Η πόλη στον χώρο και στον χρόνο
Title in english
The city in space and time
View or Download Files
Embargo lift
Type
Πτυχιακή εργασία
Graduation Project
Graduation Project
Date
2025-10-22
Author
Advisor
Examining Committee
Studio Director
Χατζησάββα, Ερατώ
Academic Institution
Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών
Athens School of Fine Arts
Athens School of Fine Arts
Department
Τμήμα Εικαστικών Τεχνών
Department of Visual Arts
Department of Visual Arts
Division
Category
Ζωγραφική
Master of Arts Program
Keywords
Keywords in english
Athens, Vitality, Signs of life, Public space
Abstract
Το εξωτερικό περιβάλλον, ο δημόσιος χώρος όπου ζούμε, μας διαμορφώνει ως άτομα και ως συλλογικά υποκείμενα. ¨Η Αθήνα και το αστικό τοπίο της είναι αυτό που εμένα με σφράγισε και ίσως να είναι αυτός ο λόγος που τη διάλεξα ως θέμα της πτυχιακής μου.. . Μεγάλωσα σε μια γειτονιά του κέντρου της όπου κρατιέται ακόμα η σύγχρονη ιστορία της, συνυπάρχει ακόμα το παλιό με το νέο: Τα τελευταία νεοκλασικά με τα περίτεχνα γύψινα διακοσμητικά στοιχεία στις προσόψεις τους και τα μεσοπολεμικά κτήρια με την αυστηρή λιτότητά τους που μαρτυρούν την αστική καταγωγή των παλιών κατοίκων της. Ανάμεσα τους υψώνονται οι πολυκατοικίες της αντιπαροχής, οι φτιαγμένες βιαστικά και πρόχειρα, για να στεγάσουν τους εσωτερικούς μετανάστες των δεκαετιών του ΄60 που φιλοξενούν από τη δεκαετία του ΄90, σε ημιυπόγεια αλλά και σε διαμερίσματα, οικονομικούς μετανάστες και πρόσφυγες..από τα Βαλκάνια και αργότερα από την Ασία και την Αφρική. Από μικρή με μάγευε η ζωντάνια και η ενέργεια που αποπνέει αυτή η πόλη μέσα στην άναρχη και απρόβλεπτη «ανάπτυξή» της.. Όμως όσο περνούν τα χρόνια νιώθω πως βυθίζεται σε ένα γκρίζο από μπετόν, καυσαέριο, φθορά, απραξία. ¨ένα γκρίζο που δεν είναι μόνο χρώμα αλλά και συναίσθημα. Στα έργα μου προσπάθησα να την ξαναδιαβάσω, να πάρω το ρόλο που καθιέρωσε ο καταραμένος ποιητής του 19ου αιώνα Σαρλ Μπωντλέρ, εκείνον του περιπατητή-«ζωγράφου της μοντέρνας ζωής». Χρησιμοποίησα εκτός από τις καθημερινές μου διαδρομές ως πηγή έμπνευσης και παλιές καθώς και σύγχρονες φωτογραφίες. Τις παλιές που φέρουν ίχνη ζωής, τοπόσημα που δεν πρόλαβα να δω, όπως το παλιό συντριβάνι του Ζογγολόπουλου, 3 στην Ομόνοια με τα παλιομοδίτικα αυτοκίνητα, τα περίπτερα με τους λαθραναγνώστες που χάνονται σταδιακά από την εικόνα της πόλης, τη νεοκλασική τριλογία του Χάνσεν στην Πανεπιστημίου, έτσι όπως δέσποζε κάποτε σε αυτόν το δρόμο. Τις σύγχρονες που καταγράφουν μέσα από τα μικρά , χαμηλοτάβανα μπαλκόνια με τις απλωμένες τέντες την ασφυξία του σήμερα. Έγραψα σε κάποια από αυτά τα περιγράμματά τους με κάρβουνο και τις έπλασα σε πλαστικές φόρμες με λάδια και λαδοπαστέλ, μεταμορφώνοντας τες σε παλλόμενες κηλίδες. Το χρώμα αποτελεί για μένα ένα εργαλείο αντίστασης απέναντι στη μονοχρωμία που μας κατακλύζει, εκφράζει την προσπάθειά μου να επαναφέρω τη ζωντάνια και την ποίηση που συνεχίζει να κρύβει μέσα του αυτός ο τόπος. Επικεντρώθηκα στα μεγάλα διαστάσεων έργα στα κτήρια θέλοντας να δείξω και την ερήμωση και την απομόνωση από την οποία κινδυνεύουμε. Αποτυπώνοντας μπροστά τους τις ανθρώπινες φιγούρες με δυναμικές πινελιές- συχνά μέσα από τις βιαστικές κινήσεις τους που καθρεφτίζουν όπως και τα αυτοκίνητα που τρέχουν τους σύγχρονους ρυθμούς ζωής μας. Τις διατύπωσα στα μικρότερα μου έργα ως κοινωνικά όντα που βρίσκονται ακόμα μαζί και επικοινωνούν , στις λαϊκές αγορές ή στις διαδηλώσεις. Με τον τρόπο αυτό. δεν αντιγράφω την πραγματικότητα της πόλης μου αλλά την επανεφευρίσκω μέσα από μια προσωπική, συναισθηματική ανάγνωσή της, μέσα από έναν διάλογο ανάμεσα στο τότε και στο τώρα, στο γκρίζο και στο χρώμα. Η δουλειά μου είναι, θα έλεγα, η προσπάθειά μου να ξαναδώ την Αθήνα, την πόλη που παντού με ακολουθεί όπως θα ήθελα να είναι , ζωντανή, πολύχρωμη, ανθρώπινη.
