Χριστάκης, Αναστάσιος, 1947-Σπηλιόπουλος, Μάριος, 1957-Κουμπής, ΤάκηςΒιδάλη - Σούλα, Αθανασία2022-11-222022-11-222012https://artia.asfa.gr/handle/artia/68Περιέχει βιβλιογραφίεςΘεωρητικό σκέλος Μεταπτυχιακής διπλωματικής εργασίαςΥπό το πρίσμα του ορθολογισμού, η επιφανειακά παρατηρήσιμη όψη των πραγμάτων και η αλήθεια που συνάγει το πνεύμα μέσα από την προσεκτική παρατήρηση αυτής της όψης του πραγματικού, εμφανίζονται ως δύο διακριτές και ανταγωνιστικές πλευρές του κόσμου. Μήπως όμως, τελικά, η σχέση τους θα μπορούσε να είναι κάτι παραπάνω από μια σχέση ιεραρχική, που υποτάσσει τα φαινόμενα στη λογική ενός νου που τα ανατέμνει; Αυτό φαίνεται να είναι το επιχείρημα του Jean-Luc Nancy, που ξεκινά το εγχείρημά του με όχημα την εικόνα. Η εικόνα, λοιπόν, εμφανίζεται ως εκείνη η υλική επιφάνεια, που όμως είναι πλήρης ενός νοήματος, μιας πύκνωσης σημασίας που ανάγεται σε κάτι πέρα από αυτή την υλική διάσταση του κόσμου. Θα μπορούσε άραγε κανείς να ισχυριστεί κάτι αντίστοιχο και για το ανθρώπινο δέρμα; Εκείνη τη ζωντανή επιφάνεια, που ενώ σε ένα πρώτο βλέμμα φαίνεται να επιτελεί μια λειτουργία κάλυψης, σε μια προσεκτικότερη ματιά αναδικνύεται ως η επιφάνεια που φέρει τα υποδηλωτικά σημεία μιας γλώσσας. Μια γλώσσας αμφίσημης, ωστόσο, πέρα από τις καθαρές δηλώσεις του Λόγου, μιας γλώσσας σωματικής που έχει ως βαθύτερη επιθυμία την κατάλυση των ορίων ανάμεσα σε ένα έξω και σε ένα μέσα. Τελικά, είναι η γλώσσα του μη σημαίνοντος ή μάλλον μιας απουσίας, μιας σιωπής γεμάτης νόημα. Είναι η υποδηλωτική και πανούργα γλώσσα της σαγήνευσης που μας καλεί σε μια ένωση, που, μέσα από την κατάργηση των διακριτών οντοτήτων και των μονάδων σημασίας, καλεί σε μια σύμφυση, η οποία ίσως γίνει βάλσαμο απέναντι στη μοναχική οχύρωση στην μοναξιά της ατομικότητας. Είναι η τελετουργία του έρωτα, που για τον Bataille, είναι η κατεξοχήν απόπειρα να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας και να έρθουμε σε σχέση με τον κόσμο, μέσα από ένα παιχνίδι όπου διακυβεύουμε τα πάντα, σε μια εθελούσια αυτο-κατάλυση η οποία, αν και έρχεται μέσα από ένα δύσβατο και επικίνδυνο μονοπάτι, υπόσχεται την ευτυχία της συνύπαρξης, μια απόδραση από τη βαρυσήμαντη μοναξιά μας. Ίσως όμως απέναντι σε αυτή την αγωνία, να υπάρχει και μια συμπορεύουσα δυνατότητα, μια δυνατότητα που φέρει εντός της τη δυναμική της ανατροπής. Μήπως τελικά, όλο αυτό το παιχνίδι, είναι φιλτραρισμένο μέσα από το πρίσμα της αγωνίας που προκύπτει από την αδυναμία της μονάδας; Μήπως τελικά, η μονάδα, δεν υπήρξε ποτέ τόσο ξέχωρη από τον κόσμο; Καταλυτική δυναμική του παραλόγου, που έρχεται να κατατροπώσει τις αξιώσεις ενός Λόγου για καθαρότητα και τάξη στο πεδίο του νοητού. Σ' αυτό το ξάνοιγμα που αφήνει πίσω του ο Λόγος, η μοναδικότητα δε μοιάζει τόσο διάφορη από την πολλαπλότητα, καθώς απομένει να ορίζεται μέσα από το δίκτυο σχέσεων που συνάπτει με τον κόσμο. Επάνοδος της εξωτερικότητας, που πρεσβεύεται από μια επιφάνεια, ένα δέρμα, που φιλτράρει και παράγει διαρκώς σημεία, σε μια αέναη κινητικότητα και μεταμορφωτική τάση που ανοίγεται στις άπειρες νέες δυνατότητες που επιτάσσει η πολυμορφία σε ένα κόσμο αστάθειας και συνοχής.36elΑναφορά Δημιουργού - Μη Εμπορική Χρήση - Παρόμοια Διανομή 4.0 ΔιεθνέςΔέρμα στην τέχνηΔιατριβέςΚατοπτρισμόςΑισθητικήΜεταπτυχιακή εργασία