Κατοικείν άνευ κτίζειν; Το SUPERSTUDIO, οι κριτικές ουτοπίες και ο επαναπροσδιορισμός του αντικειμένου της αρχιτεκτονικής (1966-1973)
Title in english
Dwelling without building? SUPERSTUDIO, critical utopias and the redefinition of architecture’s objective (1966-1973)
View or Download Files
Embargo lift
Type
Μεταπτυχιακή εργασία
Date
2022
Author
Advisor
Examining Committee
Διάλλα, Αντωνία (Άντα)
Κάλφα, Κωνσταντίνα
Κάλφα, Κωνσταντίνα
Studio Director
Academic Institution
Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών
Department
Τμήμα Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης
Division
Studio
Category
Master of Arts Program
ΠΜΣ Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης (ΜΕΘΙΣΤΕ)
Keywords in english
Superstudio, Heidegger, Radical design, Urban utopias, Technological dystopias, Capitalism and consumerism, Situationist International
Abstract
Η εργασία εξετάζει το Superstudio ως κίνημα της ριζοσπαστικής πρωτοπορίας που γεννήθηκε στην Ιταλία αλλά αφορούσε τον αρχιτέκτονα και το ρόλο του στο παρόν και το μέλλον και την ανάγκη επανανοηματοδότησης της αρχιτεκτονικής ως βασικής συνθήκης της ανθρώπινης ύπαρξης. Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 εν μέσω εξεγέρσεων στη Φλωρεντία, μία ομάδα φοιτητών και αρχιτεκτόνων με το όνομα Superstudio επιχείρησε να προσεγγίσει το ζήτημα της ανάγκης επαναπροσδιορισμού του αντικειμένου της αρχιτεκτονικής μέσω μιας διανοητικής, εικαστικής και όχι οικοδομικής διαδικασίας. Η αντίδραση στη συντηρητική προσκόλληση του Πανεπιστημίου αλλά και της ίδιας της πόλης της Φλωρεντίας στο Μοντέρνο ως ξεπερασμένου τρόπου προσέγγισης της αρχιτεκτονικής και στη μετατροπή του αρχιτέκτονα σε κατασκευαστή των σχεδίων μεγάλων ιδιωτικών οικοδομικών επιχειρήσεων οδήγησε στην έκθεση Superarchitettura που διοργανώθηκε μαζί με την ομάδα Archizoom στην Πιστόια το 1966. Πρόκειται για το μανιφέστο ενός βραχύβιου αλλά ιδιαιτέρως επιδραστικού ριζοσπαστικού κινήματος στην αρχιτεκτονική που επιδίωξε να στηλιτεύσει τον ακραίο και άκρατο Μοντερνισμό και όχι μόνο: “Superarchitettura, is the architecture of superproduction, of superconsumption, of superinduction to superconsumption, of the supermarket, of superman and super-petrol.” Με επιρροές από τους Καταστασιακούς, τη Φαινομενολογία και τη Σχολή της Φρανκφούρτης οι Ιταλοί αρχιτέκτονες εξετάζουν με ιδιαίτερη οξύτητα, κυνισμό και κριτική στάση το ζήτημα της ουτοπίας αλλά και το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η αρχιτεκτονική. Κατασκευάζουν κριτικές ουτοπίες και αποσύρονται (προσωρινά) από το κτίζειν προκειμένου να επιδοθούν σε ένα εποικοδομητικό σκέπτεσθαι περί του κατοικείν. Αντιλαμβάνονται το σχέδιό τους όχι σαν τρισδιάστατο μοντέλο μιας πραγματικότητας που θα αποκτήσει σάρκα και οστά μέσω της προσαρμογής της κλίμακας, αλλά σαν οπτικοποίηση μιας κριτικής αντιμετώπισης του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού ως φιλοσοφικής υπόθεσης, ως μέσο προς τη γνώση, ως κριτικό υπάρχειν, ως σκέπτεσθαι περί του κατοικείν άρα και κατοικείν.
Abstract in english
This thesis examines Superstudio as a radical (neo) avant-garde movement born in Italy yet concerned with the architect and his/her role in the present and future and the need to redefine architecture as a vital condition of human existence. In the mid-60s during the riots in Florence, a group of students and architects called Superstudio attempted to approach the need of redefining architecture’s objective through an intellectual, artistic process rather than building. They reacted towards a conservative University faculty, towards the city of Florence itself and towards Modernism as an outdated way of approaching architecture and urban planning. The transformation of the architect into a producer of the large building corporations’ plans led to the Superarchitettura exhibition organized together with the Archizoom group in Pistoia in 1966. This is the manifesto of a short-lived yet particularly influential radical movement in architecture that sought to denounce the extreme and unrestrained Modernism and beyond: "Superarchitettura, is the architecture of superproduction, of superconsumption, of superinduction to superconsumption, of the supermarket, of superman and super-petrol.” Influenced by the Situationist International, Phenomenology and the Frankfurt School, the Italian architects scrutinized with perceptiveness, cynicism, and a critical attitude the question of utopia and the impasse which architecture seemed to have reached. They constructed critical utopias and withdrew (temporarily) from building to indulge in constructive thinking vis-à-vis dwelling. They perceived their design not as a three-dimensional model of a reality that will be realized through the adjustment of scale, but as a visualization of a critical approach on architectural design as a philosophical matter, as a means to knowledge, as existing with a critical eye, as thinking about dwelling therefore as dwelling
Description
Περιέχει βιβλιογραφία
Creative Commons License
Αναφορά Δημιουργού-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές