Τμήμα Εικαστικών Τεχνών (Π. Ε.)
Permanent URI for this collection
Browse by
Browsing Τμήμα Εικαστικών Τεχνών (Π. Ε.) by Category "Performance"
Results 1 - 16 of 16
Results Per Page
Sort Options
Item Open Access Content 49,99Καράκου, Ελένη (Πτυχιακή εργασία, 2024-01-31)Η πτυχιακή μου εργασία, με τίτλο CONTENT 49,99, είναι μια βίντεο-εγκατάσταση και βιντεο-περφόρμανς που διερευνά τη σχέση καπιταλισμού, γυναικείας ταυτότητας και της εμπορευματοποίησης του καλλιτέχνη στη σύγχρονη εποχή. Μέσα από πέντβιντεο-προβολές, παρουσιάζομαι να ποζάρω, σατιρίζοντας τη συνεχή ανάγκη αυτοπροβολής και την "πώληση" της καλλιτεχνικής περσόνας στα κοινωνικά δίκτυα. Η ειρωνεία του έργου έγκειται στην αυτοδιαφήμιση, όπου η καλλιτέχνις γίνεται προϊόν, σχολιάζοντας την πίεση που ασκείται στις γυναίκες δημιουργούς να συμμορφωθούν με συγκεκριμένα πρότυπα για να πετύχουν.Item Open Access EmbryoΤσοπαναργιά, Αθανασία (Πτυχιακή εργασία, 2022)Η πτυχιακή μου αποτελείτε από δύο ταυτόχρονα live performances όπου και στις δύο διαδραματίζεται το (γυμνό) σώμα με το νερό. Η σύλληψη αυτών προήλθε από το δεύτερο έτος της σχολής μέσα από ένα πειραματικό μάθημα performance με την Κυρία Αιμιλία Μπουρίτη. Στόχος του μαθήματος να βρούμε και νιώσουμε με κάθε τρόπο, ένα αγαπημένο μας αντικείμενο. Επιλέγοντας τα κύμβαλα(μουσικό όργανο) το οποίο το χρησιμοποιούσα σε ανατολικούς χορούς όπου και χόρευα - χορεύω αρκετά συχνά σύντομα στο δεύτερο πειραματισμό κιόλας, αντιλήφθηκα ότι το "αγαπημένο μου αντικείμενο" ήταν η ίδια μου η κοιλιά όπου ασυναίσθητα δε παραλείπω να τη κουνώ μέσα στην ημέρα μου.Item Open Access I'm not a robot: A monsters guide to survive the last milleniumΜελέτης, Αναστάσιος Παναγής Χ. (Πτυχιακή εργασία, 2021)Το "I'm Not a Robot: A Monster's Guide to Survive the Last Millennium" είναι ένα έργο που αποτελείται από μια ομαδική performance (60 λεπτά) και μια πολυμεσική εγκατάσταση. Παρουσιάστηκε τον Οκτώβριο του 2021 , κατά την διάρκεια της έκθεσης Πτυχιακών Εργασιών, στον υπόγειο χώρο του φουαγιέ της Α.Σ.Κ.Τ. Το έργο ερευνά το αρχέτυπο του “cyborg” και την ιδέα ενός μερικού και συνεχώς μεταβαλλόμενου εαυτού σε σχέση με τη μετά ψηφιακή εποχή και τις νέες υβριδικές συνθήκες που αυτή επιβάλλει. Η επιτελεστική δράση εξελίσσεται εντός ενός “επιστημονικού εργαστηρίου” που καταρρέει, όπου γεννιούνται και κατάκρεουργούνται ξανά και ξανά τερατώδεις χαρακτήρες, που πασχίζουν να υπάρξουν και να αλληλεπιδράσουν μεταξύ τους και να επιβιώσουν. Η δράση, μέσω αυτού του συνεχόμενου κύκλου γέννησης και καταστροφής, λειτουργεί σαν μια τελετή ενηλικίωσης που δεν τελειώνει ποτέ, μια περιπέτεια συνεχούς διαμόρφωσης και αφανισμού ταυτοτήτων σε ένα κόσμο που βρίσκεται σε αποσύνθεση. Κατά την διάρκεια του έργου, ο δημιουργός είχε τον ρόλο του παρατηρητή και τη δυνατότητα να επεξεργάζεται ζωντανά την συνολική εμπειρία. Επιμελούνταν on-stage και off-stage την live οπτικοακουστική εγκατάσταση ( ψηφιακή προβολή του προτζέκτορα και ηχητικό τοπίο ) αλλά και τον σκηνικό χώρο και τα αντικείμενα . Οι performers χρησιμοποιούσαν τα σώματά τους παίζοντας, κάνοντας γυμναστική, παλεύοντας, χορεύοντας και συμμετέχοντας σε επαναλαμβανόμενες πράξεις και σε ασκήσεις με στόχο την σωματική διέγερση και τη καταστολή. Παράλληλα καλούνταν να χρησιμοποιούν, να ανταλλάσσουν, να μετατρέπουν και να επαναχρησιμοποιούν υλικά και σκηνικά αντικείμενα, μεταλλασοντας ετσι συνεχώς τον εικόνα τους και το χώρο γύρω τους, συνησφέροντας έτσι στην συνεχώς μεταβαλλόμενη φύση της performance. Τα μέλη της ομάδας επιλέχθηκαν στοχευμένα βάση της ηλικίας και του διαφορετικού τους υποβάθρου (πχ.