Καζάζης, ΓιώργοςΖάκκα, Αικατερίνα Πελαγία2025-11-242025-11-242025-07-09https://artia.asfa.gr/handle/artia/809Πήγα πρώτη φορά στις γυναικείες φυλακές Θήβας ως εθελόντρια, για να κάνω μαθήματα εικαστικών μέσα στην θεραπευτική κοινότητα του ΚΕΘΕΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ. Ταυτόχρονα είχα ξεκινήσει να διδάσκω και στην κοινότητα της Κυψέλης, μα εκεί μέσα στη φυλακή-ένιωσα κάτι παράξενο, κάτι βαθύ. Ένιωσα...οικεία. Όχι από αφέλεια, ούτε από άγνοια. Μα από έναν παλμό ανθρώπινο που με άγγιξε χωρίς προειδοποίηση. Η θεραπευτική κοινότητα δεν είναι φυλακή. Είναι ένας χώρος όπου οι άνθρωποι έχουν πρόσβαση σε ψυχολόγους, δημιουργικά μέσα-και κυρίως, σε ασφαλείς ανθρώπινες σχέσεις. Εκεί, η καθημερινότητα δεν μυρίζει τιμωρία, αλλά προσπάθεια. Είναι ένας τόπος όπου η αλλαγή μοιάζει εφικτή, όπου το μέλος μπορεί πραγματικά να δει τον εαυτό του, να ξεδιπλωθεί και-αν το θελήσει-να αναγεννηθεί. Και μέσα από αυτό το περιβάλλον, όπου το βλέμμα δεν είναι πάντα σκληρό, αλλά συχνά απορημένο ή τρυφερό, ένιωσα πως ήθελα να δημιουργήσω κάτι. Κάτι που να λέει, χωρίς στόμφο, αυτό που εγώ ένιωσα: Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΥΛΑΚΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΗΝ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΣΥΡΜΑΤΟΠΛΕΓΜΑ. Ήθελα να μιλήσω για τον άνθρωπο που δεν πρόλαβε να αγαπηθεί σωστά. Για τη γυναίκα που γελάει μέσα στο κελί γιατί αλλιώς θα λυγίσει. Για τον πατέρα που μιλάει όταν πια είναι αργά. Για το «σε αγαπώ» που ειπώθηκε σαν ευχή. Δεν είναι οι τοίχοι που φυλακίζουν. Είναι οι λέξεις που δεν είπαμε. Οι αγκαλιές που δεν μάθαμε. Οι άνθρωποι που δεν συναντήσαμε ποτέ. Ο εαυτό μας, που κάποτε μπορεί να χάσαμε. Προσπάθησα να χτίσω ένα μικρό παράθυρο. Για λίγο φως. Για μια βαθιά ανάσα.9elAttribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 InternationalΦυλακήΚινούμενο σχέδιοΤαινίαΠεριορισμόςΠτυχιακή εργασίαPrisonAnimationMovieConfinement