τόπο συνάντησης μεταξύ του απόντος οργάνου και του παρόντος αποτυπώματός του. Στέκονται ως μάρτυρες καθεαυτά. Ενώ στην αγγλική γλώσσα η λέξη "μάρτυρας" (martyr) χωρίζεται σημασιολογικά σε "martyr" και "to bear witness," στην ελληνική γλώσσα παρουσιάζει έναν ενδιαφέρον δυϊσμό. Στα ελληνικά, μάρτυρας είναι τόσο αυτός που “ακούει ή βλέπει κάτι τη στιγμή που κάτι γίνεται (αυτόπτης μάρτυρας)” όσο και αυτός που “βασανίστηκε ή και θανατώθηκε για τις πεποιθήσεις του”. Τι κερδίζουμε λοιπόν από την ανάγνωση αυτών των δύο διακριτών εννοιών που μοιράζονται την ίδια λέξη αλλά έχουν διαφορετικές σημασιολογικές αποχρώσεις; Ο μάρτυρας παύει να είναι ένας αποκομμένος και αντικειμενικός τρίτος παρατηρητής ενός εξωτερικού γεγονότος και μετατρέπεται στη μόνη μαρτυρία της συνάντησης. Εδώ πια μιλάμε για έναν μάρτυρα που όχι μόνο παρατηρεί και αφηγείται, αλλά εμπλέκεται σωματικά και τραυματίζεται βαθιά από τη συνάντηση. Η επιφάνεια του αλουμινόχαρτου στο “T(R)AMATA” λειτουργεί ως αυτού του είδους μάρτυρας. Δεν φέρει απλώς μαρτυρίες· τις ενσαρκώνει.
Open Access
Terramorphoses
Πατραμάνη, Μυρτώ (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Σύμβολα και αφηγήσεις προερχόμενες από τους μύθους των Μεταμορφώσεων του Οβίδιου προσαρμοσμένες για τη σύγχρονη εποχή. Μια γλυπτική εγκατάσταση που συνδέει τον συμβολικό κόσμο των αντικειμένων, των ανθρώπων και της φύσης. Το Terramorphoses εξετάζει μύθους και χαρακτήρες, σύγχρονες συνήθειες/τελετουργίες και πώς αυτά τα στοιχεία παράγουν νέες υβριδικές τατυτότητες. Ένα σύμπαν από κεραμικά γλυπτά και συνδυασμό υλικών, διαλύει τα όρια ανάμεσα στο παραμύθι και την πραγματικότητα
Open Access
th1rt33n m00ns
Ευαγγέλου, Κατερίνα (Πτυχιακή εργασία, 2024-10-16)
Το “th1rt33n m00ns” είναι μία βιντεοεγκατάσταση στην οποία διαδραματίζεται αργά, απαλά αλλά και απότομα, όπως στον πραγματικό χρόνο, μια ιστορία ενηλικίωσης και μετάβασης μέσα από 13 στάδια. Από το girlhood στο womanhood, το σώμα σε μετάβαση και η περίοδος που το μεταμορφώνει. Η μετάβαση ως κάτι δυσφορικό, επίπονο, ντροπιαστικό και στη συνέχεια η μετάβαση προς κάτι ενδυναμωτικό, συνδετικό και απελευθερωτικό. Το σύνολο του έργου θυμίζει έναν τόπο τελετουργίας και λύτρωσης, όπου ο επισκέπτης δέχεται διάφορα ερθίσματα οπτικά, ακουστικά και οσφρητικά. Τα μέσα που εμφανίζονται είναι βίντεο, ήχος, ζωγραφική, γλυπτική, βιβλίο και τα βασικά υλικά που χρησιμοποιούνται είναι ύφασμα, χλωρίνη, πηλός, κερί, άμμος, found objects και φυτά.
