Το «φανταστικό» στην τέχνη
| dc.contributor.advisor | Δασκαλάκης, Αλέξανδρος | |
| dc.contributor.advisor | Αγαθόπουλος, Δημήτρης | |
| dc.contributor.advisor | Μπέτσου, Βίκη | |
| dc.contributor.advisor | Ρεντζής, Θανάσης | |
| dc.contributor.author | Πλακωτάρης, Ισίδωρος | el |
| dc.contributor.committee | Μελανίτης, Γιάννης | |
| dc.contributor.committee | Φλώρος, Άγγελος | |
| dc.contributor.department | Τμήμα Εικαστικών Τεχνών | el |
| dc.contributor.department | Department of Visual Arts | en |
| dc.contributor.faculty | Σχολή Καλών Τεχνών | el |
| dc.contributor.faculty | School of Fine Arts | en |
| dc.contributor.master | ΠΜΣ "Ψηφιακές Μορφές Τέχνης" (ΨΜΤ) | el |
| dc.contributor.master | MA Program in Digital Arts | en |
| dc.date.accessioned | 2025-07-16T07:20:52Z | |
| dc.date.available | 2025-07-16T07:20:52Z | |
| dc.date.issued | 2025-07-07 | |
| dc.description.abstract | Η διπλωματική εργασία με τίτλο «Το «φανταστικό» στην τέχνη», αποτελεί μια θεωρητική και βιωματική καταγραφή της δημιουργικής διεργασίας που οδήγησε στο video-animation «Levi». Η δημιουργία αυτού του φανταστικού κόσμου προέκυψε από πειραματισμούς με ψηφιακές γλυπτικές φόρμες. Η εργασία προσεγγίζει τη δημιουργία ενός φανταστικού κόσμου ως μια πράξη αποκάλυψης που γεφυρώνει βιώματα και οδηγεί σε βαθύτερη κατανόηση του εαυτού. Η δημιουργία των οργανικών μορφών πραγματοποιείται χρησιμοποιώντας ψηφιακά εργαλεία όπως το Blender και την υπολογιστική γλώσσα Python. Αυτές οι μορφές μιμούνται φυσικούς μηχανισμούς, όπως το DNA και τη συλλογική κίνηση, ενώ η παραμετροποίηση επιτρέπει άπειρες παραλλαγές της ίδιας μορφής, επηρεάζοντας τόσο τη γεωμετρία όσο και την κινητική συμπεριφορά των πλάσματων, κάτι που θυμίζει τη μορφοκινητική. Σε αντίθεση με τα υποθαλάσσια οργανικά πλάσματα, ο υπερθαλάσσιος κόσμος απαρτίζεται από εγκαταλελειμμένες, αυστηρά οργανωμένες μηχανικές δομές, που σχεδιάστηκαν επίσης αλγοριθμικά, δημιουργώντας ένα δίπολο φύσης και τεχνολογίας. Στο περιβάλλον του «Levi» συνυπάρχουν ένας υποβρύχιος και ένας υπερθαλάσσιος κόσμος, οι οποίοι δεν επικοινωνούν ούτε έχουν επίγνωση της ύπαρξης του άλλου. Αυτή η διαίρεση λειτουργεί ως αλληγορία για την ευρύτερη αδυναμία επικοινωνίας και κατανόησης μεταξύ διαφορετικών μορφών ζωής. Ο βυθός συμβολίζει ένα «ασυνείδητο» του κόσμου, ένα πεδίο που αντιστέκεται στον έλεγχο και τη γνώση. Το έργο θέτει τον προβληματισμό της παράλληλης συνύπαρξης διαφορετικών ειδών ζωής στο ίδιο περιβάλλον χωρίς τη δυνατότητα επικοινωνίας. Το δεύτερο μέρος της εργασίας εξετάζει τη διαχρονική ανάγκη του ανθρώπου για μύθο, από την αρχαιότητα έως τη σύγχρονη ψηφιακή τέχνη και τα βιντεοπαιχνίδια. Οι μύθοι αρχικά εξηγούσαν τον κόσμο και λειτούργησαν ως πνευματικοί οδηγοί, ενώ ο Ουμπέρτο Έκο και ο Έρνστ Κασσίρερ υπογραμμίζουν τη συμβολική τους φύση. Η τέχνη του φανταστικού, ιστορικά, χρησιμοποιήθηκε τόσο για προπαγάνδα (π.χ. Ραμσής Β΄, Ιλιάδα) όσο και για αντίσταση στην εξουσία (δυστοπίες όπως το «1984», ουτοπίες). Φιλοσοφικά, η φαντασία εξετάζεται από τον Πλάτωνα ως εσωτερική ψυχική λειτουργία, τον Αριστοτέλη ως «φάντασμα», τον Ντεκάρτ ως γέφυρα νου-σώματος, τον Σπινόζα ως συγκεχυμένο τύπο γνώσης, τον Χιουμ ως θεμελιώδη γνωσιακή λειτουργία, και τον Καντ ως «παραγωγική φαντασία», μια προ-εμπειρική, συνθετική ικανότητα που γεφυρώνει αίσθηση και νόηση. Ψυχαναλυτικά, ο Φρόυντ θεωρεί τη φαντασίωση ως έκφραση του ασυνειδήτου και συνέχεια του παιδικού παιχνιδιού, μέσο συμβολικής ικανοποίησης επιθυμιών. Ο Λακάν την εντάσσει στο «Φαντασιακό», όπου το Εγώ συγκροτείται μέσω μιας αλλοτριωμένης ταύτισης με την εικόνα (στάδιο του καθρέφτη), υποστηρίζοντας την επιθυμία του υποκειμένου. Η τέχνη, σε αυτό το πλαίσιο, λειτουργεί ως κοινωνικά αποδεκτός χώρος εκδραμάτισης των φαντασιώσεων. Η τέχνη του φανταστικού, αν και αλλάζει μέσα έκφρασης, παραμένει απαραίτητο εργαλείο αυτογνωσίας και συμβολοποίησης συλλογικών αγωνιών, συμπληρώνοντας τη λογική και επανανοηματοδοτώντας την ύπαρξη σε ένα ασταθές περιβάλλον. | |
