O επαναπροσδιορισµός της τοπιογραφίας στο όψιμο έργο του Paul Cézanne : η εννοιολόγηση του τοπίου και η πορεία της τοπιογραφίας
Title in english
The Redefinition of landscape painting in Paul Cézanne's late work : the conceptualization of landscape and the course of landscape painting
View or Download Files
Embargo lift
Type
Μεταπτυχιακή εργασία
Date
2022
Advisor
Examining Committee
Ζήκα, Φαίη
Ξηροπαΐδης, Γιώργος, 1958-
Ξηροπαΐδης, Γιώργος, 1958-
Studio Director
Academic Institution
Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών
Department
Τμήμα Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης
Division
Studio
Category
Master of Arts Program
ΠΜΣ Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης (ΜΕΘΙΣΤΕ)
Keywords
Διατριβές
Νατουραλισµός
Ιµπρεσιονισµός
Νεωτερικότητα
Θετικισµός
Επιστήµη
Μορφή
Περιεχόµενο
Αντικειµενικό
Υποκειµενικό
Εσωτερικό
Εξωτερικό
Ενοποίηση
Όραση
Σωματικότητα
Χρονικότητα
Πρωταρχικό
Ιστορία
Παράδοση
Κλασικό
Τοπικό
Οικομενικό
Εθνικό
Ταυτότητα
Τεχνική
Έκφραση
Αισθήσεις
Πραγμάτωση
Υλικότητα
Ανολοκλήρωτο
Νατουραλισµός
Ιµπρεσιονισµός
Νεωτερικότητα
Θετικισµός
Επιστήµη
Μορφή
Περιεχόµενο
Αντικειµενικό
Υποκειµενικό
Εσωτερικό
Εξωτερικό
Ενοποίηση
Όραση
Σωματικότητα
Χρονικότητα
Πρωταρχικό
Ιστορία
Παράδοση
Κλασικό
Τοπικό
Οικομενικό
Εθνικό
Ταυτότητα
Τεχνική
Έκφραση
Αισθήσεις
Πραγμάτωση
Υλικότητα
Ανολοκλήρωτο
Keywords in english
Naturalism, Impressionism, Modernity, Positivism, Science, Form, Content, Objective, Subjective, Internal, External, Unification, Vision, Corporeality, Time, History, Tradition, Classical, Universal, National, Identity, Technique, Expression, Senses, Realization, Materiality, Unfinished
Abstract
Στην όψιµη τοπιογραφία του Paul Cézanne (έργα από το 1880 – 1906) παρατηρείται ένας διάλογος στον οποίο η εξωτερική πραγµατικότητα - το τί της ζωγραφικής, δηλαδή το περιεχόµενο που εν προκειµένω είναι η φύση και το τοπίο – και η εσωτερική πραγµατικότητα - δηλαδή το πώς της ζωγραφικής, η µορφή του έργου, η έκφραση και η πρόσληψη του θέµατος – διεκδικούν την ανεξαρτησία τους τελικά όµως συγχωνεύονται. Ο ζωγράφος δεν αναπαράγει το τοπίο αλλά το αναδηµιουργεί. O Cézanne θεµατοποιεί την ζωγραφική διαδικασία, την πρόσληψη του θέµατος και ειδικότερα την όραση και το ζωγραφικό έργο ως αναπαράσταση. Πρόκειται για έναν επαναπροσδιορισµό της τοπιογραφίας η σηµασία του οποίου βρίσκεται και στο ότι περιγράφει µε καίριο και περιεκτικό τρόπο το ιστορικό συγκείµενο της εποχής καθώς αντανακλά τις λεπτές αποχρώσεις και εκδοχές της νεωτερικότητας και των εσωτερικών της αντιφάσεων, το πολύπλευρο θετικιστικό πνεύµα της εποχής και τον νατουραλισµό που αποτελεί µέρος του, την έννοια της χρονικότητας και της ζωγραφικής παράδοσης. Στην τοπιογραφία του Cézanne, υπάρχει σύνθεση και κορύφωση καίριων προβληµατισµών του τέλους του 19ου αιώνα που θα ανοίξουν τον δρόµο για τον επαναπροσδιορισµό/υποχώρηση της τοπιογραφίας. Ο ιµπρεσιονισµός λειτουργεί ως φόντο. Κύριες πηγές είναι τα γραπτά του καλλιτέχνη, κείµενα της εποχής και σκέψεις µελετητών του Cézanne. Η φαινοµενολογική προσέγγιση του έργου του ζωγράφου από τον Maurice Merleau-Ponty συνδυάζεται µε µία ιστορική προσέγγιση στην οποία η διευκρίνηση των όρων µε την ιστορική τους σηµασία κρίνεται απαραίτητη. Με βάση τις πηγές αυτές, σκοπός είναι να φανεί η σύζευξη αντικειµενικού υποκειµενικού µέσα από παραδείγµατα σύζευξης διάφορων πλαστικών στοχείων στα ίδια τα έργα. Η σύζευξη επεκτείνεται στον διάλογο ανάµεσα στο τοπικό και το οικουµενικό, την τεχνική και την δηµιουργία, την φύση και την δηµιουργία, το ανθρώπινο στοιχείο µε το τοπίο (στην ενότητα των Λουοµένων) και άλλες συναφείς έννοιες. Mέσα από την ένωση του θέµατος, της εξωτερικής φύσης και της εσωτερικής πρόσληψης, ο Cézanne «πραγµατώνει» το τοπίο και την ζωγραφική. Ο κόσµος δεν µπορεί να ιδωθεί παρά ως αναπαράσταση, παρά ως µία διαρκής καλλιτεχνική διαδικασία. Η τοπιογραφία δεν είναι ένα παράθυρο στον κόσµο αλλά µία εντρύφηση στην δηµιουργία. Η σηµασία µετακινείται από το ίδιο το θέµα στην αδιάσπαστη σχέση του έξω µε το µέσα. Τα τοπία του Cézanne κορυφώνουν την άνθιση της τοπιογραφίας τον 19o αιώνα, ταυτόχρονα όµως προετοιµάζουν την υποχώρηση, η καλύτερα τον επαναπροσδιορισµό της τοπιογραφίας
