ΠΜΣ "Εικαστικές Τέχνες" (ΜΕΤ)
Permanent URI for this collection
Browse by
Browsing ΠΜΣ "Εικαστικές Τέχνες" (ΜΕΤ) by Advisor "Vlastaras, Vassilis"
Results 1 - 4 of 4
Results Per Page
Sort Options
Item Open Access The hollowcene man : η επιτελεστική διάλεξη ως μια πολυφωνική αφήγηση: σκιαγραφώντας τις εντάσεις ανάμεσα στην κυρίαρχη κανονιστική με την αποκλίνουσα (υπο)κουλτούραΛιανός, Παναγιώτης Γ. (Μεταπτυχιακή εργασία, 2019)Πρόκειται για μια πολυφωνική αφήγηση που έχει σκοπό να φωτίσει τις εντάσεις που δημιουργούνται με την συνύπαρξη της κυρίαρχης κανονιστικής και της αποκλεισμένης (υπο)κουλτούρας. Στο έργο αυτό αναζητούνται τα σημεία τριβής και σύγκλισης μεταξύ των: α) κάθετων, ιεραρχικά οργανωμένων τρόπων μετάδοσης της γνώσης και συνεργασίας οι οποίοι δομούν το ακαδημαϊκό περιβάλλον και των β) οριζόντιων, τρόπων μετάδοσης, οι οποίοι ακμάζουν σε περιβάλλοντα ομότιμων δρώντων όπως στις υποκουλτούρες του graffiti και του τατουάζ. Σε αυτούς τους χώρους έχω κινηθεί κατα μεγάλο μέρος της ζωής μου, αναπτύσσοντας βιωματική γνώση, γεγονός το οποίο έχει διαποτίσει με πρακτικές συνδημιουργίας την καλλιτεχνική και αρχιτεκτονική μου δράση. Οι σχέσεις των συμμετεχόντων σε αυτές τις υποκουλτούρες κινούνται ως επί το πλείστον σε ένα πλαίσιο ισότητας, κάτι που εγγράφεται με όρους αλληλοβοήθειας και αμοιβαίου σεβασμού στη δυνατότητα του καθενός να προσφέρει την προσωπική δημιουργική του οπτική για την διεύρυνση της αντίληψης και του έργου του άλλου. Η πολυφωνία, όπως θα εξηγηθεί και παρακάτω, έγκειται στην εξ’ορισμού αποδοχή της πληθώρας τρόπων έκφρασης και στην συνειδητοποίηση της ελλειματικότητας των ατόμων ως μονάδες. Η συνύπαρξη σε κοινότητες και ομάδες, δηλαδή σε “crews”, όπως είναι γνωστά στην hip-hop κουλτούρα, έρχεται από πολύ νωρίς στην πραγματικότητα των υποκειμένων, λόγω της παραπάνω συνειδητοποίησης. Στην παρούσα μελέτη προβαίνω αρχικά σε μια διασαφήνιση του μέσου της επιτελεστικής διάλεξης, βασισμένη κυρίως σε τέσσερα άρθρα των Manuel Pessoa, Patricia Milder, Βαγγέλη Αθανασόπουλου και Frank Rike. Η βιβλιογραφία και η αρθρογραφία είναι σχετικά περιορισμένη και τα άρθρα αυτά συνιστούν ουσιαστικά την βάση της. Στη συνέχεια, αναλύοντας το περιεχόμενο της επιτελεστικής διάλεξης ορίζω τα παράλληλα αφηγηματικά μονοπάτια μέσω των οποίων προσεγγίζω τα ζητήματα που τέθηκαν. Επιδιώκω την ψηλάφηση των κοινών σημείων, τα οποία αναπτύσσονται στις πρακτικές που εξασκώ (μεταξύ graffiti και δερματοστιξίας αφενός και αρχιτεκτονικής και τέχνης αφετέρου), συνδιαλεγόμενος ταυτόχρονα με το ακαδημαϊκό συγκείμενο. Εξηγώ τους λόγους για τους οποίους στρέφομαι στη συνεργασία και σε συλλογικές