ΠΜΣ "Ψηφιακές Μορφές Τέχνης" (ΨΜΤ)
Permanent URI for this collection
Browse by
Browsing ΠΜΣ "Ψηφιακές Μορφές Τέχνης" (ΨΜΤ) by Advisor "Μπέτσου, Βίκη"
Results 1 - 2 of 2
Results Per Page
Sort Options
Item Restricted access Εκδορές του οικείουΚοκκινιά, Πόλυ (Μεταπτυχιακή εργασία, 2006)Στην καθημερινή ζωή περιστοιχιζόμαστε από εικόνες οικείες και φιλικές. Η γνώριμη και καθησυχαστική τους όψη επικολλάται θα έλεγε κανείς πάνω σε άλλες εικόνες φρικτές, αποτρόπαιες και αποκρουστικές και τις καθιστά αόρατες. Πρόκειται για εικόνες που «παράγουμε» με την καθημερινή τετριμμένη δραστηριότητά μας. Συνηθισμένες και κοινότοπες ενέργειες και πράξεις, για την κοινή αντίληψη τελείως άκακες, όπως για παράδειγμα η προετοιμασία του φαγητού, μπορούν να παρουσιαστούν ξαφνικά μπροστά στα μάτια μας σαν πράξεις απεχθείς. Μπορεί τότε να συμβεί πράγματα καθημερινά και καταστάσεις καθ' όλα οικείες να απενδυθούν την γνώριμή τους παρουσία και να μεταπηδήσουν σε μια αλλόκοτη και ζοφερή πραγματικότητα. Πρόκειται για την ανησυχαστικότητα του υπέρμετρα καθημερινού. Στο έργο συνδυάζονται σε μια εγκατάσταση, μια σειρά ολιγόλεπτων video, ένα αρχείο στατικών εικόνων, και αντικείμενα-κατασκευές. Κανένα στοιχείο δεν νοείται αυτόνομο. Όλα αποκτούν νόημα στη σύνταξή τους με τα υπόλοιπα. Η συνολική διευθέτηση του έργου παραπέμπει στο επιστημονικό πρωτόκολλο και τις αισθητικές παραμέτρους των βιολογικών και ιατρικών επιστημών. Ο ψυχρός φωτισμός, η λιτότητα και καθαρότητα του χώρου, η ευταξία, η έλλειψη ήχου, μια υπαινισσόμενη τελετουργία, αποπνέουν την ανησυχαστική αίσθηση που θα έδινε ο κοινός τόπος ανάμεσα σε ένα νεκροτομείο και μια αίθουσα μαιευτηρίου.Item Open Access Στο λαιμόΠαπαδοπούλου, Βέρα (Μεταπτυχιακή εργασία, 2023-06-23)Η διπλωματική εργασία μου, με τίτλο «Στο Λαιμό», αποτελεί μια διεπιστημονική εξερεύνηση που συνδυάζει την καλλιτεχνική δημιουργία με τη θεωρητική ανάλυση. Περιλαμβάνει δύο διακριτά μέρη: την πειραματική ταινία μικρού μήκους, βασισμένη στο σενάριο μεγάλου μήκους «Στο Λαιμό», και το θεωρητικό κείμενο που εξετάζει θέματα που αναδύονται από τη δημιουργική διαδικασία. Αποσκοπεί να διερευνήσει τη σύνδεση του άγχους με το σώμα, τον χώρο και την αφήγηση, μέσα από μια συνδυαστική προσέγγιση θεωρίας και καλλιτεχνικής πρακτικής. Κεντρικός στόχος είναι να εξεταστεί πώς οι προσωπικές εμπειρίες και τα συναισθήματα μπορούν να μετασχηματιστούν σε καλλιτεχνικό υλικό, αναδεικνύοντας τις ψυχοσωματικές πτυχές της δημιουργικής διαδικασίας. Μεθοδολογία Η μεθοδολογία περιλαμβάνει έναν διττό άξονα: την παραγωγή μιας πειραματικής ταινίας μικρού μήκους και τη συγγραφή θεωρητικού κειμένου. 1. Καλλιτεχνική Δημιουργία: Η ταινία βασίζεται στο σενάριο μεγάλου μήκους «Στο Λαιμό». Οι κινηματογραφικές επιλογές αντλούν έμπνευση από τη δουλειά του Alain Resnais, χρησιμοποιώντας κοντινά πλάνα και αφηρημένα χρονικά πλαίσια για να μεταδώσουν ένταση και υπαρξιακή αβεβαιότητα. 2. Θεωρητική Προσέγγιση: Στο κείμενο, αναλύεται η σχέση του άγχους με το σώμα και ιδιαίτερα με τον λαιμό, ως κόμβο συναισθηματικής καταπίεσης και εκτόνωσης. Η εργασία ενσωματώνει βιωματικά στοιχεία, όπως η δημιουργία ενός παιχνιδιού που αφορά το βιβλίο της Πέπης Ρηγοπούλου “Σώμα, Ικεσία και Απειλή” για τη διαχείριση του άγχους, και εξετάζει τη δυναμική της μυθοπλασίας στη διαπραγμάτευση προσωπικών σχέσεων. 3. Επιρροές και Τεχνικές: Αναλύονται οι μέθοδοι γνωστών καλλιτεχνών, όπως η Abramović και ο Τερζόπουλος, και το πώς αυτές ενσωματώθηκαν στην πρακτική μου. 4 Κυριότερα Αποτελέσματα • Διαχείριση του Άγχους: Το άγχος, αρχικά εμπόδιο, μετατράπηκε σε εργαλείο δημιουργικής έκφρασης. • Σύνδεση Τέχνης και Ζωής: Μέσα από τη διαδικασία, αναδείχθηκε η αλληλεπίδραση μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας. • Επαναπροσδιορισμός της Ασφάλειας: Το έργο ανέδειξε τη σημασία του «σπιτιού» ως σύμβολο ασφάλειας και τον ρόλο του σώματος ως χώρου συναισθηματικής μνήμης. • Εμπλουτισμός της Δημιουργικής Μεθοδολογίας: Η εργασία ανέπτυξε νέες προσεγγίσεις στην αφήγηση, όπου οι κινηματογραφικές πρακτικές και η θεωρητική σκέψη συνυφαίνονται. Συνολικά, η εργασία καταλήγει ότι το άγχος μπορεί να λειτουργήσει όχι μόνο ως πρόκληση αλλά και ως κινητήρια δύναμη για προσωπική και καλλιτεχνική εξέλιξη, παρέχοντας ένα πλαίσιο για την κατανόηση του πώς το σώμα και η τέχνη αλληλεπιδρούν στο παρόν.