Τμήμα Εικαστικών Τεχνών
Permanent URI for this community
Browse by
Browsing Τμήμα Εικαστικών Τεχνών by Advisor "Ζήκα, Φαίη"
Results 1 - 8 of 8
Results Per Page
Sort Options
Item Restricted access ThodorockyΒογιατζίδης, Θεόδωρος (Μεταπτυχιακή εργασία, 2010)Το καλλιτεχνικό έργο που παρουσιάζεται εδώ αποτελείται από ένα φίλμ διάρκειας 33 λεπτών με την ονομασία ‘Thodorocky”. To Thodorocky, εμπνευσμένο από την κλασική αμερικάνικη υπερπαραγωγή Rocky, χρησιμοποιεί την ήδη υπάρχουσα αναγνωρισιμότητα του πρωταγωνιστή ο οποίος έχει αναχθεί σε ήρωα-πρότυπο από τον θεατή όχι μόνο λόγω της αίσθησης της ελπίδας και της εκπλήρωσης του ονείρου που αυτός συμβολίζει, αλλά και από την αντοχή του στο πέρασμα των χρόνων που ανέδειξαν την φιγούρα του ως «κλασική». Ο χαρακτηρισμός του «κλασικού» εδραιώνει την θέση του ανάμεσα σε άλλα είδωλα-πρότυπα, του προσδίδει κύρος και διαχρονική αξία. Πατώντας πάνω σε αυτές τις αξίες το Thodorocky παρουσιάζει τον ομώνυμο αντι-ήρωα να επιδίδεται σε δράσεις που θα έρχονταν σε πλήρη αντίφαση με το ήθος και την υπόσταση του «αληθινού» ήρωα. Παρουσιάζοντας έναν κόσμο μπερδεμένο εθνικά, όπου το ελληνο-μεσογειακό στοιχείο διατηρεί κάποια χαρακτηριστικά, δηλώνει μεν την παρουσία του, αλλά έχει καταφανώς παραγκωνιστεί από αυτό της υποκουλτούρας της δυτικής υπερδύναμης. Τροφοδοτούμενο δε από μία καθημερινή σταδιακή συνειδητοποίηση των "κακώς κειμένων" μιας συναισθηματικής, μα συνάμα και διεφθαρμένης κοινωνίας, το Thodorocky παρωδεί την πηγή έμπνευσής του, αποκαθηλώνει την ίδια του την προέλευση κι αντιδρά παρωδιακά στην συμπιεστική πρόταξη του «πολιτικά ορθού».Item Restricted access Επειδή θέλω να ξέρειςΠετρανάκη, Αλεξάνδρα (Μεταπτυχιακή εργασία, 2018-06)Το έργο έχει ως κεντρικό πυρήνα μέρος του προσωπικού, ιδιωτικού μου αρχείου. Μια αρχειακή εγκατάσταση, με χωροταξικές παρεμβάσεις, οργανικό στοιχείο της οποίας αποτελεί και η καλλιτεχνική πρακτική της επιτέλεσης (performance). Διαστάσεις εγκατάστασης, μεταβλητές. Ενδεικτικά (μήκος 6.25μ. X πλάτος 5μ. X ύψος 2.20μ.) Το έργο κυρίως πραγματεύεται: Το Μυστικό που κάποιες φορές γίνεται η σκιά μας, το τραύμα μας. Τον άλλο εαυτό που μπορεί να κρύβουμε. Την έκπληξη που περιμένει τους οικείους όταν συνειδητοποιήσουν το άγνωστο πρόσωπό μας, μια ξένη σ' αυτούς πλευρά μας. Το τουλάχιστον ένα τρωτό μας σημείο. Τη διαφορετικότητά μας. Τις κρυφές ίσως ανεκπλήρωτες επιθυμίες μας. Την αγωνία μιας απόφασης για το βήμα χωρίς επιστροφή. Τα όριά μας μεταξύ της αλήθειας καιτου ψέματος. Αυτά όλα απαιτούν από μόνα τους «ησυχία» για να καταδηλωθούν. Μ' αυτήν την «ησυχία» θα προσπαθήσω να τα πλησιάσω. Όταν θέλεις να εκδηλώσεις κάτι τέτοιο