Τασσοπούλου, ΜαρίαΑδριανού, Αικατερίνη2025-07-022025-07-022025-07https://artia.asfa.gr/handle/artia/708Αντικείμενο της παρούσας πτυχιακής εργασίας είναι η αρχιτεκτονική φιλοσοφία του Κυριάκου Κρόκου, με πεδίο ανάλυσης το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού. Το έργο εξετάζεται ως πεδίο διαπραγμάτευσης της σύνθετης σχέσης μεταξύ παράδοσης και νεωτερικότητας, εστιάζοντας στον τρόπο με τον οποίο η μνήμη, ο τόπος και η βιωμένη εμπειρία διαμορφώνουν τη συνθετική του γλώσσα. Η επιλογή του Μουσείου είναι στρατηγική: αποτελεί το ωριμότερο έργο του Κρόκου και ανήκει σε μια εποχή κριτικής τόσο απέναντι στον ορθόδοξο μοντερνισμό, όσο και στην μεταμοντέρνα, «σκηνογραφική» αναβίωση της παράδοσης. Το θεωρητικό πλαίσιο της εργασίας, δομείται γύρω από τις αναζητήσεις του Δημήτρη Πικιώνη και του Άρη Κωνσταντινίδη, οι οποίοι με τη στάση τους απέναντι στην «ελληνικότητα» και τον τόπο προετοίμασαν το έδαφος για την προσέγγιση του Κρόκου. Παράλληλα, η έρευνα αξιοποιεί έννοιες-κλειδιά της μεταπολεμικής θεωρίας, όπως το genius loci (Christian Norberg-Schulz) και τον Κριτικό Τοπικισμό, για να ερμηνεύσει την ανάγκη για μια αρχιτεκτονική βαθιά ριζωμένη στο πολιτισμικό της πλαίσιο. Η εργασία καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το Μουσείο Βυζαντινού αποτελεί υπόδειγμα αρχιτεκτονικής, όπου παράδοση και νεωτερικότητα δεν λειτουργούν ως αντίπαλα δίπολα, αλλά συντίθενται δημιουργικά, παράγοντας μια αυθεντική και συνειδητή πολιτισμική έκφραση.64elAttribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 InternationalΠαράδοσηΝεωτερικότηταΜνήμηΚυριάκος ΚρόκοςΜουσείο Βυζαντινού ΠολιτισμούΠτυχιακή εργασίαTraditionModernityKyriakos KrokosMuseum of Byzantine Culture