Γκρίζα βιβλιογραφία

Permanent URI for this community

https://artia.asfa.gr/handle/artia/1

Browse by

Results 1 - 20 of 24

Open Access
Eat me, Drink me
Στελλάτου, Αικατερίνη (Πτυχιακή εργασία, 2024-06-19)
Αφορμή για τη δημιουργία της πτυχιακής μου υπήρξαν μια μακέτα, ένα κλιμακόμετρο και ένα τυχαίο κομμάτι φελιζόλ. Αρχικά, δημιούργησα την ομάδα των μικρογλυπτών κλίμακας 1:100. Η προβολική τους εικόνα σε επίπεδη επιφάνεια (4 προφίλ) οδήγησε στη δημιουργία των μεγεθύνσεων. Το ενδιαφέρον μου εστιάστηκε στις αλλαγές που υφίσταται η φόρμα στη διαδικασία αυτή: Στην αντίληψη, η μεγέθυνση ενός σχήματος αλλάζει ορισμένες παραμέτρους που σχετίζονται με τα ανθρώπινα μεγέθη. Το οικείο μετατρέπεται σε ανοίκειο όχι μέσω της παραμόρφωσης αλλά μέσω της αλλαγής κλίμακας. Για την υλοποίηση των γλυπτών συνέλεγα για 1,5 χρόνο κομμάτια φελιζόλ από συσκευασίες ηλεκτρικών ειδών. Το υλικό, η φόρμα και η κλίμακα, παραπέμπουν συνειρμικά σε μια σειρά από δίπολα.
Open Access
Kitchen work
Τσαμερτζής, Απόστολος Θ. (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Η διαδικασία του έργου ξεκινά απο μια αυθόρμητη, απλή κίνηση με την οποία εκφράζεται μια προσωπική ανάγκη αυτοέκθεσης. Μέσα απο αυτήν την κίνηση εξετάζω το ζήτημα της διαφάνειας εντός ενός κοινωνικού χώρου και των επιπλοκών που δημιουργούνται μέσα σε αυτόν. Η κατασκευή μιας ρέπλικας του χώρου της κουζίνας του πατρικού μου σπιτιού συνδυάζει τα εργαλεία μίας εγκατάστασης και των ready mades που βρίσκονται αποθηκευμένα στα ντουλάπια και τα συρτάρια που χρησιμοποιούνται και αρχειοθετούνται καθημερινά με βάση την χρηστικότητά τους. Αυτό συνέβει με σκοπό την ένταξη του θεατή σε μια κατάσταση η οποία προκύπτει απο το προσωπικό μου βίωμα αλλά θεωρώ πως εντάσεται στην σύγχρονη καθημερινότητα μεσω μιας αλληγορίας. Η επιλογή της εγκατάστασης που προκύπτει ως αποτέλσμα ενός κρυφού ολοκληρωμένου performance έχει ως στόχο να διαμορφώσει τον χώρο περισσότερο ως γλυπτό. * Τα κλειστά πορτάκια στα ντουλάπια μιας κουζίνας δημιουργούν δυο ξεχωριστούς χώρους εκ των οποίων ο ένας παραμένει κρυφός εώς ότου το περιεχόμενο να έχει κάποιο λόγο να εξωτερικευτεί. Παράλληλα τα υλικά παραμένουν “ασφαλή” και “προστατευμένα” μέχρι την στιγμή που θα χρειαστεί να χρησιμοποιηθούν τα ίδια ή κάποιο άλλο υλικό που βρίσκεται στο ίδιο ντουλάπι. Ανοίγοντας όλα τα φύλλα των ντουλαπιών γίνεται μια κατάργηση της προαναφερόμενης συνθήκης και δημιουργώ μια νέα συνθήκη στην οποία το εσωτερικό γίνεται ορατό και σε ένα ποσοστό μοιράζεται την πληροφορία του με το έξω. Η κίνηση αυτή γίνεται εθελοντικά χωρίς την παρέμβαση κάποιου εξωτερικού παράγοντα και χωρίς να είναι αναγκαστική. Με αυτόν τον τρόπο επιχειρώ να εγείρω ερωτήματα που ήδη βρίσκονται στο κέντρο σύγχρονονων προβληματισμών. Ο Michel Foucault έχει μιλήσει για την θέση της υποκειμενικότητας και θέτει το εξής ερώτημα: Πώς λειτουργεί η διαδικασία τη υποκειμενοποίησης που οδηγεί στην εμφάνηση υποκειμενικοτήτων. Η απάντησή του δηλώνει πως η διαδικασία υποκειμενοποίησης των ανθρώπινων σωμάτων είναι αποτέλεσμα της έκθεσης τους στο βέμμα του Άλλου, της δημόσιας ορατότητάς τους. Ο Foucault περιγράφει αυτή την έκθεση, ως λειτουργία της εξουσίας και της πανοπτικής ματιάς της. Για τον Foucault, τα ανθρώπινα σώματα υπόκεινται στη διαδικασία της “υποκειμενοποίησης” από μια εξωτερική, αν όχι εξωτερικά αναγνωρίσιμη δύναμη. Πράγματι, γνωρίζουμε ότι η νεωτερικότητα χαρακτηρίζεται από την αυξανόμενη έκθεση των ανθρώπινων σωμάτων στην εξωτερική επιτήρηση και έλεγχο. Οι σύγχρονες κοινωνίες στοιχειώνονται από οράματα ολοκληρωτικού ελέγχου και έκθεσης δυστοπικών οραμάτων οργουελιανού τύπου. Αντίστοιχα, τα σύγχρονα υποκείμενα προσπαθούν να προστατεύσουν το σώμα τους από την πλήρη έκθεση και να υπερασπιστούν την ιδιωτικότητά τους έναντι του κινδύνου της ολοκληρωτικής επιτήρησης. Ειδικότερα, τα υποκείμενα που δραστηριοποιούνται στον κοινωνικοπολιτικό χώρο αγωνίζονται μόνιμα για το δικαίωμα της ιδιωτικής ζωής τους το δικαίωμα να κρατούν το σώμα τους κρυμμένο, να μην αντιμετωπίζονται πλήρως ως υποκείμενα. Ωστόσο, αυτή η ιδιωτική ζωή δέχεται αδιάκοπα εισβολή από την κοινή γνώμη και τα εμπορικά μέσα που προσπαθούν να φέρουν φως στην αφάνεια της ιδιωτικής ζωής και να τις υποκειμενοποιήσουν. Με αυτούς τους προβληματισμούς εξετάζω την δική μου προσωπική ανάγκη να φέρω δικά μου προσωπικά αντικείμενα στο προσκήνιο, και το αίσθημα ελευθερίας που μου προσφέρει, και τις επιπλοκές που αυτή επιφέρει. Ειδικότερα σε μια εποχή που η αυτοέκθεση μέσω του internet και των social media συμβαίνει με παρόμοιους όρους. Η κατάσταση της μερικής υποκειμενοποίησης γεννά μέσα μας δύο αντιφατικές φιλοδοξίες: μας ενδιαφέρει η διατήρηση της ιδιωτικής ζωής, η μείωση της επιτήρησης, η αφάνεια των σωμάτων και των επιθυμιών μας, αλλά ταυτόχρονα φιλοδοξούμε σε ριζοσπαστική έκθεση, έκθεση πέρα από τα όρια κοινωνικού ελέγχου. Με ενδιαφέρει το στοιχείο της δημιουργίας ενός χώρου μεταξύ του πραγματικού και του φανταστικού αλλά διατηρώντας περισσότερο τα στοιχεία του πραγματικού.
Open Access
OH NO
Κωνσταντινίδη, Δήμητρα (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Κάνω πετάλι προχωρώ Αντανακλάσεις της ζωής γυρεύω για να βρω Παίρνω βελόνα και κλωστή Κεντάω ό,τι θυμάμαι Φοβάμαι πως οι μνήμες μου Χαμένες στο μέλλον θα ΄ ναι Με την βελόνα προχωρώ Ο νους μου συλλογάται Χαρές και λύπες μπόλικες Κανείς δεν μας λυπάται Είμαι και εγώ πολύ μικρή Και η Αθήνα μες τα βάρη Τόσο μικρός είσαι και εσύ Γι αυτό παρ’ το χαμπάρι
Open Access
Post - Organic
Πανέρας, Σταύρος Γ. (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Στη παρούσα πτυχιακή εργασία επιχειρώ να ερμηνεύσω εικαστικά, τι είναι πραγματικό. Είναι κάτι που μπορεί να αναπαραχθεί – όπως τα δέντρα; Ή καλύτερα, είναι κάτι που έχει πάντοτε ήδη αναπαραχθεί – όπως το οξυγόνο που αναπνέουμε; Φθάνοντας σε ένα χρονικό σημείο όπου το πραγματικό, εξαιτίας των ανθρωπογενών παρεμβάσεων, δεν θα έχει ξανά την ευκαιρία να παράγει τον εαυτό του, η λειτουργία τεχνητών μοντέλων εντός ενός συστήματος συνεχούς καταστροφής, φαντάζει ζωτικής σημασίας για την ίδια μας την ύπαρξη. Ζούμε σε καιρούς διαρκούς γέννησης μιας νέας κάθε φορά πραγματικότητας. Ωστόσο, καμία από αυτές δεν θα έρθει να βάλει τέλος, σε αυτήν την δίχως τέλος προσομοίωση της πραγματικότητας που ζούμε – εκτός από την πλήρη κατάρρευση κάθε ψήγματος, κάθε θραυσματικού της στοιχείου. Σ’ αυτό λοιπόν το πέρασμα, ξεκινά η τεχνητή ανάσταση όλων των σημείων, ως μια λύση για την αποτροπή κάθε περαιτέρω πραγματικής καταστροφής. Αυτή η προεξοφλημένη τεχνητή ανάσταση δεν θα αφήνει πλέον καμιά ευκαιρία στο ίδιο το συμβάν της καταστροφής και του θανάτου. Ποιος θα το φανταζόταν, η στροφή σε μια τεχνητή προσομοίωση να γίνει η πιο τρελή μας ελπίδα για να ζήσουμε το αληθινό.
