Γκρίζα βιβλιογραφία
Permanent URI for this community
Browse by
Browsing Γκρίζα βιβλιογραφία by Advisor "Αρβανίτης, Νίκος"
Results 1 - 4 of 4
Results Per Page
Sort Options
Item Open Access CLITORIAΛεουνάκη, Βασιλική (Πτυχιακή εργασία, 2024-10-09)Clitoria Ternatea είναι η επιστημονική ονομασία του φυτού γνωστού και ως Butterfly pea flower, Asian pigeon wings ή Aparajita. Βρέθηκε καταγεγραμένο για πρώτη φορά το 1678 απο τον Jakób Breyne με την περιγραφή ‘’Flos clitoridis ternatensibus’’. Το συγκεκριμένο φυτό ανήκει στην οικογένεια Fabacae, αλλιώς, η οικογένεια των ‘’μπιζελιών’’. Χαρακτηριστικό αυτής, το σύνθετο φύλλωμα και η παραγωγή καρπών γνωστών και ως όσπρια. Η Clitoria Ternatea, παρουσιάζει συχνά ένα μπλε άνθος το οποίο αποτελείται απο μια περίπλοκη σύνθεση πετάλων, η οποία μορφολογικά θυμίζει το θηλυκό αναπαραγωγικό σύστημα. Όχι αναίτια λοιπόν, η επιστημονική του ονομασία επηρεάστηκε απο τη συγκεκριμένη ομοιότητα. Η ονοματοδοσία του φυτού, την εποχή που κατεγράφη σήκωσε έντονες αντιδράσεις, παρ’ όλα αυτά έμεινε ως έχει. Το ζήτημα αυτό, αποτελεί έναν απο τους κύριους λόγους που βασίστηκε η συγκεκριμένη διπλωματική εργασία εξ ολοκλήρου στο φυτό Clitoria Ternatea. Το άνθος της clitoria ternatea έχει ταυτιστεί σε αρκετές θρησκείες με την θηλυκότητα, την ηρεμία και τη γαλήνη. Έχει χρησιμοποιηθεί και χρησιμοποιείται σε τελετές και φαρμακευτικές πρακτικές λαών. Πρόκειται για ένα φυτό με προκαθορισμένο ρόλο πριν προλάβουν να ερευνηθούν τα χαρακτηριστικά του απο την επιστημονική κοινότητα. Η κύρια χρήση του άνθους αυτού πριν μελετηθεί αφορούσε αποκλειστικά το γυναικείο φύλο μόνο και μόνο λόγω της μορφολογικής ομοιότητας του με την κλειτορίδα. Στον Ελλαδικό χώρο, το συγκεκριμένο φυτό είναι δυσεύρετο καθώς ευδοκιμεί κυρίως στη Νοτιοανατολική Ασία. Τα άνθη της Clitoria Ternatea είναι όμως διαθέσιμα και κατάλληλα για κατανάλωση είτε ως ρόφημα σε μορφή τσαγιού είτε ως χρωστική στην μαγειρική, την ζαχαροπλαστική και την ποτοποιεία. Η ζωγραφική σειρά Clitoria αποτυπώνει φαντασιακές συνθέσεις του φυτού Clitoria Ternatea και δημιουργήθηκε με χειροποίητα υδατοχρώματα από την χρωστική των άνθεων του. Τα μωβ άνθη βράζονται σε νερό και απελευθερώνουν μπλε χρωστική ουσία. Η προσθήκη όξινης ουσίας, όπως πχ λεμόνι, στο μείγμα, αλλάζει το ph του νερού και προσδίδει μωβ αποχρώσεις στο διάλυμα. Η παρασκευή ενός απολαυστικού και ευεργετικού αφεψήματος εξελίσσεται σε διαρκές πείραμα παραγωγής υδροχρώματος. Ο χρόνος βρασμού, η ποσότητα των άνθεων, η όξινη ουσία, ο χρόνος συντήρησης είναι παράγοντες που επηρεάζουν το τελικό υδρόχρωμα όπως και η εφαρμογή αυτού σε διαφορετικές επιφάνειες και ποιότητες χαρτιού. Μελετώντας την μακρόχρονη ιστορία του φυτού, τη φαρμακευτική και λατρευτική του χρήση σε διάφορους πολιτισμούς, αναπτύσσεται μια προσωπική αφαιρετική αφήγηση επιχειρώντας να ανασυνταχθεί μέσω της εικαστικής πρακτικής η ιστορία του άνθους. Προτάσσεται πλέον μια νέα λατρευτική πράξη πέρα από την οικεία σημειολογία. Για τους λατρευτικούς σκοπούς και διαδικασία, έχουν δημιουργηθεί χρηστικά σκεύη (τσαγιέρα και ποτηράκια απο λευκό πηλό) που αφορούν την παραγωγή και την προσφορά αφεψήματος διακοσμημένα με το ίδιο το αντικείμενο της λατρείας .Item Open Access Miss ViolencceΑθανασίου, Ευαγγελία (Πτυχιακή εργασία, 2025-02-24)Το έργο "Miss Violence" αποτελεί μια εικαστική αφήγηση που ξεδιπλώνεται μέσα από ανθρωποκεντρικές, αφηγηματικές, ρεαλιστικές συνθέσεις. Οι πίνακες, δουλεμένοι με λάδι σε καμβά, αποτυπώνουν στιγμές που διαδραματίζονται κυρίως σε εσωτερικούς χώρους, όπου η ατμόσφαιρα και η σκηνοθεσία του φωτός γίνονται αναπόσπαστα στοιχεία της αφήγησης. Η εικαστική αυτή ενότητα αντλεί την έμπνευσή της από γυναικείες μορφές που έχουν υποστεί κάποια μορφή βίας, η οποία δεν είναι πάντα έκδηλη. Πρόκειται περισσότερο για μια εσωτερικευμένη μορφή βίας, την οποία η γυναίκα έχει ασυνείδητα εγκολπωθεί λόγω του ρόλου που της έχει επιβληθεί από την κοινωνία. Τα έργα της έκθεσης δεν ασκούν άμεση κριτική στους παραδοσιακούς ρόλους της γυναίκας, ούτε συνιστούν μια κραυγή ανάδειξης του γυναικείου «τραύματος». Δεν πρόκειται για μια φεμινιστική δήλωση, αλλά για μια οπτική αποτύπωση της αδράνειας που γεννάται από τη σύγκρουση αντικρουόμενων ερμηνειών: του τέλειου και του ανυπόφορου, της ελπίδας και της φθοράς, της απάθειας και της ανάγκης, της επιλογής και του αδιεξόδου. Οι χώροι που φιλοξενούν τις ανθρώπινες μορφές λειτουργούν ως τόποι εγκλωβισμού, αλλά και στοχασμού. Οι γυναίκες που απεικονίζονται μοιάζουν βυθισμένες σε μια σιωπηλή ένταση, όπου η βία υπάρχει ως υπαινιγμός μέσα σε μια καθημερινότητα, κεκαλυμμένη από την επιφανειακή ομορφιά και την επιβεβλημένη κανονικότητα. Αυτοί οι υπαινιγμοί γεννήθηκαν μέσα από αναμνήσεις, εμπειρίες, εικόνες και αναγνώσματα, βιώματα προσωπικά ή μη. Στην προσπάθειά μου να τους συνθέσω ώστε να αποτελέσουν ολοκληρωμένη ενότητα, οι θεωρήσεις μου πολλές φορές ανατράπηκαν. Κι έτσι, τελικά, παρουσιάζονται μόνο λίγα θραύσματα μιας ιδέας - αρκετά ώστε να γεννήσουν ερωτήματα, να επιτρέψουν στον θεατή να συμπληρώσει τις σιωπές και να ανακαλύψει τις αλήθειες που κρύβονται πίσω από τις εικόνες.Item Open Access Επανασχεδιασμένες αφηγήσειςΑσημακάκης, Γεώργιος (Πτυχιακή εργασία, 2023-07-27)Το Reimagined Narrations (Επανασχεδιασμένες αφηγήσεις) αποτελείται από επεξεργασμένες εικόνες και ένα βίντεο-κολάζ. Αντλεί υλικό από φωτογραφικά άλμπουμ της οικογένειάς μου. Πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτά τα ντοκουμέντα έχουν οι γονείς μου, με φόντο τους την Αθήνα, τη Ρόδο και τη Ναύπακτο. Τους γονείς μου πλαισιώνουν φίλοι και συγγενείς. Μέσα από τις εικόνες παρακολουθούμε σκηνές διακοπών, εορτών αλλά και άλλων στιγμών, που οι ίδιοι θεώρησαν αρκετά σημαντικές, ώστε να τις απαθανατίσουν με τον φωτογραφικό φακό. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας λόγω της πανδημίας Covid-19 αποφάσισα να ψηφιοποιήσω φωτογραφίες από τα οικογενειακά άλμπουμ, πριν η πάροδος του χρόνου τις καταστρέψει τελείως. Πρωταρχικός μου σκοπός ήταν η συντήρηση της παράδοσης των φωτογραφικών άλμπουμ της οικογένειας, μιας και είμαι ο μόνος πια που συνεχίζει να κρατάει φωτογραφικό άλμπουμ. Μέσα από τη διαδικασία αυτή γίνομαι «αφηγητής» στην ιστορία που δημιουργούσαν τα μέλη της οικογένειάς μου, ανακαλύπτοντας ομοιότητες και διαφορές με την τότε «εκδοχή» των γονιών μου, όταν ήταν στην ίδια ηλικία με εμένα τώρα. Οι εικόνες αναπτύσσονται γραμμικά στον χώρο συστήνοντας μια ενδεχόμενη αφήγηση. Εσωτερικά στην αφηγηματική γραμμή, υπάρχουν φωτογραφίες που επαναλαμβάνονται και οι οποίες έχουν υποστεί διαφορετική επεξεργασία. Οι επαναλήψεις αυτές παγώνουν τα στιγμιότυπα στο χρόνο. Μέσα από την έρευνα του οικογενειακού φωτογραφικού αρχείου, επιχειρείται μια σύνδεση του νέου με το παλαιό. Όχι μόνο μέσω της επεξεργασίας, από ένα σύγχρονο μέσο, όπως ο ηλεκτρονικός υπολογιστής, σε ένα παλαιότερο μέσο, αλλά και με την αποτύπωση μιας άλλης εποχής με δικά της δεδομένα και πλαίσιο. Έχοντας ως εργαλείο την τεχνολογία, επεμβαίνω και αναπλάθω την οικογενειακή ιστορία. Πέρα από τις επεξεργασμένες εικόνες, το βίντεο-κολάζ αποτελείται από γρήγορα εναλλασσόμενες εικόνες που μετασχηματίζονται διαρκώς δημιουργώντας ένα καινούργιο κάθε φορά «χώρο». Ο θεατής καλείται να ξαπλώσει και να βυθιστεί στον χώρο των εικόνων. Η στάση του σώματος παραπέμπει σε κατάσταση ύπνωσης και η γρήγορη εναλλαγή των εικόνων στα όνειρα.Item Open Access Το Σώμα έχει ΣπίτιΔημητρίου, Στέφανη (Πτυχιακή εργασία, 2024-10)Η εγκατάσταση "Το σώμα έχει σπίτι" ασχολείται με το πώς επηρεάζει την ψυχή μας ένα τραυματικό γεγονός. Δημιουργεί μια εμπειρία όπου ο επισκέπτης αλληλοεπιδρά με αυτό που βλέπει, αλλά και με αισθήματα που ξυπνάνε μέσα του. Το κύριο μέρος του έργου είναι μια κυκλική κατασκευή, που μοιάζει με ναό. Συμβολίζει έτσι ένα μέρος όπου το άτομο που έχει πληγωθεί ψυχικά μπορεί να βρει καταφύγιο και να θεραπευτεί. Τα υλικά που χρησιμοποιούνται (ξύλο, μέταλλο, χαρτί, κερί, λαδόκολλα) δείχνουν τη σύγκρουση ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, καθώς το τραύμα δημιουργεί σύγχυση και ανασφάλεια. Διάφορα μικρά γλυπτά συμβολίζουν την αποσύνθεση της μνήμης και της ταυτότητάς μας, καθώς το τραύμα διαταράσσει το ποιοι είμαστε. Στο χώρο γύρω από τον "ναό", υπάρχουν γλυπτά που μοιάζουν με φυτά και άλλα αντικείμενα που παραπέμπουν σε καινούργιες ιδέες και ανάγκη για αλλαγές, δείχνοντας την προσπάθεια να ξεπεραστεί το τραύμα και να αναγεννηθούμε. Τα γλυπτά με τα γρανάζια και τα ρολόγια αναπαριστούν τον τρόπο που το τραύμα μάς κάνει να νιώθουμε εγκλωβισμένοι στο χρόνο, ενώ τα πρόσωπα-κολλάζ δείχνουν πώς το τραύμα διασπά την αίσθηση του εαυτού μας. Τέλος το αποτύπωμα των ζυμαριών στην λαδόκολλα και οι μυρωδιές που αναδύονται μας θυμίζουν το αποτύπωμα του τραύματος που μας ακολουθεί στην ζωή μας όσο και αν το φροντίσουμε.