τέχνες, μουσική, ψυχική υγεία). Στην συνέχεια, κλήθηκαν σε ομαδικές συζητήσεις και ατομικές συνεντεύξεις. Στις ατομικές συνεντεύξεις μοιράστηκε από τον δημιουργό ένα ερωτηματολόγιο το οποίο εμπεριείχε θέματα σχετικά με την παιδική ηλικία, την εξερεύνηση του εαυτού στο διαδίκτυο, την διαδικασία ενηλικίωσης, τις προσωπικές μεταμορφώσεις και την κοινωνική προσαρμογή. Τα δεδομένα που συλλέχθηκαν οδήγησαν στην δημιουργία 13 αρχετυπικών χαρακτήρων για το κάθε performer και στην σύνθεση ατομικών task list τα οποία περιγράφουν βήματα δημιουργίας, μεταμόρφωσης και αλληλεπίδρασης χαρακτήρων. Η εγκατάσταση οικοδομεί ένα κατακερματισμένο περιβάλλον αλλα και μια διαδρομη. Την οποία ο θεατής καλείται να ανακαλύψει, ακολουθώντας γραμμικά στοιχεια και συντρίμμια που έχει αφήσει πίσω της κάποια μαζική καταστροφή. Τα επιμέρους εικαστικά έργα αποτελούν υβριδικά αντικείμενα - κράμματα ψηφιακών απεικονίσεων, εμπειριών και υλικών απορριμμάτων. Οι συνεχείς μεταθέσεις από το ψηφιακό στον υλικό χώρο και τα αντιφατικά στοιχεία, συνθέτουν θραυσματικά μυθολογικά συστήματα τα οποία θολώνουν τα όρια μεταξύ φυσικού και τεχνητού, γεγονότος και φαντασίας. Φτιαγμενα απο αποδομημένα και αποσυνδεδεμένα υλικά (Ανακυκλώσιμα και βιομηχανικά υλικά, ευρεθέντα αντικείμενα συνθετικό μετάξι κ.ά.) τα έργα παραπέμπουν άλλοτε σε ψευδό επιστημονικά ευρήματα και σχεδιαγραμματα , άλλοτε σε τελετουργικά εργαλεία και άλλοτε σε βιομηχανικά κατάλοιπα, ενός φανταστικού πολιτισμού. Στα απομεινάρια αυτά υπάρχουν αποτυπωμένες δυνητικές ιστορίες - στιγμές αλληλεπίδρασης μετάλλαξης, καταστροφής και αποκάλυψης που επιχειρούν να ισορροπήσουν μεταξύ ευαλωτότητας, μηδενισμού και ειρωνείας. Το θεωρητικό υπόβαθρο και η έρευνα του περικλείουν θεματικές από τα πεδία της Ψυχολογίας των Νέων Μέσων και του Κυβερνοχώρου, της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, της Βιολογίας, της Τελετουργίας και της Μεταφυσικής. Ερευνητικά το έργο έχει ως αφετηρία το βιβλίο του Marshall McLuhan “Τhe Medium is the Massage” (1967) στο οποίο παρουσιάζει τις αλλαγές που επιφέρουν τα νέα μέσα μετάδοσης της πληροφορίας στους τρόπους με τους οποίους, αντιλαμβανόμαστε την εγγύτητα, μετατρέποντας τον κόσμο σε ένα παγκόσμιο, “διασυνδεδεμένο και αλληλοεξαρτώμενο χωριό”. Σύμφωνα με το ερευνητικό σύγγραμμα “Κυβερνοψυχολογία” σε επιμέλεια Angel J. Gordo-Lopez και Ian Parker (2008), με την ίδρυση του World Wide Web, αλλάζει ακόμη πιο βαθιά ο τρόπος με τον οποίο οι χρήστες του αντιλαμβάνονται τον εαυτό και τον κόσμο γύρω τους, διαχωρίζοντας τα σε online και offline και οικοδομώντας έτσι το μετά ψηφιακό τοπίο. Η Donna Haraway στο “Μανιφεστο των Σαιμποργκ” (1987) χαρακτηρίζει την υβριδική αυτή ανθρώπινη κατάσταση, ως cyborg. Θεωρεί πως αυτή η τερατώδης ταυτότητα είναι ικανή να αναιρέσει τους δυϊσμούς που επιβάλλει η κανονικότητα και να ενδυναμώσει τα άτομα που βρίσκονται στο περιθώριο. Το έργο αντλεί επίσης έμπνευση από τις προσεγγίσεις της Jane Ellen Harrison στις ιερές τελετές και την αρχαία τέχνη, επισημαίνοντας τον ρόλο των τελετών σε σχέση με την μίμηση, την προετοιμασία, τη μετάβαση και τη μεταμόρφωση και το ρόλο τους στην οικειοποίηση του τραύματος και την εκτόνωση της αγωνίας και της σκέψης . Επιπλέον, η αλχημεία και η παραψυχολογία επηρεάζουν την καλλιτεχνική διαδικασία, παρέχοντας ένα πλαίσιο για την διαδικασίες σχηματισμού και ολοκλήρωσης του εαυτού , τη μεταμόρφωση και την αναγέννηση. Μέσω της εξερεύνησης της ταυτότητας του cyborg και της ιδέας ενός κατακερματισμένου εαυτού εντός της μετά ψηφιακής εποχής το "I'm Not a Robot: A Monster's Guide to Survive the Last Millennium" καλεί το κοινό του να αναλογιστεί τον συνεχώς μεταβαλλόμενο χαρακτήρα της προσωπικότητας και τις νέες συνθήκες που επιβάλλει ένα νέο υβριδικό περιβάλλον. Ερευνώντας και αξιοποιώντας διάφορους τομείς, όπως οι μελέτες των νέων μέσων, η ψυχολογία, η ανθρωπολογία, και η μυθολογία, το έργο εξετάζει τις μετασχηματικές επιδράσεις της τεχνολογίας, την ρευστή φύση των online και offline ταυτοτήτων, και την ενδυνάμωση που προκύπτει από την αποδοχή μιας υβριδικής κατάστασης, την ύπαρξή μας σε ένα μετά ψηφιακό τοπίο και ίσως σε μια post-human εποχή.Item Open Access MIAMMY'S HUBΒαρβέρη, Αναστασία Δήμητρα (Πτυχιακή εργασία, 2024)Στο πλαίσιο ενός κόσμου που δομείται από την καπιταλιστική λογική, βρήκα έναν τρόπο να χακάρω το σύστημα, διατηρώντας την αυτονομία μου. Λαμβάνοντας υπόψη ότι για να βιοποριστούμε καλούμαστε καθημερινά να επιλέξουμε εάν θα πουλήσουμε το σώμα ή το μυαλό μας, επιλέγω συνειδητά να εργάζομαι απευθείας για την εαυτή μου καθορίζοντας τους όρους της διαδικασίας, εργαλειοποιώντας το σώμα μου ως μέσο παραγωγής. Μέσα από διαφορετικές χρήσεις και ενοικιάσεις, το σωματικό αποκείμενο εμφανίζεται ως καλλιτεχνικό παράγωγο υπονομεύοντας γνωστά ιεραρχικά μοτίβα αλλά και τις ίδιες τις ανατροπές τους. Το οικονομικό αντίτυπο της ενοικίασης του σώματος μου λειτουργεί διεργετικά λόγω της ανακατεύθυνσης του πλούτου όσων επιθυμούν να πληρώσουν για τις υπηρεσίες μου, προς εμένα και τα κορίτσια. Το αγαπημένο σου κορίτσι αφεντικό.Item Open Access Plats / SplatΜπέλλου, Αναστασία (Πτυχιακή εργασία, 2023)Το "PLats" έρχεται να ανατρέψει τη βεβαιότητα της εσχατολογικής φύσης του ανθρώπου, επισημαίνοντας με χιουμοριστικό και αυθάδικο τρόπο την ψευδαίσθηση του υποτιθέμενου ελέγχου της ζωής του. Με τις προκλητικές, άναρχες ταλαντώσεις και κυματισμούς του το "ΠΛΑΤΣ" υπενθυμίζει αλλά ταυτόχρονα εξυμνεί τη θνητή, ατελή φύση του ανθρώπου και την απώλεια ελέγχου μιας βολικά στατικής ηρεμίας που επιθυμεί να τον παγώσει στον χώρο και τον χρόνο. Διαθέτοντας μια εγγενή οργανικότητα συντίθεται από έννοιες όπως το υγρό στοιχείο, η ταλάντωση, η πρόσκρουση και προϋποθέτει κίνηση σε μια επιφάνεια. Έχει ήχο. Η ίδια η λέξη αποτελεί ηχητική αναπαράσταση της έννοιας, έτσι ο εννοιολογικός πυρήνας της περφόρμανς προδίδεται ήδη στον τίτλο της. Στην περφόρμανς ‘’ΠΛΑΤΣ’’, η καλλιτέχνιδα δημιουργεί μια σύνθεση από οργανικές φόρμες που συνειρμικά παραπέμπουν σε μέλη του ανθρώπινου σώματος, που είναι σεξουαλικά φορτισμένα (οπίσθια, αιδοία, πέη) και αλληλεπιδρά με αυτά επιδιδόμενη σε κινήσεις ραπίσματος που παράγουν τον χαρακτηριστικό ήχο. Σχηματικά οι φόρμες αποδίδονται ως ζωόμορφα και φυτόμορφα γλυπτά δημιουργώντας έτσι έναν άλλο "κήπο επίγειων απολαύσεων " που είναι έτοιμος να εξερευνηθεί. Έτσι δημιουργείται ένα διαδραστικό περιβάλλον στο οποίο οι θεατές καλούνται να εξερευνήσουν τις επιδράσεις μιας "υγρής σωματικότητας" και των ήχων που παράγει, και κατ'επέκταση να ανακαλύψουν το ίδιο τους το σώμα και την κρυφή ζωή που κρύβει μέσα του. Η καλλιτέχνης αντλεί αναφορές από την ποπ κουλτούρα και κυρίως το διαδίκτυο, με βίντεο που παρουσιάζουν με φετιχιστικό τρόπο την ηδονή (oddly satisfying, ASMR, porn videos.Item Open Access Ride or DieΞυλογιαννοπούλου, Μαρκέλλα (Πτυχιακή εργασία, 2024)Οι κοινωνικές ταυτότητες επιβίωσης αναδύονται μέσα από τη διαμόρφωση ενός εαυτού που ευθύνεται για την ενσωμάτωση σε κοινωνικά δίκτυα. Σε αυτό το πλαίσιο, οι κάγκουρες αναδεικνύονται ως μια επικρατούσα υποκουλτούρα, χαρακτηριζόμενη από στοιχεία όπως η ματσίλα, η εκκεντρικότητα και η αφοσίωση στα οχήματα. Παρότι επιχείρησα να ενταχθώ, η εκκεντρικότητα της υποκουλτούρας αυτής αποτελούσε πρόκληση στην αναζήτηση αναγνώρισης, ενώ προσπαθούσα να διατηρήσω την αυθεντικότητά μου. Η ανάγκη για κοινωνική ενσωμάτωση και αναγνώριση υπερέβαινε την επιθυμία να καθορίσω την πραγματική μου ταυτότητα. Διαμορφώνοντας, επομένως, "ταυτότητες επιβίωσης", προσπαθούσα να προσελκύσω αυτό που επιθυμούσα, αντί να προσαρμόζομαι. Η