Πτυχιακές Εργασίες
Permanent URI for this community
Browse by
Browsing Πτυχιακές Εργασίες by Studio "Γλυπτικής Β΄ - Sculpture Studio 2"
Results 1 - 4 of 4
Results Per Page
Sort Options
Item Open Access Ego DeathΒασιλάκου, Μαρία Τζουλιάνα (Πτυχιακή εργασία, 2025-07-02)Το Ego Death είναι μια απόπειρα αποτύπωσης της στιγμής όπου ο άνθρωπος εγκαταλείπει τον εαυτό του όπως τον γνωρίζει και μεταβαίνει σε μια άυλη πραγματικότητα. Η συνείδηση φεύγει από το σώμα και περιπλανιέται σε ένα φωτεινό σύμπαν χωρίς χρόνο, όπου η αίσθηση του "εγώ" διαλύεται και αντικαθίσταται από μια βαθιά ενότητα με το Όλον. Το έργο βασίζεται σε μια μελέτη του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, η οποία έδειξε ότι τη στιγμή του θανάτου απελευθερώνεται μεγάλη ποσότητα της ψυχεδελικής ουσίας N,N-Dimethyltryptamine στον εγκέφαλο κάποιων θηλαστικών. Καθώς η ουσία αυτή υπάρχει και στον ανθρώπινο εγκέφαλο, είναι πιθανό να ισχύει ένας παρόμοιος μηχανισμός και να συμβάλλει στις επιθανάτιες εμπειρίες, αφού πέρα από τη φυσική του σύνδεση με τον θάνατο, όταν καταναλώνεται παρασύρει τη συνείδηση σε μια τελετουργική έξοδο από το είναι. Η ουσία N,N-Dimethyltryptamine, πέρα από τα θηλαστικά, υπάρχει σε πουλιά, αμφίβια, ψάρια, μικροοργανισμούς και τέλος σε φυτά, όπου βρίσκεται και στη μεγαλύτερη περιεκτικότητα. Τα φυτά αυτά, λόγω της μεγάλης συγκέντρωσης της ουσίας, χρησιμοποιούνται κυρίως από αυτόχθονες φυλές του Αμαζονίου σε ιερές τελετές με το αφέψημα αγιαχουάσκα, αποτελώντας μέρος της πολιτιστικής και θεραπευτικής τους παράδοσης. Η χρήση τους έχει γίνει αντικείμενο επιστημονικών ερευνών, οι οποίες δείχνουν ότι όλοι βιώνουν την ίδια μεταθανάτια εμπειρία αποκοπής από το σώμα, σαν μια πόρτα σε έναν παράλληλο κόσμο, όπου οντότητες μοιράζονται μια αρχέγονη γνώση. Το έργο αυτό είναι τα απομεινάρια ενός άλλου κόσμου και επιχειρεί να οπτικοποιήσει αυτή την εμπειρία, δίνοντας στον θεατή μια ματιά στο πώς μπορεί να είναι η μετάβαση προς τον θάνατο. Είναι μια εξερεύνηση του αγνώστου, μια πιθανή απόπειρα σύλληψης κάτι ανώτερου, ένα παράθυρο όπου ο άνθρωπος κρυφοκοιτάζει στην απέναντι όχθη.Item Open Access ΈνστικταΝτε Πίντο, Παναγιώτης (Πτυχιακή εργασία, 2024-01-31)Η τέχνη μου στη γλυπτική είναι κυρίος παραστατική γλυπτική και αναδύει μια σουρεαλιστική πραγματικότητα, με στοιχεία από τη θεωρία των ενστίκτων. Εργάζομαι κυρίως με πηλό, γύψο και κερί, δημιουργώντας γλυπτά που αποτυπώνουν μια ροή συνθηκών, αυτοματισμού και εμπνεύσεων. ΕΝΣΤΙΚΤΑ: Η βάση της δουλειάς μου ορίζεται από τη θεωρία των