Δασκαλοθανάσης, Νίκος, 1961-Θεοδωρακάκου, Μιχαέλα, 1975-2022-11-222022-11-222008https://artia.asfa.gr/handle/artia/81Βιβλιογραφία: σ. 27-29Στο πλαίσιο της δυτικής φιλοσοφίας το σώμα αντιμετωπίστηκε με πολλαπλούς τρόπους. Η αποδοχή του καρτεσιανού δυϊσμού αποτέλεσε έναν νέο τρόπο ερμηνείας του κόσμου και της κοινωνίας των ανθρώπων. Το σώμα αντιπαρατάχθηκε στη σκέψη και στη λογική και θεωρήθηκε ότι δεν μπορεί να αποτελέσει μια αξιόπιστη πηγή πληροφόρησης και γνώσης για τον κόσμο που περιβάλλει τον άνθρωπο. Η άρνηση χρήσης των αισθήσεων (όραση, ακοή, αφή, κ.ά.) ως μη αξιόπιστων πηγών καταγραφής της πραγματικότητας οδήγησε στο κλασσικό απόφθεγμα «σκέπτομαι, άρα υπάρχω». Συνεπώς, μέσα σε μια κοινωνία που είχε ανάγκη να βρει νέους τρόπους περισσότερο αποτελεσματικούς από τους παραδοσιακούς, για την διαχείριση (και θεραπεία) του ατόμου, η διάκριση σε σώμα και πνεύμα θεωρήθηκε ότι είχε «αντικειμενική» υπόσταση.29elΑναφορά Δημιουργού - Μη Εμπορική Χρήση - Παρόμοια Διανομή 4.0 ΔιεθνέςΔιατριβέςΆνθρωπος στην τέχνηΑσθένειες στην τέχνηΑνθρώπινο σώμαΜεταπτυχιακή εργασία