εν λόγω εμπειρία, διαδραματισμένη επι προσωπικού, υπογραμμίζει την ενδελεχή προσπάθεια εύρεσης ισορροπίας μεταξύ αυτο-αναγνώρισης και κοινωνικής αποδοχής. Η ανάγκη για ασφάλεια και ένταξη οδηγεί σε διαρκή αναζήτηση της ιδανικής κοινωνικής ομάδας και τη δημιουργία του εαυτού.Item Open Access Species : O λυγμός της γης … μετατονισμένοςΧύτας, Δημήτριος (Πτυχιακή εργασία, 2022)Η παρούσα πτυχιακή εργασία με τίτλο SPECIES «O λυγμός της γης … μετατονισμένος», είναι μια εγκατάσταση στο χώρο που αφορμάται από στοιχεία βιωμένης προσωπικής εμπειρίας και συγκεράζει αρχέγονα υλικά με την οπτικοποιημένη αφήγηση, την ηχητικότητα και τον εννοιολογικό στοχασμό. Είναι φτιαγμένη από ύλη, η οποία συνεργάζεται με την συγκεκριμένη ηχητική σύνθεση, διαμορφώνοντας ένα ιδιόμορφο οπτικοακουστικό αποτύπωμα. Ειδικότερα, η στάχτη, ως αποτέλεσμα και υπόλειμμα της καύσης ενός υλικού, είναι το θεματικό υλικό που χρησιμοποιήθηκε για την εγκατάσταση και η οποία συλλέχθηκε από δασικές περιοχές, που αλώθηκαν από την μανία της πύρινης λαίλαπας, τα τελευταία χρόνια στον ελλαδικό χώρο. Τα δύο sound sequences, είναι οι ήχοι που καταγράφηκαν και διαμορφώνουν ηχητικό τοπίο, με σκοπό την διείσδυση του ρυθμού στο μυαλό. Οι ήχοι αυτοί παρότι φτιαγμένοι από ανθρώπινο χέρι, διέπονται από κάτι απόκοσμο και μυστηριώδες. Οι ανωτέρω ηχητικές ακολουθίες αποτυπώνονται με στάχτη πάνω σε χαρτί που δημιουργήθηκε από τον καλλιτέχνη, χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη ανακυκλωμένα χαρτιά με διακηρύξεις και φυλλάδια για την «προστασία των δασών». Ο διαμορφωμένος λοιπόν χώρος, σκηνικό σε δεδομένη χρονική στιγμή, επιθυμεί να βάλει τον θεατή να κάνει την αυτοκριτική του, πώς και τι έχει πράξει για να αποτρέψει ή πώς επιμελώς αδιαφορεί για το παγκόσμιο έγκλημα που συντελείται, της συρρίκνωσης δηλαδή των δασών του πλανήτη, με ότι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον μας και επιδιώκει αφηγηματικά να καταγγείλει την παγκόσμια υποκρισία, για την μη διαφύλαξή τους. Η εγκατάσταση αποπνέει τη δική της ενέργεια καθώς και έναν μετατονισμό, μια γείωση που ανταποκρίνεται σε ένα εντελώς σύγχρονο αίσθημα, συγκεκριμένου και απτού, την αναγκαιότητα προστασίας της φύσης που μας τρέφει. Απαιτεί γενναία και ανυποχώρητη υπακοή στους θείους νόμους της φύσης για να κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενιές αυτό που μας παρέδωσαν οι προηγούμενες.Item Open Access “SΕ RENVOYER LA BALLE”Παντερή, Κωνσταντίνα (Πτυχιακή εργασία, 2024-06)Το έργο πραγματεύεται την φθορά στο χρόνο. Μια φθορά αναπόφευκη, που αφορά τόσο στην υλική όσο και στην άυλη συναισθηματική διάσταση της ζωής και πηγάζει από την νοσταλγία, τον χρόνο και το ξεθώριασμα της μνήμης. Πρόκειται για μια εγκατάσταση που συνδύασα με performance κατά την διάρκεια της πτυχιακής μου. Το έργο αποτελείται από δύο τραπέζια πινγκ πονγκ, στα οποία είναι ζωγραφισμένα/σχεδιασμένα οικογενειακά μου πρόσωπα. Κατά την παρουσίαση διοργανώθηκε ένα παιχνίδι πινγκ πονγκ από επαγγελματίες παίκτες, με σκοπό οι αγωνιζόμενοι να φθείρουν τα σχέδια, και αυτή η τυχαία παραμόρφωση να παραλληλιστεί με τη φθορά στον χρόνο. Καθ’ όλη τη διάρκεια της εκτέλεσης, ακόυγεται ο ήχος «The Caretaker - Everywhere At The End Of Time - Stages 1-6» που δημιουργός του είναι ο Leyland Kirby, τον οποίο μελέτησα και επηρεάστηκα. Ξεκινώντας από κάτι συγκροτημένο και καταλήγοντας σε κάτι αποδομημένο για τον ακροατή, ο ήχος εμπλούτισε την έννοια της φθοράς. Link για τον ήχο: https://www.youtube.com/watch?v=wJWksPWDKOc&t=4sItem Open Access Αγκάθια από μέσαΛαμπρινίδη, Μαρία (Πτυχιακή εργασία, 2024-06-14)Η εργασία μου αποτελείται από έργα τα οποία συνθέτουν έναν χώρο αλλά μπορούν να υπάρξουν και αυτόνομα . Ενδύματα , γλυπτά και ορθογώνιες