ΠΜΣ "Ψηφιακές Μορφές Τέχνης" (ΨΜΤ)
Permanent URI for this collection
Browse by
Browsing ΠΜΣ "Ψηφιακές Μορφές Τέχνης" (ΨΜΤ) by Advisor "Καββαθάς, Διονύσης"
Results 1 - 3 of 3
Results Per Page
Sort Options
Item Restricted access Η πραγματικότητα και ο φαντασιακός ρόλος της εικόναςΓεωργούδη, Κάρεν Τζίνα (Μεταπτυχιακή εργασία, 2010)Το παρόν κείμενο θα επιχειρήσει μία διερεύνηση των τεχνικών εικόνων, όσον αφορά τις καταβολές τους, την δομή τους, τη λειτουργία τους και κατ’ επέκταση τη σχέση τους με το κοινωνικό σύνολο, και την Πραγματικότητα εν γένει. Ο όρος "τεχνικές", περιλαμβάνει την φωτογραφία, τις ταινίες του κινηματογράφου, το βίντεο, καθώς και κάθε άλλο είδος εικόνας που προβάλλεται στις οθόνες της τηλεόρασης ή που παράγεται από το ψηφιακό μέσο του υπολογιστή. Για την διερεύνηση αυτή θα γίνουν αναφορές, μεταξύ άλλων, σε σκέψεις του Vilem Flusser, γύρω από την τεχνολογία και την παραγόμενη από αυτήν τεχνική εικόνα, καθώς και γύρω από τη σχέση και τις επιπτώσεις αυτών, στο συνειδησιακό επίπεδο του ανθρώπου. Στα κείμενα του Flusser, διακρίνει κανείς έννοιες όπως η ταχύτητα, το ακαριαίο, η επιτάχυνση, ενώ το κέντρο του θεωρητικού του προβληματισμού είναι η διάσπαση του κόσμου σε αδιάστατα σημειακά στοιχεία και η κατ’ επέκταση δημιουργία ενός συν-ψηφισμένου σύμπαντος. Σημαντικές είναι και οι αναφορές του σε ζητήματα όπως η παραβίαση του ιδιωτικού χώρου μέσω της διείσδυσης των τεχνικών εικόνων, ζητήματα που συνδέονται άμεσα με τον θεσμό μιας ολοκληρωτικής κοινωνίας.Item Restricted access Πιθανές οράσεις ενός επιθυμητού κόσμουΣωτηρίου, Ευαγγελία (Μεταπτυχιακή εργασία, 2007)Ένα από τα κύρια ερωτήµατα που έθεσε η φιλοσοφία είναι το πώς βλέπουµε τον κόσµο. Γεννιόµαστε µε κάποιο είδος γνώσης ή χρειάζεται να γνωρίσουµε την γνώση από τη στιγµή που γεννιόµαστε; Αυτή η τόσο απλή κίνηση του ανοίγµατος των µατιών το πρωί όταν ξυπνάµε είναι τόσο αυτονόητη, αλλά αναρωτηθήκαµε ποτέ αν αυτό το «ξεδίπλωµα» της πραγµατικότητας είναι ένα a priori χάρισµα που µας δόθηκε απλόχερα από τη φύση, ή χρειάζεται να εκπαιδευτεί το µάτι για να δει και να κατανοήσει αυτό που βλέπει; Κι ακόµα περισσότερο, όταν αναφερόµαστε στην έννοια της πραγµατικότητας, είµαστε βέβαιοι ότι αντιλαµβανόµαστε όλοι το ίδιο φαινόµενο; Η αναπαράσταση, τελικά, γίνεται από τον «έξω κόσµο» στον «µέσα», ή αντίθετα είναι οι περιοχές του εγκεφάλου εκείνες οι οποίες ευθύνονται για την διαµόρφωση της πραγµατικότητας; Πολύ συχνά έχουµε ακούσει να διατυπώνεται η άποψη ότι ο εγκέφαλος είναι ένας «άγραφος χάρτης» ο οποίος αρχίζει να παίρνει µορφή από την γνώση και την εµπειρία της καθηµερινής ζωής διαµέσου του οπτικού συστήµατος και των υπόλοιπων αισθήσεων, ενώ αντίθετες απόψεις θεωρούν ότι κατά τη διεργασία της οπτικής αναζήτησης η καλύτερη λύση µπορεί να είναι αυτή που ο εγκέφαλος ήδη γνωρίζει και αναζητεί. Ανακεφαλαιώνοντας θα λέγαµε ότι συνήθως βλέπουµε χωρίς ασάφειες επειδή ο εγκέφαλος συνδυάζει όλες τις εισερχόµενες πληροφορίες από τα διάφορα σηµεία του οπτικού πεδίου (χρώµα, κίνηση, µορφή κ.