| dc.description.abstracttranslated | The thesis titled "The Fantastic in Art" is a theoretical and experiential documentation of the creative process that led to the video-animation “Levi”. The creation of this imaginary world emerged through experimentation with digital sculptural forms. The work approaches the creation of a fantastic world as an act of revelation that bridges personal experiences and leads to a deeper understanding of the self. The development of organic forms was carried out using digital tools such as Blender and the programming language Python. These forms mimic natural mechanisms, such as DNA and collective movement, while parameterization allows for infinite variations of the same form, influencing both the geometry and the kinetic behavior of the creatures, resembling morphokinetics. In contrast to the underwater organic beings, the world above the sea consists of abandoned, strictly organized mechanical structures, also designed algorithmically—creating a dichotomy between nature and technology. Within the environment of Levi, an underwater and an above-water world coexist, unaware of each other's existence. This division serves as an allegory for the broader inability to communicate and understand between different forms of life. The ocean floor symbolizes a kind of global "unconscious," a realm that resists control and knowledge. The project raises the issue of the parallel coexistence of different life forms within the same environment without the ability to communicate. The second part of the thesis explores humanity's timeless need for myth, from antiquity to contemporary digital art and video games. Myths originally explained the world and acted as spiritual guides, while Umberto Eco and Ernst Cassirer emphasize their symbolic nature. Historically, fantastic art has served both propaganda purposes (e.g., Ramses II, the Iliad) and resistance to power (dystopias such as 1984, utopias). Philosophically, imagination is examined by Plato as an internal psychic function, by Aristotle as a "phantasm," by Descartes as a bridge between mind and body, by Spinoza as a confused kind of knowledge, by Hume as a fundamental cognitive function, and by Kant as "productive imagination," a pre-empirical, synthetic faculty that bridges sensation and understanding. From a psychoanalytic perspective, Freud views fantasy as an expression of the unconscious and a continuation of childhood play, serving as a means of symbolically satisfying desires. Lacan places it within the "Imaginary," where the Ego is formed through an alienated identification with the image (mirror stage), supporting the subject's desire. In this context, art functions as a socially accepted space for the dramatization of fantasies. The art of the fantastic, although its modes of expression evolve, remains an essential tool for self-knowledge and the symbolization of collective anxieties. It complements rationality and reinterprets existence within an unstable world. | en |
| dc.format.extent | 47 | |
| dc.identifier.uri | https://artia.asfa.gr/handle/artia/722 | |
| dc.language.iso | el | |
| dc.publisher | Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών | el |
| dc.publisher | Athens School of Fine Arts | en |
| dc.subject | Αλγοριθμικός σχεδιασμός | el |
| dc.subject | Παραμετροποίηση | el |
| dc.subject | Μύθος | el |
| dc.subject | Φαντασία | el |
| dc.subject | Συμβολικό | el |
| dc.subject.english | Levi | en |
| dc.subject.english | Blender | en |
| dc.subject.english | Algorithmic design | en |
| dc.subject.english | Parameterization | en |
| dc.subject.english | Myth | en |
| dc.subject.english | Imagination | en |
| dc.subject.english | The Symbolic | en |
| dc.title | Το «φανταστικό» στην τέχνη | |
| dc.title.alternative | The “fantastic” in art | en |
| dc.type | Μεταπτυχιακή εργασία | el |
| dc.type | Master Thesis | en |
| dcterms.embargoTerms | openaccess | |
| dspace.iiif.enabled | true |
View or Download Files
License bundle
1 - 1 of 1
Restricted access
- Name:
- license.txt
- Size:
- 3.11 KB
- Format:
- Item-specific license agreed to upon submission
- Description: