Τμήμα Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης (Π. Ε.)
Permanent URI for this collection
Browse by
Browsing Τμήμα Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης (Π. Ε.) by Advisor "Δουλγερίδης, Μιχάλης"
Results 1 - 2 of 2
Results Per Page
Sort Options
Item Restricted access Ο ρόλος της συντήρησης έργων τέχνης στην αντίληψη της σύγχρονης μουσειολογίαςΚουλιανού, Μαρία (Πτυχιακή εργασία, 2024-07-19)Η παρούσα πτυχιακή εργασία πραγματεύεται την σύνδεση μεταξύ των επιστημών της μουσειολογίας και της συντήρησης έργων τέχνης. Σκοπός είναι να εξεταστεί συνοπτικά η εξέλιξη των δύο κλάδων και να παρουσιαστούν τρόποι κατά τους οποίους οι δύο τομείς αλληλεπιδρούν και συνεργάζονται μεταξύ τους. Συγκεκριμένα, η έρευνα εστιάζει στον ρόλο που έχει η συντήρηση έργων τέχνης στην αντίληψη της σύγχρονης μουσειολογίας. Δίνονται μερικά παραδείγματα σχετικά με το πως το κοινό μπορεί να συνδεθεί με αυτές, αφού αυτό είναι κάτι που επίσης ταυτίζεται με την εξέλιξη των δύο επιστημών στην ιστορία ως προς το κοινωνικό πλαίσιο. Η μεθοδολογία της εργασίας περιλαμβάνει μια εκτεταμένη βιβλιογραφική ανασκόπηση. Τα ευρήματα δείχνουν ότι υπάρχει σύνδεση μεταξύ μουσειολογίας και συντήρησης ήδη από την αναγεννησιακή εποχή. Με την πάροδο του χρόνου, η προσέγγιση των δύο επιστημών μεταβλήθηκε και εξελίχθηκε, με αποτέλεσμα να αλλάξει και η δυναμική τους. Η προσέγγιση του κοινού και η σύνδεση του με την συντήρηση και την μουσειολογία είναι κάτι το οποίο επίσης παρουσίασε σημαντικές μεταβολές στο πέρας του χρόνου όμως στην παρούσα εργασία παρότι υπάρχει μια σχετική νύξη, δεν δίνεται τόσο βαρύτητα σε αυτό, όσο στην γενικότερη συνεργασία που εμφανίζουν οι δύο αυτές επιστήμες. Εν κατακλείδι, η έρευνα αναδεικνύει την σχέση της μουσειολογίας με την συντήρηση έργων τέχνης, παρουσιάζοντας την μέσω του ιστορικού πλαισίου το οποίο τις περιβάλλει, ώστε να δείξει τον τρόπο με τον οποίο σχημάτισαν την σύνδεση την οποία πλέον έχουν αποκτήσει.Item Restricted access Το εικονογραφικό πρόβλημα του Τσιμαμπούε σε σχέση με την Βυζαντινή τέχνη και τις μεσαιωνικές αναγεννήσειςΤζιώλος, Ιωάννης (Πτυχιακή εργασία, 2019-06)Η Αναγέννηση αποτελεί πολιτιστικό κίνηµα«σταθµό», τόσο για την Ιστορία της Τέχνης όσο και για την ίδια την ανθρωπότητα.Μια χιλιετία σχεδόν µετά από την επικράτηση του Χριστιανισµού και την πτώση των δυτικών εδαφών της Ρωµαϊκής Αυτοκρατορίας στα χέρια των «βάρβαρων» Γερµανών, γεγονότα που σηµατοδοτούν τον θάνατο του αρχαίου κόσµου, η κοινωνία της Ιταλίας και της υπόλοιπης Ευρώπης ανακάλυψε και στράφηκε ξανά στην µελέτη των έργων της κλασικής αρχαιότητας. Απόρροια του γεγονότος αυτού υπήρξε η αναβίωση και η επικράτησητων ουµανιστικών ιδανικών της αρχαίας Ελλάδας και της αρχαίας Ρώµης, κάτι που είχε σαν άµεσο επακόλουθο και την άνθηση στους τοµείς της λογοτεχνίας, της επιστήµης, της πολιτικής επιστήµης και, κυρίως, της ζωγραφικής και της γλυπτικής, πράγµα για το οποίο παραµένει µέχρι και σήµερα βαθιά χαραγµένη στη συλλογική µνήµη του κόσµου. Μιας και την Αναγέννηση οι περισσότεροι την µνηµονεύουν λόγω των καινοτοµιών που εισήγαγε στα πεδία των τεχνών, είναι απολύτως λογικό τα πρώτα πράγµατα που µας έρχονται στο µυαλό, όταν ακούµε αυτήν τη λέξη, να είναι συνήθως ευρέως γνωστοί υµνητές της οµορφιάς, όπως ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, ο Μιχαήλ Άγγελος, ο Μποτιτσέλλι, ο Ραφαήλ και πολλοί άλλοι.Οι προαναφερθέντες καλλιτέχνεςµε τα ανεπανάληπτα και απείρου κάλλους αριστουργήµαταπου φιλοτέχνησαν, κατάφεραν να περάσουν µέσω των έργων τους στην αθανασία. Ελάχιστα όµως µνηµονεύονται εκείνοι οι προγενέστεροι ζωγράφοι, οι οποίοι προετοίµασαν το έδαφος, προκειµένου να ισχυροποιηθεί το κίνηµα και να εξαπλωθεί σε µεγάλο µέρος της ευρωπαϊκής ηπείρου. Ένας από αυτούς υπήρξε ο Τσένι ντι Πέπο, ή αλλιώς Τσιµαµπούε, ο οποίος έζησε και έδρασε 200 σχεδόν χρόνια πριν από τον Ντα Βίντσι και τον Μιχαήλ Άγγελο και φηµολογείται ότι υπήρξε διδάσκαλος του Τζιότο, που θεωρείται µέχρι σήµερα ως η σηµαντικότερη µορφή της τέχνης στα τέλη του Μεσαίωνα και προδρόµου της Αναγέννησης. Η σχέση δασκάλου-µαθητή ανάµεσα στους δύο καλλιτέχνες αµφισβητείται πλέον από τους σύγχρονους ιστορικούς τέχνης, δεν υπάρχει καµία όµως αµφιβολία για το γεγονός ότι ο Τσιµαµπούε υπήρξε από τους πρώτους µεσαιωνικούς ζωγράφους, οι οποίοι καινοτόµησαν προσπαθώντας να αποκοπούν απ’τους αυστηρούς κανόνες της, κυρίαρχης για εκείνη την εποχή, Βυζαντινής ζωγραφικής.