Χανδρής, ΠαντελήςΖαραγκότα, Στυλιανή2025-11-242025-11-242025-10-22https://artia.asfa.gr/handle/artia/808Το έργο Δέκα Μαύρες Κουβέρτες αποτελεί το προσωπικό μου αρχείο μνήμης – ένα άυλο ημερολόγιο που ξεκινά από την νηπιακή ηλικία και εκτείνεται έως την ενήλικη ζωή μου. Εφιάλτες, και αλλόκοτες εικόνες αποτυπώνονται σε μαύρες επιφάνειες, σχηματίζοντας έναν κλειστό κλοιό, έναν τοίχο απομόνωσης που ενσαρκώνει τη μη-ασφάλεια, την οποία κουβαλώ και μεταφέρω διαρκώς. Στον πυρήνα του χώρου που ορίζουν οι σκοτεινές επιφάνειες, εμφανίζεται μια ανεμώνη – ένα κατασκευασμένο καταφύγιο από τα ίδια υλικά και πρακτική με αυτά που εκφράζονται και οι εφιάλτες. Το φωτεινό αυτό άνθος, στέκεται ως χειροποίητη χειρονομία εύθραυστης ασφάλειας, ένα αντίβαρο στο ασφυκτικό μαύρο. Η φύση γίνεται τόπος ανάσας ακόμη κι αν είναι κατασκευασμένη· μια εφεύρεση προστασίας όταν η πραγματική ασφάλεια απουσιάζει. Οι μνήμες αιχμηρές. Η επαναληπτική κίνηση της βελόνας, η προσήλωση και η μονιμότητα του νήματος λειτουργούν καθαρτικά. Η πράξη του κεντήματος μετατρέπεται σε τελετουργία. Με κάθε βελονιά, η μνήμη μεταφέρεται από το σώμα στο ύφασμα, αποτυπώνεται εκεί, δεν είναι πια μόνο δική μου. Οι μαύρες κουβέρτες – σύμβολα θερμότητας και προστασίας – γίνονται φορείς τραυμάτων. Μέσα σε αυτή την αντιφατική συνύπαρξη σκληρότητας και απαλότητας, γεννιέται ο χώρος του έργου. Το ηχητικό μέρος του έργου λειτουργεί ως αθέατη διάσταση μνήμης. Ο θεατής καλείται να φορέσει ακουστικά και να εισέλθει σε έναν χώρο εσωτερικής ακρόασης. Οι ήχοι δημιουργούν ένα περιβάλλον παραμονής – ένα ηχητικό περίβλημα που εντείνει την εμπειρία του καταφυγίου και την απόδραση από μια αποπνικτική μνήμη. Ο ήχος λειτουργεί ως προέκταση του υφάσματος: μια ατμόσφαιρα που δεν αγγίζεις, αλλά σε τυλίγει. Το έργο δεν αποτελεί μόνο προσωπική εξομολόγηση, αλλά έναν ανοιχτό χώρο συνάντησης. Ανάμεσα στις μαύρες επιφάνειες, ο θεατής καλείται να περιπλανηθεί, να σταθεί, να παρατηρήσει. Να αναγνωρίσει, ίσως, μια δική του σκιά, μια λησμονημένη ανάμνηση. Η ανεμώνη προσφέρει την πιθανότητα μιας στάσης μιας παύσης – μιας σύντομης απόδρασης. Ένα σημείο φωτός μέσα στο σκοτάδι. Αν ο θεατής, έστω και για μια στιγμή, αντανακλά κάτι από τον εαυτό του μέσα στις δικές μου μνήμες, τότε το έργο έχει ήδη μεταμορφωθεί σε κάτι συλλογικό. Έχει αποκτήσει νέα ζωή.19elAttribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 InternationalΕφιάλτεςΜνήμηΑσφάλειαΜη-ασφάλειαΦύσηΚαταφύγιοΑπόδρασηΠτυχιακή εργασίαNightmaresMemorySafetyNon-safetyNatureShelterEscape