Open Access
Εγκυμονούσες σιωπές
Παπαχειμώνα, Μαρία (Πτυχιακή εργασία, 2024-06-12)
Πτυχιακή εργασία με θέμα την έμφυλη βία και τη σιωπή που την περιβάλλει. Δεκατρείς πίνακες μέσα σε παλιές κορνίζες που αποτελούνται από τρία στρώματα: ζωγραφική με κάρβουνο σε καμβά, ζωγραφική με κάρβουνο σε γάζα, κέντημα σε διαφανές μετάξι. Τέσσερα πανό από γάζα ύψους τεσσάρων μέτρων και φάρδους 1,55μ με τύπωμα και κέντημα. Παλιά αντικείμενα: κεντήματα, τάματα, στέφανα , κλειδιά, αλυσίδες κα , καθώς και κατασκευασμένα γύψινα καλούπια σώματος επικερωμένα , κεντήματα, πορσελάνινα μπιμπελό σπασμένα κα, σε ράφι μήκους 3,60μ. και καρφωμένα στον τοίχο πάνω του.
Open Access
Η ενηλικίωση ενός ενήλικα
Καρτσωνάκη, Ναταλία (Πτυχιακή εργασία, 2024-06-12)
Η πτυχιακή της Ναταλίας Καρτσωνάκη αποτελείται από μια εικαστική εγκατάσταση και ένα βίντεο animation, γύρω από το θέμα της Συναλλακτικής Ανάλυσης, ενός κλάδου της ψυχολογίας που ασχολείται με την ενηλικίωση των ατόμων.
Open Access
Η Ράχη του Βιβλίου
Σπυράτου, Ελένη (Πτυχιακή εργασία, 2024-06-12)
Ένα ερώτημα που με απασχόλησε πρόσφατα αφορά στον ρόλο του παραδοσιακού βιβλίου στη σύγχρονη εποχή της ψηφιοποίησης των κειμένων. Αυτό ήταν που με οδήγησε στην αναζήτηση νέων εικαστικών δυνατοτήτων ως προς τη χρήση των παραδοσιακών βιβλίων. Τα έργα που παρουσιάζονται αποτελούν μία εναλλακτική σπουδή πάνω στη δομή και την αναπαράσταση του ανθρώπινου σώματος μέσα από την αποδόμηση των σελίδων του βιβλίου. Η διαδικασία αφαίρεσης (λέξεων) - πρόσθεσης (εικόνας), δημιουργεί μια μορφή γλυπτικής που αναδεικνύει τις δυνατότητες του βιβλίου με έναν πρωτότυπο τρόπο. Από τη στιγμή που διαβάζουμε ένα βιβλίο, στη μνήμη μένουν οι εικόνες που δημιουργούνται από την ανάγνωση και όχι οι λέξεις και οι προτάσεις που βλέπουν τα μάτια μας. Τα έργα επιδιώκουν να αποδώσουν αυτές τις εικόνες, μετατρέποντας έτσι την αίθουσα σε ένα μεγάλο βιβλίο ανατομίας, όπου κάθε έργο αποτελεί ενότητα αυτής της παραστατικής μελέτης. Στο χώρο ξεδιπλώνεται μια αφήγηση που ξεκινά με την αναπαραγωγή, τα όργανα του σώματος, τα μέρη του σώματος που δηλώνουν την ταυτότητα και την κατάληξη του ανθρώπου μέσα από τη τελική μορφή του - τα κόκαλα. Τα φύλλα των βιβλίων, όταν ξεφυλλίζονται, γίνονται διαφορετικό έργο και αποκαλύπτει νέες πτυχές και μορφές αυτού, ενώ το νυστέρι που χρησιμοποιήθηκε για τη δημιουργία του έργου, κόβει και φανερώνει το εσωτερικό σώμα του βιβλίου.Με αυτή τη προσέγγιση τα έργα προκαλούν τον θεατή να επανεξετάσει την ιδέα του για το βιβλίο ως αντικείμενο και να ανακαλύψει τις πολλαπλές δυνατότητες που κρύβονται στις σελίδες του.
