Communities in ArtΙΑ
Select a community to browse its collections.
- Πτυχιακές, Μεταπτυχιακές Εργασίες και Διδακτορικές Διατριβές
- Δημοσιεύσεις ή άρθρα (δημοσιευμένα ή μη) σε περιοδικά και συνέδρια, βιβλία ή κεφάλαια βιβλίων ανοιχτής πρόσβασης
- Έντυπες Εκδόσεις της ΑΣΚΤ (κατάλογοι εκθέσεων, τιμητικοί τόμοι, πρακτικά συνεδρίων κ.α.)
- Φωτογραφικό και οπτικοακουστικό υλικό που παράγεται από το ίδρυμα στο πλαίσιο διοργάνωσης εκδηλώσεων, εκθέσεων, ομιλιών, συνεδρίων κλπ.
Recent Submissions
Μαγικό κλειδί
Μασσαχός, Άγγελος (Πτυχιακή εργασία, 2024-10)
ΠΟΙΗΜΑ
Μαγικό κλειδί, μουσικό κουτί, ένωσέ τα και θα ανοίξεις μία υπόγεια
ψυχή. Στρατηγική ιδέα, αποψυγμένη θέα, έλα να καθίσουμε· να
ανταμώσουμε παρέα. Κίτρινη ζωή, άβυσσος η ψυχή και βροχερός
καιρός, ψυχοπλακωτικός, ένα ακόμα σημάδι ότι πεθαίνω μοναχός.
Πληγώθηκα σκληρά, μικρή μου ζωγραφιά. Περίφημες στιγμές, πολύ
νεανικές, αλλά στην τελική, χαμένες μέρες είναι κι αυτές. Ξυπνάω το
πρωί χωρίς καμία αφορμή, για να περάσει η μέρα απ’ την ανούσια
ζωή. Φοβάσαι, ρε παιδί, η μόνη επιλογή είναι να’ρθεις έτοιμος ανά
πάσα στιγμή. Δουλεύοντας σκληρά στη ζούλα, στη σκιά. Ένας ακόμα
λόγος για να περάσουμε καλά. Παράξενη ζωή χωρίς κανένα δισταγμό,
τρεχούμενο νερό, ξεπλένω τον ιό από τον άγνωστο εαυτό. Καλή μου,
φωτεινή, ομορφογοητευτική, ανοίγουμε πανί για ένα ταξίδι που
διαρκεί. Περίεργες στιγμές, περιοριστικές, καλές, κακές, στην τελική,
αυτό δε θες;
Περίμενε να δω άμα θα κοιμηθώ, δεν ξέρω κάτι άλλο, την αλήθεια θα
σου πω. Και φύγαμε μαζί, αντίθετη ζωή. Ποτέ δεν είχα πει πως θα σε
βάψω μελανί……
Υπολογίζοντας λανθασμένα
Τσιμούρης, Σάββας (Πτυχιακή εργασία, 2024-10-26)
Στο project ‘miscalculating / υπολογίζοντας λανθασμένα’, παρουσιάζονται τέσσερα έργα που ασχολούνται άμεσα ή έμμεσα με την έννοια του χρόνου. Εστιάζουν κυρίως στην δυσκολία κατανόησης και διαχείρισης αυτού, αλλά και των αντιφάσεων που εμφανίζονται σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο. Στο ‘never-ending boss battle’, η εγωιστική, αλλά συνάμα πολύ κοινότοπη αντίληψη -ότι μπορούμε να τα προλάβουμε όλα και πως ο χρόνος δεν μας αγγίζει- παραβάλλεται με ένα παιδικό βιντεοπαιχνίδι μάχης. Συνδυαστικά, το ‘eternity is nice, but now I finally wanna die’ είναι ένα ζωγραφικό έργο που εξερευνά το ενδεχόμενο της νίκης απέναντι στον χρόνο, με έπαθλο την αιωνιότητα. Στην συγκεκριμένη οπτική όμως, λόγω της μεταμόρφωσης του χαρακτήρα σε βαμπίρ, η αιωνιότητα μετατρέπεται σε μία βαρετή και ασταμάτητη δυστοπία δίχως νόημα. Η δυσκολία στην διαχείριση και κατανόηση του χρόνου δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα της ζωής. Είναι πάντως η πρώτη αιτία που εκκινεί μια σειρά από καθημερινά, προσωπικά, αλλά και συλλογικά προβλήματα που σε συνδυασμό με το πλήθος αποπροσανατολιστικών ερεθισμάτων της εποχής, το αποτέλεσμα είναι ένα. Δυσφορία. Μία δυσφορία που δεν μπορεί να αγνοηθεί και σε κάνει να θες να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Η ακόμα καλύτερα! Να θες να χτυπάς το κεφάλι σου αγκαλιά με τον ίδιο σου τον εαυτό, προσπαθώντας να αφαιρέσεις αυτό το αίσθημα δυσφορίας και να συνεχίσεις την ζωή σου με όση ηρεμία σου έχει απομείνει. Αυτόν τον ατέρμονο κύκλο εικονογραφεί το γλυπτό ‘headbanging’. Τέλος, το ‘cracks above the eyebrows’ ως συνέχεια του προηγούμενου, είναι η ηχητική απεικόνιση ενός μυαλού που συγκρούεται με τις ίδιες του τις σκέψεις, δημιουργώντας αόρατες ρωγμές.
Παίγνια μεταμορφώσεων
Ανδριανοπούλου, Σταματίνα (Πτυχιακή εργασία, 2024-10)
Η ενότητα "ΠΑΙΓΝΙΑ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΝ" που ξεκίνησε σαν παιχνίδι αποτελείται από κλαδιά πάνω στα οποία έχω υφάνει. Περνώντας στημόνια στα κλαδιά αυτά μεταμορφώθηκαν σε αυτοσχέδιους αργαλειούς. Με την ύφανση πραγματοποιήθηκε ένας διάλογος μεταξύ των υλικών ξύλου και νήματος και δόθηκε ένα νέο νόημα στα κομμένα κλαδιά. Διάφορα νήματα υφάνθηκαν ως χρωματικές ροές που άλλοτε ακολουθούν την κίνηση του κλαδιού και άλλοτε έρχονται σε αντίθεση με αυτήν, εξερευνώντας την εσωτερική δύναμη του κλαδιού που αναπτύχθηκε πάνω στο δέντρο από τη δράση των δυνάμεων της φύσης.
Χημεία και Τέχνη: Η περίπτωση του Gustav Metzger
Φατσέας, Παναγιώτης (Πτυχιακή εργασία, 2024-10-04)
Το 1959 ο Gustav Metzger (1926-2017) δημοσίευσε το μανιφέστο για την αυτο-καταστρεφόμενη τέχνη. Ήταν μια «δημόσια τέχνη για τις βιομηχανικές κοινωνίες» που εμπεριείχε εξ αρχής τους παράγοντες της ολοκληρωτικής της καταστροφής. Επηρεασμένος από την αυτοκαταστροφική εμπειρία της ανθρωπότητας κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μέσα στο ανήσυχο κλίμα του Ψυχρού Πολέμου, ο Metzger εναντιωνόταν αφενός στον καπιταλισμό και τις αξίες του και αφετέρου στην απειλή του πυρηνικού αφανισμού. Κύριο μέλημά του ήταν η κατανόηση των κινδύνων της επιστήμης και της τεχνολογίας, που θα οδηγούσε στη δημιουργία μιας επιστήμης που δεν θα είναι απειλητική. Όπως έλεγε ο ίδιος, «πρέπει να χρησιμοποιήσουμε την επιστήμη για να καταστρέψουμε την ‛επιστήμη’». Γι’ αυτό και η αυτο-καταστρεφόμενη, αλλά και η αυτο-δημιουργούμενη, τέχνη του στηρίχθηκαν στην τεχνολογία και την επιστήμη, ιδιαίτερα