Αυστηρά, σοβαρά, " σκοτεινά ", τα εν λόγο έργα δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά αφού πραγματεύονται την έννοια της πατρικής φιγούρας μέσα στον οικογενειακό κλοιό. Την πλειονότητά των έργων αποτελούν μορφές στημένες και στραμμένες προς τον θεατή σχεδόν σαν να ετοιμάζονται να απαθανατιστούν από έναν φωτογραφικό φακό. Εκεί ανάμεσα σε γυναίκες η μικρά παιδιά, η παρουσία του πατέρα, πάντα αισθητή, επιβάλει την τάξη με τη στιβαρότητα της. Η επιλογή του δημιουργού να μην αποδώσει χαρακτηριστικά των προσώπων των εικονιζόμενων εξασφαλίζει την διαχρονικότητα του θεάματος, το οποίο έρχεται να συμπληρώσει η χρήση τεχνικής βασισμένης κυρίως στο κάρβουνο, με τους απαραίτητους ασπρόμαυρους τόνους και σκιοφωτισμούς.
