Deepworld
Title in english
Deepworld
Embargo lift
Type
Πτυχιακή εργασία
Graduation Project
Graduation Project
Date
2025-03-10
Author
Advisor
Examining Committee
Studio Director
Μελανίτης, Γιάννης
Academic Institution
Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών
Athens School of Fine Arts
Athens School of Fine Arts
Department
Τμήμα Εικαστικών Τεχνών
Department of Visual Arts
Department of Visual Arts
Division
Category
Εγκατάσταση
Master of Arts Program
Keywords
Keywords in english
Surrealism, Dystopia, Emotion, Spectacle, Immersion, Mythology, Memory
Abstract
Το Deepworld είναι μια πολυμεσική εγκατάσταση που επαναπροσδιορίζει ένα μετα-αποκαλυπτικό χώρο ψυχαγωγίας, όπου η ανθρωπότητα είναι ταυτόχρονα θεατής και αρχιτέκτονας της καταστροφής της. Μέσα από 3D animation, τεχνητή νοημοσύνη, γλυπτική και επαυξημένη πραγματικότητα, το έργο διερευνά τη σχέση μεταξύ θεάματος και επιβίωσης, απάθειας και ενσυναίσθησης. Συνδυάζοντας τη λάμψη της ντίσκο με ονειρικά υποθαλάσσια τοπία, το Deepworld μιμείται τον κατακλυσμό πληροφοριών που βιώνουμε καθημερινά. Τα κατακερματισμένα κάτοπτρα αναγκάζουν τους θεατές να δουν τον εαυτό τους μέσα στο χάος, συμβολίζοντας τον τρόπο που επεξεργαζόμαστε την καταστροφή μέσα από αποσπασματικές εικόνες. Οι επαναλαμβανόμενες σκηνές 3D animation, σε συνδυασμό με ένα επαναλαμβανόμενο soundtrack, δημιουργούν αίσθηση απευαισθητοποίησης—τα γεγονότα που αρχικά σοκάρουν, με τον καιρό γίνονται τετριμμένα. Όπως στην αρχαία Ρώμη με το panem et circenses, έτσι και τα social media λειτουργούν σήμερα ως μέσο απόσπασης της προσοχής, εκμεταλλευόμενα ψυχολογικά ερεθίσματα για να κρατούν τους χρήστες απορροφημένους αντί να τους ωθούν σε δράση. Το Deepworld αντικατοπτρίζει αυτό το φαινόμενο, παρουσιάζοντας έναν πολιτισμό απορροφημένο στο θέαμα, ακόμα κι όταν βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Το ροζ φλαμίνγκο, λατρευόμενο ως παράδοξος σωτήρας, γίνεται ειρωνικό σύμβολο της λανθασμένης προτεραιότητάς μας—της εμμονής μας με το εντυπωσιακό, εις βάρος της αντιμετώπισης των υπαρξιακών μας απειλών. Η καταστροφή είναι ταυτόχρονα σκηνικό και θέαμα. Το Comfort Zone, ένα γλυπτό σε φυσικό μέγεθος με περιστρεφόμενο ντίσκο κεφάλι, κάθεται γαλήνια μέσα στο χάος, αντανακλώντας την αισθητικοποίηση της κρίσης. Το Moodscape, ένα AI-based διαδραστικό παιχνίδι, χρησιμοποιεί ανάλυση προσώπου για να ελέγξει ένα ροζ φλαμίνγκο που πλοηγείται σε μια θάλασσα συναισθημάτων, προσκαλώντας το κοινό να επανασυνδεθεί με τα συναισθήματά του. Το Gift Shop σατιρίζει την εμπορευματοποίηση της καταστροφής, ενώ το ολογραφικό Butterfly Rex χορεύει ανάμεσα στην εξαφάνιση και τη μεταμόρφωση. Βασισμένο στο ομώνυμο αδημοσίευτο μυθιστόρημα, το Deepworld φαντάζεται έναν προηγμένο πολιτισμό που 50.000 χρόνια πριν κατέφυγε κάτω από τον ωκεανό και παρακολουθεί σιωπηλά τον κόσμο της επιφάνειας από τη βυθισμένη πόλη Vesta. Αυτή η απομονωμένη κοινωνία αντικατοπτρίζει τη δική μας παθητικότητα—την ψευδαίσθηση ασφάλειας καθώς παρακολουθούμε την παρακμή της σύγχρονης εποχής. Με καθρέφτες, παγιέτες και προβολές, το Deepworld συνδυάζει το σουρεαλιστικό κιτς με την αποκάλυψη. Το AI-generated soundtrack επαναλαμβάνει τους ίδιους στίχους σε διαφορετικά μουσικά είδη, τονίζοντας τη διαχρονική επανάληψη της ιστορίας. Στην καρδιά του Deepworld βρίσκεται το φουσκωτό ροζ φλαμίνγκο—ελπιδοφόρο, παράλογο, σχεδόν θεϊκό. Μας προσκαλεί να αναρωτηθούμε για τη σχέση μας με την καταστροφή, το θέαμα και την επιβίωση, να κοιτάξουμε πέρα από τη λάμψη και να βρούμε νόημα μέσα στο χάος.
