Η παρούσα εργασία εξετάζει παραδειγματικά ζωγραφικούς πίνακες από το ώριμο έργο του Αλέκου Λεβίδη. Οι πίνακες αυτοί προσεγγίζονται στον άξονα της διαχρονίας και της συγχρονίας σαν παλίμψηστα έργα, στο πλαίσιο της διαεικονικότητας, ως δοκιμές γραφής «δεύτερου βαθμού», θεματικές και μορφικές επανοικειοποιήσεις που αποτελούν προϊόντα ευανάγνωστης μίμησης ή μετασχηματισμού από την προγενέστερη ζωγραφική παράδοση (αρχαία, μεσαιωνική, νεότερη, ελληνική και διεθνή). Πολύ περισσότερο από ένα οπτικό κολλάζ, οι εξεταζόμενοι πίνακες του Λεβίδη ενδείκνυνται για ένα διανοητικό παιχνίδι, μία ανάγνωση βραδείας καύσεως με αισθητικές και πολιτικές προεκτάσεις. Η εργασία αυτή επιχειρεί να αναλύσει αυτού του είδους τους πίνακες ανατρέχοντας στην Ιστορία της Τέχνης να δώσει ορισμένα ερμηνευτικά αποτελέσματα, καθώς και να παρουσιάσει μία πιθανή εξήγηση για την επιλογή του καλλιτέχνη να επιλέξει με τόση συνέπεια αυτή την πολυστρωματική γραφή.
