Δέκα Μαύρες Κουβέρτες
| dc.contributor.advisor | Χανδρής, Παντελής | |
| dc.contributor.author | Ζαραγκότα, Στυλιανή | |
| dc.contributor.department | Τμήμα Εικαστικών Τεχνών | el |
| dc.contributor.department | Department of Visual Arts | en |
| dc.contributor.faculty | Σχολή Καλών Τεχνών | el |
| dc.contributor.faculty | School of Fine Arts | en |
| dc.contributor.workshop | Ζωγραφικής Ι΄ - Painting Studio 10 | |
| dc.contributor.workshopdirection | Ζωγραφική - Painting | |
| dc.contributor.workshopdirector | Χανδρής, Παντελής | |
| dc.date.accessioned | 2025-11-24T10:45:26Z | |
| dc.date.available | 2025-11-24T10:45:26Z | |
| dc.date.issued | 2025-10-22 | |
| dc.description.abstract | Το έργο Δέκα Μαύρες Κουβέρτες αποτελεί το προσωπικό μου αρχείο μνήμης – ένα άυλο ημερολόγιο που ξεκινά από την νηπιακή ηλικία και εκτείνεται έως την ενήλικη ζωή μου. Εφιάλτες, και αλλόκοτες εικόνες αποτυπώνονται σε μαύρες επιφάνειες, σχηματίζοντας έναν κλειστό κλοιό, έναν τοίχο απομόνωσης που ενσαρκώνει τη μη-ασφάλεια, την οποία κουβαλώ και μεταφέρω διαρκώς. Στον πυρήνα του χώρου που ορίζουν οι σκοτεινές επιφάνειες, εμφανίζεται μια ανεμώνη – ένα κατασκευασμένο καταφύγιο από τα ίδια υλικά και πρακτική με αυτά που εκφράζονται και οι εφιάλτες. Το φωτεινό αυτό άνθος, στέκεται ως χειροποίητη χειρονομία εύθραυστης ασφάλειας, ένα αντίβαρο στο ασφυκτικό μαύρο. Η φύση γίνεται τόπος ανάσας ακόμη κι αν είναι κατασκευασμένη· μια εφεύρεση προστασίας όταν η πραγματική ασφάλεια απουσιάζει. Οι μνήμες αιχμηρές. Η επαναληπτική κίνηση της βελόνας, η προσήλωση και η μονιμότητα του νήματος λειτουργούν καθαρτικά. Η πράξη του κεντήματος μετατρέπεται σε τελετουργία. Με κάθε βελονιά, η μνήμη μεταφέρεται από το σώμα στο ύφασμα, αποτυπώνεται εκεί, δεν είναι πια μόνο δική μου. Οι μαύρες κουβέρτες – σύμβολα θερμότητας και προστασίας – γίνονται φορείς τραυμάτων. Μέσα σε αυτή την αντιφατική συνύπαρξη σκληρότητας και απαλότητας, γεννιέται ο χώρος του έργου. Το ηχητικό μέρος του έργου λειτουργεί ως αθέατη διάσταση μνήμης. Ο θεατής καλείται να φορέσει ακουστικά και να εισέλθει σε έναν χώρο εσωτερικής ακρόασης. Οι ήχοι δημιουργούν ένα περιβάλλον παραμονής – ένα ηχητικό περίβλημα που εντείνει την εμπειρία του καταφυγίου και την απόδραση από μια αποπνικτική μνήμη. Ο ήχος λειτουργεί ως προέκταση του υφάσματος: μια ατμόσφαιρα που δεν αγγίζεις, αλλά σε τυλίγει. Το έργο δεν αποτελεί μόνο προσωπική εξομολόγηση, αλλά έναν ανοιχτό χώρο συνάντησης. Ανάμεσα στις μαύρες επιφάνειες, ο θεατής καλείται να περιπλανηθεί, να σταθεί, να παρατηρήσει. Να αναγνωρίσει, ίσως, μια δική του σκιά, μια λησμονημένη ανάμνηση. Η ανεμώνη προσφέρει την πιθανότητα μιας στάσης μιας παύσης – μιας σύντομης απόδρασης. Ένα σημείο φωτός μέσα στο σκοτάδι. Αν ο θεατής, έστω και για μια στιγμή, αντανακλά κάτι από τον εαυτό του μέσα στις δικές μου μνήμες, τότε το έργο έχει ήδη μεταμορφωθεί σε κάτι συλλογικό. Έχει αποκτήσει νέα ζωή. | |
| dc.description.abstracttranslated | Ten Black Blankets represents a personal memory archive, an intangible diary that begins in infancy and extends into adulthood. Nightmares, and bizarre images imprinted on black surfaces, forming a closed enclosure, a wall of isolation that embodies the non-safety I carry from an early age. At the core of the space defined by the dark surfaces, an anemone appears – a constructed shelter from the same material and technique as those expressed by the nightmares. This luminous flower stands as a handmade gesture of fragile security, a counterweight to the suffocating black. Nature becomes a place of breathing even if it is constructed; an invention of protection when real safety is absent. Sharp memories. The repetitive movement of the needle, the commitment and permanence of the thread; they all serve in a cathartic way. The act of