Abstract in english
Deepworld is an immersive multimedia art installation that reimagines a post-apocalyptic amusement park where humanity is both architect and spectator of its own demise. Through 3D animation, AI, augmented reality, and sculpture, the installation explores themes of catastrophe, emotional desensitization, and spectacle. At its core, Deepworld critiques our tendency to turn disaster into entertainment, reflecting a world saturated with crises yet numbed by their repetition. Merging disco glamour with underwater dreamscapes, Deepworld mimics the overwhelming flood of information we experience daily. Fragmented mirrors force viewers to see themselves within the chaos, symbolizing how we process disaster in fractured glimpses. The looping 3D animations of disaster scenes, combined with sculptural elements and a repetitive AI-generated soundtrack, evoke desensitization—disasters that initially shock become mundane over time. Much like the Roman Empire’s panem et circenses, social media today functions as a tool for distraction, exploiting psychological triggers to keep users scrolling rather than acting. Deepworld mirrors this phenomenon, portraying a civilization obsessed with spectacle even as it faces collapse. The pink flamingo, worshiped as a whimsical savior, becomes an ironic symbol of misplaced priorities—our love of dazzling distractions over confronting existential threats. Disaster is both backdrop and spectacle in Deepworld. The Comfort Zone, a life-sized sculpture with a rotating disco head, sits serenely amid chaos, reflecting how we aestheticize crisis. Moodscape, an AI-assisted game, uses facial recognition to control a pink flamingo navigating a sea of emotions, challenging viewers to reconnect with their feelings. The Gift Shop critiques the commodification of disaster, while Butterfly Rex, a holographic T-Rex, dances between extinction and transformation. Inspired by the artist’s unpublished novel, Deepworld imagines an advanced civilization that took refuge beneath the ocean 50,000 years ago, observing the surface world from the hidden city of Vesta. This submerged society mirrors our own passive spectatorship, watching collapse from a false sense of security.
With mirrored surfaces, sequins, and glitching projections, Deepworld blends surreal kitsch with apocalyptic dread. Its AI-generated soundtrack, reinterpreting the same lyrics across genres, echoes the cyclical nature of history and cultural memory. At the heart of Deepworld is the pink flamingo float—hopeful, absurd, and strangely divine. It invites us to question our relationship with disaster, spectacle, and survival, urging us to see beyond the glittering surface and find meaning in chaos.
Description
Creative Commons License
Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International
Creative Commons License URL
Collection
Brief Bio
Η Τριανταφυλλιά Ντουρούπη είναι μια multidisciplinary καλλιτέχνιδα με βάση την Αθήνα, με υπόβαθρο στη βιολογία και την επιστημονική έρευνα. Αφού έλαβε το διδακτορικό της στη Βιολογία από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και εργάστηκε σε κορυφαία ερευνητικά ιδρύματα, συμπεριλαμβανομένου του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, στράφηκε στις καλές τέχνες, ολοκληρώνοντας πρόσφατα τις σπουδές της στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Η καλλιτεχνική της πρακτική συνδυάζει επιστήμη, τεχνολογία και οπτική αφήγηση, χρησιμοποιώντας συχνά τεχνητή νοημοσύνη (AI), επαυξημένη πραγματικότητα και εμβυθιστικές καλλιτεχνικές εγκαταστάσεις για να εξερευνήσει θέματα όπως η καταστροφή, η μνήμη και η ανθρώπινη ύπαρξη σε ένα μετα-αποκαλυπτικό κόσμο. Το έργο της έχει εκτεθεί σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ συνεχίζει να πειραματίζεται με τις διασταυρώσεις του ψηφιακού και του φυσικού χώρου. Το τρέχον έργο της, «Deepworld», είναι μια διαδραστική εγκατάσταση με τεχνητή νοημοσύνη που αναπλάθει το μετα-αποκαλυπτικό τοπίο ως ένα παράδοξο χώρο ψυχαγωγίας, θέτοντας ερωτήματα για την εμμονή μας με την καταστροφή και το θέαμα.