Open Access
Γρούπος
Παπαδημητρίου, Αλίκη Αγγελική (Πτυχιακή εργασία, 2025-02-24)
Γρούπος Γρούπος (ουσιαστικό) (παρωχημένο) σωρός όμοιων πραγμάτων ή κατασκευών (παρωχημένο) ομάδα πλασμάτων ή κατασκευών που στέκονται ή περπατάνε μαζί Στην εγκατάσταση «Γρούπος» δημιουργείται ένας κόσμος όπου design, ζωομορφία και βιομηχανικά στοιχεία συνυπάρχουν. Τα αντικείμενα της εγκατάστασης δεν έχουν συγκεκριμένη λειτουργικότητα, βρίσκονται ανάμεσα στο πραγματικό και το αφηρημένο. Η διαδικασία της κατασκευής είναι ο βασικός άξονας της εγκατάστασης. Διαδικασία η οποία ξεκινά από αυτόματα σχέδια, τα οποια αποτελούν μέρος μιας σχεδιαστικής γλώσσας η οποία εξελίσσεται μέσα στα χρόνια. Αυτή η γλώσσα συνδυάζει χαρακτηριστικά βιομηχανικά, αρθρωτά και παιγνιώδη. Στη συνέχεια, η επιθυμία μεταφοράς των σχεδίων στον τρισδιάστατο χώρο μετατρέπεται σε μια διαδικασία που θυμίζει ένα αυτοδημιούργητο παζλ και εκφραζεται μεσα απο την πολυφωνία των υλικών. Κατα την διάρκεια αυτης της διαδικασίας τα σχέδια αποδομούνται καθώς τα μέρη τους κατασκευάζονται. Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι οργανώνω και φτιάχνω αυτες τις κατασκευές σχεδον ανατομικά. Η επιλογή των υλικών δεν ακολουθεί μια προγραμματισμένη διαδικασία αγοράς, αντιθέτως προκύπτει κυρίως από την επιθυμία να δουλευτούν υλικά που φέρουν ήδη μια ιστορία και φθορά σε συνδυασμό με τα πλασμένα κεραμικά στοιχεία. Ο παράγοντας του τυχαίου παίζει σημαντικό ρόλο, καθώς πολλά από τα υλικά συλλέγονται από διάφορους χώρους και τόπους. Ταυτόχρονα η τυχαία εύρεση ενός υλικού μπορεί να καθορίσει την κλίμακα της κατασκευής ή να βρεί ταύτιση με κάποιο σχήμα που εμπεριέχεται σε κάποιο σχέδιο. Η αναγνώριση και η αξιοποίηση αυτών των στοιχείων ενισχύουν την αίσθηση ανακύκλωσης και αναδόμησης των υλικών. Πηλοί, παρατημένοι ή ξεραμένοι, συλλέχθηκαν από διάφορα μέρη και κάποιες φορές αποκτήθηκαν με αγορά. Μέταλλα και ξύλα βρέθηκαν ξεχασμένα ή παρατημένα. Aρκετά ξύλα προήλθαν από παλέτες που αποδομήθηκαν, ώστε να αξιοποιηθούν όλα τους τα μέρη και να τροποποιηθούν για να χρησιμοποιηθούν ως ξύλινα μέλη. Κομμάτια πατώματος παρκέ που εντοπίστηκαν στον δρόμο ή ρετάλια που παραχωρήθηκαν από πατωματζήδες. Η αρθρωτή φύση των κατασκευών δημιουργεί μια συνθηκη συνδεσης ανάμεσα στα βιομηχανικά αντικείμενα και τα παιδικά παιχνίδια που συναρμολογούνται. Τα ανταλλακτικά που εμφανίζονται στον χώρο ενισχύουν την έννοια της μεταβολής, βρίσκοντας έτσι κοινά στοιχεία με τη διαδικασία του παιχνιδιού. Οι βάσεις, φτιαγμένες από παλιά πατώματα, λειτουργούν ως ένας χώρος που υποδηλώνει οικειότητα και δυνατότητα κίνησης. Ευχαριστώ ιδιαίτερα τους : Αλέξανδρο Χριστοφορίδη, Άννα Κασσανχούνέβα, Άννα Λιβαδά, Απόστολο Τσορφόλια, Βενετία Μολίν, Διονύση Παπαδημητρίου, Ειρήνη Μπάκολη, Ελένη Χαλαβαζή, Ευθύμη Παπαδημητρίου, Γιάννη Μωραΐτη, Γιάννη Σκάλτσα, Καμάλ, Κατερίνα Γιαννοπούλου, Κίλντι Ντράσα, Λευτέρη Σταυρόπουλο, Λουκά Λουκίδη, Ιάσονα Ράδο, Λίνκ, Ορφέα Μάκαρη, Παντελή Χανδρή, Σάββα Τσιμούρη, Σωτήρη Κυπραίο, (Κωσ)Τάκη Αλεξανδρόπουλο, Χρίστο Ζαφείρη, Ζωή Κάρτα αλλα και όλα τα εργαλεία που χρησιμοποίησα και δανείστηκα.
Open Access
Εκ _ παραδρομής
Παπουτσάκης, Μάρκος (Πτυχιακή εργασία, 2024)
Η πτυχιακή εργασία αφορά την δημιουργία έργων ζωγραφικής. Κάποια έργα είναι ζωγραφικές συνθέσεις εικόνων από ιστορικές φωτογραφίες, πλάνα από ταινίες και τηλεοπτικές εκπομπές, ενώ κάποια άλλα είναι οι ζωγραφικές αποτυπώσεις των παραπάνω. Όσον αφορά τις συνθέσεις πρόκειται για την συνύπαρξη σε έναν κοινό χώρο μορφών που δημιουργούν είτε έναν τόπο είτε μια κατάσταση που δεν θα συναντούσαμε στην πραγματικότητα. Οι ζωγραφικές αποτυπώσεις είναι οι απόπειρες ερμηνείας εικόνων που παρουσιάζουν αφ’ εαυτού κάτι παράδοξο. Τα έργα έχουν ως αφορμή έννοιες όπως ο ρατσισμός, το ζωώδες σε σχέση με το κανονιστικό, την συνύπαρξη του δράματος με την ευημερία. Σαν σύνολο αφορούν το παράλογο που διατρέχει την ύπαρξη όπως την βιώνουμε σήμερα. Ένα παράλογο που εκπορεύεται από τις σχέσεις εξουσίας είτε με την μορφή της επιβολής είτε με αυτήν του κοινωνικού συμβολαίου. Στόχος είναι οι εικόνες που θα δημιουργηθούν να αποπνέουν μια ατμόσφαιρα ονειρική-εφιαλτική ή/και παράλογη-απρόσμενη η οποία όμως κρύβει γεγονότα που έχουν συμβεί στην πραγματικότητα, θολώνοντας έτσι τα όρια ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό.