ενστίκτων, εστιάζοντας στους φυσικούς αυτοματισμούς του μυαλού και του σώματος. Κάθε γλυπτό αντικατοπτρίζει μια συνθήκη που βίωσα κατά τη δημιουργία του. Κάθε έργο είναι αυτοτελές, σαν ένα κεφάλαιο στην προσωπική μου αναζήτηση. Κάθε ένα αντικατοπτρίζει την όρμη του ανθρώπου προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, ως αντίδραση σε συγκεκριμένες συνθήκες που έζησα.Η τέχνη μου είναι μια διαδρομή στον κόσμο των αυτοματισμών, μια αναζήτηση των ενστίκτων και μια εξερεύνηση της εσωτερικής μου ροής σκέψεων και συναισθημάτων.Item Open Access Σβήνουν τέχνη δόξα λευτεριά μα η φύση μένει ωραία ... Λόρδος ΒύρωνΤριανταφυλλόπουλος, Γεώργιος (Πτυχιακή εργασία, 2022)Σβήνουν Τέχνη, Δόξα, Λευτεριά, μα η Φύση μένει ωραία… λόρδος Βύρων Την εποχή του ρομαντισμού όπου διατύπωσε τη φράση αυτή ο λόρδος Βύρων, ο ηρωισμός στη μάχη είχε ως ύψιστη ανταμοιβή τη Δόξα και επιδιωκόμενο στόχο τη Λευτεριά. Οι καταστροφές που επιφέρει ο πόλεμος στη φύση και στο περιβάλλον, δεν υπήρχε καν ως σενάριο φαντασίας στη συλλογική συνείδηση της κοινωνίας, ωστόσο στις μέρες μας, η κλιματική και ενεργειακή κρίση, αποτελέσματα της μόλυνσης του περιβάλλοντος, δεν αφήνουν πλέον κανένα περιθώριο αναβολής της αντιμετώπισης τους. Στο έργο ‘’Αστροναύτης που κατεβαίνει τη σκάλα’’ επισημαίνεται το τέλμα αυτό της οικολογικής καταστροφής, που οδηγεί όλο και πιο σταθερά την εναπόθεση των ελπίδων της ανθρωπότητας στην ανάπτυξη της δορυφορικής τεχνολογίας και σε προσδοκώμενες νέες επιστημονικές ακόμη και διαστημικές ανακαλύψεις. Το αιθέριο γυμνό του Μarcel Duchamp, που κατεβαίνει αγέρωχα τα σκαλοπάτια, αντικαθίσταται εδώ από την βαριά πατημασιά (στη σελήνη;), της αρβύλας μιας Καραγκιοζόμορφης φιγούρας ενός στρατιώτη, που αψηφώντας την έλλειψη βαρύτητας, πολλαπλασιάζει τα μέλη του, προσαρτίζοντας επιπρόσθετο βάρος (της ύπαρξης του;) στην καμπούρα του. Το χέρι επεκτείνεται, κι εκείνο παραπέμποντας στο σπαστό χέρι του καραγκιόζη, σε μια προσπάθεια εναπόθεσης ενός στεφανιού, που παραμένει μετέωρο στο διάστημα, καθώς ο άγνωστος ήρωας για τον οποίον προοριζόταν φαίνεται να λησμονήθηκε στην πορεία του διηνεκούς ταξιδιού. Εντούτοις τα χέρια στις φιγούρες της ανθρωποκεντρικής αφήγησης των έργων μου παρουσιάζονται ατροφικά και αδύναμα και οι μορφές μοιάζουν εγκλωβισμένες στις αλληγορίες της καθημερινότητας που δημιουργώ. Αδυνατούν τα χέρια να αγγίξουν τις ουσιαστικές έννοιες και αξίες της ζωής, να βιώσουν πρωτογενείς απολαύσεις και τη ψυχαγωγία της φύσης. Στη γλυπτική σύνθεση ‘’Μην μ’ αγγίζεις’’, χαρακτηριστικό