Communities in ArtΙΑ
Select a community to browse its collections.
- Πτυχιακές, Μεταπτυχιακές Εργασίες και Διδακτορικές Διατριβές
- Δημοσιεύσεις ή άρθρα (δημοσιευμένα ή μη) σε περιοδικά και συνέδρια, βιβλία ή κεφάλαια βιβλίων ανοιχτής πρόσβασης
- Έντυπες Εκδόσεις της ΑΣΚΤ (κατάλογοι εκθέσεων, τιμητικοί τόμοι, πρακτικά συνεδρίων κ.α.)
- Φωτογραφικό και οπτικοακουστικό υλικό που παράγεται από το ίδρυμα στο πλαίσιο διοργάνωσης εκδηλώσεων, εκθέσεων, ομιλιών, συνεδρίων κλπ.
Recent Submissions
Η Μάχη
Δεσποτόπουλος, Θάνος (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-15)
Η εγκατάσταση αποτελεί έναν χώρο μεταξύ ζωής και θανάτου, του ανθρώπινου και του κτηνώδους. Η σκηνή μοιάζει με τα απομεινάρια μιας μεσαιωνικής τελετής μεταμόρφωσης, όπου ο άνθρωπος αφήνει το σώμα πίσω του για να επιστρέψει στη φύση. Το ψυχρό ασήμι συναντά τη ζεστασιά του σανού.
40.920+
Ελευθερίου, Παναγιώτα (Πτυχιακή εργασία, 2024-10-16)
40.920+ κάποια ακόμα σώματα από πηλό.
Ένας χώρος για να πενθηθεί το απένθητο. Ένας απέραντος χώρος μεταξύ μας για εκείνο που δεν του αναλογεί η οδύνη. Το [ 40.920+ ] είναι μια στιγμή, μια μνημόσυνη εγκατάσταση στην εποχή του
πολέμου. Από τα βαλκάνια ως τη μέση ανατολή, το πένθος και η ζωή μαζεύεται γύρω από τραπέζια. Η τροφή, η ίδια ουσία που συντηρεί την κοινότητα, γίνεται σύμβολο της μετάβασης: συνομιλεί με το αναπόφευκτο και κερδίζει, γιατί προσφέρει την ελπίδα πως υπάρχουν τρόποι να συνεχίσει κανείς παρά την απώλεια. Στο [ 40.920+ ] σας καλώ σε ένα τραπέζι χωρίς ζωή. Ό,τι μεταμορφώνεται φευγαλέα σαν είδηση, εδώ για λίγο ξαναπαίρνει πίσω την υλική μορφή του. Πόσο διατεθειμένοι είμαστε να εξοικειωθούμε με την ωμότητα, όσο εκείνη δεν πλήττει εμάς τους ίδιους; Πόσο συνένοχοι είμαστε με την βία, όσο καταναλώνουμε ηδονοβλεπτικά τις εικόνες του θανάτου; Οι ζωές αυτών των άλλων δεν είναι εντελώς ζωές, λένε τα πάντα γύρω μας, ούτε όσο ζουν ούτε όταν πεθαίνουν. Και όταν πεθαίνουν δεν είναι πλήρεις ημερών: είναι από βόμβες στα εδάφη της Γάζας, είναι από εργατικό ατύχημα στις βιομηχανίες της κεντρικής Ευρώπης, είναι από ομοφοβικούς υγειονομικούς στα ενδοκρινολογικά ιατρεία, από χέρι γυναικοκτόνου στην Θεσσαλονίκη, από βασανιστήρια στα ΑΤ της Αθήνας και η λίστα είναι μεγάλη. Η Τζούντιθ Μπάτλερ θα μιλήσει για εκείνο το περιθώριο που κοινωνικά εξαιρείται του πένθους, περιγράφοντας πώς στο αξιοβίωτο της δυτικής ευδαιμονίας δεν χωράνε όλα τα σώματα. Τα περισσότερα παραμένουν εκτεθειμένα στην τρωτότητα και την τιμωρία, στοχοποιημένα στην ίδια βάση που τα συνθέτει ως κοινότητες: στη βάση της φυλής, της έκφρασης/ ταυτότητας φύλου και της τάξης τους. Το [ 40.920+ ] είναι το λεπτό της σιγής υπό τη φλόγα των κεριών για όσα τους αρνήθηκαν το πένθος. Αν εγώ δεν είμαι χωρίς εσένα, και εσύ δεν είσαι χωρίς εμένα, κάθε φορά που ο ένας πεθαίνει, αλλάζει ο κόσμος.