embroidery turns into a ritual. With each stitch, the memory is transferred from the body to the fabric. Once imprinted there, it is no longer just mine. The black blankets – symbols of warmth and protection – become carriers of trauma. Within this contradictory coexistence of hardness and softness, the space of the work is born. The sonic part of the work functions as an invisible dimension of memory. The viewer is invited to put on headphones and enter a space of internal listening. The sounds create an environment of stay – a sonic enclosure that intensifies the experience of refuge and escape from a suffocating memory. The sound functions as an extension of the fabric: an atmosphere that you do not touch, but that envelops you. The work is not solely a personal confession, but an open meeting space. Among the black surfaces, the viewer is invited to wander, to stand, to observe. To recognize, perhaps, a shadow of his own, a forgotten memory. The anemone offers the possibility of a stop, a pause – a brief escape. A point of light in the darkness. If the viewer, even for a moment, reflects something of themselves within my own memories, then the work has already transformed into something collective. It has acquired new life. | en |
| dc.description.category | Εγκατάσταση | |
| dc.description.cv | Γεννήθηκα στη Λάρισα και μεγάλωσα στον Τύρναβο. Από μικρή έμαθα να αγαπώ και να νιώθω ασφάλεια κοντά στη φύση, κάτι που μετέπειτα αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για πολλά από τα έργα μου. Στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, πειραματίστηκα με το χρώμα (ακρυλικά, τέμπερα), τη φωτογραφία, το βίντεο, και έλαβα μέρος στα εργαστήρια του σχεδίου, της κεραμικής και της χαρακτικής. Το σχέδιο ήταν και αυτό που με κέρδισε, καθώς και οι ποικίλες μορφές με τις οποίες μπορεί να αποτυπωθεί (μολύβι, γραφίτης, ξηρό παστέλ). Τα υλικά που με ενδιέφεραν περισσότερο ήταν εκείνα που μπορούσα να δουλέψω με τα χέρια, χωρίς απαραίτητα τη χρήση εργαλείου, κάτι που επίσης βρίσκει τις ρίζες του στην ενασχόλησή μου με τη φύση, και πιο συγκεκριμένα με την γεωργική εργασία. Τεχνικές όπως αυτή των ξηρών παστέλ, που προϋποθέτουν μια διαρκή επανάληψη κινήσεων, υψηλή συγκέντρωση, καθώς και τη συμμετοχή των αισθήσεων – κυρίως της αφής – στην πορεία άρχισαν να λειτουργούν σαν διαλογιστική διαδικασία για μένα. Ο συνεχής πειραματισμός με οδήγησε εν τέλει στην τεχνική του κεντήματος, η οποία αποτέλεσε και βάση της πτυχιακής μου εργασίας. Η εργασία πατάει πάνω σε θεματικές που με απασχόλησαν καθ’ όλη την διάρκεια των σπουδών μου, όπως η ασφάλεια, η ηρεμία, η σύνδεση με τη φύση, η προσωπική μνήμη και πως αυτή μπορεί να απεικονιστεί. | |
| dc.format.extent | 19 | |
| dc.identifier.uri | https://artia.asfa.gr/handle/artia/808 | |
| dc.language.iso | el | |
| dc.publisher | Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών | el |
| dc.publisher | Athens School of Fine Arts | en |
| dc.rights | Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International | en |
| dc.rights.uri | http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/4.0/ | |
| dc.subject | Εφιάλτες | el |
| dc.subject | Μνήμη | el |
| dc.subject | Ασφάλεια | el |
| dc.subject | Μη-ασφάλεια | el |
| dc.subject | Φύση | el |
| dc.subject | Καταφύγιο | el |
| dc.subject | Απόδραση | el |
| dc.subject.english | Nightmares | en |
| dc.subject.english | Memory | en |
| dc.subject.english | Safety | en |
| dc.subject.english | Non-safety | en |
| dc.subject.english | Nature | en |
| dc.subject.english | Shelter | en |
| dc.subject.english | Escape | en |
| dc.title | Δέκα Μαύρες Κουβέρτες | |
| dc.title.alternative | Ten Black Blankets | en |
| dc.type | Πτυχιακή εργασία | el |
| dc.type | Graduation Project | en |
| dspace.iiif.enabled | true |