Γκρίζα βιβλιογραφία

Permanent URI for this community

https://artia.asfa.gr/handle/artia/1

Browse by

Results 1 - 20 of 21

Open Access
Cakes, Dolls and Conformity
Αρβανίτη Αψωκάρδου, Μαρία Άρτεμις (Πτυχιακή εργασία, 2024-06)
Εγκατάσταση που περιλαμβάνει γλυπτά, σχέδια, κεντήματα, εκτυπωμένες φωτογραφίες, βρώσιμα αξεσουάρ και όπλα αυτοάμυνας και βίντεο.
Open Access
Content 49,99
Καράκου, Ελένη (Πτυχιακή εργασία, 2024-01-31)
Η πτυχιακή μου εργασία, με τίτλο CONTENT 49,99, είναι μια βίντεο-εγκατάσταση και βιντεο-περφόρμανς που διερευνά τη σχέση καπιταλισμού, γυναικείας ταυτότητας και της εμπορευματοποίησης του καλλιτέχνη στη σύγχρονη εποχή. Μέσα από πέντβιντεο-προβολές, παρουσιάζομαι να ποζάρω, σατιρίζοντας τη συνεχή ανάγκη αυτοπροβολής και την "πώληση" της καλλιτεχνικής περσόνας στα κοινωνικά δίκτυα. Η ειρωνεία του έργου έγκειται στην αυτοδιαφήμιση, όπου η καλλιτέχνις γίνεται προϊόν, σχολιάζοντας την πίεση που ασκείται στις γυναίκες δημιουργούς να συμμορφωθούν με συγκεκριμένα πρότυπα για να πετύχουν.
Open Access
Cozy Companions for Dreamy Nights
Πελεκάνου, Μαρία (Πτυχιακή εργασία, 2024-10-23)
Στο έργο Cozy Companions for Dreamy Nights (Άνετοι σύντροφοι για ονειρεμένες νύχτες) ,μετατρέποντας τον σκύλο μου σε πρωταγωνιστή του έργου , τοποθετώ στο επίκεντρο της διπλωματικής ένα κομμάτι του εαυτού μου. Η σχέση σκύλου -ανθρώπου, σε αντιδιαστολή με τη σχέση με άλλα κατοικίδια, διέπεται από ορισμένα χαρακτηριστικά που ανέκαθεν με συγκινούσαν και με προβλημάτιζαν, ωθώντας με να ερευνήσω αυτή την ανεξήγητα έντονη αγάπη μεταξύ τους. Στο Cozy Companions for Dreamy Nights ακολουθώ μια υπερβολή στα μεγέθη, μεγεθύνω τα αντικείμενα στο χώρο ώστε να γίνει πιο έντονο το αίσθημα της ασφάλειας (ή της ανησυχίας), της αμφίθυμης ανάγκης να αγγίξεις το υπερμέγεθες ζώο. Η κατασκευή ακολουθεί τη δομή ενός πραξινοσκόπιου (praxinoscope), το οποίο απεικονίζει ένα σκύλο να τρέχει διαρκώς, δίνοντας στον θεατή χρόνο να εξοικειωθεί με την εικόνα και την κίνηση του ζώου. Η χρήση του εν λόγω εργαλείου έχει ρόλο καθησυχαστικό/νανουριστικό. Η παρουσία της γούνας ωθεί στο άγγιγμα του ζώου. Το περιβάλλον του έργου έχει ως στόχο να σκεφτούμε τον ρόλο των ζώων στην ικανοποίηση της ανθρώπινης ανάγκης για ηρεμία και ασφάλεια – κάτι που και εγώ βιώνω μέσα από την καθημερινή σχέση με τον σκύλο μου. Ο σκύλος που τρέχει, ή ονειρεύεται ότι τρέχει, μετατρέπεται σε μέτρο και σύμβολο της δικής μας ελευθερίας.
Open Access
Digging
Διώτης, Θωμάς Γ. (Μεταπτυχιακή εργασία, 2023)
Το έργο Digging δημιουργήθηκε ως μια αποκαλυπτική έλλαμψη για την καθαρότητα και το σθένος των σύγχρονων δράκων. Ο δράκος ακροβατεί ανάμεσα την αλαζονεία του παρελθόντος που του πρόσδιδε μια τεκμηριωμένη ανικανότητα της ήττας και την εξοικείωση ως αποτέλεσμα της έντονης παρουσίας του στα τεχνολογικά gadgets. Το ανύπαρκτο του δράκου παρουσιάζεται ως υπαρκτό και θριαμβεύει ενάντια στην δύναμη της μάζας που τον θέλει εγκλωβισμένο στον δικό του μύθο. Φτιαγμένος από φωτιά και ξεθαμμένος από τον μηδενιστικό εκσυγχρονισμό παρουσιάζει ένα ψυχολόγημα φτιαγμένο από πλαστικό. Είναι ένας σύγχρονος δράκος αλλά φτιαγμένος από φωτιά, όπως αρμόζει σε κάθε μυθικόπλάσμα.