λ.π.) και διατυπώνει έπειτα από συλλογισµούς και υποθέσεις την πιο ευλογοφανή ερµηνεία, συνθέτοντας έτσι όλες τις ποικίλες οπτικές ενδείξεις. Ανάµεσα στο υποκείµενο και στο αντικείµενο, στο µάτι και στο βλέµµα, εκατοµµύρια νευρώνες αναλαµβάνουν να υπολογίσουν την πραγµατικότητα. Υποθέτουµε, υπολογίζουµε µέσα από τη δοµή του εγκεφάλου µας για το τι υπάρχει «εκεί έξω». Το αντικείµενο προκειµένου να µας γίνει αντιληπτό, επενδύεται µε τις προσδοκίες µας, ενώ συχνά η αντίληψή µας βασίζεται σε υποθέσεις ακόµα και του ίδιου µας του εαυτού. Έπειτα, προβάλλουµε τις υποθέσεις αυτές στον φυσικό κόσµο.Item Restricted access Πιθανές οράσεις ενός επιθυμητού κόσμουΣωτηρίου, Ευαγγελία (Μεταπτυχιακή εργασία, 2007)Ένα από τα κύρια ερωτήματα που έθεσε η φιλοσοφία είναι το πώς βλέπουμε τον κόσμο. Γεννιόμαστε με κάποιο είδος γνώσης ή χρειάζεται να γνωρίσουμε την γνώση από τη στιγμή που γεννιόμαστε; Αυτή η τόσο απλή κίνηση του ανοίγματος των ματιών το πρωί όταν ξυπνάμε είναι τόσο αυτονόητη, αλλά αναρωτηθήκαμε ποτέ αν αυτό το «ξεδίπλωμα» της πραγματικότητας είναι ένα a priori χάρισμα που μας δόθηκε απλόχερα από τη φύση, ή χρειάζεται να εκπαιδευτεί το μάτι για να δει και να κατανοήσει αυτό που βλέπει; Κι ακόμα περισσότερο, όταν αναφερόμαστε στην έννοια της πραγματικότητας, είμαστε βέβαιοι ότι αντιλαμβανόμαστε όλοι το ίδιο φαινόμενο; Η αναπαράσταση, τελικά, γίνεται από τον «έξω κόσμο» στον «μέσα», ή αντίθετα είναι οι περιοχές του εγκεφάλου εκείνες οι οποίες ευθύνονται για την διαμόρφωση της πραγματικότητας; Πολύ συχνά έχουμε ακούσει να διατυπώνεται η άποψη ότι ο εγκέφαλος είναι ένας «άγραφος χάρτης» ο οποίος αρχίζει να παίρνει μορφή από την γνώση και την εμπειρία της καθημερινής ζωής διαμέσου του οπτικού συστήματος και των υπόλοιπων αισθήσεων, ενώ αντίθετες απόψεις θεωρούν ότι κατά τη διεργασία της οπτικής αναζήτησης η καλύτερη λύση μπορεί να είναι αυτή που ο εγκέφαλος ήδη γνωρίζει και αναζητεί. Ζούμε σ’ έναν κόσμο που έχει δημιουργήσει ο εγκέφαλός μας με συνεχή διολίσθηση ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό. Η ύπαρξή μας ξεκίνησε το ταξίδι της μ’ ένα ιδιαίτερο και μοναδικό κύτταρο. Στη συνέχεια αυτό διασπάστηκε, έγινε σάκος, τσαμπί, έμβρυο, εγκέφαλος, ικανός να βλέπει, να φαντάζεται, να δημιουργεί και να καταστρέφει. Τώρα πλέουμε στην επιφάνεια μιας λίμνης σαν αμοιβάδες, χωρίς να έχουμε καμία συνείδηση ούτε για το ύψος του αέρα, αλλά ούτε και για το βάθος του νερού.. Η μόνη μας κρυψώνα, απομένει η κρυμμένη ή ορατή πληγή, που φυλάει καθένας μας εντός του, που την περιφρουρεί και που σε αυτήν προστρέχει όταν θέλει να εγκαταλείψει τον κόσμο για μια πρόσκαιρη, αλλά βαθειά μοναξιά.. Είθε οι πληγές μας, να γίνουν πηγές, και να αναβλύσουν...