Που αρχίζει μέσα σε ένα έργο η στιγμή που ol λέξεις γίνονται ισχυρότερες από το νόημα τους και που το νόημα γίνεται υλικότερο από τη λέξη; Η προοπτική του έργου είναι ξεκάθαρη ήδη από το 1923. Η επινόηση σχετίζεται με τον χώρο. Η επιφάνεια είναι ο τρόπος με τον οποίο αναδύεται το νόημα και καθίσταται ορατή η πραγματικότητα του έργου. Το έργο συνολικά μπορεί να διαβαστεί σαν μια έμμεση δήλωση ως προς τη δημιουργική διαδικασία : όταν τα γλωσσικά εργαλεία δεν επαρκούν, τότε κρίνεται αναγκαία η επινόηση ενός προσωπικού κώδικα. Το έργο λειτουργεί σαν κειμενική αναπαράσταση χώρου, όπου ο επιμερισμός σε εσωτερικό και εξωτερικό και η οριοθέτηση των φυσικών σωμάτων μετατρέπεται σε αμφιβολία. Οι ρωγμές στις έννοιες του χρόνου και της ταυτότητας, η απώλεια πίστης στην πραγματικότητα και η επακόλουθη διαχείριση της σε όρους πλαστικότητας στις αναπαραστατικές μορφές είναι κινήσεις στην ευρωπαϊκή τέχνη και φιλοσοφία που αναγνωρίζουμε σήμερα ως ρομαντισμό.