στην επιστήμη της χημείας, όπως αυτή εκδηλώθηκε στη ζωγραφική με οξύ επάνω σε νάιλον και στις φωτεινές προβολές υγρών κρυστάλλων. Η ώσμωση της χημείας με την αυτόματα καταστρεφόμενη και δημιουργούμενη τέχνη του Metzger, σε σχέση με τα ιστορικά συμφραζόμενα και τις ευρύτερες καλλιτεχνικές αναζητήσεις της εποχής, αποτελεί το ερευνητικό αντικείμενο της παρούσας εργασίας. Μέσα από τη θεωρητική προσέγγιση της σκέψης του και τη μελέτη της δραστηριότητάς του, αναδεικνύονται οι τρόποι με τους οποίους ο Metzger αξιοποίησε τις αυθόρμητες χημικές διεργασίες για τη διαμόρφωση μιας καλλιτεχνικής πρακτικής που δεν αφορούσε στην παραγωγή υλικών αντικειμένων-έργων τέχνης, αλλά πρωτίστως στην ανάληψη μιας πολυδιάστατης ακτιβιστικής δράσης σε πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό επίπεδο. Τελικά, η πρακτική του Metzger, σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε ως ένα μέσο αφύπνισης της κοινωνίας, ευελπιστώντας σε μια νέα θεώρηση της πραγματικότητας και στη δημιουργία μιας εναλλακτικής συνείδησης. Γι’ αυτό, συχνά, ο Gustav Metzger αποκαλείται η «συνείδηση του κόσμου της τέχνης».
Το Σώμα έχει Σπίτι
Δημητρίου, Στέφανη (Πτυχιακή εργασία, 2024-10)
Η εγκατάσταση "Το σώμα έχει σπίτι" ασχολείται με το πώς επηρεάζει την ψυχή μας ένα τραυματικό γεγονός. Δημιουργεί μια εμπειρία όπου ο επισκέπτης αλληλοεπιδρά με αυτό που βλέπει, αλλά και με αισθήματα που ξυπνάνε μέσα του.
Το κύριο μέρος του έργου είναι μια κυκλική κατασκευή, που μοιάζει με ναό. Συμβολίζει έτσι ένα μέρος όπου το άτομο που έχει πληγωθεί ψυχικά μπορεί να βρει καταφύγιο και να θεραπευτεί. Τα υλικά που χρησιμοποιούνται (ξύλο, μέταλλο, χαρτί, κερί, λαδόκολλα) δείχνουν τη σύγκρουση ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, καθώς το τραύμα δημιουργεί σύγχυση και ανασφάλεια. Διάφορα μικρά γλυπτά συμβολίζουν την αποσύνθεση της μνήμης και της ταυτότητάς μας, καθώς το τραύμα διαταράσσει το ποιοι είμαστε. Στο χώρο γύρω από τον "ναό", υπάρχουν γλυπτά που μοιάζουν με φυτά και άλλα αντικείμενα που παραπέμπουν σε καινούργιες ιδέες και ανάγκη για αλλαγές, δείχνοντας την προσπάθεια να ξεπεραστεί το τραύμα και να αναγεννηθούμε. Τα γλυπτά με τα γρανάζια και τα ρολόγια αναπαριστούν τον τρόπο που το τραύμα μάς κάνει να νιώθουμε εγκλωβισμένοι στο χρόνο, ενώ τα πρόσωπα-κολλάζ δείχνουν πώς το τραύμα διασπά την αίσθηση του εαυτού μας. Τέλος το αποτύπωμα των ζυμαριών στην λαδόκολλα και οι μυρωδιές που αναδύονται μας θυμίζουν το αποτύπωμα του τραύματος που μας ακολουθεί στην ζωή μας όσο και αν το φροντίσουμε.