Τμήμα Εικαστικών Τεχνών (Δ. Δ.)
Permanent URI for this collection
Browse by
Browsing Τμήμα Εικαστικών Τεχνών (Δ. Δ.) by Author "Μπαϊρακτάρη, Νικολίτσα"
Results 1 - 1 of 1
Results Per Page
Sort Options
Item Embargo Το σύνδρομο της Σφίγγας - η αινιγματοθετική διάσταση του tableau vivant και η ιστορική διαμόρφωσή του από το Μεσαίωνα έως τον 20ο αιώναΜπαϊρακτάρη, Νικολίτσα (Διδακτορική διατριβή, 2025-06-27)Γενικά διατυπωμένος, στόχος της παρούσας διδακτορικής διατριβής είναι η ιστορικοθεωρητική διερεύνηση και πραγμάτευση των ιστορικών απαρχών του ταμπλό βιβάν και των κυριότερων μετεξελίξεών του ανά τους αιώνες από τον ύστερο Μεσαίωνα έως το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Πιο συγκεκριμένα, η διδακτορική διατριβή μου διερευνά: (α) τη βαθιά καταγωγή του ταμπλό βιβάν –η οποία χρονολογείται από το δεύτερο μισό του 1ου αιώνα π.Χ. και εντοπίζεται στην αρχαία ρωμαϊκή θεατρική πρακτική της παντόμιμου ορχήσεως– όπως επίσης την υπόθεση μιας ενδεχόμενης διπλής καταγωγής αυτού· (β) τις προ 18ου αιώνα μορφές χρήσης του ταμπλό βιβάν, κατά το Μεσαίωνα και την Αναγέννηση – μορφές χρήσεις οι οποίες υπηρετούν αμιγώς θρησκευτικούς (μέσω των εκκλησιαστικών λειτουργικών δραμάτων) και πολιτικούς (μέσω των εορταστικών πρακτικών των Εύθυμων) σκοπούς αντίστοιχα· (γ) τις δύο βασικές –και εν πολλοίς αντιθετικές– γραμμές χρήσης του ταμπλό βιβάν κατά τον 18ο αιώνα (άμεσα συναφείς με τις μετέπειτα χρήσεις του ταμπλό βιβάν κατά τον 20ο αιώνα), όπως αυτές αντανακλώνται αφενός στη μιμοπλαστική τέχνη της λαίδης Hamilton, αφετέρου στη σύζευξη του θεατρικού με το ζωγραφικό στοιχείο στο ζωγραφικό έργο του Jacques-Louis David και στη δραματική τέχνη του Denis Diderot· (δ) τις χρήσεις του ταμπλό βιβάν, κατά τον 19ο αιώνα, ως μέσου ψυχαγωγίας της (μεσο)αστικής τάξης, καθώς και τις συνδέσεις αυτών των χρήσεων με ζητήματα σκοποφιλικότητας, αντικειμενοποίησης του γυναικείου σώματος και σχέσεων εξουσίας μεταξύ των φύλων· (ε) την εμφάνιση λογοτεχνικών/μυθιστορηματικών ταμπλό βιβάν κατά τον 19ο αιώνα με εστίαση στις περιπτώσεις «Goethe» και «Alcott» και σε σχέση με το ευρύτερο ιστορικό συγκείμενο της εποχής, καθώς και με το νέο τύπο υποκειμενικότητας (το αστικό «εσωτερικό» υποκείμενο) στον οποίο η λογοτεχνία του 19ου αιώνα ανταποκρίνεται· (στ) τους τρόπους με τους οποίους το ταμπλό βιβάν «περνάει» στον κινηματογράφο, εστιάζοντας σε δύο μείζονες περιπτώσεις του πρώτου μισού του 20ου αιώνα: αφενός στην περίπτωση «Méliès», ο οποίος κατασκευάζει ένα θεατρικοποιημένο μαγικό κινηματογράφο βασισμένο εξ ολοκλήρου στη διέγερση της επιθυμίας μέσω του τεχνάσματος και της σαγήνης, αφετέρου στην περίπτωση «Eisenstein» και στον τρόπο με τον οποίο ο κινηματογράφος αυτού αντλεί από την Ντιντεροϊκή παράδοση και συνέχεται εξ ολοκλήρου από μία «λογική του ταμπλό»· (ι) τέλος, η διατριβή μου ολοκληρώνεται με ένα παράρτημα που λειτουργεί συμπληρωματικά και επεξηγηματικά προς το κύριο σώμα της, προσφέροντας μια συνοπτική χαρτογράφηση των επανενεργοποιήσεων και μεταχρήσεων της πρακτικής του ταμπλό βιβάν στις τέχνες του 20ου και 21ου αιώνα (φωτογραφία, κινηματογράφος, εικαστικές τέχνες και περφόρμανς).