Open Access
Look_up
Χαραλαμποπούλου, Παρασκευή (Πτυχιακή εργασία, 2024-10-16)
Ένας Instagram λογαριασμός μετατρέπεται σε εγκατάσταση στον χώρο. Φωτογραφίες από ευρήματα που ανακαλύπτονται τυχαία στην πόλη ενώ περπατάω, δημιουργούν μια σειρά από φωτογραφίες, όλες με προοπτική προς τα κάτω. Κάποιες από αυτές τις φωτογραφίες δημιουργούνται σε animated gif και δημιουργούν ένα βίντεο με συνεχόμενο scroll down. Όπως η περιπλάνηση μας στην πόλη αποσπασματική, γεμάτη εκπλήξεις και εμπόδια, έτσι και η περιπλάνηση μας στο διαδίκτυο και τα social media. Φωτογραφίες και βίντεο (σε μια κάθετη οθόνη τηλεόρασης, ώστε να δίνει την εντύπωση ενός μεγεθυμένου κινητού) μπλέκονται και απλώνονται στον χώρο. Η σειρά των φωτογραφιών ξεκίνησε όταν περπατώντας στο πεζοδρόμιο, καθώς συνάντησα τη σήμανση των τυφλών, μετά από μια συνεδρία ψυχοθεραπείας. Οι φωτογραφίες δεν είναι σκηνοθετημένες. Είναι προϊόν περιπλάνησης και ανακάλυψης. Μια συνομιλία με τα ευρήματα της περιπλάνησης άλλοτε αυτά σε κάνουν να χαμογελάς, άλλοτε να απορείς, άλλοτε σου αποσπούν το ενδιαφέρον αισθητικά. Με νόημα ή με την απουσία του έτσι και οι δυναμικές των σχέσεων όπως αυτές προκύπτουν. Τι είναι αυτό που κινεί την προσοχή; Στατικότητα μέσα στη συνεχή ροή, εφήμερο μέσα στο αέναο, στιγμιαίες αναρτήσεις σε αδιάκοπες ροές χιλιάδων άλλων, διασπασμένες εικόνες μέσα στην αστική περιπλάνηση ή στο διαδίκτυο. Κινούμενες εικόνες (stop motion) μεταμορφώνονται σε post, δημιουργώντας μια μικρή ιστορία. Σε ένα κόσμο που κινείται διαρκώς η, παλινδρομική και επαναλαμβανόμενη αυτή κίνηση, μοιάζει να συνοδεύει τον παράταιρο χαρακτήρα της ύπαρξης των αντικειμένων στο έδαφος του αστικού τοπίου.
Open Access
The Food Garden Canteen
Σπανού, Χριστίνα Ν. (Μεταπτυχιακή εργασία, 2020)
“The Food Garden Canteen” (2020, μεταβλητές διαστάσεις, πολυαισθητηριακή εγκατάσταση). Το έργο “The Food Garden Canteen” διερευνά τη σχέση της μαγειρικής με την τέχνη, την ανάγκη της ενασχόλησης με την καλλιέργεια του κήπου, και θέτει ερωτήματα σχετικά με τις ριζικές αλλαγές που έφερε η πανδημία του νέου κορονοϊού στον τρόπο με τον οποίο δημιουργούμε, μοιραζόμαστε και απολαμβάνουμε το φαγητό αλλά και τις αλλαγές στις καθημερινές μας πρακτικές. Ο χώρος του “The Food Garden Canteen” σχεδιασμένος ως μία σύγχρονη αποστειρωμένη καντίνα που θυμίζει boutique πολυτελείας, στην οποία τηρούνται όλα τα πρωτόκολλα ασφαλείας και υγιεινής για την αποφυγή μετάδοσης του νέου κορονοϊού, λειτουργεί ως σκηνικός χώρος για μία performance κατά την οποία ο θεατής εισέρχεται στον χώρο και περιπλανιέται ανάμεσα στα έργα ακολουθώντας μία διαδρομή, υπό την καθοδήγηση «του προσωπικού» η οποία σκοπό έχει να ενεργοποιήσει τις αισθήσεις του και να δημιουργήσει έναν σύνδεσμο μεταξύ αυτού και των ίδιων των έργων, σε μία πρωτόγνωρη συνθήκη περιορισμού (χρήση μάσκας κλπ). Μέσα από τη χρήση οργανικών υλικών (βρώσιμων και μη), αντικειμένων και πρακτικών της καθημερινότητας, στόχος του έργου “The Food GardenCanteen” είναι να δημιουργήσει ερωτήματα σε σχέση με την αντίληψή μας για το χρόνο, τη σχέση μας με το περιβάλλον, τις κοινωνικές επαφές και τη λεπτή γραμμή μεταξύ καθημερινής και καλλιτεχνικής πρακτικής.
Open Access
The hollowcene man : η επιτελεστική διάλεξη ως μια πολυφωνική αφήγηση: σκιαγραφώντας τις εντάσεις ανάμεσα στην κυρίαρχη κανονιστική με την αποκλίνουσα (υπο)κουλτούρα
Λιανός, Παναγιώτης Γ. (Μεταπτυχιακή εργασία, 2019)
Πρόκειται για μια πολυφωνική αφήγηση που έχει σκοπό να φωτίσει τις εντάσεις που δημιουργούνται με την συνύπαρξη της κυρίαρχης κανονιστικής και της αποκλεισμένης (υπο)κουλτούρας. Στο έργο αυτό αναζητούνται τα σημεία τριβής και σύγκλισης μεταξύ των: α) κάθετων, ιεραρχικά οργανωμένων τρόπων μετάδοσης της γνώσης και συνεργασίας οι οποίοι δομούν το ακαδημαϊκό περιβάλλον και των β) οριζόντιων, τρόπων μετάδοσης, οι οποίοι ακμάζουν σε περιβάλλοντα ομότιμων δρώντων όπως στις υποκουλτούρες του graffiti και του τατουάζ. Σε αυτούς τους χώρους έχω κινηθεί κατα μεγάλο μέρος της ζωής μου, αναπτύσσοντας βιωματική γνώση, γεγονός το οποίο έχει διαποτίσει με πρακτικές συνδημιουργίας την καλλιτεχνική και αρχιτεκτονική μου δράση. Οι σχέσεις των συμμετεχόντων σε αυτές τις υποκουλτούρες κινούνται ως επί το πλείστον σε ένα πλαίσιο ισότητας, κάτι που εγγράφεται με όρους αλληλοβοήθειας και αμοιβαίου σεβασμού στη δυνατότητα του καθενός να προσφέρει την προσωπική δημιουργική του οπτική για την διεύρυνση της αντίληψης και του έργου του άλλου. Η πολυφωνία, όπως θα εξηγηθεί και παρακάτω, έγκειται στην εξ’ορισμού αποδοχή της πληθώρας τρόπων έκφρασης και στην συνειδητοποίηση της ελλειματικότητας των ατόμων ως μονάδες. Η συνύπαρξη σε κοινότητες και ομάδες, δηλαδή σε “crews”, όπως είναι γνωστά στην hip-hop κουλτούρα, έρχεται από πολύ νωρίς στην πραγματικότητα των υποκειμένων, λόγω της παραπάνω συνειδητοποίησης. Στην παρούσα μελέτη προβαίνω αρχικά σε μια διασαφήνιση του μέσου της επιτελεστικής διάλεξης, βασισμένη κυρίως σε τέσσερα άρθρα των Manuel Pessoa, Patricia Milder, Βαγγέλη Αθανασόπουλου και Frank Rike. Η βιβλιογραφία και η αρθρογραφία είναι σχετικά περιορισμένη και τα άρθρα αυτά συνιστούν ουσιαστικά την βάση της. Στη συνέχεια, αναλύοντας το περιεχόμενο της επιτελεστικής διάλεξης ορίζω τα παράλληλα αφηγηματικά μονοπάτια μέσω των οποίων προσεγγίζω τα ζητήματα που τέθηκαν. Επιδιώκω την ψηλάφηση των κοινών σημείων, τα οποία αναπτύσσονται στις πρακτικές που εξασκώ (μεταξύ graffiti και δερματοστιξίας αφενός και αρχιτεκτονικής και τέχνης αφετέρου), συνδιαλεγόμενος ταυτόχρονα με το ακαδημαϊκό συγκείμενο. Εξηγώ τους λόγους για τους οποίους στρέφομαι στη συνεργασία και σε συλλογικές δράσεις και μεθόδους οριζόντιας αποκομιδής γνώσης και τους λογους για τους οποίους θεωρώ ότι κάτι τέτοιο βρίσκεται στον αντίποδα του Ηollowcene man ως την ενσάρκωση του σύγχρονου ανθρώπου. Διαφορετικές οπτικές γωνίες ιδωμένες από θέσεις στις οποίες έχω υπάρξει (μαθητή, δασκάλου και συνεργάτη), προκαλούν τριγμούς στην σαφή διάκριση μεταξύ των ανωτέρω ρόλων. Συγχρόνως, αναφέρονται κάποια θεωρητικά εργαλεία, τα οποία κάνουν δυνατή την σύνθεση των παραπάνω και εμφανίζουν τις τομές μεταξύ των πρακτικών οι οποίες αναφέρονται. Πρόκειται για τα υποκεφάλαια Πρακτικές και Εργαλεία της Υποκουλτούρας και Υποκουλτούρα και Σημειώσεις στην υποκουλτούρα και στη διανόηση: ταξικές και έμφυλες αναλύσεις. Τέλος, αποσαφηνίζονται οι λόγοι δημιουργίας ενός videogame ως εργαλείου αφήγησης, ριζωμένου στον ψηφιακό χώρο, κοινό τόπο της σύγχρονης εποχής. Χρησιμοποιώντας το κατά τη διάρκεια της επιτελεστικής διάλεξης αναζητείται μία διττή πραγμάτωση του αφηγήματος. Η χρήση του Ηollowcene man ως άβαταρ περιπλάνησης σε αυτόν τον εν δυνάμει χώρο παράγει αμφίσημους συσχετισμούς αναφορικά με την συγκρότηση των ταυτοτήτων και των σχέσεων στο σήμερα.
Open Access
Weather
Γεωργίου, Γεώργιος (Μεταπτυχιακή εργασία, 2025-10-24)
Μεαφετηρία τη φράση στη κυπριακή διαλεκτό «που τζαιρός» ¹, επανέρχεται στο παρόν η συνθήκη μιας παιδικής ανάμνησης, απλής στην καθημερινότητά της, αλλά ικανής, μέσα στη συνειδητοποίησή της, να ενεργοποιήσει ένα αισθητηριακό πεδίο επαναληπτικής κίνησης που επανασυνθέτει το «τότε» ως τωρινή εμπειρία, αρθρώνοντας ένα λεξιλόγιο καιρού που γεφυρώνει μνήμη και παρόν, οικειότητα και μεταβολή. Αισθητηριακά και γνωσιακά ερεθίσματα, διαλογικές διεργασίες, εμπειρίες απώλειας και ζώνες σύγχυσης συναρθρώνουν μια διαγενεακή συνομιλία, έναν συγκεκριμένο προορισμό και έναν διάλογο στο αγροτικό «μονοκάμπινο», καθ’ οδόν προς το χωράφι. Η παρούσα πρακτική εστιάζει στην επανεγκατάσταση αναμνήσεων του παρελθόντος στο σήμερα: η επαναληπτική κίνηση εμπρός–πίσω λειτουργεί ως μεθοδολογικό σχήμα ανάκλησης, ώστε η παρατήρηση του «τότε» να επανέρχεται στο «τώρα» διαμεσολαβημένη από το σύνολο των ενδιάμεσων ερεθισμάτων και εμπειριών που την έχουν ήδη αναπλάσει, προσδίδοντάς της σχεδόν ψηφιακή υφή. Τι συμβαίνει όταν μια προσωπική ανάμνηση μετασχηματίζεται σε αντικείμενο έρευνας; «Καταστρέφεται» η αθωότητά της ή αναδεικνύεται το εννοιολογικό της δυναμικό; Το σώμα του έργου συγκροτείται από μια σειρά επιτοίχιων κατασκευών και μια εγκατάσταση που ανακαλεί μια παιδική αφήγηση πραγματικών αναμνήσεων και φαντασιακών αναφορών. Οι χειρονομίες αυτές δεν αναπαριστούν το «τότε» αλλά το υπαινίσσονται: διερευνούν τη ρωγμή ανάμεσα στη θολή ανάμνηση, την αμφισημία της γλώσσας και στην ενδοψυχική αποδόμηση της τότε εσωτερικής εικόνας. Η μνήμη γίνεται ενεργή χαρτογράφηση, επανατοποθέτηση, και αναδόμηση μιας εσωτερικής γεωγραφίας. Ο χρόνος, όπως και ο καιρός, βιώνεται ταυτόχρονα: παρόν και παρελθόν συνυπάρχουν στον χώρο και μέσα σε αυτό το πεδίο κυριαρχεί η διάσπαση ανάμεσα σε κατασκευή και καταστροφή, ανάδυση και εξαφάνιση ως δεικτικά ίχνη και υπαινιγμοί που γεφυρώνουν παρελθόν και παρόν, ιδιωτικό βίωμα και καλλιτεχνική σκέψη.
Open Access
Αγκάθια από μέσα
Λαμπρινίδη, Μαρία (Πτυχιακή εργασία, 2024-06-14)
Η εργασία μου αποτελείται από έργα τα οποία συνθέτουν έναν χώρο αλλά μπορούν να υπάρξουν και αυτόνομα . Ενδύματα , γλυπτά και ορθογώνιες πλαστικές φόρμες γίνονται αλληλένδετα κομμάτια μιας καινούργιας γλώσσας έκφρασης . Το μέσω που απασχόλει την πρακτική μου είναι η πλαστική διαφάνεια στην οποία ενσωματώνω αντικείμενα της καθημερινότητας μου , αποσπάσματα από γραπτά , σκουπίδια και οργανικά στοιχεία όπως μαλλιά και φυτά με έναν ημερολογιακό χαρακτήρα . Ο φωτισμός και τα εργαλεία μου πλέον γίνονται κομμάτι της εγκατάστασης με αυθόρμητο τρόπο καταλαμβάνοντας χώρο και δημιουργώντας μια πιο βιομηχανική ατμόσφαιρα που έρχεται σε αντίθεση με την ευαισθησίας των έργων. Η θεματική που με απασχολεί είναι η παροδικότατα της σύγχρονης εποχής και το έργο μου είναι ένα σχόλιο πάνω σε αυτό . Προσπαθώ να δώσω μια παραπάνω διάρκεια στην σκέψη της στιγμή και το συναίσθημα εγκλωβίζοντας το σε ένα τόσο ανθεκτικό υλικό το οποίο ταλαιπωρεί την εποχή μας αντέχοντας παραπάνω από τι θα έπρεπε στον χρόνο . Τέλος στην πρακτική μου έχω εντάξει το στοιχείο της μόδας και του ενδύματος σαν μια ευκαιρία κάποιος άλλος να μπορέσει να «φορέσει» αυτό που νιώθω . Κάτι τόσο προσωπικό να φύγει από μένα και να αποκτήσει ζωή στο σώμα αυτού που το φοράει . Την τελευταία μέρα τις έκθεσης πραγματοποιήθηκε μια performance με χαρακτήρα fashion show η οποία ξεκινούσε από την κεντρική αίθουσα της Κεσσανλη και κατέληγε στο σκοτεινό δωμάτιο οπού εκθέτονταν τα έργα μου.
Open Access
Αντικειμενοστραφής οντολογία : Οι θεατρικές αναγνώσεις του πραγματικού
Βούλγαρης, Ιωάννης (Μεταπτυχιακή εργασία, 2022)
Η αντικειμενοστραφής οντολογία (object oriented ontology), αποτελεί μια μετα-ουμανιστική (post-human) φιλοσοφία, η οποία εντάσσεται στην ευρύτερη σχολή σκέψης του Θεωρησιακού Ρεαλισμού (Speculative Realism). Στον πυρήνα της αντικειμενοστραφούς οντολογίας, τοποθετείται η έννοια του αντικειμένου ως μια νέα ευκαιρία προσέγγισης της πραγματικότητας. Τα αντικείμενα όπως πρεσβεύει ο κύριος εκφραστής αυτού του φιλοσοφικού ρεύματος, Graham Harman, έχουν μια πραγματικότητα η οποία είναι μη προσβάσιμη από το ανθρώπινο υποκείμενο. Έτσι αφού αποσύρονται από την άμεση γνωσιακή μας πρόσβαση, δύναται μόνο να προσεγγισθούν έμμεσα. Συνεπώς, εδώ αμφισβητείται η παραδοσιακά κυρίαρχη ανωτερότητα της ανθρώπινης υποκειμενικότητας επί της πραγματικότητας. Παρά το γεγονός πως ο οντολογικός πυρήνας του αντικειμένου παρακρατείται, προτείνεται πως δια μέσω της αισθητικής και συγκεκριμένα της μεταφοράς, ένα μέρος του μπορεί να βιωθεί και να γίνει αντιληπτό. Κατά τη μεταφορά, αναδύονται στοιχεία θεατρικότητας, τα οποία αποτελούν την απαραίτητη συνθήκη θέασης του έργου τέχνης. Καθώς λοιπόν, λαμβάνει χώρα η θεατρικότητα της μεταφοράς, το υποκείμενο ως άλλος ηθοποιός υιοθετεί τις ιδιότητες του αντικειμένου που έχει αποσυρθεί από την αντιληπτική μας πρόσβαση. Στόχος της παρούσας μεταπτυχιακής διπλωματικής εργασίας είναι να παρουσιάσει αυτό το ιδιότυπο μοντέλο σκέψης και να επιχειρήσει την εφαρμογή του ως αισθητικό εργαλείο σε ζητήματα που άπτονται της τέχνης.
Open Access
Ασημένιοι Τοίχοι & Ποπ Φαντάσματα
Κρετσίμου, Βαϊα Νικολέττα (Πτυχιακή εργασία, 2025-07-09)
Η εγκατάσταση «Silver Walls & Pop Ghosts» εστιάζει στον τρόπο µε τον οποίο η ποπ κουλτούρα έχει διαµορφώσει τη συλλογική συνείδηση και τις κοινωνικές ταυτότητες µέσα από εικόνες, πρόσωπα και στιγµές που έχουν χαραχτεί στη µνήµη. Από τη µόδα και τον κινηµατογράφο µέχρι τα media και την ιστορική φωτογραφία, οι αναφορές συνθέτουν ένα προσωπικό εικαστικό αφήγηµα για το πώς χτίζονται τα πρότυπα, οι επιθυµίες και οι κοινωνικές αφηγήσεις. Η µόδα δεν αντιµετωπίζεται απλώς ως ρούχο αλλά ως µέσο αυτοπροσδιορισµού, κοινωνικής θέσης ή ακόµη και επανάστασης. Εµβληµατικές φιγούρες και εικονικές στιγµές ανασυντίθενται για να φωτίσουν το πώς το βλέµµα µας —ατοµικό και συλλογικό— διαµορφώνει και αναπαράγει ιδέες για την οµορφιά, τη δύναµη, τη θηλυκότητα ή την αρρενωπότητα. Η εγκατάσταση οργανώνεται σαν ένα σύνολο από εικόνες, αντικείµενα και µορφές που µπλέκουν την τηλεοπτική αισθητική µε τη νοσταλγία, το σώµα µε την εικόνα, την ατοµική εµπειρία µε τη συλλογική µνήµη. Στο επίκεντρο βρίσκεται η διαρκής διαπραγµάτευση του ποιοι είµαστε και ποιοι γινόµαστε µέσα από τις ιστορίες που βλέπουµε, καταναλώνουµε και εν τέλει εσωτερικεύουµε.