πλαστικές φόρμες γίνονται αλληλένδετα κομμάτια μιας καινούργιας γλώσσας έκφρασης . Το μέσω που απασχόλει την πρακτική μου είναι η πλαστική διαφάνεια στην οποία ενσωματώνω αντικείμενα της καθημερινότητας μου , αποσπάσματα από γραπτά , σκουπίδια και οργανικά στοιχεία όπως μαλλιά και φυτά με έναν ημερολογιακό χαρακτήρα . Ο φωτισμός και τα εργαλεία μου πλέον γίνονται κομμάτι της εγκατάστασης με αυθόρμητο τρόπο καταλαμβάνοντας χώρο και δημιουργώντας μια πιο βιομηχανική ατμόσφαιρα που έρχεται σε αντίθεση με την ευαισθησίας των έργων. Η θεματική που με απασχολεί είναι η παροδικότατα της σύγχρονης εποχής και το έργο μου είναι ένα σχόλιο πάνω σε αυτό . Προσπαθώ να δώσω μια παραπάνω διάρκεια στην σκέψη της στιγμή και το συναίσθημα εγκλωβίζοντας το σε ένα τόσο ανθεκτικό υλικό το οποίο ταλαιπωρεί την εποχή μας αντέχοντας παραπάνω από τι θα έπρεπε στον χρόνο . Τέλος στην πρακτική μου έχω εντάξει το στοιχείο της μόδας και του ενδύματος σαν μια ευκαιρία κάποιος άλλος να μπορέσει να «φορέσει» αυτό που νιώθω . Κάτι τόσο προσωπικό να φύγει από μένα και να αποκτήσει ζωή στο σώμα αυτού που το φοράει . Την τελευταία μέρα τις έκθεσης πραγματοποιήθηκε μια performance με χαρακτήρα fashion show η οποία ξεκινούσε από την κεντρική αίθουσα της Κεσσανλη και κατέληγε στο σκοτεινό δωμάτιο οπού εκθέτονταν τα έργα μου.Item Open Access Λόλα Κωστοπούλου (1900-2022) - Μη με ξεχάσετε ποτέΣταματίου, Ιωάννης (Πτυχιακή εργασία, 2025-02-24)Λόλα Κωστοπούλου (1900-2022) «Μη με ξεχάσετε ποτέ» Μια επινόηση εικόνας και λόγου. Μια έμφυλη βιογραφία προσώπων και αντικειμένων. Πρόκειται για την παρουσίαση μιας έκθεσης μνήμης για ένα επινοημένο πρόσωπο, για μια κατασκευασμένη ταυτότητα - τη Λόλα Κωστοπούλου. Η παρουσίαση πλαισιώνεται από ένα αρχείο, δηλαδή από μια υλική πραγματικότητα εξίσου πλαστή. Ο ξεναγός της έκθεσης είναι ένας επίσης κατασκευασμένος ρόλος αυτός του επιμελητή - αφηγητή. Στον χώρο συναντιούνται υλικά που δεν θα μπορούσαν αλλιώς να συναντηθούν. Η παρουσίαση επαναλαμβάνεται συνεχώς και αυτό φιλοδοξεί να αποκαλύψει τη συνθήκη της κατασκευής της. Το έργο είναι μία lecture performance - μία αφήγηση μέσα σε μία εγκατάσταση. Μερικά βασικά στοιχεία της παρουσίασης στον χώρο. 1. Στον τοίχο αναπτύσσεται ένα εκτενές timeline που περιγράφει χρονολογικά τη ζωή της ηρωίδας από τη γέννηση έως το θάνατο της. Αυτό το χρονολόγιο περιλαμβάνει κείμενα, αντικείμενα και φωτογραφίες και συνιστά μία αφήγηση που προχωρά παράλληλα με την αφήγηση του επιμελητή. 2. Στο κέντρο του δωματίου υπάρχουν μοντέλα με ενδύματα καθώς και τραπέζια που προτείνουν μία μουσειακή αφήγηση με υλικές αποδείξεις - αντικείμενα και τεκμήρια από τη ζωή της πρωταγωνίστριας σε προθήκες. 3. Στον τοίχο υπάρχει μία προβολή διαφόρων ψηφιακών υλικών, όπως βίντεο της έναρξης και του τέλους της παρουσίασης και ένα ψηφιακό άλμπουμ φωτογραφιών.Item Open Access Ονοματοποιία ΣυμπλοκήςΝτίαζ Σάντσεζ, Βασίλειος (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-22)Το έργο αποτελεί ένα επιτραπέζιο παιχνίδι καρτών, το οποίο λειτουργεί ως εικαστικό και εννοιολογικό πεδίο διερεύνησης της διαδραστικότητας, της συμμετοχικότητας και της σχέσης ανάμεσα στον δημιουργό, το έργο και τον θεατή. Η σύλληψή του προήλθε από την ανάγκη να εξεταστεί το παιχνίδι όχι απλώς ως μορφή ψυχαγωγίας, αλλά ως καλλιτεχνικό και φιλοσοφικό εργαλείο που φέρει στοιχεία στρατηγικής, και ανταγωνισμού. Η ένταξή του στο εκθεσιακό πλαίσιο μετατρέπει την πράξη του παιχνιδιού σε ζωντανό, τελετουργικό γεγονός, όπου η εμπειρία υποκαθιστά το αντικείμενο. Μέσα από τη συμμετοχή του κοινού, το έργο αποκτά τη μορφή μιας διαρκώς μεταβαλλόμενης περφόρμανς, μιας διαδικασίας που κάθε φορά επαναπροσεδιορίζεται από τις επιλογές και τις αντιδράσεις