ΠΜΣ "Ψηφιακές Μορφές Τέχνης" (ΨΜΤ)
Permanent URI for this collection
Browse by
Browsing ΠΜΣ "Ψηφιακές Μορφές Τέχνης" (ΨΜΤ) by Advisor "Πασχάλης, Β."
Results 1 - 2 of 2
Results Per Page
Sort Options
Item Restricted access Εκδορές του οικείουΚοκκινιά, Πόλυ (Μεταπτυχιακή εργασία, 2006)Στην καθημερινή ζωή περιστοιχιζόμαστε από εικόνες οικείες και φιλικές. Η γνώριμη και καθησυχαστική τους όψη επικολλάται θα έλεγε κανείς πάνω σε άλλες εικόνες φρικτές, αποτρόπαιες και αποκρουστικές και τις καθιστά αόρατες. Πρόκειται για εικόνες που «παράγουμε» με την καθημερινή τετριμμένη δραστηριότητά μας. Συνηθισμένες και κοινότοπες ενέργειες και πράξεις, για την κοινή αντίληψη τελείως άκακες, όπως για παράδειγμα η προετοιμασία του φαγητού, μπορούν να παρουσιαστούν ξαφνικά μπροστά στα μάτια μας σαν πράξεις απεχθείς. Μπορεί τότε να συμβεί πράγματα καθημερινά και καταστάσεις καθ' όλα οικείες να απενδυθούν την γνώριμή τους παρουσία και να μεταπηδήσουν σε μια αλλόκοτη και ζοφερή πραγματικότητα. Πρόκειται για την ανησυχαστικότητα του υπέρμετρα καθημερινού. Στο έργο συνδυάζονται σε μια εγκατάσταση, μια σειρά ολιγόλεπτων video, ένα αρχείο στατικών εικόνων, και αντικείμενα-κατασκευές. Κανένα στοιχείο δεν νοείται αυτόνομο. Όλα αποκτούν νόημα στη σύνταξή τους με τα υπόλοιπα. Η συνολική διευθέτηση του έργου παραπέμπει στο επιστημονικό πρωτόκολλο και τις αισθητικές παραμέτρους των βιολογικών και ιατρικών επιστημών. Ο ψυχρός φωτισμός, η λιτότητα και καθαρότητα του χώρου, η ευταξία, η έλλειψη ήχου, μια υπαινισσόμενη τελετουργία, αποπνέουν την ανησυχαστική αίσθηση που θα έδινε ο κοινός τόπος ανάμεσα σε ένα νεκροτομείο και μια αίθουσα μαιευτηρίου.Item Restricted access Παράλληλες πραγματικότητεςΤσιρίδου, Σουλτάνα (Μεταπτυχιακή εργασία, 2005)Η απόπειρα αποκρυπτογράφησης του καταλήγει σε αποτυχία λόγο έλλειψης απαντήσεων. Το μυστήριο της ύπαρξης του εξωτερικού κόσμου υφίσταται ακόμη. Η αιτιολόγηση του γιατί πράττουμε όπως πράττουμε, πιστεύουμε ότι πιστεύουμε σταματάει κάπου. Φαίνεται, αυτό που απομένει στον καθένα είναι η ανακάλυψη του κόσμου μέσα από τον εαυτό του, μέσω του νου. Όσο πιο πολύ προσπαθούμε να βγούμε έξω στον άγνωστο, παράξενο κόσμο τόσο πιο βαθιά βυθιζόμαστε στους λαβυρίνθους μέσα μας. Η συνείδηση αμφιταλαντεύεται ασταμάτητα ανάμεσα στο εγώ και στον κόσμο γεννώντας αβεβαιότητα για το τι είναι αλήθεια και τι ψέμα, τι πραγματικότητα και τι φαντασίωση. Υπάρχει ένας κόσμος ουδέτερος, πέρα από τις εκδοχές που δημιουργεί ο καθένας μας για αυτόν? Αυτό το «απέναντι», που κοινή συναινέσει ονομάζουμε πραγματικότητα, αποτελεί μια οργανωμένη πλάνη? Η πραγματικότητα, αν υπάρχει ως ολότητα και ως αντικειμενικότητα, έχει όρια και τα όρια αυτά βρίσκονται εκεί που ξεκινάνε άλλοι, εναλλακτικοί κόσμοι. Πόσο ρευστά είναι αυτά τα όρια ανάμεσα στον πραγματικό κόσμο και στους πλασματικούς, φανταστικούς κόσμους και ποιο ρόλο καλείται να παίξει εδώ η τέχνη? Για να αναδειχθεί η προβληματική που αφορά στην διφορούμενη έννοια της πραγματικότητας θα γίνει μια περιγραφή των σκέψεων κάποιων θεωρητικών στο πρώτο μέρος ξεκινώντας με τον Hilary Putnam. Πρόκειται για έναν θεωρητικό προβληματισμό που οδηγεί στο ζήτημα της σχέσης της τέχνης με την πραγματικότητα. Με δεδομένο ότι το πρακτικό της παρούσας εργασίας αποτελείται από μια ταινία μικρής διάρκειας σε βίντεο, θα ακολουθήσει μια συζήτηση για το πώς η τέχνη της κινούμενης εικόνας (εδώ γίνεται αναφορά στον κινηματογράφο και την τέχνη του βίντεο) ανταποκρίνεται στη προβληματική του αληθινού/φανταστικού και της αναπαράστασής τους. Τέλος θα υπάρξει μια περιγραφή της ταινίας και μια κριτική ανασκόπησή της αφού αναφερθούν και τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν στην προσπάθεια μου να μετατρέψω σε εικόνα αυτό που ήταν αρχικά μια ιδέα.