Κόκκινα φώτα και πράσινες στέγες, οι συνοικίες της ηδονής : ένας διάλογος του Toulouse-Lautrec με τους ζωγράφους του ukiyo-e
Title in english
Embargo lift
Type
Πτυχιακή εργασία
Date
2018
Author
Advisor
Examining Committee
Διάλλα, Αντωνία (Άντα)
Καλούδη, Ζίνα
Καλούδη, Ζίνα
Studio Director
Academic Institution
Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών
Department
Τμήμα Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης
Division
Studio
Category
Master of Arts Program
Keywords in english
Abstract
Η παρούσα πτυχιακή εργασία έχει σκοπό να φέρει στην επιφάνεια κάποιες από τις γέφυρες που ένωσαν την τέχνη της Γαλλίας με εκείνη της Ιαπωνίας, κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα και κυρίως κατά τη διάρκεια του fin de siècle. Μία από τις μορφές που σημάδεψε αυτή την εποχή ήταν αναμφισβήτητα ο Henri de Toulouse-Lautrec, ένας καλλιτέχνης που θαύμασε ιδιαιτέρως τα έργα των Ιαπώνων ζωγράφων του ukiyo-e, τα κατανόησε σε επίπεδο πολύ βαθύτερο απ’ ό,τι οι περισσότεροι σύγχρονοι του και θέλησε να πειραματιστεί με όσα έμαθε από εκείνα. Σε αυτό το πλαίσιο παρουσιάζεται το ζήτημα της πορνείας, ένα ζήτημα που συντρόφευσε τη ζωή του Lautrec και χαρακτήρισε την καθημερινότητα των Ιαπώνων ζωγράφων του 18ου αιώνα. Έτσι, εξερευνάται η κοινωνική διάσταση της πορνείας, η σχέση που οι καλλιτέχνες ανέπτυξαν μαζί της, αλλά και οι διάφορες εκδοχές και προεκτάσεις της. Κεντρικό ενδιαφέρον αποτελεί ακόμη ο ιδιαίτερος τρόπος με τον οποίο αποτυπώθηκαν οι εκδιδόμενες γυναίκες στους κόσμους της Δύσης και της Ανατολής, δύο κόσμους που απείχαν μεταξύ τους χρονικά, αλλά και πολιτισμικά. Συνοδοιπόρος σε αυτή τη διαδρομή είναι συχνά η λογοτεχνία και η ποίηση, γαλλική και ιαπωνική, που με λυρικό τρόπο στέκεται δίπλα στη ζωγραφική και επιβεβαιώνει την πραγματικότητα της ίδιας της ζωής. Όταν ξεκίνησα να γράφω την εργασία, είχα εστιάσει την οπτική μου στις θεματικές συγκρίσεις που μπορούσαν να προκύψουν ανάμεσα στους δύο πόλους. Στην πορεία όμως, καθώς ήρθα πιο κοντά με το έργο του Lautrec, κατάλαβα πως το νόημα κρύβεται πίσω από το προφανές, πίσω από εκείνο που έως τότε αναζητούσα. Η ουσία της ζωγραφικής του βρίσκεται στην πραγματική του αγάπη για τα ιαπωνικά χαρακτικά και στην αληθινή επιθυμία του να τα κατανοήσει. Φαίνεται πως οδηγούμενος από αυτό το πνεύμα, υιοθέτησε τα μέσα και την τεχνική του ιάπωνα ζωγράφου, όχι όμως άκριτα, αλλά με τρόπο που εξακολουθούσε να αναδύει την ιδιαιτερότητα και την ιδιομορφία της φύσης του. Ο Lautrec υπήρξε μια ιδιάζουσα περίπτωση, όχι μόνο ως άνθρωπος, αλλά και ως ζωγράφος, καθώς απαλλαγμένος από κάθε προκατάληψη απέναντι στην τέχνη, την οδήγησε σε νέα μονοπάτια, χαράσσοντας το προσωπικό του ίχνος. Όπως οι Ιάπωνες ζωγράφοι στο Edo του 18ου αιώνα, έτσι κι εκείνος θέλησε να μεταφέρει στην τέχνη τους παλμούς του κόσμου που τον περιέβαλε, του κόσμου του Παρισιού, των καμπαρέ και των οίκων ανοχής. Αυτό και έκανε. Για να προβάλλει τη δική του συγκίνηση και συμπόνια απέναντι στις εκδιδόμενες γυναίκες ή μήπως τη ρεαλιστική πλευρά της ίδιας τους της ζωής; Μάλλον και τα δύο.
Abstract in english
Description
Περιέχει βιβλιογραφίες
Creative Commons License
Αναφορά Δημιουργού - Μη Εμπορική Χρήση - Παρόμοια Διανομή 4.0 Διεθνές