Communities in ArtΙΑ
Select a community to browse its collections.
- Πτυχιακές, Μεταπτυχιακές Εργασίες και Διδακτορικές Διατριβές
- Δημοσιεύσεις ή άρθρα (δημοσιευμένα ή μη) σε περιοδικά και συνέδρια, βιβλία ή κεφάλαια βιβλίων ανοιχτής πρόσβασης
- Έντυπες Εκδόσεις της ΑΣΚΤ (κατάλογοι εκθέσεων, τιμητικοί τόμοι, πρακτικά συνεδρίων κ.α.)
- Φωτογραφικό και οπτικοακουστικό υλικό που παράγεται από το ίδρυμα στο πλαίσιο διοργάνωσης εκδηλώσεων, εκθέσεων, ομιλιών, συνεδρίων κλπ.
Recent Submissions
Tavalodi Digar (Άλλη γέννηση)
Ραφιζαντέχ Αμίρ Σαλαμί, Σοφία Ευαγγελία (Susan Rafizadeh Amir Salami) (Πτυχιακή εργασία, 2025-02-24)
“Tavalodi Digar”
Το έργο μου είναι Βίντεο Εγκατάσταση , δίαρκεια 12 λεπτά 55 δευτερόλεπτα. Το έργο προβάλεται σε σκοτεινό χώρο , σε τρεις οθόνες . Η κάθε οθόνη έχει ύψος 3 μέτρα πλάτος και 1,75 μέτρα ύψος. Η προβολή πραγματοποιείται με τρεις συγχρονισμένους βιντέοπροβολείς και 2 ηχεία. Είναι ασπρόμαυρο και είναι μία ιστορία σε τρεις φάσεις Το θέμα του έργου μου , είναι ένα ποίημα μέσα σε ένα άλλο ποίημα, η΄ μάλλον σ’ ένα απέραντο ποιητικό κόσμο , το κόσμου της Ιρανής Ποιήτριας Forough Farrokhzaad (1934-1967) στην οποία και είναι αφιερωμένο. Δεν θυμάμαι πια πόσες δεκαετίες πέρασαν από την τελευταία μου επαφή με τα ποιήματα της Forough. Και ξαφνικά και ενώ η εργασία μου είχε πάρει πια μορφή ξανά συναντήθηκα με το κόσμο της . Ακολουθώντας άγνωστα μονοπάτια καταδύθηκε στο Συλλογικό Ασυνείδητο της Φυλής μου και ξανάρθε εκστατικά σε επαφή με αραχνιασμένα αρχέτυπα. Η Forough ανασκάπτει με την τρυφερή επιμονή αρχαιολόγου τα βαθύτερα στρώματα ανθρώπινης ψυχής : Τη γέννηση , το φευγαλέο της ζωής , την αδήριτη πορεία του χρόνου , τη μοναξιά, τη τυχαιότητα της ύπαρξης , τη γνώση του Εαυτού. Το έργο μου, Tavalodi digar (Άλλη γέννηση) , εξελίσσεται σε ένα απόκοσμο αρχετυπικό τοπίο που υπάρχουν εν σπέρματι τα τοπία της Forough. Είναι μία ιστορία σε τρεις φάσεις που προβάλλεται συγχρονισμένα σε τρεις οθόνες.: Μια γυναικεία μορφή αναδύεται από ένα αρχέτυπο “κουκούλι”. Περιπλανάται στο πρωτόγνωρο και αδοκίμαστο για να καταφύγει σαστισμένη στην ρωγμή ενός βράχο. Και τέλος ξεθαρρεμένη και αποφασιστική , πλούσια σε εμπειρίες και εντυπώσεις, διασχίζει πέτρινα αφιλόξενα τοπία προς ένα κόσμο αυτοπροσδιορισμού και ανεξαρτησίας.1. Μια γυναικεία μορφή αναδύεται από ένα αρχέτυπο “κουκούλι”. 2. Περιπλανάται στο πρωτόγνωρο και αδοκίμαστο για να καταφύγει σαστισμένη στην ρωγμή ενός βράχο. 3. Και τέλος ξεθαρρεμένη και αποφασιστική , πλούσια σε εμπειρίες και εντυπώσεις, διασχίζει πέτρινα αφιλόξενα τοπία προς ένα κόσμο αυτοπροσδιορισμού και ανεξαρτησίας.