Open Access
Μέλανας κήπος
Παναγιώτου, Μαρία Γ. (Πτυχιακή εργασία, 2024)
Τα λουλούδια αποτελούν ένα εξέχον θέμα στην τέχνη εδώ και αιώνες, το οποίο -είτε σε πίνακες νεκρής φύσης είτε σε περίπλοκα χαρακτικά- συνεχίζει να αιχμαλωτίζει το κοινό σε όλον τον κόσμο και να εμπνέει καλλιτέχνες. Η χαρακτική διαδικασία περιλαμβάνει το σκάλισμα / τη χάραξη ενός σχεδίου σε μια επιφάνεια με τη χρήση συχνά ενός αιχμηρού εργαλείου για τη δημιουργία περίπλοκων γραμμών και λεπτομερειών. Το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι η εικόνα ενός λουλουδιού με ντελικάτη μορφή και χαρακτηριστική υφή. Στην Ελλάδα κάνει την εμφάνισή της στα τέλη του 180υ αιώνα και το 1843 αρχίζει να διδάσκεται στο Πολυτεχνικό Σχολείο ή Σχολή των Τεχνών. Σε μια ξύλινη πλάκα ροκανισμένη για να είναι επίπεδη και λεία ο καλλιτέχνης σχεδιάζει με σινική μελάνη το σχέδιό του. Με τα ειδικά μαχαιράκια και τις γούζες της ξυλογραφίας χαράζοντας αφαιρεί ότι δεν πρέπει να τυπωθεί και αφήνει ανέπαφα αυτά που θέλει να φανούν. Με κύλινδρο απλώνει τυπογραφικό μελάνι στην επιφάνεια του ξύλου ώστε να μελανωθεί ότι εξέχει. Επάνω στη μελανωμένη επιφάνεια τοποθετεί το ειδικό ελαφρύ χαρτί. Στη συνέχεια τυπώνει στο πιεστήριο. Παίρνει έτσι το αποτύπωμα του χαραγμένου ξύλου. Εκείνο που σχεδιάζεται και χαράζεται επάνω στην πλάκα τυπώνεται αντίστροφα στο χαρτί. Δυο είναι οι βασικές τεχνικές της Ξυλογραφίας. Εδώ η χάραξη είναι σε όρθιο ξύλο. Η πλάκα από όρθιο ξύλο είναι πολύ σκληρή, χαράζεται με το καλέμι, την ονγκλέτα και η χάραξη μπορεί να γίνει εξαιρετικά λεπτή. Χάρη στις σύγχρονες εξελίξεις που επιτρέπουν τη χρήση διάφορων εργαλείων και τεχνικών, οι καλλιτέχνες μπορούν να δημιουργήσουν φυσικές και ρέουσες μορφές, προβάλλοντας τη μοναδική ομορφιά και τον χαρακτήρα του κάθε λουλουδιού και αναδεικνύοντας ταυτόχρονα το προσωπικό τους ύφος. Από το κομψό άνθος της κερασιάς που συμβολίζει τη φευγαλέα ομορφιά της ζωής μέχρι το μεγαλειώδες τριαντάφυλλο που αντιπροσωπεύει την αγάπη και το πάθος (Bidler, 2014), τα λουλούδια -μέσω της τέχνης- αναδεικνύονται για την αισθητική τους αξία, φέροντας ταυτόχρονα βαθύτερα συμβολικά νοήματα. Είναι, ουσιαστικά, σύμβολα της παροδικότητας, καθώς μαραίνονται και πεθαίνουν σχετικά γρήγορα· συνιστούν έτσι μια οδυνηρή αναπαράσταση του πεπερασμένου της ζωής. Αυτή η συμβολική γλώσσα των λουλουδιών προσδίδει βαθύτερο νόημα στο έργο τέχνης, προ(σ)καλώντας τους θεατές να συλλογιστούν και να ερμηνεύσουν το μήνυμά του. Η παράθεση των χαραγμένων επιφανειών ως τρισδιάστατη εγκατάσταση ενισχύει περαιτέρω την εικαστική εμπειρία των θεατών. Η απαθανάτιση των ανθισμένων λουλουδιών και η επιθυμία να διατηρηθεί η ομορφιά