δράσεις και μεθόδους οριζόντιας αποκομιδής γνώσης και τους λογους για τους οποίους θεωρώ ότι κάτι τέτοιο βρίσκεται στον αντίποδα του Ηollowcene man ως την ενσάρκωση του σύγχρονου ανθρώπου. Διαφορετικές οπτικές γωνίες ιδωμένες από θέσεις στις οποίες έχω υπάρξει (μαθητή, δασκάλου και συνεργάτη), προκαλούν τριγμούς στην σαφή διάκριση μεταξύ των ανωτέρω ρόλων. Συγχρόνως, αναφέρονται κάποια θεωρητικά εργαλεία, τα οποία κάνουν δυνατή την σύνθεση των παραπάνω και εμφανίζουν τις τομές μεταξύ των πρακτικών οι οποίες αναφέρονται. Πρόκειται για τα υποκεφάλαια Πρακτικές και Εργαλεία της Υποκουλτούρας και Υποκουλτούρα και Σημειώσεις στην υποκουλτούρα και στη διανόηση: ταξικές και έμφυλες αναλύσεις. Τέλος, αποσαφηνίζονται οι λόγοι δημιουργίας ενός videogame ως εργαλείου αφήγησης, ριζωμένου στον ψηφιακό χώρο, κοινό τόπο της σύγχρονης εποχής. Χρησιμοποιώντας το κατά τη διάρκεια της επιτελεστικής διάλεξης αναζητείται μία διττή πραγμάτωση του αφηγήματος. Η χρήση του Ηollowcene man ως άβαταρ περιπλάνησης σε αυτόν τον εν δυνάμει χώρο παράγει αμφίσημους συσχετισμούς αναφορικά με την συγκρότηση των ταυτοτήτων και των σχέσεων στο σήμερα.Item Open Access Αντικειμενοστραφής οντολογία : Οι θεατρικές αναγνώσεις του πραγματικούΒούλγαρης, Ιωάννης (Μεταπτυχιακή εργασία, 2022)Η αντικειμενοστραφής οντολογία (object oriented ontology), αποτελεί μια μετα-ουμανιστική (post-human) φιλοσοφία, η οποία εντάσσεται στην ευρύτερη σχολή σκέψης του Θεωρησιακού Ρεαλισμού (Speculative Realism). Στον πυρήνα της αντικειμενοστραφούς οντολογίας, τοποθετείται η έννοια του αντικειμένου ως μια νέα ευκαιρία προσέγγισης της πραγματικότητας. Τα αντικείμενα όπως πρεσβεύει ο κύριος εκφραστής αυτού του φιλοσοφικού ρεύματος, Graham Harman, έχουν μια πραγματικότητα η οποία είναι μη προσβάσιμη από το ανθρώπινο υποκείμενο. Έτσι αφού αποσύρονται από την άμεση γνωσιακή μας πρόσβαση, δύναται μόνο να προσεγγισθούν έμμεσα. Συνεπώς, εδώ αμφισβητείται η παραδοσιακά κυρίαρχη ανωτερότητα της ανθρώπινης υποκειμενικότητας επί της πραγματικότητας. Παρά το γεγονός πως ο οντολογικός πυρήνας του αντικειμένου παρακρατείται, προτείνεται πως δια μέσω της αισθητικής και συγκεκριμένα της μεταφοράς, ένα μέρος του μπορεί να βιωθεί και να γίνει αντιληπτό. Κατά τη μεταφορά, αναδύονται στοιχεία θεατρικότητας, τα οποία αποτελούν την απαραίτητη συνθήκη θέασης του έργου τέχνης. Καθώς λοιπόν, λαμβάνει χώρα η θεατρικότητα της μεταφοράς, το υποκείμενο ως άλλος ηθοποιός υιοθετεί τις ιδιότητες του αντικειμένου που έχει αποσυρθεί από την αντιληπτική μας πρόσβαση. Στόχος της παρούσας μεταπτυχιακής διπλωματικής εργασίας είναι να παρουσιάσει αυτό το ιδιότυπο μοντέλο σκέψης και να επιχειρήσει την εφαρμογή του ως αισθητικό εργαλείο σε ζητήματα που άπτονται της τέχνης.Item Embargo Ο μη-τόπος του ουδέτερου ως φυσική συνθήκη του ενεργήματος εικόναςΓκεναντιέβα, Μαρίνα Τ. (Μεταπτυχιακή εργασία, 2022)Η έρευνα μου αφορά τις συνθήκες που περιβάλλουν τη νεκρή ζώνη της Κύπρου, εκεί όπου οι έννοιες του ουδέτερου, του ορίου/συνόρου και της διάστασης του χρόνου, δεν είναι υποθετικές ή φανταστικές αλλά πραγματικές. Ιστορικά είναι μία ζώνη σύγκρουσης (γραμμή κατάπαυσης του πυρός) αλλά και ένα οικοσύστημα όπου η φυσική συνθήκη υπερβαίνει και υπερτίθεται της κοινωνικής, πολιτικής και νομικής συνθήκης. Με την πάροδο του χρόνου η νεκρή ζώνη, απαγορευμένης διέλευσης για τους ανθρώπους, μετατράπηκε σε φυτικό παράδεισο, μια παράδοξη Εδέμ όπου φυτά και ζώα θριαμβεύουν πάνω σε μια έκταση μήκους 180 χιλιομέτρων περίπου. Φαινομενικά μοιάζει να είναι ένα απέραντο γαλήνιο φυσικό τοπίο, κρύβει όμως κινδύνους που αφορούν συγκεκριμένα τον άνθρωπο, όπως φανερά, κρυμμένα ή/και χαμένα ναρκοπέδια. Στην παρούσα διπλωματική εργασία γίνεται εκτενής αναφορά και ανάλυση των εννοιών που διαπίστωσα μέσω της έρευνας μου στο πεδίο, όσο και μέσω της θεωρητικής μελέτης κατά την διάρκεια του μεταπτυχιακού προγράμματος. Η ερευνητική προσέγγιση των εννοιών του ορίου/συνόρου και της εικόνας, ξεκινάει μέσω μιας ιστορικής διαδρομής από τις πρώτες αναφορές για την ύπαρξη των Νεκρών Ζωνών (No man’s Land - Doomsday), την ανάλυση της δύναμης της εικόνας από την αρχαιότητα μέσω της παραβολής του Πλάτωνα και τη θεωρία του ενεργήματος εικόνας του Γερμανού ιστορικού και θεωρητικού των εικόνων Horst Bredekamp. Η φιλοσοφική προσέγγιση του ορίου/συνόρου από τον γάλλο Φιλόσοφο Jacques Derrida όπως και η έννοια του συμβόλου σύμφωνα με τις θεωρήσεις του ιδρυτή της κριτικής εικονολογίας Aby Warburg, διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο για την πλαισίωση του έργου μου. Η σχετική έρευνα σε συνδυασμό με την βιωματική εμπειρία και προβληματισμό που προήλθε ως προς την κατανόηση του αόρατου συνόρου και την περιβαλλοντική έρευνα στο πεδίο, έδωσαν τις βάσεις για την δημιουργία των έργων που παρουσιάζω. Η καλλιτεχνική μου προσέγγιση, βασίζεται στις παρατηρήσεις των νόμων που διέπουν τη φύση. Χρησιμοποιώ διάφορα αφηγηματικά μέσα, εργαλεία και υλικά (ζωγραφική, γλυπτική, φωτογραφία και neocraft προσεγγίσεις). Το κοινό χαρακτηριστικό που αντανακλά το σύνολο του έργου μου είναι το στοιχείο της ευθραυστότητας, της ευαισθησίας και του χειροποίητου. Η δια ζώσης έρευνα στο πεδίο, η μελέτη επιστημονικού υλικού, φιλοσοφικών, ιστορικών και λογοτεχνικών συγγραμμάτων, οι