ΠΜΣ "Ψηφιακές Μορφές Τέχνης" (ΨΜΤ)
Permanent URI for this collection
Browse by
Browsing ΠΜΣ "Ψηφιακές Μορφές Τέχνης" (ΨΜΤ) by Advisor "Πούλος, Παναγιώτης, 1954-"
Results 1 - 5 of 5
Results Per Page
Sort Options
Item Restricted access Από το πανοπτικόν στις κοινωνίες του ελέγχουΜητρόπουλος, Ανδρέας, 1976- (Μεταπτυχιακή εργασία, 2008)Η τεχνολογία εμφανίζεται στις μέρες μας ως ολικό κοινωνικό γεγονός, δηλαδή ως γεγονός που επεκτείνεται στο σύνολο των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, από τις πλέον εργαλειακές έως τις εξόχως προσωπικές και πνευματικές. Αποτέλεσμα της εξάπλωσης αυτής είναι η δημιουργία δυνητικών ή εικονικών κόσμων, οι οποίοι σταδιακά κατακτούν την πρωτοκαθεδρία έναντι του κόσμου των αισθήσεων. Συνακόλουθη είναι και η μεταβολή του τρόπου με τον οποίο ο άνθρωπος αισθάνεται, παρατηρεί και αντιλαμβάνεται τον κόσμο του. Βρισκόμαστε δηλαδή μπροστά σε μια οντολογική μεταβολή, σε μια αλλαγή του πλαισίου που καθορίζει τον γνωσιοθεωρητικό και συνειδησιακό ανθρώπινο ορίζοντα. Αν με τη βιομηχανική επανάσταση η μηχανή αντικατέστησε τους μύες και τη σωματική δύναμη, η σημερινή τεχνολογική επανάσταση χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι ο υπολογιστής αντικαθιστά το μυαλό, ή τουλάχιστον όλο και περισσότερες συγκεκριμένες λειτουργίες του. «Τελικά όλα είναι ψηφιακά, πράγμα που σημαίνει πως τα πάντα πρέπει να ειδωθούν ως μια λιγότερο ή περισσότερο πυκνή κατανομή των στιγμών, των bits. Αυτή η ερμηνεία επιτρέπει τη σχετικοποίηση της έννοιας του “πραγματικού”: όσο πιο πυκνή είναι η κατανομή τόσο περισσότερο πραγματικό είναι κάτι, ενώ όσο πιο αραιή είναι η κατανομή τόσο περισσότερο δυνητικό είναι κάτι. Αυτό που ονομάζουμε, βιώνουμε και αντιλαμβανόμαστε ως πραγματικό, είναι εκείνα τα σημεία, εκείνες οι καμπυλώσεις ή τα κοιλώματα, όπου τα σωματίδια πυκνώνουν και οι δυνατότητες υλοποιούνται. Αυτή είναι η κοσμο-εικόνα, όπως μας την προτείνουν οι επιστήμες και μας την παρουσιάζουν οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές. Εφεξής, έτσι θα ζούμε και ας μη θέλει να το χωρέσει ο νους μας.»Item Restricted access Για έναν υποκειμενικό κινηματογράφο : εικόνα - μνήμη, χρόνος και αντίληψη : διπλωματική εργασία, θεωρητική υποστήριξηΠανόπουλος, Γρηγόρης (Μεταπτυχιακή εργασία, 2011)Σκοπός του κειμένου που ακολουθεί δεν είναι μια γραμμική ανάλυση της εξέλιξης του κινηματογράφου διαχρονικά. Έχει προκόψει κυρίως από μια προσωπικό] ανάγκη κατανόησης ορισμένων προβλημάτων που παρουσιάζονται στον κινηματογράφο και τα οποία προσπαθώ να συμπεριλάβω στην καλλιτεχνική μου πρακτική. Βέβαια, τα ερωτήματα που εγείρονται κάθε φορά υπερκαλύπτουν την αρχικό] πρόθεση, αλλά καθαρά για λόγους διαχείρισης αυτού του κειμένου θα πρέπει να παραμείνουμε σε κάποια συγκεκριμένα σημεία που θεωρώ σημαντικά. Δυστυχώς οι έννοιες της Ιστορικότητας όπως αυτό] παρουσιάζεται στον Walter Benjamin, αλλά και τα κοινωνικά αιτήματα του Μάη του ’68 σε συνδυασμό με την καλλιτεχνική τους ρήξη, παρόλο που τα θεωρώ άρρηκτα συνδεδεμένα με την παρούσα εργασία δεν θα αναλυθούν, καθώς αυτό θα απαιτούσε έναν πολλαπλάσιο όγκο κειμένου πού ίσως δεν θα εξυπηρετούσε τον παροντικό του στόχο.Item Restricted access Η αποθήκηΦάκος, Κώστας (Μεταπτυχιακή εργασία, 2007)Οι πληροφορίες που φέρουν οι τεχνικές εικόνες βρίσκονται στην επιφάνειά τους: είναι τα ίχνη χρόνου και χώρου και γίνονται σχεδόν αμέσως αντιληπτά. Συνήθως όμως αναζητούμε και μια δεύτερη, βαθύτερη πληροφόρηση. Το βλέμμα μας εξετάζει την καταγραφή, έχουμε την πρόθεση να συνδυάσουμε τις επιμέρους πληροφορίες, να εντοπίσουμε πιθανές σχέσεις, να τοποθετήσουμε τα