Γκρίζα βιβλιογραφία
Permanent URI for this community
Browse by
Browsing Γκρίζα βιβλιογραφία by Advisor "Αδαμοπούλου, Αρετή"
Results 1 - 2 of 2
Results Per Page
Sort Options
Item Open Access Η σχέση λόγου και έργου τέχνης στην Ελλάδα από το 1970 έως σήμεραΧαρίτου, Ευρύκλεια - Μυρτώ Χ. (Διδακτορική διατριβή, 2021)Αντικείμενο μελέτης της παρούσας διδακτορικής διατριβής αποτελεί η σχέση μεταξύ Λόγουκαι τέχνης μέσα από το παράδειγμα τεσσάρων Ελλήνων καλλιτεχνών: του Κωνσταντίνου Ξενάκη, της Ναυσικάς Πάστρα, του Παντελή Ξαγοράρη και της Μπίας Ντάβου, εκπροσώπων των νέων καλλιτεχνικών τάσεων στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1970. Αφού προσδιοριστούν οι σημασιολογικές και φιλοσοφικές καταβολές του όρου Λόγος, εξετάζεται ο τρόπος με τον οποίο διαφορετικές εκφάνσεις του εντάσσονται στο έργο των υπό μελέτη καλλιτεχνών. Μέσα από μια χρονολογική παρακολούθηση της εικαστικής τους διαδρομής, η οποία ξεκινά από αφηρημένες εξπρεσιονιστικές εκφράσεις, αναλύεται η σταδιακή μετατόπισή τους προς έργα με σαφή γλωσσοκεντρικό-σημασιολογικό και μαθηματικό-τεχνολογικό προσανατολισμό, με πεδίο αναφοράς τις συνθήκες παραγωγής και πρόσληψης των εικαστικών τεχνών στην Ελλάδα τη δεδομένη χρονική περίοδο. Πιο συγκεκριμένα, διερευνάται το κατά πόσο εκπληρώθηκαν στην ιδιάζουσα ελληνική συνθήκη τα αιτήματα της εννοιολογικής τέχνης, η οποία δίνει προβάδισμα στις έννοιες της διαδικασίας, του συστήματος και της επικοινωνίας με άμεση απεύθυνση στο θεατή, που με τη σειρά της προτείνει την αλλαγή του ρόλου του τελευταίου. Η επιλογή διαφορετικών μεθοδολογικών εργαλείων ανά κεφάλαιο –εργαλείων που αντλούν τόσο από τις κειμενικές σπουδές, π.χ. κάποιους τομείς της γλωσσολογίας, όσο και από τις θετικές επιστήμες των μαθηματικών και της φυσικής– υπαγορεύεται από το πλαίσιο και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του καλλιτεχνικού έργου κάθε δημιουργού. Επιδιώκεται έτσι να καταστεί σαφής η παρουσία του Λόγου, είτε ως μέσου έκφρασης και ειδοποιού στοιχείου εντός του έργου τέχνης είτε ως παραγωγής κριτικών κειμένων συνοδευτικών και επεξηγηματικών της εικαστικής πράξης. Αναλυτικά μελετάται ο Λόγος ως γλώσσα, κατά προέκταση του ρεύματος της εννοιολογικής τέχνης της δεκαετίας του 1970 ή ως μύθος, ο οποίος στη μεθοδολογική του λειτουργία δημιουργεί μια σειρά συστημάτων και κωδίκων για την κατανόηση κυρίαρχων μοτίβων και την αντανάκλαση διαφορετικών κοινωνικών συμβάσεων. Ταυτόχρονα, ο Λόγος γίνεται αντιληπτός ως συλλογιστικό επιχείρημα και άμεσο επακόλουθο μιας επαγωγικής, ορθολογικής διαδικασίας με ερείσματα στη αρχαία ελληνική φιλοσοφία, ενώ παράλληλα παίρνει τη μορφή μιας μαθηματικής μεταγλώσσας και ενός μαθηματικού κώδικα. Αυτή συνδέεται με την τεχνολογία και την κυβερνητική, έναν επιστημονικό κλάδο που συγκεντρώνει το ενδιαφέρον των καλλιτεχνών