Siege
Title in english
Πολιορκία
View or Download Files
Embargo lift
Type
Μεταπτυχιακή εργασία
Master Thesis
Master Thesis
Date
2025-10-13
Author
Advisor
Examining Committee
Βάρα, Μαρία
Παπανικολάου, Μαρία
Παπανικολάου, Μαρία
Studio Director
Academic Institution
Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών
Athens School of Fine Arts
Athens School of Fine Arts
Department
Τμήμα Εικαστικών Τεχνών
Department of Visual Arts
Department of Visual Arts
Division
Studio
Category
Master of Arts Program
ΠΜΣ "Εικαστικές Τέχνες" (ΜΕΤ)
MA Program in Visual Arts
MA Program in Visual Arts
Keywords in english
Ruin aesthetic in Flemish art, Painting, Knights
Abstract
Η παρούσα εργασία επιχειρεί να χαρτογραφήσει τις θεωρητικές και βιωματικές αναφορές που διαμορφώνουν, συνειδητά ή ασυνείδητα, τη ζωγραφική μου πρακτική. Μέσα από την αντιπαραβολή φαινομενικά αντιφατικών αισθητικών επιρροών – από τη δυτική ζωγραφική του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης έως τον σύγχρονο οπτικό πολιτισμό – αναζητείται μια εσωτερική συνοχή, η οποία συχνά αναδύεται μόνο μετά την ολοκλήρωση του έργου, ως απόσταγμα της ίδιας της δημιουργικής διαδικασίας. Στο επίκεντρο τίθεται η έννοια της «μη χρονικότητας», ως αισθητικό και εννοιολογικό πεδίο, όπου συνυπάρχουν η ιστορική μνήμη, η φαντασιακή ανασύνθεση και η ενσώματη εμπειρία. Με αφετηρία χαρακτικά έργα του Master of Saint John the Baptist και του Albrecht Dürer, καθώς και τη σύνθεση «Η Μάχη του Σαν Ρομάνο» του Paolo Uccello, διερευνάται η λειτουργία της γραμμής, της προοπτικής και της αφήγησης, ως δομικά εργαλεία στην απεικόνιση όχι μόνο του χώρου αλλά και της ψυχικής έντασης. Η οπτική αυτή συνομιλεί με σύγχρονα εννοιολογικά σχήματα, όπως το horror vacui, την αισθητική της παραμόρφωσης, τα μετα-ανθρωπομορφικά τοπία και την αισθητική του ερειπίου. Η εργασία συνδέεται με προσωπικά ζητήματα που ανακύπτουν κατά την ίδια την καλλιτεχνική διαδικασία: την ένταση ανάμεσα στο «τι θέλω» και το «τι μπορώ», την αποτυχία ή τη μετατόπιση του αρχικού κινήτρου, την απώθηση ή την οικειοποίηση ετερόκλητων κατευθύνσεων. Καθώς το έργο δεν μπορεί ποτέ να προβλεφθεί πλήρως, η θεωρητική του προσέγγισή δεν προηγείται αλλά ακολουθεί, προσπαθώντας να αποτυπώσει με λέξεις μια διαδικασία που είναι πρωτίστως σωματική, διαισθητική και ενίοτε χαοτική. Τέλος, μέσα από αναφορές στο έργο του Ιερώνυμου Μπος «Ο Κήπος των Επίγειων Απολαύσεων», στον κινηματογράφο του Aleksei German και στην αισθητική της μόδας του Demna Gvasalia, συγκροτείται ένα προσωπικό εικαστικό σύμπαν. Πρόκειται για ένα σύμπαν «εσωστρεφούς εξωτισμού», στο οποίο η μορφή προκύπτει από τη συνύπαρξη ασυμβίβαστων μεταξύ τους επιρροών που ισορροπούν ανάμεσα στη λογική και το χάος, στη μνήμη και τη φαντασία.
Abstract in english
This study seeks to map the theoretical and experiential references that consciously or unconsciously inform my painting practice. Through the juxtaposition of seemingly antithetical aesthetic influences — ranging from Western painting of the Middle Ages and the Renaissance to contemporary visual culture — it aims to trace an underlying coherence that often emerges only after the completion of the work, as a distillation of the creative process itself. Central to this inquiry is the notion of atemporality, conceived as both an aesthetic and conceptual field in which historical memory, imaginative reconstruction, and embodied experience coexist. Beginning with the engraved works of the Master of Saint John the Baptist and Albrecht Dürer, as well as Paolo Uccello’s The Battle of San Romano, the research investigates the function of line, perspective, and narration as structural devices for representing not only spatial configurations but also psychological intensity. This visual investigation enters into dialogue with contemporary conceptual frameworks such as horror vacui, the aesthetics of distortion, post-anthropomorphic landscapes, and the aesthetics of ruin. The study also engages with personal questions that arise within the artistic process itself: the tension between intention and capability, the failure or transformation of the initial impulse, and the repression or appropriation of divergent directions. Since the artwork can never be entirely predetermined, its theoretical articulation follows rather than precedes it, seeking to render into language a process that is primarily corporeal, intuitive, and at times chaotic.
Finally, through references to Hieronymus Bosch’s The Garden of Earthly Delights, the cinema of Aleksei German, and the fashion aesthetics of Demna Gvasalia, a personal visual universe is articulated — one of introverted exoticism, where form emerges from the coexistence of incompatible influences that oscillate between reason and chaos, memory and imagination.
Description
Creative Commons License
Attribution-NoDerivatives 4.0 International