Abstract in english
In late landscape paintings of Paul Cézanne (works from 1880 – 1906) the external – the subject or content of painting which in this case is nature and the landscape - and the internal – form, that which is involved in the act of painting including expression and the perception of the external – each claim theirseparate value but ultimately merge into one entity. One cannot exist without the other. Rather than reproduce a landscape, the painter re-creates it. In his paintings, the act of painting, the ways that the artist perceives his subject and seeks to understand its essence - particularly through vision – as well as issues of vision and visuality and representation become the themes of his art. His approach helps redefine landscape painting. In part, the significance of his contribution lies in that it gathers the momentum of the late 19th century and prepares the ground for a turning point in the development of landscape painting. It reflects the nuances and facets of modernity, its inherent contradictions, the manifold aspects of positivism and naturalism. It also establishes interesting liaisons with the tradition of painting, the classical, stability and fluidity and the concept of time. In the landscape paintings of Cézanne, one finds a culmination of the late 19th century discourses which lead to a stage in landscape painting whereby landscape as an enternal, self-defined and clearly observable subject are not the painter’s priority. Impressionism serves as a background. I have used the artist’s writings, quotes of his thoughts and the essays of acknowledged theorists of the artist’s work or the period’s art, as major sources for the development of my argument. I have also drawn upon Maurice Merleau-Ponty’s phenomenological approach of Cézanne’s work and have combined it with an art historical approach. My attempt has been to place the meaning of the recurring and typical at the time concepts and terms in a historical context. Based on my sources, my intention has been to show the pairing of the objective with the subjective in various ways: in how the various formal aspects of a painting (line, color, shape, depth etc) define one another, in the act of synthesis and blending that also extends to how the local and the worldwide, technique and imagination or the creative act, nature and creativity, man and nature (in the Βaigneurs and Baigneuses series) and the components of other «dualities» define each other. By unifying the topic or subject of painting, with ways of perception and representation, Cézanne «realizes» (brings about) both the landscape and painting. The world can only be seen through the senses, representation and the unending process of painting. Therefore, painting and the perception of landscape alike remain an incomplete project, evasive just like the elusive aspects of modernity. The subject of painting and the subject viewing or painting the landscape are not two separate, divided realities. Landscape painting is not a window of that which is outside of the subject (the painter or the viwer) but an immersion in both nature and painting. Its significance lies in their mutual definition . The landscape paintings of Cézanne are a stage of 19th landscape painting at its peak but at the same time the introduction for new ways of perceiving and representing nature, landscape and its depiction through painting.
Description
Περιέχει βιβλιογραφία
Creative Commons License
Αναφορά Δημιουργού 4.0 Διεθνές