Λιτσαρδοπούλου, ΝαυσικάΠοντίκη, Ελένη Κ.2022-12-022022-12-022022https://artia.asfa.gr/handle/artia/277Βιβλιογραφία: σ. 56-67Η “Αυτοπροσωπογραφία ως Ζεύξις που γελά” (π.1663) του Rembrandt (1606-1669) καταγράφεται στην ιστορία της τέχνης ως ένα όψιµο ζωγραφικό εγχείρηµα ενός παράδοξα εκτενούς αυτοπροσωπογραφικού έργου. Επανερχόµενοι σε αυτή την εργογραφία, οι ιστορικοί της τέχνης τείνουν να διερευνούν τις δηµιουργικές προθέσεις του Ολλανδού ζωγράφου, ανακατασκευάζοντας ανέκαθεν προς µια αληθέστερη εκδοχή. Με την αναθεώρηση της συγκεκριµένης αυτοπροσωπογραφίας µεµονωµένα όµως, στην ‘ανά χείρας’ µελέτη εξετάζεται ο ρόλος των ιστοριογραφικών προσεγγίσεων στη διαµόρφωση της εικόνας του καλλιτέχνη. Ο ερευνητικός φακός σε αυτή την περίπτωση στρέφεται προς τον 17ο αιώνα εντοπίζοντας αρχικά τα πιθανά εικονογραφικά πρότυπα του Rembrandt στις συλλογές χαρακτικών µε προσωπογραφίες καλλιτεχνών. Ακολουθεί η ανάγνωση των ιστοριογραφικών σχηµάτων που περιλαµβάνουν οι ολλανδικές θεωρητικές πραγµατείες της εποχής και τέλος, αναλύεται η ταξινοµική επιλογή του portrait historié, στην οποία κατατάσσεται η εν λόγω αυτοπροσωπογραφία από ορισµένους σύγχρονους µελετητές. Διαπιστώνεται από τα παραπάνω πως η ιστορία της τέχνης σε κάθε περίπτωση λειτουργεί παραµορφωτικά ως προς την εικόνα του καλλιτέχνη. Προτείνεται λοιπόν η επανεξέταση των αυτοπροσωπογραφιών του Rembrandt, εποµένως και των ερµηνειών τους που προηγήθηκαν ή έστω ο αναστοχασµός περί του ποιος είναι πραγµατικά ο κατασκευαστής της εικόνας του καλλιτέχνη.95elΑναφορά Δημιουργού 4.0 ΔιεθνέςΔιατριβέςΙστοριογραφικά µοντέλαΟ θάνατος του συγγραφέαait historiéMander Karel van 1548-1606Uomini FamosiΜεταπτυχιακή εργασίαPortrait historiéRembrandtThe death of the authorSelf-portraitsModels of historiography