Κάποιος μας δώρισε τον ωκεανό, και εμείς προτιμήσαμε την φυλακή, χτίσαμε τα σίδερά μας. Εμπρός λοιπόν με χαμόγελο, στον δρόμο της παράνοιας και του τίποτα.
Κοφίνια ή κιούρτοι ψαρέματος είναι κλουβιά που βάζουν οι ψαράδες στον βυθό της θάλασσας. Μέσα υπάρχει ένα δόλωμα, η είσοδος είναι τέτοια που αφήνει τα ψάρια να μπουν αλλά ποτέ να βγουν. Τα χαρακτικά και τα σχέδια επιχειρούν να δημιουργήσουν μία δυστοπία όπου οι άνθρωποι φυλακισμένοι χρόνια μέσα στο κοφίνι, μετατρέπονται σιγά σιγά σε ψάρια. Εκεί παίρνουν τους ρόλους του θύτη και του θύματος και πλέον όντας τελείως ταυτισμένοι με την μικρότητα τους, δημιουργούν άξια την κόλαση που τους αρμόζει, χορεύουν και υποδύονται μέσα σε αυτήν αιώνια. Δεν μπορώ πλέον να είμαι εδώ, Πρέπει οπωσδήποτε να βρω μια διέξοδο.