τους αποκαλύπτει τη λαχτάρα για μονιμότητα και σταθερότητα σε έναν φθαρτό κόσμο. Η χαρακτική χρησιμεύει ως μέσο κάθαρσης και συναισθηματικής έκφρασης της στοργής και του σεβασμού προς τη φύση. Καθώς οι θεατές περιηγούνται ανάμεσα στα κρεμασμένα λουλούδια, μεταφέρονται σε ένα σύμπαν όπου τα όρια μεταξύ τέχνης και πραγματικότητας είναι ασαφή. Αυτά τα χαραγμένα λουλούδια, με τις περίπλοκες λεπτομέρειες και τη συμβολική σημασία, προσφέρουν μια μοναδική και σαγηνευτική εμπειρία στον θεατή. Στη σύγχρονη εποχή της τεχνολογικής έκρηξης και του μοντερνισμού, η τέχνη της χάραξης λουλουδιών συνεχίζει να είναι προσφιλής και ελκυστική. Ο συνδυασμός παραδοσιακών μεθόδων και σύγχρονων τεχνικών επιτρέπει μια πλούσια, λεπτομερή και γλαφυρή αναπαράσταση των πιο όμορφων δημιουργιών της ίδιας της φύσης. Μέσω αυτής της μορφής τέχνης μάς υπενθυμίζεται η διαχρονική ομορφιά και το νόημα που έχουν τα λουλούδια, καθώς και η διαρκής δύναμη εν γένει της τέχνης να αιχμαλωτίζει και να προκαλεί συναισθήματα.
Open Access
Νεφελώματα
Ελβάνογλου, Ραφαήλ (Πτυχιακή εργασία, 2024-06-17)
Μεταμορφώνω την αίσθηση του απείρου και του μυστηρίου σε οπτικά σύμβολα που ακτινοβολούν μέσω του πλεξιγκλάς και του φωτισμού. Κάθε κομμάτι είναι ένας διάλογος μεταξύ της υλικής και της άυλης φύσης, της πραγματικότητας και του ονείρου. Ο φωτισμός με τις ταινίες LED δεν είναι απλώς ένα τεχνικό στοιχείο αλλά ένας τρόπος να γεφυρώσω το φυσικό με το μεταφυσικό, προσδίδοντας ζωντάνια και κίνηση στα έργα μου.
Open Access
Ονειρολόγια
Δεδονάκη, Αναστασία (Πτυχιακή εργασία, 2024-06)
Η αφετηρία των Ονειρολόγιων είναι μικρά, γρήγορα σκίτσα ακουαρέλας εν είδει ημερολογίου ή ως ασκήσεις στο σχέδιο. Αντιγράφω τα σκίτσα αυτά σε μεγέθυνση στον καμβά και προσθέτω στοιχεία από φωτογραφίες που ολοκληρώνουν την σύνθεση. Οι παραστάσεις είναι αποτέλεσμα περιπλανήσεων νοητών και πραγματικών. Η ζωγραφισμένη με λάδι επιφάνεια αποτυπώνει πιστά τις λαζούρες της ακουαρέλας ενώ τα κενά γεμίζουν με πλακάτο χρώμα ή συμπληρώνουν με ρεαλιστικό τρόπο το θέμα. Κράτησα την μονοχρωμία της αρχικής ακουαρέλας και πρόσθεσα τμήματα με πιο ρεαλιστικά χρώματα αντιπαραβάλλοντας το αληθινό με το αληθοφανές, το πιθανό με το ευκταίο , το βιωμένο με το προσδοκώμενο. Η ζωγραφική με λάδι επιτρέπει αυτή την αμφιθυμία και δίνει τον χρόνο ώστε να προστεθούν ή να αφαιρεθούν πρόσωπα και αντικείμενα. Τα τυπώματα με την τεχνική της ξυλογραφίας έγιναν την περίοδο του κορονοϊού. Απεικονίζουν ένα αγόρι σε έναν κλειστό χώρο που επιθυμεί να βρίσκεται μέσα στην φύση. Τα Ονειρολόγια θα μπορούσαν να δανειστούν τον ορισμό του Φίλιπ Ροθ για το μυθιστόρημά του ως “συνειδητή ονειρική κατασκευή”.
