Η έννοια του υποκειμένου από τον διαφωτισμό έως την ύστερη νεωτερικότητα
dc.contributor.author | Ζέρβας, Πασχάλης | |
dc.contributor.department | Τμήμα Εικαστικών Τεχνών | el |
dc.contributor.master | ΠΜΣ "Ψηφιακές Μορφές Τέχνης" (ΨΜΤ) | el |
dc.date.accessioned | 2022-11-23T12:09:22Z | |
dc.date.available | 2022-11-23T12:09:22Z | |
dc.date.issued | 2011 | |
dc.description | Βιβλιογραφία: σ. 31-32 | |
dc.description | Θεωρητικό σκέλος Μεταπτυχιακής διπλωματικής εργασίας | |
dc.description.abstract | Στόχος της παρούσας εργασίας είναι να διευρευνήσει μια ροή στην σκέψη της δυτικής φιλοσοφίας εντοπισμένη σε μια ιδιαίτερη σύλληψη του ανΰρώπι,νου υποκείμενου, ξεκινώντας από την πυρηνική θέση που του προσέδωσε η σκέψη της νεωτερικής εποχής και φτάνοντας μέχρι την προσπάθεια της πλήρους αποκέντρωσής του κατά την ύστερη νεωτερικότητα. Η αναλυτική παρουσίαση της ιστορίας της συγκρότησης του υποκειμένου συνιστά μια υπερβολικά δύσκολη εργασία. Η άποψη πως υπάρχει ένα αδιαχώριστο φάσμα αιτότητας που οδηγεί από μια συνεκτική ταυτότητα του ατόμου στην πλήρη αποδιάρθρωσή της, είναι ένας ιδιαίτερα παραπλανητικός τρόπος έκθεσης της ιστορίας του νεωτερικού υποκειμένου. Για να αποφευχθεί μια παρόμοια σύγχυση, επέλεξα κάποιους άξονες άρθρωσης, όπου η θεματική εξετάζεται κάθε φορά με τα δεδομένατων ιδεών της εκάστοτε εποχής, σαν μια ανάπτυξη, όχι κάποιας τελεολογίας, αλλά των διακλαδώσεων των ενεργημάτων που περικλείει μια ανάλογη προβληματική. Αυτοί οι άξονες περιλαμβάνουν τις ιδέες περί υποκειμενικότητας κατά την εποχή του Διαφωτισμού, τον λόγο περί ποιητικού υποκειμένου κατά τον Ρομαντισμό, την Ψυχαναλυτική θεώρηση του ατόμου και τέλος, τις σκέψεις περί εκλείψεως του καλλιτεχνικού υποκειμένου κατά την μετά τον δομισμό σκέψη. Παρόλο που η γραμμικότητα της παρουσίασης είναι αναπόφευκτη, δεν αποτελεί ωστόσο παρά μονάχα μια επιφάνεια ενεργειών που, κατά τα άλλα, μοιάζουν, μέσα από αλλεπάλληλες εγγραφές, να εξελίσσονται επ' άπειρον. Είναι άκρως σημαντική η ανάγνωση των εννοιών εντός των πλαισίων που η εκάστοτε εποχή έθεσε για την άρθρωσή τους, καθώς με αυτό τον τρόπο προφυλάσσεται κανείς από την ολίσθηση της γενίκευσης. Η ουσιώδης ανάγνωση ωστόσο, δεν αφορά τόσο σε ένα πλέγμα αντινομιών, όπου οι ιδέες εξελίσσονται χρονικά διαγράφοντας η μία την άλλη, αλλά σε εκείνο που μένει εναργές και διατρέχειτην ρίζα της κάθε θέσης. Με αυτό τον τρόπο μπορούμε να προχωρήσουμε στο πρόβλημα. Ακόμα κι αν το υποκείμενο εκλείπει ή ακόμα κι αν εξαρχής απούσιαζε, ο λόγος περί αυτού (ακόμη και ο λόγος περί θανάτωσής του) το ενεργοποιεί εκ νέου. Αυτό είναι και το σημείο προβληματισμού της παρούσας διατριβής | |
dc.format.extent | 33 | |
dc.identifier.uri | https://artia.asfa.gr/handle/artia/137 | |
dc.language.iso | el | |
dc.publisher | Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών | el |
dc.rights | Αναφορά Δημιουργού - Μη Εμπορική Χρήση - Παρόμοια Διανομή 4.0 Διεθνές | |
dc.rights.uri | https://creativecommons.org/licenses/by-nc-sa/4.0/deed.el | |
dc.subject | Διατριβές | |
dc.subject | Διαφωτισμός | |
dc.subject | Νεωτερισμός | |
dc.subject | Υποκείμενο (Φιλοσοφία) | |
dc.title | Η έννοια του υποκειμένου από τον διαφωτισμό έως την ύστερη νεωτερικότητα | |
dc.type | Μεταπτυχιακή εργασία | el |
dspace.iiif.enabled | true |