Τζάκος, ΑριστοτέληςΑβραμίδης, ΔημοσθένηςΒλαχογιάννης, Ιωάννης2025-01-272025-01-272024-10-07https://artia.asfa.gr/handle/artia/640Η βυζαντινή εικονογραφία είναι η υπέρτατη μορφή ζωγραφικής. Είναι αψεγάδιαστη και απόλυτη στο νόημα της. Είναι επαναλαμβανόμενη μα δυναμική στα ενδεχόμενα και τις παραλλαγές της. Είναι το απόσταγμα της τέχνης. Από αυτή την παράδοση αντλώ τις αναφορές μου και συγκεκριμένα από το format της φορητής εικόνας. Η αγιογραφία όμως παρουσιάζει και προϋποθέτει ένα ολόκληρο νόημα, ένα δόγμα, μια κοσμοθεωρία. Το ακούω. Γλυκοκοιτάζω την παράδοση, μα είμαι πλανεμένος. Δεν είναι εφικτό να ακουμπήσω και να προτείνω το υπέρτατο νόημα, μπορώ μόνο να μιλήσω για την έρευνα του ανθρώπου που ψάχνει να βρει το θείο. Για αυτό τον λόγο τα έργα ενώ βασίζονται στις παραδομένες σε εμάς παραστάσεις και χειρονομίες, και παρόλο που χρησιμοποιούνται βιβλικά πρότυπα αγίων και συμβάντων, διαστρεβλώνονται. Μερικές φορές μικρά πράγματα λειτουργούν ως το κεντρικό θέμα κυριαρχώντας στη σύνθεση, άλλες φορές επιστρατεύομαι την σχέση του βλέμματος στην οποία βασίζονται οι βυζαντινές και μεταβυζαντινές εικόνες. Ο θεατής δεν έρχεται αντιμέτωπος με αγίους, αλλά με ανθρώπους σαν και αυτόν με πάθη και επιθυμίες που δεν ξέρει τι να τα κάνει. Σε μια οριακή κατάσταση που είναι η έρημος κάνουμε όλοι την θητεία μας. Η ανάβαση αβέβαιη και όλη την ώρα πάμε πάνω για να πέσουμε μερικά σκαλιά κάτω την επόμενη στιγμή. Παρουσίαση επιτοίχιων ζωγραφικών έργων πάνω σε ξύλο, συνοδευόμενα από αρκετά προσχέδια, χρωματικές μακέτες και σπουδές.12elAttribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 InternationalΑφήγησηΠαράδοσηΒλέμμαΕικόνισμαΕσωτερισμόςΈρημοςΑνάβασηΠτυχιακή εργασίαStorytellingTraditionGazeIconEsotericismDesertAnabasis