Open Access
Πόρτες μέσα στον τοίχο
Ρουκουνάκη, Μαίρη (Πτυχιακή εργασία, 2024-06)
Όταν βάζω χρώμα, ζωντανεύω, ζωντανεύει ολάκερη η πλάση, Πλάση της Δημιουργού, Κυρά μου, Καλή μου Κα Έπη, Δασκάλα μου Υπέροχη με βλέπεις άραγε από εκεί Ψηλά; Γιαγιά μου Άννα, Γιαγιά Μαίρη, Θεία Μαίρη, Θεία Νταίζη, Υπέροχη Μάνα, ατενίζετε τα Θεία δώρα που με προικίσατε; Δεν ξέρω το γιατί, ξέρω όμως το πως. Το κινητήριο, δημιουργικό στοιχείο του καλλιτέχνη είναι η διαίσθηση. Σε τελική ανάλυση, ένα έργο τέχνης είναι διαίσθηση και η διαίσθηση δεν μπορεί να υπερπηδηθεί. (Πωλ Κλε) Με οδηγό ένα κάναβο, ξεκινώ έναν σαγηνευτικό, ψυχεδελικό, καθαρτικό χορό χρώματος, σώματος, αισθήσεων και μαγείας. Όπως μια χορεύτρια που δανείζεται χρώμα και φως στην πίστα και με φρενίτιδα ρίχνεται στον χορό, συμπαρασέρνοντας τους γύρω της, έτσι κι εγώ δανείζομαι χρώμα από τα γειτονικά σχήματα και φτιάχνω Νέες αποχρώσεις, επιφάνειες από στρώσεις, υγρού χρώματος,ξανάζωγραφίζοντας, παλεύοντας, στα όρια του κανάβου, δημιουργώντας μαγικές οπές, ωσάν να μάχομαι μεταξύ ελέγχου και μη ελέγχου. Πέρα από τα όρια της χρησιμότητας του χρωματικού φάσματος,μια βιολογική πολυτέλεια για την οποία είμαι βαθιά Ευγνώμων! Νεύτωνα πως τόλμησες να βγάλεις την μαγεία από το ουράνιο τόξο;
Open Access
Πτυχιακή εργασία της Αλιαΐτζε Όλγας
Αλιαΐτζε, Όλγα (Πτυχιακή εργασία, 2024-06-24)
Η εργασία αποτελείται από πίνακες ζωγραφικής (υλικά: λάδια, ακρυλικά χρώματα) και κατασκευές (υλικά: γύψος, μελισσοκέρι, πίσσα, καθρέφτης, plexiglass, υγρά, κινητικοί μηχανισμοί ( αντλίες νερού)) και θα μπορούσε να ονομάζεται "Αρχιτεκτονική Εσωτερικών Χώρων" ή "Τομές στα δομικά στοιχεία της συνείδησης και του υποσυνείδητου"...
Open Access
Πτυχιακή εργασία της Ειρήνης Μουράντ
Μουράντ, Ειρήνη (Πτυχιακή εργασία, 2024-06-19)
Συνθήκες: Βρισκόμαστε σε μια μεταβαλλόμενη εποχή που οι εξελίξεις καθημερινά διαφοροποιούνται μέσα σε ένα ασταθές και ευαίσθητο παγκόσμιο σκηνικό. Μέσα στο κλίμα αυτό παρατηρώντας τα γεγονότα, φιλοτέχνησα την πτυχιακή μου εργασία, η οποία στρέφεται γύρω από την επανάληψη, τον ρυθμό, την δημιουργία και την καταστροφή. Κεντρικό θέμα της εργασίας μου είναι οι συνθήκες. Η επιλογή μου να ασχοληθώ με εικόνες οι οποίες έχουν τελεστεί και παγώσει στον χρόνο μόνο τυχαία δεν είναι, καθώς προσπάθησα να μεταφέρω την αίσθηση των στιγμών του παρελθόντος συνδέοντας τες με το σήμερα. Η ζωή αποτελείται από έναν κύκλο διαρκών επαναλήψεων, ρυθμού, συχνότητας, αυστηρότητας και ευαισθησίας μέσα σε έναν κόσμο αντιθέσεων. Παρόλο που υπάρχει εξέλιξη είναι σχεδόν αδύνατο να μην βιώνουμε επαναληπτικές καταστάσεις· η κάθε πράξη του παρελθόντος έχει αντίκτυπο στο σήμερα και η κάθε πράξη του σήμερα έχει αντίκτυπο στο αύριο. Χτίζουμε καθετί χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αργότερα δε θα το αποδομήσουμε, δεν θα το αναιρέσουμε, δεν θα το μεταβάλουμε, δεν θα το τροποποιήσουμε, δεν θα το καταστρέψουμε και δεν θα το ξαναδημιουργήσουμε από την αρχή. Η αίσθηση της παρουσίας και συγχρόνως της απουσίας υπάρχει μέσα σε ένα κόσμο που διαρκώς μεταβάλλεται και η κάθε δράση τροφοδοτεί την εξέλιξη της ζωής. H πτυχιακή εργασία αποτελείται από επτά έργα ζωγραφικής τα οποία δημιουργήθηκαν κυρίως από ακρυλικά χρώματα, γραφίτη και σε ορισμένα υπάρχουν και στοιχεία κάρβουνου.
Open Access
Πτυχιακή εργασία της Ελένης Αηδονίδου
Αηδονίδου, Ελένη (Πτυχιακή εργασία, 2024-06)
Θεματικά, η ενότητα των έργων της Ελένης Αηδονίδου, που αφορούν στην πτυχιακή της εργασία, συνιστά μια περιήγηση σε ένα προσωπικό μικρόκοσμο που κινείται μεταξύ του διφορούμενου και του συγκεκριμένου, του ορατού και του κεκαλυμμένου, του υλικού και του υπερβατικού, με τα ρεαλιστικά στοιχεία να αποκτούν συμβολικό ή ποιητικό χαρακτήρα και να μην εκφυλίζονται σε πεζή διακόσμηση. Διακρίνονται κλιμακούμενη χρωματική αλλά και τονική διαστρωμάτωση, που συντελούν στην εκφορά ενός συγκροτημένου και συνεκτικού εικαστικού λόγου, ενώ παράλληλα εντοπίζονται περιβαλλοντικές αναφορές και συναισθηματικοί υπαινιγμοί. Από άποψη τεχνικής, η συνεπής χρήση της λαζούρας, οι λεπτές αποχρώσεις, ο υφολογικός πλούτος και η ρευστότητα της φόρμας, προσιδιάζουν στο ενδιαφέρον για το διαυγές ή το ομιχλώδες και ασαφές ,το εύθραυστο αλλά και αινιγματικό, όπου ήχοι και εκλάμψεις παραπέμπουν σε ένα άχρονο σύμπαν, εκεί που κατά τον Tanizaki:“το μουντό ημίφως ή το θολό φως που απλώνεται, προκαλεί συνειρμούς”.Τέλος, καταγράφεται (διαπιστώνεται) απουσία ανθρώπινου στοιχείου, χωρίς αυτό να συνεπάγεται την ανυπαρξία του, καθώς κατά τον Derrida: “μπορεί να μην είναι παρόν, αλλά το σημαίνον μιας απουσίας”.
Open Access
Πτυχιακή εργασία της Ελένης Ασπρογιάννη
Ασπρογιάννη, Ελένη (Πτυχιακή εργασία, 2023)
Η προσπάθεια δόμησης μιας αίσθησης ταυτότητας του εαυτού, η ενδοσκόπηση και η σωματική μνήμη οδήγησαν σε αυτοναπαραστάσεις όπου το σώμα προσεγγίζεται ως ρευστό, εύπλαστο και μεταβλητό. Σώμα που άλλοτε συρρικνώνεται και άλλοτε διογκώνεται, σώμα που μεταμορφώνεται και αναγεννάται. Η άσκηση κάποιας δύναμης πάνω στο σώμα οδηγεί σε παραμόρφωση. Οι δυνάμεις αυτές μπορεί να είναι πιέσεις που ασκούνται από κοινωνικά πρότυπα και προδιαγραφές καθώς και από βιώματα και αντιλήψεις που διαστρεβλώνον την εικόνα ενός σώματος. Τα σωματικά καθεστώτα οδηγούν σε μια κατάσταση συνεχούς αναδιαμόρφωσης του σώματος , σε ένα διαρκές σχεδίασμα του. Σε ένα σώμα που ασκείται ολοένα και πιο αυξανόμενη δύναμη ξεπερνιέται το στάδιο της ελαστικής παραμόρφωσης, και το σώμα οδηγείται στην κατάργηση της ολότητας του, καθώς τεμαχίζεται σε μικρότερα μέρη. Παράλληλα με την εξερεύνηση και κατανόηση του εαυτού, το σώμα συλλαμβάνεται ως εργαλείο κατανόησης του άλλου, του έξω κόσμου και της φύσης. Το ενδιαφέρον επεκτείνεται και στο προς τα μέσα σώμα, στις ανεπαίσθητες δραστηριότητες βαθιά κάτω από το δέρμα ,στο διαρκώς μεταβαλλόμενο εσωτερικό σύμπαν που έρχεται σε αντιστοιχία με οργανικές φόρμες που συναντώνται στην φύση. Οι οντότητες και τα συμπλέγματα που δημιουργούνται πασχίζουν να βρουν το σχήμα και την θέση τους. Δημιουργείται μια νέα ανατομία όπου εγκαθίστανται δίοδοι επικοινωνίας ανάμεσα στο εσωτερικό και στο εξωτερικό σώμα.
Open Access
Πτυχιακή εργασία της Ζευγαδινά Δανάη
Ζευγαρινά, Δανάη (Πτυχιακή εργασία, 2016)
Εγκατάσταση που αποτελείται από ένα ξύλινο χειροποίητο παραβάν διαστάσεων 4 m μήκους * 2,80 m ύψους, με ενσωματωμένα 6 ζωγραφικά μέτρα διαστάσεων 1,25*2,10 m
Open Access
Πτυχιακή εργασία της Θεοδωροπούλου Σοφίας
Θεοδωροπούλου, Σοφία Α. (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Κάθε μέρα την ίδια ώρα, την ίδια διαδρομή, τις ίδιες κινήσεις, τις ίδιες σκέψεις. Μαθαίνει το σώμα μαθαίνει το μυαλό δε χρειάζεται να σκεφτούν παραπάνω. Όταν δεν αλλάζουν τα δεδομένα δεν αλλάζει ούτε το αποτέλεσμα. Μαθαίνεις το αποτέλεσμα και όταν ξέρεις είναι πιο ασφαλές. Ο έλεγχος είναι ασφάλεια, γιατί ξέρεις τι θα συμβεί, καλύτερα να ξέρεις. Καλύτερα να μην βγαίνεις έξω από τα όρια, να περιορίζεσαι σε αυτά που ξέρεις. Όταν δεν ξέρεις φοβάσαι.
Open Access
Πτυχιακή εργασία της Μαρίας Π. Κορομπίλης
Κορομπίλη, Μαρία Π. (Πτυχιακή εργασία, 2023)
Επαναλαμβανόμενες ποικίλες γραμμές καλύπτουν ολόκληρες επιφάνειες χαρτιών από άκρη σε άκρη, επιδιώκοντας ένα ελεγχόμενα τυχαίο αποτέλεσμα. Υβριδικές οντότητες καμουφλάρονται ανάμεσα στις γραμμές, κάποιες για να αποφύγουν τους θηρευτές τους και κάποιες άλλες για να ξεγελάσουν τα θηράματά τους
Open Access
Πτυχιακή εργασία της Μπούα Κωνσταντίνας
Μπούα, Κωνσταντίνα (Πτυχιακή εργασία, 2022)
Δημιουργώ και φαντάζομαι έναν χώρο με σπασμένες μορφικά συμμετρίες με ένα περιβάλλον συνενωτικό χώρο ή άλλοτε έναν πολυδιάστατο, περίπλοκο, μη αρμονικό χώρο. Μέρη κινούμενα προς την εξαΰλωση τους. Σαν μια πάσχουσα ανθρώπινη μορφή να ξεδιπλώνεται, να κατακερματίζεται με σκοπό την απελευθέρωσή της / τον εξαγνισμό της ίσως, σε μία πολυδιάστατη αόρατη αρμονία. Αόρατες δυνάμεις δίνουν ρυθμό όπως χαραγές / αιχμές / τρύπες και είναι αυτές που ενεργοποιούν στα περιχαρακωμένα μέρη τον μετασχηματισμό τους ή και την αφομοίωση τους στο όλον. Πρόκειται για μια ψυχική-σωματική εμπειρία.
Open Access
Στιγμές
Παπαδάκη, Άρτεμις (Πτυχιακή εργασία, 2023)
Μια σειρά έργων αφιερωμένη στην παιδική ηλικία. Είναι μια καταγραφή της καθημερινότητας, της πραγματικότητας που ζω. Μέσα από την αποτύπωση της στιγμής, ανακαλύπτω και εγώ τον κόσμο ξανά όπως ένα παιδί τα πρώτα συναισθήματα, τα πρώτα παιχνίδια, τις πρώτες μνήμες. Προσπαθώ να απαθανατίσω διάφορες σκηνές. Στιγμές που ίσως με τα χρόνια ξεχνάμε. Η ζωγραφική αποτύπωση αυτών των στιγμών είναι άλλοτε αχνή και άλλοτε έντονη όπως το αποτύπωμα που αφήνει ο χρόνος. Αυτή η σειρά έργων δεν έχει τέλος. Είναι από μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο που θα μπορούσε να συνεχίζεται, όπως η καθημερινή μας εξέλιξη.