Open Access
Αυτορρύθμιση
Ρώση, Χριστίνα (Πτυχιακή εργασία, 2025-07-09)
Μια προσωπική τελετή φροντίδας. Ένας τρόπος να μείνω στο παρόν. Μια αντίσταση στο τραύμα και στο χάος. Δουλεύω με καμβά πάνω σε ξύλο. Άλλες φορές η διαδικασία είναι ανάλαφρη και γρήγορη. Άλλες το ξύλο βαραίνει, όπως εγώ. Όμως δεν χρειάζεται να βρίσκομαι σε μια συγκεκριμένη συναισθηματική κατάσταση για να δράσω. Απλώς ακολουθώ το πρωτόκολλο που έχω θεσπίσει. Αυτό που κάνω με χωρά όπως είμαι, με τον ρυθμό που αντέχω κάθε φορά. Δεν χρειάζεται να παίρνω αποφάσεις, απλώς υπάρχω μέσα στη διαδικασία. Το έργο δεν ζητά ερμηνεία. Δεν επιβάλλει κάτι. Είναι μια πράξη αυτορρύθμισης, μια άσκηση παρουσίας.
Open Access
Εις Ανάμνησιν
Γιαννάκη, Χαρίκλεια (Πτυχιακή εργασία, 2025-06-25)
Η εργασία αυτή είναι μια εικαστική αλλά και βιωματική προσέγγιση. Συνδυάζει οικογενειακές φωταγραφίες, παλιά έγγραφα, σχέδιο, κέντημα και ψηφιακή επεξεργασία, δημιουργώντας έναν υφαντό καμβά αναμνήσεων, που το παρελθόν διασταυρώνεται με το παρόν. Δεν λειτουργεί απλώς ως τεκμήριο, αλλά ως τόπος συνάντησης απλών ανθρώπων, μεγαλωμένων σε δύσκολους καιρούς, με ζωή δεμένη με τον πόλεμο, την αγωνία της καθημερινότητας, την αξιοπρέπεια μέσα στη φτώχεια και την αγωνία για επιβίωση. Ανθρώπων που δεν είχαν φωνή στη δημόσια ιστορία, αλλά είναι η ιστορία που κουβαλάμε μέσα μας. Είναι ένας φόρος τιμής σ’ εκείνους που, με τον τρόπο τους, διαμόρφωσαν το παρόν μας και ταυτόχρονα ένα εικαστικό εργαλείο αντίστασης απέναντι στη λήθη. Η επιλογή του υφάσματος ως μέσο, ένα υλικό ζεστό και καθημερινό όπως ήταν και αυτοί, ενισχύει τη σύνδεση με το οικείο και το απτό, θυμίζοντας σεντόνια, ρούχα ή κεντήματα απ’ τα οικογενειακά προικιά, σαν μικρές σημειώσεις μνήμης. Οι κλωστές λειτουργούν σαν συνδετικός ιστός ανάμεσα στο τότε και το τώρα. Κάθε ραφή, κάθε γραμμή είναι μια προσπάθεια να αγγίξω το παρελθόν, όχι σαν ιστορικό γεγονός αλλά σαν προσωπική εμπειρία. Το έργο αυτό είναι μια υπενθύμιση: πως η ιστορία μας δεν ξεκινά από εμάς. Κουβαλάμε μέσα μας όσους ήρθαν πριν, και είναι ευθύνη μας να μην αφήσουμε την μνήμη τους να σβήσει.
Open Access
Ηρωισμός
Βορλόκας, Επαμεινώνδας (Πτυχιακή εργασία, 2024-10-16)
Το κεντρικό θέμα του έργου μου είναι ο «Ηρωισμός». Η λέξη αυτή θα ζει για πάντα όσα χρόνια και αιώνες αν περάσουν. Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να γίνει «ήρωας»: με την κάθε πράξη που κάνει κάθε μέρα, ακόμα και το πιο μικρό- όπως ένας καλός λόγος. Υπάρχουν τόσα παραδείγματα στην καθημερινότητα μας για να δείξουμε τον «ήρωα», που βρίσκεται ανάμεσα μας αρκεί να ρίξουμε το (εγώ) μας και να ανοίξουμε τα μάτια μας. Ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να ταυτίζεται ούτε να προσπαθεί να αλλάξει για να μοιάσει σε κάτι, αλλά να προσπαθεί με όση δύναμη έχει να μιμηθεί κάτι, να έχει ένα κίνητρο και να παλέψει για να φτιάξει κάτι. Αυτός ο μικρόκοσμος (θρησκεία ,ήρωες και comic), ο κόσμος θα μπορούσε να το αντιληφθεί σαν μία αναγέννηση, βλέποντας πως μέσα εκεί δεν υπάρχει η λέξη «στερεότυπο», πως μέσα στο κομμάτι «ηρωισμός» δεν υπάρχει αυτό που λέει ο λαός, λίγοι και καλοί. Όχι! Απευθύνεται σε όλους, ανεξαρτήτως φυλετικής, κοινωνικής, οικονομικής, θρησκευτικής, σεξουαλικής κατάστασης. Ο «Ήρωας», δεν είναι για λίγους, αλλά για πολλούς και ακόμα παραπέρα: καθολικός, παγκόσμιος, ίσως ακόμα και συμπαντικός. Το κοινό τους στοιχείο είναι: η ένωση της δύναμης, αντιμετωπίζοντας τις δυσκολίες και φτάνοντας στην κορυφή ως νίκη κατακτώντας το φως. Ο θεατής βλέποντας μία τέτοια ιδέα εμβαθύνει μέσα στο δυναμικό ύφος και την υποβλητική στάση των σωμάτων, μέσα στα θερμόαιμα χρώματα και παράλληλα με την ασκητική κατάσταση που εκπέμπουν. Είτε με τον έναν, είτε με τον άλλον τρόπο, οι δύο κόσμοι (οι δυο μορφές απεικόνισης των προσώπων) μέσα από το κοινό τους χαρακτηριστικό, ενώνονται σε ένα.
Open Access
Θυσία και ύβρις
Χριστογιάννης, Δημήτρης (Μεταπτυχιακή εργασία, 2025-03-09)
Εισαγωγή: Στην παρούσα εργασία «Στην καρδιά του μύθου» μελετάται το ζήτημα της ύπαρξης και πολυεπίπεδης λειτουργίας των λατομείων στην περιοχή του Υμηττού. Πιο ειδικά, η αναζήτηση, που ξεκινά από την παιδική μνήμη, γίνεται μεθοδική έρευνα που περνά από την λατομική ιστορία στην ύπαρξη των πολιτιστικών μνημείων στην περιοχή, ενώ σε αυτή την διερεύνηση χώρο και χρόνο έχουν οι μύθοι και οι λαϊκές αφηγήσεις. Στο τέλος, μεταφέρεται πίσω, στην «καρδιά του μύθου», όπου ο ερευνητής δένει σε μια φανταστική πλοκή όλα τα στοιχεία, τις προσωπικές αναμνήσεις, την ιστορία και τους θρύλους, για να δημιουργήσει το νέο μύθο, τον κύριο προβληματισμό του έργο αυτού. Το αποτέλεσμα της εργασίας είναι η οπτικοποίηση της κειμενικής σύνθεσης (εικόνα και ήχος), που παρουσιάζει το θρύλο της Νύμφης Έλλης στα λατομεία του Υμηττού. Η επιλογή της Νύμφης του λατομείου, ως συμβόλου, δεν έγινε τυχαία, καθώς ενσαρκώνει, κατά την προφορική και γραπτή παράδοση, το πέρασμα του μύθου στο θεολογικό, πολιτισμικό και κοινωνικό επίπεδο. Σκοπός: Να αποτυπωθεί εικαστικά το πέρασμα του ανθρώπου (ή της ειμαρμένης) από το μύθο της παιδικής ηλικίας, στην ιστορική και πολιτισμική μνήμη. Μεθοδολογία: Βιβλιογραφική ανασκόπηση, διερεύνηση ιστορικών πηγών, επιτόπια έρευνα, δημιουργία ψηφιακού υλικού μέσω της εικαστικής διερεύνησης και πρακτικής.
Open Access
Καμία πρωτοτυπία, καμία έμπνευση, κανένα ενδιαφέρον. Μπανάλ ψηφιακές εικόνες και ζωγραφική: Επανανοηματοδοτώντας το τετριμμένο.
Κοσμόπουλος, Κοσμάς (Μεταπτυχιακή εργασία, 2025-02-25)
Η παρούσα μεταπτυχιακή εργασία εξετάζει τη χρήση κοινότοπων (μπανάλ) ψηφιακών εικόνων στη ζωγραφική, διερευνώντας τη διαδικασία επανανοηματοδότησης τους. Η μελέτη βασίζεται στην καλλιτεχνική μου πρακτική, η οποία ξεκίνησε ως ένα εσωτερικό αστείο: η επιλογή εικόνων που αρχικά φαίνονταν ασύνδετες ή δυσνόητες, αλλά μέσα από τη ζωγραφική μετατρέπονται σε έργα ανοιχτά σε πολλαπλές ερμηνείες. Η πρακτική μου περιλαμβάνει τη συλλογή, επεξεργασία και ζωγραφική απόδοση εικόνων που αντλώ από το διαδίκτυο, τα κοινωνικά δίκτυα και διάφορα άλλα ψηφιακά αρχεία. Αυτές οι εικόνες, συχνά χαμηλής ανάλυσης και αποκομμένες από το αρχικό τους συγκείμενο, υποβάλλονται σε ψηφιακή τροποποίηση πριν μετατραπούν σε ζωγραφικά έργα. Η διαδικασία αυτή εντάσσεται στην έννοια της "φτωχής εικόνας" (Hito Steyerl), εικόνων που κυκλοφορούν ελεύθερα στο διαδίκτυο, απογυμνωμένες από την αρχική τους αξία. Στη συνέχεια, μετασχηματίζονται μέσω της ζωγραφικής, αποκτώντας νέα υπόσταση και σημασία. Η υλικότητα του καμβά και η επιβράδυνση που επιβάλλει η ζωγραφική διεργασία, έρχονται σε αντίθεση με την εφήμερη φύση των ψηφιακών εικόνων, δημιουργώντας έναν διάλογο γύρω από τη διάρκεια και την αξία τους στη σύγχρονη οπτική κουλτούρα. Οι εικόνες που περνούν απαρατήρητες ή θεωρούνται ασήμαντες μπορούν, μέσω της ζωγραφικής, να γίνουν χώροι προβολής καινούριων νοημάτων, αφήνοντας τον θεατή να συμπληρώσει με τις δικές του αφηγήσεις. Στα έργα μου, η απόδοση των μπανάλ εικόνων δεν είναι απλή αναπαραγωγή, αλλά μια διαδικασία αναδιαμόρφωσης. Η ζωγραφική επιβραδύνει τη γρήγορη κατανάλωση εικόνων, προσφέροντας έναν τρόπο να ξαναδούμε τις εικόνες που συνήθως προσπερνάμε. Η εργασία αυτή συνεισφέρει στη συζήτηση για τη σχέση μεταξύ ψηφιακής και ζωγραφικής εικόνας, καθώς και για τη θέση της μπανάλ εικόνας στη σύγχρονη τέχνη. Υπογραμμίζει τη σημασία της επανανοηματοδότησης μέσω της ζωγραφικής, επαναφέροντας την προσοχή σε εικόνες που διαφορετικά θα χάνονταν μέσα στη ροή της ψηφιακής πληροφορίας.