Open Access
ΕΣΩ/ΡΟΕΣ
Αντωνόπουλος, Δημήτρης (Πτυχιακή εργασία, 2024-06-26)
ΕΣΩ/ΡΟΕΣ "Ναούς δεν είχαν, βρίσκονταν όμως σε μια ζώσα και αδιάλειπτη ενότητα με την ολότητα του σύμπαντος. Δεν είχαν θρησκείες, βαθειά μέσα τους όμως ήταν ριζωμένη η γνώση ότι όταν ολοκληρωθεί ο κύκλος της φύσης και μαζί του η επίγεια χαρά τους, τότε θα ξεκινήσει για αυτούς ζώντες και νεκρούς μια νέα εποχή κατά την οποία η επαφή με την Ολότητα του σύμπαντος θα είναι ακόμα πιο ολοκληρωμένη." Φ. Ντοστογιέφσκι, Το όνειρο ενός γελοίου ανθρώπου Ο πηλός ως παράγωγο και αρχετυπικό υλικό αποτελεί τον εναρκτήριο τόπο της εργασίας, με τη διάθεση να ερμηνευθεί το αρχέτυπο της Μητέρας Γής. Κύριο αίτημα της εργασίας είναι η έκφραση ενός εσωτερικού, εξωτερικού αλλά και του ενδιαμέσου χώρου τους. Απόλυτες μορφές εκφράζουν έναν εξωτερικό μανδύα, ενώ το εσωτερικό περιβάλλον εμφανίζεται ως μια ατέρμονη ροή έμπλεης ύλης, που παράγει άμορφες γλυπτικές χειρονομίες στον ενδιάμεσο χώρο. Η διαλεκτική ροής κι ακινησίας διαγράφει και αποδίδει έναν ενδιάμεσο χώρο, διατυπώνοντας έναν διάλογο αντιθετικών συντεταγμένων. Το σχήμα – σώμα εκτείνεται και ταυτόχρονα σπειρώνεται στον εαυτό του. Η αίσθηση μιας ενότητας, θνησιγενούς κι εφήμερης, αποκαλύπτεται μόνο ώστε να αποκρυφθεί. Σύνδεση κι αποσύνδεση, ταύτιση και αποταύτιση, μέρος και όλον, σύνθεση κι αποσύνθεση. Σύνολα που δεν ορίζονται από το άθροισμα των μερών τους, υποσύνολα που έλκονται από το εύρος των αφαιρέσεών τους. Κι αίφνης, η υπόνοια μίας συνειδητότητας ασυμφιλίωτης με τις μορφές που την εγκλείουν. Μια ¨Ωκεάνια¨ συνειδησιακή ροή ενός πνεύματος που απομακρύνεται από την υλικότητά του. Ο ρους προς το ιερό δίχως κατευθυντήριες, μέσα από ατραπούς που μέλλεται να εμφανιστούν, να ανακαλυφθούν ή ακόμα να εφευρεθούν μέσω μιας μυστηριακής ανοδικής διάχυσης. Μια νέα πρώτη ύλη εμφανίζεται όπου οι διαφορές εξομαλύνονται, οι συγκρούσεις αμβλύνονται, όπου δεν υπάρχουν περιθώρια επιλογής. Ένα σημείο όπου η επιλογή θα σήμαινε σύγκρουση.
Open Access
Κρούθις
Παπαδάκη, Χρυσή Ε. (Πτυχιακή εργασία, 2023)
Η λέξη «κρούθις» επινοήθηκε αυθόρμητα στην προσπάθεια μου να επικοινωνήσω λεκτικά με το γάτο μου. Με το πέρασμα του χρόνου παρατήρησα ότι είναι μια λέξη που τη χρησιμοποιώ συχνά για να εκφράζω ένα αίσθημα τρυφερής αποδοχής απέναντι σε ότι νοιώθω ή θα ήθελα να νοιώσω ως οικείο. Η ενότητα σχεδίων «κρούθις» αποτελείται από μορφές που δημιουργήθηκαν προκειμένου να εκφραστούν και να διερευνηθούν μορφολογικά έννοιες όπως η επικοινωνία, η ένωση και η ερωτική αλληλοσυμπλήρωση. Τα πρώτα σχέδια υλοποιήθηκαν μέσω παρατηρήσεων που αφορούσαν τη μορφολογία των μονοκύτταρων οργανισμών αλλά και τη μελέτη απολιθωμάτων των αρχαϊκών μορφών ζωής. Στη συνέχεια, οι αρχικές μελέτες εξελίσσονται επηρεαζόμενες από τα μοτίβα τα οποία διακοσμούν τα αρχαία κεραμικά αγγεία, αλλά και τις φόρμες τους, παράγοντας μια γενεαλογία μορφών. Μέσω αυτής της διαδικασίας προκύπτει ένα πλήθος βιομορφικών αυτόνομων μορφών, που προσομοιάζουν με δοχεία που αναμένουν με κάποιο τρόπο τη πλήρωσή τους. Η ανάγκη αλληλοσυμπλήρωσης των μεμονωμένων μορφών εμφανίζεται σε αυτά με οδοντωτές εσοχές και προεξοχές, προκειμένου να μπορούν να ενώνονται μεταξύ τους δημιουργώντας ένα σύστημα συγκοινωνούντων δοχείων, εκπληρώνοντας αυτή την επιθυμία της αλληλοτροφοδότησης αλλά και της οργανικής συνύπαρξης των μορφών. Οι συνθετικές απόπειρες εκφράζονται με μια φρακταλική διάθεση διαμορφώνοντας περίπλοκα περιβάλλοντα. Αν χαρακτηριστικό των φράκταλ είναι η λεγόμενη αυτο-ομοιότητα (self-similarity) σε κάποιες δομές τους, τα «κρούθις» την υπονομεύουν, επιχειρώντας την συνθετική οργάνωση διαφορετικών μορφών και των παραγώγων τους. Τα «κρούθις» θα μπορούσαν να γίνουν αντιληπτά ως δίκτυα που αναπτυσσόμενα στον δισδιάστατο χώρο δημιουργούν σύνθετες δομές αποτελούμενες από ένα σύνολο εικονογραμμάτων. Εμφανίζουν ένα σύστημα γραφής, μια γλώσσα, αποτελούμενη από ιδιόμορφους χαρακτήρες-λέξεις, που δεν διαβάζεται με τους συνήθεις τρόπους, αλλά αναπτύσσεται και εκφράζεται χωρικά προς όλες τις διαστάσεις.
Open Access
Μεσοκαλόκαιρο
Ασημακοπούλου, Ελένη (Πτυχιακή εργασία, 2025-06-25)
Είναι μεσοκαλόκαιρο, μάταια προσπαθώ για αυτόν τον μεσημεριανό ύπνο, πνίγομαι στην ζέστη και στον ιδρώτα. Οι σκιές έκαναν παιχνίδια στο κεφάλι μου και μου φέρνουν στην θύμηση μια καλοκαιρινή σιέστα όπου αν ήμουν υπάκουη, αργότερα το απόγευμα θα είχα κάποιου είδους γλύκισμα για αμοιβή. Καθώς φυσούσε απαλά, οι σκιές από τα φυτά στον κήπο έμοιαζαν να χορεύουν πάνω στην κουρτίνα της γιαγιάς δημιουργώντας ακαθόριστα σχήματα υπνωτίζοντας με γλυκά. Δεν προσδοκώ καμία ακριβή μίμηση της πραγματικότητας αλλά μια αίσθηση τέλειας ηρεμίας και τρυφερής συγκίνησης.
Open Access
Μετασχηματισμοί
Λέττινγκτον - Χαραμή, Ιωάννα Αθανασία (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Ο κόσμος μεταβάλλεται και διαμορφώνεται συνεχώς μέσα από μια αλληλουχία φάσεων. Βρισκόμαστε στη συνεχή διαδικασία του να υπάρχουμε και συνεχώς αλλάζουμε. Εμφανίζονται χρωματικές επιφάνειες που συμπεριφέρονται σαν τεκτονικές πλάκες, συναποτελούν το περιβάλλον και το μετασχηματίζουν. Το έργο είναι άχρονο, μια και η διαδικασία της μετάβασης δεν είναι κάτι που αφορά μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, αλλά μία κατάσταση ζύμωσης. Το ξύσιμο της επιφάνειας είναι μια διαδικασία που φανερώνει την προηγούμενη στρώση χρώματος επαναφέροντας σε κάθε κομμάτι τη μνήμη της επιφάνειας· βλέπουμε δηλαδή κομμάτια του παρελθόντος να σχηματίζουν μια νέα στιγμή. Η τεχνική του ξυσίματος διαμορφώνει τις νέες σχέσεις μεταξύ των χρωματικών επιφανειών, τις αντιπαραβάλλει, τις οριοθετεί και καθορίζει την συνύπαρξη τους. Η κάθε φόρμα αποτελεί στοιχείο αυτό καθ' αυτό αλλά και θραύσμα του συνόλου Ένας κόσμος έντασης και χαλάρωσης, χάους και αρμονίας, διαρκούς ανασυγκρότησης.
Open Access
Οχυρώσεις
Μαρκοπούλου, Νικολέτα (Πτυχιακή εργασία, 2023-10-04)
Η φωτογραφική σειρά “Οχυρώσεις” είναι ένα σύνολο αποτυπώσεων που εξετάζουν την έννοια του “αποτροπαϊκού” που χαρακτηρίζεται από από το δίπολο επιθετικότητας και άμυνας, σε μία παθητική εκδοχή, συναντώντας το σύμπλεγμα ήρωας-τέρας-τρόπαιο. Αυτοπορτραίτα με ολόσωμες φιγούρες απεικονίζουν απόκοσμα όντα σαν αρχετυπικά πλάσματα που χάνουν βιαίως κομμάτια τους, μέλη τα οποία εμφανίζονται ως θραύσματα σε μία διαφορετική πλέον εκδοχή. Οι σχέσεις μεταξύ ολοκληρωμένου και θρυμματισμένου γεννούν τα παράξενα αυτά όντα που βρίσκονται παγωμένα σε ένα νυχτερινό φυσικό περιβάλλον θυμίζοντας κλασσικά αποτροπαϊκά σύμβολα. Οι χαρακτήρες του έργου ενσαρκώνουν μία σύνθεση μυθολογικών και θρησκευτικών στοιχείων με τις κλασικές απεικονίσεις τους που τείνουν να αλληλοσυνδέονται ή να ταυτίζονται δημιουργώντας ένα κράμα μυθοπλαστικών πλασμάτων που συναντώνται ξαφνικά σε μία νυχτερινή περιήγηση. Η βιαιότητα που υπονοείται, καθώς και τα χαμένα θραύσματα που επανεμφανίζονται σε διαφορετικά σημεία παραλλαγμένα, δημιουργούν μία αποσπασματική αφήγηση που εκτυλίσσεται μη γραμμικά αλλά εις βάθος και παρουσιάζεται σαν μία αιφνίδια εμφάνιση συμβόλων αποκομμένων από τη δράση. Τα εξωκοσμικά αυτά όντα προκαλούν συναισθήματα έλξης και απώθησης που προέρχονται από την καθοριστική μετωπική στατικότητά τους, δημιουργώντας μία αντανάκλαση παγώματος, μεταφέροντας το αίσθημα του δέους χωρίς να δρουν. Ο τίτλος του έργου αναφέρεται σε ένα σύνολο πολλαπλών μηχανισμών άμυνας όπως η απόκτηση τερατοειδών στοιχείων και η επιβλητικότητα, με στόχο να κρατήσουν τον αντιμέτωπο σε απόσταση. Η σειρά “Οχυρώσεις” είναι ένα DIY έργο με φωτογραφίες τραβηγμένες με χρονόμετρο σε φυσικό νυχτερινό τοπίο, έπειτα από ζωγραφικά σχέδια και κατασκευή κοστουμιών και αντικειμένων από λουλούδια, επιχρωματισμένα φύλλα, χαρτόνια, υφάσματα ραμμένα και body painting, σε συνδυασμό με ψηφιακή επεξεργασία για το τελικό αποτέλεσμα.
Open Access
Πτυχιακή εργασία του Μερεντίτη Χρήστου
Μερεντίτης, Χρήστος (Πτυχιακή εργασία, 2025-06-24)
Η πτυχιακή μου χαρακτηρίζεται από τρείς ενότητες. Από εικόνες που δείχνουν εμένα από μωρό έως ενήλικα, από τοπία κυρίως από το χωριό μου στην Αρκαδία και από στιγμιότυπα από κινηματογραφικές ταινίες.

Browse by

Browsing Τμήμα Εικαστικών Τεχνών (Π. Ε.) by Studio "Ζωγραφικής Ι΄ - Painting Studio 10"

Results Per Page

Sort Options