προβληματισμοί και τα ερωτήματα που προέκυψαν κατά τη διάρκεια της έρευνας, αντικατοπτρίζονται στα έργα. Οι απαντήσεις που δόθηκαν μέσω της παρούσας διπλωματικής εργασίας, ενέχουν στοιχεία που βασίζονται στη φυσική ισχύ της εικόνας που διαμορφώνει ένα φυσικό δεσμό μεταξύ του έργου και του παρατηρητή. Ο δεσμός αυτός, επιχειρεί να προσδιορίσει το σημείο διάτμησης της εν εξελίξει μορφοποίησης του και της χειρονομιακής έκφρασης του ζωικού και φυτικού κόσμου, ο οποίος εν προκειμένω εκδηλώνεται ως η φυσική έκφραση του τοπίου και των φυτών. Επιχειρώ να μεταφέρω στο χώρο τη διάσταση με την εικόνα της κουρτίνας καθώς και των αντικειμένων όπως οι νάρκες που παρίστανται γλυπτικά όταν αφοπλίζονται και γίνονται εικόνα. Το εγχείρημα αυτό εμπίπτει στο ερώτημα της διασύνδεσης των μορφών της φύσης με τα έργα της οπτικής τέχνηςItem Open Access Περιπτώσεις ευτελών κατασκευών : Η ζωγραφική επιφάνεια ως σχεδία επίπλευσης και μεταφοράςΜπλιάτκας, Ζήσης (Μεταπτυχιακή εργασία, 2022)Στο παρακάτω κείμενο θα επιχειρήσω να προσεγγίσω τη ζωγραφική ως ένα αφηγηματικό όχημα των εμπειρικών φαινομένων. Θα εκθέσω τόσο προσωπικές παρατηρήσεις που προκύπτουν από την ίδια τη διαδικασία όσο και παρατηρήσεις θεωρητικών και άλλων καλλιτεχνών. Ξεκινώντας από δύο εμπειρίες σχετιζόμενες με το φαινόμενο της δράσης και προθετικότητας των αντικειμένων, συνεχίζω με το παράδειγμα ενός έργου μου όπου ένα τέτοιο φαινόμενο μεταφέρεται σε μια ζωγραφική αφήγηση. Έπειτα κάνω μια ανάγνωση στο έργο της Roberta Booth όπου μεταλλικές επιφάνειες και γυαλιστερά αντικείμενα συνομιλούν τόσο με τις παραπάνω εμπειρίες όσο και με τη ζωγραφική μου. Παρακάτω, διαβάζω στο έργο του James Hampton την ανύψωση των αντικειμένων από την ευτελή τους καθημερινή υπόσταση σε θρησκευτικό υπερβατικό αντικείμενο. Στη συνέχεια θα εντοπίσω στο έργο του Panamarenko την εν δυνάμει διάσταση ορισμένων κατασκευών να αιωρούνται όπως και το «μάγεμα καθημερινών αντικειμένων» κάτι που επανέρχεται συχνά στη ζωγραφική μου πρακτική. Το τελάρο ζωγραφικής θα συμμετέχει σε αυτή τη δυνητικότητα ως μέσο για υπέρβαση και μεταφορά εικόνων σε ένα σχεδόν μεταφυσικό πεδίο. Έτσι, προχωρώ περαιτέρω, σε έναν αποσωματοποιημένο χώρο, τον χώρο του ίντερνετ και τη ψηφιακής απεικόνισης, για να αναπτύξω το θέμα της διάνοιξης εικονικών χώρων από την αναγεννησιακή προοπτική στα video games, την εικαστική πρακτική της Estelle Flores αλλά και τη δική μου πρακτική στα παρωχημένα προγράμματα ψηφιακής απεικόνισης. Έτσι, προκύπτει μια πολύ-πρισματική θέαση που φιλοδοξεί ο αναγνώστης να έχει μια όσο το δυνατόν πληρέστερη κατανόηση των θεμάτων που εντοπίζω και επεξεργάζομαι στη ζωγραφική.