την ίδια περίοδο. Συνοψίζοντας, η μελέτη κάνει έναν συσχετισμό του έργου των τεσσάρων καλλιτεχνών και του έργου άλλων εκπροσώπων της διεθνούς καλλιτεχνικής σκηνής, οι οποίοι εξέφρασαν κοινούς προβληματισμούς, προσπαθώντας να αμφισβητήσουν τους υπάρχοντες καλλιτεχνικούς θεσμούς. Επισημαίνονται, τέλος, οι τρόποι με τους οποίους η νέα τέχνη αναδιαπραγματεύεται την πρόσληψή της από το κοινό, αφενός ασκώντας κριτική στην καλλιτεχνική παρακαταθήκη του παρελθόντος και αφετέρου δημιουργώντας τους δικούς της μύθους.Item Open Access Καλλιτεχνική Έρευνα & Αποανάπτυξη: Η συγκρότηση ενός νέου παραδείγματος συμβίωσης μέσα από τη σύγχρονη καλλιτεχνική πρακτικήΠαππά, Αλεξία (Μεταπτυχιακή εργασία, 2024)Η παρούσα εργασία πραγματεύεται το ρόλο των σύγχρονων καλλιτεχνικών και επιμελητικών πρακτικών στη διαμόρφωση ενός νέου πολιτισμικού παραδείγματος, το οποίο προκύπτει από την ανάγκη αποανάπτυξης των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών. Μέσα από βιβλιογραφική έρευνα ξεδιπλώνονται οι βασικοί πυλώνες του επιχειρήματός, που είναι πρώτον η οικολογία, και οι εκφάνσεις της μέσα στην καλλιτεχνική πρακτική και την πολιτιστική θεωρία, και δεύτερον η καλλιτεχνική έρευνα, η οποία αναδεικνύεται σήμερα ως η κατεξοχήν πρακτική στο πεδίο της σύγχρονης τέχνης. Αρχικά διερευνάται το οικολογικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο πλανήτης ως το επείγον ιστορικό συγκείμενο και αναλύεται το κοινωνικό όραμα της αποανάπτυξης σαν μέθοδος απόρριψης του κυρίαρχου καπιταλιστικού συστήματος οργάνωσης της σύγχρονης ζωής. Ακολούθως, μέσα από μια ιστορική αναδρομή στην ιστορία της τέχνης, επιχειρείται μια γενεαλογία των καλλιτεχνικών ρευμάτων, τάσεων, κινημάτων, και θεωριών που από τη δεκαετία του 1960 κι έπειτα διαμορφώνουν τη σχέση τέχνης και οικολογίας και φανερώνουν την αντίδραση του καλλιτεχνικού κόσμου σε θέματα οικολογικής και κοινωνικής δικαιοσύνης. Φτάνοντας στον εικοστό πρώτο αιώνα, η εργασία εστιάζει στη θεσμοθέτηση του γνωστικού αντικειμένου της καλλιτεχνικής έρευνας, και την τάση που ωθεί τους/τις εικαστικούς να δουλέψουν σε αποκεντρωμένα υπαίθρια περιβάλλοντα και να ενσωματώσουν στην πρακτική τους διεργασίες της καθημερινής αγροτικής ζωής και να διαμορφώσουν συλλογικά μοντέλα κοινωνικότητας. Η αρχική πρόθεση διερεύνησης της σχέσης οικολογίας και τέχνης λαμβάνει διαστάσεις κοινωνικοπολιτικού προβληματισμού, ο οποίος συνοψίζεται στο ερώτημα που διατρέχει εξ ολοκλήρου το ανά χείρας κείμενο: πώς μπορούμε να δράσουμε μέσα στο σύγχρονο συστημικό πλαίσιο της τέχνης και της εκπαίδευσης ώστε να απορρίψουμε το ίδιο αυτό σύστημα; Αναλύονται κριτικά οι θεσμικοί τρόποι οργάνωσης και δράσης, από τις διεθνείς οίκο-εκθέσεις έως τα καλλιτεχνικά residencies που δρουν ως οχήματα αποκέντρωσης και ενθαρρύνουν εναλλακτικές πηγές γνώσης και αμοιβαίας μάθησης