Περιπλάνηση σ’ ένα ευμετάβλητο παλίμψηστο: μια κριτική προσέγγιση στον τεχνοκριτικό λόγο του Μπωντλαίρ υπό το πρίσμα των μικρών ποιημάτων σε πεζό
Title in english
Flânerie in a variable palimpsest : A critical approach of Baudelaire’s art criticism through the lens of his petits poems en prose
View or Download Files
Embargo lift
Type
Μεταπτυχιακή εργασία
Date
2022
Author
Advisor
Examining Committee
Ερηνάκης, Νικόλαος
Ζήκα, Φαίη
Ζήκα, Φαίη
Studio Director
Academic Institution
Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών
Department
Τμήμα Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης
Division
Studio
Category
Master of Arts Program
ΠΜΣ Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης (ΜΕΘΙΣΤΕ)
Keywords in english
Heterotopies, Petits poèms en prose, Synesthesia, Reception, Art criticism, Flaneur
Abstract
O Σαρλ Μπωντλαίρ είναι γνωστός για τη συλλογή ποιημάτων του Τα Άνθη του Κακού, τα κριτικά κείμενά του για τα Salons, με κυριότερο αυτό του 1846, και τον Ζωγράφο της μοντέρνας ζωής. Ωστόσο, ελάχιστη σημασία έχει δοθεί στο τελευταίο και ανολοκλήρωτο έργο του, τα Μικρά ποιήματα σε πεζό, και ιδιαίτερα στον συσχετισμό τους με τον τεχνοκριτικό λόγο του. Κι, όμως, για τον Baudelaire, η κριτική κι η τέχνη συγγενεύουν καθώς τις ενώνει το πάθος, με το δικό του προσωπικό κι αρχέγονο πάθος να είναι οι εικόνες. Η μελέτη τους σε συνάρτηση με τις Ετεροτοπίες και το Τί είναι Διαφωτισμός; του Michel Foucault, συνιστά έναν δρόμο για την κατανόηση της δομής και του περιεχομένου τους, καθώς και της ιδιαιτερότητας της νοημοσύνης του Baudelaire στο αναδυόμενο και συνεχώς μεταβαλλόμενο αστικό τοπίο. Είναι εύλογο, επομένως, ο τόπος Baudelaire να γίνεται πόλος έλξης θεωρητικών, όπως ο Walter Benjamin, ο Michael Fried, η Claude Imbert, ο Roberto Calasso κι η Sonam Singh. Η πρόσληψή τους, ακόμη κι όταν αλληλοσυγκρούεται, γεννά ένα νέο παλίμψηστο, το οποίο εμπλουτίζει τον ίδιο τόπο καθιστώντας ορατές τις μέχρι τώρα αόρατες πτυχές του. Η μνήμη, το βλέμμα, ο χώρος κι η ζωγραφική καλλιτεχνών όπως ο E. Delacroix, ο C. Guys, κι ο E. Manet, διατρέχουν τις προσλήψεις τους και γίνονται σημεία σύναψης με τα Μικρά ποιήματα σε πεζό. Χάρη στο παλίμψηστο της τέχνης, των Μικρών ποιημάτων σε πεζό και των προσλήψεων, δημιουργείται ένα νέο αμάλγαμα, του οποίου η δομή κι η λειτουργία, θυμίζει τον εγκέφαλο και το δίκτυο των νευρώνων του. Επομένως, ο Baudelaire και τα ποιήματα σε πεζό μπορούν κι άπτονται περισσοτέρων του ενός πεδίου, συνομιλώντας με τη φιλοσοφία, τη φαινομενολογία, τις νευροεπιστήμες κ.ά. Με αυτό τον τρόπο, αποφεύγεται η μουμιοποίηση του Baudelaire και διανοίγονται δρόμοι διερεύνησης σε ζητήματα, όπως είναι η συναισθησία, δηλαδή η διέγερση πολλαπλών αισθήσεων από ένα μόνο ερέθισμα, η ενοποίηση των αισθήσεων και των τεχνών, πότε ένα έργο έχει ολοκληρωθεί, με τον Baudelaire να συνομιλεί κάλλιστα με το έργο cyborg καλλιτεχνών. Μέσω του λόγου του Baudelaire, κι ιδιαίτερα των Μικρών ποιημάτων σε πεζό, γίνεται να αναθεωρηθούν επιστημονικά θέσφατα, στερεότυπα όπου περιορίζουν τη θεωρία και την ιστορία της τέχνης και τελικά να αναδειχθεί η σημασία τόσο της περιπλάνησης όσο και της φύσης του παλίμψηστου ως αντίληψης.
Abstract in english
Charles Baudelaire is known for his collection of poems The Flowers of Evil, his critical texts on Salons, most notably that of 1846, and the Painter of modern life. However, little attention has been paid to his last and unfinished work, Petits Poèmes en prose, and especially to their association with his art critic discourse. And yet, for Baudelaire, criticism and art are related as they are united by passion, with his own personal and primordial passion being images. Their study in relation to the Heterotopies and What is enlightenment? of Michel Foucault, is a way to understand their structure and content, as well as the specificity of Baudelaire's intelligence in the emerging and ever-changing urban landscape. It is therefore plausible that the site “Baudelaire” should become a pole of attraction for theorists such as Walter Benjamin, Michael Fried, Claude Imbert, Roberto Calasso and Sonam Singh. Their perception, even when it conflicts with each other, gives birth to a new palimpsest, which enriches the same place by making visible its hitherto invisible aspects. The memory, the gaze, the space and the painting of artists such as E. Delacroix, C. Guys, and E. Manet, they run through their receptions and become points of conclusion with the Petits Poèmes en prose. Thanks to the palimpsest of art, of the Petits Poèmes en prose and of the receptions, a new amalgam is created, whose structure and function reminds the brain and the network of its neurons. Therefore, Baudelaire and the poems in prose can touch on more than one field, conversing with philosophy, phenomenology, neuroscience, etc. In this way, the mummification of Baudelaire is avoided and paths of investigation are opened up on issues such as synesthesia, i.e., the stimulation of multiple senses by a single stimulus, the unification of the senses and the arts, when a work has been completed with Baudelaire conversing perfectly with the work of cyborg artists. Through Baudelaire's speech, and especially of Petits Poèmes en prose, it is possible to revise scientific positions, stereotypes that limit the theory and history of art, and finally to highlight the importance of both flânerie and the nature of the palimpsest as a perception.
Description
Περιέχει βιβλιογραφία
Creative Commons License
Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές