Γκρίζα βιβλιογραφία
Permanent URI for this community
Browse by
Browsing Γκρίζα βιβλιογραφία by Advisor "Αγαθόπουλος, Δημήτρης"
Results 1 - 1 of 1
Results Per Page
Sort Options
Item Open Access Το «φανταστικό» στην τέχνηΠλακωτάρης, Ισίδωρος (Μεταπτυχιακή εργασία, 2025-07-07)Η διπλωματική εργασία με τίτλο «Το «φανταστικό» στην τέχνη», αποτελεί μια θεωρητική και βιωματική καταγραφή της δημιουργικής διεργασίας που οδήγησε στο video-animation «Levi». Η δημιουργία αυτού του φανταστικού κόσμου προέκυψε από πειραματισμούς με ψηφιακές γλυπτικές φόρμες. Η εργασία προσεγγίζει τη δημιουργία ενός φανταστικού κόσμου ως μια πράξη αποκάλυψης που γεφυρώνει βιώματα και οδηγεί σε βαθύτερη κατανόηση του εαυτού. Η δημιουργία των οργανικών μορφών πραγματοποιείται χρησιμοποιώντας ψηφιακά εργαλεία όπως το Blender και την υπολογιστική γλώσσα Python. Αυτές οι μορφές μιμούνται φυσικούς μηχανισμούς, όπως το DNA και τη συλλογική κίνηση, ενώ η παραμετροποίηση επιτρέπει άπειρες παραλλαγές της ίδιας μορφής, επηρεάζοντας τόσο τη γεωμετρία όσο και την κινητική συμπεριφορά των πλάσματων, κάτι που θυμίζει τη μορφοκινητική. Σε αντίθεση με τα υποθαλάσσια οργανικά πλάσματα, ο υπερθαλάσσιος κόσμος απαρτίζεται από εγκαταλελειμμένες, αυστηρά οργανωμένες μηχανικές δομές, που σχεδιάστηκαν επίσης αλγοριθμικά, δημιουργώντας ένα δίπολο φύσης και τεχνολογίας. Στο περιβάλλον του «Levi» συνυπάρχουν ένας υποβρύχιος και ένας υπερθαλάσσιος κόσμος, οι οποίοι δεν επικοινωνούν ούτε έχουν επίγνωση της ύπαρξης του άλλου. Αυτή η διαίρεση λειτουργεί ως αλληγορία για την ευρύτερη αδυναμία επικοινωνίας και κατανόησης μεταξύ διαφορετικών μορφών ζωής. Ο βυθός συμβολίζει ένα «ασυνείδητο» του κόσμου, ένα πεδίο που αντιστέκεται στον έλεγχο και τη γνώση. Το έργο θέτει τον προβληματισμό της παράλληλης συνύπαρξης διαφορετικών ειδών ζωής στο ίδιο περιβάλλον χωρίς τη δυνατότητα επικοινωνίας. Το δεύτερο μέρος της εργασίας εξετάζει τη διαχρονική ανάγκη του ανθρώπου για μύθο, από την αρχαιότητα έως τη σύγχρονη ψηφιακή τέχνη και τα βιντεοπαιχνίδια. Οι μύθοι αρχικά εξηγούσαν τον κόσμο και λειτούργησαν ως πνευματικοί οδηγοί, ενώ ο Ουμπέρτο Έκο και ο Έρνστ Κασσίρερ υπογραμμίζουν τη συμβολική τους φύση. Η τέχνη του φανταστικού, ιστορικά, χρησιμοποιήθηκε τόσο για προπαγάνδα (π.χ. Ραμσής Β΄, Ιλιάδα) όσο και για αντίσταση στην εξουσία (δυστοπίες όπως το «1984», ουτοπίες). Φιλοσοφικά, η φαντασία εξετάζεται από τον Πλάτωνα ως εσωτερική ψυχική λειτουργία, τον Αριστοτέλη ως «φάντασμα», τον Ντεκάρτ ως γέφυρα νου-σώματος, τον Σπινόζα ως συγκεχυμένο τύπο γνώσης, τον Χιουμ ως θεμελιώδη γνωσιακή λειτουργία, και τον Καντ ως «παραγωγική φαντασία», μια προ-εμπειρική, συνθετική ικανότητα που γεφυρώνει αίσθηση και νόηση. Ψυχαναλυτικά, ο Φρόυντ θεωρεί τη φαντασίωση ως έκφραση του ασυνειδήτου και συνέχεια του παιδικού παιχνιδιού, μέσο συμβολικής ικανοποίησης επιθυμιών. Ο Λακάν την εντάσσει στο «Φαντασιακό», όπου το Εγώ συγκροτείται μέσω μιας αλλοτριωμένης ταύτισης με την εικόνα (στάδιο του καθρέφτη), υποστηρίζοντας την επιθυμία του υποκειμένου. Η τέχνη, σε αυτό το πλαίσιο, λειτουργεί ως κοινωνικά αποδεκτός χώρος εκδραμάτισης των φαντασιώσεων. Η τέχνη του φανταστικού, αν και αλλάζει μέσα έκφρασης, παραμένει απαραίτητο εργαλείο αυτογνωσίας και συμβολοποίησης συλλογικών αγωνιών, συμπληρώνοντας τη λογική και επανανοηματοδοτώντας την ύπαρξη σε ένα ασταθές περιβάλλον.