Abstract in english
The external environment, the public space where we live, shapes us both as individuals and as collective beings. Athens and its urban landscape are what marked me, and perhaps this is why I chose it as the subject of my thesis. I grew up in a neighborhood in the city center where contemporary history is still present, where the old coexists with the new: the last neoclassical buildings with their elaborate stucco decorations on the façades, and the interwar buildings with their austere simplicity, reflecting the urban origins of their former inhabitants. Between them rise the hastily and roughly built apartment blocks, constructed to house internal migrants of the 1960s, and since the 1990s accommodating economic migrants and refugees from the Balkans, and later from Asia and Africa, in both semi-basements and apartments. From a young age, I was captivated by the vitality and energy this city exudes amidst its chaotic and unpredictable “development.” Yet, as the years go by, I feel it sinking into a gray of concrete, exhaust fumes, decay, and inertia—a gray that is not only a color but also a feeling. In my works, I tried to read it anew, adopting the role established by the cursed 19th-century poet Charles Baudelaire—the flâneur, the “painter of modern life.” In addition to my daily routes as a source of inspiration, I used both old and contemporary photographs. The old ones carry traces of life, landmarks I never had the chance to see, such as Zongolopoulos’ old fountain in Omonia with its old-fashioned cars, the kiosks with clandestine readers gradually disappearing from the cityscape, and Hansen’s neoclassical trilogy on Panepistimiou Street, as it once dominated this street. The contemporary ones record, through small, low-ceilinged balconies with stretched awnings, the suffocation of the present. In some of my works, I traced their outlines with charcoal and shaped them in plastic forms using oils and oil pastels, transforming them into pulsating stains. For me, color is a tool of resistance against the monotony that overwhelms us; it expresses my effort to restore the vitality and poetry that this place still conceals. I focused on large-scale works depicting buildings, aiming to highlight both the emptiness and the isolation we are at risk of. In front of them, I depicted human figures with dynamic brushstrokes—often through their hurried movements, which, like the passing cars, reflect the modern rhythms of our lives. In my smaller works, I presented them as social beings still together, communicating, in street markets or demonstrations. In this way, I do not replicate the reality of my city but reinvent it through a personal, emotional reading, through a dialogue between then and now, gray and color. My work is, I would say, my attempt to see Athens again—the city that follows me everywhere—as I would like it to be: lively, colorful, and human.
Description
Creative Commons License
Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International
Creative Commons License URL
Collection
Brief Bio
Η Φαίδρα Καζαντζάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1997. Αποφοίτησε από την ΑΣΚΤ το 2025. Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις:
2025 «Where inspiration Breathes, Columbia X Sianti Gallery, Γκαλερί Σιαντή, Αθήνα
2023 «Εθνικές Προσλήψεις, Σύγχρονες Απεικονίσεις 1923-2023», Βουλευτικό, Ναύπλιο
2022 «Από τον Ζορμπά στη Γυναίκα με τα μαύρα», στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Αθήνα
2021 «Πλατφόρμες», ΙΓ Εργαστήριο Ζωγραφικής , Αίθουσα «Νίκος Κεσσανλής στην ΑΣΚΤ
2020 «Πλατφόρμες», ΙΓ Εργαστήριο Ζωγραφικής, Αίθουσα «Νίκος Κεσσανλής στην ΑΣΚΤ
2019 «Πλατφόρμες», ΙΓ Εργαστήριο Ζωγραφικής, Αίθουσα «Νίκος Κεσσανλής στην ΑΣΚΤ