δεν μπορείς να το κάνεις με μια «τυμπανοκρουσία» (less is more). Είναι αυτό που λεν οι Γάλλοι «Η μεγάλη στιγμή της μοναξιάς». Εκτός από αυτά τα θέματα που ανέφερα, επίσης πραγματεύεται: Τη σεξουαλικότητα που εξακολουθεί, ανεξάρτητα από το τι λέμε ή τι κάνουμε, να είναι ένα κοινωνικό ταμπού. Έχουμε απελευθερώσει την επίφαση αλλά το ταμπού βρίσκεται στην ουσία, στο βάθος. Προσπαθώ, μέσω του έργου, μια σύνδεση της σεξουαλικότητας με τον εσωτερικό κόσμο, με ευγένεια, διακριτικότητα, βαθύ συναισθηματισμό και σεβασμό του άλλου. Αυτά από μόνα τους συνιστούν αξίες σε αντίστιξη στις προκατασκευές με τις οποίες έχουμε γαλουχηθεί. Αυτό είναι το σημείο του «σοκ» που σε αιφνιδιάζει στο έργο. Με το έργο αυτό προσδοκώ την ενσυναίσθηση (empathy) του άλλου και την ψυχική «συνάντησή του» μαζί μου- και, φυσικά, την ενδοσκόπηση και τον επανακαθορισμό.Item Restricted access Η Εικαστική Προσέγγιση της Φυλακής - Μια Διαδρομή από τη Φυλάκιση στην ΑπόδρασηΠαπανικολάου, Μαρία (Μεταπτυχιακή εργασία, 2011)Η φυλάκιση είναι ένα άβατο. Βρίσκεται στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Εκεί στο σκοτάδι και τη σιωπή, κλέφτες και αστυνόμοι παίζουν ένα ένα παιχνίδι διόλου αθώο, διόλου εύκολο. Η φυλάκιση είναι μια άγνωστη πραγματικότητα. Υπάρχει, ενίοτε, στα όνειρα μας, στους εφιάλτες μας. Δεν τη βλέπουμε στην καθημερινότητα δεν είναι στο δρόμο, στα αμφιθέατρα, δεν συζητιέται, δεν επιτρέπεται να συζητηθεί. Που και που τη βλέπουμε σε κινηματογραφικά έργα, αλλά και πάλι είναι απόμακρη και έξω από εμάς. Δεν τη βλέπουμε τη φυλακή. Βλέπουμε μόνο ντουβάρια και συρματοπλέγματα. Εκεί σταματάει η ματιά μας. Δεν μπορεί να εισχωρήσει στα ενδότερα. Δεν φτάνουν έξω οι κραυγές, οι ψίθυροι, η σιωπή.[...]Item Restricted access ΚλόουνΓκαραμέτσης, Κωνσταντίνος (Μεταπτυχιακή εργασία, 2011-11-09)Στόχος της παρούσας εργασίας είναι η σκιαγράφηση της φιγούρας του "κλόουν", και πώς αυτή εκπροσωπείται στη σύγχρονη τέχνη και τον κινηματογράφο. Ο όρος «κλόουν», με την γενική χρήση του, αναφέρεται σε ένα σύνολο φιγούρων, που εκτείνονται από το παρελθόν των πρωτόγονων φυλών, μέχρι σήμερα, στις σύγχρονες και τεχνολογικά προοδευμένες κοινωνίες. Αγαπημένη φιγούρα της φανταστικής μυθιστοριογραφίας, πρωταρχικός συμμέτοχος σε κοινωνικά τελετουργικά ή ένα πραγματικό άτομο στον κόσμο των ιστορικών γεγονότων, ο κλόουν κατοικεί σε πολλούς κόσμους, διασκελίζοντας συχνά τα όρια των αληθινών γεγονότων, της φαντασίας, της τελετουργίας, της τέχνης και της πραγματικότητας. Το σύνολο αυτό αποτελείται από πολλούς και διαφορετικούς τύπους, γνωστοί ως: ο τρελός, ο γελωτοποιός, ο μπουφόνος, ο θεατρικός κλόουν, ο κλόουν των βουβών