Η απόδοση της καλλιτεχνικής ιδιότητας στις αυτοπροσωπογραφίες του Rembrandt (1606-1669) : ο αέναα παραµορφωτικός ρόλος της ιστορίας της τέχνης
Title in english
The rendering of the artistic status in Rembrandt's self-portraits : the ever-distorting role of the history of art
View or Download Files
Embargo lift
Type
Μεταπτυχιακή εργασία
Date
2022
Author
Advisor
Examining Committee
Δασκαλοθανάσης, Νίκος, 1961-
Ιωαννίδης, Κωνσταντίνος Ε.
Ιωαννίδης, Κωνσταντίνος Ε.
Studio Director
Academic Institution
Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών
Department
Τμήμα Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης
Division
Studio
Category
Master of Arts Program
ΠΜΣ Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης (ΜΕΘΙΣΤΕ)
Keywords in english
Portrait historié, Rembrandt, The death of the author, Self-portraits, Models of historiography
Abstract
Η “Αυτοπροσωπογραφία ως Ζεύξις που γελά” (π.1663) του Rembrandt (1606-1669) καταγράφεται στην ιστορία της τέχνης ως ένα όψιµο ζωγραφικό εγχείρηµα ενός παράδοξα εκτενούς αυτοπροσωπογραφικού έργου. Επανερχόµενοι σε αυτή την εργογραφία, οι ιστορικοί της τέχνης τείνουν να διερευνούν τις δηµιουργικές προθέσεις του Ολλανδού ζωγράφου, ανακατασκευάζοντας ανέκαθεν προς µια αληθέστερη εκδοχή. Με την αναθεώρηση της συγκεκριµένης αυτοπροσωπογραφίας µεµονωµένα όµως, στην ‘ανά χείρας’ µελέτη εξετάζεται ο ρόλος των ιστοριογραφικών προσεγγίσεων στη διαµόρφωση της εικόνας του καλλιτέχνη. Ο ερευνητικός φακός σε αυτή την περίπτωση στρέφεται προς τον 17ο αιώνα εντοπίζοντας αρχικά τα πιθανά εικονογραφικά πρότυπα του Rembrandt στις συλλογές χαρακτικών µε προσωπογραφίες καλλιτεχνών. Ακολουθεί η ανάγνωση των ιστοριογραφικών σχηµάτων που περιλαµβάνουν οι ολλανδικές θεωρητικές πραγµατείες της εποχής και τέλος, αναλύεται η ταξινοµική επιλογή του portrait historié, στην οποία κατατάσσεται η εν λόγω αυτοπροσωπογραφία από ορισµένους σύγχρονους µελετητές. Διαπιστώνεται από τα παραπάνω πως η ιστορία της τέχνης σε κάθε περίπτωση λειτουργεί παραµορφωτικά ως προς την εικόνα του καλλιτέχνη. Προτείνεται λοιπόν η επανεξέταση των αυτοπροσωπογραφιών του Rembrandt, εποµένως και των ερµηνειών τους που προηγήθηκαν ή έστω ο αναστοχασµός περί του ποιος είναι πραγµατικά ο κατασκευαστής της εικόνας του καλλιτέχνη.
Abstract in english
The “Self-portrait as Zeuxis laughing” (c.1663) by Rembrandt (1606 - 1669) is catalogued as a late painting of a paradoxically extensive group of self-portraits. Returning to this ergography, art historians tend to explore the creative intentions of the Dutch painter, always recalibrating towards a truer interpretation. However, in studying this specific self-portrait, exclusively, one can note the historiographical impacts which shape the artist’s image. The research lens in this case turns to the 17th century by initially locating Rembrandt's possible iconographic models in series of engravings with portraits of artists. This is followed by the reading of the historiography included in Dutch theoretical treatises of the time and finally, the identification of the portrait historié, in which the aforementioned work is classified by certain contemporary scholars, and its analysis. It can be seen from the above, that the history of art, in any case, distorts the image of the artist. A re-examination of Rembrandt's self-portraits and their interpretations is therefore proposed as to reflect on who is eventually the actual maker of the artist's image.
Description
Βιβλιογραφία: σ. 56-67
Creative Commons License
Αναφορά Δημιουργού 4.0 Διεθνές