των παικτών. Το παιχνίδι λειτουργεί ως μια έντιμη μορφή έκφρασης, επειδή η πράξη του προϋποθέτει ειλικρίνεια: ο παίκτης εκφράζεται μέσα από τις ενέργειές του, σε ένα εθελοντικό πλαίσιο χωρίς προκαθορισμένο νόημα ή σκοπό. Πρόκειται για μια συμβολική αναπαράσταση της ίδιας της ζωής, όπου η δράση έχει αξία καθαυτή. Υπάρχει πάντα ένας νικητής και ένας ηττημένος, το παιχνίδι δεν επιδιώκει να την εξωραΐσει ούτε να την δικαιολογήσει ηθικά. Με αυτόν τον τρόπο, αναδεικνύει την ατέλεια και την ασάφεια της ανθρώπινης εμπειρίας ως ουσιώδες συστατικό της ύπαρξης.Item Open Access ΟΡΘΙΟΚάλφας, Ζήνων (Πτυχιακή εργασία, 2025-06-25)Ένα παιδί στην βιοτεχνία του παππού του παρενοχλείται σεξουαλικά από συγγενικό πρόσωπο. Το ΟΡΘΙΟ, εγκατάσταση οθονών και εκτυπώσεων πάνω σε κατασκευή dexion, είναι η γλυπτική επανόρθωση απέναντι σε αυτό το τραύμα. Ο σκελετός-dexion αναπαριστά τα συναισθηματικά φορτισμένα ράφια στη βιοτεχνία γυναικείας νυχτικιάς του παππού, με έδρα το Καλοχώρι στην ΒΙ.ΠΕ της Θεσσαλονίκης. Επαναπροσδιορισμένα, τα dexion βαστάνε αντί για κιτς νυχτικιές, οθόνες και εκτυπώσεις με δικές μου “προβολές” ως μνήμες μίας διαδικασίας έκθεσης στις διαπροσωπικές μου σχέσεις. Στην διαμόρφωση του έργου συμβάλλει η Τέχνη και Επιστήμη της γιόγκα όπως την έχω διδαχθεί -ως διαπολιτισμικό σύστημα αυτογνωσίας από την γιογκίνι Σοφία Χατζηπαναγιώτου. Γιόγκα ως ζυγός, jug, και ως τεχνική συν-χώρεσης. Συνδέοντας την εγκατάσταση ως καλλιτεχνικό μέσο με την ιδιότητα της γιόγκα ως τεχνική που αφορά το ‘χώρο’, Installation και γιόγκα γίνονται τρόποι οικειοποίησης του ‘χώρου’ μας. Το ΟΡΘΙΟ ως περφόρμανς χρησιμοποιεί αυτή τη λογική προσπαθώντας σαν διαδικασία να ‘συγχωρέσει’, να ενοποιήσει τα στοιχεία: το σώμα μου και οι ασυνείδητες-συνειδητές μνήμες τραύματος [ξανά]υπάρχουν μαζί με την αναπνοή μου. Αυτή η πράξη -όντας εγώ όρθιο- λειτουργεί μεταμορφωτικά. Μέσω της περφόρμανς, προπονώ την ενδυνάμωση και την ψυχοσωματική εκτόνωση, συνδυάζοντας μέσα (περφόρμανς, βίντεο, γιόγκα). Ο τίτλος ΟΡΘΙΟ προκύπτει από τη μελέτη μου στο έργο Bædan 1: Journal of Queer Nihilism. Το κεφάλαιο Καπιταλισμός, η Οικογένεια και ο Πρωκτός, με παραπέμπει στην κουήρ θεωρία του Γκι Οκενγκέμ και το έργο του Ομοερωτική Επιθυμία. Έτσι, συνδέω τις φλέγουσες έννοιες/δίπολα δημόσιο-ιδιωτικό, προσωπικό-συλλογικό με στοιχεία του ΟΡΘΙΟ. Με πρόθεση, παρουσιάζω “προσωπικές” στιγμές -άλλοτε “ταιριαστές” σε δημόσια σφαίρα και άλλοτε καθόλου “κατάλληλες”, θέλοντας να ξεκλειδώσω το δίπολο ορατό-μη ορατό. Το πάντρεμα του οπτικά ‘οικείου’ -είτε λαμβάνει χώρα στο σπίτι είτε στους δρόμους- με το κοινωνικά απαγορευμένο: Μία φωτογραφία του πρωκτού μου πλάι σε βίντεο όπου κολλάω αφίσες της φάτσας μου στο δρόμο. Το ΟΡΘΙΟ σατιρικά [δεν] εκπροσωπεί τον σε-στύση φελλό-φαλλό. Για την περφόρμανς καλύπτω τεχνικά τα γεννητικά μου όργανα με τη χρήση αυτοκόλλητης γάζας και προχωράω σε μία δικιά μου παρέμβαση επαναπροσδιορισμού φύλου. Ειρωνικά, το μη-ανδρικό μου σώμα ενσωματώνει στοιχεία από τα λόγια του Οκενγκέμ: Η συλλογική και λιμπιντική “επανεπένδυση” του πρωκτού θα προϋπέθεται μία αναλογική αποδυνάμωση του μεγάλου φαλλικού σημαίνοντα, που συνεχώς κυριαρχεί πάνω μας -και στις μικρές κλίμακες ιεραρχείας της οικογένειας και σε μεγαλύτερες κοινωνικές ιεραρχίες. Η λιγότερο αποδεκτή επιθυμητή λειτουργία (ακριβώς γιατί είναι μια από τις πιο απο-εξαγνιστικές κοινωνικά) είναι αυτή που συμβαίνει στον πρωκτό… Η σπουδαία πράξη της καπιταλιστικής αποκωδικοποίησης συνοδεύεται από την κατανόηση της σύστασης του ‘ατόμου’: το χρήμα, το οποίο πρέπει να είναι ιδιωτικό για να ρέει, είναι όντως συνδεδεμένο με τον πρωκτό -ως σύμβολο που παραπέμπει σε κάτι κρυμμένο κοινωνικά- σε τέτοιο βαθμό που ο πρωκτός είναι το πιο ιδιωτικό κομμάτι του ατόμου. Η σύσταση του ιδιωτικού, ατομικού, καθώς-πρέπει ατόμου είναι πρωκτική, η σύσταση του δημόσιου προσώπου είναι φαλλική…Item Open Access Πλασμο_Δεσμα Vol.2Σαρτζετάκη, Άρτεμις (Πτυχιακή εργασία, 2023-06-24)Tο διευρυμένο σώμα -Πειράματα στην επαυξημένη συναισθητηριακή εμπειρία. Το πλασμόδεσμα διερευνά την αλληλεξάρτηση μεταξύ ζωντανών οργανισμών, και την λεπτή οικολογική ισορροπία που καθιστά δυνατή την ύπαρξη τους. Δεν αντιμετωπίζει αυτή την σχέση με μελαγχολία ή ως κάποια επιβαρυντική συνθήκη, αντιθέτως θεωρεί την γνώση αυτής της αλληλεπίδρασης ως πηγή χαράς και προσπαθεί να την διαλαλήσει. Με την χρήση αισθητήρων, κώδικα και servo motors δημιουργείτε ένα ανθρωπο-φυτό υβρίδιο, το Πλάσμο-δέσμα. Το αίμα του ή πιο συγκεκριμένα η ροή του στο σώμα παρέχει την πληροφορία για την κίνηση των φύλων/προεκτάσεων του. Το επιθυμητό αποτέλεσμα είναι να δοθεί οπτικό και ακουστικό ερέθισμα στις αόρατες διεργασίες που ανά πάσα στιγμή μας κρατάνε ζωντανούς. Μερικό έναυσμα για την διατριβή αυτή έχει υπάρξει η έρευνα της Madeline Schwartzman στον τομέα της επαυξημένης συναισθητηριακής εμπειρίας, με προσθετη οικολογική ευαισθησία. Η Schwartzman, στο βιβλίο της «See Yourself Sensing», επικαλείται την ικανότητα του εγκεφάλου να βιώνει εμμέσως την αισθητήριες προσλαμβάνουσες κάποιου βλέποντας τον. Αυτή η «συναπτικό καθρέφτισμα» τελεί την βάση για την παρούσα διπλωματική εργασία. Αντικρίζοντας την παλλόμενη ένωση φυτού και ανθρώπου, μπορεί κανείς να επανεξετάσει τα όρια του δικού του σώματος και τη σχέση που έχουν με το υπόλοιπο φυσικό περιβάλλον. Το όνομα του υβριδίου (Πλασμο-δεσμα) προέρχεται από Είναι το κομμάτι που λείπει για να γίνω πραγματικό υβρίδιο και ενσαρκώνει την έννοια του “σχετίζομαι”. Είναι μια υποθετική συμβιωτική σχέση που προκύπτει από την χαρά της γνώσης ότι είμαι αδιαμφισβήτητα αλληλεξαρτώμενη από κάθε άλλο έμβιο ον.Item Open Access Πολύ καλύτερα, ΕυχαριστώΠρην, Μαριάννα (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-15)Το έργο είναι μια συνδυαστική γλυπτική εγκατάσταση που πραγματεύεται τη συμφιλίωση με τις νοητικές μας διαστρεβλώσεις — δηλαδή των ασυνείδητων, παραμορφωτικών μοτίβων σκέψης, που χρησιμοποιεί ο εγκέφαλος για να ερμηνεύσει και να επεξεργαστεί τις πληροφορίες που λαμβάνει. Είναι μια αποπειρα για έναν διάλογο με τις ανεπεξέργαστες σκέψεις μου, έτσι όπως έχουν αποτυπωθεί σε προσωπικά ημερολόγια κατά τη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας.Item Open Access Πτυχιακή εργασία της Αγγελικής ΦράγκουΦράγκου, Αγγελική (Πτυχιακή εργασία, 2022)Στη μικροβιολογία με τον όρο αύξηση (growth) αναφερόμαστε στον πολλαπλασιασμό ενός μικροβιακού κυττάρου, η οποία αποτελεί ένα ουσιώδες χαρακτηριστικό λειτουργίας, άμεσα συνδεδεμένο με το πεπερασμένο χρονικό όριο ζωής στη φύση. Η κάθε αποικία γεννιέται και πολλαπλασιάζεται σε ευνοϊκές συνθήκες, ενώ φθίνει έως το θάνατο και τον αφανισμό της συναρτήσει του χρόνου, ο οποίος μειώνεται όταν οι συνθήκες είναι δυσμενείς. Το πρώτο κομμάτι του πρότζεκτ αποτελείται από τη ψηφιακή αναπαράσταση τριών καλλιεργειών μικροοργανισμών, ο αριθμός του πληθυσμού των οποίων αυξάνεται – και εν συνεχεία μειώνεται εκθετικά. Το ανάπτυγμα του κάθε πληθυσμού ακολουθεί μία εικαστική φόρμα. Στην πρώτη περίπτωση τα σύνολα, που γίνονται αντιληπτά σαν σημεία, σχηματίζουν έναν κύκλο (birth). Στη συνέχεια ο κύκλος μορφοποιείται ελεύθερα, αποδίδοντας μία δεύτερη διαγώνια φόρμα με τρεις εστίες (growth) και τέλος μία τρίτη πιο περίτεχνη φόρμα (death), με μεγαλύτερη ταχύτητα εκτέλεσης. Σε κάθε περίπτωση ο ρυθμός και η ταχύτητα εξέλιξης των τριών αποικιών διαφέρουν, συνθέτοντας έτσι ένα δυναμικό περιβάλλον συνύπαρξης. Το δεύτερο κομμάτι του πρότζεκτ είναι μία διαδραστική