Περφόρμανς : η σχέση της με τον σύγχρονο χορό την περίοδο 1950-1970 : η περίπτωση του Robert Rauschenberg και της Trisha Brown
Title in english
Embargo lift
Type
Πτυχιακή εργασία
Date
2020
Author
Advisor
Examining Committee
Ζήκα, Φαίη
Γερογιάννη, Ειρήνη
Γερογιάννη, Ειρήνη
Studio Director
Academic Institution
Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών
Department
Τμήμα Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης
Division
Studio
Category
Master of Arts Program
Keywords in english
Abstract
«Το νόημα που έχει για εμένα να κάνω αυτά τα έργα είναι, πως μου δίνεται μια ευκαιρία, από ένα είδος διακριτικής αλλά συνηθισμένης ανθρώπινης συγκέντρωσης (concentration), να κατανοήσω το από πού και πώς προερχόμαστε και να επιτρέψω σε αυτήν την κατανόηση να δώσει μια ώθηση στον τρόπο κίνησης μου, να με φέρει κάπως πιο κοντά σας. Τόσο κοντά, ώστε να συγκρίνουμε τους τρόπους κίνησης μας, τις αισθήσεις μας. Και σε αυτήν την κατάσταση, βρίσκω μια θεμελιώδη ανθρώπινη πράξη. Aυτήν τη διαπραγμάτευση σε έναν κοινό χώρο. Ωστόσο, δεν υπάρχει ένας μόνο καλός ή συνηθισμένος ορισμός για αυτό και δεν πιστεύω πως υπάρχει μια καλή περιγραφή του πώς λειτουργεί και του τί κάνει. Η δράση που συμβαίνει, όταν δύο ή περισσότεροι άνθρωποι κινούνται με διαφορετικούς τρόπους σε διαφορετικές γωνίες κατά μήκος ενός χώρου, δημιουργεί διαφορετική αίσθηση. Προσπαθήστε να συγκρίνετε αυτές τις αισθήσεις. Η παρουσίαση τις προσαρμόζει, τις διατηρεί και τις αλλάζει....» H επαφή και η επικοινωνία των καλλιτεχνών των εικαστικών τεχνών με τον χορό, έχει μακρά παράδοση. Έλαβε όμως νέα μορφή και περιεχόμενο κατά τη μεταπολεμική περίοδο, οπότε και διαμορφώθηκε μια υβριδική μορφή -η περφόρμανς- που ενέταξε στον πυρήνα της κατά κάποιον τρόπο, στοιχεία από όλες τις τέχνες, σηματοδοτώντας μια νέα εποχή. Τότε ήταν η περίοδος, που καλλιτέχνες αλλά και χορογράφοι, έθεταν καίρια ερωτήματα για τις παραδοσιακές μεθόδους καλλιτεχνικής έκφρασης, και επιχειρούσαν τον επαναπροσδιορισμό του μέσου τους, μέσω της διερεύνησης και ανακάλυψης νέων μορφών της καλλιτεχνικής διαδικασίας. Αυτή η ρήξη των καθιερωμένων ορίων, καθώς και οι αυξανόμενες αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στις επιμέρους μορφές τέχνης, καθρεφτίζει μια διεύρυνση της καλλιτεχνικής συνθήκης, κατά την περίοδο του ’60 και ‘70. Αιτιολογεί τη δυνατότητα καλλιτεχνών που δεν είναι εικαστικοί, όπως οι χορογράφοι, να χρησιμοποιούν στο έργο τους, μέσα παραδοσιακά, συνυφασμένα με αυτές, για τη δημιουργία ενός χορευτικού έργου, ενώ παράλληλα και τη στροφή των εικαστικών τεχνών προς τη σωματικότητα.
Abstract in english
Description
Περιέχει βιβλιογραφίες
Creative Commons License
Αναφορά Δημιουργού - Μη Εμπορική Χρήση - Παρόμοια Διανομή 4.0 Διεθνές