ταινιών, ο αλαζόνας, ο είρωνας, ο βωμολόχος, ο κλόουν της κομέντία ντελ άρτε, ο κλόουν του δρόμου, ο κλόουν του τσίρκου και ο τελετουργικός κλόουν. Επιπροσθέτως με αυτούς τους όρους, οι κλόουν αναφέρονται επίσης ως κωμικοί, κωμωδοί, γελωτοποιοί, φαρσέρ, χιουμορίστες, αρλεκίνοι, τζόκερ, μίμοι. Συχνά, δεν υπάρχει απόλυτη ομοφωνία στην ακρίβεια των διάφορων αναφερόμενων, ούτε πλήρης συμφωνία για την ακριβή τους χρήση. Στην παρούσα εργασία οι παραπάνω όροι χρησιμοποιούνται ελεύθερα ή εναλλάσσονται διαρκώς.Item Open Access Μνήμη και φωτογραφίαΜπαλαμπάνη, Δανάη (Μεταπτυχιακή εργασία, 2022)Σκοπός αυτής της διπλωματικής εργασίας είναι να διερευνήσει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το χώρο και τα αντικείμενα γύρω μας και πώς η φωτογραφία μπορεί να μας βοηθήσει να ανακαλέσουμε την εμπειρία αυτή. Το σώμα μας είναι το μόνο μας μέσο για να βιώσουμε τη σχέση μας με τον κόσμο και τον χώρο. Η φωτογράφιση μπορεί να ιδωθεί ως μια πράξη που με μηχανικό της μέσο λειτουργεί ως προέκταση της αντίληψης αλλά και της μνήμης. Η εργασία αντλεί από τη Φαινομενολογία της Αντίληψης του Maurice Merleau-Ponty, τα κείμενα του Roland Barthes και του Henri Bergson και του Henry Cartier-Bresson. Συχνά μπορεί να αισθανόμαστε την ανάμνηση ως ένα μέλος-φάντασμα που επιστρέφει. Όπως η χωρική εμπειρία προοπτική, υπάρχει και η χρονική και την αντιλαμβανόμαστε από ένα συγκεκριμένο σημείο στο παρόν και στο εδώ και προσπαθούμε να έχουμε μια εποπτεία της στιγμής αλλά και του συνεχούς. Η φωτογράφιση αποτελεί ένα συμβάν εκδήλωσης επιθυμίας το οποίο υλοποιείται στο παρόν με μηχανικό τρόπο και μέσο. Φωτογραφίζουμε κάτι γιατί το επιθυμούμε εκείνη τη στιγμή, αλλά για να το διατηρήσουμε στο μέλλον, για να αποδεσμεύσουμε το μυαλό μας από την προσπάθεια συγκράτησης της εικόνας σε μια αποφασιστική στιγμή. Η φωτογραφία είναι επίσης ένα μέσο ιστορικής καταγραφής, και μπορεί να μας μιλά με πλάγιες λαλιές. Έτσι εξετάζεται και η πλευρά της καταγραφής αλλά και της πρόσληψης. Οι φωτογραφίες που μας συγκινούν, εντοπίζονται ως κοινοί τόποι, μας “συμβαίνουν”. Η φωτογραφία δηλώνει και ζητάει την εστίαση της προσοχής μας σε ένα συγκεκριμένο χώρο, αντικείμενο ή άνθρωπο και παράλληλα δηλώνει την παρουσία του φωτογράφου εκεί και την επιλογή του. Πρόκειται για την καταγραφή μιας συνάντησης του βλέμματος με τα πράγματα. Η φωτογραφία φαίνεται σαν να διεκδικεί να είναι η ίδια η ανάμνηση χωρίς όμως να φέρει μυρωδιά, υφή, θερμοκρασία, ήχο ή να μπορεί με οποιονδήποτε τρόπο πέρα από την περίπτωση συνοδείας της από κάποιου είδους διεργασία μνημόνευσης, να ενεργοποιήσει την εμπειρία κάποιας από τις υπόλοιπες αισθήσεις. Αναπόφευκτα, η ίδια η επεξεργασία μιας σκηνής από το φωτογράφο ή κατά τη διάρκεια της μετέπειτα επεξεργασίας της σε εικόνα, επηρεάζει τον τρόπο που ανασύρουμε και αναδιαμορφώνουμε το παρελθόν μας. Η φωτογραφία έρχεται και επικάθεται, επικαλύπτει σαν στρώση τα προηγούμενα μας, καθώς μια νέα εικόνα αντικαθιστά την παλιά. Δηλαδή κατά τον ίδιο τρόπο που λειτουργεί και η μνήμη. Η εργασία μας αυτή, αποτελεί μια προσπάθεια διερεύνησης των δυνατοτήτων της φωτογραφίας ως μέσο καταγραφής και αφήγησης. Ίσως να είναι μια διαδικασία και μια πορεία προς την αποδοχή της αδυναμίας της φωτογραφίας να λειτουργήσει ως απόλυτο μέσο διάσωσης της μνήμης και της στιγμής.Item Restricted access Ο κήπος ανάμεσα : διπλωματική εργασίαΠαπαδόπουλος, Νίκος, 1970- (Μεταπτυχιακή εργασία, 2010)Ο κήπος αποτελεί μια διεπαφή μεταξύ ανθρώπου και φύσης. Πριν όμως προσπαθήσουμε να ορίσουμε την έννοια του κήπου θα βοηθούσε μια προσέγγιση του γενικότερου πλαισίου του οποίου αποτελεί υπομονάδα του. Αυτό το πλαίσιο δεν είναι άλλο από την ίδια τη φύση, μιας και μέσα από αυτή προκύπτουν και αναδύονται τα επιμέρους στοιχεία που απαρτίζουν τα κυρίως μέρη κάθε κήπου.Item Restricted access Το ρευστό στοιχείο του νερού υποδέχεται το ευάλωτο του βαδίσματος που εναρμονίζεται με το κινούμενο της ανάγνωσης : μια εικαστική προσέγγιση του έργου του Γιώργου Χειμωνά ο γάμοςΒασιλοπούλου, Άρτεμις (Μεταπτυχιακή εργασία, 2013)Οι αναγνώσεις της έρευνάς μου εμπνέονται και συνοδεύονται από το αφήγημα του Γ. Χειμωνά Ο Γάμος. Η γενική ιδέα αφορά την ιχνογράφηση μιας ανάγνωσης, του κειμένου που γράφουμε μέσα μας όταν διαβάζουμε ένα έργο. Δεν στοχεύει στην αποτύπωση μιας ανάλυσης, αλλά εκείνου του κειμένου που «θα έπρεπε να αποκαλούμε με μια μόνο λέξη κείμενο-ανάγνωση» (Barthes 2005: σ). Η συνθήκη των μέχρι τώρα αναγνώσεων, διαμορφώνεται μέσα από τη συνεύρεση τριών βασικών συστατικών στοιχείων : του σώματος του αναγνώστη, του κειμενικού σώματος και της επιφάνειας προβολής τους. Για τη συνέχιση της ανάλυσης του τρίτου σταδίου, θα ήθελα πρώτα να σχολιάσω την εικονοποιητική λειτουργία του λόγου του Γ. Χειμωνά, που επηρέασε τη δράση του τρίτου στάδιου των αναγνώσεων.Item Restricted access Το σεντόνι / ημερολόγιο κάλεσμα για επαφήΑγγελίογλου, Ιάνθη (Μεταπτυχιακή εργασία, 2011)Το έργο Το σεντόνι / ημερολόγιο χαρακτηρίζεται έντονα από το στοιχείο του προσωπικού. Συσχετίζεται με εκείνο το νόημα της τέχνης που ξετυλίχθηκε γύρω από τις έννοιες του προσωπικού, εξομολογητικού, βιωματικού, καθώς και με τους καλλιτέχνες που πρόβαλαν το πρόταγμα της ένωσης της ζωής και της τέχνης μέσα από τη χρήση του σώματος και από το κάλεσμα για τη συμμετοχή του θεατή. [...]