έργο αυτής της ενότητας, τα χέρια παρουσιάζονται αφοπλισμένα, αφού και το άγγιγμα ακόμη, είχε ενοχοποιηθεί στην περίοδο της καραντίνας. Αντίθετα, το πόδι παρουσιάζεται ακμαίο να πατά αποφασιστικά, πλην όμως όχι τη φύση αλλά ένα τεχνητό χορτάρι έγκλειστου κήπου. Στην τεχνητή φύση, αλλά και τις κατευθύνσεις εφ’ όλης της ύλης που παρέχονται από τους οικιακούς μας τηλεπομπούς, άλλο ένα καθοριστικό γνώρισμα της έγκλειστης περιόδου της πανδημίας, αλλά και του εσωτερικού εγκλεισμού που επιφέρει η σύγχρονη καθημερινότητα, αναφέρεται και το έργο ‘’Rotating landscape window ‘’ (περιστρεφόμενο παράθυρο τοπίου), αντικατοπτρίζοντας την ολοένα αυξανόμενη δύναμη επιβολής που απόκτησε η τηλεόραση, ιδιαίτερα την περίοδο των περιοριστικών μέτρων, αποτελώντας κυριολεκτικά τη μόνη διασύνδεση μας με το ευρύτερο εξωτερικό περιβάλλον.Item Open Access "Υλικότητα-Χρονικότητα"Παπαδουράκη, Ελευθερία (Πτυχιακή εργασία, 2025-06-25)Στην παρούσα καλλιτεχνική πρακτική διερευνούνται οι έννοιες, υλικότητα, χρονικότητα, αποδόμηση και αναδιάταξη, μέσα από την επανάχρηση παλιών κεραμικών θραυσμάτων, ως φορέων μνήμης, ίχνους και μεταμορφωτικής ενέργειας. Τα θραύσματα, άλλοτε λειτουργικά αντικείμενα που έχουν απολέσει την αρχική τους χρηστικότητα, αποκτούν νέα υπόσταση. Η πράξη της συλλογής, ταξινόμησης και ένταξης των θραυσμάτων σε νέες μορφές λειτουργεί ως συμβολική πράξη ανασυγκρότησης του παρελθόντος και της μνήμης. Παράλληλα, η κατασκευή νέων κεραμικών θραυσμάτων λειτουργεί ως πράξη αναβίωσης, αναδεικνύοντας τον διάλογο με το παρελθόν. Σε αντιπαραβολή -και ταυτόχρονα σε διάλογο- με τα κεραμικά θραύσματα, τα έργα με θραύσματα πλεξιγκλάς προσφέρουν μια πιο αφαιρετική, σύγχρονη γλώσσα. Ενισχύουν την σύγκλιση παραδοσιακών και σύγχρονων υλικών, προτείνοντας ένα νέο εικαστικό λόγο που κινείται ανάμεσα στη μνήμη, την επαναχρησιμοποίηση και τον πειραματισμό. Το διαφανές πλεξιγκλάς, τονίζει την σχέση ανάμεσα στο υλικό ίχνος και την μνήμη, ανάμεσα στην ιστορική ύλη και την υπέρβασή της. Οι κεραμικές πλάκες λειτουργούν ως σταθερό έδαφος, ως επιφάνειες που φέρουν σύμβολα, ενσωματώνουν μνήμες και πολιτισμικές αναφορές, άλλοτε αναγνώσιμες και άλλοτε αινιγματικές. Οι πλάκες λειτουργούν ως σήματα ή μαρτυρίες για κάτι που έχει χαθεί, αλλά επιμένει να εγγράφεται στο παρόν. Το μαύρο και το άσπρο χρώμα πάνω στις πλάκες, αντιπροσωπεύει τη δυαδικότητα: φως και σκοτάδι, παρουσία και απουσία, ζωή και θάνατος, κενό και πλήρωση. Αυτή η έντονη αντίθεση προσδίδει στα έργα μια σχεδόν τελετουργική αίσθηση.