Φαντασιοπληξία
Λαζαρίδης, Νικόλαος (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-22)
Η έκθεση με τίτλο «Φαντασιοπληξία» αποτελείται από δώδεκα σχέδια με μολύβι πάνω σε χαρτί, τα οποία δημιουργήθηκαν στο πλαίσιο της πτυχιακής μου εργασίας. Κάθε έργο έχει αφετηρία τη σκέψη μου γύρω από τη φαντασία, τη διαστρέβλωση του πραγματικού και την κίνηση του μυαλού πέρα από τα λογικά όρια. Ο όρος «φαντασιοπληξία» επιλέχθηκε, όχι τόσο με την στενή του έννοια, αλλά ως περιγραφή μιας κατάστασης όπου το βλέμμα αφήνεται ελεύθερο να αιωρηθεί μεταξύ ρεαλισμού και φαντασίας. Η ενότητα χωρίζεται ουσιαστικά σε δύο μέρη: στα σκοτεινά έργα (Εικόνες 1 έως 6 ) και στα φωτεινά έργα (Εικόνες 7 έως 12). Στα πρώτα, το μαύρο φόντο είναι αυτό που κυριαρχεί, λειτουργώντας ως σκηνικό που ωθεί τον θεατή να πλησιάσει και να βρει γωνίες θέασης, με σκοπό να αποφύγει το ανακλώμενο φως. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι μορφές μοιάζουν να ξεπροβάλλουν μέσα από την πυκνότητα του μαύρου, δημιουργώντας μια αίσθηση αιώρησης. Στα φωτεινά έργα, αντίθετα, οι μορφές ξεχωρίζουν καθαρά, σαν να ανήκουν σε έναν ιδιότυπο ρεαλισμό. Αντικείμενα και σχήματα που αναγνωρίζονται με την πρώτη ματιά, αποκαλύπτουν, μέσα στη λεπτομέρειά τους, μια λογική που δεν στέκει. Αυτό το παιχνίδι ανάμεσα στο σκοτεινό και το φωτεινό είναι το κέντρο της έκθεσης: δύο διαφορετικοί δρόμοι που οδηγούν στην ίδια εμπειρία, την εμπειρία του παράδοξου. Για μένα η «φαντασιοπληξία» είναι ένας τρόπος να δούμε την πραγματικότητα αλλιώς, με μια ματιά που παραμορφώνει και ανασυνθέτει. Σε μια εποχή όπου κυριαρχεί η λογική και η κανονικότητα, αυτά τα έργα λειτουργούν σαν μικρές παύσεις, σαν ρωγμές, που μας επιτρέπουν να φανταστούμε τον κόσμο ξανά.
Πολύ καλύτερα, Ευχαριστώ
Πρην, Μαριάννα (Πτυχιακή εργασία, 2025-10-15)
Το έργο είναι μια συνδυαστική γλυπτική εγκατάσταση που πραγματεύεται τη συμφιλίωση με τις νοητικές μας διαστρεβλώσεις — δηλαδή των ασυνείδητων, παραμορφωτικών μοτίβων σκέψης, που χρησιμοποιεί ο εγκέφαλος για να ερμηνεύσει και να επεξεργαστεί τις πληροφορίες που λαμβάνει. Είναι μια αποπειρα για έναν διάλογο με τις ανεπεξέργαστες σκέψεις μου, έτσι όπως έχουν αποτυπωθεί σε προσωπικά ημερολόγια κατά τη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας.
Έμβια Συστήματα και Βιοτέχνη
Ταμπασούλη, Ειρήνη (Μεταπτυχιακή εργασία, 2025-11-26)
Η παρούσα διπλωματική εργασία με τίτλο «Έμβια Συστήματα και Βιοτέχνη» εξετάζει θεωρητικά και ιστορικά τη βιοτέχνη και τη συνάντησή της με τον μεταανθρωπισμό και την έννοια του κυβοργικού σώματος. Η μελέτη εστιάζει σε καλλιτεχνικές πρακτικές που αξιοποιούν ζωντανούς οργανισμούς, βιοτεχνολογικές διαδικασίες και επιστημονικά πρωτόκολλα, προκειμένου να επαναπροσδιορίσουν τα όρια μεταξύ ζωής και τεχνολογίας, φυσικού και τεχνητού, ανθρώπινου και μη ανθρώπινου. Μέσα από την ανάλυση έργων των Eduardo Kac, Tissue Culture & Art Project και Stelarc, διερευνώνται ζητήματα ταυτότητας, σωματικότητας, ηθικής και αισθητικής της βιοτεχνολογίας, καθώς και οι τρόποι με τους οποίους η τέχνη συνομιλεί με τις σύγχρονες επιστημονικές και φιλοσοφικές προκλήσεις. Το θεωρητικό πλαίσιο της εργασίας στηρίζεται στις μετα-ανθρωπιστικές θεωρίες των Donna Haraway και Rosi Braidotti, οι οποίες προτείνουν μια μη-ανθρωποκεντρική κατανόηση της ύπαρξης και μια νέα οντολογία της σχέσης μεταξύ ζωής και μη-ζωής. Εξετάζεται η έννοια της υβριδικότητας ως δυναμικού τόπου συνάντησης ανθρώπου, μηχανής και άλλων μορφών ζωής, καθώς και η έννοια του «μερικώς ζωντανού» (partial life) ως φιλοσοφική και αισθητική κατηγορία που αμφισβητεί τις δυαδικότητες της δυτικής σκέψης. Η εργασία προτείνει την κατανόηση του σώματος ως ανοιχτού, μεταβαλλόμενου πεδίου, στο οποίο η ζωή και η μη-ζωή, το οργανικό και το τεχνητό, αλληλοδιεισδύουν και συνυπάρχουν σε μια διαδικασία συνεχούς μετασχηματισμού. Μέσα από αυτή τη θεώρηση, η βιοτέχνη αναδεικνύεται όχι μόνο ως αισθητική πρακτική, αλλά και ως φιλοσοφική διερεύνηση της ίδιας της έννοιας του έμβιου.