Deepworld
Ντουρούπη, Τριανταφυλλιά (Πτυχιακή εργασία, 2025-03-10)
Το Deepworld είναι μια πολυμεσική εγκατάσταση που επαναπροσδιορίζει ένα μετα-αποκαλυπτικό χώρο ψυχαγωγίας, όπου η ανθρωπότητα είναι ταυτόχρονα θεατής και αρχιτέκτονας της καταστροφής της. Μέσα από 3D animation, τεχνητή νοημοσύνη, γλυπτική και επαυξημένη πραγματικότητα, το έργο διερευνά τη σχέση μεταξύ θεάματος και επιβίωσης, απάθειας και ενσυναίσθησης. Συνδυάζοντας τη λάμψη της ντίσκο με ονειρικά υποθαλάσσια τοπία, το Deepworld μιμείται τον κατακλυσμό πληροφοριών που βιώνουμε καθημερινά. Τα κατακερματισμένα κάτοπτρα αναγκάζουν τους θεατές να δουν τον εαυτό τους μέσα στο χάος, συμβολίζοντας τον τρόπο που επεξεργαζόμαστε την καταστροφή μέσα από αποσπασματικές εικόνες. Οι επαναλαμβανόμενες σκηνές 3D animation, σε συνδυασμό με ένα επαναλαμβανόμενο soundtrack, δημιουργούν αίσθηση απευαισθητοποίησης—τα γεγονότα που αρχικά σοκάρουν, με τον καιρό γίνονται τετριμμένα. Όπως στην αρχαία Ρώμη με το panem et circenses, έτσι και τα social media λειτουργούν σήμερα ως μέσο απόσπασης της προσοχής, εκμεταλλευόμενα ψυχολογικά ερεθίσματα για να κρατούν τους χρήστες απορροφημένους αντί να τους ωθούν σε δράση. Το Deepworld αντικατοπτρίζει αυτό το φαινόμενο, παρουσιάζοντας έναν πολιτισμό απορροφημένο στο θέαμα, ακόμα κι όταν βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Το ροζ φλαμίνγκο, λατρευόμενο ως παράδοξος σωτήρας, γίνεται ειρωνικό σύμβολο της λανθασμένης προτεραιότητάς μας—της εμμονής μας με το εντυπωσιακό, εις βάρος της αντιμετώπισης των υπαρξιακών μας απειλών. Η καταστροφή είναι ταυτόχρονα σκηνικό και θέαμα. Το Comfort Zone, ένα γλυπτό σε φυσικό μέγεθος με περιστρεφόμενο ντίσκο κεφάλι, κάθεται γαλήνια μέσα στο χάος, αντανακλώντας την αισθητικοποίηση της κρίσης. Το Moodscape, ένα AI-based διαδραστικό παιχνίδι, χρησιμοποιεί ανάλυση προσώπου για να ελέγξει ένα ροζ φλαμίνγκο που πλοηγείται σε μια θάλασσα συναισθημάτων, προσκαλώντας το κοινό να επανασυνδεθεί με τα συναισθήματά του. Το Gift Shop σατιρίζει την εμπορευματοποίηση της καταστροφής, ενώ το ολογραφικό Butterfly Rex χορεύει ανάμεσα στην εξαφάνιση και τη μεταμόρφωση. Βασισμένο στο ομώνυμο αδημοσίευτο μυθιστόρημα, το Deepworld φαντάζεται έναν προηγμένο πολιτισμό που 50.000 χρόνια πριν κατέφυγε κάτω από τον ωκεανό και παρακολουθεί σιωπηλά τον κόσμο της επιφάνειας από τη βυθισμένη πόλη Vesta. Αυτή η απομονωμένη κοινωνία αντικατοπτρίζει τη δική μας παθητικότητα—την ψευδαίσθηση ασφάλειας καθώς παρακολουθούμε την παρακμή της σύγχρονης εποχής. Με καθρέφτες, παγιέτες και προβολές, το Deepworld συνδυάζει το σουρεαλιστικό κιτς με την αποκάλυψη. Το AI-generated soundtrack επαναλαμβάνει τους ίδιους στίχους σε διαφορετικά μουσικά είδη, τονίζοντας τη διαχρονική επανάληψη της ιστορίας. Στην καρδιά του Deepworld βρίσκεται το φουσκωτό ροζ φλαμίνγκο—ελπιδοφόρο, παράλογο, σχεδόν θεϊκό. Μας προσκαλεί να αναρωτηθούμε για τη σχέση μας με την καταστροφή, το θέαμα και την επιβίωση, να κοιτάξουμε πέρα από τη λάμψη και να βρούμε νόημα μέσα στο χάος.