εικαστική εγκατάσταση εικονικής πραγματικότητας. Ο θεατής, φορώντας τα γυαλιά vr, κινείται μέσα σε μία φανταστική σφαίρα, η οποία λειτουργεί ως μεμβράνη ορίζοντας τα όρια του μικροπεριβάλλοντός του. Η αίσθηση του βάθους αποδίδεται με τον τρόπο που αλλάζει το μέγεθος, η φωτεινότητα και οι λεπτομέρειες της υφής των αντικειμένων (βακτηρίων) και των εσωτερικών τοιχωμάτων της σφαίρας. Η απόσταση διαφοροποιεί την πρόσληψη των δεδομένων, τα οποία γίνονται περισσότερα και τα σχέδια πιο λεπτομερή όσο ο θεατής πλησιάζει τα όριά τους, παρατηρώντας το χώρο και περπατώντας μέσα σε αυτόν. Κατά τα στάδια της γέννησης και της αύξησης (30 sec) ο φωτισμός, η ένταση του ηχητικού σήματος, ο αριθμός των βακτηρίων συντονίζονται, δίνοντας τη δυνατότητα της σταδιακής παρατήρησης ενός ανοίκειου εικονικού περιβάλλοντος. Μεσολαβεί ένα στάδιο (60 sec), κατά το οποίο η πληθυσμιακή εξέλιξη μοιάζει να έχει παγώσει. Η αιώρηση της κίνησης των κυττάρων συνεχίζεται. Ο θεατής μπορεί να κινηθεί ελεύθερα στο χώρο, να αλληλεπιδράσει με τα βακτήρια μέσω των χεριών του, απωθώντας και κατευθύνοντάς τα σε έναν άτυπο σχηματισμό συσσωματωμάτων. Δημιουργείται ένα ίχνος, που αποτυπώνει τη διαδρομή της επιλογής του. Η τελευταία προβάλλεται παράλληλα σε ένα μεγάλο γράφημα στον τοίχο. Τα αρχικά σημεία δίνονται ανάλογα με την αρχική θέση του θεατή. Η γραμμή, το σχήμα και οι διαστάσεις εξαρτώνται από την τροχιά που διαγράφεται, βάση της περιπλάνησης που εκείνος επιλέγει. Στο τελευταίο στάδιο, του θανάτου (30 sec), η αλληλεπίδραση με τα βακτήρια παύει, καθώς τα δεύτερα αρχίζουν να πεθαίνουν και να εξαφανίζονται από τον ορίζοντα, ο φωτισμός και ο ήχος μειώνονται έως το σκοτάδι και την πλήρη σίγασή τους. Τα γυαλιά vr καθαρίζονται έπειτα από κάθε θεατή για λόγους υγιεινής. Οι θεατές εισέρχονται ένας-ένας για τις πρακτικές ανάγκες της εγκατάστασης.Item Open Access Στίγμα Apocalypso1.0Γιαννοπούλου, Κατερίνα (Πτυχιακή εργασία, 2025-07-09)Για την Αποκαλυψώ Το έργο μου γεννήθηκε μέσα από μια προσωπική αναζήτηση και εξελίχθηκε σε μια μορφή αυτό-θεραπείας. Μέσα από αυτό, εξερευνώ τα στρώματα της ταυτότητας και τη ρευστότητά της, ενώ παράλληλα προσπαθώ να αποδημήσω την έννοια του ιδανικού που μας επιβάλλουν τόσο οι κοινωνικές όσο και οι προσωπικές μας προσδοκίες. Συνδυάζοντας διαφορετικά μέσα, όπως το ψηφιακό κολάζ, τη δημιουργική γραφή, το βίντεο και την περφόρμανς, επιδιώκω να δημιουργήσω εμβυθιστικές εμπειρίες που συνδυάζουν σουρεαλισμό, kitsch αισθητική και έντονα στοιχεία αυτοσαρκασμού. Το τρέχον έργο μου «Apocalypso» αποτελεί μια αναδιήγηση της ιστορίας της Καλυψούς μέσα από τη δική της σκοπιά. Καταραμένη από τους θεούς να παραμένει κρυμμένη στο νησί της, η Καλυψώ γίνεται σύμβολο του κρυφού εαυτού και της αποφυγής της αποκάλυψης από φόβο προσβολής των κοινωνικών κανόνων. Η απόφασή της να αμφισβητήσει τη βούληση των θεών και να αναζητήσει τις επιθυμίες της την οδηγεί αναπόφευκτα σε ένα μονοπάτι «αποκάλυψης» - ένα μονοπάτι άβολο, χαοτικό, ντροπιαστικό και βαθιά προσωπικό. Εμπνευσμένη από τη μυθολογία, το θέατρο και τον κινηματογράφο, επιθυμία μου είναι να προσεγγίσω την αφήγηση όχι ως μια γραμμική ιστορία, αλλά ως μια οπτική και βιωματική εμπειρία. Το έργο μου είναι μια πρόσκληση να αγκαλιάσουμε το χάος του να είμαστε τα πάντα και τίποτα ταυτόχρονα. Είναι μια αναγνώριση ότι η πραγματικότητα είναι σχετική και ότι η ταυτότητα δεν είναι σταθερή, αλλά ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο κολάζ εμπειριών, σχέσεων και επαναπροσδιορισμών. Επιθυμία μου είναι να αποτελέσει έναυσμα για τον θεατή, ώστε να ταυτιστεί, να αναρωτηθεί για τα όρια της κοινωνικής πραγματικότητας και, ίσως, να τα αμφισβητήσει, θέτοντας τα θεμέλια για το δικό του ταξίδι αυτογνωσίας.