Open Access
Ο μη-τόπος του ουδέτερου ως φυσική συνθήκη του ενεργήματος εικόνας
Γκεναντιέβα, Μαρίνα Τ. (Μεταπτυχιακή εργασία, 2022)
Η έρευνα μου αφορά τις συνθήκες που περιβάλλουν τη νεκρή ζώνη της Κύπρου, εκεί όπου οι έννοιες του ουδέτερου, του ορίου/συνόρου και της διάστασης του χρόνου, δεν είναι υποθετικές ή φανταστικές αλλά πραγματικές. Ιστορικά είναι μία ζώνη σύγκρουσης (γραμμή κατάπαυσης του πυρός) αλλά και ένα οικοσύστημα όπου η φυσική συνθήκη υπερβαίνει και υπερτίθεται της κοινωνικής, πολιτικής και νομικής συνθήκης. Με την πάροδο του χρόνου η νεκρή ζώνη, απαγορευμένης διέλευσης για τους ανθρώπους, μετατράπηκε σε φυτικό παράδεισο, μια παράδοξη Εδέμ όπου φυτά και ζώα θριαμβεύουν πάνω σε μια έκταση μήκους 180 χιλιομέτρων περίπου. Φαινομενικά μοιάζει να είναι ένα απέραντο γαλήνιο φυσικό τοπίο, κρύβει όμως κινδύνους που αφορούν συγκεκριμένα τον άνθρωπο, όπως φανερά, κρυμμένα ή/και χαμένα ναρκοπέδια. Στην παρούσα διπλωματική εργασία γίνεται εκτενής αναφορά και ανάλυση των εννοιών που διαπίστωσα μέσω της έρευνας μου στο πεδίο, όσο και μέσω της θεωρητικής μελέτης κατά την διάρκεια του μεταπτυχιακού προγράμματος. Η ερευνητική προσέγγιση των εννοιών του ορίου/συνόρου και της εικόνας, ξεκινάει μέσω μιας ιστορικής διαδρομής από τις πρώτες αναφορές για την ύπαρξη των Νεκρών Ζωνών (No man’s Land - Doomsday), την ανάλυση της δύναμης της εικόνας από την αρχαιότητα μέσω της παραβολής του Πλάτωνα και τη θεωρία του ενεργήματος εικόνας του Γερμανού ιστορικού και θεωρητικού των εικόνων Horst Bredekamp. Η φιλοσοφική προσέγγιση του ορίου/συνόρου από τον γάλλο Φιλόσοφο Jacques Derrida όπως και η έννοια του συμβόλου σύμφωνα με τις θεωρήσεις του ιδρυτή της κριτικής εικονολογίας Aby Warburg, διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο για την πλαισίωση του έργου μου. Η σχετική έρευνα σε συνδυασμό με την βιωματική εμπειρία και προβληματισμό που προήλθε ως προς την κατανόηση του αόρατου συνόρου και την περιβαλλοντική έρευνα στο πεδίο, έδωσαν τις βάσεις για την δημιουργία των έργων που παρουσιάζω. Η καλλιτεχνική μου προσέγγιση, βασίζεται στις παρατηρήσεις των νόμων που διέπουν τη φύση. Χρησιμοποιώ διάφορα αφηγηματικά μέσα, εργαλεία και υλικά (ζωγραφική, γλυπτική, φωτογραφία και neocraft προσεγγίσεις). Το κοινό χαρακτηριστικό που αντανακλά το σύνολο του έργου μου είναι το στοιχείο της ευθραυστότητας, της ευαισθησίας και του χειροποίητου. Η δια ζώσης έρευνα στο πεδίο, η μελέτη επιστημονικού υλικού, φιλοσοφικών, ιστορικών και λογοτεχνικών συγγραμμάτων, οι προβληματισμοί και τα ερωτήματα που προέκυψαν κατά τη διάρκεια της έρευνας, αντικατοπτρίζονται στα έργα. Οι απαντήσεις που δόθηκαν μέσω της παρούσας διπλωματικής εργασίας, ενέχουν στοιχεία που βασίζονται στη φυσική ισχύ της εικόνας που διαμορφώνει ένα φυσικό δεσμό μεταξύ του έργου και του παρατηρητή. Ο δεσμός αυτός, επιχειρεί να προσδιορίσει το σημείο διάτμησης της εν εξελίξει μορφοποίησης του και της χειρονομιακής έκφρασης του ζωικού και φυτικού κόσμου, ο οποίος εν προκειμένω εκδηλώνεται ως η φυσική έκφραση του τοπίου και των φυτών. Επιχειρώ να μεταφέρω στο χώρο τη διάσταση με την εικόνα της κουρτίνας καθώς και των αντικειμένων όπως οι νάρκες που παρίστανται γλυπτικά όταν αφοπλίζονται και γίνονται εικόνα. Το εγχείρημα αυτό εμπίπτει στο ερώτημα της διασύνδεσης των μορφών της φύσης με τα έργα της οπτικής τέχνης
Open Access
Περιπτώσεις ευτελών κατασκευών : Η ζωγραφική επιφάνεια ως σχεδία επίπλευσης και μεταφοράς
Μπλιάτκας, Ζήσης (Μεταπτυχιακή εργασία, 2022)
Στο παρακάτω κείμενο θα επιχειρήσω να προσεγγίσω τη ζωγραφική ως ένα αφηγηματικό όχημα των εμπειρικών φαινομένων. Θα εκθέσω τόσο προσωπικές παρατηρήσεις που προκύπτουν από την ίδια τη διαδικασία όσο και παρατηρήσεις θεωρητικών και άλλων καλλιτεχνών. Ξεκινώντας από δύο εμπειρίες σχετιζόμενες με το φαινόμενο της δράσης και προθετικότητας των αντικειμένων, συνεχίζω με το παράδειγμα ενός έργου μου όπου ένα τέτοιο φαινόμενο μεταφέρεται σε μια ζωγραφική αφήγηση. Έπειτα κάνω μια ανάγνωση στο έργο της Roberta Booth όπου μεταλλικές επιφάνειες και γυαλιστερά αντικείμενα συνομιλούν τόσο με τις παραπάνω εμπειρίες όσο και με τη ζωγραφική μου. Παρακάτω, διαβάζω στο έργο του James Hampton την ανύψωση των αντικειμένων από την ευτελή τους καθημερινή υπόσταση σε θρησκευτικό υπερβατικό αντικείμενο. Στη συνέχεια θα εντοπίσω στο έργο του Panamarenko την εν δυνάμει διάσταση ορισμένων κατασκευών να αιωρούνται όπως και το «μάγεμα καθημερινών αντικειμένων» κάτι που επανέρχεται συχνά στη ζωγραφική μου πρακτική. Το τελάρο ζωγραφικής θα συμμετέχει σε αυτή τη δυνητικότητα ως μέσο για υπέρβαση και μεταφορά εικόνων σε ένα σχεδόν μεταφυσικό πεδίο. Έτσι, προχωρώ περαιτέρω, σε έναν αποσωματοποιημένο χώρο, τον χώρο του ίντερνετ και τη ψηφιακής απεικόνισης, για να αναπτύξω το θέμα της διάνοιξης εικονικών χώρων από την αναγεννησιακή προοπτική στα video games, την εικαστική πρακτική της Estelle Flores αλλά και τη δική μου πρακτική στα παρωχημένα προγράμματα ψηφιακής απεικόνισης. Έτσι, προκύπτει μια πολύ-πρισματική θέαση που φιλοδοξεί ο αναγνώστης να έχει μια όσο το δυνατόν πληρέστερη κατανόηση των θεμάτων που εντοπίζω και επεξεργάζομαι στη ζωγραφική.
Open Access
Στασιμότητα
Καλπακίδης, Βαγγέλης (Πτυχιακή εργασία, 2024-10-09)
Η εργασία αποτελείται από δύο βιντεοεγκαταστάσεις και μία βιντεοπροβολή που πραγματεύονται την έννοια της στασιμότητας μέσα απο την κοινωνία και την ανθρώπινη αντίληψη. Αντλώντας στοιχεία από την καθημερινή εμπειρία, η στασιμότητα εξετάζεται ως μία κατάσταση που αναδύεται μέσα από την επανάληψη, τους περιορισμούς του χώρου και τις ανθρώπινες αντιλήψεις. Τα έργα μου επικεντρώνονται στην αναπαράσταση αυτών των εννοιών, αποδομώντας την ιδέα της κίνησης ως κάτι αδιάκοπο και αποκαλύπτοντας τις στιγμές αδράνειας που διαμορφώνουν την εμπειρία της πραγματικότητας. Η στασιμότητα διερευνάται εικαστικά μέσω τριών έργων. Ένα 3D animation παρουσιάζει ¨Πέντε παράθυρα¨ εμφωλευμένα το ένα μέσα στο άλλο, δημιουργώντας ένα Droste effect. Αντί να προσφέρει πρόσβαση στον ορίζοντα, το κάθε παράθυρο πλαισιώνει τη θέα του επόμενου παραθύρου. Το έργο δίνει την αίσθηση της ζωής σε μία πυκνοκατοικημένη πόλη, όπου ο ορίζοντας εμποδίζεται από το αστικό τοπίο. Το παράθυρο, σύμβολο σύνδεσης του ατόμου με τον έξω κόσμο, εδώ αντικατοπτρίζει την κλειστοφοβική στρωμάτωση της αστικής ζωής. Η ¨Διελκυστίνδα¨ είναι μια βιντεοεγκατάσταση που αποτελείται από δύο βιντεοπροβολές, τοποθετημένες η μία απέναντι από την άλλη, και από το σχοινί της διελκυστίνδας που τις συνδέει. Το έργο εξετάζει κατά πόσο υπάρχει ουσία στη σύγκρουση, όταν ο μόνος παράγοντας είναι η ύπαρξη της άλλης πλευράς. Παραμένοντας ακίνητοι, ωθούμε τους άλλους να αλλάξουν, ενώ η απλή συμμετοχή στη διαμάχη, από τη μία ή την άλλη πλευρά, οδηγεί στην ακινησία. Τέλος, η ¨Μέδουσα¨ απεικονίζει την εσωτερική πλευρά μιας μάσκας με κενά μάτια, πίσω από τα οποία προβάλλεται βίντεο μιας σκαθαροφάγου σφήκας που χτίζει τη φωλιά της στο υπέδαφος. Η μάσκα φαίνεται καλυμμένη με σκόνη, δημιουργώντας την αίσθηση επιστροφής σε μια προηγούμενη κατάσταση. Η συσσώρευση σκόνης αντικατοπτρίζει τη στασιμότητα της αστικής ρουτίνας. Μέσα από την ανάλυση αυτών των έργων, η εργασία αναδεικνύει τη στασιμότητα όχι μόνο ως φυσική κατάσταση αλλά και ως κοινωνική και ψυχολογική εμπειρία, καλώντας τον θεατή να στοχαστεί πάνω στη σχέση του με τον χώρο, τον χρόνο και την κίνηση.
Open Access
Στρουθοκαμηλίζω
Μαυροπούλου, Αναστασία (Πτυχιακή εργασία, 2025-03)
Ο όρος ‘στρουθοκαμηλιζμός’ περιγράφει τη συνειδητή άρνηση της πραγματικότητας, μια πράξη φυγής και απόκρυψης από το προφανές. Η τάση του ανθρώπου να αγνοεί δυσάρεστες αλήθειες, να εθελοτυφλεί μπροστά σε κρίσιμα ζητήματα και να βυθίζεται στην ασφάλεια της άγνοιας γίνεται το κεντρικό θέμα αυτού του έργου. Μέσα από την ζωγραφική προσπαθώ να δημιουργήσω έναν διάλογο μεταξύ του θεατή και της ίδιας της κοινωνίας. Οι μορφές ,τα υλικά, και η σύνθεση του έργου αντανακλούν την εσωτερική σύγκρουση μεταξύ της επιθυμίας για αλήθεια και της ανάγκης για αποφυγή.Η αισθητική προσέγγιση υπογραμμίζει τη λεπτή γραμμή μεταξύ της άγνοιας και της επίγνωσης, προκαλώντας τον θεατή να αναρωτηθεί: Τι επιλέγουμε να βλέπουμε και τι προτιμούμε να αγνοούμε; Σε μια εποχή υπερπληροφόρησης ,fake news, και κοινωνικής πόλωσης , ο στρουθοκαμηλισμός δεν αποτελει μόνο ατομική επιλογή αλλα και συλλογίκο φαινόμενο. Το έργο αυτό επιχειρεί να αναδείξει την διαχρονικότητα του φαινομένου ,τονίζοντας πως όσο και αν κρύβουμε το κεφάλι μας στην άμμο, η πραγματικότητα παραμένει εκεί, αμετακίνητη, περιμένοντας να την αντιμετωπίσουμε.