Ανάμεσα σε φλόγες και σκιές
Δήμου, Αικατερίνη (Πτυχιακή εργασία, 2025-02-24)
Η πτυχιακή μου αποτελείτε από φύλλα δέντρων και φυτών. Ακολουθώ τις νευρώσεις και αφαιρώ τα μαλακά μέρη αποκαλύπτοντας τη δαντέλα της φύσης. Για να κρατήσουν στο χρόνο, τα περνάω με ρητίνη και τα κρεμάω από ψηλά όπως είναι στα δέντρα. με γύψο φτιάχνω μικρές βάσεις στις οποίες στερεώνω πάνω σε μεταλλικές βέργες φύλλα ως μνημείο αφιερωμένο στα φυλλώματα των δέντρων που κάηκαν. με χρώμα πορτοκαλοκόκκινο που μοιάζει με τη φωτιά, αποτυπώνω πάνω σε πλέξιγκλας φύλλα και τα βάφω μαύρα παραπέποντας στα καμένα δάση.
Η Επίσκεψη του Φωτός
Μπρίνια, Κωνσταντίνα (Πτυχιακή εργασία, 2025-03-10)
Τι σημαίνει η απουσία του Φωτός?
Χωρίς το Φως δεν μπορεί να υπάρξει ζωή, δεν μπορεί να υπάρξει δημιουργία. Όσο μεγαλύτερο το Σκοτάδι, τόσο πιο έντονη η ανάγκη για Φως. Εκεί όπου εισέρχεται το Φως γεννιέται μια ευκαιρία για νέα δημιουργία, οι φόρμες διαρρηγνύονται, μεταστρέφονται, όλα αλλάζουν, τα πάντα αναγεννιούνται. Το Φως έρχεται να επισκεφθεί τον άνθρωπο, οδηγώντας τον στη συνειδητοποίηση ότι και ο ίδιος είναι φτιαγμένος από Φως. Αποτελεί μια νέα αρχή, μια δημιουργία. Ένα ξέσπασμα εκτυφλωτικού φωτός που μαγνητίζει τον θεατή και τον προσκαλεί, διεισδύει μέσα του, και του μεταδίδει, αν το θελήσει, την πληροφορία που φέρει, αλλάζοντάς τον για πάντα. Πρόθεσή μου ήταν το έργο να μαγνητίζει υποσυνείδητα τον θεατή, θα του προκαλεί αρχέγονο δέος και θα τον προσκαλεί να το ανακαλύψει. Ένα έντονο φως που ξεσπά σαν να τρυπά το χαρτί, χωρίς όμως να το καταστρέφει, αλλά που φωτίζει, αλλάζει, μεταστρέφει τα πάντα. Το φως διαπερνά την ύλη, αναγκάζοντας τη να δονηθεί σε υψηλότερες συχνότητες και να μετατραπεί και αυτή σε φως. Σε καλεί να το κοιτάξεις, να το γνωρίσεις, να μπεις μέσα του. Έχοντας απέναντί του ο θεατής αυτή την εικόνα που πάλλεται, η ψυχή του συνταράσσεται, αισθάνεται δέος, μεταφέρεται σε μια ανώτερη πνευματική κατάσταση. Ως μέσο, επέλεξα κυρίως το μελάνι, αλλά και την ακουαρέλα, για να αποδώσω την ρευστότητα, την διαφάνεια και τη μεταβλητότητα αυτής της δυναμικής κατάστασης. Το απόλυτο σκοτάδι μέσα στο αδιάλυτο μαύρο μελάνι, διαρρηγνύεται από το λευκό φως του χαρτιού και πάλλεται μέσα από πολλαπλούς τόνους του γκρι. Η πινελιά είναι χειρονομιακή, άλλοτε τυχαία και άλλοτε συνειδητή, προσδίδει στο έργο την ένταση και την σωματικότητα, ως ένδειξη της ενέργειας και της εσωτερικής δύναμης που αναδύεται και κυριαρχεί.
Miss Violencce
Αθανασίου, Ευαγγελία (Πτυχιακή εργασία, 2025-02-24)
Το έργο "Miss Violence" αποτελεί μια εικαστική αφήγηση που ξεδιπλώνεται μέσα από ανθρωποκεντρικές, αφηγηματικές, ρεαλιστικές συνθέσεις. Οι πίνακες, δουλεμένοι με λάδι σε καμβά, αποτυπώνουν στιγμές που διαδραματίζονται κυρίως σε εσωτερικούς χώρους, όπου η ατμόσφαιρα και η σκηνοθεσία του φωτός γίνονται αναπόσπαστα στοιχεία της αφήγησης. Η εικαστική αυτή ενότητα αντλεί την έμπνευσή της από γυναικείες μορφές που έχουν υποστεί κάποια μορφή βίας, η οποία δεν είναι πάντα έκδηλη. Πρόκειται περισσότερο για μια εσωτερικευμένη μορφή βίας, την οποία η γυναίκα έχει ασυνείδητα εγκολπωθεί λόγω του ρόλου που της έχει επιβληθεί από την κοινωνία. Τα έργα της έκθεσης δεν ασκούν άμεση κριτική στους παραδοσιακούς ρόλους της γυναίκας, ούτε συνιστούν μια κραυγή ανάδειξης του γυναικείου «τραύματος». Δεν πρόκειται για μια φεμινιστική δήλωση, αλλά για μια οπτική αποτύπωση της αδράνειας που γεννάται από τη σύγκρουση αντικρουόμενων ερμηνειών: του τέλειου και του ανυπόφορου, της ελπίδας και της φθοράς, της απάθειας και της ανάγκης, της επιλογής και του αδιεξόδου. Οι χώροι που φιλοξενούν τις ανθρώπινες μορφές λειτουργούν ως τόποι εγκλωβισμού, αλλά και στοχασμού. Οι γυναίκες που απεικονίζονται μοιάζουν βυθισμένες σε μια σιωπηλή ένταση, όπου η βία υπάρχει ως υπαινιγμός μέσα σε μια καθημερινότητα, κεκαλυμμένη από την επιφανειακή ομορφιά και την επιβεβλημένη κανονικότητα. Αυτοί οι υπαινιγμοί γεννήθηκαν μέσα από αναμνήσεις, εμπειρίες, εικόνες και αναγνώσματα, βιώματα προσωπικά ή μη. Στην προσπάθειά μου να τους συνθέσω ώστε να αποτελέσουν ολοκληρωμένη ενότητα, οι θεωρήσεις μου πολλές φορές ανατράπηκαν. Κι έτσι, τελικά, παρουσιάζονται μόνο λίγα θραύσματα μιας ιδέας - αρκετά ώστε να γεννήσουν ερωτήματα, να επιτρέψουν στον θεατή να συμπληρώσει τις σιωπές και να ανακαλύψει τις αλήθειες που κρύβονται πίσω από τις εικόνες.