οπτικά δεδομένα σε μια σειρά (γραμμή) ώστε να συνθέσουμε μια πρόταση, μια ερμηνεία. Οι πυκνές οπτικές πληροφορίες των τεχνικών εικόνων προσφέρουν τη δυνατότητα εξαγωγής συμπερασμάτων και η συλλογιστική διαδρομή που ακολουθούμε εξαρτάται από τη δομή των πληροφοριών της τεχνικής εικόνας, καθώς και από την πρόθεσή μας κατά την εξέτασή της. Η αποκοπή μιας χρονικής διάρκειας και η επανάληψή της, ήδη συμβαίνουν στην περιοχή της αποθήκης.Item Restricted access Προβολή και χώροςΒενετσιάνου, Όλγα (Μεταπτυχιακή εργασία, 2006)Στην πορεία της εξέλιξης της τέχνης, παρατηρούμε ότι αλλάζει σταδιακά η σχέση ανάμεσα στον θεατή και το καλλιτεχνικό έργο. Στην παλαιότερη, ακαδημαϊκή τέχνη, το κοινό βρίσκεται «απέναντι» από το έργο και «βυθίζεται» σε αυτό νοητικά. Ωστόσο, από τις αρχές του 20ου αιώνα, όπως αναφέρει και ο W Benjamin, ο θεατής δεν θαυμάζει το έργο αλλά το αποδομεί και το αναλύει. Οι Ντανταϊστές αποκλείουν την δυνατότητα ενατενισπκής περισυλλογής στα έργα τους. Το έργο τέχνης «σκάει» πάνω στον παρατηρητή του οποίου το βλέμμα είναι αδύνατο να εστιάσει σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Με αυτόν τον τρόπο, το καλλιτεχνικό έργο διασπάται σε ένα σύνολο από επιμέρους αντικείμενα που σκορπίζονται στον χώρο και εισάγεται η έννοια του «περιβάλλοντος» και της «εγκατάστασης». Παράλληλα, ο καλλιτέχνης εκμεταλλεύεται τα χωρικά χαρακτηριστικά της κινηματογραφικής προβολής, με αποτέλεσμα την δημιουργία εγκαταστάσεων που πέρα από τον φυσικό χώρο επεκτείνονται και στον νοητικό χώρο της εικόνας και «απορροφούν» τον θεατή. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί τις τεχνολογικές δυνατότητες του κινηματογράφου, του βίντεο, και του ψηφιακού κινηματογράφου, πείραμάτιζόμενος με τις έννοιες του χώρου, του χρόνου και της αφήγησης. Στην σύγχρονη εποχή μελετάται η έννοια του αποσπασματικού και ασυνεχή χώρου και οι πολυεπίπεδες αφηγηματικές πορείες που παραπέμπουν σε ριζωματικές δομές όπως το διαδίκτυο.Item Restricted access Το αποκαλυπτικό στοιχείο του έργου τέχνηςΤσεκούρα, Κατερίνα (Μεταπτυχιακή εργασία, 2007)«Αν η φαινομενολογία υπήρξε κίνημα προτού γίνει διδασκαλία ή σύστημα, τούτο δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε πόζα. Είναι κοπιαστική σαν το έργο του Μπαλζάκ, του Προύστ, του Βαλερύ ή του Σεζάν - το ίδιο προσεκτική κι εκστατική, με την ίδια απαίτηση συνείδησης, με την ίδια θέληση να συλλάβει το νόημα του κόσμου ή της ιστορίας την ώρα που γεννιέται. Απ’ αυτή την άποψη ταυτίζεται με την προσπάθεια της νεότερης σκέψης». Η φιλοσοφία επιχειρεί να αποκαλύψει την πρωταρχική έννοια των πραγμάτων μέσα από ένα είδος αρχαιολογίας, μέσα από μια μορφή σκέψης που δέχεται τα πολιτισμικά και κατηγοριακά πράγματα που είναι παρόντα στον κόσμο μας. Προσπαθεί να βρει τα ίχνη των εναργειών που επιστρώθηκαν η μια πάνω στην άλλη, στην διανοητική μας ιστορία. Προσπαθεί να επιστρέφει στο σημείο όπου έλαβαν χώρα οι πρώτες ακατέργαστες διαφοροποιήσεις, εκείνες που εγκαθίδρυσαν αυτό που δίδεται τώρα σε εμάς, να σκάψει μέσα τους έτσι όπως ίστανται ενώπιον μας, και να τα εκδιπλώσει ως προς αυτό που ενυπάρχει μέσα τους. Αυτή η φιλοσοφική αρχαιολογία δεν αποτελεί μια μορφή εμπειρικής ιστορίας, και δεν βρίσκει τις πρωταρχικές της πηγές στα αρχαία κείμενα, αν και κάνει χρήση της ιστορίας και των κειμένων. Αυτά δεν μας δίδουν ωστόσο τις εξηγήσεις που ζητάμε στην διερεύνηση για την προέλευση των πραγμάτων. Το να φθάσουμε στην ουσία των πραγμάτων σημαίνει να φθάσουμε στο αρχαϊκό και το πρωταρχικό. Αυτός είναι ο τρόπος που ίσταται το έργο τέχνης μπροστά μας, και με αυτόν τον τρόπο θα το προσεγγίσουμε.