Στην έκθεση ιδεών με θέμα <<το σπίτι μου>> στις πρώτες τάξεις του δημοτικού είχα ξεκινήσει με την πρόταση <<το σπίτι μου είναι πολυκατοικία>>, για να μου επιστραφεί διορθωμένη ως εξής: <<το σπίτι μου είναι σε πολυκατοικία>>. Αυτή ήταν και η αρχή της συνειδητοποίησης της σχέσης μέρους- όλου. Στο παιδικό μυαλό που λειτουργεί με εικόνες στερεότυπα υπήρχαν δύο ειδών σπίτια με δύο αντίστοιχα βασικά σχήματα. Η μονοκατοικία, το τετράγωνο σπίτι με την τριγωνική σκέπη με τα κεραμίδια και η πολυκατοικία, το όρθιο ορθογώνιο που διακόπτεται από τις οριζόντιες των κιγκλιδωμάτων και μπαλκονιών. Η δήλωση μου ήταν σαφής: το δικό μου σπίτι είναι το ορθογώνιο με τις οριζόντιες. Όμως η διόρθωση ακυρώνει την απλή αναγωγή μου και με πληροφορεί πως το παιδί μου δεν ταυτίζεται με το σχήμα που είχα κατά νου. Είναι μονάχα μέρος αυτού και ονομάζεται διαμέρισμα....
